Αυτοτραυματισμός

γεια σας ειμαι 17 ετων αριστος μαθητης πολυ καλος αθλητης απο μορφωμενη οικογενεια κτλ. δηλαδη γενικα δημοφιλες και αγαπητο ατομο στην μικρη κοινωνια το νησιου μου. τα ειχα με μια κοπελα παρα πολυ καιρο αλλα χωρισαμε πριν ενα χρονο. για μηνες μετα το χωρισμο ημουν χαλια και δυο φορες τραυματισα το χερι μου με μαχαιρι. κανεις δεν καταλαβε τπτ και δεν το ξανακανα μετα απο μονος μου γιατι καταλαβα οτι ηταν βλακεια. δεν μου προκαλουσε ευχαριστηση ή ανακουφιση ο πονος. περασε ο καιρος και με την κοπελα εχω τυπικες σχεσεις εχουμε απομακρυνθει πολυ ο ενας απο τον αλλο αν και βλεπομαστε καθε μερα. φοιτουμε στο ιδιο λυκειο.... εγω ομως συνεχιζω να την αγαπω παρα παρα πολυ... πριν λιγες μερες τυχαια εμαθα οτι αντιμετω πιζει προβλημα υγειας . ομως δεν μπορω να ξερω τπτ παραπανω γιατι φαινεται μια χαρα εξωτερικα και ειναι κλειστο ατομο και δεν μιλαει για τετοια θεματα ουτε στις κολλητες της. οταν το εμαθα ενιωσα να χανω τη γη κατω απτα ποδια μου . δεν μπορω να ξερω τι εχει ουτε μπορω να τη βοηθησω.... εστω ψυχολογικα...
και νιωθω υπευθηνος που δεν καταφερα να κρατησω υγιη τη σχεση μας ωστε να ειμαι μαζι της ,διπλα της. οταν το εμαθα λοιπον ενιωσα το αγχος να με πνιγει.... ενιωσα την αναγκη να καπνισω ... καπνισα ενα πακετο μεσα σε μια ωρα... σκεφτηκα ομως την υγεια μου, τους στοχους μου στον αθλητισμο, και πεταξα αμεσως τα τσιγαρα... δεν μορουσα να ηρεμησω ομως. ετσι εδω και δυο μερες αυτομαστιγωνομαι με μια ζωνη.... ετσι εκτονωνομαι και τιμωρω τον εαυτο μου. μπορει να ξερω οτι δεν ευθηνομαι για κατι αλλα νιωθω την αναγκη να νιωσω απλο γνησιο πονο.

Διαβάζω τα όσα λέγονται περί αυτοτραυματισμού και πραγματικά με στενοχωρεί πολύ το γεγονός ότι στη χωρα μας ξέρουν τόσα λίγα πράγματα για ένα τόσο σοβαρό θέμα. Κόβομαι εδώ και 3 χρονια και δεν έχω καταφέρει να σταματήσω. Μπορεί να ακούγεται χαζό αλλα έχω ανάγκη να το κάνω. Δεν μπορώ χωρίς αυτό...
Αρχικά το έκανα για να ξεσπάω, να εξωτερικεύσω τον πόνο που ένιωθα μέσα μου. Σιγά σιγά όμως άρχισα να ξεφεύγω... Έπρεπε να τιμωρώ τον εαυτό μου για τα λάθη που έκανα...Κάθε φορα όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο πολύ... Σε σημείο που να χάνω τις αισθήσεις μου από τη απώλεια αίματος. Παράλληλα έχω κάνει k 3 απόπειρες αυτοκτονίας...
Δυο φορες χάπια, μια προσπάθησα να κόψω τις φλέβες μου αλλα δεν τα κατάφερα... Αν γνωρίζετε κάποιον που βλάπτει τον εαυτό του in any way προσπαθήστε να τον προσεγγίσετε όσο καλύτερα μπορείτε και να του δείξετε ότι νοιάζεστε. Μην αρχίσετε να τον κρίνεται. Με το να του λέτε πράγματα όπως: "Υπάρχουν πολύ χειρότερα στη ζωή.", "Είσαι εγωιστής." "Δεν έχεις λόγο να το κανεις." τη κάνετε απλά να νιώθει περισσότερες ενοχες και αυτό μονο κακό μπορεί να επιφέρει.

Χαρακωνομουν, αλλα το σταματησα πριν 6 μηνες. Ηταν πολυ δυσκολο να το σταματησω, αλλα τα καταφερα. Εχω κανει 3 αποπειρες αυτοκτονιας με χαπια και επισης εχω νοσηλευτει γιαυτο 5 φορες. Ολοι με κρινουν και μου λενε οτι τα εκανα για την προσοχη των αλλων. Κανεις δεν καταλαβαινει. Μου ερχεται να το ξανακανω, αλλα δεν θα το κανω, γιατι ηταν πολυ δυσκολο να το σταματησω και δεν θελω να τα χαλασω ολα.

Το εκανα για να ξεσπαω, για να νιωθω καλυτερα οσο παραξενο και αν ακουγεται, δεν επιδιωκα την προσοχη των αλλων, γιατι το κρατουσα κρυφο για πολυ καιρο, ολοι νομιζουν οτι το κανω για την προσοχη των αλλων ή με κοροιδευουν και δεν καταλαβαινουν οτι δεν προσπαθω να αυτοκτονησω.

Αρχική Δημοσίευση από IreneK1990:

Το εκανα για να ξεσπαω, για να νιωθω καλυτερα οσο παραξενο και αν ακουγεται, δεν επιδιωκα την προσοχη των αλλων, γιατι το κρατουσα κρυφο για πολυ καιρο, ολοι νομιζουν οτι το κανω για την προσοχη των αλλων ή με κοροιδευουν και δεν καταλαβαινουν οτι δεν προσπαθω να αυτοκτονησω.

Click για ανάπτυξη...

Να ξεσπάς; που; στον εαυτό σου; .....
Λες ότι δεν προσπαθείς να αυτοκτονήσεις, αλλά κατάπινες χάπια. Τι δηλαδή θα πετύχαινες, αν όχι να αυτοκτονήσεις;
Δεν σε ειρωνεύομαι, ούτε και προσπαθώ να σε θίξω. Απλά δεν καταλαβαίνω και θέλω πολύ να μάθω τι ακριβώς έχει στο μυαλό του κάποιος που κάνει κάτι τέτοιο.
Αν ήθελες να ξεσπάσεις θα μου φαινόταν πολύ λογικό να σπάσεις 2 ντουζίνες πιάτα. Αυτό να το καταλάβω ως ξέσπασμα.
Το να χαρακώνεσαι ή να καταπίνεις χάπια, δεν το καταλαβαίνω ως ξέσπασμα. Τι ένιωθες;

Ναι ξεσπαω ετσι, στον εαυτο μου. και το κανω στον εαυτο μου επειδη δεν θελω να πληγωνω τους αλλους με το να ξεσπαω πανω τους. οταν καταπινα χαπια, προσπαθουσα να αυτοκτονησω, αλλα οταν χαρακονωμουν, οχι. εχει μια διαφορα. ενιωθα ανακουφιση οταν το εκανα. δεν νομιζω να ειναι μαζοχισμος ομως. οταν εχεις νευρα, τουλαχιστον εγω, ενιωθα καλυτερα με το να το κανω αυτο, δεν μπορω να το εξηγξσω ακριβως. και σιγα σιγα, αφου το εκανα καθε μερα, εθιστηκα και δεν μπορουσα να σταματησω.

Εεε βασικά είναι μαζοχιστικό το να κόβεις τον εαυτό σου. Είχες μιλησει ποτέ σε κάποιον ειδικό για να σε βοηθήσει γιατί εγώ τουλάχιστον όσες φορές έλεγα ότι θα το σταματήσω από μόνη μου ποτέ δεν το κατάφερνα. Και ακόμα και τώρα με την βοήθεια ψυχολόγου δυσκολεύομαι φριχτά. Ψάχνω εναλλακτικούς τρόπους αυτοκαταστροφής.Δηλαδή παίρνω χάπια για να μην κοπώ. Πάντως σκέψου σοβαρά να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό γιατί ίσως να έχεις κάποιο νόσημα (κατάθλιψη ή κάποια διαταραχή) που να σου προκαλεί αυτό το αίσθημα και η επιστήμη πλέον κάνει θαύματα. Αν όντως υπάρχει κάποιο πρόβλημα υπάρχουν τρόποι να το αντιμετωπίσεις. Ακόμα κι αν δεν έχεις κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα θα σε βοηθήσει να μιλήσεις με κάποιον ειδικό. Να το βγάλεις όλο αυτό από μέσα σου, γιατί δυστυχώς υπάρχει μεγάλη προκατάληψη γύρω από αυτό το θέμα και δεν θα βρεις εύκολα κάποιον να σε καταλάβει...

εγω εχω αυτοτραμαυτιστει μα χαρακςμα(οχι δεν ειμαι εμο) και με εγκαυματα....δεν ξερω γιατι ναι μεν εχω χαμηλη αυτοπεποιθηση αλλα το εκανα και για πλακα,μου αρεσε κατα καποιο τροπο(το ξερω οτι δεν ειναι φυσιολογικο,οχι οτι ειμαι γενικοτερα)......το εχω σταματησει τωρα γιατι ειναι καλοκαιρι και θα το εβλεπαν οι γονεις μου..

To θέμα του αυτοτραυματισμού δεν συναντάται σχεδόν ποτέ μόνο του.
Όπως έχει ήδη αναφερθεί, συνοδεύει συνήθως άλλες μεγαλύτερες ψυχολογικές διαταραχές.

Στην πρακτική μου, ως μελλοντική ψυχολόγος, συνάντησα αρκετά άτομα με τάσεις να προκαλούν σωματική βλάβη στον εαυτό τους και παρατήρησα ότι όλοι τους ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό : υπερβολικά χαμηλή αυτοεκτίμηση και αίσθημα ενοχής, πολλές φορές μάλιστα, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Κατάφερα μάλιστα, να τους διακρίνω και σε δύο κατηγορίες.

Η πρώτη κατηγορία είναι άτομα που προκαλούν ζημιά στον εαυτό τους πιστεύοντας ότι κάνουν κάτι λάθος πληγώνοντας τους ανθρώπους γύρω τους, κάτι που τις περισσότερες φορές δεν ισχύει.

Η δεύτερη κατηγορία αποτελείται από άτομα που αυτοτραυματίζονται όποτε καταφέρουν να κάνουν κάτι καλό. Αυτό γίνεται επειδή τα άτομα πείθουν τον εαυτό τους ότι δεν τους αξίζει να είναι ευτυχισμένα και προσπαθούν να αυτοτιμωρηθούν.

Δεν έχω συναντήσει ποτέ μου, όμως κάποιο άτομο που να ισχυρίζεται ότι απολαμβάνει αυτό που κάνει.

Φυσικά αυτά είναι καθαρά συμπεράσματα των δικών μου παρατηρήσεων και θα ήθελα πολύ να ακούσω και τις απόψεις κάποιων περισσότερο έμπειρων από μένα.

Καλησπέρα σας!

Εγώ θα αναφέρω μια άλλη μορφή αυτοτραυματισμού που εγώ βιώνω...Εδώ και πολλά χρόνια, μάλλον από όσο με θυμάμαι, δαγκώνω συχνά τα ούλα μου, σε σημείο μέχρι και αιμορραγίας! Κόβω κομμάτια δέρματος-ιστού! Όμως σε αντίθεση με όσα έχω διαβάσει στο φόρουμ εδώ, εγώ δεν το κάνω ούτε για να νιώσω κάτι έντονο, ούτε όταν έχω άγχος νεύρα ή παρόμοια συναισθήματα... Περισσότερο σαν συνήθεια θα το χαρακτήριζα! Έχει κανείς ιδέα γιατί μπορεί να μου συμβαίνει αυτό;;

Δεν την παλευει η γυναικα.χρειαζεται βοηθεια απο ψυχολογο.πολυ εγωιστικο πλασμα θα ελεγα.προσπαθει να εκκεντρισει το ενδιαφερον των αλλων με τον πιο αηδιαστικο τροπο,ενω παραλληλα καταστρεφει και την οικογενεια της.Λυπαμαι ειλικρινα τα παιδια της.Απορω κιολας πως της τα αφηνουν,εγληματιας ειναι η γυναικα και κακο παραδειγμα για αυτα.

πιθανότατα το θέμα δεν είναι ενεργό αλλά αποφάσισα να γράψω και τη δική μου άποψη.
Κάπου γύρω στα 16 και βιώνοντας μια αφόρητη προσωπική μοναξιά, θα την αποκαλούσα απόλυτη και μαύρη, δεν ξέρω πώς και γιατί... μετά από ένα χρόνο συσσωρευμένου πόνου, λόγω διαφόρων γεγονότων, και μέσα στην πίεση των πανελληνίων... πραγματικά δεν ξέρω πώς και γιατί, χαρακώθηκα με ένα κοπίδι. δεν ήταν μια κοψιά. ήταν πολλές μαζεμένες , καμιά 20αριά, στον εσωτερικό καρπό του χεριού μου.
Αυτό έμεινε εκεί, δλδ μέχρι να φύγουν εντελώς τα σημάδια, γύρω στους 6 μήνες... καλοκαίριαζε... Ήταν παράξενο. Για μένα αυτά τα σημάδια, μετά τις πρώτες εβδομάδες που έπαψαν να πονάνε ήταν η συνροφιά μου, ήταν το καταφύγιό μου, ήταν "εγώ κι ο πόνος μου" - άλλωστε μόνο αυτόν είχα. Δεν τα έδειξα σε κανένα, αλλά με έναν παράξενο τρόπο μου έδιναν δύναμη. Ό,τι κι αν γινόταν ακουμπούσα τα σημάδια και ένιωθα ικανή να αντέξω, μάλλον γιατί ένιωθα και έβλεπα τον πόνο ζωγραφισμένο εκεί. και ήξερα ότι δεν ήταν αόρατος. Ήξερα ότι ακόμα κι αν όλοι γύρω έκαναν ότι δεν έβλεπαν τον πόνο μου, εγώ τον είχα αγγίξει, ήταν εκεί. ήταν ζωντανός. Δεν ήμουν τρελλή, απλώς πονούσα τόσο πολύ, που δεν άντεχα να κάνω ακόμα κι εγώ πως μου περνούσε απαρατήρητο. Είχα ανάγκη κάποιος να μου πει νιώθω πόσο πονάς, ακόμα κι αν ήταν μόνο ο εαυτός μου... ήμουν ολομόναχη. Φυσικά και είχα κατάθλιψη. Και από ένα σημείο και μετά την επέλεξα τη μοναξιά. το αναγνωρίζω, ήμουν υπεύθυνη γι'αυτό που έκανα. ήταν επιλογή.

Τελοσπάντων, πέρασε το καλοκαίρι. Θλιβερό. Στις Πανελλαδικές τα κατάφερα μια χαρά -αλίμονο.. πάντα τα καταφέρνω μια χαρά... με τι κόστος!... Τα κοντά μανίκια δυσκόλευαν πολύ μια τέτοια κίνηση και δεν την έκανα, αλλά φυσικά δεν έφυγε ούτε μια στιγμή από το μυαλό μου. Και την επόμενη χρονιά. Σχεδόν έναν χρόνο μετά περιπου, δλδ την ίδια εποχή, μάλλον από ασυνείδητη επέτειο ξανα χαρακώθηκα, το ίδιο.. αυτή τη φορα όμως δεν ήταν ένα γεγονός. αυτή τη φορά άρχισε να μη φτάνει. έμοιαζε να γίνεται λύση, μια ανακούφιση, μια αναγκαστική συνήθεια. σιγά σιγά άρχιζε να μη φτάνει, έπρεπε να βρω άλλο τρόπο κοψίματος, έπρεπε να πονάει λίγο παραπάνω για να φτάνει κάθε φορά έπρεπε να βρω κι άλλο "χώρο" κι έπρεπε να προσέχω πολύ μη το δει κανείς. Δεν ήθελα να πεθάνω, ειδικά μέσα σ'αυτή τη συνήθεια. ήθελα απλά να είναι πιο εύκολο να αντέχω τον πόνο. τον βαθύ ψυχικό μου πόνο. να μην τον εξαφανίζω μέσα μου αλλά να τον βιώνω, να περνάει από πάνω μου υπαρκτός όπως τον διαισθανόμουν να χαρακώνει και την ψυχή μου. Αλλά αυτή τη φορά ο κόμπος έφτανε στο χτένι. Κάποια στιγμή μια φίλη το πρόσεξε. είχα κάνει 3 χαρακιές στην πάνω μεριά της παλάμης. τραβούσα πάντα τα μανίκια όλο και πιο κάτω αλλά αυτή το πρόσεξε. με ρώτησε τι είναι και της είπα κάπου γρατζουνίστηκα. μου είπε ότι αυτό δεν είναι γρατζουνιά και μου έπιασε το χέρι. απαλά. Το χάιδεψε και με κοίταξε λυπημένα, σχεδόν πονεμένα μπορώ να πω και τρομαγμένα. έκανα την αδιάφορη αλλά ήξερα ότι με έιχε καταλάβει. Μου είπε απλά ότι πονάει που το κάνω αυτό στον εαυτό μου και έμοιαζε να το εννοούσε. κι αυτή τρυφερότητα με συγκίνησε. Εκεί κάτι άρχισε να σπάει. Δε σταμάτησα αλλά προβληματίστηκα. Συζητούσαμε πολλές φορές, καμιά φορά έβλεπε τα σημάδια και πότε έβλεπα στα μάτια της την απόγνωση, πότε θυμό, πότε συμπόνοια. Δεν μπορούσε να καταλάβει παραπάνω. "γιατί ένα χαρισματικό πλάσμα σαν και μένα υποφέρει τόσο πολύ"... μάλλον παραήμουν χαρισματικό...

Μετά από λίγο καιρό γνώρισα τον άντρα μου. Πέρασαν αρκετά χρονια μέχρι να γίνουμε οικογένεια αλλά από την αρχή είχαμε μια πολύ ζεστή σχέση. Ήξερ απάντα πως αυτό που έκανα δεν είναι υγιές. το ήξερα από την πρώτη στιγμή. Τα πρώτα χρόνια δεν έιχε σημασία γιατί τίποτε άλλο μέσα μου δεν ήταν ανώδυνο. Ήμουν ένας άνθρωπος που πονούσε ανυπόφορα. Που είχε απεγνωσμένη ανάγκη από αγάπη. Αγάπη που μοίραζα απλόχερα και αφελώς φυσικά -αλλά πάντα δεν είσαι αφελής στα 15;- και που ήταν σχεδόν αδύνατο να τη βρω γύρω μου.. Όταν όμως τον συνάντησα και αρχίσαμε να δενόμαστε ήμουν αποφασισμένη πως θα τα ανοίξουμε όλα. Του το είπα, του έδιξα και τα σημάδια. Δεν είπε τίποτε. μου κράτησ ετα χέρια, τα φίλησε, δάκρυσ ελίγο και δνε είπε τίποτε. Ούτε μη το κάνεις ούτε τι είναι αυτό, ούτε πώς είσαι έτσι, τίποτε. Θέλησε απλώς να προσπαθήσει να καταλάβει. και νομίζω ότι κατάλαβε. Νομίζω ότι τα κατάλαβε όλα και γι' αυτό δοξάζω τον θεό που μου τον έστειλε. Βρήκα όλη την αγάπη που έψαχνα απλωμένη σε μια ανεκτίμητη ψυχή. Αυτό ήταν που τα άλλαξε όλα. Δε θα σας πω πως ήταν εύκολο. Δε σταμάτησα αμέσως. Δεν μπορούσα. είχα πια εξαρτηθεί. Δε φοβόμουν τον πόνο πια γιατί ό,τι κι αν συνέβαινε έιχα τα σημάδια μου. Ξέρετε πόσο επικίνδυνο είναι αυτό; Μπορούσα να τα ρισκάρω όλα γιατί ένιωθα ότι είχα τις χαρακιές μου να με κρατάνε "γερή κι αλώβητη".Τι όξύμωρο;; τραυματιζόμουν για να νιώθη γερή!! Ποιος άλλος μπορούσε να με βλάψει πιότερο, εγώ είχα τον έλεγχο του πόσο και πώς θα πονάω. Ήμουν "προστατευμένη". Τι τραγικό!! Ακόμα συμπονώ εκείνο το παιδί που ήμουν, πόσο θα πρέπει να πονούσα...
Κάποια φορά για να μην κόψω τα χέρια μου, σε μια απέλπιδα προσπάθεια, είπα να πιω. Νομίζω πως ήπια τα αντερά μου. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο και του το λεγα. Πάλι δεν είπε τίποτε. Εκείνο το βράδυ ζαλιζόμουν και ξερνούσα τόσο που είπα πως δε θ αξαναπιώ ποτέ στη ζωή μου -και δεν πίνω γενικά, δε με κάνει ποτέ να νιώθω καλά. Λίγες μέρες αργότερα άκουσα κάποια λόγια που είχε πει σε έναν κοινό μας γνωστό για μένα. Λόγια αγάπης, σεβασμού, εκτίμησης, στοργής, λόγια που έδειχναν ότι κάτι βλεπει σε μενα πέρα από το χάλι μου. Έκλαιγα 2 μέρες από τη συγκίνησή μου. Εγώ γινόμουν το χειρότερο που μπορούσα κι αυτός έμενε κεί να με θαυμάζει, να με στηρίζει, να με αγαπάει. Τότε ήταν που πήρα την απόφαση και είπα στον εαυτό μου φτάνει πια. Τώρα ήρθε η ώρα να ωριμάσεις. Εδώ υπάρχει κάτι καλό, μη το χαλάσεις. Κι αποφάσισα να μην ξανακόψω τα χέρια μου. Ποτέ. Ήμουν περίπου 21. Είχαν περάσει 5 χρόνια. Δεν ξέρω πως την πήρα την απόφαση. Ήταν σα να έγινε μια στροφή μέσα μου. Ήξερα ότι δε θα ήταν εύκολο αλλά δεν ήταν σαν αυτό που λέμε αρχίζω δίαιτα κι αν τη χαλάσεις δεν έγινε τίποτε. Ήταν τελειωμένο. Δε θα γύριζα πίσω. Μπορώ να σας πω ότι πέρασα ακόμα και στερητικό σύνδρομο. υπήρχαν βράδια που έμενα ξάγρυπνη. Δε με χωρούσε ο τόπος. Δεν ήξερα τι να κάνω. Κρατούσα το κοπίδι στα χέρια και καθόμουν με τις ωρες αποφασισμένη ότι μπορώ να το πετάξω στα σκουπίδια. Ήταν μια συμβολιή κίνηση αλλά πόσο δύσκολο να την κάνεις αληθινά. Ίδρωνα ξείδρωαν αλλά έλεγα, όχι! Για χάρη της αγάπης, για χάρη αυτού που μπορείς να είσαι όχι!... Και κάποια στιγμή το πέταξα. Για αρκετά χρονια δεν ξαναέβαλα κοπίδι στο σπίτι μου. Όταν του το είπα νομίζω δε με πίστεψε στην αρχή. Χάρηκε που το άκουσε αλλα΄νομίζω πίστευε ότι θα υποτροπιάσω κάποι αστιγμή. Καμιά φορά κοιτούσε τα χέρια μου με φόβο, το κατανοοώ, εγώ θα ήμουν πολύ χειρότερη, αλλά κάποια στιγμή νομίζω ότι πείστηκε πως τον αγαπώ τόσο πολύ που δε θα άντεχα να τον πονέσω ή να τον στενοχωρήσω τραυματίζοντα ςτον εαυτό μου. Νομίζω γι'αυτό βεβαιώθηκε τελείως περισσότερο αν τύχαινε ποτέ να μαλώνουμε.. δεν άφησ αποτέ την παλιά μου "αρρώστεια" να μολύνει ό,τι πιο σημαντικό έχω στη ζωή μου. Κι αυτό νομίζω πως με έσωσε. Αυτό με άλλαξε. Τα τελευταία 2 χρονια μου χρειάστηκε κοπίδι στο σπίτι και αγόρασα ένα. Δε το κοίταξα ποτέ περίεργα, ούτε το φοβήθηκα. Δε νομίζω πως είμαι πια εκείνο το παιδί.
Ξέρω όμως ότι όλοι μας έχουμε βιώματα και πόνους που δεν είναι εύκολο να τα αγγίξουν οι άλλοι. Μερικές φορές δεν είναι εύκολο να τα ακουμπήσουεμ κι εμείς οι ίδιοι. Πιστεύω πολύ ότι αν θέλουμε κάτι και κάνουμε τη δουλειά, μπορούμε να το πετύχουμε. Όμως δεν ξενοιάζω ποτέ. Υπάρχουν πάντα πόνοι μεγαλύτεροι από μας και έιμαστε πάντα απλοί άνθρωποι. Το μόνο που εύχομαι από δω και πέρα στη ζωή μου είναι ο Θεός να μας σκεπάζει με το έλεός Του ώστε να 'ναι μαλακοί οι πόνοι στη ζωή μας και να μη φτάνουμε σε διλήμματα ματωμένα.

Σα ςείπα την ιστορία μου ίσως λίγο γαι ν αβηθήσω να καταλάβουν κάποιοι, λίγο γιατί μέσα από την ενασχόλησή μου μ ετην ψυχοθεραπεία ενδιαφέρομαι για το θέμα, αλλά πιότερο σαν ένα άφημα ενός μυστικού που δεν χρειάζομαι άλλο μέσα μου...

καλή συνέχεια.

Αυτοτραυματιζόμουν από την Γ Λυκειου εως τα 31 μου. Απ ό, τι έχω διαβάσει όμως το γεγονός ότι από παιδάκι τραβούσα τις παρανυχίδες και το φουσκωμένο δέρμα των χεριων και των ποδιών μετά από το μπάνιο, σε σημείο που να ματώνει ήταν μια ακόμη μορφή αυτοτραυματισμού.
Δε θα περιγράψω γεγονότα και καταστάσεις, απλώς συνοπτικά θα πω ότι απ ότι έμαθα πριν δυο χρόνια, αυτοτραυματισμούς έκανε και ο πατέρας μου στα νιάτα του πραγμα που μου δειχνει οτι υπάρχει γονιδιακό υπόβαθρο. Ειχα καταθλιψη απο παιδι και σκεψεις αυτοκτονιας απο το δημοτικο. Τοτε πρωτοαγγιξα με μαχαιρι το δερμα μου χωρις ομως να σκεφτω τραυματισμο αλλα αυτοκτονια.
Εν πασει περιπτωσει, το πρόβλημά μου ήταν λεκτική κακοποίηση απο τους γονεις. Οταν εφτανα στο αμην κατεφευγα εκει. Καποια στιγμη αναρωτηθηκα γιατι ενιωθα ανακουφιση και ηρεμουσα με αυτον τον τροπο. Ψαχνοντας μεσα μου καταλαβα οτι πρωτον ηταν σαν αντιπερισπασμος. Δηλαδη εστρεφα την προσοχη μου απο ενα εσωτερικο πονο σε ενα εξωτερικο. Δευτερον και κυριοτερον, καταλαβα οτι πισω από αυτή την κίνηση, υπήρχε ένα...θεώρημα ασυνείδητο, που έλεγε "αν ο χ, ψ δε με σεβεται και με διαλύει και με πονά, τοτε το κανω κι εγω στον εαυτο μου για να πω ετσι οτι εγω εχω πολυ περισσοτερο δικαιωμα πανω μου να με πονεσω ή όχι. Και οριστε εσεις με πονατε αλλα μη νομιζετε οτι το κανετε χωρις να το θελω. ΕΓΩ το θελω πρωτη!!!!". Κουλό ετσι;
Τριτος λόγος ήταν ότι ένιωθα ένα ανεξάντλητο, ακατάπαυστο, αχόρταγο μίσος απο μένα προς εμενα, εμενα που ημουν τετοια που να την απορριπτουν εκεινοι που υποτιθεται πως θα αγαπουσαν οσο τιποτα στον κοσμο. Με μισουσα που δεν καταφερνα να ειμαι αυτο που ηθελαν.
Αυτοι ηταν οι λογοι. Μισος, επιδειξη αυτεξουσιου/εγωισμος, μετατοπιση πονου.
Η αφορμη ηταν παντα μια σκληρη κουβεντα που θα ακουγα. Ολοι ακουμε αλλα εμενα ηταν η ας πουμε αχιλλειος πτερνα μου. Αμεσως ανοιγαν οι ασκοι του αιολου. Αρκει να ενιωθα πισω απο αυτη την κουβεντα συγκαλυμμενο μισος. Μια κουβεντα πανω στα νευρα καποιου οχι δε με αγγιζε ισα ισα γελουσα. Δε με πτοουν οι νευρικοι ανθρωποι τους καταλαβαινω απολυτα. Μια κουβεντα ομως μοχθηρη μπορουσε να με διαλυσει.
Ο δρομος μεταξυ αφορμης και τελικης πραξης μπορει να παρει την ονομασια "αλλεπαλληλες μαυρες σκεψεις". Δηλαδη υπηρχε η αφορμη της λεκτικης επιθεσης, μετα αρχιζα να σκεφτομαι ασχημα για εμενα, η μια σκεψη γεννουσε μια αλλη ακομη πιο ασχημη, αναπαρασταση κακων αναμνησεων, μετα παγωνα και αρχιζα να νιωθω πραγματικα οτι κρυωνω και σχεδον φυσικο πονο στο δερμα. Οταν γινοταν ανυποφορο εφτανα στον αυτοτραυματισμο.
Θεραπευτηκα κι απ την καταθλιψη κι απο τα συνεπαγομενα της, οταν καταφερα με τη βοήθεια του Θεου, να μην αφηνω να ριζωνουν οι ασχημες σκεψεις και αναλυσεις που εφερναν το μισος για μενα και τα υπολοιπα.
Λογω της τοτε καταθλιψης εκανα αυτοκαταστροφικες επιλογες που με ακολουθουν ως τωρα κι ετσι συχνα πυκνα εκλαμβανω λεκτικες επιθεσης μισους και καθε φορα πληγωνομαι οπως παντα, αυτο δεν αλλαξε. Αλλα πλεον το προσπερνω και δε βυθιζομαι σε σκεψεις αυτοκαταστροφης και απογνωσης.

Αρχική Δημοσίευση από noukooo:

Τις τελευταίες εβδομάδες χαρακώνομαι...η πρώτη φορά που χαρακώθηκα ήταν μαζί με μια φίλη μου για δοκιμή να δούμε απλά πως είναι...ο πόνος ήταν ΤΟΣΟ φρικτός που ορκίστηκα να μην το ξανακάνω τελικά όμως...το ξανάκανα και συνεχίζω ακόμα να το κάνω...

Όταν συνειδητοποιώ τι έκανα στον εαυτό μου το μετανιώνω και λέω πως δε θα το ξανακάνω όμως...δεν μπορώ να το σταματήσω αν και χαρακώνομαι απλά τις τελευταίες 4 εβδομάδες απλά δεν μπορώ να σταματήσω...

Ο λόγος? Απλώς ο πόνος που προκλήθηκε όταν ο φίλος μου με χώρισε....επειδή τότε η φίλη μου όμως χώρισε και εκείνη με αυτόν που τα είχε έθαψα τα δικά μου πληγωμένα αισθήματα πείθοντας τον εαυτό μου πως τον έχω ξεπεράσει...
Κάποια μέρα όμως αυτά έσκασαν από μέσα μου και ο πόνος ήταν αφόρητος...ένιωθα πως κάτι έπρεπε να κάνω γαι να απαλύνω τον πόνο...γι αυτό αν και ορκίστηκα πως δε θα ξαναχαρακωθώ το ξανάκανα...και συνεχίζω να το κάνω...

Επίσης δεν ήξερα πως το υπερβολικό ξύσιμο που στο τέλος δημιουργεί πληγές θεωρείται αυτοτραυματισμός....Τεσπα...αν ισχύει αυτό τότε εκτός από το να χαρακώνομαι πέρσι για μια αρκετά μεγάλη περίοδο με είχε πιάσει ένα απελπισμένο ξύσιμο το οποίο στο τέλος κατέληγε στο να τραυματίζω τον εαυτό μου...δεν είχα καταλάβει ΚΑΝ πως είχα δημιουργήσει πληγές στα χέρια μου μέχρι που το είδε η προπονήτρια μου...τελικά αποδείχτηκε πως έφταιγε το άγχος και γενικότερα η όλη πίεση...που ένιωθα από όλους! :/

Click για ανάπτυξη...

Sorry αλλά δεν καταλαβαίνω, τι εννοείς "χαρακώνομαι"???

Αρχική Δημοσίευση από noukooo:

Τις τελευταίες εβδομάδες χαρακώνομαι...η πρώτη φορά που χαρακώθηκα ήταν μαζί με μια φίλη μου για δοκιμή να δούμε απλά πως είναι...ο πόνος ήταν ΤΟΣΟ φρικτός που ορκίστηκα να μην το ξανακάνω τελικά όμως...το ξανάκανα και συνεχίζω ακόμα να το κάνω...

Όταν συνειδητοποιώ τι έκανα στον εαυτό μου το μετανιώνω και λέω πως δε θα το ξανακάνω όμως...δεν μπορώ να το σταματήσω αν και χαρακώνομαι απλά τις τελευταίες 4 εβδομάδες απλά δεν μπορώ να σταματήσω...

Ο λόγος? Απλώς ο πόνος που προκλήθηκε όταν ο φίλος μου με χώρισε....επειδή τότε η φίλη μου όμως χώρισε και εκείνη με αυτόν που τα είχε έθαψα τα δικά μου πληγωμένα αισθήματα πείθοντας τον εαυτό μου πως τον έχω ξεπεράσει...
Κάποια μέρα όμως αυτά έσκασαν από μέσα μου και ο πόνος ήταν αφόρητος...ένιωθα πως κάτι έπρεπε να κάνω γαι να απαλύνω τον πόνο...γι αυτό αν και ορκίστηκα πως δε θα ξαναχαρακωθώ το ξανάκανα...και συνεχίζω να το κάνω...

Επίσης δεν ήξερα πως το υπερβολικό ξύσιμο που στο τέλος δημιουργεί πληγές θεωρείται αυτοτραυματισμός....Τεσπα...αν ισχύει αυτό τότε εκτός από το να χαρακώνομαι πέρσι για μια αρκετά μεγάλη περίοδο με είχε πιάσει ένα απελπισμένο ξύσιμο το οποίο στο τέλος κατέληγε στο να τραυματίζω τον εαυτό μου...δεν είχα καταλάβει ΚΑΝ πως είχα δημιουργήσει πληγές στα χέρια μου μέχρι που το είδε η προπονήτρια μου...τελικά αποδείχτηκε πως έφταιγε το άγχος και γενικότερα η όλη πίεση...που ένιωθα από όλους! :/

Click για ανάπτυξη...

γιατι βρε πουλακι μου δεν δοκιμαζεις να βρεις αλλους τροπους , για να αντεξεις και να ξεπερασεις τον πονο σου;;;; βρες αλλα αντιβαρα τα οποια να σου προσφερουν χαρα,ελπιδα,προσωπικη αναπτυξη,ζωη....,μπορεις κ ετσι να ξεπερασεις τον πονο σου...τον θυμο που νοιωθεις...παντα υπαρχει κ αλλος δρομοςσκεψου το