Ιδανικοί γονείς - ιδανικά παιδιά

Βαζω ενα θεμα για κουβεντουλα. Κατα ποσον μπορουν να υπαρξουν ιδανικοι γονεις στο μετρο του δυνατου ετσι, γιατι κανεις μας δεν ειναι τελειος και κατα ποσον μπορουν τα παιδια να εχουν ιδανικες συμπεριφορες. Ποιος οριζει τα πρεπει?
Η κοινωνια ή η κοσμοθεωρια των γονιων ή η αντιληψη των παιδιων/εφηβων?
Συχνα τα ορια διαταρασσονται ειναι αναμενομενο ποιες ειναι οι λυσεις.
Τι συστηνετε, τι εχετε βιωσει ως νεοι γονεις ή ως μελλοντικοι γονεις επισης τι θα συμβουλευατε τους γονεις και τα παιδια γενικα. Υπαρχει γενικα καποια αποδεκτη φορμουλα ευρειας αποδοχης?

Αρχική Δημοσίευση από Ariana2018:

Χμ ενδιαφέρον θέμα...
Η αλήθεια είναι πως όταν έγινα μαμά είχα παρα πολυ άγχος αν θα τα καταφέρω αν θα είμαι καλή μητέρα, αν ο άνθρωπος που παντρευτηκα θα είναι ένας καλός πατερας...
Νομίζω πως για να ξεκινήσεις καλό θα ήταν να έχεις λυσει υπαρξιακα θέματα και να πατάς όσο πιο σταθερά γίνεται στα ποδια σου, συναισθηματικά αλλά και οικονομικα. Γιατί τα παιδια ναι μεν θέλουν αγαπη αλλά ας είμαστε ρεαλιστές πρεπει να τα φροντισεις και να έχεις χρήματα. Να ζεις και κα ζείτε με αξιοπρέπεια. Να έχεις εμπιστοσύνη στον άνθρωπο με τον οποίο θα το μεγαλωσετε μαζί και να υπάρχει αγάπη και από τους δυο όπως και κοινά θελω.

Αναρωτιέμαι τακτικά για το αν ειμαι καλή μητέρα και δεν ξέρω αν αυτό θα μου φυγει ποτε. Όταν κάνω κάτι μετά αναρωτιέμαι αν είχα κάνει η πει κάτι άλλο μήπως είναι πιο σωστό...

Τα βασικά ειναι να τρέφεις και να ανατρεφεις σωστά τα παιδια σου. Ξεκινάμε απο τη θρέψη του νεογέννητου και τη ζέστη αγκαλιά μας και προχωραμε σε πιο μεγάλα μονοπατια...Η διατροφή τους είναι βασικη, φροντίζεις την υγεία τους και θέτεις καλές βάσεις για τη ζωή τους.
Εξίσου σημαντικό είναι η ανατροφή τους, οι αρχές που θα τους δώσεις ώστε να γίνουν ευτυχισμένα και συναισθηματικά ικανοποιημενα και αυτόνομα. Η ευημερία τους, να τα σέβεσαι, να τα προστατευεις. Να μην τα φορτώνεις αλλά να τα αφήνεις να ζουν αθώα και ανέμελα, να παιζεις μαζι τους πολυ και να περνάς χρόνο μαζί τους, να συζητάς μαζί τους, να τα διδαξεις ηθικη, να προστατευεις την ταυτότητα τους, να τα επιβεβαιώνεις όταν σε έχουν ανάγκη κ σε κάθε τους ανάγκη να βρίσκεσαι δίπλα τους. Να τα διδαξεις να έχουν όρια και κανόνες καθώς αυτά θα τους δώσουν ασφάλεια και σταθερότητα, καθόλη τη διάρκεια της ζωής τους έως το τέλος της εφηβείας τους. Μετά νομίζω πως η δουλειά που χεις κανει θα φανεί, όταν θα είναι πλεον έτοιμα να πεταξουν..
Να δέχεσαι τα λάθη τους αλλά και εσυ να παραδέχεσαι τα δικά σου, να τους δίνεις κίνητρα ερεθίσματα, να δέχεσαι τη διαφορετικότητα τους, να μην εισαι αυστηρός αλλά υπευθυνός
Να ενθαρρυνεις τη σκέψη τους, να συγχωρείς και να ζητάς συγνώμη, να προσπαθείς να τηρείς όσα εσυ ζητάς από εκείνα γιατί γι αυτά εσυ εισαι το πρότυπο!
Να τα Αγαπάς! Να τα αγκαλιάζεις!να τους θυμίζεις ότι τα αγαπάς να τους το λες να τους το γράφεις να τους το δείχνεις καθημερινά! Να τους δίνεις τροφή για σκέψη και να τα παρακινεις να είναι σε κίνηση, νους υγιής σε υγιές σωμα. Να τους διαβάζεις όσο είναι μικρά! Να είσαι εσυ ευτυχισμένος ώστε να ειναι κι αυτά..

Γενικά τα παιδιά αφουγκράζονται και καταλαβαίνουν πολλα περισσότερα από οτι εμείς νομιζουμε.. Να τους προσφερεις ήσυχα και ανέμελα παιδικα χρόνια, κοντά στη φυση και στα ζώα, κοντά σε συνομιληκους, να τα ενθάρρυνεις στο σχολείο, να τα ενθαρρύνεις για προοδο και συνεχή βελτίωση, να σου έχουν εμπιστοσύνη και να μη σε φοβουνται αλλά να μαθουν να σέβονται..

Και τελικά ο, τι δώσεις θα φανεί μετά όταν πλέον μεγαλώσουν.

Και ο θεος βοηθός

Είναι μεγάλη ευλογία να είσαι γονιός, η μεγαλυτερη θα έλεγα, είναι η μέγιστη πρόκληση, το μεγαλύτερο μάθημα ζωής. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ικανοί και διατεθειμένοι για δέσμευση και οικογένεια. Η οικογένεια είναι ισόβια δεσμά (ευτυχίας για μένα) που μόνο αν κάποιος που το θέλει και το λαχταρα πραγματικά, να το κάνει...

Click για ανάπτυξη...

Καλε υπεροχα τα εγραψες! Συμφωνω απολυτα θα γραψω αυριο αναλυτικη απαντηση
Ο κοινος μοχλος αν θες συμπορευσης γονιων και παιδιων ειναι οι γονεις να μπουν στη θεση των παιδιων να τα κατανοησουν αν θες, και τα ιδια τα παιδια να καταλαβουν και τους γονεις τους, τα αγχη τις αγωνιες την κουραση τα τρεξιματα. Θα την οριζα αμφιδρομη σχεση. Στη διαρκεια του μεγαλωματος των παιδιων.
Τα υπολοιπα αυριο

Αρχική Δημοσίευση από Ariana2018:

Είναι μεγάλη ευλογία να είσαι γονιός, η μεγαλυτερη θα έλεγα, είναι η μέγιστη πρόκληση, το μεγαλύτερο μάθημα ζωής. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ικανοί και διατεθειμένοι για δέσμευση και οικογένεια. Η οικογένεια είναι ισόβια δεσμά (ευτυχίας για μένα) που μόνο αν κάποιος που το θέλει και το λαχταρα πραγματικά, να το κάνει...

Click για ανάπτυξη...

Αυτό που είπες είναι μεγάλη κουβέντα και θα ήθελα ιδανικά να διαδωθεί.
Δεν είναι ο προορισμός του ανθρώπου να κάνει παιδιά,ΔΕΝ είναι ολοι για να κάνουν αυτό.

Αρχική Δημοσίευση από Experience:

Υπάρχουν στιγμές που στα μάτια του παιδιού οι γονείς του φαίνονται ιδανικοί και άλλες που φαίνονται άθλιοι.
Κάθε άνθρωπος έχει την καλή και την κακή εκδοχή του. Μέσα στην οικογένεια, κάθε πλευρά του συχνά εκδηλώνεται με ιδιαίτερη ένταση καθώς υπάρχει οικειότητα.

Ο ίδιος αυτός άνθρωπος (γονιός) μέσα στην οικογένεια συχνά "δι'ασήμαντον αφορμήν" θα ξεσπάσει την οργή του, ενώ αυτή την ίδια αφορμή θα μπορούσε να χειριστεί κόσμια έως και ιδανικά αν ήταν σε ένα περιβάλλον με τρίτους που δεν νιώθει οικειότητα.
Αντίστοιχα είναι έτοιμος να κάνει θυσίες τέτοιες που δεν θα τις έκανε σε κανένα άλλο περιβάλλον για άλλους ανθρώπους.

Επειδή λοιπόν στο ζευγάρι είναι δύο άνθρωποι (το βρήκα με κομπιουτεράκι :-) ) οι καλές και οι κακές στιγμές αυξάνουν εκθετικά. Σε συνδυασμό με τη συναισθηματική αλληλεπίδραση, οι εμπειρίες που βιώνει το παιδί είναι ατελείωτες και προφανώς γι'αυτό μέσα στην οικογένεια δημιουργείται ο πυρήνας της προσωπικότητάς του.

Το παδί είναι σε σημαντικό βαθμό ο καθρέφτης των γονιών του.

Όταν οι γονείς είναι σε γλυκό mood, συζητούν, κάνουν προϋπολογισμούς, μελετάνε μαζί, ποιο θα ήταν ένα σούπερ δώρο για το παιδί τους. Ίσως η νέα έκδοση του play station, ένα ωραίο τάμπλετ, ίσως ένα αμαξάκι τώρα που κλείνει τα 18;;
Δεν τους περνά εύκολα από το μυαλό πως το καλύτερο δώρο για το παιδί είναι να βλέπει τους γονείς του να είναι ΜΕΤΑΞΥ τους τρυφεροί, αγαπημένοι, να ακούει το γέλιο τους με τα αστεία που κάνουν μεταξύ τους, να βλέπουν τον μπάμπά να αγκαλιάζει τη μαμά και να την επαινεί.

Δυστυχώς, οι περισσότεροι γονείς έχουν χαλασμένη πυξίδα προσανατολισμού.
Σκέφτονται πολύ τι πρέπει να κάνουν με το παιδί, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της προσπάθεις θα πρέπει να είναι στο τι θα πρέπει να κάνουν ο ένας για τον άλλον.
Ενδεικτικά, ένας έντονος τσακωμός στο ζευγάρι, μπορεί να παρέλθει και η σχέση να αποκατασταθεί μετά από λίγες ώρες. Ενδεχομένως μετά από λίγους μήνες ή χρόνια να μην το θυμούνται καν.
Στην ψυχολογία του παιδιού όμως, ενδέχεται να μείνει ανεξίτηλο σημείο αναφοράς.

Να ξέρετε πως τα παιδιά είναι αυστηροί κριτές!
Κρίνουν κυρίως σύμφωνα με αυτά που βλέπουν και δεν επεξεργάζονται την πληροφορία όσο θα θέλαμε.
Δεν αναζητούν αίτια, ιστορικό, την κούραση, το άγχος της καθημερινότητας ή κάθε άλλο "ελαφρυντικό" για τους γονείς τους. Ιδιαίτερα αυτό θα το λουστεί ο πατέρας ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΣ, αλλά αυτό θα το αναπτύξω ίσως σε επόμενο επεισόδιο.

Μισό αιώνα πριν, οι γονείς δεν ήξεραν ούτε το 1/3 από αυτά που θεωρητικά γνωρίζουν οι σημερινοί.
Όπως ξέρετε, αυτό δεν τους καθιστά θριαμβευτές και ο δείκτης επιδόσεων φαίνεται αφού στατιστικά τα 7 από τα 10 ζευγάρια θα χωρίσουν ή θα στραγγαλίζονται στο γάμο τους αναθεματίζοντας την ώρα που ήρθαν "εις γάμου κοινωνία".
Τι φταίει;
- Ευκολάκι. Ο γάμος!
Μα... ο γάμος δεν είναι έλλογο. Δεν κατευθύνει τη μοίρα μας. Δεν σκέφτεται ούτε κάνει κάτι για εμάς.
ΕΜΕΙΣ κάνουμε το γάμο να είναι αυτό που είναι.

Το πρόβλημα με το γάμο είναι πως σήμερα εκλαμβάνεται ως συμβίωση δύο ατόμων.
Μέγα λάθος.
Ο γάμος είναι η ένωση δύο ατόμων που θα γίνουν ΕΝΑ!

Να μην κλείσω τόσο αυτοκαταστροφικά κριτικός όμως.
Τα καλά νέα είναι πως για τον γονιό, ποτέ δεν είναι αργά.
Με την ίδια ευκολία που μπορεί να γκρεμίσει, μπορεί και να ανοικοδομήσει. Αρκεί να θέλει.
Δεν συνεχίζω με τα πώς όμως, διότι θα αποκλειστώ από το φόρουμ λόγω ακατάσχετης συγγραφής.

Η πρότασή μου είναι να μην έχουν οι γονείς προτεραιότητα και βάθος σχεδιασμού με μυριάδες δηλώσεις, για τα πώς και τι στην ανατροφή του παιδιού με εκτεταμένες θεωρίες.
Θα πέσει μεγάλη πίκρα όταν γίνει ο εσωτερικός απολογισμός τους και δουν ότι στην πράξη παίρνουν κόκκινη κάρτα.
Προτεραιότητα έχει η σχέση του ζευγαριού. Αυτό θα δημιουργήσει αυτόματα τη βάση της προσωπικότητας του παιδιού.
Μετά, καλώς να το ρίξουν και στις δηλώσεις.

Πρώτη φορά γράφω τόσα πολλά στο φόρουμ και ξέρω πως τα "σεντόνια" κουράζουν.
Ξεχάστηκα (και συγγνώμη για αυτό) γράφοντας πολλά μόνο για την εισαγωγή όσων ήθελα να γράψω...

Click για ανάπτυξη...

@Experience Καλημερα Εγραψες πολυ ωραια αναλυτικα και συμφωνω απολυτα! Δεν κουραζουν ολους τα σεντονια οπως λες καποιοι αναμεσα τους κι εγω τα διαβαζουμε ευχαριστα και μας αρεσουν. Προσωπικα τα προτιμω. Δεν γινεται θεματα τετοια να απαντησεις με δυο προτασεις μονο. Τι θα πεις? Οι γονεις κανουν παιδια και τα μεγαλωνουν συμφωνα με τον τροπο που θεωρουν αυτοι σωστο. να το απαντησα. Ε δεν με καλυπτει εμενα μια τετοια προταση. Θελω την αναλυση γιατι εχω μαθει και μου αρεσει ενα θεμα ή ενα προβλημα αν θες να το φωτιζουμε απο ολες τις πλευρες. Αυτο θα πει αναλυση και συζητηση ολων των εκφανσεων και ολων των προβληματικων που προκυπτουν.
Εγραψες πολυ ωραια θα επανελθω μετα με απαντηση αναλυτικη και με απαντηση επισης επι των οσων εγραψες.
Ηθελα να σε ρωτησω και αν θες απαντας εγω θα το απαντησω στη δικη μου απαντηση μετα. Οι γονεις κανουν λαθη. Το θεμα ειναι αν τα παιδια καταφερνουν αν οχι ολες τις φορες αλλα αυτες που βλεπουμε εμεις οτι τα καταφερνουν ναι, απο τη μια να μιλησουν στους γονεις τους για αυτα τα λαθη καποια στιγμη και εαν καταφερνουν να αποδομησουν αν θες μεσα τους την εννοια και την ασηκωτη σκια του γονεα που ναι μεν τα εκανε ολα σωστα αλλα εκανε και τραγικα λαθη βεβαιως και παρολα αυτα, τα παιδια συνεχιζουν να ζουν τη ζωη τους με τους δικους τους ορους πια απελευθερωμενα αν θες απο ολη αυτη την "ομπρελα". Δεν το καταφερνουν ολοι να αποδεσμευτουν απο ενα επιβαρυντικο περιβαλλον γονεικο τετοιο καποιους τους κλονιζει και τους καταστρεφει ανεπανορθωτα με αποτελεσματα να γινουν οι ιδιοι οι γονεις τους στις συμπεριφορες και στις πραξεις απεναντι στα δικα τους τα παιδια και ακομα δεν καταφερνουν θα ελεγα ποτέ ακομα και ως ενηλικες να ζησουν τη ζωη με τους δικους τους ορους. Παραμενουν ημιτελεις ανικανοι να ξεκολλησουν απο αυτο το βαναυσο παρελθον κατεστραμμενες ζωες ναι. Ειναι δυσκολο καποιος να προχωρησει και να προχωρησει σωστα μεσα απο ενα τοξικο και μαλιστα οικογενειακο περιβαλλον. Θελει να κανει πολλα.
Κυριως να τοποθετησει εαυτον εξω απο το παρελθον του και να πει με θαρρος οι γονεις εκαναν αυτα που εκαναν, καιρος να αναλαβω τις ευθυνες της δικης μου ζωης! Βλεπουμε ενηλικες-παιδια να ψαχνουν τους γονεις σε καθε βημα τους, δεν ειπαμε να μην τους ψαχνουν αλλα στις ζωες τους ειναι αδυναμοι αν θες να σταθουν μονοι. Να αντιπαρελθουν δυσκολιες και προβληματα. Να παλεψουν.

(Αυτα τα λιγα θα επανελθω παλι. Ευχαριστω πολυ. Η απαντηση σου εμενα μου αρεσε και θελω να σχολιαζεις. )

Την έννοια του ιδανικού όταν αναφερόμαστε σε ανθρώπους καλό είναι να την ξεχνάμε: Δεν υπάρχουν ιδανικοί γονείς και ιδανικά παιδιά. Είναι άνθρωποι με αδυναμίες και αρνητικά στοιχεία στον χαρακτήρα τους.

Αντί για το ιδανικό, υπάρχουν κάποιες επιδιώξεις που ανταποκρίνονται καλύτερα στην πραγματικότητα της ανθρώπινης ζωής και συμπεριφοράς και μπορούν να εφαρμοστούν.

Σε μια οικογένεια δημιουργούνται ένας ή περισσότεροι νέοι άνθρωποι. Άνθρωποι με εντελώς δικό τους dna, εντελώς δικά τους χαρακτηριστικά, εντελώς δική τους προσωπικότητα. Η ιδιωτικότητα και τα προσωπικά θέλω των νέων εντός της οικογένειας πρέπει να είναι αξιοσέβαστα.

Συμπεριφορές όπως αδιαφορία ή υπερπροστευτικότητα δεν προσφέρουν τίποτα. Ανάμεσα στα 2 πρέπει να επιτευχθεί μια ισορροπία.

Οι κοινωνικές/σχολικές σχέσεις επίσης καμιά φορά είναι [εν δυνάμει] τοξικές για τα παιδιά. Υπάρχει bullying και άλλα περίεργα που μένουν στο απυρόβλητο και τα παιδιά χρειάζονται στήριξη σε τέτοιες περιπτώσεις. Οι γονείς πρέπει να το έχουν αυτό πάντα υπ' όψιν τους όταν βλέπουν περίεργες συμπεριφορές. Βέβαια, περίεργες συμπεριφορές μπορεί να έχουν άλλα πιο βαθιά αίτια.

Τοξική για εμένα είναι η καταπίεση. Είτε αφορά τα μαθήματα, είτε τις κοινωνικές συναναστροφές, είτε οτιδήποτε άλλο. Και να μην πάρει 20 στην ιστορία το παιδί στο διαγώνισμα δεν έγινε και κάτι. Υπάρχουν και πιο σύγχρονοι και φιλικοί τρόποι για να υπάρξει ισορροπία εντός της οικογένειας.

Αυτά από εμένα.

Αρχική Δημοσίευση από Scandal:

Εγώ έχω ακούσει για ζευγάρια που δεν τα πάνε καλά και κάνουν παιδί για να σώσουν τη σχέση τους. Δε νομίζω να πηγαίνει και τόσο καλά αυτό

Click για ανάπτυξη...

Πολυ σωστη παρατηρηση ναι, το εχω δει και εγω, κανουν ενα παιδι με την σκεψη οτι ο αλλος ή η ζωη τους η καθημερινη θα βελτιωθει θα αλλαξει. Ξεχναμε οτι τα παιδια δεν ειναι τσιροτα τραυμαπλαστ να τα κολλαμε οπου θελουμε και να τα περιμενουμε να μας λυσουν δικα μας θεματα ενδεχομενως που ως συντροφοι σε μια σχεση/γαμο δεν τα λυσαμε ποτε και δεν ασχοληθηκαμε ενδεχομενως.
Δυστυχως συμβαινει.
Και τα παιδια νιωθουν σαν να μη τα αγαπησε ποτέ κανεις. Γιατι? Γιατι μετα το παιδι βγαινουν στην επιφανεια οσα ειχαμε κρυψει κατω απο το χαλακι, λαθη και συμπεριφορες που νομιζαμε οτι τις ειχαμε αφησει πισω.
Το παιδι ετσι νιωθει υποκαταστατο νιωθει αναπληρωμα. Δεν βλεπει να υπαρχει η κανονικοτητα αν θες οτι ειμαστε μια οικογενεια εν πασει περιπτωση ή ακομα και να παραδεχτουν τα όποια λαθη τους. Ξερεις εγω δε θελω παιδια ή θελω να το μεγαλωσω μονος/η. Να αναλαμβανουμε ευθυνες να μην μεταλαμπαδευουμε αυτουσιες στα παιδια.
Το παιδι φταιει κλπ κλπ και οχι η ανικανοτητα ή η αδυναμια μας.

Λοιπον το θεμα γονεις παιδια,ειναι πολυπλευρο,και φυσικα θα ελεγα κανεις δεν γεννιεται και δεν γινεται ετοιμος και τελειος γονεας.Σε ολα εννοω.Δεν εχω ακομα δικα μου παιδια,αλλα τις ολες φασεις του μεγαλωματος και τις ηλικιες αυτες τις παιδικες/εφηβικες τις εχω βιωσει απο τη δικη μου οικογενεια βεβαιως και απο οικογενειες φιλων και γνωστων και ανθρωπων που απλα γνωρισα σε ενα επαγγελματικο κομματι βεβαιως.
Ξεκιναμε απο το αυτονοητο κανεις μας δεν ειναι τελειος,και φυσικα προσπαθουμε μεσα απο την αυτογνωσια βεβαιως και την ωριμοτητα μας ως ατομα και στις σχεσεις μας εν προκειμενω να περασουμε αν θελετε και στον συντροφο μας και στα παιδια μας ενδεχομενως,την καλυτερη και ει δυνατον ιδανικη για εμας πλευρα του εαυτου μας.Στο μετρο του δυνατου βεβαιως.
Τα παιδια δεν ειναι "αναγκαιοτητα" καποιοι ως σχεση ή γαμο μπορει να εχουν επιλεξει οτι δεν επιθυμουν παιδια,ή επισης οτι καποιοι αλλοι επιθυμουν να τα μεγαλωσουν τερμα μονοι,υπαρχουν και αυτοι,οπως υπαρχουν και εκεινοι που θελουν.Μεσα σε ολα αυτα να βαλουμε την υπευθυνοτητα και τη συνειδητοποιηση του ρολου μας ως γονιων καθως και των συνεπειων που εχει ενας τετοιος ρολος και ολα οσα συνεπαγεται το να φερει καποιος ενα παιδι στον κοσμο και να το μεγαλωσει.Δεν ειναι ευκολο.Κανεις δεν το παραδεχτηκε.Θελει θυσιες ναι αρα και οικονομικη αν θελετε ετοιμοτητα γιατι ενα παιδι καλο ειναι να εχει τα απαραιτητα βεβαιως να εχει μια κανονικη ζωη.
Το να κανουμε παιδια σημαινει οτι αποδεχομαστε πρωτιστως οτι τα παιδια δεν ειμαστε εμεις,σε καμια περιπτωση ουτε επισης τα ανεκπληρωτα ονειρα μας ή ακομα και ενας σακος του μποξ για τα απωθημενα ή τα αρνητικα μας βιωματα.Το παιδι σε καμια περιπτωση δεν πρεπει να φυλακιζεται να καλειται να εκπληρωσει τα ονειρα των γονιων,εκει χανει την πρωτογενη του πρωτοβουλια να κανει αυτο που θελει πραγματικα και να αποτολμησει τα όποια ονειρα του.Γινεται ερμαιο αθελα του στα θελω των γονιων του και εγκλωβιζεται με αποτελεσμα μετα μεγαλωνοντας να αναρωτιεται οτι η ζωη που ζει δεν ειναι η δικη του ζωη,αλλα μια ζωη με ορους αλλους που αλλοι καθορισαν οταν γεννηθηκε.Τα παιδια εχουν τη δικη τους αυθυπαρκτη προσωπικοτητα και το χαρακτηρα τους.Να τα μεγαλωνουμε με αγαπη και με μια αισθηση ελευθεριας να κανουν αυτο που θελουν και να προσπαθουν οσο μακρια και αν φτασουν,να δινουμε ωθηση στα παιδια να πετυχαινουν και να γινονται καλυτεροι ως ανθρωποι,ετσι μονο θα αλλαξει και η κοινωνια μας αν θελετε.Θα γινει λιγακι καλυτερη.
Αν ολοι ειμαστε καλυτεροι γονεις ενδεχομενως.
Βεβαια παιζουν και αλλα πραγματα ρολο οι φιλιες το υπολοιπο περιβαλλον μεσα στο οποιο μεγαλωνει ενα παιδι να ειναι ηρεμο αν θελετε,οχι βια και συγκρουσεις και οχι υποτιμηση της αξιας του.
Να νιωθει σημαντικο και οτι το αγαπουν,να του λεμε τα λαθη του ναι αλλα να καταλαβαινει και να προσπαθει να αλλαξει.
Παντα η αυτογνωσια ειναι το κλειδι.Για να γινουμε καλυτεροι γονεις,καλυτεροι συντροφοι κλπ πρεπει πρωτα να εχουμε δουλεψει εμας,τους εαυτους μας,να εχουμε βρει τα κακως μας κειμενα,τα λαθη μας και να προσπαθουμε να τα λειανουμε,να τα αντιμετωπισουμε να προσπαθησουμε να γινουμε μια καλυτερη εκδοχη του εαυτου μας.Καποιοι το καταφερνουν και μπραβο τους,αυτο φαινεται και στα παιδια τους που τα μεγαλωνουν αν θελετε υπεροχα και βλεπω και θαυμαζω τετοιες οικογενεις ειλικρινα.Υπαρχουν και οι αλλοι που δεν ασχολουνται καν οπως υπαρχουν κι εκεινοι που τα κακοποιουν με ξυλοδαρμο ή βρισιες.Ο καθενας τους αν τους ρωτησετε ή ετσι μεγαλωσαν και οι ιδιοι και απλα εγιναν αντιγραφα των γονιων τους ή θεωρουν οτι με αυτη τους τη συμπεριφορα τα παιδια θα στρωσουν χαρακτηρα ή θα γινουν πιο υπακουα ή οτιδηποτε αλλο.Πολλοι θεωρουν τα παιδια τους μικρα στρατιωτακια να πραγματωσουν οτι δεν καταφεραν ποτε οι ιδιοι.Αλλο τεραστιο λαθος και αυτο.Το φερνεις το παιδι αντιμετωπο με ενα βαρος που δεν ξερει κιολας το ιδιο αν θα τα βγαλει περα.
Επικοινωνια το κλειδι.Να μιλαμε στα παιδια για τα παντα,να ενημερωνουμε να προβληματιζουμε βεβαιως,να λεμε αληθειες για τον κοσμο και τη ζωη που εμας δεν μας εμαθε ποτε κανεις να τα κανουμε ικανα να πατανε στα δικα τους βηματα και να μην τα παρατανε ευκολα.Να παλευουν.Η ζωη ειναι δικη τους και μονο και εκει οφειλουν να τη ζησουν οπως πραγματικα θελουν!Να κανουν και λαθη ναι και να ωριμασουν μεσα απο αυτα,ξερετε η ζωη δεν ερχεται ετοιμη με do και dont,σου απλωνεται μπροστα σου με επιλογες και εσυ επιλεγεις αρα και εσυ επωμιζεσαι το οποιο λαθος ή την κατηφορα.Δεν ειναι μονο ευτυχισμενες στιγμες υπαρχει και δυστυχια ναι,υπαρχει ομως και η αγαπη και ο αυτοσεβασμος.Να καλλιεργησουμε στα παιδια το αισθημα κοινωνικης ευθυνης αν θελετε οτι μπορουν να αλλαξουν τον κοσμο και την κοινωνια,ενας ανθρωπος να αλλαξει εχουν αλλαξει ηδη πολλα,να ξερει οτι υπαρχουν ανθρωποι που θα φερθουν σωστα και λαθος,και εκει παλι θεμα επιλογων ειναι,να επιλεξεις εκεινους με τους οποιους ταυτιζεσαι περισσοτερο και σε καταλαβαινουν ναι.Οτι θα ερθουν και αποτυχιες σαφως τιποτα δεν ειναι εγγυημενο απο πριν,αποτυχιες απωλειες,ολα ειναι μεσα στην ζωη,η πρωτη "απωλεια" που βιωνει ενα μωρο ειναι με τη γεννηση το ξερετε ηδη λοιπον μεσα στη ζωη υπαρχει ασπρο μαυρο γκρι και καποιες ισορροπιες.Το θεμα ειναι πως εχει μαθει κανεις να φερεται/ τι εφοδια εχει παρει /πως εχει ατσαλωσει το χαρακτηρα του να ανταπεξερχεται,ολα λοιπον ειναι μαθηματα.Και καλο ειναι να τα μαθαινουμε στα παιδια μας.Δινοντας τους παραλληλα και τα φτερα που θα πεταξουν οταν εκεινα αισθανθουν ικανα,δυνατα,να πεταξουν προς τη δικη τους ζωη και τα ονειρα τους.Για μενα αυτο ειναι το ιδανικο.Να μεγαλωσει καποιος παιδια ικανα να αντεξουν τη ζωη και τη βιοπαλη της και παραλληλα να μη σταματουν να ονειρευονται.Ως γονιος αυτοματα οταν γινει καποιος πρεπει να αποδεχτει και την απωλεια,καποια στιγμη τα παιδια θα φυγουν ,θα πανε για σπουδες, για εργασια,γιατι εδω στην Ελλαδα δυστυχως εχουμε την κακια συνηθεια τα παιδια να μενουν στα πατρικα μεχρι τα 30 τους, ξερω γω μεχρι τις σπουδες και μετα να αισθανονται αδυναμα να αναλαβουν πρωτοβουλιες ή να αποτολμησουν το παραμικρο μακρια απο την οικογενειακη φωλια.Δεν μιλω αν οι λογοι ειναι οικονομικοι αλιμονο εκει οι γονεις να εχουν την πορτα ανοιχτη να ξαναγυρισει το παιδι τους και αν εχει καποια αναγκη να ειναι εκει να το βοηθησουν.Οπως και το ιδιο το παιδι επισης.Σε μια ενδεχομενη αναγκη των γονεων βεβαιως.Ας μην ξεχναμε ολοι μας υπηρξαμε απροστατευτοι σε καποια φαση της ζωης μας και αν δεν ειχαμε αυτους που ειχαμε τελωσπαντων ως γονεις,οσο καλοι και αν ηταν συμφωνα με την ιδιοσυγκρασια τους και τα πεπραγμενα τους,αν δεν τους ειχαμε ,ε δε θα ειμαστε εμεις οπως ειμαστε σημερα ναι και ενδεχομενως να ειχαμε μεγαλωσει αλλιως και αρα να ημασταν αλλιως.
Οι γονεις ειναι αυτοι που ειναι.Καλοι ,κακοι ,μετριοι, δεν εχει σημασια.Τα παιδια πρεπει μεγαλωνοντας να αντιληφθουν οτι πρεπει να παρουν την ευθυνη της δικης τους ζωης αφηνοντας τους γονεις στη δικη τους και αφηνοντας αν θελετε πισω και το όποιο παρελθον, ασχημο ή καλο υπηρξε.
Η δικια τους ζωη ειναι που μετραει ,εκει πρεπει να δειξουν ικανοτητες και να σταθουν.Οτι και αν εκαναν οι γονεις ηταν μεχρι ενα σημειο.Απο κει και περα το παιχνιδι καλειται κανεις να το παιξει μονος.
Αυτες σε γενικες γραμμες ηταν οι σκεψεις μου θα παραθεσω 2 κειμενακια που τα θεωρω ενδεικτικα του πως πρεπει να φερομαστε ως γονεις και ως παιδια.Θα μου πειτε αναλογα τις εκατερωθεν σχεσεις και τι εχει προηγηθει βεβαιως, γιατι εχω δει και παιδια να μη μιλανε καθολου με γονεις,εκει σιγουρα καποια πλευρα εχει ενα δικιο,ομως εγω προσωπικα πιστευω οτι ο θυμος φθειρει,δε σε προχωραει.Απλα αφηνεις να υπαρχει οτι σε βασανισε για μια στιγμη, αποβλεποντας εσυ ο ιδιος να κανεις εκεινο που επιθυμεις.Μακρια απο μιση και εμπαθειες.Γινεται πιο απαλαφρο το μεσα σου ετσι.
Σας ευχαριστω πολυ ολους/ες για τις υπεροχες απαντησεις σας !

Γονεις -> παιδια

1."Τι είδους πατέρας ήταν όμως ο «πατέρας της ψυχανάλυσης» Φροιντ; Οπως χαρακτηριστικά λέει ο γιος του Ερνστ: «Ο πατέρας μου δεν συμμετείχε στην καθημερινότητά μας. Μας είχε όμως καταστήσει σαφές ότι σε οποιοδήποτε σοβαρό πρόβλημα αντιμετωπίζαμε θα είναι δίπλα μας. Οταν ερχόταν εκείνη η στιγμή, κατέβαινε από τα Ολύμπια ύψη και μας φρόντιζε υλικά και συναισθηματικά»."

2.BLOGS Ερωτευμένος… σσσσσσουτ! (Ρεα Βιταλη)

Είναι ερωτευμένος. Βάζει AXE. Είδε έναν μεγαλύτερο φίλο του να βάζει AXE και επένδυσε σε αποσμητικό σώματος, με το χαρτζιλίκι του. Προφανώς, ως είδος απολύτως πρώτης ανάγκης, στην κατάστασή του. Ραίνεται και με κολόνια. Δανείζεται του πατέρα του. Το Axe με το Vetiver της Etro κάνει έναν συνδυασμό που μπορεί να σκοτώσει άνθρωπο, αλλά… Επιδεικνύουμε τον σεβασμό που αρμόζει σ' έναν μεγάλο έρωτα, από τη γέννησή του ακόμα. Οφείλω μια διευκρίνιση. Ψεκάζεται με Αxe ενώ οι μασχάλες του είναι σαν βρεφικά πατουσάκια χωρίς ούτε υποψία χνουδιού. Καθρεπτίζεται και αλλιώς τις τελευταίες μέρες. Κάνει μορφασμούς πολλούς. Λες και κάνει διαλόγους. Μια μέρα τον πέτυχα να χαμογελάει ως γόης και να ανασηκώνει το ένα φρύδι, ως γόης πάντα. Έγινε έξαλλος που τον πέτυχα κι ας υποκρίθηκα ότι δεν τον είδα. Χτενίζεται φέρνοντας την τούφα του μετώπου του πότε δεξιά και πότε αριστερά και δεν καταλήγει οριστικά στη φορά της τούφας. Φεύγει και ξαναγυρνάει στον καθρέπτη. Προσέχει τι θα φορέσει. Αλλάζει δυο τρία μπλουζάκια, αποφασίζει και δεν αποφασίζει. Εμφανίζεται με ένα σκουφί στα καλά του καθουμένου και μετά από λίγο βάζει και ένα ζευγάρι γυαλιά. Και χαϊμαλιά σαν αλογάκι των Σπετσών. Νύχτα όλα αυτά. Πρόβα για την επομένη. Ταλαιπωρούμαι αφάνταστα να μη σκάσω στα γέλια. Ταλαιπωρείται και ο Γιάννης. Κοιταζόμαστε και με νοήματα λέμε ότι δεν μας παίρνει να γελάσουμε. Και δεν γελάμε. Ούτε τόσο δα. Όταν μιλάει στο τηλέφωνο πηγαίνει απόμερα. Ναι! Είναι ερωτευμένος βαθιά. Έχουν φυτρώσει φτερά στην πλάτη και στα πόδια του. Περπατοπετάει. Τραγουδάει αλλιώς. Πολύ τραγουδάει. Τα τραγούδια υπάρχουνε για τους ερωτευμένους. Κατά διαστήματα κάνει και καμιά στροφή χορού. Ξανά εμείς σοβαροί. Από τούτον εδώ τον καναπέ έχουμε δει «σειρές» φτεροπαιδιών. Την κόρη μου… Τον γιο μου… Τώρα ήρθε η σειρά του μικρότερου γιου. Έχουμε δει και φτερόπαιδα με τσακισμένα φτερά. Αυτά είναι μεγάλα ζόρια! Έχουμε οικογενειακώς κλάψει έτερά τους ήμισυ. Έχουμε οικογενειακώς καταστρέψει Χριστούγεννα, γιορτές και αργίες. Έχουμε δει όλα τα προγράμματά μας να κρέμονται από το τσακ μιας κλωστής των δεσμών τους. Έχουμε επιδείξει κατανόηση. Το οφείλουν οι ερωτευμένοι στους ερωτευμένους. Μερικές φορές θα ήθελα να μην με αφορούν τα δικά «τους». Κυρίως γιατί είσαι πάντα σε άλλο κεφάλαιο. Εσύ ζεις με την αγωνία, του παιδιού που έφυγε με τσακισμένα φτερά και δέχεσαι ένα τηλέφωνο «δεν θα γυρίσω σήμερα σπίτι. Είμαι μαζί του» ή «μαζί της»… Άρα ο «μαζί της» ή «η μαζί του» είναι ακόμα μαζί της ή μαζί του… Τζάμπα τους κλαίγαμε! Τι τα θες; Στα έτερα ήμισυ στέκεται η μπίλια της ευτυχίας όλης. Μπορεί να στέκεται και η μπίλια της ανατροφής μας όλης. Αντικατοπτρισμός, όχι αυτών που τους είπαμε αλλά αυτών που τους δείξαμε χωρίς να δείχνουμε. Μ' αρέσει το φτερόπαιδο που βλέπω ξανά μπροστά μου. Γλυκαίνει η ψυχή μου από τη ζεστασιά της αύρας του. Ωραία η αύρα του ερωτευμένου στην ατμόσφαιρα της ζωής! Καλή πτήση, του εύχομαι από μέσα μου. Κι αν κάτι τσακίσει τα φτερά του; Εμείς εδώ, στον καναπέ μας. Θα καθίσει απέναντι. Θα ξεφυσήσει. Εμείς θα ξε-αγκαλιαστούμε. Θα κοιταχτούμε μεταξύ μας και θα συνεννοηθούμε ότι δεν είναι ώρα να μιλήσουμε… Μόνο να τον ακούσουμε. Λατρεμένα φτερόπαιδα… Αν είχαν στόματα των σπιτιών οι καναπέδες!… Πηγή: Protagon.gr

Παιδια -> Γονεις

Πάρε τη μάνα σου αγκαλιά, όσο ακόμα προλαβαίνεις. Όσο ακόμα, είναι εδώ..​

Γράφει η Ιωάννα Νικολαντωνάκη

Έλα να σου πω πότε ακριβώς θα νιώσεις πως το κλάμα που έριξες για ανούσιους έpωτες, για ανθρωπάρια που έπαιξαν με την καλοσύνη σου ήταν τελικά χωρίς λόγο.

Όταν βιώσεις τον πόνο για τον γονιό σου που τον βλέπεις να κείτεται ανήμπορος σε ένα κρεββάτι ενός άχαρου νοσοκομείου που βρωμάει θάνατο.

Τις στιγμές εκείνες σαν ταινία θα περάσουν από το μυαλό σου, όλες οι στιγμές που αρνήθηκες το ενδιαφέρον της μάνας σου, που σε περίμενε ξενυχτώντας σε μια καρέκλα μόνο να δει πως έφτασες σπίτι και είσαι καλά.

Την ειρωνεία στις κουβέντες σου, όταν την πλήγωνες λέγοντας την να μην ανακατεύεται στη ζωή σου, γιατί ξέρεις τι κάνεις.

Σκατά ήξερες.

Όταν οι επίδοξοι μνηστήρες σου έφευγαν προς αναζήτηση καινούργιας Πηνελόπης στη μάνα σου έτρεχες και έκλαιγες σαν μικρό παιδί.

Κι εκείνη σου άνοιγε την αγκαλιά της και σε έκλεινε μέσα με στοργή κι έκλαιγε πιο πολύ από εσένα.

Και όταν εκείνη πόναγε θυμάσαι;

Εσύ βιαζόσουν γιατί είχες ραντεβού για καφέ.

Ίσως γιατί νομίζεις σαν και εμένα, πως η μάνα σου θα είναι πάντα εκεί.

Και δίναμε απλόχερα την αδιαφορία μας. Ντρεπόσουν και εσύ να την πας μια βόλτα; Εγώ να δεις. Αναβολή στην αναβολή.

Και κοίτα που εκείνη άφηνε τα πάντα όλα να σε πάει στη παιδική χαρά.

Μήπως ξεχνάς πως πάντα ήταν παρούσα ακόμα και πίσω από την κουΐντα της τόσο ανεξάρτητης ζωής σου;

Πνοή σου έδωσε θυμάσαι; Ή μήπως τώρα έτσι όπως την κοιτάς με θολωμένα μάτια από το κλάμα ντρέπεσαι;

Προλαβαίνεις. Πιάστης το χέρι και δωστης ένα φιλί στο μέτωπο.

Μη ζητήσεις καμία συγνώμη. Ξέρει η μάνα. Δεν θέλει συγνώμη γιατί αν τη ρωτήσεις δεν την πλήγωσες ποτέ.

Πήγαινε και δώστης ένα φιλί και ένα σε αγαπώ.

Κάντο τώρα που έχεις την ευκαιρία. Κάντο και για εξιλέωση εκείνων που δεν πρόλαβαν.

Πηγη:loveletters.gr

Θέμα γονείς - παιδιά

Πολυσύνθετο πολύπλευρο και γενικά
πολύ...πραγμων ..

Έγινα μητέρα στα 22 πρώτη φορά και δεύτερη στα 26 .
Πλέον με κόρη πρωτοετής φοιτήτρια και γιο σε φουλ εφηβεία (την περνάω για δεύτερη φορά οπότε κατανόηση και σεβασμό )

Πάνω κάτω τα περισσότερα τα είπατε .
Ένα θα πω, που είναι το σπουδαιότερο για εμένα πλέον ..
Τα παιδιά μας είναι ο καθρέπτης μας ,ο καθρέπτης της μαμάς και του μπαμπά και η θέση που έχουν μέσα σε μια παρέα -κοινωνια είναι η αντίστοιχη θέση που τους έχουμε δώσει μέσα στο οικογενειακό μας περιβάλλον.
Τα υπολογίζουμε και σεβόμαστε την άποψη τους από την στιγμή που δηλώνουν την παρουσία τους μέσα σε αυτή ..ακόμα και με την πρωταρχική τους αντίδραση ,το κλάμα ..


Στο χέρι μας είναι αν αυτό που θα βλέπουμε αργότερα και θα είναι δημιούργημα μας ,μας γεμίζει υπερηφάνεια και χαρά .
Ειναι ότι πιο δύσκολο έχω κάνει μέχρι τώρα στην ζωή μου ..
Υπήρχαν άπειρες φορές που φώναξα ,μάλωσα έκλαψα από τύψεις και ενοχές για όλα αυτά και άλλες τόσες φορές που ήθελα να θυμώσω ακόμα πιο πολύ να φωνάξω ακόμα περισσότερο αλλά κατάφερα και το έπνιξα ...
Υπήρξαν φορές που τα παιδιά μου με έφεραν αντιμέτωπη με τα ίδια μου τα λάθη ..λάθη τους που είχα ξεχάσει ότι τα έκανα και εγώ σαν έφηβη ή παιδι και που δεν έδειξα την απαραίτητη κατανόηση απέναντι τους ..Αυτή που και εγώ ζητούσα από τους δικούς μου και δεν είχα ...
Όχι γιατί ήταν -ειμασταν κακοί γονείς ,αλλά γιατί έτσι νομίζαμε ότι τους κάναμε καλό ,μου έκαναν καλό ...

Το μεγαλυτερο λάθος που κάνουμε σαν γονείς είναι ότι μεγαλώνοντας ξεχνάμε τα δικά μας ..
Μακάρι να υπήρχαν οδηγιες χρήσεως που να μας τις έδιναν όταν γεννιόταν το κάθε παιδί ..
Τοτε σίγουρα όλοι θα είχαμε τα τέλεια παιδιά γιατί θα είμαστε οι τέλειοι γονείς ...

Δεν είμαστε όμως ...
Πλέον σήμερα από δύο άτομα περιμένω να μάθω αν είμαι ή όχι καλή μαμά ..
Τα παιδιά μου ,από αυτά περιμένω αν και ξέρω πλέον γιατί εμένα μεγάλωσαν τι ήμουν και τι είμαι για εκείνα ..

Οπότε όλες οι τύψεις του παρελθόντος και οι ενοχές για τυχών λάθος συμπεριφορές μου απέναντι τους έχουν φύγει ..
Μάλλον έγιναν για καλο τους ...

Μεγαλώνοντας ένα παιδί δεν μπορείς να αποφύγεις τα λαθη γιατί καλή η θεωρία ,καλά τα βιβλία να διαβάζουμε ,να ενημερωνόμαστε αλλά σαν την πρακτική δεν έχει ..
Και σίγουρα η κάθε πρακτική είναι τελείως διαφορετική .
Το ότι έγινες μια φορά σωστός γονέας δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση ότι θα γίνεις και δεύτερη φορά ..

Και σήμερα πιστεύω αν ξαναγίνομουν πάλι μητέρα πάλι λάθη θα έκανα ..
Και ας έχω αυτή την εμπειρία ...

Τα έγραψα όσο πιο απλά μπορούσα και όσο πιο μαμαδιστικα ..


Και ναι είναι ευλογία τα παιδιά ,η μεγαλύτερη πιστεύω ..
Νομίζω η γυναίκα μέσα από την μητρότητα ολοκληρώνετε..

Και κάτι τελευταίο ,τα παιδιά μου δεν με εμπόδισαν ούτε να σπουδάσω ούτε να αποκτήσω τα πτυχία μου και ας έγιναν παράλληλα με αυτά ..
Όποιος θέλει και αγαπάει την ζωή του και τις επιλογές του καταφέρνει τα πάντα .

Αρχική Δημοσίευση από Scandal:

Εγώ έχω ακούσει για ζευγάρια που δεν τα πάνε καλά και κάνουν παιδί για να σώσουν τη σχέση τους. Δε νομίζω να πηγαίνει και τόσο καλά αυτό

Click για ανάπτυξη...

Γιατί είσαι τόσο απόλυτος;
Είναι σαν να χτυπάς το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού και για να μην συνεχίσει να πονάει ( αφόρητα) να τινάζεις τα μυαλά σου στον αέρα.

Θα πονάς μετά;
boom

Αρχική Δημοσίευση από Scandal:

Εγώ έχω ακούσει για ζευγάρια που δεν τα πάνε καλά και κάνουν παιδί για να σώσουν τη σχέση τους. Δε νομίζω να πηγαίνει και τόσο καλά αυτό

Click για ανάπτυξη...

Και μετά τι έγινε ?
Αν δεν πήγε καλά λέω το πείραμα ?

Το επέστρεψαν πίσω ?

Αυτη την λογική μου βγάζουν κάτι τέτοια ζευγάρια

Αρχική Δημοσίευση από Margarita 00:

Και μετά τι έγινε ?
Αν δεν πήγε καλά λέω το πείραμα ?

Το επέστρεψαν πίσω ?

Αυτη την λογική μου βγάζουν κάτι τέτοια ζευγάρια

Click για ανάπτυξη...

Νομιζω η κλασικη αντιδραση συμπυκνωνεται σε καπως ετσι

Αρχική Δημοσίευση από EvanescenceQ:

Νομιζω η κλασικη αντιδραση συμπυκνωνεται σε καπως ετσι
View attachment 79508

Click για ανάπτυξη...

Εγώ λέω το άλλο πλέον σε αυτούς που βαριουνται στο σπιτι με την καραντινα ..

Πουλάω 16 χρόνο αγόρι φουλ στην τετοστερονη ..
Επιστροφές δεν γίνονται δεκτές ,η ευθύνη αν είναι ελλατωματικο το προϊόν βαραίνει τον καταναλωτή...

Και σκέψου είμαι πολύ κουλ μαμά ετσι?
Καμία σχέση ,μέχρι και για καφέ πάμε οι τρεις μας με την αδελφή του και παίρναμε σούπερ ..
Φαντάσου όμως σε τι σημείο έχω φτάσει ....