Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
08-04-08
16:18
Και το ρωτάς;!! Βάλε βάλε!! Θα είμαστε καλοί μαζί σου
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
28-12-07
17:55
Τέτοια αλλά απ' την ανάποδη please... με πιο πολλά happy smilies!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
03-02-07
01:18
Πολύ όμορφο adespoto! Ο,τι βγαίνει απ' ευθείας μέσα απ' την ψυχή έχει πάντα μια λάμψη δική του, μοναδική! Έτσι δεν είναι?
Και ο θάνατος δε θα ʽχει πια εξουσία
And Death Shall Have No Dominion
Dylan Tomas
(αφιερωμένο στον μπαμπά μου, που πέθανε σαν σήμερα 2-2-07 πριν από 10 χρόνια)
Και ο θάνατος δε θα ʽχει πια εξουσία.
Γυμνοί, οι νεκροί θα γίνουν ένα
Με τον άνθρωπο στον ανέμο και το δυτικό φεγγάρι
Όταν τα οστά τους θα ασπρίσουν και τα λευκά οστά θα χαθούν,
Θα έχουν άστρα στους αγκώνες και τα πόδια
Κι αν τρελαθούν θα έχουν λογική,
Κι αν στη θάλασσα βουλιάξουν, ξανά θα αναδυθούν
Κι αν οι ερωτευμένοι χαθούν, η αγάπη θα αντέξει
Και ο θάνατος δε θα ʽχει πια εξουσία.
Και ο θάνατος δε θα ʽχει πια εξουσία.
Κάτω από το θαλασσινό τους σάβανο
Θα κείτονται καιρό χωρίς να πεθαίνουν, ανεμοδαρμένοι
Καθώς θα στροβιλίζονται στους τροχούς των μαρτυρίων
και οι κλειδώσεις θα υποχωρούν
Δεμένοι θα είναι στον τροχό, μα δε θα σπάσουν
Η πίστη στα χέρια τους θα σπάσει στα δυό
Και δαιμονικοί μονόκεροι θα τους διαποτίσουν.
Κατεστραμένοι, μα δε θα ραγίσουν
Και ο θάνατος δε θα ʽχει πια εξουσία.
Και ο θάνατος δε θα ʽχει πια εξουσία.
Δεν θα κλαίνε πια οι γλάροι στʼ αυτιά τους
και τα κύματα με πάταγο στην ακροθαλασσιά
εκεί που άνθιζε λουλούδι, δεν θα υπάρχει πια άνθος,
να σηκώσει την κορφή του στης βροχής το ξέσπασμα
Κι αν θα 'ναι τρελοί και καρφωμένοι στο θάνατο,
Θα ξεμυτίζουν από τις μαργαρίτες
Σπάζοντας στον ήλιο, μέχρι να μην υπάρχει ήλιος πια.
Και ο θάνατος δε θα ʽχει πια εξουσία.
__________________________________________________________________
Και ο θάνατος δε θα ʽχει πια εξουσία
And Death Shall Have No Dominion
Dylan Tomas
(αφιερωμένο στον μπαμπά μου, που πέθανε σαν σήμερα 2-2-07 πριν από 10 χρόνια)
Και ο θάνατος δε θα ʽχει πια εξουσία.
Γυμνοί, οι νεκροί θα γίνουν ένα
Με τον άνθρωπο στον ανέμο και το δυτικό φεγγάρι
Όταν τα οστά τους θα ασπρίσουν και τα λευκά οστά θα χαθούν,
Θα έχουν άστρα στους αγκώνες και τα πόδια
Κι αν τρελαθούν θα έχουν λογική,
Κι αν στη θάλασσα βουλιάξουν, ξανά θα αναδυθούν
Κι αν οι ερωτευμένοι χαθούν, η αγάπη θα αντέξει
Και ο θάνατος δε θα ʽχει πια εξουσία.
Και ο θάνατος δε θα ʽχει πια εξουσία.
Κάτω από το θαλασσινό τους σάβανο
Θα κείτονται καιρό χωρίς να πεθαίνουν, ανεμοδαρμένοι
Καθώς θα στροβιλίζονται στους τροχούς των μαρτυρίων
και οι κλειδώσεις θα υποχωρούν
Δεμένοι θα είναι στον τροχό, μα δε θα σπάσουν
Η πίστη στα χέρια τους θα σπάσει στα δυό
Και δαιμονικοί μονόκεροι θα τους διαποτίσουν.
Κατεστραμένοι, μα δε θα ραγίσουν
Και ο θάνατος δε θα ʽχει πια εξουσία.
Και ο θάνατος δε θα ʽχει πια εξουσία.
Δεν θα κλαίνε πια οι γλάροι στʼ αυτιά τους
και τα κύματα με πάταγο στην ακροθαλασσιά
εκεί που άνθιζε λουλούδι, δεν θα υπάρχει πια άνθος,
να σηκώσει την κορφή του στης βροχής το ξέσπασμα
Κι αν θα 'ναι τρελοί και καρφωμένοι στο θάνατο,
Θα ξεμυτίζουν από τις μαργαρίτες
Σπάζοντας στον ήλιο, μέχρι να μην υπάρχει ήλιος πια.
Και ο θάνατος δε θα ʽχει πια εξουσία.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
09-12-06
02:21
The Road Not Taken
Robert Frost
Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;
Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,
And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.
I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.
Robert Frost
Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;
Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,
And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.
I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
13-05-06
02:12
~Omitted ~
...our love story is recorded
in the appendices
of your life's log book.
...our passion, forgotten
in a brief footnote
written by hand.
...our memories, like words,
scattered here and there,
without sense or sentences.
Every page marked
with our intimate moments,
is torn and blown away
by the wind of oblivion.
...my name never adorned the title
of any chapter.
...my scent is now evaporated.
You managed to turn the page,
but I still linger
on your most beloved phrase:
"I adore you."
...πονάει απόψε πάλι εκείνη η παλιά πληγή...
...our love story is recorded
in the appendices
of your life's log book.
...our passion, forgotten
in a brief footnote
written by hand.
...our memories, like words,
scattered here and there,
without sense or sentences.
Every page marked
with our intimate moments,
is torn and blown away
by the wind of oblivion.
...my name never adorned the title
of any chapter.
...my scent is now evaporated.
You managed to turn the page,
but I still linger
on your most beloved phrase:
"I adore you."
...πονάει απόψε πάλι εκείνη η παλιά πληγή...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.