Τρομακτικές Ιστορίες

εγώ τα παιδιά δε τα ξέρω οπότε δε κρίνω

Λοιπόν, εγώ θα βγω λίγο off-topic, καθώς η ιστορία που θα περιγράψω δεν είναι τρομακτική -από την επόμενη κιόλας μέρα που μου συνέβη τη διηγούμουν και γελούσα -, ωστόσο είναι ενδεικτική για το πως ο φόβος και το άγχος μπορούν να δημιουργήσουν παραισθήσεις.

Συνέβη όταν ήμουν φαντάρος. Ήταν μέρα Κυριακή ή Σάββατο, δηλαδή μέρα που κατά κανόνα που οι φαντάροι είναι χαλαροί και μη-προβλεπόμενοι, λόγω της απουσίας των στελεχών από το στρατόπεδο. Τη συγκεκριμένη μέρα όμως ήταν επόπτης στρατοπέδου ένας λοχαγός που μας είχε κάνει τη ζωή κόλαση, γι αυτό θα έπρεπε να είμαστε προσεκτικοί γιατί με το παραμικρό κινδυνεύαμε να τιμωρηθούμε.

Είναι πρωί και κάθομαι μαζί με ένα άλλο φαντάρο μέσα σε ένα γραφείο του λόχου, κάνοντας υποτίθεται κάτι δουλειές που μου είχαν αναθέσει. Κάποια στιγμή ακούμε έξω από το γραφείο, στον προθάλαμο του λόχου, τη φωνή του λαχαγού που προφανώς είχε έρθει για να ελέγξει την κατάσταση. Για ένα διάστημα 5-10 λεπτών τον ακούμε να μιλάει σε έντονο ύφος και να κάνει παρατηρήσεις στους φαντάρους. Όταν σταματήσαμε να ακούμε τη φωνή του, ο άλλος φαντάρος μου λέει "βγαίνω να δω τι γίνεται" και φεύγει. Μένω μόνος μου στο γραφείο και μετά από 1-2 λεπτά βλέπω από το παράθυρο το λαχαγό να περνάει με το αυτοκίνητό του και να απομακρύνεται από το λόχο.

Ωραία, λέω, αφού έφυγε ας βγω κι εγώ από το γραφείο.Βγαίνω λοιπόν και ρωτάω τους άλλους φαντάρους που ήταν εκεί :
"τι έγινε ρε παιδιά, τι σας έλεγε ο λοχαγός, έπεσε καμιά καμπάνα;" και παίρνω την απάντηση :
"Δεν πέρασε καθόλου από εδώ ο λοχαγός" !
"Μα δεν ήταν εδώ; Δεν πέρασε με το αυτοκίνητό του;"
"Όχι δεν τον έχουμε δει καθόλου να κυκλοφοράει στο στρατόπεδο, μάλλον στο διοικητήριο θα κάθεται".

Πράγματι, μετά από λίγα λεπτά τον είδα, καθαρά πλεόν, να έρχεται με το αυτοκίνητό του από το διοικητήριο, πέρασε από λόχο μας χωρίς να σταματήσει ευτυχώς και πήγε σε διπλανό λόχο και έριξε καμπάνες για τους πιο γελοίους λόγους, μέχρι και επειδή άκουσε φαντάρους να τραγουδάνε όταν έκαναν ντουζ!!

Ήμουν εξοδούχος εκείνη τη μέρα. Αρχικά σκεφτόμουν να κάτσω μέσα στο στρατόπεδο μέχρι το μεσημέρι για να φάω τζάπα φαΐ μέσα και μετά να βγω, αλλά μετά το συμβάν αυτό στις 11.00 που μοιράστηκαν τα εξοδόχαρτα την έκανα κατευθείαν!

Υ.Γ. : Όχι, δεν κατέληξα να πάρω τρελόχαρτο! Απολύθηκα από το στρατό κανονικά στην ώρα μου με Ι1.


------------------

" Η δεισιδαιμονία φέρνει γρουσουζιά " - Raymond Smullyan

θα έγραφα comment αλλά δεν έξω πάει στρατό

θα έγραφα comment αλλά δεν έξω πάει στρατό

Click για ανάπτυξη...

Πες ότι θες, δεν παρεξηγούμαι!

Γράφει ἡ Ἑλένη Κυπραίου, δημοσιογράφος -συγγραφέας
Καθώς γράφουμε, ξεπῆδα ἀπό τά βάθη τῆς μνήμης μᾶς μία ἱστορία, πού ἄν δέν εἶναι ἀληθινή, τουλάχιστον θά μποροῦσε νά ἀποθανατιστῆ σάν θρύλος.
Μᾶς τήν ἀφηγήθηκε, πρίν μερικά χρόνια, προσωπικότητα ἀξιόλογη (τηροῦμε τήν ἀνωνυμία της) καί πάντως οὔτε εὐφάνταστη, οὔτε παραμυθολογα.
Πρίν μερικά χρόνια λοιπόν, λιγότερα ἀπό μία δεκαετία, ὑπηρετοῦσαν, ἄπ΄τή μία κι΄ἀπό τήν ἄλλη πλευρά τοῦἘβρου, στά σύνορα, πού διαιροῦν τήν Θράκη μας στά δύο, ἀντίστοιχα, Ἕλλην καί Τοῦρκος στρατηγός.
Οἱ δύο ἄνδρες εἶχαν συνδεθεῖ μέ στενή μεταξύ τους φίλια. Πολύ περισσότερο πού ὁ Τοῦρκος στρατηγός, εἶχε σύζυγο Ἑλληνίδα.
Ὅταν ἔφθασε ὁ καιρός νά μετατεθοῦν γιά ἄλλη ὑπηρεσία, προσκάλεσε ὁ Τοῦρκος τόν Ἕλληνα συνάδελφό του.


"Τόσον καιρό", τοῦ εἶπε, "περάσαμε ἀνέφελα μαζί. Οἱ διαφορές πού ἔχουν οἱ δύο χῶρες μας, μεταξύ τους, δέν ἐπηρέασαν τή φίλιά μας. Ἀλλά κι΄ἐμεῖς οἱ Τοῦρκοι θεωροῦμε τή φίλια ἱερή. Θά ἤθελα αὔριο τό βραδύ νά σού τό ἀποδείξω."


Τήν ἑπόμενη, στίς 10 ἀκριβῶς, ὁ Ἕλλην ἐπιβιβαζόταν στό ἰδιωτικό αὐτοκίνητό του Τούρκου. Νύχτα ἀφέγγαρη ἦταν.
Ἐρημικοί οἱ δρόμοι. Ἀνοιχτή κι ἡ λεωφόρος ταχείας κυκλοφορίας πρός τήν Πόλη.Κοντά μεσάνυχτα πρέπει νά πλησίασαν στίς παρυφές της. Ὕπνος βαθύς εἶχε καθηλώσει στά κρεβάτια τούς κατοίκους της. Ἡσυχία στούς δρόμους.
Γρηγορος, ὁ ὁδηγός Τοῦρκος, μπῆκε βγῆκε ἀπό στενά, ἀπό περιπλεγμένα σάν κουβάρι καλντερίμια.
Νύχτα ἀφέγγαρη. Ἔσβησε τή μηχανή, σταμάτησε μπροστά σέ καγκελόπορτα μέ γραφές στά ἑλληνικά.
Ὁ γοργός ρυθμός, ἡ ἀγωνία, ἡ περιέργεια, δέν ἄφηναν στόν Ἕλληνα περιθώρια νά ψάξει, οὔτε καν νά προβληματισθεῖ.
Ἀκολουθοῦσε τόν Τοῦρκο πειθήνια, σάν αὐτόματο, χωρίς φόβο, μέ περίσσια ἐμπιστοσύνη. Οὔτε καν πού τοῦ ἀπ' τό μυαλό, πώς μποροῦσαν νά΄ναί καί κακές οἱ προθέσεις του. πέρασε


Στάθηκαν μπροστά σέ διπλομανταλωμένη σιδερένια στενή θύρα. Ἔβγαλε κλειδί ἀπ' τήν τσέπη τοῦ ὁ Τοῦρκος. Ξεκλείδωσε. Ἄνοιξε. Ὑπόγειο ἦταν. Μούχλα ἀνέδιναν οἱ τοῖχοι. Μούχλα καί κλεισούρα. Λησμονιά, καταχωνιασμένη στά ἔγκατα τῆς γής. Περπάτησαν κι οἱ δύο, σέ διαδρόμους, χωρίς νά σκοντάφτουν. Τούς βάραινε ἡ σιωπή, ἡ ἀναμονή. Ποῦ πήγαιναν, ἔτσι στά τυφλά ; Πού κατευθύνονταν ; Ἀνάστροφα στόν χρόνο. Σέ ποιόν χρόνο ; Τόν ἀνθρώπινο ἤ τόν Θεικο ;
Ὁ Τοῦρκος ἤξερε. Ἀλλά δέν ἤξερε ἀκόμη ὁ Ἕλληνας. Δέν μποροῦσε νά δικαολογησει τήν περιπλάνηση.
Μά οὔτε καί πρόφταινε νά προβληματιστεῖ. Ἀκολουθοῦσε. Μέ τήν βεβαιότητα, πώς ἡ στιγμή ἦταν μοναδική. Πῶς δέν θά' χέ τήν εὐκαιρία, πότε ξανά, νά τήν ξαναζήσει. Ἀκολουθοῦσε. Ὀνειρευόταν ἄραγε ; Ὑπνοβατοῦσε ;
Φτερωμένη ἡ φαντασία του, ἀνάπλαθε μονοπάτια, πού μόνο σέ ἐλαφρύ ὕπνο βαδίζει κανείς.
Ἕνα ἦταν σίγουρο: δέν θά ξανάβρισκε πότε τόν δρόμο. Δέν θά τόν ξανάβρισκε χωρίς ὁδηγό.
Εἶχαν φθάσει στό τέρμα.


Θύρα καί πάλι ἁρματωμένη μπροστά τους. Βαριά σιωπή. Ἡ σιγή τῆς ὕστατης ὥρας.
Ποῦ ἦρθε νά διακόψει μόνο τό τρίξιμο τῆς κλειδαριᾶς. Τό γκρινιασμα τοῦ σκουριασμένου σίδερου. Μισανοιξε ἡ βαριά θύρα.
Ἰσχνό φῶς στό ἐσωτερικό. Ὑπερκόσμιο. Μυστηριακό. Ὑπόγειο ; Μπουντρούμι ; Κενοτάφιο ;


Καί τότε, τότε μόνον μίλησε ὁ Τοῦρκος : "Ἐσεῖς οἱ Ἕλληνες, δέν πιστεύετε στόν θρύλο τοῦ Μαρμαρωμένου Βασιλιά ; Δέν λέτε καί ξαναλέτε μεταξύ σας, πώς βόλι ἐχθροῦ δέν τόν ἄγγιξε ; Πώς τόν καταπίε τό μανιασμένο πλῆθος τῶν πορθητῶν τῆς Πόλης ; Ἀλλά πώς τόν τράβηξε ἡ Παναγία στήν ἀγκαλιά της, γιά νά τόν κάνει Ἀθάνατο ;

Δέν εἶστε βέβαιοι πώς ΖΕΙ Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ; Δέν εἶναι θρύλος. Ψεύτικη ἐλπίδα. Ὀνειροφαντασία. Εἶναι ΑΛΗΘΕΙΑ. Δές καί μόνος σου."
Στό πάτωμα, μισοανασηκωμενο στόν ἕνα ἀγκώνα ὁ Ἕλληνας εἶδε, εἶδε μέ τά ματιά του, τόν ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ. ΑΝΑΣΗΚΩΜΕΝΟ.


Ρίγος μεταφυσικό τόν διαπέρασε. Θόλωσαν ἀπ' τά δάκρυα τά ματιά του. Θαμπώθηκε ἡ ὅρασή του.
Ἔκανε τό σταυρό του. Μπροστά του, ἐκεῖ, σέ ἀπόσταση ἀνάσας, τό ΘΑΥΜΑ.
Κι ἦταν αὐτός, ὁ τυχερός, πού εἶχε ἀξιωθει νά τό ζήσει μέ τίς αἰσθήσεις του. Σέ συγκεκριμένο χῶρο καί χρόνο.
Πηχτή ἡ σιωπή, σχεδόν, κοβόταν μέ τό μαχαίρι.
Μίλησε καί πάλι ὁ Τοῦρκος :
"Πρίν μερικά χρόνια κειτόταν στό ἔδαφος ὁ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ. Τόν τελευταῖο καιρό ἄρχισε σιγά-σιγά ν' ἀνασηκώνεται. Πᾶμε."
Ξανάκλεισαν τή θύρα. Τήν ξανακλείδωσαν. Ἀντίστροφα βγῆκαν μέχρι τήν αὐλή ἀπ' τά ὑπόγεια.
Ξαναπέρασαν τήν καγκελλενια πόρτα.
Δέν ἄφησαν πίσω ἴχνη ἀπ' τίς πατημασιές τους. Κανείς δέν τούς εἶχε δεῖ. Μπῆκαν στό αὐτοκίνητο, πῆραν τό δρόμο τοῦ γυρισμοῦ.
Σιωπηλοί. Χωρίς νά ἀνταλλάξουν κουβέντα.
Δέν εἶχε ἀκόμη ξημερώσει ὅταν ἔφτασαν στόν Ἐβρο. Προτοῦ ἀποχωρισθοῦν, φιλήθηκαν σταυρωτά. Τό ποτάμι κυλοῦσε ὁρμητικά πρός τό Αἰγαῖο.
"Γυρίζει πίσω τό ποτάμι", μονολόγησε ὁ Ἕλλην στρατηγός. "Γυρίζει ὅταν τό θελήσει ὁ Θεός".

Ὑπηρέτησε ἀργότερα στό Κέντρο.
Προτοῦ ἀποστρατευθεῖ θεώρησε ὑποχρέωση τοῦ ν' ἀποκαλύψει τό μεγάλο μυστικό στήν προσωπικότητα πού μᾶς τό ἐμπιστεύθηκε, κατονομάζοντας καί τόν στρατηγό, κάτω ἀπό τό βλέμμα τοῦ Θεοῦ καί τῆς Παναγίας. Κάναμε καί μεῖς τόν σταυρό μᾶς μουρμουρίζοντας "Η ΠΟΛΙΣ ΔΕΝ ΕΑΛΩ" .

ειμαι καινουρια εδωωωωω!!!!!!!

ενα νεαρο ζευγαρι πηρε την αποφαση να παντρευτει.ο πατερας της νυφης ηταν αρκετα ευκαταστατος για'υτο αποφασισε να κανει ενα μεγαλο γλεντι μετα τον γαμο στον κηπο του αρκετα μεγαλου σπιτιου του.καθως ολα κυλουσαν ομορφα κ αλοι ειχαν πιει παραπανω,αποφασισαν να παιξουν κρυφτο...ενας φυλαγε και οι υπολοιποι κρυφτηκαν.σε μιση ωρα ειχαν βρεθοι ολοι εκτος απο την νυφη...πανικοβλιτοι αρχισαν να την ψαχνουν!!!!συνεχισαν την ερευνα για 3 χρονια μεχρι που αποφασισαν να τα παρατησουν!!!!μια μερα καθως μια ηλικιωμενη υπηρετρια ανεβηκε στην σοφιτα για να καθαρισει,ειδε ενα μεγαλο μπαουλο και απο περιεργια το ανοιξε.αυτο που αντικρισε την εκανε να ουρλιαζει!την ημερα της δεξιωσης η νυφη κρυφτηκε στο μπαουλο και το καπακι επεσε στο κεφαλι της με αποτελεσμα να την αφισει λυποθιμη!!!!το σωμα της ειχε σαπισει μεσα στο μπαουλο αλλα φαινοταν οτι το στωμα της ειχε σχημα ουρλιαχτου...!!!!!!

Ένα νεαρό ζυγάρι πήρε την απόφαση να παντρευτεί μόλις τελειώσουν το σχλείο. Ο πατέρας της νύφης ήταν αρκετά ευκατάστατος και μπορούσε να τους κάνει έναν μεγάλο γάμο. Τελικά παντρεύτηκαν και ο γάμος ήταν πολύ ωραίος. Μετά είχαν μια δεξίωση σε ένα παλιό σπίτι και όλοι είχαν πιει παραπάνω. Όταν τελικά έμειναν γυρω στα 20 άτομα αποφάσισαν να παίξουν κρυφτό. Έτσι λοιπόν άρχισε ο ένας να μετράει και οι υπόλοιποι κρύφτηκαν. Σε μισή ώρα βρέθηκαν όλοι εκτός απο τη νύφη. Για ώρες την έψαχναν ανησυχώντας οτι κάτι της σηνέβει. Εβδομάδες αργότερα αφού είχαν κολλήσει αναφορές για την εξαφάνισή της εγκατέλειψαν τις προσπάθειες. Τρία χρόνια αργότερα μια ηλικιωμένη υπηρέτρια καθώς καθάριζε στο παλιό σπίτι ανέβηκε στη σοφίτα. Εκεί είδε ένα μπαούλο και το άνοιξε απο περιέργεια. Αυτό που είδε την έκανε να ουρλιάζει όσο μπορούσε, και στη συνέχεια κάλεσε την αστυνομία. Τελικά το βράδυ που παίζανε κρυφτό η νύφη αποφάσισε να κρυφτεί μέσα στο μπαούλο. Όταν μπήκε φαίνεται οτι το καπάκι έπεσε και την κτύπησε στο κεφάλι αφήνοντάς την αναίσθητη. Θα πέθανε απο ασφυξία στη συνέχεια. Το πτώμα είχε σαπίσει, όμως φαινόταν οτι το στόμα είχε μορφή ουρλιαχτού.!!!!!!

κι εγω το ιδιο στην αρχη!!!

Ναι.. τι πιο φυσικό μετά τη δεξίωση του γάμου οι γονείς και τα γαμπρούδια να παίξουν κρυφτό!

γκρρρρρ!ανατριχιασααααα!

Ήταν ένα κρύο βράδυ του χειμώνα, οι στάλες της βροχής έσκιζαν την παγωμένη ατμόσφαιρα σε εκείνο το χωριό. Ένας γέρος,γύρω 70 χρονών,ήταν σχεδόν αποκωμένος από τον κόσμο έμενε έξω από το χωριό σε ένα πέτρινο σπίτι! Δεν μίλαγε σχεδόν με κανένα από το χωριό, ήταν τσακωμένος με όλους τους συγγενείς του γιατί κανένας δεν τον υπολόγιζε και τον είχα όλοι ξεχασμένο,η μόνη του συντροφιά ήταν 'ενα γέρικο σκυλί. Αυτό το σκιλί λοιπόν ήρθε κάποτε ο καιρός και πέθανε όχι όμως από γεράματα αλλά από τριμμένο γυαλί. Κάποιος το είχε σκοτώσει...Δυο παιδιά τα οποία αργότερα το πλήρωσαν με τον ίδιο τρόπο! Όταν ο γέρος το επόμενο πρωί κατάλαβε τι είχε γίνει έθαψε το σκυλί έξω από το σπίτι και από τότε δεν τον ξαναείδε κανείς.Μετά από καιρό κάποιοι αποφάσισαν να ψάξουν να τον βρουν γιατί τους χρώσταγε. Πήγαν σπίτι του και ανοίγοντας την πόρτα αντίκρισαν ένα λιωμένο κορμί κρεμασμένο.Βρισκόταν έτσι για τρεις μήνες.Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και είπαν πως μόλις άνοιξαν την πόρτα ακούστηκε ένα δυνατό σφύριγμα και το σπίτι ήταν σαν να έγινε σεισμός... Αφού πήραν το πτώμα, το έκαψαν γιατί ο παπάς δεν δέχτηκε να τον θάψει επειδή αυτοκτόνησε. Οι συγγενείς του ούτε που ενδιαφέρθηκαν και κανείς δεν παραπονέθηκε που τον έκαψαν. Μετά από τέσσερα χρόνια λοιπόν, ξεκινάνε τα παράξενα γεγονότα...Όλοι σχεδόν οι κοντινοί του συγγενελις πέθαναν από ατυχήματα, από αυτοκτονία τα δυο του αδέλφια και από υψηλό πυρετό η αδελφή του το '89. Ο θάνατός τους ήταν ακαριαίος.όχι όμως και των δυο παιδιών που σκότωσαν το σκυλί. Αυτά πέθαναν από αφόρητους πόνους και στη νεκροψία βρήκαν τριμμένο γυαλί στο στομάχι τους. Η ψυχή του λένε πως ακόμα περιφέρεται και κάθε βράδυ μαζεύονται 'ολα τα αδέσποτα σε εκείνο το σπίτι και ουρλιάζουν όλο το βράδυ!

της τελευταίες τρομαχτικές ιστορίες της έξω δει και πιο πριν νομίζω

Η ΦΟΒΕΡΟΤΕΡΗ ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΦΡΙΚΙΑΣΤΙΚΟΥ ΤΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΕΦΙΑΛΤΙΚΗΣ ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑΣ(Μπουχαχαχαχα! )


Ο Richard έφτασε μπροστά στο παλιό σπίτι. Περίεργο. Δεν ήξερε ότι
ζούσαν άνθρωποι εκεί μέσα. Κάθε φορά που δούλευε delivery τύχαινε να
περνάει από εκείνη τη γειτονιά τουλάχιστον τρεις με τέσσερις φορές αλλά
ποτέ δεν είχε δει ένα φως πίσω από τα θαμπά παράθυρα. Και όμως, σύμφωνα
με το τηλεφώνημα, το σπίτι κατοικούνταν και οι ένοικοι ήταν πεινασμένοι
για πίτσα με πεπερόνι. O Richard κατέβηκε από το παπί, προσπέρασε την
πεσμένη καγκελόπορτα και κινήθηκε προς την εξώπορτα προσέχοντας τα
βήματά του- ο κήπος ήταν απεριποίητος, γεμάτος σπασμένα μπουκάλια και
τσουκνίδες. Έφτασε μπροστά στην βαριά σιδερένια πόρτα και χτύπησε το
κουδούνι. «Άντε να τελειώνουμε» σκέφτηκε. «Ελπίζω να μου αφήσουν καλό
φιλοδώρημα».Η πόρτα άνοιξε τρίζοντας.


Ο Richard περίμενε να δει κάποιον να περιμένει πίσω της αλλά δεν
ήταν κανείς. «Ίσως ο ιδοκτήτης να είναι ηλικιωμένος» σκέφτηκε, και
μπήκε δειλά στο σκοτεινό χολ. «Είναι κανείς εδώ;», φώναξε.
«Εδώ…εδώ…δώ…ώ» άκουσε την ίδια του την
ηχώ να απαντάει. Εκνευρισμένος ο Richard συνέχισε να προχωράει στον
διάδρομο. «Λες να είναι καμία φάρσα;». Η σκέψη πέρασε από το μυαλό του
σχεδόν ανεπαίσθητα αλλά ο Richard την συγκράτησε. «Αν είναι άλλο ένα
αστειάκι από τα κωλόπαιδα των Anderson θα τα πάρει ο διάολος», ψιθύρισε
στον εαυτό του, με τα δόντια σφιγμένα από οργή. Ξαφνικά, του ήρθε στην
μύτη μια γνώριμη μυρωδιά, από τότε που βοηθούσε τον πατέρα του στο
χτήμα τους. Θειάφι.


Τότε ήταν που παρατήρησε πως στους τοίχους υπήρχαν πεντάλφες!
Ζωγραφισμένες με αίμα! Πισωπάτησε έντρομος, παραπάτησε και έπεσε. Η
πίτσα προσέκρουσε στο πάτωμα και διαλύθηκε, σαν ένα γκροτέσκο παζλ. Ο
Richard σηκώθηκε και, ζαλισμένος, αναζήτησε την έξοδο πίσω του. Τότε η
πόρτα έκλεισε! Και δεν άνοιγε! Και μετά εμφανίστηκε ένα ζόμπι που
κάνοντας «μμμμμ» πλησίασε αργά για να του φάει τον εγκέφαλο. « Γουα δε
φάααααακ» ούρλιαξε ο Richard και έτρεξε προς μια από τις πόρτες που
έχασκαν μισάνοιχτες στο διάδρομο. Μπήκε σε ένα δωμάτιο και του
επιτέθηκαν νυχτερίδες!Ούρλιαξε και άρχισε να κουνάει τα χέρια του σαν
έλικες για να τις απομακρύνει! «Μμμμμ» ακουγόταν το πεινασμένο ζόμπι.
Βγήκε στα τυφλά από το δωμάτιο και μπήκε στην απέναντι
πόρτα…όπου του επιτέθηκε ένας βρικόλακας! Ο Richard ένιωσε να
λιποθυμάει αλλά πρόλαβε να βγει στο διάδρομο-ο βρικόλακας δεν τον
ακολούθησε γιατί η πίτσα είχε πολύ σκόρδο- οι πελάτες είχαν κάνει
πολλές φορές παράπονα στον Jose, το Μεξικάνο μάγειρα. Ο Richard ανέβηκε
τρέχοντας τα σκαλιά που οδηγούσαν στον πρώτο όροφο του σπιτιού. Όταν
έφτασε στην κορυφή της σκάλας, είδε στα αριστερά του την πηγή της
μυρωδιάς θειαφιού: Ήταν ένας δαίμονας! Που έτρωγε ένα ανθρώπινο κεφάλι!
Ο Richard έτρεξε προς τα δεξιά, σε έναν άλλον διάδρομο γεμάτο πόρτες.
Άνοιξε μία στην τύχη και είδε να του ορμάει ένα σκυλί…με τρία
κεφάλια! Έκλεισε την πόρτα με όση δύναμη είχε και άνοιξε τη διπλανή
της…όπου μια σαπισμένη μούμια είχε σηκωθεί από την σαρκοφάγο
όπου κειτόταν. «Αααααργκχ!» είπε ο Richard,που ένιωθε το έμφραγμα να
πλησιάζει και αναζήτησε καταφύγιο στο απέναντι δωμάτιο…όπου
πρόλαβε να δει έναν άνθρωπο που μεταμορφωνόταν σε λυκάνθρωπο! Η διπλανή
πόρτα έγραφε WC , και ο Richard χωρίς να το σκεφτεί την
άνοιξε…και είδε τη μπανιέρα γεμάτη αίμα…και μέσα
στο αίμα πιράνχας…αλλά ήταν ζόμπι-πιράνχας….και
πάνω στη λεκάνη καθόταν το τέρας του Φρανκενστάιν με ένα μπαλντά και
διαμέλιζε ένα πτώμα, και μόλις είδε τον Richard άρχισε να ουρλιάζει και
όρμησε κατά πάνω του. «Μάνααααα» φώναξε ασυναίσθητα ο Richard, καθώς
έριξε όλο το βάρος του στην πόρτα και την κλείδωσε με το κλειδί που
υπήρχε πάνω στην κλειδωνιά. Πίσω του, το φάντασμα ενός πεθαμένου
κοριτσιού έσερνε τις αλυσίδες και του έλεγε «έλα μαζί
μουυυυυυ».Τρελαμένος από τον φόβο πήρε φόρα και πήδηξε έξω από το
παράθυρο, στο τέλος του διαδρόμου, πριν προλάβει να τον πιάσει ένα
τέρας που αντί για χέρια είχε μπαγκέτες και πάνω τους οι μπαγκέτες
είχαν ξυραφάκια.


Έσκασε στον κήπο με έναν βουβό ήχο. «Γδθουμπ», ακούστηκε. Για
μερικά δευτερόλεπτα δεν ήξερε καν αν ήταν ζωντανός. Επιστρατεύοντας
όλες του τις δυνάμεις σηκώθηκε όρθιος: Δεν είχε σπάσει τίποτα. « Πρέπει
να φτάσω στο παπί μου» σκέφτηκε. Άρχισε να τρέχει , καθώς η πόρτα πίσω
του σπιτιού άνοιξε και τα ζόμπι-τέρατα-δαίμονες-
φρανκενστάιν-βαμπίρ-κέρβεροι-πιράνχας (γιατί ήταν ιπτάμενα) ξεχύθηκαν
στο κατόπι του. Ανέβηκε στο παπί του και γύρισε το κλειδί. Το παπί πήρε
μπροστά και ευτυχισμένος, ο Richard σήκωσε το μεσαίο δάχτυλο προς την
εφιαλτική ορδή που είχε σταματήσει να τον ακολουθεί. Και τότε τον
χτύπησε μια νταλίκα, και τον σκότωσε ακαριαία. Και την νταλίκα δεν την
οδηγούσε ΚΑΝΕΙΣ!

χαχαχαχαχαχα ότι πιο γέλιο έχει διάβαση