Συμφωνείτε με την καύση των νεκρών;

Απ'ότι έχω διαβάσει, η άποψη της εκκλησίας υπέρ της ταφής των νεκρών στηρίζεται κυρίως σε έναν συμβολισμό που υπάρχει μέσα στην Καινή Διαθήκη και λέει για το σπόρο του σιταριού που θάβεται στη γη και μετά φυτρώνει. Λένε ότι αφού ο Κύριος παρομοίωσε το νεκρό σώμα με το σιτάρι πρέπει να θάβονται οι νεκροί. Όλα αυτά με μια επιφύλαξη γιατί μπορεί κάτι να έχω ξεχάσει ή παρανοήσει.

Οι πρακτικοί λόγοι όμως οι οποίοι κάνουν την αποτέφρωση να υπερτερεί της ταφής (δε χρειάζεται χώρος ταφής, δε χρειάζεται οι συγγενείς είτε να υποστούν την εξαιρετικά επώδυνη διαδικασία της εκταφής είτε να πληρώνουν εφ'όρου ζωής για το μνήμα, εξαλείφεται ο κίνδυνος μολυσματικών ασθενειών και άλλα που αναφέρθηκαν ήδη παραπάνω) κατά την ταπεινή μου γνώμη θα έπρεπε να μετράνε κάπως περισσότερο από έναν...συμβολισμό, ακόμα κ αν το συμβολισμό αυτό η εκκλησία τον θεωρεί τόσο σημαντικό. Νομίζω ότι η διδασκαλία της εκκλησίας και η προσδοκία των πιστών της για τη μετά θάνατον ζωή και τη Βασιλεία των ουρανών δεν θα έχανε τίποτα αν οι νεκροι αποτεφρώνονταν.

Πολλοί θεωρούν βέβαια ότι ο κύριος λόγος που η εκκλησία αντιτίθεται στην καύση των νεκρών δεν είναι τόσο ο συμβολικός χαρακτήρας της ταφής αλλά τα οικονομικά οφέλη από τις κηδείες, μνημόσυνα κλπ, αυτό όμως δε μου φαίνεται να βγάζει και πολύ νόημα, γιατί μια νεκρώσιμη ακολουθία μπορεί να ψαλλεί κάλλιστα και χωρίς την παρουσία του πτώματος (όπως άλλωστε γίνεται ήδη σε καποιες περιπτώσεις) οπότε το "μεροκάματο" δε θα το χάσουν.

Τελοσπάντων, προσωπικά θα προτιμούσα χίλιες φορές να με κάψουν όταν πεθάνω (κατά προτίμηση μέσα σε μια ξύλινη βάρκα μεσοπέλαγα με φλεγόμενο βέλος που θα εκτοξεύσει ένα αγαπημένο μου πρόσωπο από την ακτή όπως γινόταν με τους ηρωικούς πολεμιστές των Βίκινγκς) αλλά δεν το βλέπω και πολύ πιθανό...

Αρχική Δημοσίευση από pitg21:

Απλώς το γεγονός ότι επιλέγει αυτό το πράγμα τον κάνει ουσιαστικά α αρνείται την άποψη η οποία έχει η Εκκλησία σχετικά με την ιερότητα του ανθρωπίνου σώματος και μετά το θάνατο... Δηλαδή περιφρονεί τη διδασκαλία της Εκκλησίας. Γι' αυτό και η Εκκλησία δε θα πρέπει να δέχεται να διαβάζεται η σορός αυτού του ανθρώπου.

Click για ανάπτυξη...

Κλασική η συνεπαγωγή. Αυτός που επιλέγει, τελικά παραβιάζει τη διδασκαλία της Εκκλησίας κι αποβάλλεται κλοτσηδόν. Αυτό σημαίνει και στα Ελληνικά η λέξη αιρετικός (από το ρήμα αιρούμαι=επιλέγω). Αιρετικός είναι αυτός που έχει το θράσος να θέλει να επιλέγει ποιο από αυτά που του λένε για το Θεό, του είναι πιστευτό και ποιο όχι.

Παλιά τους αιρετικούς όπως είπε και ο φίλος Ρεμπεσκές τους έριχναν στην πυρά. Τώρα θεωρούν αιρετικούς αυτούς που θέλουν να πέσουν στην πυρά από μόνοι τους; Τελικά τι την πειράζει την Εκκλησία αν θα καεί ο νεκρός αφού τον στέλνει συστημένο εις το Πυρ το εξώτερον;

Για να σοβαρευτώ και λίγο, μη με φάει στη στροφή ο Ρεμπεσκές, η παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας και όλες οι διδασκαλίες του Ιησού, στηρίζονται στην υπέρτατη αξία της Αγάπης. Ο Ιησούς δίδαξε την ανοχή και την πραότητα. Μια φορά μόνο τα πήρε στο κρανίο κι αυτό όταν είδε εμπόρους στο ναό του. Δεν βλέπω τους σύγχρονους Χριστιανούς να ακολουθούν το παράδειγμά του, τουλάχιστον σ' αυτό το σημείο.

Εγώ λοιπόν που δεν δηλώνω Χριστιανός, άσχετα αν το γράφει ακόμα η ταυτότητά μου, εάν είχα μπροστά μου έναν νεκρό και έβλεπα τον πόνο ζωγραφισμένο στα μάτια των δικών του, ακόμα κι αν ήταν αμαρτωλός, θα του 'δινα με όλη μου την αγάπη μια ευχή να τον συνοδεύει για το δρόμο και θ' άφηνα τον Κύριο να τον κρίνει που ξέρει καλύτερα από μένα! Χριστιανισμός και μάλιστα Ορθόδοξος, σημαίνει πάνω απ' όλα, ταπεινοφροσύνη, ακριβώς γιατί υποτίθεται ότι οι Χριστιανοί αναγνωρίζουν το μεγαλείο και τη δόξα του Θεού.
Η έπαρση της από καθ' έδρας τυπολατρίας είναι μια ιδιότητα που ορθώς κατά τη γνώμη μου, οι Πατέρες αποδίδουν στον σκοτεινό άρχοντα.

Μερικές φορές νιώθω ότι η Εκκλησία μας είναι τόσο τσιγκούνα στα συναισθήματα όσο και οι Αρχαίοι Αθηναίοι που τσιγκουνεύτηκαν, κατά τον Λουκιανό, να βάλουν ένα νόμισμα στο στόμα του νεκρού Διογένη κι έτσι δεν είχε να πληρώσει το βαρκάρη. Από 'κει μας έμεινε και η παροιμιώδης φράση "Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος" η οποία θα ταίριαζε θαυμάσια στους ταγούς της.

Υπερψήφισα το ποστ σου γιατί η άποψή σου ήταν ενδιαφέρουσα, και καλά διατυπωμένη. Συμφωνώ με πολλά από αυτά που λες, ωστόσο θα ήθελα να σημειώσω ότι η ταυτότητα και οι παραδόσεις αυτής της χώρας δεν θα διασωθούν τελικά όσο ο αυτοαποκαλούμενος υπέρτατος πνευματικός της φορέας θα συνεχίζει να ασχολείται με την αγιοποίηση πτωμάτων (βλέπε Βησσαρίων) κι όσο η πνευματική της δραστηριότητα θα περιστρέφεται γύρω από τα πτώματα γενικότερα, ενώ θα ξεχνά να ασχοληθεί με τις ζώσες ψυχές.

Άλλωστε από μόνος σου παραδέχτηκες ότι μέχρι να μας χώσουν τα φράγκα οι Κουτόφραγκοι, παραμέναμε μια Οθωμανική Δημοκρατία πράγμα για το οποίο δε θα 'πρεπε το εκκοσμικευμένο θεοκρατικό καθεστώς των δεσποτάδων να είναι καθόλου περήφανο.

Περαιτέρω:

Ο λόγος για τον οποίο οι Βόρειοι συνήθιζαν να καίνε τους νεκρούς (όπως πολύ γλαφυρά μας απεικόνισε η καλή μου Idril) δεν είναι επειδή το κλίμα τους προκαλεί κατάθλιψη, αν και σχετίζεται με το κλίμα για καθαρά πρακτικούς λόγους. Πολύ απλά οι χαμηλές θερμοκρασίες του εδάφους, δεν επιτρέπουν τη γρήγορη αποσύνθεση των νεκρών. Επίσης το παγωμένο χώμα είναι εξαιρετικά δύσκολο στο σκάψιμο.

Αυτό που δε μπορώ να καταλάβω στο συλλογισμό του συνομιλητή, είναι το εξής: Οι Αρχαίοι Έλληνες που όπως αναφέρθηκε έκαιγαν τους νεκρούς, δεν ήταν Μεσογειακός λαός; Έπασχαν κι αυτοί από κατάθλιψη;

Χμ, τώρα που το σκέφτομαι, αυτό θα είναι ιστορικός συμβιβασμός. Να καίνε τους νεκρούς όπως οι Αρχαίοι Έλληνες, κρατώντας τα κόκαλά τους. Έτσι και οι Ευρωπαϊστές θα είναι ευχαριστημένοι και οι Ελληνολάτρες το ίδιο και θα 'χει και ο Ορθόδοξος τα κοκαλάκια του στην άκρη, μπας και αποφασίσει ο Χριστούλης να μας ξαναεπισκεφτεί, κι άσε τους άλλους να τρέχουν να μαζέψουν τις στάχτες τους.

M' ολ' αυτά μου ήρθε στο μυαλό ο Ντένεθορ, γιος του Εκθέλιον, επίτροπος της Γκόντορ: "Έτσι τελειώνει ο Ντένεθορ κι ο Φάραμιρ και ξεκληρίζεται η γενιά μου, όμως εμάς δε θα μας λιώσει η γη. Θα παραδοθούμε στην πυρά όπως οι Βάρβαροι βασιλείς".
Συγκινούμαι κάθε φορά που διαβάζω ή βλέπω αυτή τη σκηνή.
(Αφιερωμένο στην Idril, αλλά μη με παρεξηγείς Κυρά μου που το 'γραψα από μνήμης).