Πόσο αντέχουν τελικά οι ανθρώπινες σχέσεις;

Guest 986132 · 09-02-11

Πιστεύετε πως οι σχέσεις έχουν ημερομηνία λήξης; Θα συνδιαλεγόμαστε δυνατά ανθρώπους που ταιριάζουν τα χνώτα μας, αλλά θα έρθει η στιγμή -αργά ή γρήγορα- που δεν θα ταιριάζουν πια ή με κάποιο τρόπο -από μόνο του πολλές φορές- θα επέλθει η απομάκρυνση;

Αφορμή ήταν μία πρόσφατη συζήτηση, που είχα με μία καλή φίλη, περί κοινωνικών σχέσεων.
Θα αναφερθώ σε μερικά σημεία...
Ανέφερε πως η ζωή μας είναι σαν ένα τρένο. Στο βαγόνι μας άνθρωποι ανεβαίνουν και κατεβαίνουν, άλλοι για περισσότερο χρονικό διάστημα και άλλοι λιγότερο. Στον κόσμο μας όλα κινούνται αέναα, όλα με ένα τέλος... με ημερομηνία λήξης. Κινούνται όλα τόσο όσο κινούμαστε κι εμείς μαζί τους. Ποιος στα 50 του θυμίζει κάτι απ' τον κάποτε 16χρονο εαυτό του; Αφού είμαστε η κατάληξη ενός διαρκώς μεταβαλλόμενου εαυτού σε συνεχές -ανάλογα με τις συγκυρίες- f5 πώς απαιτούμε τη σταθερότητα και το αμετάβλητο του άλλου, όπως όταν τον γνωρίσαμε; Συνεχώς αλλάζουμε, μέσα απ' τις αλλαγές μας αλλάζουν οι απόψεις μας και τα θέλω μας. Πολλοί λίγο πολύ αριστεριστες πολιτικοποιηθήκαμε και καταλήξαμε καπιταλιστικά εγωιστικά ανθρωποειδή. Στα 25 μας παντρευτήκαμε ή συζήσαμε τρελά ερωτευμένοι και κάποια στιγμή γύρω στα 45 λέμε στον καθρέφτη "Όπα; Αυτό ήταν; Ό,τι ζήσαμε ζήσαμε;". Στα 18 μας νιώθαμε πως μόνο οι φίλοι μας μας καταλάβαιναν. Τους κρατήσαμε σαν ιδιόκτητα οικόπεδα που κανείς δε θα μας καταπατήσει, για την κατανόησή τους αυτή. Σήμερα τους κοιτάμε και τους κατηγορούμε γιατί δεν μας καταλαβαίνουν πια. Μα πώς να μας καταλάβουν αφού αλλάξαμε το ίδιο; Τόσο οικείοι μα ξένοι... Κάπου στα 40 στα 50 δε μας καταλαβαίνει κανείς. Αρχίζουμε δειλά δειλά να καταλαβαίνουμε εμείς τους γονείς μας, αλλά έπαψαν, από οξυδέρκεια ή έλλειψη αντοχών, να μας καταλαβαίνουν αυτοί. Ίσως ζητάμε & ονειρευόμαστε πολλά. Απαιτούμε πολλά! Θα αναιρεθούν όλα χίλιες φορές. Καταλήγουμε να πορευόμαστε με ό,τι έχουμε, όπου και όπως είμαστε, με καλύτερο φίλο και χειρότερο δικαστή τον εαυτό μας! Ο σύντροφος που ποτέ δεν θα μας εγκαταλείψει είτε τον πάμε είτε όχι. Όλα λήγουν, αφού πρώτα έχουμε ήδη λήξει εμείς. Κατηγορούμε φίλους και συντρόφους για το πόσο άλλαξαν, πόσες άλλες προτεραιότητες έβαλαν μπροστά, γιατί απομακρύνθηκαν. Δικαιούνται όμως να αλλάξουν όσο αλλάξαμε κι εμείς. Να απομακρυνθούν από τον τότε εαυτό τους, άρα και από τα πάντα, όσο απομακρυνθήκαμε κι εμείς. Έληξε πάρτο απόφαση! Και λοιπόν; Αν δεν πέσουμε πώς θα ξανασηκωθούμε; Αν δε διαγράψουμε πώς θα πάμε παρακάτω; Αν μείνουμε με τα λάθος άτομα πώς θα βρούμε τα σωστά; Αν δεν κλάψουμε πώς θα εκτιμήσουμε τη χαρά όταν έρθει; Αν δεν νιώσουμε το κακό πώς θα αναγνωρίσουμε το καλό; Αν δεν νιώσουμε την απόρριψη πώς θα αποδεχτούμε με τη σειρά μας;
-Για καιρό, πολύ καιρό αναρωτιόμουν τι σε πήγε μακριά φιλενάδα (δεν αναφέρεται σε μένα!

). Μ' έπιανε το παράπονο, έψαχνα αιτίες, αφορμές, ζύγιζα το δούναι και λαβείν μας. Σε έκρινα και σ' έβγαζα λάθος. Έζησα καιρό με αναδρομές στην κοινή μας ζωή και μου έλειπες τόσο, όσο δεν άντεχα.
Τελικά κατάλαβα.
Γράψαμε τη δική μας λήξη. Όχι μόνη σου, το κάναμε από κοινού. Δεν είμαστε πια μαζί γιατί δεν είμαστε πια οι ίδιες. Το ίδιο με σένα κι εγώ. Μέσα απ' τους νέους μας εαυτούς είναι ανώδυνο πια να μη μου λείπεις και να μη σου λείπω. Αγαπούσες ένα παλιό μου είδωλο, αγαπούσα αυτό που ήσουν κάποτε...
Και λοιπόν;

Συμφωνώ απόλυτα με την τοποθέτησή της!
Απ' τις έως τώρα εμπειρίες μου -και παρατηρώντας γύρω μου- μπορώ να κρίνω και πιστεύω πως ισχύουν. :/:

Σημ: Άνοιξα το topic αφενός επειδή δεν υπήρχε τέτοιο νήμα συζήτησης κι αφετέρου γιατί είναι μία κατάσταση την οποία την βιώνουμε -χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε πολλές φορές και χωρίς να κάτσουμε να το σκεφτούμε ιδιαίτερα- και θα με ενδιέφερε η άποψη κι άλλων επί του θέματος!

Ps. Φυσικά πήρα την έγκριση για τη δημοσίευση του μηνύματός της!

passenger123 · 09-02-11

Πραγματικά ένα πάρα πολύ ωραίο θέμα .

Το σημείο κλειδί στο θέμα σου ,αγαπητή μου φίλη , είναι πιστεύω το πώς "τοποθετεί" ο καθένας μας την εικόνα του εαυτού του μέσα στην μεγαλύτερη εικόνα της εκάστοτε κατάστασης πού "επεξεργάζεται νοητικά " σε κάθε περίοδο της ζωής του με την απαραίτητη "εντολή" ορισμού συναισθηματικής αντιμετώπισης της ανθρώπινης σχέσης ως εικόνα με συνεχή ροή .

Το να προβάλλουμε μιά εικόνα ανθρωπίνων σχέσεων σύμφωνα με την δική μας θεώρηση είναι αναπόφευκτη ενέργεια της ανθρώπινης σκέψης σε κάθε κατάσταση που αναλύουμε .Απλά πρέπει να επεξεργαστούμε την τοποθέτηση της δικής μας εικόνας στο χωροχρονικό συνεχές , αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος της απόριψης απο μέρους μας κάποιου "τραυματικού" ή "μεταβλητού" κομματιού της παραπάνω συνέχειας προκειμένου να λειτουργήσει θετικά κατά την γνώμη μας η συνέχιση της διαδικασίας .

Πρίν την οποιαδήποτε κίνηση μας έστω και φευγαλέα πρέπει να δοκιμάζουμε μοτίβα του παραπάνω πλάνου στο μυαλό μας και να καταλήγουμε σε αποφάσεις όχι μόνο ανώδυνες γιά εμάς αλλά και για τους συνανθρώπους μας .

Κάποιος μεγάλος έγραψε ότι ""όταν καταργούμε ένα κομμάτι του παρελθόντος καταργούμε και ένα κομμάτι του μέλλοντος μας..""
Οι ανθρώπινες σχέσεις "χρήζουν" άπειρων δυνατοτήτων και μοτίβων επαναδιαπραγμάτευσης και μπορούν αν θέλουμε πραγματικά να μας συντροφεύουν για μιά ζωή , χωρίς την κατάλυσή τους για ευτελές αντίτιμο.

parafernalia · 09-02-11

"Ότι αρχίζει τελειώνει, το ζήτημα είναι Πότε και Πως" 8)

Αυτός είναι ο βασικός νόμος της διαλεκτικής, όπως τουλάχιστον διατυπώθηκε μέσα στην υλιστική θεωρία. Ενώ φαινομενικά ισχύει, αδυνατεί να καλύψει βαθύτερες ψυχολογικές ανάγκες. Εγώ συνήθιζα να λέω για πλάκα… ʽότι αρχίζει τελειώνει, εμείς θα τελειώσουμε με το Τέλος του Κόσμου!ʼ :inlove:

Η Ίσι νομίζω είχε γράψει για τις 6 βασικές ψυχολογικές ανάγκες: Βεβαιότητα / Σιγουριά, Ποικιλία, Σημαντικότητα, Αγάπη / Σύνδεση, Ανάπτυξη / Εξέλιξη, Συνεισφορά / Συμμετοχή. Μέχρι μια ηλικία ζητάμε να καλύψουμε ανάγκες όπως η Ποικιλία (να ʽπιούμεʼ τη ζωή μαζεύοντας εμπειρίες), τη Σημαντικότητα (να σπουδάσουμε, να βάλουμε τις βάσεις για εξέλιξη), στην πορεία θέλουμε περισσότερο την Αγάπη / Σύνδεση με τους συνανθρώπους μας και καταλήγουμε στην Βεβαιότητα / Σιγουριά και στην Συνεισφορά με την οικογένεια και την ανατροφή των παιδιών.

Το λάθος είναι ότι αποκόβουμε τον εαυτό μας από κάποιες ανάγκες, υπερτονίζοντας κάποιες άλλες. Αυτό προκαλεί νευρώσεις, υστερίες, στην καλύτερη περίπτωση μας κάνει να νιώθουμε ότι «αλλάζουμε» και τα πάντα αλλάζουν γύρω μας. Αυτό όμως είναι μια ψευδαίσθηση, μια άλλη εγκεφαλική ερμηνεία της πραγματικότητας που δυστυχώς είναι μεταδοτική μεταξύ των ανθρώπων και μας οδηγεί τελικά σε μια νέα "μορφή" πραγματικότητας.

Η λύση της επαναδιαπραγμάτευσης των ανθρωπίνων σχέσεων μέσα από καινούργια μοτίβα που προτείνει ο passenger δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση και επιτρέψτε μου μια προσωπική εκτίμηση, την συναντάς σπάνια στη γυναικεία ψυχολογία – τουλάχιστον με υγιή τρόπο. Η επαναδιαπραγμάτευση απαιτεί μεθοδολογία, απαιτεί αναλυτική προσέγγιση κάτι που η γυναίκα μπορεί να το κάνει όταν εργάζεται αλλά δεν το γουστάρει όταν το ζει. Της είναι πολύ πιο εύκολο να πετάξει κάτι στο καλάθι των αχρήστων και να εξαφανιστεί παρά να επαναπροσδιορίσει. Αν προσπαθήσει να το κάνει θα είναι κυρίως από ανασφάλεια (μη χάσει το χρηματοδότη ή μείνει στα αζήτητα) και πολύ λιγότερο από προσωπική διάθεση για βελτίωση. Για πείτε κορίτσια…πιο εύκολο δεν είναι να αγοράσεις καινούργια φορεματάκια, μπλούζες και παπούτσια από το να συνδυάσεις τα ήδη υπάρχοντα; :bleh:

Ούτε οι άνδρες βέβαια ξεφεύγουν από την θηλιά της καθημερινότητας. Δεν εγκαταλείπουν συνήθειες ούτε με απειλή πυρηνικής βόμβας! Θα ξημεροβραδιάζονται στη δουλειά, θα φοράνε τα ίδια φθαρμένα παντελόνια, κάθε ΣΚ θα υμνούν τη θεά μπάλα, θα μπεκρουλιάζουν με την παρέα και φυσικά το καθημερινό, εκτονωτικό σεξάκι θεωρείται δεδομένο. :yahoo:

Στην τελική όμως τι σημαίνει «αλλάξαμε» γιʼ αυτό χαθήκαμε και πάμε για άλλα; Τι θα είναι δηλαδή αυτά τα άλλα; Όσο περνάνε τα χρόνια το να ταιριάξεις και να καλυφθείς συναισθηματικά γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο, καταντάει να είναι θέμα τύχης. Ενώ θα μπορούσε π.χ. οι σχέσεις να μην διαλύονται αλλά να αλλάζουν μορφές. Εραστές φίλοι, ξανά εραστές. Οι παρέες να μην χάνονται αλλά να σμίγουν ξανά και να μοιράζονται καινούργιες εμπειρίες ζωής.

Η ίδια η ψευδαίσθηση αλλαγής μέσα μας μπορεί να γίνει η ισχυρότερη δύναμη επαναδιαπραγμάτευσης!

Νωεύς · 09-02-11

Αρχική Δημοσίευση από parafernalia:
"Ότι αρχίζει τελειώνει, το ζήτημα είναι Πότε και Πως" 8)

Στην τελική όμως ....

Η ίδια η ψευδαίσθηση αλλαγής μέσα μας μπορεί να γίνει η ισχυρότερη δύναμη επαναδιαπραγμάτευσης!

Επειδή- και μόνο γι' αυτό!- ενώ οι ανθρώπινες σχέσεις ξεκινούν με προδιαγραφές αιωνιότητας, αυτή την προσδοκούμε, συνήθως, με τα ατομικά μας μάτια...υποκειμενικά :redface:

!

rosa azul · 10 Φεβρουαρίου 2011

Αρχική Δημοσίευση από Lysippe:
Πιστεύετε πως οι σχέσεις έχουν ημερομηνία λήξης; Θα συνδιαλεγόμαστε δυνατά ανθρώπους που ταιριάζουν τα χνώτα μας, αλλά θα έρθει η στιγμή -αργά ή γρήγορα- που δεν θα ταιριάζουν πια ή με κάποιο τρόπο -από μόνο του πολλές φορές- θα επέλθει η απομάκρυνση;

Ναι πιστευω οτι οι σχεσεις εχουν ημερομηνια ληξης...ομορφα και απλα ...οπως και εμεις οι ιδιοι εχουμε ημερομηνια ληξης...και εμεις αλλα και οι σχεσεις μας ξερουμε ποτε αρχιζουν αλλα δεν ξερουμε ποτε ληγουν....αυτη ειναι η γοητεια τους....και ο ρολος μας ειναι να τις ποτιζουμε...να τις λιπαινουμε ,να τις τροφοδοτουμε...αναλογα με τις συνθηκες...καποιες θα αντεξουν περισσοτερο ...,αλλλες λιγοτερο..
Ναι θα συνδιαλεγομουν δυνατα ανθρωπους με τους οποιους ταιριαζω ανεξαρτητως ημερομηνιας ληξης της σχεσης ....αλλωστε a priori δεν το γνωριζουμε αυτο...Η ληξη δεν αποτελει για μενα κριτηριο....κριτηριο αποτελει η ποιοτητα των ανθρωπων....
Εξοχο το παραδειγμα σου με το τραινο

https://www.youtube.com/watch?v=Phey9aJxHXQ

Himela · 05-02-23

Σκεφτόμουν χτες πόσους πολλούς ανθρώπους έχω γνωρίσει στη ζωή μου και τώρα δεν θυμάμαι κάποιων τα ονόματα και δεν έχω ιδέα τί απέγιναν. Πέρασα χρόνο να τους γνωρίζω, να χαίρομαι και να λυπάμαι μαζί τους, να στεναχωριέμαι που δε μου φέρθηκαν καλά ή να τους στεναχωρώ που δεν τους φέρθηκα καλά (κυρίως το δεύτερο if I got to be honest) και τώρα πλέον, πού είναι; Ποιοι είναι; Πού πήγαν όλες αυτές οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια φιλίας, αγάπης και συναναστροφής;

Το οτι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι από τα πιο εύθραυστα πράγματα στον κόσμο το ξέρω χρόνια τώρα. Αλλά δε σταματά να με σοκάρει πόσο οι υπόλοιποι άνθρωποι (επιλέγουν να) το αγνοούν και ελπίζουν σε αυτές...

arcv · 05-02-23

Μία περίεργη κατηγορία είναι αυτοί που εξαφανίζονται έτσι στα ξαφνικά. Μου έχουν τύχει 2 παρόμοιες περιπτώσεις όπου μου λέγανε πόσο σημαντικές ήταν κάποιες φιλίες τους "Ο τάδε ήταν φίλος μου χρόνια, και ενώ ερχόταν στην πόλη δεν με πήρε να μου προτείνει να βγούμε ούτε μία φορά, όλο εγώ!" ... και τελικά καταλήγουν να κάνουν και αυτοί τα ίδια πράγματα σε εσένα! Απλά τραγικοί.

parafernalia · 06-02-23

Εμένα αυτά που έγγραφα 11 χρόνια πριν δεν με εκφράζουν πια.
Μόλις και μετά βίας κατάφερα να τα ξαναδιαβάσω, ανούσια και βαρετά ακούγονται πλέον.

"Η ίδια η ψευδαίσθηση αλλαγής μέσα μας μπορεί να γίνει η ισχυρότερη δύναμη επαναδιαπραγμάτευσης!"

Κουταμάρα, παραβιάζει τον Ηράκλειτο. Μα δεν μπορείς να ξαναμπείς 2 φορές στο ίδιο ποτάμι. Δεν το θέλεις βασικά. Σε έχει κουράσει η πρώτη βουτιά. Η προσδοκία της αιωνιότητας που γράφει πιο κάτω ο Νωεύς, είναι που δημιουργεί τους συμβιβασμούς και σε βαλτώνει στη χοάνη της τοξικότητας.

Μόνο αν απαλλαχθείς από κάθε προσδοκία μπορείς να κάνεις κάπως υγιείς ανθρώπινες σχέσεις.
Όσο περνάνε τα χρόνια δεν γίνεται να αιθεροβατείς στην κάψα του έρωτα, καλύτερα να γειώνεσαι στην πραγματικότητα και στις λίγες όμορφες στιγμές που μπορεί να σου προσφέρει.
Χαλαρώνοντας θα μιλήσουν τα ταλέντα σου. Κανένας δεν πάει χαμένος, όλοι κάτι έχουμε κερδίσει μέσα μας που μπορεί να μας κάνει χαρούμενους, αν το μοιραστούμε.

camil · 06-02-23

Αρχική Δημοσίευση από arcv:
Μία περίεργη κατηγορία είναι αυτοί που εξαφανίζονται έτσι στα ξαφνικά. Μου έχουν τύχει 2 παρόμοιες περιπτώσεις όπου μου λέγανε πόσο σημαντικές ήταν κάποιες φιλίες τους "Ο τάδε ήταν φίλος μου χρόνια, και ενώ ερχόταν στην πόλη δεν με πήρε να μου προτείνει να βγούμε ούτε μία φορά, όλο εγώ!" ... και τελικά καταλήγουν να κάνουν και αυτοί τα ίδια πράγματα σε εσένα! Απλά τραγικοί.

Αρκετά συχνό, και δεν έχει συμβεί μόνο σε μένα είναι να σταματούν να σου μιλάνε. Έτσι χωρίς λόγο ή χωρίς λόγο που ξέρεις. Μπορεί να μην είσαι κολλητός με κάποιον αλλά να γνωρίζεστε, να επικοινωνείτε και ξαφνικά... τίποτα. Εντάξει, ξεκόβεις και εσύ αλλά λες τι στο καλό έγινε;

glayki · 06-02-23

"Τὰ πάντα ῥεῖ".Πως θα μπορούσαν λοιπόν να ξεφύγουν από αυτή τη ροή οι ανθρώπινες σχέσεις;κάθε συνάντηση μας ερωτική, φιλική διαρκεί τόσο, όσο να πάρουμε τα απαραίτητα μαθήματα για την αυτο βελτίωση μας και την περαιτέρω μετάβαση. Αν είμαστε τυχεροί, μπορεί να βρούμε ανθρώπους για να συμπλευσουμε για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα, αν.... Είναι απόλυτα υγιές να αποφευγουμε τις προσκολλήσεις με άτομα μονολιθικα που δεν δονουνται στο ίδιο μήκος κύματος με εμάς. Όλοι οι κυκλοι κλείνουν κάποια στιγμή!

Phantomas · 11-01-24

Δυστυχώς πολλές νεανικές μου φιλίες που φάνταζαν στέρεες ήταν πιο χαλαρές και από μόρια καπνου. Οτι αντέχει το χρόνο έχει αξία και πρέπει να το τιμάμε. Απο την άλλη και οι "περαστικοί" φιλοι ή εραστές μας ανοίξανε τα μάτια σε μερικά πράγματα αν και επώδυνα.

Nascentes morimur · 18-01-24

Οι σχέσεις είναι πόλεμος.
Και εγώ είμαι λάτρης της ψυχικής και πνευματικής μου υγείας.

Πόσο αντέχουν τελικά οι ανθρώπινες σχέσεις;

Guest 986132

Επισκέπτης

passenger123

Εκκολαπτόμενο μέλος

parafernalia

Περιβόητο μέλος

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

rosa azul

Πολύ δραστήριο μέλος

Himela

Συντονίστρια

arcv

Νεοφερμένος

parafernalia

Περιβόητο μέλος

camil

Δραστήριο μέλος

glayki

Διάσημο μέλος

Phantomas

Νεοφερμένος

Nascentes morimur

Διάσημο μέλος

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Λοιπές Σελίδες