Πόσους εαυτούς έχουμε;

Πόσους εαυτούς εχουμε και γιατί υπάρχει διχασμός ανάμεσα στον δημόσιο και τον αυθεντικό-καθαρο? Αυτό το ερώτημα είναι γενικής φύσεως, όχι μόνο σχετιζόμενο με την περιγραφή που ακολουθεί.
Ίσως αυτό το θέμα που ανεβάζω να έχει δύο σκέλη μιας και πιστεύω ότι το ένα προκύπτει από το άλλο και τούμπαλιν.

Έχω την αίσθηση ότι δεν δείχνουμε πάντα αυτό που νιώθουμε και περνάμε λάθος μηνύματα άθελά μας και χωρίς να γίνεται συνειδητά εκείνη την στιγμη. Πως καλλιέργειται αυτό και πρακτικά αν θελετε πως το καταφέρνουμε?
Είμαι τρομακτικά ειλικρινής και ωμή όταν λέω αυτό που νιώθω και θα ήθελα να ανακαλύψω έναν πιο τρυφερό και ευγενικό τρόπο να εκφράζομαι. Είναι κάτι που το θέλω πολύ. Καμία φορά βγάζω μια αυστηρότητα που ειναι άμυνα για να κάνω τον άλλον να μου δώσει σημασία. Έχω πολύ καλή κρίση κατά την γνώμη μου και γνωρίζω κάποιους από τους λόγους που με κάνουν να εκφράζομαι κατ αυτόν τον τρόπο. Με παρατηρώ προσεκτικά αφού πω κάτι και λίγα λεπτά μετά καταλαβαίνω τι είπα, σε ποιον το είπα και πως το είπα. Η αυτοκριτική γίνεται αυτόματα δηλαδή. Πιστεύετε ότι χρειάζεται χρόνος για να ωριμάσει όλο αυτό και να φτάσω στο σημείο που επιθυμώ?
Γνωρίζω ότι συνδέεται άμεσα με την αυτοεκτίμηση και τον αυτό σεβασμό τα οποία δουλεύω τα τελ.χρονια!

Γιατί όταν η λογική λέει προχώρα, εχεις ανάγκη από νέα αρχή, το συναίσθημα και η καρδιά μένει σε γνωστά συναισθήματα του παρελθόντος? Γιατί το μυαλό δεν παίρνει αποσταση απο μια σχέση εκρηκτική? Τι είναι αυτό που τρέφει αυτές τις σκέψεις?

Έιχα μια σχέση που ένιωθα ότι δεν με κάλυπτε από πολλές πλευρές. Με την λογική η σχέση αυτή θα έπρεπε να μην είχε προχωρήσει τόσο από την αρχή δηλαδή να είχε μείνει μόνο σε επίπεδο παρέας και όχι φιλιας. Αυτή την στιγμή δεν υπάρχει, ομως το συναίσθημα έρχεται για ακόμα μια φορά να σε δυσκολέψει.
Τι έχει να σε διδάξει αυτή η εμπειρία? Τι εξέλιξη μπορεί να έχει? Ίσως χρειάζεται περισσότερος χρονος για να έρθουν οι απαντήσεις?
Αυτές οι σκέψεις έρχονται από έναν άνθρωπο που έχει αποφασίσει να μην εχει έναν φίλο στην ζωή του με ότι σημαίνει αυτό. Αυτό γιατί δεν μπορεσε μέχρι σήμερα να βρει εμφανή κοινά σημεία,γιατι δεν μπορούσε να διαχειριστεί όταν ήθελε να συναισθήματα του και ίσως να είναι και αυτός ένας λόγος που συνέβαλε στην μη εξέλιξη αυτής της σχέσης. Ωστόσο έχω σκεφτεί αρκετές φορές ότι υπήρχαν κατά βαθος σημεία σύνδεσης αλλά όχι εμφανή. Σημεια που αφορούσαν κυριως αδυναμίες, χαρακτηριστικά προσωπικότητας και αξίες.

Ένας εαυτός με συμπεριφορές που αλλάζουν σε συνάρτηση με τα γύρω.

Αρχική Δημοσίευση από McManus:

Ένας εαυτός με συμπεριφορές που αλλάζουν σε συνάρτηση με τα γύρω.

Click για ανάπτυξη...

Ένας εαυτός πολύπλευρος που εναλλάσσεται ανάλογα με τα ερεθίσματα και την συνθήκη?

Αρχική Δημοσίευση από Adelaida:

Ένας εαυτός πολύπλευρος που εναλλάσσεται ανάλογα με τα ερεθίσματα και την συνθήκη?

Click για ανάπτυξη...

Πολύπλευρος δεν (προ)απαιτείται.

Επαναλαμβάνω...ένας εαυτός με συμπεριφορές που αλλάζουν σε συνάρτηση με τα γύρω.

Τυχαίο παράδειγμα. Ας δούμε το άβαταρ που έχω.

Αν κάποιος κοιμάται και τον ξυπνήσεις, θα λειτουργήσει ανάλογα σε τι στάδιο ύπνου ήταν
αν έβλεπε όνειρο, ποιος τον ξύπνησε, τι θέλει, και πολλά άλλα.

Ανάλογα και θα φερθεί λοιπόν. Επίσης παίζει ρόλο να καταλάβουμε ότι το φέρσιμο
δεν θα είναι πάντα ίδιο στα ίδια ερεθίσματα δεδομένου ότι κάθε φορά αλλάζουν οι συνθήκες.

Αλλά είναι ο ίδιος άνθρωπος. Ένας εαυτός. Έτσι μου έχει κάτσει θεωρία-πράξη.

Τηρουμένων των αναλογιών...

(α) Συνθήκες!

Αν ξυπνήσεις κάποιον με μελωδίες για να κάνει δουλειές, θα σου γκρινιάξει.
Αν ξυπνήσεις κάποιον με φωνές για να πάει διακοπές, θα χαρεί.

Ο ίδιος άνθρωπος. Ένας εαυτός!

(β) Ερεθίσματα!

Ποιος τον ενόχλησε-ξύπνησε, γιατί και πως τον ξύπνησε;
ένας που γουστάρει ή ένας που δεν γουστάρει;

Ο ίδιος άνθρωπος. Ένας εαυτός!

(γ) Επίσης...μπορεί α + β = ίδια αλλά να πέσουμε σε αστάθμητο παράγοντα.

Θα αλλάξει το αποτέλεσμα.

Ο ίδιος άνθρωπος. Ένας εαυτός!

Και πάει λέγοντας, είναι ατελείωτη η παραμετροποίηση.

Τα πάντα ρει. Τίποτα δεν είναι ακριβώς ίδιο.

Ο εαυτός έτσι όπως τον έχω στο μυαλό μου αφορά τα σκωτεινα, κρυφα αλλά και φωτεινα μονοπάτια της σκεψης, το συνειδητό αλλά και το υποσυνείδητο, την δημόσια εικόνα, το σύστημα αξιων.Τι άλλο θα μπορούσε να προστεθεί?

Συμφωνώ ότι οι συνθήκες καθοριζουν την συμπεριφορά μας αλλά θα μπορούσε να είναι διαφορετική η στάση μας αν πχ επαναλαμβανοταν κάτι. Δηλαδή θα άλλαζε ανάλογα με το μήνυμα που θα θέλαμε να περάσουμε την εκάστοτε στιγμή η ανάλογα με το συναίσθημα και την ψυχική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε.
Πως κάνεις την εναλλαγή ανάμεσα στο τι αισθανεσαι και στο τι θέλεις να δείξεις γιατί έστω ότι εκείνη την στιγμή δεν έχεις διάθεση να μοιραστεις πχ τις δύσκολες σκέψεις.
Οταν ρωτήσεις τους περισσότερους τι κάνεις? Θα απαντήσουν συνήθως, είμαι καλά. Αυτό το είμαι καλά όμως είναι το περίβλημα και δεν εχει ουδεμία σχέση συνήθως με την πραγματικοτητα.

Εκτός από περιπτώσεις διασχιστικής προσωπικότητας ο εαυτός είναι ένας, όπως είπε και ο/η soul. Η συμπεριφορά μας απέναντι στον καθένα, όμως, προφανώς και θα είναι διαφορετική γιατί δεν είμαστε μονοδιάστατα όντα, αλλά επηρεαζόμαστε από το περιβάλλον και τους ανθρώπους που ερχόμαστε σε αλληλεπίδραση.

Οπότε προφανώς και δεν υπάρχει αυτό που λένε κάποιοι, ότι δηλαδή είναι το ίδιο απέναντι σε όλους, τον εαυτό τους κοροϊδεύουν αυτοί, δεν καταλαβαίνουν την τύφλα τους σχετικά με το πως λειτουργούν οι ανθρώπινες σχέσεις και δεν έχουν εμβαθύνει καθόλου στο κομμάτι που λέγεται αυτογνωσία.

Εγω θα ελεγα σε καθε ανθρωπο υπαρχουν δυο εαυτοι, ο αληθινος και ο ψευδης εαυτος.
Ο αληθινος ειναι αυτος που προκυπτει μεσα απο την ανασκοπηση και το να αφουγκραζομαστε πως νιωθουμε πραγματικα απελευθερωμενοι κανοντας καποια πραγματα που μας εκφραζουν και νιωθουμε καλα, εκει νιωθουμε απελευθερωμενοι και εκει ακριβως οταν κανουμε οτι θελουμε νιωθουμε και τον πραγματικο εαυτο μας.
Ο ψευδης ειναι εκεινος που περιεχει τα βιωματα μας τα αρνητικα θα ελεγα που δεν μας αφηνουν να δουμε εμας και οσα μας κανουν να νιωθουμε καλα. Ειναι τα παιδικα βιωματα μας και της εφηβειας αν μεγαλωσαμε με επικριτικους γονεις για παραδειγμα και αναπτυξαμε μεσα μας εντονα την κριτικη σκεψη οτι οτι κανουμε δεν το κανουμε καλα ή το κανουμε παντα λαθος ή οτι νιωθουμε αποτυχημενοι ή οτι νιωθουμε ναρκισσοι θελω να πω το οτιδηποτε που επισκιαζει τον πραγματικο εαυτο μας ειναι ο ψευδης και καποιες φορες βγαινει στην επιφανεια ως καταπιεσμενος εαυτος.
Ως οτι θελαμε να κανουμε και δεν καναμε.
Τα απωθημενα μας επισης, οι αποτυχιες τα λαθη μας ολα αυτα ως κομματια της ζωης και των εμπειριων μας μας στελεχωνουν. Μας εμπεριεχουν. Και χρειαζεται ανασκοπηση και σταθμιση ολων αυτων των επιμερους στοιχειων των εμπειριων μας ωστε να βρουμε ποιοι ειμαστε τι θελουμε στη ζωη μας για παραδειγμα και με αυτο το μοτιβο των θελω μας/των επιθυμιων μας να πορευτουμε εχοντας φυσικα μαθει απο τα όποια λαθη μας.
Και οσο ζουμε μαθαινουμε και προχωραμε και στο παζλ προσθετουμε και αλλα κομματια/νεες εμπειριες ζωης που συμπληρωνουν τις παλιες.


Αυτο πιστευω και αφηνω απεξω καταστασεις οπως η Σχιζοφρένεια – Η απώλεια του εαυτού και οτι σχετιζεται με την ψυχοπαθολογία γενικοτερα.

Όλοι έχουμε μέσα μας μια άλλη ζωή η οποία ενοχλεί, απαιτεί, παραπονιέται, δεν έζησε.
Κική Δημουλά

Αρχική Δημοσίευση από EvanescenceQ:

Εγω θα ελεγα σε καθε ανθρωπο υπαρχουν δυο εαυτοι, ο αληθινος και ο ψευδης εαυτος.
Ο αληθινος ειναι αυτος που προκυπτει μεσα απο την ανασκοπηση και το να αφουγκραζομαστε πως νιωθουμε πραγματικα απελευθερωμενοι κανοντας καποια πραγματα που μας εκφραζουν και νιωθουμε καλα, εκει νιωθουμε απελευθερωμενοι και εκει ακριβως οταν κανουμε οτι θελουμε νιωθουμε και τον πραγματικο εαυτο μας.
Ο ψευδης ειναι εκεινος που περιεχει τα βιωματα μας τα αρνητικα θα ελεγα που δεν μας αφηνουν να δουμε εμας και οσα μας κανουν να νιωθουμε καλα. Ειναι τα παιδικα βιωματα μας και της εφηβειας αν μεγαλωσαμε με επικριτικους γονεις για παραδειγμα και αναπτυξαμε μεσα μας εντονα την κριτικη σκεψη οτι οτι κανουμε δεν το κανουμε καλα ή το κανουμε παντα λαθος ή οτι νιωθουμε αποτυχημενοι ή οτι νιωθουμε ναρκισσοι θελω να πω το οτιδηποτε που επισκιαζει τον πραγματικο εαυτο μας ειναι ο ψευδης και καποιες φορες βγαινει στην επιφανεια ως καταπιεσμενος εαυτος.
Ως οτι θελαμε να κανουμε και δεν καναμε.
Τα απωθημενα μας επισης, οι αποτυχιες τα λαθη μας ολα αυτα ως κομματια της ζωης και των εμπειριων μας μας στελεχωνουν. Μας εμπεριεχουν. Και χρειαζεται ανασκοπηση και σταθμιση ολων αυτων των επιμερους στοιχειων των εμπειριων μας ωστε να βρουμε ποιοι ειμαστε τι θελουμε στη ζωη μας για παραδειγμα και με αυτο το μοτιβο των θελω μας/των επιθυμιων μας να πορευτουμε εχοντας φυσικα μαθει απο τα όποια λαθη μας.
Και οσο ζουμε μαθαινουμε και προχωραμε και στο παζλ προσθετουμε και αλλα κομματια/νεες εμπειριες ζωης που συμπληρωνουν τις παλιες.


Αυτο πιστευω και αφηνω απεξω καταστασεις οπως η Σχιζοφρένεια – Η απώλεια του εαυτού και οτι σχετιζεται με την ψυχοπαθολογία γενικοτερα.

Όλοι έχουμε μέσα μας μια άλλη ζωή η οποία ενοχλεί, απαιτεί, παραπονιέται, δεν έζησε.
Κική Δημουλά

Click για ανάπτυξη...

Η περιγραφή σου για τον "ψευδή" εαυτό μοιάζει πολύ στο ασυνείδητο, έτσι όπως χρησιμοποιούν την έννοια στην ψυχανάλυση.

Αρχική Δημοσίευση από ilias90:

Η περιγραφή σου για τον "ψευδή" εαυτό μοιάζει πολύ στο ασυνείδητο, έτσι όπως χρησιμοποιούν την έννοια στην ψυχανάλυση.

Click για ανάπτυξη...

Ναι με καποιον τροπο ηθελα να περιγραψω ολα αυτα που μας κρατανε πισω στην αναζητηση του αληθινου εαυτου μας, αρνητικες εμπειριες κλπ οτιδηποτε.
Και αναλογα με το αν εχουμε φωτισει και τιθασευσει το κομματι αυτο μπορουμε να βαδισουμε ελευθεροι, απελευθερωμενοι.

Αρχική Δημοσίευση από ilias90:

Εκτός από περιπτώσεις διασχιστικής προσωπικότητας ο εαυτός είναι ένας, όπως είπε και ο/η soul. Η συμπεριφορά μας απέναντι στον καθένα, όμως, προφανώς και θα είναι διαφορετική γιατί δεν είμαστε μονοδιάστατα όντα, αλλά επηρεαζόμαστε από το περιβάλλον και τους ανθρώπους που ερχόμαστε σε αλληλεπίδραση.

Οπότε προφανώς και δεν υπάρχει αυτό που λένε κάποιοι, ότι δηλαδή είναι το ίδιο απέναντι σε όλους, τον εαυτό τους κοροϊδεύουν αυτοί, δεν καταλαβαίνουν την τύφλα τους σχετικά με το πως λειτουργούν οι ανθρώπινες σχέσεις και δεν έχουν εμβαθύνει καθόλου στο κομμάτι που λέγεται αυτογνωσία.

Click για ανάπτυξη...

Οκ. Ο εαυτός είναι ένας. Τι περιλαμβάνει αυτός ο ένας εαυτός?

Πχ όταν γνωρίζεις κάποιον ενδεχομένως να είσαι προσεκτικός στο πως εκφραζεσαι και βαζεις φίλτρο μέχρι να νιώσεις ανετα και να ξεδιπλώσεις ελεύθερα τις σκέψεις σου. Άρα εδώ δειχνεις μια πλευρά του εαυτού σου που εσύ επιλέγεις, σωστά?
Είναι κομμάτι σου και αυτο

Σε έναν δικό σου άνθρωπο δεν θα βάλεις αυτό το φίλτρο γιατί υπάρχει η οικειότητα και νιώθεις άνετα άρα θα δείξεις μια άλλη πλευρά.

Ένα άλλο παράδειγμα θα ήταν το εξης: χωρίζω από τον σύντροφο μου αλλά τον σκέφτομαι και τον θέλω πισω. Δεν θέλω όμως να το δείξω γιατί με βάση την λογική αυτη η σχέση δεν είναι βιώσιμη. Η καρδιά όμως είναι εκεί και χτυπά δυνατά γι αυτόν τον άνθρωπο. Θα μπορούσα να δείξω και να εκφράσω τα πραγματικά συναισθήματα αλλά δεν το κάνω. Τι συμβαίνει σε αυτή την περίπτωση? Δεν θέλω να δείξω τι πραγματικά νιώθω άρα και αυτή είναι μια πλευρά.

Ίσως η διατύπωση μου αρχικά να μην ήταν ακριβώς αυτό που θα ήθελα να αναλυθεί και να μπέρδεψα. Θέλω να πιστεύω πως θα το βρούμε

Αρχική Δημοσίευση από EvanescenceQ:

Ναι με καποιον τροπο ηθελα να περιγραψω ολα αυτα που μας κρατανε πισω στην αναζητηση του αληθινου εαυτου μας, αρνητικες εμπειριες κλπ οτιδηποτε.
Και αναλογα με το αν εχουμε φωτισει και τιθασευσει το κομματι αυτο μπορουμε να βαδισουμε ελευθεροι, απελευθερωμενοι.

Click για ανάπτυξη...

Ακόμα και να έχεις φτάσει στο σημείο που αποδέχεσαι ότι τα τραύματα είναι κομμάτι σου, τα αναγνωρίσεις και τα αναλύσεις η ανακάλυψη του αληθινού εαυτού νομίζω ότι παίρνει χρόνια και ίσως να είναι μια συνεχής διεργασία που γίνεται μέσα μας.

Αρχική Δημοσίευση από EvanescenceQ:

Εγω θα ελεγα σε καθε ανθρωπο υπαρχουν δυο εαυτοι, ο αληθινος και ο ψευδης εαυτος.
Ο αληθινος ειναι αυτος που προκυπτει μεσα απο την ανασκοπηση και το να αφουγκραζομαστε πως νιωθουμε πραγματικα απελευθερωμενοι κανοντας καποια πραγματα που μας εκφραζουν και νιωθουμε καλα, εκει νιωθουμε απελευθερωμενοι και εκει ακριβως οταν κανουμε οτι θελουμε νιωθουμε και τον πραγματικο εαυτο μας.
Ο ψευδης ειναι εκεινος που περιεχει τα βιωματα μας τα αρνητικα θα ελεγα που δεν μας αφηνουν να δουμε εμας και οσα μας κανουν να νιωθουμε καλα. Ειναι τα παιδικα βιωματα μας και της εφηβειας αν μεγαλωσαμε με επικριτικους γονεις για παραδειγμα και αναπτυξαμε μεσα μας εντονα την κριτικη σκεψη οτι οτι κανουμε δεν το κανουμε καλα ή το κανουμε παντα λαθος ή οτι νιωθουμε αποτυχημενοι ή οτι νιωθουμε ναρκισσοι θελω να πω το οτιδηποτε που επισκιαζει τον πραγματικο εαυτο μας ειναι ο ψευδης και καποιες φορες βγαινει στην επιφανεια ως καταπιεσμενος εαυτος.
Ως οτι θελαμε να κανουμε και δεν καναμε.
Τα απωθημενα μας επισης, οι αποτυχιες τα λαθη μας ολα αυτα ως κομματια της ζωης και των εμπειριων μας μας στελεχωνουν. Μας εμπεριεχουν. Και χρειαζεται ανασκοπηση και σταθμιση ολων αυτων των επιμερους στοιχειων των εμπειριων μας ωστε να βρουμε ποιοι ειμαστε τι θελουμε στη ζωη μας για παραδειγμα και με αυτο το μοτιβο των θελω μας/των επιθυμιων μας να πορευτουμε εχοντας φυσικα μαθει απο τα όποια λαθη μας.
Και οσο ζουμε μαθαινουμε και προχωραμε και στο παζλ προσθετουμε και αλλα κομματια/νεες εμπειριες ζωης που συμπληρωνουν τις παλιες.


Αυτο πιστευω και αφηνω απεξω καταστασεις οπως η Σχιζοφρένεια – Η απώλεια του εαυτού και οτι σχετιζεται με την ψυχοπαθολογία γενικοτερα.

Όλοι έχουμε μέσα μας μια άλλη ζωή η οποία ενοχλεί, απαιτεί, παραπονιέται, δεν έζησε.
Κική Δημουλά

Click για ανάπτυξη...

Γιατί να ονομάζεται ψευδής εαυτός αφού αυτά τα βιώματα είναι μέρος της προσωπικότητας μας. Έχουν περαστεί και είναι καταγεγραμενα στο υποσυνείδητο,δεν διαγράφονται. Το τι θα τα κάνουμε και πως θα εξελιχθούμε μέσα από αυτα είναι ένα άλλο θέμα.

Αρχική Δημοσίευση από Adelaida:

Οκ. Ο εαυτός είναι ένας. Τι περιλαμβάνει αυτός ο ένας εαυτός?

Πχ όταν γνωρίζεις κάποιον ενδεχομένως να είσαι προσεκτικός στο πως εκφραζεσαι και βαζεις φίλτρο μέχρι να νιώσεις ανετα και να ξεδιπλώσεις ελεύθερα τις σκέψεις σου. Άρα εδώ δειχνεις μια πλευρά του εαυτού σου που εσύ επιλέγεις, σωστά?
Είναι κομμάτι σου και αυτο

Σε έναν δικό σου άνθρωπο δεν θα βάλεις αυτό το φίλτρο γιατί υπάρχει η οικειότητα και νιώθεις άνετα άρα θα δείξεις μια άλλη πλευρά.

Ένα άλλο παράδειγμα θα ήταν το εξης: χωρίζω από τον σύντροφο μου αλλά τον σκέφτομαι και τον θέλω πισω. Δεν θέλω όμως να το δείξω γιατί με βάση την λογική αυτη η σχέση δεν είναι βιώσιμη. Η καρδιά όμως είναι εκεί και χτυπά δυνατά γι αυτόν τον άνθρωπο. Θα μπορούσα να δείξω και να εκφράσω τα πραγματικά συναισθήματα αλλά δεν το κάνω. Τι συμβαίνει σε αυτή την περίπτωση? Δεν θέλω να δείξω τι πραγματικά νιώθω άρα και αυτή είναι μια πλευρά.

Ίσως η διατύπωση μου αρχικά να μην ήταν ακριβώς αυτό που θα ήθελα να αναλυθεί και να μπέρδεψα. Θέλω να πιστεύω πως θα το βρούμε

Click για ανάπτυξη...

Ειναι τα κομματια του εαυτου σου (του χαρακτηρα και της προσωπικοτητας σου αν θες) που επιλεγεις να δειξεις ή να κρυψεις για παραδειγμα αναλογα με το αποτελεσμα που επιδιωκεις να πετυχεις.
Θες να φανεις καλος ας πουμε σε ενα πρωτο ραντεβού φυσικα δεν θα εισαι οπως σε ξερει η μανα σου ή ο πρωην σου. Θα εισαι ενας εαυτος μεν εσυ αλλα με λειεμενες ακρες. Με σβηστα τα σημεια που ισως κακοφανουν στον αλλον.
Οτι εισαι εκρηκτικος χαρακτηρας για παραδειγμα αυτο το βλεπει κανεις ζωντας μαζι σου ενα α διαστημα ή οτι εισαι απιστευτα ευαισθητος ανθρωπος και δεν θες να φανει και το κρυβεις.
Θελω να πω ειναι κομματια μας. Οπως και το τρολ που γραψαμε σε ενα θρεντ κομματια του καταπιεσμενου μας εαυτου βγαζει και αυτο.
Οπως και ο εγωισμος μας να μη δειξουμε ευαλωτοι σε μια σχεση ή να μη δειξουμε οτι δεν ξεπερασαμε εναν χωρισμο και αυτο εαυτος μας ειναι.
Ολα αυτα και οταν ειμαστε πραγματικα χαρουμενοι με ενα γεγονος ή εναν ανθρωπο εκει φαινεται ο πραγματικος εαυτος μας. Ολα αυτα λοιπον ειμαστε εμεις.

Θα αφησω μια διδακτικη ιστορια, στη θεση της καρδιας βαλτε απλα τον εαυτο μας οπως μετασχηματιζεται κατα τη διαρκεια της ζωης μας.
"Μια φορά κι ένα καιρό, ένας νεαρός είχε σταθεί στη μέση της πόλης και φώναζε ότι είχε την ομορφότερη καρδιά σʼ όλη την περιοχή. Μεγάλο πλήθος μαζεύτηκε, κι όλοι θαύμαζαν την καρδιά του, που ήταν τέλεια. Δεν υπήρχε ούτε σημάδι, ούτε το παραμικρό ψεγάδι πάνω της. Κι όλοι τότε συμφώνησαν ότι αυτή ήταν η πιο όμορφη καρδιά που είχαν δει ποτέ τους.

Ο νεαρός μας ήταν πολύ περήφανος και κορδωνόταν φωνάζοντας για την ωραία του καρδιά. Ξάφνου ένας γέρος στάθηκε μπροστά στον κόσμο κι είπε, “Όμως η καρδιά σου δεν πλησιάζει την ομορφιά της δικής μου καρδιάς.”

Ο κόσμος, αλλά και το παλικάρι, κοίταξαν την καρδιά του γέροντα. Χτυπούσε δυνατά, όμως ήταν γεμάτη ουλές. Υπήρχαν σημεία όπου φαινόταν ότι είχαν κοπεί κομμάτια και στη θέση τους είχαν τοποθετηθεί άλλα, που όμως δεν ταίριαζαν καλά με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλές δαντελωτές άκρες. Κι αλλού υπήρχαν σημεία με βαθιά χάσματα, απʼόπου έλειπαν και ολόκληρα κομμάτια.

Οι άνθρωποι κοίταζαν ο ένας τον άλλο – πως είναι δυνατόν να ισχυρίζεται αυτός ότι η καρδιά του είναι ωραιότερη, σκέφτονταν;

Ο νέος κοίταξε την καρδιά του γέρου, είδε τα χάλια της και γέλασε.
-”Αστειεύεσαι;” είπε. “Για κάνε σύγκριση ανάμεσα στη δικιά σου και στη δικιά μου καρδιά. Η δικιά μου είναι τέλεια, ενώ η δικιά σου είναι ένα μάτσο ουλές και δάκρυα.”

-”Μάλιστα” είπε ο γέροντας, “η δική σου δείχνει τέλεια, όμως δεν θʼ άλλαζα ποτέ μου τη δική μου καρδιά με τη δική σου. Κοίταξε, κάθε ουλή αντιπροσωπεύει κάποιον που του έδωσα την αγάπη μου – κόβω ένα κομμάτι της καρδιάς μου και του το δίνω, και συχνά μου δίνει ένα κομμάτι της δικής του καρδιάς για να πάει στη θέση του άδειου μέρους της καρδιάς μου, αλλά επειδή τα κομμάτια δεν είναι ακριβώς ίδια, έχω μερικές αγκαθωτές άκρες, που όμως τις λατρεύω γιατί μου θυμίζουν την αγάπη που μοιραστήκαμε.”

“Μερικές άλλες φορές έχω δώσει κομμάτια της καρδιάς μου, και ο άλλος δεν μου έδωσε πίσω ένα κομμάτι της δικής του καρδιάς. Αυτά είναι τα άδεια χάσματα – ξέρεις, το να προσφέρεις την αγάπη σου έχει και κάποιο ρίσκο. Παρʼ όλο που αυτά τα χάσματα πονούν, παραμένουν ανοιχτά και μου θυμίζουν την αγάπη που έχω και για αυτούς τους ανθρώπους, κι ελπίζω πως κάποια μέρα θα γυρίσουν κοντά μου και θα γεμίσουν τους χώρους που τους έχω άδειους να περιμένουν. Βλέπεις λοιπόν τι είναι πραγματική ομορφιά ;”

Ο νεαρός στάθηκε σιωπηλός, με δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά του. Προχώρησε προς τον γέροντα, άπλωσε το χέρι του μέσα στην τέλεια, νεανική και όμορφη καρδιά του, και ξέσκισε ένα κομμάτι της. Το πρόσφερε στο γέροντα με χέρια που έτρεμαν. Ο γέρος τότε πήρε αυτή την προσφορά, την έβαλε στην καρδιά του, και μετά πήρε λίγη από την κατακομματιασμένη του καρδιά και την έβαλε πάνω στην πληγή της καρδιάς του νέου. Ταίριαζε βέβαια, αλλά όχι και απόλυτα, κι έτσι έμειναν κάποιες άγριες άκρες.Και το παλικάρι κοίταξε την καρδιά του, που δεν ήταν πια τέλεια, ήταν όμως ομορφότερη από οποιαδήποτε άλλη αφού η αγάπη από την καρδιά του γέροντα ξεχείλιζε τώρα και στη δική του καρδιά. "

Tip:ολες οι καταστασεις που βιωνουμε, θετικες/ αρνητικες/αδιαφορες και τα προσωπα που περνανε απο τη ζωη μας και την προσωπικη μας διαδρομη μας αφηνουν το αποτυπωμα τους. Κουβαλαμε αποτυπωματα ανθρωπων που η εμπειρια της ζωης μαζι τους μας διαμορφωσε μας επηρεασε. Ο εαυτος μας πχ ηταν αλλος πριν τους γνωρισουμε και αλλος μετα.
Αρα ολα εχουν την επιδραση τους μεσα μας. Εκει ακριβως ειναι ο καλος καπετανιος να το θεσω ετσι κανεις του εαυτου του οταν ξεχωρισει τα σημεια που αξιζουν και αλλαξει και βελτιωθει και γινει καλυτερος.
Οχι για κανεναν αλλον.
Μονο για εκεινον τον ιδιον.

• Τίποτα δεν είναι πιο περίπλοκο από τον ανθρώπινο εγκέφαλο... ένα κιλό υγρό είναι μέσα στο οποίο περιστρέφονται σύμπαντα ολόκληρα

''Όλο το φως που δεν μπορούμε να δούμε''
A.Doerr

" Ίσως γι' αυτό και η βαθύτερη δικιά μου αδιαφορία και ψυχρότητα. Αλλά τι απίστευτο δώρο όταν κάποιος ή κάτι μ' αγγίξει. Τι λάθος η άποψη πως η ευαισθησία είναι να πάλλεσαι με το καθετί! Αντίθετα. Ο ειαίσθητος άνθρωπος είναι ψυχρός και αδιάφορος φαινομενικά. Απλώς είναι τρομακτικά εκλεκτικός. Οργανωμένο παραλήρημα. Για τους άλλους είναι τέρας. Είναι αλλού, γι' αυτό. "
Η ζωή είναι αγρίως απίθανη
Μαργαρίτα Καραπάνου

Αρχική Δημοσίευση από Adelaida:

Οκ. Ο εαυτός είναι ένας. Τι περιλαμβάνει αυτός ο ένας εαυτός?

Click για ανάπτυξη...

Μεγάλη κουβέντα αυτή για τον εαυτό. Αν πάντως το πάρεις από την πλευρά της ψυχανάλυσης που ανέφερα πριν, χονδρικά εσύ σαν Adelaida, ο άνθρωπος πίσω από το προφίλ δηλαδή, αποτελείσαι από το συνειδητό μέρος του εαυτού, το προσυνειδητο και το ασυνείδητο.

Το πρώτο είναι όλα όσα αντιλαμβάνεσαι, τα εξωτερικά ερεθίσματα, τα συναισθηματά σου και άλλα. Είναι ο χώρος στον οποίο έχεις άμεσα πρόσβαση.

Το προσυνειδητο βρίσκεται ανάμεσα σε ασυνείδητο και συνειδητό, ρυθμίζει το πώς θα ικανοποιηθούν οι επιθυμίες σου χωρίς να κάνεις ακραία πράγματα και λειτουργεί και σαν αυτοέλεγχος. Η οπτική σου για την ηθική πηγάζει από εκεί. Δεν είναι άμεσα αντιληπτό, αλλά με λίγη προσπάθεια μπορείς να το φέρεις στη συνείδηση.

Τέλος το ασυνείδητο, το σημαντικότερο ίσως μέρος, αποτελείται από ενορμήσεις, ένστικτα, επιθυμίες για τις οποίες δεν γνωρίζεις και απωθημένες αναμνήσεις. Σε τίποτα από όλα αυτά δεν μπορείς να έχεις πρόσβαση από μόνη σου. Παρόλα αυτά κατευθύνει το συνειδητό σου κομμάτι και πολλά πράγματα για τα οποία πιστεύεις ότι είναι αρνητικά σε σένα, ευθύνονται πράγματα που πηγάζουν από εκεί. Μπορείς να δεις κάποια πράγματα για το ασυνείδητό σου στα όνειρα ή μέσω παραδρομων (λαθών) σε αυτά που λες.

Πολύ σημαντική έννοια είναι και αυτή του υπερεγώ, η οποία είναι κάτι σαν εσωτερικός λογοκριτής του εαυτού, οι εσωτερικευμενοι κανόνες που σου έχει περάσει η οικογένεια και η κοινωνία. Όσο πιο άκαμπτο υπερεγώ έχεις (όσο πιο εύκολα νιώθεις τύψεις και ενοχές δηλαδή) τόσο πιο συντηρητικός άνθρωπος είσαι. Αντίθετα, οι ελεύθεροι άνθρωποι, οι αυθόρμητοι και παρορμητικοί, συνήθως έχουν χαλαρό υπερεγώ.

Αρχική Δημοσίευση από ilias90:

Μεγάλη κουβέντα αυτή για τον εαυτό. Αν πάντως το πάρεις από την πλευρά της ψυχανάλυσης που ανέφερα πριν, χονδρικά εσύ σαν Adelaida, ο άνθρωπος πίσω από το προφίλ δηλαδή, αποτελείσαι από το συνειδητό μέρος του εαυτού, το προσυνειδητο και το ασυνείδητο.

Το πρώτο είναι όλα όσα αντιλαμβάνεσαι, τα εξωτερικά ερεθίσματα, τα συναισθηματά σου και άλλα. Είναι ο χώρος στον οποίο έχεις άμεσα πρόσβαση.

Το προσυνειδητο βρίσκεται ανάμεσα σε ασυνείδητο και συνειδητό, ρυθμίζει το πώς θα ικανοποιηθούν οι επιθυμίες σου χωρίς να κάνεις ακραία πράγματα και λειτουργεί και σαν αυτοέλεγχος. Η οπτική σου για την ηθική πηγάζει από εκεί. Δεν είναι άμεσα αντιληπτό, αλλά με λίγη προσπάθεια μπορείς να το φέρεις στη συνείδηση.

Τέλος το ασυνείδητο, το σημαντικότερο ίσως μέρος, αποτελείται από ενορμήσεις, ένστικτα, επιθυμίες για τις οποίες δεν γνωρίζεις και απωθημένες αναμνήσεις. Σε τίποτα από όλα αυτά δεν μπορείς να έχεις πρόσβαση από μόνη σου. Παρόλα αυτά κατευθύνει το συνειδητό σου κομμάτι και πολλά πράγματα για τα οποία πιστεύεις ότι είναι αρνητικά σε σένα, ευθύνονται πράγματα που πηγάζουν από εκεί. Μπορείς να δεις κάποια πράγματα για το ασυνείδητό σου στα όνειρα ή μέσω παραδρομων (λαθών) σε αυτά που λες.

Πολύ σημαντική έννοια είναι και αυτή του υπερεγώ, η οποία είναι κάτι σαν εσωτερικός λογοκριτής του εαυτού, οι εσωτερικευμενοι κανόνες που σου έχει περάσει η οικογένεια και η κοινωνία. Όσο πιο άκαμπτο υπερεγώ έχεις (όσο πιο εύκολα νιώθεις τύψεις και ενοχές δηλαδή) τόσο πιο συντηρητικός άνθρωπος είσαι. Αντίθετα, οι ελεύθεροι άνθρωποι, οι αυθόρμητοι και παρορμητικοί, συνήθως έχουν χαλαρό υπερεγώ.

Click για ανάπτυξη...

Πολύ ωραία ανάλυση, άνοιξες ορίζοντες ilias90

Αρχική Δημοσίευση από EvanescenceQ:

Ειναι τα κομματια του εαυτου σου (του χαρακτηρα και της προσωπικοτητας σου αν θες) που επιλεγεις να δειξεις ή να κρυψεις για παραδειγμα αναλογα με το αποτελεσμα που επιδιωκεις να πετυχεις.
Θες να φανεις καλος ας πουμε σε ενα πρωτο ραντεβού φυσικα δεν θα εισαι οπως σε ξερει η μανα σου ή ο πρωην σου. Θα εισαι ενας εαυτος μεν εσυ αλλα με λειεμενες ακρες. Με σβηστα τα σημεια που ισως κακοφανουν στον αλλον.
Οτι εισαι εκρηκτικος χαρακτηρας για παραδειγμα αυτο το βλεπει κανεις ζωντας μαζι σου ενα α διαστημα ή οτι εισαι απιστευτα ευαισθητος ανθρωπος και δεν θες να φανει και το κρυβεις.
Θελω να πω ειναι κομματια μας. Οπως και το τρολ που γραψαμε σε ενα θρεντ κομματια του καταπιεσμενου μας εαυτου βγαζει και αυτο.
Οπως και ο εγωισμος μας να μη δειξουμε ευαλωτοι σε μια σχεση ή να μη δειξουμε οτι δεν ξεπερασαμε εναν χωρισμο και αυτο εαυτος μας ειναι.
Ολα αυτα και οταν ειμαστε πραγματικα χαρουμενοι με ενα γεγονος ή εναν ανθρωπο εκει φαινεται ο πραγματικος εαυτος μας. Ολα αυτα λοιπον ειμαστε εμεις.

Θα αφησω μια διδακτικη ιστορια, στη θεση της καρδιας βαλτε απλα τον εαυτο μας οπως μετασχηματιζεται κατα τη διαρκεια της ζωης μας.
"Μια φορά κι ένα καιρό, ένας νεαρός είχε σταθεί στη μέση της πόλης και φώναζε ότι είχε την ομορφότερη καρδιά σʼ όλη την περιοχή. Μεγάλο πλήθος μαζεύτηκε, κι όλοι θαύμαζαν την καρδιά του, που ήταν τέλεια. Δεν υπήρχε ούτε σημάδι, ούτε το παραμικρό ψεγάδι πάνω της. Κι όλοι τότε συμφώνησαν ότι αυτή ήταν η πιο όμορφη καρδιά που είχαν δει ποτέ τους.

Ο νεαρός μας ήταν πολύ περήφανος και κορδωνόταν φωνάζοντας για την ωραία του καρδιά. Ξάφνου ένας γέρος στάθηκε μπροστά στον κόσμο κι είπε, “Όμως η καρδιά σου δεν πλησιάζει την ομορφιά της δικής μου καρδιάς.”

Ο κόσμος, αλλά και το παλικάρι, κοίταξαν την καρδιά του γέροντα. Χτυπούσε δυνατά, όμως ήταν γεμάτη ουλές. Υπήρχαν σημεία όπου φαινόταν ότι είχαν κοπεί κομμάτια και στη θέση τους είχαν τοποθετηθεί άλλα, που όμως δεν ταίριαζαν καλά με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλές δαντελωτές άκρες. Κι αλλού υπήρχαν σημεία με βαθιά χάσματα, απʼόπου έλειπαν και ολόκληρα κομμάτια.

Οι άνθρωποι κοίταζαν ο ένας τον άλλο – πως είναι δυνατόν να ισχυρίζεται αυτός ότι η καρδιά του είναι ωραιότερη, σκέφτονταν;

Ο νέος κοίταξε την καρδιά του γέρου, είδε τα χάλια της και γέλασε.
-”Αστειεύεσαι;” είπε. “Για κάνε σύγκριση ανάμεσα στη δικιά σου και στη δικιά μου καρδιά. Η δικιά μου είναι τέλεια, ενώ η δικιά σου είναι ένα μάτσο ουλές και δάκρυα.”

-”Μάλιστα” είπε ο γέροντας, “η δική σου δείχνει τέλεια, όμως δεν θʼ άλλαζα ποτέ μου τη δική μου καρδιά με τη δική σου. Κοίταξε, κάθε ουλή αντιπροσωπεύει κάποιον που του έδωσα την αγάπη μου – κόβω ένα κομμάτι της καρδιάς μου και του το δίνω, και συχνά μου δίνει ένα κομμάτι της δικής του καρδιάς για να πάει στη θέση του άδειου μέρους της καρδιάς μου, αλλά επειδή τα κομμάτια δεν είναι ακριβώς ίδια, έχω μερικές αγκαθωτές άκρες, που όμως τις λατρεύω γιατί μου θυμίζουν την αγάπη που μοιραστήκαμε.”

“Μερικές άλλες φορές έχω δώσει κομμάτια της καρδιάς μου, και ο άλλος δεν μου έδωσε πίσω ένα κομμάτι της δικής του καρδιάς. Αυτά είναι τα άδεια χάσματα – ξέρεις, το να προσφέρεις την αγάπη σου έχει και κάποιο ρίσκο. Παρʼ όλο που αυτά τα χάσματα πονούν, παραμένουν ανοιχτά και μου θυμίζουν την αγάπη που έχω και για αυτούς τους ανθρώπους, κι ελπίζω πως κάποια μέρα θα γυρίσουν κοντά μου και θα γεμίσουν τους χώρους που τους έχω άδειους να περιμένουν. Βλέπεις λοιπόν τι είναι πραγματική ομορφιά ;”

Ο νεαρός στάθηκε σιωπηλός, με δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά του. Προχώρησε προς τον γέροντα, άπλωσε το χέρι του μέσα στην τέλεια, νεανική και όμορφη καρδιά του, και ξέσκισε ένα κομμάτι της. Το πρόσφερε στο γέροντα με χέρια που έτρεμαν. Ο γέρος τότε πήρε αυτή την προσφορά, την έβαλε στην καρδιά του, και μετά πήρε λίγη από την κατακομματιασμένη του καρδιά και την έβαλε πάνω στην πληγή της καρδιάς του νέου. Ταίριαζε βέβαια, αλλά όχι και απόλυτα, κι έτσι έμειναν κάποιες άγριες άκρες.Και το παλικάρι κοίταξε την καρδιά του, που δεν ήταν πια τέλεια, ήταν όμως ομορφότερη από οποιαδήποτε άλλη αφού η αγάπη από την καρδιά του γέροντα ξεχείλιζε τώρα και στη δική του καρδιά. "

Tip:ολες οι καταστασεις που βιωνουμε, θετικες/ αρνητικες/αδιαφορες και τα προσωπα που περνανε απο τη ζωη μας και την προσωπικη μας διαδρομη μας αφηνουν το αποτυπωμα τους. Κουβαλαμε αποτυπωματα ανθρωπων που η εμπειρια της ζωης μαζι τους μας διαμορφωσε μας επηρεασε. Ο εαυτος μας πχ ηταν αλλος πριν τους γνωρισουμε και αλλος μετα.
Αρα ολα εχουν την επιδραση τους μεσα μας. Εκει ακριβως ειναι ο καλος καπετανιος να το θεσω ετσι κανεις του εαυτου του οταν ξεχωρισει τα σημεια που αξιζουν και αλλαξει και βελτιωθει και γινει καλυτερος.
Οχι για κανεναν αλλον.
Μονο για εκεινον τον ιδιον.

• Τίποτα δεν είναι πιο περίπλοκο από τον ανθρώπινο εγκέφαλο... ένα κιλό υγρό είναι μέσα στο οποίο περιστρέφονται σύμπαντα ολόκληρα

''Όλο το φως που δεν μπορούμε να δούμε''
A.Doerr

" Ίσως γι' αυτό και η βαθύτερη δικιά μου αδιαφορία και ψυχρότητα. Αλλά τι απίστευτο δώρο όταν κάποιος ή κάτι μ' αγγίξει. Τι λάθος η άποψη πως η ευαισθησία είναι να πάλλεσαι με το καθετί! Αντίθετα. Ο ειαίσθητος άνθρωπος είναι ψυχρός και αδιάφορος φαινομενικά. Απλώς είναι τρομακτικά εκλεκτικός. Οργανωμένο παραλήρημα. Για τους άλλους είναι τέρας. Είναι αλλού, γι' αυτό. "
Η ζωή είναι αγρίως απίθανη
Μαργαρίτα Καραπάνου

Click για ανάπτυξη...

Ωραία η ιστορία που ταίριαξες με το ποστ. Πολλές πληροφορίες

Αρχική Δημοσίευση από Adelaida:

Γιατί να ονομάζεται ψευδής εαυτός αφού αυτά τα βιώματα είναι μέρος της προσωπικότητας μας. Έχουν περαστεί και είναι καταγεγραμενα στο υποσυνείδητο,δεν διαγράφονται. Το τι θα τα κάνουμε και πως θα εξελιχθούμε μέσα από αυτα είναι ένα άλλο θέμα.

Click για ανάπτυξη...

Το εθεσα ψευδης οχι γιατι δεν υπαρχει αλλα επειδη το κουκουλωνουμε συνηθως αν θες.
Κανεις δεν θελει να φαινεται ο ασχημος εαυτος του με τα αρνητικα που τον χαρακτηριζουν και αυτα εαυτος μας ειναι ναι, αλλα τις περισσοτερες φορες τον ελεγχουμε. Δεν τον αφηνουμε ανεξελεγκτο.
Το ειπα "ψευδης" μεταφορικα. Ενυπαρχει μεν αλλα μαζι με μια αρνηση μας να γινομαστε επιλεκτικοι σε ποιους θα δειξουμε και τα κακα σημεια του εαυτου μας.
Αρνηση->ψευδος->αληθεια.
Ολα ειμαστε εμεις. Ολα ειναι εαυτος μας.

Αρχική Δημοσίευση από EvanescenceQ:

Το εθεσα ψευδης οχι γιατι δεν υπαρχει αλλα επειδη το κουκουλωνουμε συνηθως αν θες.
Κανεις δεν θελει να φαινεται ο ασχημος εαυτος του με τα αρνητικα που τον χαρακτηριζουν και αυτα εαυτος μας ειναι ναι, αλλα τις περισσοτερες φορες τον ελεγχουμε. Δεν τον αφηνουμε ανεξελεγκτο.
Το ειπα "ψευδης" μεταφορικα. Ενυπαρχει μεν αλλα μαζι με μια αρνηση μας να γινομαστε επιλεκτικοι σε ποιους θα δειξουμε και τα κακα σημεια του εαυτου μας.
Αρνηση->ψευδος->αληθεια.
Ολα ειμαστε εμεις. Ολα ειναι εαυτος μας.

Click για ανάπτυξη...

Περί κουκούλωματος δηλαδή μιλάμε!
Ωραία, τώρα σε καταλαβα

Αρχική Δημοσίευση από Adelaida:

Πολύ ωραία ανάλυση, άνοιξες ορίζοντες ilias90

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 11 Μαΐου 2021

Click για ανάπτυξη...

Άνοιξες το αγαπημένο θέμα συζήτησης για μένα Adelaida, η αέναη αναζήτηση του εαυτού Θα συμμετέχω όπως μπορώ, εννοείται!

Θα βαλω δυο αποσπασματα τροφη για σκεψη:

1.Το άγχος της ελευθερίας: Απόσπασμα από το βιβλίο του του Ίρβιν Γιάλομ «Το δώρο της ψυχοθεραπείας»​

(….) Περιέγραψα νωρίτερα τέσσερις έσχατες έγνοιες, τέσσερα θεμελιώδη δεδομένα της ύπαρξης – το θάνατο, την απομόνωση, την έλλειψη νοήματος, την ελευθερία – τα οποία, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι μαζί τους, προκαλούν βαθύτατο άγχος. Αυτό που συνδέει την «ελευθερία» με το άγχος δεν είναι διαισθητικά προφανές, γιατί με την πρώτη ματιά η ελευθερία φαίνεται να περιέχει μόνο θετικές συνυποδηλώσεις.

Άλλωστε ολόκληρη η πορεία του δυτικού πολιτισμού δεν καθορίστηκε από τη λαχτάρα και τους αγώνες για πολιτική ελευθερία; Κι όμως, η ελευθερία έχει μια σκοτεινή πλευρά. Αν τη δει κανείς από την άποψη της αυτοδημιουργίας, της επιλογής, της βούλησης και της δράσης, η ελευθερία είναι ψυχολογικά σύνθετη και διαποτισμένη με άγχος.

Είμαστε υπεύθυνοι για τον εαυτό μας, με τη βαθύτερη έννοια του όρου. Όπως το διατύπωσε ο Σαρτρ, είμαστε οι δημιουργοί του εαυτού μας. Μέσα από τις συσσωρευόμενες επιλογές, τις πράξεις και τις αποτυχίες μας να δράσουμε, σχεδιάζουμε τελικά τον εαυτό μας. Δεν μπορούμε ν’ αποφύγουμε αυτή την ευθύνη, αυτή την ελευθερία. Με τα λόγια του Σαρτρ, «είμαστε καταδικασμένοι στην ελευθερία».

Η ελευθερία μας πηγαίνει ακόμα βαθύτερα από το ατομικό σχέδιο ζωής μας. Πάνε περισσότεροι από δυο αιώνες που ο Kant μας δίδαξε ότι έχουμε την ευθύνη να δώσουμε μορφή και νόημα όχι μόνο στον εσωτερικό αλλά και στον εξωτερικό κόσμο. Ερχόμαστε σ’ επαφή με τον εξωτερικό κόσμο μόνο όπως τον επεξεργάζεται ο νευρολογικός και ο ψυχολογικός μας εξοπλισμός. Η πραγματικότητα δεν είναι καθόλου όπως τη φανταζόμασταν στην παιδική μας ηλικία – δεν μπαίνουμε σε (ούτε στο τέλος εγκαταλείπουμε) έναν καλά δομημένο κόσμο. Αντίθετα, εμείς παίζουμε τον κεντρικό ρόλο στην κατασκευή αυτού του κόσμου –και τον κατασκευάζουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να δείχνει πως υπάρχει ανεξάρτητα από μας.

Και ποια είναι η σχέση της ελευθερίας με το άγχος και με την κλινική μας δουλειά; Μπορούμε να βρούμε μια απάντηση αν κοιτάξουμε κάτω από τα πόδια μας. Αν εμείς είμαστε οι πρωταρχικοί κατασκευαστές του κόσμου, τότε από κάτω μας υπάρχει πουθενά στέρεο έδαφος; Τι υπάρχει από κάτω μας; Το τίποτα, das Nichts, όπως το έλεγαν οι Γερμανοί υπαρξιστές φιλόσοφοι. Το χάσμα, η άβυσσος της ελευθερίας. Και η συνειδητοποίηση αυτού του τίποτα που βρίσκεται στην καρδιά της ύπαρξης φέρνει το βαθύ άγχος.

Γι’ αυτό, παρόλο που η λέξη ελευθερία είναι απούσα από τις θεραπευτικές συνεδρίες κι από τα εγχειρίδια ψυχοθεραπείας, τα παράγωγά της – η ευθύνη, η βούληση, η επιθυμία, η απόφαση- είναι περίοπτοι θαμώνες κάθε ψυχοθεραπευτικής απόπειρας.



Απόσπασμα από το βιβλίο του Ίρβιν Γιάλομ «Το δώρο της ψυχοθεραπείας», Εκδόσεις Άγρα

2.Έρμαν Έσσε: «Ζω μέσα στα όνειρά μου»
«Ζω μέσα στα όνειρά μου. Κι άλλοι άνθρωποι ζουν μέσα σε όνειρα, μόνο που δεν είναι τα δικά τους» έλεγε ο Έσσε.

«Κάθε άνθρωπος δεν είναι απλά ο εαυτός του. Είναι το μοναδικό, συγκεκριμένο, πάντα σημαντικό και αξιόλογο σημείο όπου διασταυρώνονται τα φαινόμενα του κόσμου, με τρόπο ξέχωρο, μοναδικό. Για τούτο, κάθε ιστορία ανθρώπινη είναι σημαντική, αιώνια και ιερή. Για τούτο, κάθε άνθρωπος, ενόσω ζει και εκπληρώνει τη θέληση της φύσης, είναι μια ύπαρξη υπέροχη που της πρέπει υπέρτατη προσοχή. Δεν μπορώ να ονομάσω τον εαυτό μου πολύξερο. Ήμουν κι ακόμα είμαι ερευνητής, μα δε γυρεύω πια στ' αστέρια ή στα βιβλία αυτό που ζητώ. Ακούω τους ψίθυρους μες στο αίμα μου. Δεν είναι μια ευχάριστη ιστορία η δική μου, δε διαθέτει τη γλυκιά αρμονία μιας ιστορίας που πλάθουμε με τη φαντασία μας. Όμοια όπως η ζωή όλων των ανθρώπων που σταμάτησαν να εξαπατούν τον εαυτό τους, έτσι κι η δική μου είναι παράλογη μαζί και χαώδης, έχει κάτι από τρέλα μαζί και όνειρα. Κάθε ανθρώπου η ζωή είναι ένας δρόμος μέσα στον εαυτό του, μια προσπάθεια να βρει κάποιο δρόμο, το ίχνος ενός μονοπατιού. Κανείς ποτέ δεν υπήρξε ολότελα ο εαυτός του, ωστόσo ο καθένας αγωνίζεται να το πετύχει, και ο κουτός και ο ευφυής, όσο καλύτερα μπορεί. Όλοι μας ως το τέλος της ζωής μας κουβαλάμε τα υπολείμματα από τη γέννησή μας, τις μεμβράνες και το κέλυφος από τ' αυγό ενός αρχέγονου κόσμου. Πολλοί δεν καταφέρνουν ποτέ να γίνουν άνθρωποι. Παραμένουν βάτραχοι, σαύρες, μυρμήγκια. Πολλοί είναι άνθρωποι από τη μέση κι απάνω και ψάρια από τη μέση και κάτω. Ο καθένας, ωστόσο, αντιπροσωπεύει μια προσπάθεια της φύσης να δημιουργήσει μια ανθρώπινη ύπαρξη. Οι ρίζες μας είναι κοινές. Όλοι προερχόμαστε από την ίδια μήτρα. Το κάθε άτομο ξεπετιέται από την ίδια άβυσσο, αγωνίζεται να πετύχει το σκοπό του. Καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο, μα κάθε άνθρωπος μπορεί να εξηγήσει μόνο τον εαυτό του»

Έτσι έγραφε στον «Ντέμιαν» ο Έρμαν Έσσε που γεννήθηκε το 1877.

Μόνιμο θέμα του η αυτογνωσία και η αποδοχή: «Το ασχημόπαπο γεννιέται ανάμεσα σε άλλα παπάκια, όμως είναι διαφορετικό. Δεν το αναγνωρίζουν ως ίδιο με εκείνα και το απορρίπτουν. Προσπαθεί να τα κάνει να το αγαπήσουν, ελπίζει να γίνει σαν εκείνα, αλλά δε μπορεί, γιατί στο βάθος είναι διαφορετικό. Νιώθει κατώτερο και περιφρονημένο και πασχίζει να γίνει αποδεκτό. Αλλά, όσο το ασχημόπαπο δεν ανακαλύπτει την ταυτότητά του, δε βρίσκει την αγάπη -όσο δεν ανακαλύπτει πως είναι κύκνος και δεν αποδέχεται αυτό που είναι, δε μπορεί να αγαπήσει αληθινά, ούτε να αγαπηθεί. Η αναζήτηση αποδοχής από το ασχημόπαπο ξεκινάει με κατεύθυνση προς τα έξω, καθώς προσπαθεί να ενταχθεί, θέλει να είναι κάτι που δεν είναι. Αλλά, στην περίπτωση του παραμυθιού, το ασχημόπαπο δεν ξεγελάει με τη θέλησή του, απλώς βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση χωρίς να ξέρει το γιατί. Πρέπει να ξεκινήσει μια πορεία που θα το οδηγήσει να ανακαλύψει ποιο είναι, και αυτό θα του επιτρέψει να βρει την αγάπη των άλλων. Πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να δείχνουν κάτι που δεν είναι, είτε γιατί νομίζουν πως αυτό θέλουν οι άλλοι είτε γιατί δεν τους αρέσει το πώς είναι. Είναι εξαρτημένοι από τη γνώμη των άλλων και χρειάζονται απελπισμένα την επιδοκιμασία τους. Όμως, η αληθινή αγάπη δε γεννιέται από τη στέρηση, με το να περιμένουμε να καλύψει ο άλλος τα εσωτερικά μας κενά ή να μας πει τι πρέπει να κάνουμε. Αγαπάμε κάτι αληθινά, μόνο αποδεχόμενοι αυτό που είναι. Μόνο αν αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι, συμπεριλαμβανομένων των πληγών μας, θα μπορέσουμε να είμαστε κύριοι της ζωής μας. Και γι’ αυτό πρέπει πρώτα να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Κι έτσι, οι άλλοι θα μπορέσουν να αγαπήσουν το πρόσωπο που πραγματικά είμαστε και όχι ένα προσωπείο που έχουμε δημιουργήσει». ( 66 μαθήματα καθημερινής σοφίας, εκδ. Πατάκη)

Ο Έρμαν Έσσε κλείνει το βιβλίο του «Σιντάρτα», μόλις ο ήρωάς του ανακαλύπτει την αγάπη: «Τώρα έβλεπε τους ανθρώπους διαφορετικά απ' ότι άλλοτε, λιγότερο έξυπνα, λιγότερο περήφανα, μα πιο ζεστά, πιο περίεργα, πιο συμπαθητικά. Όταν περνούσε από το ποτάμι ανθρώπους, ανθρώπους-παιδιά, εμπόρους, πολεμιστές, γυναίκες δεν τους ένιωθε πια ξένους όπως άλλοτε: τους καταλάβαινε, τους καταλάβαινε και συμμεριζόταν τη ζωή τους, που δεν την κυβερνούσαν σκέψεις και ιδέες, αλλά μόνον ορμές και επιθυμίες, ένιωθε όπως εκείνοι. Παρόλο που ήταν κοντά στην τελειότητα και άντεχε την τελευταία του πληγή, του φαινόταν πως αυτοί οι άνθρωποι-παιδιά ήταν αδέλφια του, η ματαιοδοξία, η απληστία και η γελοιότητά τους έχαναν για εκείνον κάθε κωμικότητα, γίνονταν κατανοητές, γίνονταν αξιαγάπητες, γίνονταν για κείνον ακόμα και άξιες σεβασμού».

Ο «Σιντάρτα», η καταγραφή της πορείας ενός ανθρώπου που ψάχνει να βρει τον εαυτό του και τη βαθύτερη αλήθεια της ζωής, γραμμένο με βιβλική σχεδόν απλότητα και ομορφιά, έγινε κάτι σαν ευαγγέλιο για τις γενιές του ποπ και του ροκ, για τις γενιές της αμφισβήτησης. Ο «λύκος της Στέππας», το δέκατο μυθιστόρημα που έγραψε ο Έσσε («Der Steppenwolf» 1927) αναφέρεται στη διττή υπόσταση του ανθρώπου αφ’ ενός σαν ένα ψυχικά και πνευματικά ανώτερο όν, αφ’ ετέρου σαν ένα (μοναχικό) λύκο της στέππας. Αντανακλά τη βαθειά κρίση που πέρασε ο Έσσε στα μέσα της δεκαετίας του ’20 στην εσωτερική του ζωή καθώς μια περίεργη αντίφαση εκδηλώνεται στο χαρακτήρα του – πότε με την αίσθηση της πνευματικότητας, πότε με παράξενα επιθετικά γνωρίσματα μοναξιάς και στέρησης. Εδώ τονίζει την σχέση του ανθρώπου με τον κόσμο και τον εαυτό του:

«Ένας άνθρωπος ψάχνει να βρει τον εαυτό του και ανακαλύπτει τον Κόσμο. Ύμνος στην ατομικότητα. Αν μείνει όμως κάποιος εκεί, την πάτησε. Γνωρίζει τον εαυτό του, γιατί εκεί συναντά την επιμέρους αντανάκλαση του Κόσμου. Φτάνει στο Εγώ για να το εγκαταλείψει. Βρίσκει το Εγώ για να το διαλύσει στον πολύμορφο πλούτο του κόσμου κι όχι για να το βάλει σε ένα βάθρο, ως τη μόνη στον κόσμο οντότητα με αυταξία και απόλυτο αυτοσκοπό».

Αλλού τονίζει: «Αυτό που με αηδιάζει είναι πρώτον η ανόητη λατρεία της νεότητας και της νεανικότητας, όπως αυτή ανθεί, για παράδειγμα, στην Αμερική, κι έπειτα ακόμα περισσότερο το να επιβάλλεται η νεότητα αυτή ως κοινωνικό στρώμα, ως κοινωνική τάξη, ως «κίνημα». Είμαι ένας παλιωμένος άνθρωπος και συμπαθώ τα νιάτα, θα ήταν όμως ψέματα αν έλεγα ότι με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα. Για τους ηλικιωμένος, τουλάχιστον σε εποχές τέτοιας μεγάλης δοκιμασίας όπως τώρα, υπάρχει μόνο ένα ενδιαφέρον ζήτημα: το ζήτημα του πνεύματος, της πίστης, του είδους της σκέψης και της ευλάβειας που δοκιμάζεται, που μπορεί να αντιμετωπίζει τον πόνο και το θάνατο. Η αντιμετώπιση του πόνου και του θανάτου είναι καθήκον των γηρατειών. Το να είναι κανείς ενθουσιασμένος, να συμπαρασύρεται, να είναι ζωηρός, είναι ψυχική διάθεση της νεότητας. Μπορούν να είναι φίλοι, μιλούν όμως δύο γλώσσες.(Απόσπασμα από το βιβλίο "Ωριμάζοντας γινόμαστε όλο και νεότεροι", εκδ. Καστανιώτης).

Αρχική Δημοσίευση από Adelaida:

Πχ όταν γνωρίζεις κάποιον ενδεχομένως να είσαι προσεκτικός στο πως εκφραζεσαι και βαζεις φίλτρο μέχρι να νιώσεις ανετα και να ξεδιπλώσεις ελεύθερα τις σκέψεις σου. Άρα εδώ δειχνεις μια πλευρά του εαυτού σου που εσύ επιλέγεις, σωστά? Είναι κομμάτι σου και αυτο
Σε έναν δικό σου άνθρωπο δεν θα βάλεις αυτό το φίλτρο γιατί υπάρχει η οικειότητα και νιώθεις άνετα άρα θα δείξεις μια άλλη πλευρά.

Click για ανάπτυξη...

Αυτοί οι οποίοι δεν γνωρίζουμε ή ξεκινάμε να γνωρίζουμε, λαμβάνουν μικρότερη γκάμα αντιδράσεων
από αυτούς που ήδη γνωρίζουμε. Θα έλεγα ξερή γκάμα.
Αυτοί οι οποίοι ήδη γνωρίζουμε όχι μόνο λαμβάνουν μεγαλύτερη γκάμα αντιδράσεων
από τους προηγούμενους αλλά και πολλές φορές εκ διαμέτρου αντίθετες.
Αυτό συμβαίνει, διότι με αυτούς έχουμε περισσότερο "αέρα" η λιγότερα φίλτρα.

Οπότε έτσι λύνεται η κουτή απορία που έχουν πολλοί και πολλές
του γιατί π.χ αφού με συμπαθεί, αγαπάει κτλ, μου φέρεται π.χ τόσο άγαρμπα.

Μα γιατί ακριβώς δεν εφαρμόζονται πλέον φίλτρα (ή ελάχιστα) κι υπάρχει ελευθερία.

Αντίθετα στους πρώτους δεν δύναται να υπάρξει ελευθερία, δεδομένου ότι σχεδόν όλοι
δεν ζητούν αρχικά την ελευθερία αλλά την ασφάλεια.

Η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης, και σχεδόν όλοι τρέμουν αρχικά την ανάληψη ευθύνης
προτιμώντας την ασφάλεια.

Άρα ελευθερία κι ασφάλεια δεν συνυπάρχουν. Πρόκειται για έννοιες αντίθετες.

Η ελευθερία ανοίγει πεδίο δράσης, κάτι που κλείνει η ασφάλεια.

Αρχική Δημοσίευση από Adelaida:

Ένα άλλο παράδειγμα θα ήταν το εξης: χωρίζω από τον σύντροφο μου αλλά τον σκέφτομαι και τον θέλω πισω. Δεν θέλω όμως να το δείξω γιατί με βάση την λογική αυτη η σχέση δεν είναι βιώσιμη. Η καρδιά όμως είναι εκεί και χτυπά δυνατά γι αυτόν τον άνθρωπο. Θα μπορούσα να δείξω και να εκφράσω τα πραγματικά συναισθήματα αλλά δεν το κάνω. Τι συμβαίνει σε αυτή την περίπτωση? Δεν θέλω να δείξω τι πραγματικά νιώθω άρα και αυτή είναι μια πλευρά.

Click για ανάπτυξη...

Είναι απλό.

Δεν μπόρεσες ποτέ (για το παράδειγμα και μόνο) να ήσουν ελεύθερη μαζί του.

Γύρευες ασφάλεια.

Θα αυτοτιμωρηθείς στην πίεση της ασφάλειας μέχρι να ελευθερωθείς.

Διαλέγεις...ελευθερία ή ασφάλεια!

Κανείς δεν γλυτώνει...