Ή παντρευόμαστε ή χωρίζουμε!

Δεν νομίζω πως χρειάζονται επεξηγήσεις, αλλά καλού κακού ας δώσω μερικές. Ας πούμε πως έχετε σχέση με κάποιον/α για κάποιο καιρό, περνάτε καλά, είστε ευτυχισμένες/οι (αν κι έχω την αίσθηση πως κυρίως γυναίκες λένε κάτι τέτοιο, λόγω της χρονικής και κοινωνικής πίεσης που υπόκεινται για να κάνουν οικογένεια) και ο καλός σας/η καλή σας ούτε νύξη για να σοβαρέψει η σχέση. Aλλά εσείς νιώθετε πως έχετε ανάγκη να προχωρήσετε στο επόμενο επίπεδο - το συζητάτε απέξω απέξω (ή και κανονικά) και ανακαλύπτετε πως ο άλλος δεν είναι καθόλου στην ίδια φάση και μάλλον δεν θα είναι και γενικά στο άμεσο μέλλον. Πόσο σωστό και ηθικό είναι να του θέσετε το παραπάνω δίλημμα; Μήπως είναι καλύτερο απλώς να χωρίσετε και να πείτε πως θέλετε να ψάξετε για κάτι άλλο αφού εκείνος/η δεν μπορεί να σας δώσει αυτό που θέλετε και χρειάζεστε; Όμως στην ουσία πάλι το ίδιο δεν λέτε, απλώς πιο εκλεπτυσμένα;

Δεν ξέρω, πάντα αυτή η φράση μου ακούγοταν σαν εκβιασμός, όμως όσο μεγαλώνω νομίζω πως αναθεωρώ. Ναι, η διατύπωση σίγουρα δεν είναι ό,τι καλύτερο, αλλά από την άλλη μήπως έτσι είσαι εντελώς ξεκάθαρος/η για το τι θέλεις και ψάχνεις;

Γι' αυτό ακριβώς το λόγο τα ζευγάρια (που αποτελούνται από άτομα μιας...ηλικίας, όχι από 15χρονα) πρέπει από την αρχή να έχουν ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα. Όχι βέβαια με λεπτομέρειες, αλλά να ξέρεις ρε παιδί μου ότι κι ο άλλος το βλέπει σοβαρά ή ότι ο άλλος δεν είναι σε φάση που θέλει να "settle down".
Αν φτάσεις στο σημείο να πεις "Ή παντρευόμαστε ή χωρίζουμε" τότε προφανώς δεν υπήρχε σωστή επικοινωνία in the first place.
Προφανώς ο καθένας θα πρέπει να διεκδικεί αυτό που θέλει, είτε αυτό είναι σοβαρή δέσμευση είτε πιο χαλαρή φάση. Αλλά είναι υποχρέωσή του να είναι ειλικρινής με τον άλλο και να μην τον παραπλανά.
Αν υπάρχει εξ αρχής καλή επικοινωνία, βλέπεις αν κι ο σύντροφός σου είναι στο ίδιο μήκος κύματος και ανάλογα πράττεις. Αν δεν θέλει να κάνει σοβαρή σχέση (ενώ εσύ θες), το καταλαβαίνεις νωρίς, το λήγεις και τελειώνει η ιστορία όσο είναι ακόμη νωρίς.

Τώρα, αν είσαι για καιρό με κάποιον και θες να προχωρήσει (σε γάμο) το θέμα και κάθεσαι να το συζητήσετε κι αυτός είναι κατηγορηματικά αντίθετος με την ιδέα, τι κάνεις; Συμβιβάζεσαι και περιμένεις να του έρθει η διάθεση ή του λες μωρό μου sorry θα βρω καλύτερο αγόρι (που θα θέλει να με παντρευτεί); Νομίζω πως το καλύτερο είναι το 2ο. Στο 1ο ουσιαστικά κοροϊδεύεις και αυτόν και τον εαυτό σου, γιατί θα κάνεις ότι είσαι ok με το να μείνει έτσι η σχέση, ενώ δεν θα είσαι, και ουσιαστικά θα περιμένεις πώς και πώς να αλλάξει γνώμη. Αυτή την πίεση θα την αισθανθεί κι αυτός και σε ότι καυγάδες γίνονται (ακόμη και για το ληγμένο γάλα στο ψυγείο) θα βγαίνει στην επιφάνεια κι αυτό το θέμα. Οπότε, νομίζω πως το 2ο, το να του πεις δηλαδή sorry καρντιά μου, εγώ ψάχνω κάτι άλλο, είναι πιο ευγενές.

Βέβαια όπως είπα όλα αυτά μπορούμε να τα αποφύγουμε αν είμαστε εξ αρχής ανοιχτοί και ειλικρινείς σχετικά με το τι θέλουμε.

Δεν διαφωνώ αδέσποτο. Αλλά ξεφεύγουμε από το θέμα. Προφανώς και δεν χρειάζεται κάποιος να είναι παντρεμένος για να είναι σε σοβαρή σχέση.
Αυτό που λέω είναι ότι πρέπει να ξεκαθαρίζεται εξ αρχής πώς το βλέπει ο καθένας το πράγμα. Αν ο ένας θέλει να παντρευτεί (στο άμεσο μέλλον) γιατί είναι σημαντικό γι' αυτόν ενώ ο άλλος είναι ικανοποιημένος με το να είναι μαζί (εννοείται χωρίς αυτό να σημαίνει λιγότερη πίστη/αφοσίωση/αγάπη) και δε θέλει να παντρευτεί, ε εκεί υπάρχει πρόβλημα.

Μη κολλάτε στον γάμο, το έβαλα για να είναι πιο πιασάρικος ο τίτλος! Όπως εξηγησα και στο αρχικό ποστ με την φράση "..και ο καλός σας/η καλή σας ούτε νύξη για να σοβαρέψει η σχέση", δεν μίλησα μόνο για γάμο, αλλά και για συμβίωση ή επισημοποίηση με όποιο τρόπο αρέσει στον καθέναν.

Δεν είναι πως ο γάμος είναι αυτοσκοπός, αλλά νομίζω υπάρχει μια ηλικία που οι "απλές" σχέσεις απλώς δεν επαρκούν πια και χρειάζεσαι ένα σύντροφο που να είναι κοντά σου με κάθε τρόπο. Και επιπλέον τι γίνεται δλδ αν θες να κάνεις παιδιά και ο άλλος δεν θέλει; Δεν θα του πεις τπτ για να μη χαλάσεις την σχέση ή θα συμβιβαστείς και θα περιμένεις πότε θα του έρθει του άλλου η φώτιση; Κι αν ας πούμε η σχέση είναι μακρόχρονη και όταν ξεκίνησε εσύ όντως δεν ήθελες κάτι παραπάνω, αλλά στο μεταξύ άλλαξες γνώμη;;;

Συμφωνώ απόλυτα με την kaleidoscope η οποία περιγράφει ακριβώς την περίπτωση που εννοώ, στην προτελευταία της παράγραφο:

Τώρα, αν είσαι για καιρό με κάποιον και θες να προχωρήσει (σε γάμο) το θέμα και κάθεσαι να το συζητήσετε κι αυτός είναι κατηγορηματικά αντίθετος με την ιδέα, τι κάνεις; Συμβιβάζεσαι και περιμένεις να του έρθει η διάθεση ή του λες μωρό μου sorry θα βρω καλύτερο αγόρι (που θα θέλει να με παντρευτεί); Νομίζω πως το καλύτερο είναι το 2ο. Στο 1ο ουσιαστικά κοροϊδεύεις και αυτόν και τον εαυτό σου, γιατί θα κάνεις ότι είσαι ok με το να μείνει έτσι η σχέση, ενώ δεν θα είσαι, και ουσιαστικά θα περιμένεις πώς και πώς να αλλάξει γνώμη. Αυτή την πίεση θα την αισθανθεί κι αυτός και σε ότι καυγάδες γίνονται (ακόμη και για το ληγμένο γάλα στο ψυγείο) θα βγαίνει στην επιφάνεια κι αυτό το θέμα. Οπότε, νομίζω πως το 2ο, το να του πεις δηλαδή sorry καρντιά μου, εγώ ψάχνω κάτι άλλο, είναι πιο ευγενές.

Click για ανάπτυξη...

Δυστυχώς ο έρωτας είναι τυφλός λένε και μπορεί να ενδώσεις ενώ ξέρεις πως ο άλλος μάλλον δεν θα θέλει κάτι σοβαρό άμεσα με την ελπίδα πως ίσως τελικά αλλάξει γνώμη, αφού δεν ήταν και εντελώς αρνητικός αρχικά. Κι άλλωστε δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις φανατικών εργένηδων (αντρών και γυναικών) που ενώ δήλωναν παντού πως δεν πρόκειται ποτέ να ..κατασταλάξουν, τελικά γνώρισαν κάποιον-α και πριν καλά καλά το καταλάβουν και οι ίδιοι, βρέθηκαν να μοιράζονται όλη την ζωή τους με τον άλλον άνθρωπο και να είναι ευτυχισμένοι πολύ..

Από που κι ως που γάμος=κοινωνική καταξίωση; Και που κολλάει αυτό στο θέμα Όπως έγραψε και η Κωνσταντίνα πιο πάνω, ας μην κολλάμε στον γάμο.

Mercury, στους μερικούς μήνες μια χαρά έχεις δαγκώσει απίστευτα την λαμαρίνα και είναι ήδη αργά για να μπορείς να χωρίσεις αναίμακτα.. εκτός αν εγώ είμαι υπερμετρα συναισθηματική και δεν το ξέρω!

Αρχική Δημοσίευση από adespoto:

Μας έχουν τόσο πολύ φυτέψει στο μυαλό την πεποίθηση οτι γάμος = κοινωνική καταξίωση, που ξεφεύγουμε από την ουσία.

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από adespoto:

1. Το 99,999% αντιμετωπίζει διαφορετικά ένα παντρεμένο ζευγάρι από ένα μη παντρεμένο

Click για ανάπτυξη...

Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Τεσπα, ας μην το συνεχίσουμε εδώ αυτό, πάω να βρω κανένα κατάλληλο θέμα


Dark_Kronos δες το post #8 (μην κολλάτε στον γάμο).

Το ερώτημα που θέτει αυτό το θέμα:

Αρχική Δημοσίευση από kajira:

Ας πούμε πως έχετε σχέση με κάποιον/α για κάποιο καιρό, περνάτε καλά, είστε ευτυχισμένες/οι και ο καλός σας/η καλή σας ούτε νύξη για να σοβαρέψει η σχέση. Aλλά εσείς νιώθετε πως έχετε ανάγκη να προχωρήσετε στο επόμενο επίπεδο - το συζητάτε απέξω απέξω (ή και κανονικά) και ανακαλύπτετε πως ο άλλος δεν είναι καθόλου στην ίδια φάση και μάλλον δεν θα είναι και γενικά στο άμεσο μέλλον. Πόσο σωστό και ηθικό είναι να του θέσετε το παραπάνω δίλημμα; Μήπως είναι καλύτερο απλώς να χωρίσετε και να πείτε πως θέλετε να ψάξετε για κάτι άλλο αφού εκείνος/η δεν μπορεί να σας δώσει αυτό που θέλετε και χρειάζεστε; Όμως στην ουσία πάλι το ίδιο δεν λέτε, απλώς πιο εκλεπτυσμένα;

Δεν ξέρω, πάντα αυτή η φράση μου ακούγοταν σαν εκβιασμός, όμως όσο μεγαλώνω νομίζω πως αναθεωρώ. Ναι, η διατύπωση σίγουρα δεν είναι ό,τι καλύτερο, αλλά από την άλλη μήπως έτσι είσαι εντελώς ξεκάθαρος/η για το τι θέλεις και ψάχνεις;

Click για ανάπτυξη...

Γενικά για τον γάμο στα θέματα:
Γάμος: Ο προορισμός του ανθρώπου;
Προσφέρει κάτι στη σχέση ο γάμος;

Για τελευταία φορά ΜΗ ΚΟΛΛΑΤΕ ΣΤΟΝ ΓΑΜΟ! Αμάν, απλώς ήθελα πιασάρικο τίτλο!

Και δλδ οι απαντήσεις σας θα ήταν ίδιες αν η κοπελα ερχόταν και σας ελεγε πως θελει να κάνει παιδια; Ναι καταλαβαίνω πως ο σύντροφός σου είναι εντελώς ξεχωριστό πλάσμα και δεν μπορείς να φανταστείς την ζωή σου χωρίς εκείνον-η, αλλά δεν υπάρχουν δλδ όρια στο τι θα δεχόσασταν για να είστε μαζί του; Δλδ αν εσείς θελατε παιδιά κι εκείνη όχι, θα λέγατε οκ. Αν εκείνη δεν ήθελε ποτε να μείνετε μαζί, παλι οκ. Αν εκείνη δεν ήθελε να βγαινετε εξω για να μη σας δει κανεις δημοσίως επειδη ξερω γω δεν εχει πει στους δικους της για εσας, παλι οκ; Ό,τι και να ζητήσει, οκ;

Και γιατί δλδ να κανω ΜΟΝΟ εγώ πίσω στα όποια όνειρά μου και να μη κανει κι ο αλλος αν μ αγαπαει τοσο πολυ και με θεωρεί κι εκείνος ξεχωριστή; Δλδ ενταξει ας μη παντρευτούμε αν δεν θελει, αλλα θα πρέπει να μείνουμε μαζί. Στο θεμα παιδί δεν έχω ενδιάμεση πρόταση, αλλά συναισθηματικά εντελώς θεωρώ πως αν κάποιος σε αγαπάει πραγματικά, δεν έχει πρόβλημα να κάνετε παιδί.. λογικά καταλαβαίνω πως μπορεί να μην ισχύει, αλλά συναισθηματικά δεν μπορώ να δεχτώ κάτι άλλο γιατί τι σόι αγάπη είναι αυτή και πόσο με νοιάζεται ο άλλος αν με υποχρεώνει ή να τον χωρίσω (και να μου σπάσει η καρδιά) ή να μη κάνω πιθανά ποτέ παιδί;;;!!! Υποτίθεται πως θελει να με βλέπει ευτυχισμένη και αυτό τον κάνει κι εκείνον ευτυχισμένο - εγώ παντως θα έκανα παιδί ακόμα κι αν δεν ήθελα αν ο άντρας που αγαπούσα έβλεπα πως το χρειάζεται για να νιώθει ολοκληρωμένος, παρότι θα έπρεπε να υποστώ και μια ολόκληρη εγκυμοσύνη και άρα θα είχα κι έναν παραπάνω λόγο να το αρνηθώ..

Κι αν αυτός ο άνθρωπος δεν θελήσει τελικά ποτέ να κάνει παιδιά ή όταν θελήσει, εσύ δεν μπορείς πλέον; (μη ξεχνάς πως ένας άντρας κάνει παιδιά και στα 50, μια γυναίκα ίσως μπορεί, αλλά με πολύ δυσκολία και πολλούς κινδύνους)