Άρνηση κινήσεων... φόβος;

Λοιπόν, θα μοιραστώ μαζί σας ένα θεματάκι που με απασχολεί εδώ και λίγο καιρό.

Όπως γνωρίζετε, εκ κατασκευής μου, βηματίζω ακριβώς όπως ο House στην ομώνυμη σειρά. Ναι είναι σέξι, μοδάτο, ιντελλεκτσουάλ και δε συμμαζεύεται αλλά αλλού θέλω να καταλήξω...

Ως πρόσφατα όλα ήταν όπως τα ξέρετε, όσοι έστω με γνωρίζετε και προσωπικά. Προτιμούσα πχ να ανεβαίνω στο μετρό τις σκάλες παρά την άνεση του ασανσέρ, επέμενα πάντα να ανεβοκατεβαίνω μόνος μου μεγάλα πεζοδρόμια κλπ. Και για λόγους γυμναστικής αλλά και αυτονομίας (δε χρειάζομαι ξένη βοήθεια κλπ).

Αυτό νιώθω να γίνεται λίγο πιό δύσκολο... Πχ αν μου πεις να πάω να κατέβω τις κυλιόμενες στο μοναστηράκι θα αρνηθώ. Μπορώ να το κάνω, είναι εύκολο, το χω ξανακάνει, αλλά σταμάτησα πλέον. Παίρνω το ασανσέρ. Αν πάω να πάρω τις κυλιόμενες κι αρχίσω και κατεβαίνω, θα με πιάσει (να το με πιάνει και τώρα που το γράφω όσο το σκέφτομαι) ένα στρες, ιδρώνουν τα χέρια μου και νιώθω ότι θα χάσω την ισορροπία μου.

Το ίδιο συνέβη και όταν πήγα να ανέβω σταθερες σκάλες στο μετρό. Ως το πρώτο πλατύσκαλο καλά, ως το δεύτερο διστακτικά αλλά καλά. Όταν άρχισα να ανεβαίνω το τρίτο κομμάτι σκαλοπατιών για να φτάσω στην κορυφή, άρχισε το στρες... απλά αρνήθηκα να κουνηθώ, ενώ το έχω ξανακάνει, δεν ήθελα να δώσω την εντολή να κινηθώ και να προχωρήσω. Ευτυχώς είχα συνοδεία και το πέρασα έτσι αυτό.


Προφανώς είναι ψυχολογικό αλλά το βάζω εδώ μήπως έχει να κάνει με άλλους παράγοντες, πχ έλλειψη γυμναστικής, βάρους κλπ.


Τι προτείνετε να κάνω;


Ακόμα κι αν δεν υπάρχουν πολλές προτάσεις, ήθελα να το πω κάπου, να μη νιώθω ότι το αντιμετωπίζω μόνος μου, όσο μικρό κι αν είναι.

Valderako μου γεια σου!
Να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω απόλυτα το πρόβλημά σου, για να κρίνω αν και πόσο ευθύνεται η έλλειψη γυμναστικής κλπ...Μα από όσα λες, για να τρέμεις και μόνο που το γράφεις, εμένα μάλλον περισσότερο για ψυχολογικό μου ακούγεται! Προφανώς έχεις μπλοκάρει τον εαυτό σου δίχως λόγο!
Το μόνο σίγουρο είναι ότι επειδή ξέρω ότι μιλάω με ένα λαμπρό παιδί, που έχει ένα πανέξυπνο κεφαλάκι, προτείνω να "ξεκολλήσεις" το μυαλουδάκι σου και να ηρεμήσεις!
Κι όσο να 'ναι, από τη μία αυτό το ποστ ναι μεν θα σε βοηθήσει να ακούσεις γνώμες κλπ, αλλά όσο εσύ το παίρνεις πολύ σοβαρά και όσο περισσότερο ασχολείσαι, τόσο "μεγενθύνεις" το πρόβλημά σου!

Για αυτό χαλάρωσε εσύ και όλα καλά θα πάνε και θα είναι όπως παλιά!!!

Όπως είπα και σε ένα άλλο παιδί που ενδιαφέρθηκε για το θέμα (by the way σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας, με κάνετε και νιώθω ότι δεν είμαι μόνος μου σ' αυτό), το ζήτημα εκτός από ψυχολογικό αναρρωτιέμαι μην είναι και σωματικό. Τι εννοώ:

Ξέρετε ότι οι εξεταστικές μου είναι κάπως μεγάλες και μαζί με την προετοιμασία είναι 1,5 μήνας χοντρικά και τον περισσότερο καιρό είμαι σπίτι βουζωμένος και διαβάζω. Ακόμα κι αν βγω για καφέ, η διαδρομή θα είναι πανεύκολη, Πανόρμου-Μοναστηράκι-Θησείο, ή αμάξι για μπουζούκια. Τι γίνεται όμως όταν πάω από Σύνταγμα, από Ομόνοια για ένα βιβλίο, ή να βρω ένα φίλο, ή ακόμα πιο καλό παράδειγμα Σταθμό Λαρίσης για τον Προαστιακό να πάω -καμιάααα φορά- στο Κιάτο στους δικούς μου. Εκεί κι αν είναι τα κουλά με τις κωλοσκάλες πριν το συρμό που τελειώνει η κουπαστή πρίν το κεφαλόσκαλο.

Νιώθω δηλαδή ότι όντως η κλεισούρα με κάνει και "ξεχνάω να περπατάω". I need to get out ναι, I need to get in shape ναι... θα δω πως θα είμαι μετά τα μπάνια που ίσως κάνω για λίγες μέρες στο χωριούδι, ίσως με το κλώτσα κλώτσα κολύμπα να γυμναστεί λιγάκι το κάθε ποδάρι και να αποκτήσω αυτοπεποίθηση.

Μου φαίνεται θα κόψω τα φραπέδια και θα στραγγίζω κανα γελάδι Όλυμπο τα πρωινά γιατί αυτό το κορμί πρέπει να είναι σε φόρμα. Όχι μόνο για λόγους Paul Moore και δε συμμαζεύεται αλλά κυρίως για λόγους υγείας. Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι με καταλαβαίνετε


Θα ξεκινήσω και με συνοδεία πάντως να δω. Στο Μοναστηράκι έτσι είχε συμβεί όταν έφαγα τη μάπα μου στο διάκενο μεταξύ συρμού και αποβάθρας (πάω να βγω και κρααααπ ο μισός μέσα στου χαντακ'). Για κανα μήνα φοβόμουν μετά. Τώρα είμαι οκ!


Time will tell...

Αν και οι παραπάνω το είπαν με σαφήνεια, να προσθέσω κι εγώ ότι η άσκηση είναι πολύ σημαντική όταν υπάρχουν κάποιες κινητικές δυσκολίες. Το βλέπω από 1 φίλο μου που αντιμετωπίζει δυσκολίες στο βάδισμα λόγω νευρολογικής νόσου. Ο γιατρός του έχει πει ότι η κολύμβηση είναι πολύ σημαντική και η αλήθεια είναι ότι όταν πηγαίνει κολυμβητήριο βελτιώνεται τόσο το βάδειν όσο και η φυσική του κατάσταση συνολικά.

Όσον αφορά το ψυχολογικό, όταν κάτι μας γίνεται ψιλοεμμονή δύσκολο να το ξεπεράσουμε. Πριν λίγες μέρες ξεκίνησα ποδήλατο ύστερα από 10 χρόνια αποχής. Στην αρχή είχα ΤΡΕΛΟ άγχος, σκεφτόμουν ''θα φάω τούμπα, ΘΑ ΦΑΩ ΤΟΥΜΠΑ''. Μετά όμως πίεσα τον εαυτό μου να μην σκέφτεται την ενέργεια, αλλά να απολαύσει την φάση. Κι όντως σε λίγο το κατάφερα κι ήταν σα να μην πέρασε μήνας που είχα να κάνω ποδήλατο! Δεν ξέρω αν ήταν πετυχημένη η σύνδεση, αν όχι ignore me.

Παιδιά σας ευχαριστώ πολύ!!!

Αφού το μυαλό θέλει κίνητρα για να πεισθεί, θα του δώσω κίνητρα. Θα φύγω κάποιες μέρες να πάω στο πατρικό μου να κολυμπάω, θα προσπαθήσω να χάσω κιλά και μέσω καλύτερης διατροφής. Τώρα για το γυμναστήριο δεν ξέρω, έχω ένα στέππερ στο άλλο σπίτι και κάτι βαράκια για πόδια και χέρια, ήδη εδώ. Ψήνω να φέρω το στέππερ στην Αθήνα!

Αρχική Δημοσίευση από Lorien:

Καλα, εγω δε θυμαμαι να εχεις περισσιο βαρος, παχυνες από τοτε ;

Παντως η σωματικη ασκηση δεν ειναι το προβλημα. Θα βοηθησει στο μυαλο ομως

Click για ανάπτυξη...

Στα ίδια είμαι, 90 κιλά σε 1.85 (ίσως λίγο παρακάτω) ύψος. Ότι χάσω λογικά καλό θα είναι...