Όταν ο φίλος είναι ο θύτης

Εχω ακουσει πολλες φορες πραματα που μου χουν φυγει τα μαλλια και λεω - μα ειναι φιλη μου???

Υποθετω θα χει συμβει και σε εκεινες να λεω κατι στο οποιο δεν συμφωνουν.
Δε θεωρω πως ειμαι τελεια, αλλα αντιθετως κανω λαθη και πολλα κι απαυτα μαθαινω.

Αλλα εξαρταται παντα την αδυναμια του καθενα, τα ελαττωματα και το μπαγκραουντ, τα υπολογιζω, γιαυτο οι φιλοι μου ειναι σχεδον παντα διαφορετικοι απο μενα σε αντιληψεις, σε πραξεις κ.ο.κ. Παιρνω και παιρνουν απο μενα.
Τι κανω? Τους λεω ξεκαθαρα τη γνωμη μου πως εδω σε βρισκω λαθος και φροντισε για τις συνεπειες κι απο κει και περα κανε ο,τι θελεις και επειδη εισαι φιλη μου θα στηριξω την επιλογη σου, χωρις να ανακατευτω ομως, απλως εσενα θα στηριξω ακουγοντας σε, οποια κι αν ειναι.

Ξερω, δεν ειναι αντικειμενικο, αλλα με τους ανθρωπους μου ειμαι υποκειμενικοτατη.

Τωρα σχετικα με τη κοπελα που αναφερεις, ναι ειναι λαθος αυτο που εκανε και λαθος γιατι? Γιατι ενα μωρο δε θα σωσει τη σχεση. Αντιθετα, ειχαν που χαν προβληματα, τωρα με το μωρο και τις ανησυχιες του θα ενταθουν. Δεν πιστευω σε καμμια περιπτωση πως ενα μωρο θα φερει την ανοιξη σε ενα χειμωνιατικο ζευγαρι.
Πως θα αντιδρουσα? Οπως ειπα παραπανω, θα ελεγα πως σκεφτεται λαθος, θα της ελεγα πιθανον συνεπειες αυτης της επιλογης(χωρισμος ακομα πιο συντομος, μοιχεια οταν μεγαλωσει το μωρο ειδικοτερα οταν ο αλλος θα χει πηξει με τοση αγανακτηση και πιεση ψυχολογικη, ψυχολογικη καταστροφη δικη της με ενα μωρακι και διχως βοηθεια απο τον πατερα ισως), θα της τονιζα πως ενα μωρακι ειναι απορροια της αγαπης και της ελευθεριας κι οχι της καταπιεσης γιατι τι φταιει το καημενουλι κι αυτο? κλπκλπ.
Αν δεν την επειθα, το μονο που θα εμενε θα ηταν να την ακουω, να ειμαι κοντα της οποτε το ειχε αναγκη, οχι ομως να παιρνω μερος στα παιχνιδια της, (αλλωστε απο ενα σημειο και μετα δεν μπορεις να επαναλαμβανεσαι και να τονιζεις τα λαθη, αυτα τα επισημαινεις απο την αρχη για να προλαβεις, επειτα ειναι αποφαση του αλλου αν θελει να καταλαβει και να σωσει το τομαρι του η οχι).

Το προβλημα το μεγαλο που ισως θα αντιμετωπιζα θα ηταν αν ημουν φιλη και με τον συντροφο της. Εκει θα απομακρυνομουν και απο τους δυο, δυστυχως, και θα κρατουσα μια σταση αντικειμενικη σε φαση- βρειτε τα μονοι σας-


Και δε θα ξεκοβα απο τη στιγμη που ειναι φιλη μου(αυτος ειναι ο ρολος της, δεν ειναι ρολος της να ειναι ιδια με μενα), με αγαπαει, με καταλαβαινει, με στηριζει στα δικα μου, με σεβεται, με ακουει και με παρηγορει. Χαιρεται με τη χαρα μου. Η προσωπικη της ερωτικη ζωη δε με αφορα αμεσα ουτε και η δικη μου αφορα αμεσα εκεινη. Λεμε τις αποψεις μας και πιστευω ερχεται η απομακρυνση μονο οταν αναμεσα στους μετεχοντες της σχεσης υπαρξει καταπατηση εμπιστοσυνης, υπουλα παιχνιδια πισω απο την πλατη του αλλου, οχι σεβασμος, οχι κατανοηση, οχι αγαπη, οχι φιλια. Τοτε ναι, θα ξεκοβα αλλα το κοριτσι εδω περνα ζορι, ειναι φουλ ερωτευμενο, να το παρατησω? οχι βεβαια, θαμαι εκει, θα προσπαθησω, θα της εφιστω την προσοχη, σε καμια περιπτωση δε θα την αφησω μονη να κανει τη μεγαλυτερη βλακεια της ζωης της. Αλλα ακομα κι αν το κανει, θα ειμαι κει, να την ακουω.
Πιστευω τα λαθη πληρωνονται αργα η γρηγορα. Μπορει κι εγω να κανα ενα μεγαλο λαθος καποια στιγμη, δε θαθελα σε καμια περιπτωση να βρεθω μονη κι ολοι να μου γυρισουν την πλατη. Γιαυτο ακουω κι εγω.