Μοιραζόμαστε ποιήματα

Δεσμώτης · 13-12-08

...κι όπως είσαι ανάλαφρο,
μικρό σα χελιδόνι,
κι άρματα δε σου βροντάν
παλικαριού στη ζώνη...

...Ήσυχα και σιγαλά
σε χάιδευεν ο αέρας,
της νυχτός ηλιόφεγγο
κι ονείρεμα της μέρας...

...Ήσυχα και σιγαλά,
ω λόγε, ω στίχε, ω ρίμα,
σπείρετε τ' αμάραντα
στ' απίστευτο το μνήμα!

Δεσμώτης · 13-12-08

BERTOLT BRECHT

ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΦΡΑΣΗ «ΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗ ΦΕΡΝΕΙ», ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΣΥΧΝΑ ΤΗΝ ΑΚΟΥΜΕ

Όταν βλέπουν το ζευγά το βόδι να κεντρίζει,
γιατί το ξύλινο πανάρχαιο αλέτρι του
στα πετρολίθαρα τού χέρσου χωραφιού εκόλλησε,
φωνάζουν «Οποία ωμότης!» καθόσον αντιλαμβάνονται
πως με τη βουκέντρα το υνί δεν ξεκολλάει –
και νομίζουν όλοι τότε πως σχέδιο δεν υπάρχει,
ενώ στην πραγματικότητα
το σχέδιο ναι μεν υπάρχει,
πλην όμως είναι πήχτρα στα λάθη.

Εξ άλλου πώς να γίνει, αλήθεια,
η καλοσύνη να μπορέσει μόνη της
αυτό το τερατώδες στίψιμο των ανθρώπων
και αυτόν τον τεράστιο τροχό που τους κάνει κοπριά
να τον κρατήσει καθαρό και εν λειτουργία;
Να ελπίζουμε τάχα
πως δεν θα ξανακλαπεί
το γάλα απ’ των παιδιών το στόμα,
άμα διδαχθεί ο κλέφτης ν’ αγαπά τον πλησίον του;

Αν η βαρβαρότητα τη βαρβαρότητα φέρνει,
τότε και την καλοσύνη η καλοσύνη γεννά, και είναι ανίκητη,
οπότε και η ομορφιά είναι όμορφη, ακόμα και όταν
είναι μέσα στην κοπριά ώς το σαγώνι της χωμένη.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Rempeskes · 16-12-08

Κατερίνα Γώγου - 25η Μαίου

Ένα πρωί θʼ ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.

Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μʼ άφησαν-
και την πόλη.

Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.

Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας 'φασίστες'
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μʼ ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.

Θʼ ανοίξω την πόρτα
και είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να, θέλω να σου πω πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
έτσι 'αόριστα'
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.

Ένα πρωί θʼ ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό
-μην τους πιστέψεις-
Προβοκάτορας.

Obscura · 16-12-08

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ

είναι μη γίνω "ποιητής"
Μην κλειστώ στο δωμάτιο
ν' αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου
κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε
για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα
για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική
και κλειστώ μέσα σε αυτά
για να με τραγουδήσουν.
Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά
τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση
παπάδες και ακαδημαϊκοί
και πουστέψω
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί
και την καθημερινότητα που συνηθίζεις
σκυλιά μας έχουν κάνει
να ντρεπόμαστε για την αργία
περήφανοι για την ανεργία
Έτσι είναι.
Μας περιμένουν στη γωνία
καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.
Ο Μάρξ...
τον φοβάμαι
το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν
αυτοί οι αλήτες φταίνε
δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό
μπορεί...ε;...μίαν άλλη μέρα...

Κατερίνα Γώγου

WildCherry · 16-12-08

Ο πληθυντικός Αριθμός

Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού, ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός
οι φόβοι.
Οι φόβοι για όλα από εδώ και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από εδώ και πέρα.

Κική Δημουλά "Το λίγο του κόσμου" 1971

Δεσμώτης · 17 Δεκεμβρίου 2008

Manuel Alegre, Requiem / μετάφραση: Ιωάννης Σουλιώτης

Υπάρχουν νεκροί που αργούν να πεθάνουν.
Ανώφελο να τους θάψεις,ξαναγυρίζουν,
Ξεχνιούνται καμιά φορά στη σκιά,
Στο χέρι μιας πολυθρόνας,ή στη σπασμένη άκρη
Ενός φλιτζανιού.ʼΗ κρύβονται
Στα μικρά κουτιά πάνω στα τραπέζια.
Υπάρχουν αντικείμενα που κατοικούν ακόμη
Και είναι σαν το πρόσωπο,το μεταμορφωμένο από τους απόντες
Τα σημάδια τους στο σπίτι και στο εφήμερο.
Γι ʽαυτό είναι τόσο σκληρό να πάρεις απʼτο τραπέζι
Το πιάτο και τα μαχαιροπήρουνα
Να τακτοποιήσεις τα ρούχα,νʼαλλάξεις
Τα σεντόνια.Υπάρχουν νεκροί
Που δεν φεύγουν ποτέ.
Υπάρχουν νεκροί που δεν σταματούν να κάνουν κακό.

Rosebud · 18-12-08

Το προσευχητάρι του 21ου Ανθρώπου

Μίλα σιγά να μη σ'ακούσουν
Τα μαύρα σεντόνια που ζητούν να μας τυλίξουν
Μες στο βαθύ μας ύπνο, αργά το βράδυ
Ζήτα πολλά και δίνε λίγα
Ειδάλως εύκολα για σκλάβο θα σε πουλήσουν
Απο φθόνο τ'αδέρφια σου τα ίδια
Κάνε το ψέμα μου αλήθεια σου
Το λόγο μου λόγο σου
Αν θέλεις μόνος να μη μείνεις
Τη εικόνα μου να έχεις πάντα στο μυαλό σου
Και την καρδιά σου καθαρή απο αισθήματα να έχεις
Εσύ είσαι η Αρχή, η Μέση και το Τέλος
Εσύ, κι εγώ που ζώ μέσα απο σένα

Σαχήρ Σάνπακ

Υ.Γ. Είναι ιδέα μου ή στα threads τα σχετικά με ποιήση υπερτερούν αριθμητικά οι γυναίκες?

Πατρεύς · 18-12-08

Περιμένοντας τους Βαρβάρους

-Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.
-Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

-Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

-Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους.

-Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.

-Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Γνωστό βέβαια, αλλά λιαν επίκαιρο

WildCherry · 18-12-08

Στοχασμοί

Πώς μπορέσαμε και θάψαμε τόσους νεκρούς...
Με τόσες ανοιξιάτικες ευωδιές
πού βρήκαμε την αντοχή να διώξουμε τα περιστέρια...
Σε αυτό το μεγάλο σπίτι-τον Κόσμο-
η κουρελού ψυχή μας συνεπαίρνεται από τα λόγια
τα μικρά και τα μεγάλα
και γεννοβολά μνημες θλιβερές...
Έτσι όπως τα όνειρα των πεινασμένων
βούλιαξαν με το καράβι των αιμάτων
στα χιονισμένα βουνά αμέτρητων πατρίδων
ή στις φλεγόμενες εστίες τους,
έτσι όπως τα υποκριτικά χαμόγελά μας
σκόρπισαν στον διάβα τους άτιτλους τάφους,
αναζητώ μέσα στην παγωμένη ερημιά
μια ελάχιστη λουρίδα φωτός
που θα σκάψει το μέσα μου
ίσαμε το τελευταίο κύτταρο της βιολογικής μου σύνθεσης,
για να μπορέσω να ζυγώσω την αλήθεια....
Και να συλλογιέμαι..
ποιος άνοιξε τις χιλιάδες αυτές μικρές τρύπες
στην ανθοβολούσα ψυχή μου,
που πολύ πονάνε, ποιος και γιατί έσκαψε αναρίθμητους τάφους για τα αδέρφια μου,τους ανθρώπους,
ποιος βασίλεψε τα ωραία παιδικά μάτια...
Όταν η ευτυχία λιποτακτεί από τα ωραίο γειτονικό σπίτι
δεν έχω το δικαίωμα να ευτυχώ
όταν΄κάθε πέτρα του σπιτιού σου είναι βουτηγμένη στην Δυστυχία,
δεν είμαι άξιος να καυχιέμαι για τις δικές μου χαρές.
Γιατί η ζωή και ο θάνατος παραμένουν τα πελώρια ερωτηματικά,
που χλευάζουν τις μικρές μας συνειδήσεις...
Οι τάφοι είναι ανώνυμοι.
Είναι ο σβώλος της γης που σκεπάζει τις χρυσές οδοντοτοιχίες
(που συνήθως τις κλέβουν οι νεκροθάφτες)
Το χώμα κρύβει όλη την αλήθεια...
Είναι ο βορριάς, είναι και ο νοτιάς που λυσσομανούν
στο μέσα μου τοπίο
και ξεριζώνουν τα αγκάθια και τα πάθη μου.
Είναι και ένας χρόνος αμείλικτος, θανατερός,
ένα μόριο του αιώνιου Χρόνου, που σημαδεύει καρτερικά την ανάσα μας...
Ποιος μπόρεσε να περιμαζέψει τα πικρά μου όνειρα
και πόσο θαυμαστά φιλίωσαν μεταξύ τους οι αντίρροπες δυνάμεις,
η γελούμενη Ζωή και η αγέλαστη Άνοιξη...

Γιάννης Σκαλόπουλος

Ajusshi · 18 Δεκεμβρίου 2008

[FONT=Arial, Helvetica, sans-serif]Yule Horror
by H. P. Lovecraft

There is snow on the ground,
And the valleys are cold,
And a midnight profound
Blackly squats over the wold;
But a light on the hilltops half-seen hints of feastings un- hallowed and old.

There is death in the clouds,
There is fear in the night,
For the dead in their shrouds
Hail the sin's turning flight.
And chant wild in the woods as they dance round a Yule- altar fungous and white.

To no gale of Earth's kind
Sways the forest of oak,
Where the sick boughs entwined
By mad mistletoes choke,
For these pow'rs are the pow'rs of the dark, from the graves of the lost Druid-folk. [/FONT]

Δεσμώτης · 19-12-08

Αρχική Δημοσίευση από Rosebud:
Είναι ιδέα μου ή στα threads τα σχετικά με ποιήση υπερτερούν αριθμητικά οι γυναίκες?

ΠΟΙΗΣΗ = δυο χέρια ωραία, γυναίκας που ʼχουν εξοικειωθεί με τʼ αγριοπερίστερα...

ΠΟΙΗΣΗ = δρομολόγια επιθυμιών αεί και νυν μʼ επιστροφή από το ζουμ όπου δαγκάνει τα όνειρα στις ρώγες (κι όταν σκέφτεσαι ρώγες ο νους αυτομάτως ζωγραφίζει γυναικεία στήθη.Τα πρώτα στόμια της θρέψης...

). (τελεία, δίχως αποσιωποιητικά)

ΠΟΙΗΣΗ = δυο σύννεφα του χθεσινού λυγμού που λικνίζονται ανερμάτιστα στον ολογάλανο βυθό της κόρης των ματιών της...

ΠΟΙΗΣΗ = δεύτε πολύπλαγκτον σπασμό σαν από γυναικείο οργασμό και εξαγνισμένο λαξευμένο σε φλοίσβο αυτοσαρκασμού (Τάσσος Κάρτας)

ΔΟΚΙΜΕΣ ΝΑΡΚΗΣ του άλγους εν Φαντασία και Λόγω, «που κάμνουνε για λίγο να μη νοιώθεται η πληγή» απ' το φρικτό μαχαίρι της ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ των καιρών, δεδομένου ότι η ΠΟΙΗΣΗ είναι ο μαγικός εκείνος χώρος, στον οποίο αποτυπώνεται η λανθάνουσα έστω, κοινή όμως ανθρώπινη ανάγκη για ΟΥΡΑΝΟ.

Οι γυναίκες είναι οι γεννήτορες. Άρα έχουν δικαίωμα στην οίηση της ποίησης παραπάνω, ίσως...

Αν υπερτερούν δε το ξέρω. Ξέρω πως θα έπρεπε να υπερτερούν με βάση την υπερτέρα αισθαντικότητα της ανάγνωσης με το ενδιαφέρον ερωτικό μυαλό τους και τη χροιά φωνής που γεννά ανατριχίλες...

Ajusshi · 19-12-08

Stephen King

“The Dark Man”

Published in
“Ubris”, 1969 and later in Moth, 1970.

I have stridden the fuming way
of sun-hammered tracks and
smashed cinders;
I have ridden rails
and bumed sterno in the
gantry silence of hob jungles:
I am a dark man.
I have ridden rails
and passed the smuggery
of desperate houses with counterfeit chimneys
and heard from the outside
the inside clink of cocktail ice
while closed doors broke the world -
and over it all a savage sickle moon
that bummed my eyes with bones of light.
I have slept in glaring swamps
where musk-reek rose
to mix with the sex smell of rotting cypress stumps
where witch fire clung in sunken
psycho spheres of baptism -
and heard the suck of shadows
where a gutted columned house
leeched with vines
speaks to an overhung mushroom sky
I have fed dimes to cold machines
in all night filling stations
while traffic in a mad and flowing flame
streaked red in six lanes of darkness,
and breathed the cleaver hitchhike wind
within the breakdown lane with thumb levelled
and saw shadowed faces made complacent
with heaters behind safety glass
faces that rose like complacent moons
in riven monster orbits.
and in a sudden jugular flash
cold as the center af a sun
I forced a girl in a field of wheat
and left her sprawled with the virgin bread
a savage sacrifice
and a sign to those who creep in
fixed ways:
I am a dark man.

QsLv · 19-12-08

-XV-
Πάνω ἀπ'τίς στέγες τῆς μακρυνῆς μου πόλης
καί τό βάθος τῆς θάλασσας τοῡ Μαρμαρᾶ,
πέρ'ἀπ'τ'α φθινοπωρινά χωράφια,
ἒφτασε ὥς ἐμένα
ἡ ὑγρή, ὣριμη φωνή σου.
Αὐτό θά κρατήση τρία λεπτά
κ'ὓστερα μέσα στό τηλέφωνο θά ναυαγήση.

(Nâzım Hikmet)

Neraida · 19-12-08

Οι λυπημένες φράσεις
Κική Δημουλά

Mε ημέρα αρχίζει η εβδομάδα,
με ημέρα τελειώνει.
Kι η Kυριακή, κόμπος σφιχτός
να μη λυθούν οι εβδομάδες.
Έρχεται πάντα από το ίδιο Σαββατόβραδο
και φέρνει λίγο ύπνο παραπάνω το πρωί
και το θεό, όσο τον δίνουν οι ορθρινές καμπάνες.
Λίγο να σταθείς στ' ανοιχτά παράθυρα
και να κοντοσταθείς σ' αυτά που δεν συμβαίνουν,
περνάει η ώρα.
Δημοτικά τραγούδια απ' τα παράθυρα
ποια γυναί- ποια γυναί- ποια γυναίκα θα σε πάρει,
σιγά-σιγά η Kυριακή μεσουρανεί
σαν τρομαγμένη απορία.

Στις γειτονιές
περνάνε γύφτισσες να πω το ριζικό σου,
ποια γυναί- ποια γυναί- ποια γυναίκα θα σε πάρει,
δημοτικά τραγούδια απ' τα παράθυρα, ριζικά.
Πιο πέρα κάποιο ντέφι, έν' αρκουδάκι
δείξε πώς βάζουν πούδρα τα κορίτσια
στον καθρέφτη, πώς γδύνεται η Mονρόε...
Mη γελάς. Bρέθηκε κάποτε νεκρή η Mονρόε.
Mε πράγματα που δεν αντέχουν μη γελάς.

Aχ, οι λυπημένες φράσεις, οι λυπημένες λέξεις,
πώς μοιάζουν στους τυφλούς οργανοπαίχτες
στους δρόμους τους εμπορικούς, τις Kυριακές.

Nα είχαμε μιαν άνοιξη.
Mη γελάς.
Mε πράγματα που δεν υπάρχουν μη γελάς.
Aς λένε τα πουλιά κι οι μυρωδιές στα πλάγια
πως είναι Aπρίλης.
Tο λένε τα πουλιά κι οι έρωτες των άλλων.
Eμένα μ' εξαπατούνε οι θεοί
κάθε που αλλάζει ο καιρός,
κάθε που δεν αλλάζει.
Mη γελάς.
Έαρ δεν γίνεταιμε ρίμες
ήλιοι-Aπρίλιοι,
ήλιοι-Aπρίλιοι,
ομοιοκατάληκτες στιγμές,
χρόνος χρωμάτων,
στρέμματα φωτός,
χαμομηλιών ανυπομονησία να μυρίσουν.
Δημοτικά τραγούδια απ' τα παράθυρα
ποια γυναί- ποια γυναί- ποια γυναίκα θα σε πάρει,
και όλα τ' άλλα τρόποι
για να πεθαίνουνε ανώδυνα τα ημερολόγια.

Tην Kυριακή τραβάει σε μάκρος
των τραγουδιών η αγωνία
ποια γυναί- ποια γυναί-

Aχ, οι λυπημένες φράσεις, οι λυπημένες λέξεις,
στους δρόμους τους εμπορικούς,
τις Kυριακές τις ανοιξιάτικες.

Obscura · 22-12-08

Ατενίζοντας το απρόσιτο

Τόσα χρόνια
καθόμαστε απέναντι, ουρανέ
και δε συστηθήκαμε.
Ονομάζομαι άπειρος.
«Δες σύμπτωση», μου απάντησε
«κι εγώ άπειρος είμαι.
Προγιαγιά μου η αιωνιότητα
και παππούς μου το χάος».
Μάλλον πρόκειται για συνωνυμία, του είπα.
Εγώ κατάγομαι απ' την έλλειψη πείρας.
Μητέρα μου ήταν η άγνοια.
Ορφανός.
Με μεγάλωσε η αναζήτηση.
Μιας και φαίνεσαι όμως άκληρος, ουρανέ
και τυχαίνει να 'χουμε ομόηχο όνομα
δε με υιοθετείς στο απέραντο
για ν' αλλάξω και σημασία;

Μη λικνίζεσαι επιδεικτικά, ουρανέ.
Σκανδαλίζεται η θνητότητά μου.
Κι όταν καλπάζεις
στους δρόμους του ανέφικτου
να φοράς τις οπλές σου συμπόνια
για ν' απορροφώνται
οι κραδασμοί της υπεροψίας σου.
Με τρομάζουν οι ήχοι του απρόσιτου.

Βρέχει.
Παραπονιέται πάλι ο ουρανός.
Σκληρή η μοναξιά του αχανούς.
Είσαι τουλάχιστον αιώνιος, ουρανέ.
Σκέψου λιγάκι και εμάς.
Και μόνοι και εφήμεροι.

Παναγιώτης Αργυρόπουλος

Μορφέας7559 · 24 Δεκεμβρίου 2008

Περπατάω στο δωμάτιο κι έξω είναι χειμώνας
όσα ξύλα κι αν βάλω ακόμα παγώνω
η καρδιά μου πονάει κι εδώ ισχύει ο κανόνας
όσο ο χρόνος περνάει την ψυχή μου σκοτώνω.

Με δάχτυλα που τρέμουν κρατάω το πιστόλι
στο κεφάλι από τώρα υπάρχει μια τρύπα
το ξέρω αγάπη μου με μισήσατε όλοι
εσύ δεν με πίστεψες μα εγώ σου το είπα.

Περπατάω στο δωμάτιο κι από χρόνια είμαι μόνος
σαν τρελός στο κελί του με κανέναν δεν μιλάω
με χτυπάει από παντού ένας αφόρητος πόνος
κι εγώ απ' το πάτωμα τη σκόνη φυσάω.

Έλα τώρα στο δικό μου κρεβάτι
εκεί ψηλά στο δικό μου το κάστρο
η ζωή μου κυλάει ένα δάκρυ απ' το μάτι
η ζωή μου ψηλά σαν εκείνο το Άστρο.

Σβησμένο άστρο

Neraida · 24 Δεκεμβρίου 2008

Το Φεγγαρόπλοιο των Ονείρων...
Σοφία Κολοτούρου

Σήμερα ξύπνησα πρωί και βρήκα αστρόσκονη μπροστά μου, στο μπαλκόνι.

Αστρόσκονη! Πλημμύρισε το σπίτι, λαμπύριζαν τα πάντα γύρω και είπα

"ποιό αστέρι να ήταν χθες μες το σαλόνι, ποιός σκόνη μαγική φέρνει στα πληθη?"

Αστρόσκονη! Απ΄όνειρα καιρό λησμονημένα.

Μνήμες ωραίες, ασφαλείς και παιδικές που με παρέσυραν σε μέρη ονειρεμένα, μέρη του μέλλοντος και μέρη απο το χθές.

Τι απ΄το παρόν μου μ΄απελπίζει τόσο, που καταφύγιο ζητώ σε άλλους κόσμους?

Το φεγγαρόπλοιο μου δίνει κάποια ελπίδα.

Είναι όνειρο που δεν θα το προδώσω, με ταξιδεύει σ΄άστρα, σ΄ουρανούς και ειναι δική του η σκόνη που είδα.

Ονειρα, πέστε μου και μνήμη μαγική.
Τ΄αστέρια ρώτησα και πάλι ένα προς ένα, θα πάψω να μαι ανάλγητη και τόσο κυνική?

Θα ξανάρθουνε τα όνειρα σε εμένα?

Γίδι · 24-12-08

Μορφέα και Νεράιδα, τίνος είναι τα ποιήματα που παραθέσατε;

Δεσμώτης · 24-12-08

“Οι ποιητές χαράσσουν στίχους με φωτιά
και ανιχνεύουνε σκιές μελλοθανάτων
περιδιαβαίνουν σιωπές στα σκοτεινά
κι αναδιφούνε παφλασμούς στιλπνών κυμάτων..”

ΟΤΑΝ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ,
ΤΟΤΕ ΘΑ ΒΓΕΙΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΑΠʼ ΤΑ ΚΛΟΥΒΙΑ ΣΑΣ
(σύνθημα σε τοίχο των Εξαρχείων)

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα, στην Τζαβέλλα
στέκεται για ώρα – κι έξω παίρνει να νυχτώνει.
Γωνία Μεσολογγίου, γιορτάζει μια παρέα
τον Αι Νικόλα, μες της νιότης τους την τρέλλα
και η μικρούλα βλέπει απέξω και κρυώνει.
Τα γεγονότα ακολουθούνε, τα μοιραία:

Μια σφαίρα μέσα στην καρδιά του Αλέξη.
Η κοπελίτσα ανάβει τώρα, μʼ αγωνία
το πρώτο σπίρτο: μια του μέλλοντος εικόνα,
ένα όνειρο καινούριο να επιλέξει.
Μα βλέπει, αντί για ειρήνη κι αφθονία,
του μίσους έναν επερχόμενο χειμώνα.

Σπάνε οι βιτρίνες, και γεμίζουν θρυψαλλάκια
οι δρόμοι γύρω, όπου ανάβουν οι φωτιές.
Μολότοφ πέφτουν, οργανώνονται πορείες:
Προπύλαια, Ακαδημία, και σκαλάκια
στο Σύνταγμα, Αλεξάνδρας – τώρα, συμπλοκές
κι ανάκατοι όλοι: μικροαστοί, μα και παρίες.

Άναψε σπίρτα τέσσερα τα βράδια,
για κάθε νύχτα που λαμπάδιαζαν οι δρόμοι.
Κάθε φορά η ίδια πάντα λέξη: “Οργή ! ”
“Κάψτε τα όλα, για να γίνουνε ρημάδια,
κυνηγηθείτε τώρα, κλέφτες κι αστυνόμοι
και πλακωθείτε, σε πορεία μαθητική”.

Στο πέμπτο σπίρτο διάβασε: “Αναρχία”
και “φτάνει πια” και “τέρμα, ήταν ως εδώ”.
Μα σπεύσαν κι άλλοι, στην αναμπουμπούλα.
Πιο κάτω: “ακρίβεια, ανισότητα, ανεργία”
(μίγμα συνθέσανε για χρόνια εκρηκτικό)
- ποιος κρύβεται όμως, κάτω απʼ την κουκούλα;

Στο έκτο σπίρτο, η μικρούλα μας παγώνει,
χαμογελά και βλέπει ωραία φώτα,
με ψαλμωδίες αγγέλων κι όλα τα ωσαννά,
με γαλοπούλα πλάι στο τζάκι κι έξω χιόνι.
Χριστούγεννα: όλα ειρηνικά, σαν πρώτα,
στην τηλεόραση, που ανάψαμε ξανά.

Οι δρόμοι σβήνουν, και στον καναπέ μας
γνώριμη η φιγούρα του Αι Βασίλη
μας περιμένει, μʼ ησυχία κι ασφάλεια.
Εικόνες βίας δεν είδαμε ποτέ μας
- δεν ρίξαμε ούτε λίγο τη Βαστίλλη.
Μα κάτι λείπει, κι είμαστε πια χάλια:

Καίνε τα σπίρτα, όταν βγουν απʼ το κουτί τους
- καίγοντʼ οι άνθρωποι, που ανοίξαν το κλουβί τους.

Σοφία Κολοτούρου / το κοριτσάκι με τα σπίρτα στα Εξάρχεια, Χριστούγεννα 2008

υγ. Όταν η ποίηση συναντά το παραμύθι, υποκλίνεται η αλήθεια…

Γίδι · 24-12-08

-------Σημείωση για την περαιτέρω εξέλιξη του θέματος-------

Για τη σωστή παράθεση των ποιημάτων, των έργων αυτών που μας έχουν αγγίξει τόσο, καλό είναι να μην ξεχνάτε να γράφετε το όνομα του ποιητή και τον τίτλο.

Μοιραζόμαστε ποιήματα

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Επιφανές μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Νεοφερμένος

Περιβόητο μέλος

Νεοφερμένος

Περιβόητο μέλος

Νεοφερμένος

Διάσημο μέλος

Περιβόητο μέλος

Διάσημο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Επιφανές μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Νεοφερμένος

Επιφανές μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Περιβόητο μέλος

Τιμώμενο Μέλος