16-09-08
08:58
Τι να σου πω... Εγώ δε θα μπορούσα να το αφήσω έτσι... Νοσοκομείο; Ξύλο; Ο τύπος είναι εγκληματίας!...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
16-09-08
08:43
Πλάκα κάνεις!!! Συγνώμη, μήνυση δεν κάνατε;;;;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
04-06-07
19:37
Ας πω κι εγώ...
1. Ο παιδικός έρωτας Η πρώτη μου σχέση διήρκησε 4 χρόνια. Μέγας έρως, ήθελε να κοιτάμε το μέλλον από κοινού... κι ας τα φτιάξαμε όταν ήταν 15 κι εγώ 16. Με τα χρόνια, όμως, και ειδικά σε εκείνες τις ηλικίες, αλλάξαμε... εγώ πέρασα Αρχιτεκτονική και αντί να τρέχω με τους φοιτητικούς συλλόγους τον βοηθούσα να διαβάζει για τις Πανελλήνιες. Πέρασε Πάτρα, ερχόταν πολύ συχνά Αθήνα. Τόσο συχνά, που μετά από ένα χρόνο εκεί, δεν είχε κάνει φιλίες και επαφές, ώστε να νιώθει καλά εκεί. Λίγο πριν κλείσουμε τα 4 χρόνια, άρχισε να εξαφανίζεται. Να μου λέει ότι το σκ δε θα έρθει Αθήνα, αλλά ούτε εγώ να πάω δεν ήθελε. Τον έπαιρνα τηλ κι ένιωθα ότι ενοχλώ. Δικαιολογία: ότι πρέπει να χτίσει τη ζωή του εκεί. Αλλά ποτέ δεν το συζητήσαμε. Αφού πια τα Χριστούγεννα "έσπασα", που κάνω να τον δω κάθε φορά 4 εβδομάδες, δεν ξέρω τι συμβαίνει, αλλά να χωρίσουμε δεν ήθελε... μου λέει το φοβερό "θέλω να γνωρίσω κι άλλες γυναίκες". Και χωρίσαμε. Επί ένα χρόνο ήμουν μόνη και προσπαθούσα να καταλάβω τι είχε γίνει, να δικαιολογήσω το ότι τα δικαιούταν αυτά, σαν 20άρης νέος, να επουλώσω τις πληγές από το πώς με είχε βάλει στην άκρη... Πέρασα και τη φάση που τον μίσησα... κι εύχομαι να είχα δώσει περισσότερη προτεραιότητα σε μένα.
2. Ο παιδεραστής. Η δεύτερη σχέση ήταν με έναν άντρα 14 χρόνια μεγαλύτερό μου, 21 εγώ, 35 αυτός. Μείναμε σχεδόν ένα χρόνο μαζί και ήξερε πάντα ότι θα πήγαινα εξωτερικό, κάτι που σε όλη μου τη ζωή περίμενα. Και πάντα έλεγε ότι θα μέναμε μαζί και θα με περίμενε, να με παντρευτεί (βόμιτ). Κάποια στιγμή πήγα Κίνα με το Πανεπιστήμιο. Η επικοινωνία δύσκολη, στα τηλεφωνήματα είχαμε καθυστέρηση και κόστιζε και 1-2 ευρώ το λεπτό. Εκεί του ήρθε κεραυνός, ότι τι σχέση θα έχουμε αν φύγω, είναι "γέρος" και δεν μπορεί να τρέχει σε μένα, κι εγώ δεν αξίζω να έχω "άγκυρα" πίσω μου μία σχέση αντί να χαρώ το εξωτερικό... και με χώρισε.
Αυτό το δέχτηκα, μη σας πω ότι ανακουφίστηκα κιόλας.
Το πρόβλημα ήταν μετά, που επειδή χάρηκε που πήρα καλά το χωρισμό, μου έταξε να μείνουμε φίλοι, να "δουλέψουμε" τη φιλία μας, να μην μπουν εγωισμοί ανάμεσά μας... ε, θα βλεπόμαστε και κάθε μέρα στο γυμναστήριο. Εγώ έλεγα να αλλάξω γυμναστήριο, αυτός επέμενε όχι. Τελικά ένα μήνα μετά το χωρισμό τον έπιασε το "καλέ, την έχασα.." και άρχισε να μου φέρεται σκατά. Και δεν ήταν τόσο το πώς με έγραφε, αλλά και το ότι είχε μεταφέρει στοιχεία από τη σχέση μας στη φιλία του με μία μικρή φίλη, 14 τότε αυτή. (πχ ενώ παλιά λέγαμε οι δυό μας "α, το 1987 εγώ ήμουν Γερμανία και σπούδαζα κι εσύ ήσουν στο δημοτικό, άχου!!", άρχισε να λέει τα ίδια σε όλους μας στο τζιμ με αναφορά σε εκείνη) Εκεί που είπα να φύγω από το τζιμ, αρρωσταίνει ο μπαμπάς της με καρκίνο... και λέω πού να την αφήσω... αλλά όταν είδα ότι η "υποκατάστατο πατέρα" φιλία τους είχε κάποια γλοιώδη στοιχεία, ειδικά αφού ο μπαμπάκας της πέθανε... την έκανα. Και τον σιχάθηκα. Κι είχα δίκιο, τελικά ήταν τα πράγματα πολύ χειρότερα, απ' όσο τότε καταλάβαινα!!!
1. Ο παιδικός έρωτας Η πρώτη μου σχέση διήρκησε 4 χρόνια. Μέγας έρως, ήθελε να κοιτάμε το μέλλον από κοινού... κι ας τα φτιάξαμε όταν ήταν 15 κι εγώ 16. Με τα χρόνια, όμως, και ειδικά σε εκείνες τις ηλικίες, αλλάξαμε... εγώ πέρασα Αρχιτεκτονική και αντί να τρέχω με τους φοιτητικούς συλλόγους τον βοηθούσα να διαβάζει για τις Πανελλήνιες. Πέρασε Πάτρα, ερχόταν πολύ συχνά Αθήνα. Τόσο συχνά, που μετά από ένα χρόνο εκεί, δεν είχε κάνει φιλίες και επαφές, ώστε να νιώθει καλά εκεί. Λίγο πριν κλείσουμε τα 4 χρόνια, άρχισε να εξαφανίζεται. Να μου λέει ότι το σκ δε θα έρθει Αθήνα, αλλά ούτε εγώ να πάω δεν ήθελε. Τον έπαιρνα τηλ κι ένιωθα ότι ενοχλώ. Δικαιολογία: ότι πρέπει να χτίσει τη ζωή του εκεί. Αλλά ποτέ δεν το συζητήσαμε. Αφού πια τα Χριστούγεννα "έσπασα", που κάνω να τον δω κάθε φορά 4 εβδομάδες, δεν ξέρω τι συμβαίνει, αλλά να χωρίσουμε δεν ήθελε... μου λέει το φοβερό "θέλω να γνωρίσω κι άλλες γυναίκες". Και χωρίσαμε. Επί ένα χρόνο ήμουν μόνη και προσπαθούσα να καταλάβω τι είχε γίνει, να δικαιολογήσω το ότι τα δικαιούταν αυτά, σαν 20άρης νέος, να επουλώσω τις πληγές από το πώς με είχε βάλει στην άκρη... Πέρασα και τη φάση που τον μίσησα... κι εύχομαι να είχα δώσει περισσότερη προτεραιότητα σε μένα.
2. Ο παιδεραστής. Η δεύτερη σχέση ήταν με έναν άντρα 14 χρόνια μεγαλύτερό μου, 21 εγώ, 35 αυτός. Μείναμε σχεδόν ένα χρόνο μαζί και ήξερε πάντα ότι θα πήγαινα εξωτερικό, κάτι που σε όλη μου τη ζωή περίμενα. Και πάντα έλεγε ότι θα μέναμε μαζί και θα με περίμενε, να με παντρευτεί (βόμιτ). Κάποια στιγμή πήγα Κίνα με το Πανεπιστήμιο. Η επικοινωνία δύσκολη, στα τηλεφωνήματα είχαμε καθυστέρηση και κόστιζε και 1-2 ευρώ το λεπτό. Εκεί του ήρθε κεραυνός, ότι τι σχέση θα έχουμε αν φύγω, είναι "γέρος" και δεν μπορεί να τρέχει σε μένα, κι εγώ δεν αξίζω να έχω "άγκυρα" πίσω μου μία σχέση αντί να χαρώ το εξωτερικό... και με χώρισε.
Αυτό το δέχτηκα, μη σας πω ότι ανακουφίστηκα κιόλας.
Το πρόβλημα ήταν μετά, που επειδή χάρηκε που πήρα καλά το χωρισμό, μου έταξε να μείνουμε φίλοι, να "δουλέψουμε" τη φιλία μας, να μην μπουν εγωισμοί ανάμεσά μας... ε, θα βλεπόμαστε και κάθε μέρα στο γυμναστήριο. Εγώ έλεγα να αλλάξω γυμναστήριο, αυτός επέμενε όχι. Τελικά ένα μήνα μετά το χωρισμό τον έπιασε το "καλέ, την έχασα.." και άρχισε να μου φέρεται σκατά. Και δεν ήταν τόσο το πώς με έγραφε, αλλά και το ότι είχε μεταφέρει στοιχεία από τη σχέση μας στη φιλία του με μία μικρή φίλη, 14 τότε αυτή. (πχ ενώ παλιά λέγαμε οι δυό μας "α, το 1987 εγώ ήμουν Γερμανία και σπούδαζα κι εσύ ήσουν στο δημοτικό, άχου!!", άρχισε να λέει τα ίδια σε όλους μας στο τζιμ με αναφορά σε εκείνη) Εκεί που είπα να φύγω από το τζιμ, αρρωσταίνει ο μπαμπάς της με καρκίνο... και λέω πού να την αφήσω... αλλά όταν είδα ότι η "υποκατάστατο πατέρα" φιλία τους είχε κάποια γλοιώδη στοιχεία, ειδικά αφού ο μπαμπάκας της πέθανε... την έκανα. Και τον σιχάθηκα. Κι είχα δίκιο, τελικά ήταν τα πράγματα πολύ χειρότερα, απ' όσο τότε καταλάβαινα!!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
04-06-07
17:56
Μιλώντας με μία φίλη για λόγους, που οδήγησαν σε χωρισμούς, άρχισα να αναρωτιέμαι... Πόσοι από εμάς χώρισαν για επιπόλαιους λόγους;
Ποιοι χώρισαν μετά από σκληρές καταστάσεις, και πόσοι επιδίωξαν;
Ξέρω ότι υπάρχει το θέμα του "γιατί θα χωρίζατε", αλλά άλλο η θεωρία κι άλλο τα τετελεσμένα.
Πείτε, λοιπόν...
Τι χωρισμούς έχετε ζήσει, γιατί, μετά από πόσο..;
Ποιοι χώρισαν μετά από σκληρές καταστάσεις, και πόσοι επιδίωξαν;
Ξέρω ότι υπάρχει το θέμα του "γιατί θα χωρίζατε", αλλά άλλο η θεωρία κι άλλο τα τετελεσμένα.
Πείτε, λοιπόν...
Τι χωρισμούς έχετε ζήσει, γιατί, μετά από πόσο..;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.