Άλλα μηνύματα του μέλους X-girl σε αυτό το thread

Αρχική Δημοσίευση από adespoto:

Αποφάσισα να το δημοσιεύσω λοιπόν, μετά από αρκετή σκέψη γιατί είναι κάτι το οποίο έγραψα κάποτε και ποτέ δεν το θεώρησα καλό.
Ελπίζω να σας αρέσει:

Κοιτάζω πίσω, στο παρελθόν. Και προσπαθώ να θυμηθώ πότε έχω ξανανιώσει έτσι. Τι είναι άραγε αυτό που φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά; Τι είναι αυτό που μας κάνει να προσέχουμε ο ένας τον άλλο;
Έρχεσαι και φεύγεις κι εσύ. Και μʼαφήνεις να περιμένω ένα βλέμμα σου. Άλλοι λένε για φωτιές, άλλοι για ζεστασιά. Εγώ λέω μόνο γι αυτή τη θάλασσα που ηρεμεί η ψυχή μου όταν τη βλέπω. Εγώ λέω μόνο γι αυτή τη μουσική που ακούω όταν μιλάς.
Κάτω από την επιφάνεια, υπάρχει κάτι που οι περισσότεροι δε βλέπουν. Πίσω απʼτα μάτια σου, υπάρχει μια παραλία με έναν κόκκινο ήλιο και με λευκή άμμο κατά μήκος της ακτής. Εκεί είσαι κι εσύ. Εκεί σε βλέπω και θέλω να έρθω να σε βρω. Αλλά δε μπορώ. Δεν έχω τη δύναμη να σε φτάσω. Κι όσο σε πλησιάζω τόσο εσύ απομακρύνεσαι. Όσο προσπαθώ να φτάσω κολυμπώντας την ακτή τόσο νιώθω να πνίγομαι. Έτσι λοιπόν αρκούμαι στο να κοιτάζω αυτήν την όμορφη εικόνα. Δε με νοιάζει αν θα δακρύσω ή αν θα πονέσω. Δε με νοιάζει αν θα κλείσω τα μάτια για να μη δεις πόσο σε θέλω. Δεν είναι αυτό που θα μείνει τελικά. Αυτό που θα μείνει είναι η παραλία, είναι ο κόκκινος ήλιος που θα φωτίζει και λίγη από τη δικιά μου ζωή. Αυτό που θα μείνει είναι αυτό που θα αφήσεις εσύ. Όλα στην απόφασή σου. Πολλές φορές αυτό με πονάει. Αλλά δε θα μπορούσα να κάνω κάτι διαφορετικό.
Το μόνο πράγμα που δίνει χαρά στη ζωή μου είναι αυτός ο χρόνος που δανείζομαι και σκέφτομαι και γράφω κάτι στο χαρτί για σένα. Δεν ξέρω αν είσαι έμπνευση ή αν είσαι απλά ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. Δεν έχει σημασία άλλωστε. Σημασία έχει για μένα να μπορώ να κοιτάζω μέσα στα μάτια σου. Σημασία έχει να μπορώ να σε ακούω. Ακόμη και το πιο φευγαλάιο βλέμμα, και το πιο τυχαίο άγγιγμα έχουν σημασία. Είναι μικρές στιγμές που κατάφερα να φυλάξω σε ένα κουτί μέσα στην ψυχή μου. Όποτε νιώθω να κουράζομαι, ανοίγω το κουτί. Και ξέρεις, κάποιες φορές μοιάζει με το κουτί της Πανδώρας. Γιατί όταν σκέφτομαι όλες αυτές τις στιγμές λυπάμαι. Λυπάμαι που θα μείνουν όσες είναι, που δε θα γίνουν κάτι παραπάνω. Είναι όμως περίεργο, πώς κάποια πράγματα μπορούν να σου δώσουν χαρά και λύπη ταυτόχρονα.
Απλά νιώθω να παραιτούμαι. Νιώθω να βουλιάζω στη θάλασσα των ματιών σου χωρίς επιστροφή. Εκεί θα μείνω, να πεθάνω αργά και όμως γλυκά. Εκεί που το κρύο νερό θα παγώνει την ψυχή μου. Που η καρδιά μου θα σταματήσει σιγά σιγά να χτυπάει. Εκεί, μαζί σου αλλά και μακριά σου.

Εκεί.

Click για ανάπτυξη...