Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Lautreamont αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 241 μηνύματα.
01-04-11
16:48
ινσομνιακ περιγράφεις το όραμα της ελπίδας,
και τα σοκολατάκια ενώ κάθεται μια μύγα στη μύτη σου.
Δε θέλω να σε προσβάλλω αλλά άλλο ποιήματα άλλο νομοσχέδια
κι άλλο εντωμεταξύ να βομβίζουν τα αυτιά μας.
Μου θυμίζεις κάποιους που γράφονται σε ένα πολιτιστικό σύλλογο
και νομίζουν ότι εξάλειψαν τη φτώχεια του να μη γίνονται
εκδηλώσεις και τώρα που έγιναν αυτοί μέλη, κάθε Κυριακή κι από
μια παράσταση...
Ωραίος ο ενθουσιασμός, δε λέω, αλλά βρίσκω εξαιρετικά σημαντικό να
εξετάζεται το θέμα με το τι θα κάνω τα όργανα μου (ή πως θα αποφασίσω
για τα όργανα της μάνας και του πατέρα μου ή πως θα διαχειριστούν τα δικά μου,
οι συγγενείς στη περίπτωση που γλυστρήσω από τη ταράτσα ενώ
απλώνω τα βρακιά μου ()) όχι με παροιμιώδη τρόπο και άσκηση
μονοδιάστατης λογικής γιατί είναι πάρα πολύ πιθανό να μην έχω να θέσω
τίποτε άλλο εκτός από τις δυσαρέσκειές μου.
Όπως και να έχει, bro, πάντα για μένα θα αληθεύει ότι η απέχθεια για την
αυτόβουλη απόφασή μας δε μπορεί να μεταφρασθεί παρά με μια νέα
υποταγή στο αυτόβουλο.
Σου μοιάζει λυρικό, ποιητικό στομφώδες ή αντιδιαλεκτικό?
Χάραξε ένα κύκλο, ονόμασε τον "κύκλος μπωντλαίρ" ή κάποιο άλλο πιασάρικο
και μείνε απέξω.
Όταν σαφώς ορίζεις το τίποτα με έλλειψη μοσχευμάτων και το ρίχνεις στη τρελίτσα του πόσο λυρικός
είμαι ενώ εσύ δικαιολογείς ιατρικούς κώλους που δε κάνουν τα ανθρώπινα,
δεν καταννοείς ότι δε μπορούν να φτάσουν παραπάνω (στα πανανθρώπινα ήτοι
δικαίωμα για ζωή) γιατί πρώτο έρχεται το να σώσεις μια ζωή που σώζεται
(έχει δεν έχει ασφάλεια, αυτό έρχεται δεύτερο, σώστην και μετά βάλτην φυλακή επειδή
δεν έχει λεφτά ούτε τίποτα να πουλήσει στο όνομά της) που προϋποθέτει να της δώσεις
ΕΝΑ ΧΙΛΙΟΓ@ΜΗΜΕΝΟ ΚΡΕΒΑΤΙ κι αυτό είναι μη διαπραγματεύσιμο
γιατί παίζονται τα δευτερόλεπτα,
και έπειτα να μεταμοσχεύσεις γιατί εδώ σηκώνει
μια διαλλεκτική το πράγμα αλλιώς τι το συζητάμε και προς τι διαφωνούμε?
Κι αν δε γίνονται τα πρώτα, δε μπορούν τα δεύτερα να έσονται πρώτα
γιατί τότε κι εγώ μπορώ
να υπογράφω σαν κ.Vitrac (μην πω Κραβάν και σε κάψω) και να προσπαθώ
να ραδιομετρήσω το συντριβάνι της Ερμού πριν αγοράσω φρέσκια καρύδα.
Δεν είναι, όπως το λες, ότι δε γίνεται τίποτε από φόβο,
είναι ότι ο φόβος έγινε install μέσα μας κι ότι το τίποτα
είναι μια βαριά φορτισμένη λέξη στα παραϊατρικά ιστορικά
του γκρις, να στο πω πιο χύμα θες?
Ανταγωνιζόμαστε το κατμαντού σε ιατρικές υπηρεσίες
και ψάξε πόσο ανώδυνες επεμβάσεις γίνονται εκεί.
Αν είναι να δώσω ένα σπληνάντερο για να σωθεί η υπόληψή μου,
εκτός από μια ζωή, το δίνω με ευκολία γιατί αντιλαμβάνομαι πως έτσι
θα κοιμηθούν νωρίς τα σκουλήκια.
Μα, προκειμένου να σβήσω το κεράκι του άλλου, όσο εγώ πεθαίνω
ας πεθάνω κι ας γεννηθεί ένα θαύμα, ας θρέψω τις ελπίδες.
Κάποιος κάτι με ήθελε προφανώς, να ιδρώνω σεντόνια και να ακούω μονίμως το θόρυβο
από τον ανεμοδείχτη της τροχαλίας που στόχευε διαρκώς στη λέξη "θάνατος".
Τι σκατά ζωή είναι αυτή που στερεώνεται από το συλλογισμό:
"αν κι ο άλλος δεν πέθανε αλλά κατα κει το πάει, πέθανε τον εσύ και ζήσε".?
Ποιητικό κι αυτό?
Τι να κάνω να αποποιητικοποιηθώ? ()
Να φάω ένα ρόδι για μη ενοχλητικό σκεπτικό?
Και που'σαι?
Μην έχεις τόσες ενοχές και μη γεννάς έμμονες ιδέες
(άσε να περάσουν οι 9 μήνες πρώτα )
περί ποιητικής αφετηρίας της επικοινωνίας.
ίσως αυτό να σου λείπει κιόλας συσπειρωμένος τέρμα κάτω
στην ανεμπόδιστη σούπερ λογική του αυτοέπαινου και
της διαφήμισης περγαμηνών "θα σώσουμε τα νοσοκομεία έτσι,
το σύστημα δε θέλει φακελάκια, όργανα θέλει κι αν δε δίνετε όργανα
θα δίνετε φακελάκια" σε ένα ζήτημα που μαστίζεται
από την έτσι κι αλλιώς λογική πως όλοι οι θάνατοι
δεν αρκούν για να σώσουν όσους για λογαριασμό τους κρίνεται
επιτακτική μια μεταμόσχευση γιατί όλοι οι θάνατοι δεν αφορούν
υγιείς ή νέους ανθρώπους και δεν είναι όλοι αναίμακτοι
κι επιπλέον τα όργανα δε ζουν επ' άπειρον.
Υπάρχουν εξαιρετικές επιπλοκότητες που λίγα μπορούμε να σκεφτούμε
κι ακόμα πιο λίγα να γράψουμε...
Δε με βρίσκεις αντίθετο στη λογική της μεταμόσχευσης.
Καθόλου.
Αλλά εξετάζω (και μόνο) περιπτώσεις ανθρώπων που είναι ή δεν είναι εγκεφαλικά νεκροί
μπαίνουν αυτομάτως σε νεκροθανάτιες λίστες στη λογική της ακεραιότητας
κάποιου με στιγμιαία μεγαλύτερες πιθανότητες να ζήσει με τα ίδια όργανα...
Για όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις, βουρ στο πατσά και ναν' ψιλοκομμένος.
Μυστήριο να είσαι ξύπνιος και να παριστάνεις τον χαζό
υπό την ανάγκη κοινοποίησης/ανάδειξης ανθρωπιάς άνω του μ.ο.
λες κι οι υπόλοιποι που δεν αυτοοργανωνόμαστε
είμαστε εν αγνοία μέλη του συλλόγου "μετά θάνατον πετάω τα όργανα μου
στα σκουπίδια" (και στα ΧΥΤΥ για να γίνουν ανακυκλώσιμα οργανικά μπουζί
στην εξέλιξη της μηχανολογίας).
και τα σοκολατάκια ενώ κάθεται μια μύγα στη μύτη σου.
Δε θέλω να σε προσβάλλω αλλά άλλο ποιήματα άλλο νομοσχέδια
κι άλλο εντωμεταξύ να βομβίζουν τα αυτιά μας.
Μου θυμίζεις κάποιους που γράφονται σε ένα πολιτιστικό σύλλογο
και νομίζουν ότι εξάλειψαν τη φτώχεια του να μη γίνονται
εκδηλώσεις και τώρα που έγιναν αυτοί μέλη, κάθε Κυριακή κι από
μια παράσταση...
Ωραίος ο ενθουσιασμός, δε λέω, αλλά βρίσκω εξαιρετικά σημαντικό να
εξετάζεται το θέμα με το τι θα κάνω τα όργανα μου (ή πως θα αποφασίσω
για τα όργανα της μάνας και του πατέρα μου ή πως θα διαχειριστούν τα δικά μου,
οι συγγενείς στη περίπτωση που γλυστρήσω από τη ταράτσα ενώ
απλώνω τα βρακιά μου ()) όχι με παροιμιώδη τρόπο και άσκηση
μονοδιάστατης λογικής γιατί είναι πάρα πολύ πιθανό να μην έχω να θέσω
τίποτε άλλο εκτός από τις δυσαρέσκειές μου.
Όπως και να έχει, bro, πάντα για μένα θα αληθεύει ότι η απέχθεια για την
αυτόβουλη απόφασή μας δε μπορεί να μεταφρασθεί παρά με μια νέα
υποταγή στο αυτόβουλο.
Σου μοιάζει λυρικό, ποιητικό στομφώδες ή αντιδιαλεκτικό?
Χάραξε ένα κύκλο, ονόμασε τον "κύκλος μπωντλαίρ" ή κάποιο άλλο πιασάρικο
και μείνε απέξω.
Όταν σαφώς ορίζεις το τίποτα με έλλειψη μοσχευμάτων και το ρίχνεις στη τρελίτσα του πόσο λυρικός
είμαι ενώ εσύ δικαιολογείς ιατρικούς κώλους που δε κάνουν τα ανθρώπινα,
δεν καταννοείς ότι δε μπορούν να φτάσουν παραπάνω (στα πανανθρώπινα ήτοι
δικαίωμα για ζωή) γιατί πρώτο έρχεται το να σώσεις μια ζωή που σώζεται
(έχει δεν έχει ασφάλεια, αυτό έρχεται δεύτερο, σώστην και μετά βάλτην φυλακή επειδή
δεν έχει λεφτά ούτε τίποτα να πουλήσει στο όνομά της) που προϋποθέτει να της δώσεις
ΕΝΑ ΧΙΛΙΟΓ@ΜΗΜΕΝΟ ΚΡΕΒΑΤΙ κι αυτό είναι μη διαπραγματεύσιμο
γιατί παίζονται τα δευτερόλεπτα,
και έπειτα να μεταμοσχεύσεις γιατί εδώ σηκώνει
μια διαλλεκτική το πράγμα αλλιώς τι το συζητάμε και προς τι διαφωνούμε?
Κι αν δε γίνονται τα πρώτα, δε μπορούν τα δεύτερα να έσονται πρώτα
γιατί τότε κι εγώ μπορώ
να υπογράφω σαν κ.Vitrac (μην πω Κραβάν και σε κάψω) και να προσπαθώ
να ραδιομετρήσω το συντριβάνι της Ερμού πριν αγοράσω φρέσκια καρύδα.
Δεν είναι, όπως το λες, ότι δε γίνεται τίποτε από φόβο,
είναι ότι ο φόβος έγινε install μέσα μας κι ότι το τίποτα
είναι μια βαριά φορτισμένη λέξη στα παραϊατρικά ιστορικά
του γκρις, να στο πω πιο χύμα θες?
Ανταγωνιζόμαστε το κατμαντού σε ιατρικές υπηρεσίες
και ψάξε πόσο ανώδυνες επεμβάσεις γίνονται εκεί.
Αν είναι να δώσω ένα σπληνάντερο για να σωθεί η υπόληψή μου,
εκτός από μια ζωή, το δίνω με ευκολία γιατί αντιλαμβάνομαι πως έτσι
θα κοιμηθούν νωρίς τα σκουλήκια.
Μα, προκειμένου να σβήσω το κεράκι του άλλου, όσο εγώ πεθαίνω
ας πεθάνω κι ας γεννηθεί ένα θαύμα, ας θρέψω τις ελπίδες.
Κάποιος κάτι με ήθελε προφανώς, να ιδρώνω σεντόνια και να ακούω μονίμως το θόρυβο
από τον ανεμοδείχτη της τροχαλίας που στόχευε διαρκώς στη λέξη "θάνατος".
Τι σκατά ζωή είναι αυτή που στερεώνεται από το συλλογισμό:
"αν κι ο άλλος δεν πέθανε αλλά κατα κει το πάει, πέθανε τον εσύ και ζήσε".?
Ποιητικό κι αυτό?
Τι να κάνω να αποποιητικοποιηθώ? ()
Να φάω ένα ρόδι για μη ενοχλητικό σκεπτικό?
Και που'σαι?
Μην έχεις τόσες ενοχές και μη γεννάς έμμονες ιδέες
(άσε να περάσουν οι 9 μήνες πρώτα )
περί ποιητικής αφετηρίας της επικοινωνίας.
ίσως αυτό να σου λείπει κιόλας συσπειρωμένος τέρμα κάτω
στην ανεμπόδιστη σούπερ λογική του αυτοέπαινου και
της διαφήμισης περγαμηνών "θα σώσουμε τα νοσοκομεία έτσι,
το σύστημα δε θέλει φακελάκια, όργανα θέλει κι αν δε δίνετε όργανα
θα δίνετε φακελάκια" σε ένα ζήτημα που μαστίζεται
από την έτσι κι αλλιώς λογική πως όλοι οι θάνατοι
δεν αρκούν για να σώσουν όσους για λογαριασμό τους κρίνεται
επιτακτική μια μεταμόσχευση γιατί όλοι οι θάνατοι δεν αφορούν
υγιείς ή νέους ανθρώπους και δεν είναι όλοι αναίμακτοι
κι επιπλέον τα όργανα δε ζουν επ' άπειρον.
Υπάρχουν εξαιρετικές επιπλοκότητες που λίγα μπορούμε να σκεφτούμε
κι ακόμα πιο λίγα να γράψουμε...
Δε με βρίσκεις αντίθετο στη λογική της μεταμόσχευσης.
Καθόλου.
Αλλά εξετάζω (και μόνο) περιπτώσεις ανθρώπων που είναι ή δεν είναι εγκεφαλικά νεκροί
μπαίνουν αυτομάτως σε νεκροθανάτιες λίστες στη λογική της ακεραιότητας
κάποιου με στιγμιαία μεγαλύτερες πιθανότητες να ζήσει με τα ίδια όργανα...
Για όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις, βουρ στο πατσά και ναν' ψιλοκομμένος.
Μυστηριο παντως που ο Ελληνας εξεγειρεται περισσοτερο σε οτι εχει να κανει με τη δικη του βολεψη και την βοηθεια/ σεβασμο προς τον συμπολιτη του.
Μυστήριο να είσαι ξύπνιος και να παριστάνεις τον χαζό
υπό την ανάγκη κοινοποίησης/ανάδειξης ανθρωπιάς άνω του μ.ο.
λες κι οι υπόλοιποι που δεν αυτοοργανωνόμαστε
είμαστε εν αγνοία μέλη του συλλόγου "μετά θάνατον πετάω τα όργανα μου
στα σκουπίδια" (και στα ΧΥΤΥ για να γίνουν ανακυκλώσιμα οργανικά μπουζί
στην εξέλιξη της μηχανολογίας).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.