Άλλα μηνύματα του μέλους C.M. σε αυτό το thread

Αυτό που είχε συμβεί τότε το είχα βιώσει σαν κάτι καταστροφικό. Ίσως να μην ήταν, αλλά τότε έτσι το ερμήνευσα, με τις αντοχές που είχα. Και όντως, μετά από αυτό που είχε συμβεί, είχα πει κι αλλού, έχω αναθεωρήσει τα περί θρησκείας πιστεύω μου, και ναι, ίσως δεν είμαι τελικά χριστιανή, ίσως είμαι αιρετική ή δεν ξέρω κι εγώ τι είμαι από άποψη θρησκείας. Ούτε ένιωσα από τότε - ακόμα - την ανάγκη να το ψάξω αλλού, δεν με καλύπτει, δεν με βοηθά να προχωρήσω. Είμαι μετέωρη στο θέμα αυτό. Μπορεί να'ναι πάλι και Χριστιανή Ορθόδοξη με την έννοια που εγώ αντιλαμβάνομαι και υιοθετώ.

Γιατί έχω την εντύπωση πως ο Χριστιανισμός είναι πάνω από όλα αγάπη, οι δεοντολογισμοί και η αυστηρή κανονοκρατία είναι - κατά τις εντυπώσεις μου πάντα- μεταγενέστερα φιλοσοφικά μαγειρέματα. Ο ίδιος ο Χριστός έχει διδάξει οποτεδήποτε την τυφλή προσήλωση στους θεσπισμένους από ανθρώπινα όντα κανόνες; Πότε; Πού;

Δεν έχω διαβάσει τη θρησκεία που φέρομαι να ασπάζομαι. Δηλώνω και γράφω στην ταυτότητα μου κάτι που δεν έχω διαβάσει, που δεν γνωρίζω, που επέλεξαν άλλοι για μένα στο κάτω κάτω. Πόσοι από εσάς γνωρίζετε τη θρησκεία σας και πόσοι συμφωνείτε με τη δηλωμένη σας θρησκεία; Πόσοι σε κάποιο στάδιο της ζωής σας νιώσατε ακάλυπτοι από άποψη θρησκευτικών πιστεύω; Τι έχει συμβεί στις ζωές σας τόσο μεγάλο ώστε να σας ανατρέψει όλα μα όλα τα δεδομένα σας, να σας αναγκάσει να επαναπροσδιοριστείτε ως άνθρωποι σε ένα περιβάλλον που υπό καθεστώς κατάθλιψης δεν σας χωρά;

Πέρασε ένας χρόνος και 11 μέρες. Σίγουρα έχουν αλλάξει πολλά μέσα μου. Αλλά ΠΟΤΕ δεν πρόκειται να φύγουν οι εικόνες, οι μυρωδιές, οι ήχοι από το μυαλό μου, έχω τα σημάδια πάνω στο σώμα μου που κάθε πρωΐ μου θυμίζουν πως έχω φέρει στον κόσμο ένα παιδί, το οποίο όμως δεν έχω. Η καθημερινότητα πλέον είναι ανεκτή, έχω τη δυνατότητα να κάνω σχέδια και όνειρα για το μέλλον, αλλά πάντα θα ισχύει σαν γεγονός αναπότρεπτο ότι ο Ανδρέας ήρθε και έφυγε.

Είναι θέμα ψυχολογικής προσέγγισης περισσότερο παρά λογικής και φιλοσοφικής, όταν χρειάζεσαι αγάπη και ανοιχτές αγκαλιές, αυτοί που θεωρείς φίλοι, δικοί, σημαντικοί, πνευματικοί, όλοι αυτοί στους οποίους έχεις, ηθελημένα ή μη, παραχωρήσει μέρος της καρδιάς σου, της ζωής σου, του χρόνου σου, να είναι κοντά σου. Με οποιοδήποτε τρόπο. Ακόμα κι αν δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για σένα. Να είναι εκεί. Κι εγώ είχα πιάσει τότε μια λίστα και έβαζα δίπλα από όσους δεν ήταν εκεί ένα μεγάλο Χ. Φίλοι, εκκλησία, συγγενείς. Ένα μεγάλο Χ.

Έχω γίνει δυνατότερη σαν άνθρωπος, ξέρω πως μπορώ να αντέξω πολλά. Σταμάτησα να μιζεριάζω τόσο πολύ. Απέκτησα νέες άμυνες, νέους μηχανισμούς αντίστασης στον ψυχικό ή σωματικό πόνο. Στην τελική όλους αυτούς με τα μεγαλα Χ τους ευχαριστώ για το μεγάλο καλό που μου έκαναν. Γιατί ακόμα κι αν τα πράγματα στη ζωή μου γίνουν χειρότερα, εγώ θα'μαι καλά.

Λίγες μέρες μετά είχε βγεί στις ειδήσεις ίδια περίπτωση γιατί κάποια με ποιο γερό στομάχι και τσαμπουκά από μένα δεν κάθισε στα αυγά της. Απλά επενέβη ο αρχιεπίσκοπος, δεν θυμάμαι αν όντως αυτός ήταν, διαβάστηκε ευχή και έγινε η "δουλειά της", καμία σύσταση απ'όσο θυμάμαι στον τότε ιερέα που είχε αρνηθεί, γιατί απλά έκανε ό,τι προέβλεπαν οι εκκλησιαστικοί κανόνες.

Αυτό το περιστατικό πάντως είχε γίνει αφορμή να διαχωρίσω σαφέστερα τη θρησκεία από την εκκλησία. Σταμάτησα να πηγαίνω εκκλησία γενικά.

commie, όταν άκουσα την περίπτωση αυτή στις ειδήσεις ήταν σαν να γινόταν reply ό,τι συνέβη πριν περίπου 3 μήνες...

αν δεν γινόταν ο ντόρος με τα τηλεοπτικά κανάλια που παρακολουθούσαν το συμβάν δεν θα γινόταν οτιδήποτε...

ναι, υπάρχουν ιερείς που διώχνουν τον κόσμο από την εκκλησία...

οι πληγές πάντα ανοιχτές θα είναι, δεν θα κλείσουν αν πάρω την αρχιεπισκοπή και τους πω "αυτός ο ιερέας είπε ότι είναι ενάντια στους εκκλησιαστικούς κανόνες να διαβάσει ευχή στο βρέφος επειδή ήταν αβάπτιστο"...

και ξέρεις κάτι; καλύτερα που κανένας τραγόπαπας φίσκα στις αμαρτίες δεν διάβασε ευχή στο δικό μου αγγελούδι...

έχω λόγο να λέω ό,τι λέω...
κι ο σχωρεμένος ο παππούς μου ήταν ιερέας...

Αρχική Δημοσίευση από mania:

Πρώτων το παιδί της έκτρωσης πάει στα σκουπίδια και δεν θάβετε ή αν θάβετε δεν γίνετε καμία τελετή, δέυτερον δεν μπορούν απλά μία ευχή να πούν, όχι ότι δεν το τιμούν, απλά υπάρχει μία ευχή που είναι συμαντική και πρέπει να την πούν σε άτομο που είαι βαπτισμένο.

Λυπάμε πολλύ cm μουέτσι είναι η θρησκεία μας, απλα είναι στο νεκροταφείο μπορείς να θυμιάσεις να κάνεις ακριβώς ότι με έναν βαπτισμένο απλά δεν θα ακούσει τα λόγια, εσύ αυτό που έχεις να κάνεις είναι να δείς αν μπορούν έστω να κάνουν κάτι, αν όχι κάνε απλά την κειδια όπως θα έκανες αλλα απλά δεν θα ακουστεί η λειτουργεία



Καρδιά μου, δεν φταίει η θρησκεία αλλα αυτοί που έπρεπε να την υπηρετούν και δεν το κάνουν το μωρό που είναι τώρα; πόσος καιρός είναι το μωρό έξω απο εκεί που έπρεπε;



Οταν κάνεις αεροβάπτησμα και το μωρό ζήσει τότε δεν είναι υποχρεωτικό να το ξαναβαπτήσεις, ξέρω παιδί γνωστό μου που του έκαναν αεροβάπτισμα και τώρα δεν θέλει να βαπτιστεί, η Εκκλησία αναγνωρίζει αυτό...

Κάνε υπομονή, θα τελειώσει το μαρτήριο σου, θα δείς όλα θα γίνουν καλύτερα, κράτα την ψυχραίμία σου

Click για ανάπτυξη...

To παιδί της έκτρωσης πάει στα σκουπίδια αλλά η εκκλησία θεωρεί το έμβρυο ανθρώπινο ον και πρόσωπο από τη στιγμή της σύλληψης. Όταν πεθάνει αυτό το ανθρώπινο ον λοιπόν είτε μετά από έκτρωση είτε μετά τη γέννηση αλλά πριν βαπτιστεί δεν αξίζει τίποτα;

Δεν έχει να κάνει με το προσωπικό θέμα, απλά αν αναφέρομαι εκεί το κάνω αναπόφευκτα. Κηδεύτηκε το παιδί αλλά από εμάς, χωρίς ιερολογίες. Για συζήτηση γενικά το έθεσα το θέμα.

Εγώ δεν καταλαβαίνω αρκετά πράματα πέρα από την αντίφαση ένας άνθρωπος με 70 χρόνια ζωής στην πλάτη του φουλ αμαρτίες να εξαγνίζει τη ψυχή του με μια κοινωνία προ θανάτου και ένα νεογέννητο να κουβαλά το προπατορικό αμάρτημα. (Λες και είναι το προπατορικό αμάρτημα πιο σοβαρό από όλα τα άλλα).

Έχω στο νου μου από τη μια την αντιμετώπιση των εκτρώσεων από την εκκλησία και τα μπουρδολογόπνευστα φούμαρα "από τη σύλληψη η ψυχή του ανθρώπου - μέγα φόνος, μέγα κακό η έκτρωση". Από την άλλη την αντιμετώπιση ενός νεογνού που πεθαίνει αβάπτιστο που θεωρείται ανάξιο να ταφεί με χριστιανικές τιμές. Πού πάει ο γκράντε σεβασμός στη ψυχή του ανθρώπου μετά; Εξανεμίζεται με τη γέννηση; Γιατί; Ποιός "τιμωρείται" τελικά, το αγνό βρέφος ή οι γονείς; Δηλαδή σε όλες τις άλλες ενοχές μου να προσθέσω και αυτήν, ότι τάχα κληρονόμησα στο παιδί το προπατορικό αμάρτημα, δεν σκέφτηκα το αεροβάπτισμα και άφησα μια ψυχούλα εκει πάνω να φλερτάρει με τον 666, να βγαίνει νύχτα και να ουρλιάζει στοιχειώνονας με κακό την ατμόσφαιρα ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλες δοξασίες υπάρχουν;

Όταν έχω φτάσει στο σημείο να σκέφτομαι "Θα προτιμούσα τελικά το παιδί να κατέληγε στον νοσοκομειακό κλίβανο" σημαίνει ότι άρχισα να απεχθάνομαι όλη αυτή την υποκρισία. Δεν είναι μόνο το σύγχρονο παπαδαριό ένα μάτσο μαντράχαλοι που ξέρουν μόνο να τα παίρνουν να φάσκουν και να αντιφάσκουν. Είναι γενικότερα η ερμηνεία που δίνεται πολλές φορές στην όλη διδασκαλία της χριστιανικής (ακόμα) πίστης" μας από τα παμπάλαια ήδη χρόνια. Η απώλεια της ουσίας.

Είναι η έλλειψη βάπτισης απαραίτητα συνυφασμένη με την αμαρτία; Όλοι οι αβάπτιστοι είναι αμαρτωλοί; Ας μου εξηγήσει κάποιος. Αν δεν πιστεύω στον Αδάμ και στην Εύα και ότι είχα μείνει έγκος με τον κρίνο δεν είμαι Χριστιανή; Και πολλά άλλα... ... ...

Και κάτι άλλο. Το αεροβάπτισμα αν γινόταν θα θεωρείτο κανονικό βάπτισμα, εκτός αν το παιδί ζούσε οπότε έπρεπε να βαπτιστεί κανονικά. Το αεροβάπτισμα όμως τελείται από λαϊκούς ανθρώπους, θα μπορούσε να το κάνω κι εγώ ας πούμε, η μαία, η καθαρίστρια ή άλλος στο όνομα της αγίας τριάδας (θα μπορούσε να το έχει κάνει κάποιος κιόλας και να μην το ξέρω). Λαϊκοί άνθρωποι τελούμε λοιπόν μυστήρια και έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε τη διαφορά για το πού πάει η ψυχή του ανθρώπου μετά θάνατον;

Έχουν περάσει κάποιες μέρες και μου έχει περάσει από το μυαλό να μάθω για τα τελετουργικά, μνημόσυνα, τρισάγια κλπ. Δεν ξέρω από αυτά, δεν εκφράζουν ούτε τη μνήμη μου ούτε την αγάπη μου ούτε την πίστη μου ούτε το πένθος μου απλά μια φορά είπα για το καλό, έστω για το ψυχολογικό μας κομμάτι. Δεν θάψαμε το καναρίνι μας στον κήπο ας πούμε! Τι αξίζει για αυτές τις 12 μέρες ζωής; Μια κλωτσιά στον κώλo; Στα δικά μας όνειρα, σχέδια, μέλλον τι αξίζει; Μια μουτζούρα και πάει; Σκέφτηκα απλά μια και μοναδική φορά με ένα πιο τελετουργικό τρόπο να χαιρετίσουμε τη ψυχούλα του και να νιώσουμε κι εμείς τι είχαμε, τι χάσαμε, έτοιμοι με κάποιο τρόπο να προχωρήσουμε μετά σε άλλα κεφάλαια. Όχι πως κάποια στιγμή δεν θα το νιώσουμε με άλλο τρόπο.

Παίρνω λοιπόν τηλέφωνο τον ιερέα της ενορίας μας και τον ρωτώ σχετικά. Μου λέει ότι εφόσον δεν έγινε ούτε αεροβάπτισμα δεν επιτρέπουν οι εκκλησιαστικοί κανόνες την ιερολογία, θα δούμε κλπ κλπ. λες και απόθανε ο σατανάς ας πούμε. Θα μπορούσα βέβαια να βρω και να πληρώσω οποιοδήποτε ιερέα να διαβάσει απλά μια προσευχή, αλλά ένας πληρωμένος ιερέας ξέρω ότι θα ιερολογούσε ακόμα και γουρούνι (συγγνώμη, προσπαθώ πραγματικά να μην δώσω στο θέμα χαρακτήρα μπινελικώματος).

Εντάξει, μπορώ να ανάψω ένα κεράκι, καντηλάκι, βεγγαλικό και να κάνω και μόνη μου προσευχή δεν είναι αυτό το θέμα. Άσχετο το τι θα κάνω. Είναι ότι ορισμένοι εκκλησιαστικοί κανόνες χωρίς ίχνος λογικής και ανθρωπισμού απωθούν ή θα απωθήσουν κάποια στιγμή κόσμο όχι μόνο από την εκκλησία αλλά και από τη θρησκεία γενικά γιατί κάποια αναπόφευκτα συνδέουν το ένα με το άλλο. Την εκκλησία ως μέσο έκφρασης της χριστιανικής πίστης! Μη χε! Η γενική αντιμετώπιση του ανθρώπου τέλος πάντων από αυτό το σύστημα που λέγεται παπαδαριό ή αληταριό δεν ξέρω. Αχ! Με λίγα λόγια θέλω να γίνω πλέον βουδίστρια. Έτσι κι αλλιώς η πίστη δεν σηκώνει διακοσμητικούς χαρακτηρισμούς.