Εκτιμάμε κάποιον μόνο όταν τον χάσουμε τελικά;

Με αφορμή αυτό το θέμα, θεωρώ ότι έχει νόημα να διαπραγματευτούμε αν κάποιον τον εκτιμάμε όταν τον χάσουμε.

Προσωπικά διαφωνώ. Αν δεν εκτιμούμε κάποιον στην καθημερινότητα και εκτιμήσουμε όταν "χαθεί" από την ζωή μας τότε τα κίνητρα μας δεν είναι υγιή και ανιδιοτελή. Μάλιστα ίσως θα μπορούσαμε να τα παρομοιάσουμε με τους λόγους που θρηνούμε τον θάνατο κάποιου

Ειδικά σε θέματα σχέσεις ο κυριότερος παράγοντας που καθορίζει την ύπαρξη της εκτίμησης είναι διαχείριση της καθημερινότητας. Το έργο του συντρόφου δυστυχώς δεν μπορεί να απομονωθεί και να αποτυπωθεί στην σκέψη, στις λέξεις ή και στις εικόνες. Όποτε αν δεν εκτιμήσουμε την παρουσία του, και εκτιμήσουμε την απουσία τότε απλά μπερδευόμαστε με κάποια πτυχή της εξιδανίκευμενης αντανάκλαση του ατόμου αυτού.

Η εκτίμηση είναι κάτι το οποίο κερδίζεται καθώς συνυπάρχεις/συζείς με τον άλλον..
Αν δεν εκτιμήσεις κάποιον όταν τον έχεις, δεν βλέπω λόγο να κερδίσει την εκτίμησή σου όταν τον χάσεις..Μια τέτοια ενέργεια δείχνει ότι δεν ξέρεις να ξεχωρίζεις κάποια πράγματα και ότι είσαι “αχάριστος” κατά μια έννοια..

Πιστεύω ότι όταν χάνουμε κάποιον, ναι, τον εκτιμάμε σίγουρα τότε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αντιλαμβανόμαστε την αληθινή του αξία του μόνο όταν τον χάσουμε.. Και τότε αν έχει φύγει ολοκληρωτικά από έμας, επειδή τον πληγώσαμε ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο, δεν έχει πια νόημα να μετανιώνουμε που δεν καταλάβαμε νωρίτερα, όταν τον θεωρούσαμε δοδομένο, ότι είναι πολύ σημαντικός για μας. Αξίζει βέβαια μία προσπάθεια να διορθώσουμε την κατάσταση, αλλά είναι καλύτερα να προσπαθούμε να εκτιμήσουμε κάποιον, όσο είναι κοντά μας και να του το δείξουμε για να μην φύγει...

Το πρόβλημα είναι ότι θεωρούμε αυτόν τον ''κάποιο'' δεδομένο για εμάς και δεν σκεφτόμαστε το ενδεχόμενο να τον χάσουμε. Έτσι δεν του δείχνουμε τα δικά μας αισθήματα και πολλές φορές μάλιστα τον αποθαρρύνουμε ή μιλάμε απότομα. Η υπομονή όμως κάποια στιγμή θα χαθεί, τα αποθέματα του άλλου θα στερέψουν. Και τότε ίσως είναι αργά...