03-09-19
20:26
Δυστυχώς δεν τα κατάφερε η εθνική, και, για να πούμε και την αλήθεια, θα ήταν άδικο για τους Βραζιλιάνους να πήγαινε το ματς στην παράταση, αν ευστοχούσε ο Σλούκας στην τρίτη βολή.
Παρά το γεγονός ότι ξεκινήσαμε καλά, και βρίσκαμε τα ελεύθερα σουτ, σκοράροντας τρίποντα είτε με τον Πρίντεζη, είτε με τον Καλάθη στο α’ ημίχρονο, θα πω και πάλι ότι η εθνική είχε βρει ρυθμό και πήρε διαφορά με πιο κοντό σχήμα, δηλαδή χτίσαμε την διαφορά στην δεύτερη περίοδο με ένα πιο κλασικό σχήμα, με Καλάθη, Σλούκα, Παπανικολάου, Πρίντεζη και Παπαγιάννη…
Ο Πέτροβιτς είχε κλείσει πάρα πολύ καλά τον Γιάννη, επομένως σωστά έμεινε εκτός ο τελευταίος, στο μεγαλύτερο μέρος της β’ περιόδου.
Ο Σκουρτόπουλος έπρεπε να περιμένει αντίδραση των βραζιλιάνων στην γ’ περίοδο, και θεωρώ πως θα έπρεπε να αιφνιδιάσει αφήνοντας τον Γιάννη στον πάγκο, σε πρώτη φάση, και παίζοντας με τρεις κοντούς σε δεύτερη. Νομίζω πως ο Σκουρτόπουλος προτίμησε να κρατήσει τις ισορροπίες στην ομάδα, μην αφήνοντας έξω τα μεγάλα ονόματα όταν έπρεπε, παρά να βάλει να παίξει εκείνο το σχήμα που θα μας εξασφάλιζε την νίκη, και αυτό θεωρώ ότι θα ήταν να παίξουμε με 3 γκαρντ για μεγάλο διάστημα (π.χ. Καλάθης, Σλούκας, Λαρεντζάκης, ο οποίος δεν χρησιμοποιήθηκε καθόλου).
Επίσης, φαίνεται εδώ το πρόβλημα της μη ύπαρξης πέμπτου γκαρντ, όπως έγραψα και στην αρχική μου δημοσίευση: Οι Βραζιλιάνοι, είτε το θέλουμε είτε όχι, είχαν πιο πολλές επιλογές στους κοντούς, και άλλαζαν το ρυθμό του παιχνιδιού ευκολότερα απ’ ό,τι εμείς.
Ειδικά στην τρίτη περίοδο, όπου και οι Βραζιλιάνοι πήραν τη διαφορά, ο Σκουρτόπουλος έπαιξε για πολύ ώρα με τον Σλούκα μόνο στα γκαρντ, με αποτέλεσμα οι Βραζιλιάνοι να βάλουν πολλά εύκολα καλάθια στο διάστημα αυτό…Με την είσοδο του Καλάθη, η κατάσταση βελτιώθηκε, και ισοφαρίσαμε, αλλά οι Βραζιλιάνοι είχαν ήδη μπει στο παιχνίδι για τα καλά πλέον…
Επίσης, στους ψηλούς, ούτε ο Μπουρούσης, ούτε ο Παπαγιάννης κατάφεραν να σταματήσουν το Βαρεσάο, ο οποίος παίζοντας υποδειγματικά με τους κοντούς του, έκανε πάρτυ κάτω από το καλάθι.
Για τον δε Παπαπέτρου, τι να πω: Πρωτοκλασάτος, υποτίθεται, παίκτης, να μην βρίσκει ούτε στεφάνι σε κρίσιμο τρίποντο; Μήπως τελικά, και εδώ, ο Σκουρτόπουλος θα έπρεπε να προτιμήσει τον Σάκοτα, αφήνοντας έξω ένα ‘μεγάλο’ όνομα;
Ακόμη και έτσι όμως, οι Βραζιλιάνοι παραλίγο να αυτοκτονήσουν…Ο Καλάθης στο β’ ημίχρονο, εκτός της αστοχίας του, έκανε και δυο τραγικές επιλογές, όταν σε κρίσιμες επιθέσεις προσπάθησε να βρει τον Γιάννη, όπου τον έκλειναν τρεις βραζιλιάνοι…Ιδιαίτερα εκείνη η επαναφορά στο τέλος, ήταν να τραβάς τα μαλλιά σου…
Σε γενικές γραμμές, πλην του Πρίντεζη, όλοι οι άλλοι ήταν αρνητικοί και κυρίως ο Σκουρτόπουλος, που πιάστηκε στην φάκα από τον Πέτροβιτς…
Στο ματς της Τουρκίας με τις ΗΠΑ, οι Τούρκοι κυριολεκτικά αυτοκτόνησαν: Στα 9’’ πριν τη λήξη, οι Τούρκοι, όντας 2 πόντους μπροστά, κερδίζουν αντιαθλητικό, ο Μπαλμπάι αστοχεί και στις δύο βολές, και στην επαναφορά των Τούρκων οι Αμερικάνοι κάνουν φάουλ στον Οσμάν, ο οποίος ξανααστοχεί και στις δύο βολές! Έτσι, οι Αμερικάνοι ισοφάρισαν στην τελευταία επίθεση, και το ματς πήγε στην παράταση, όπου οι Αμερικάνοι κέρδισαν στον πόντο!
Τώρα, εμείς, με την ήττα αυτή μπαίνουμε σε περιπέτειες, διότι βάζουμε στην εξίσωση πρόκριση στην 8άδα και την Βραζιλία. Έστω ότι στην επόμενη φάση περνάμε εμείς και η Βραζιλία, λογικά οι άλλοι δύο αντίπαλοί μας θα είναι οι ΗΠΑ και η Τουρκία. Αν, επομένως, η Βραζιλία κερδίσει την Τουρκία (και οι ΗΠΑ όλα τα ματς), τότε περνάει η Βραζιλία στους 8! Αν χάσει η Βραζιλία από την Τουρκία, και κερδίσουμε εμείς την Τουρκία, τότε πάμε σε τριπλή ισοβαθμία, όπου εκεί θα παίξουν ρόλο τα μεταξύ μας παιχνίδια.
Οπότε, γενικότερα, μας συμφέρει νίκη της Τουρκίας επί της Βραζιλίας με μικρή διαφορά, και νίκη δική μας επί των Τούρκων με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διαφορά…
Αλλά ας κερδίσουμε τους Ζηλανδούς μεθαύριο, και θα έχουμε καιρό να τα ξανασυζητήσουμε αυτά…
Παρά το γεγονός ότι ξεκινήσαμε καλά, και βρίσκαμε τα ελεύθερα σουτ, σκοράροντας τρίποντα είτε με τον Πρίντεζη, είτε με τον Καλάθη στο α’ ημίχρονο, θα πω και πάλι ότι η εθνική είχε βρει ρυθμό και πήρε διαφορά με πιο κοντό σχήμα, δηλαδή χτίσαμε την διαφορά στην δεύτερη περίοδο με ένα πιο κλασικό σχήμα, με Καλάθη, Σλούκα, Παπανικολάου, Πρίντεζη και Παπαγιάννη…
Ο Πέτροβιτς είχε κλείσει πάρα πολύ καλά τον Γιάννη, επομένως σωστά έμεινε εκτός ο τελευταίος, στο μεγαλύτερο μέρος της β’ περιόδου.
Ο Σκουρτόπουλος έπρεπε να περιμένει αντίδραση των βραζιλιάνων στην γ’ περίοδο, και θεωρώ πως θα έπρεπε να αιφνιδιάσει αφήνοντας τον Γιάννη στον πάγκο, σε πρώτη φάση, και παίζοντας με τρεις κοντούς σε δεύτερη. Νομίζω πως ο Σκουρτόπουλος προτίμησε να κρατήσει τις ισορροπίες στην ομάδα, μην αφήνοντας έξω τα μεγάλα ονόματα όταν έπρεπε, παρά να βάλει να παίξει εκείνο το σχήμα που θα μας εξασφάλιζε την νίκη, και αυτό θεωρώ ότι θα ήταν να παίξουμε με 3 γκαρντ για μεγάλο διάστημα (π.χ. Καλάθης, Σλούκας, Λαρεντζάκης, ο οποίος δεν χρησιμοποιήθηκε καθόλου).
Επίσης, φαίνεται εδώ το πρόβλημα της μη ύπαρξης πέμπτου γκαρντ, όπως έγραψα και στην αρχική μου δημοσίευση: Οι Βραζιλιάνοι, είτε το θέλουμε είτε όχι, είχαν πιο πολλές επιλογές στους κοντούς, και άλλαζαν το ρυθμό του παιχνιδιού ευκολότερα απ’ ό,τι εμείς.
Ειδικά στην τρίτη περίοδο, όπου και οι Βραζιλιάνοι πήραν τη διαφορά, ο Σκουρτόπουλος έπαιξε για πολύ ώρα με τον Σλούκα μόνο στα γκαρντ, με αποτέλεσμα οι Βραζιλιάνοι να βάλουν πολλά εύκολα καλάθια στο διάστημα αυτό…Με την είσοδο του Καλάθη, η κατάσταση βελτιώθηκε, και ισοφαρίσαμε, αλλά οι Βραζιλιάνοι είχαν ήδη μπει στο παιχνίδι για τα καλά πλέον…
Επίσης, στους ψηλούς, ούτε ο Μπουρούσης, ούτε ο Παπαγιάννης κατάφεραν να σταματήσουν το Βαρεσάο, ο οποίος παίζοντας υποδειγματικά με τους κοντούς του, έκανε πάρτυ κάτω από το καλάθι.
Για τον δε Παπαπέτρου, τι να πω: Πρωτοκλασάτος, υποτίθεται, παίκτης, να μην βρίσκει ούτε στεφάνι σε κρίσιμο τρίποντο; Μήπως τελικά, και εδώ, ο Σκουρτόπουλος θα έπρεπε να προτιμήσει τον Σάκοτα, αφήνοντας έξω ένα ‘μεγάλο’ όνομα;
Ακόμη και έτσι όμως, οι Βραζιλιάνοι παραλίγο να αυτοκτονήσουν…Ο Καλάθης στο β’ ημίχρονο, εκτός της αστοχίας του, έκανε και δυο τραγικές επιλογές, όταν σε κρίσιμες επιθέσεις προσπάθησε να βρει τον Γιάννη, όπου τον έκλειναν τρεις βραζιλιάνοι…Ιδιαίτερα εκείνη η επαναφορά στο τέλος, ήταν να τραβάς τα μαλλιά σου…
Σε γενικές γραμμές, πλην του Πρίντεζη, όλοι οι άλλοι ήταν αρνητικοί και κυρίως ο Σκουρτόπουλος, που πιάστηκε στην φάκα από τον Πέτροβιτς…
Στο ματς της Τουρκίας με τις ΗΠΑ, οι Τούρκοι κυριολεκτικά αυτοκτόνησαν: Στα 9’’ πριν τη λήξη, οι Τούρκοι, όντας 2 πόντους μπροστά, κερδίζουν αντιαθλητικό, ο Μπαλμπάι αστοχεί και στις δύο βολές, και στην επαναφορά των Τούρκων οι Αμερικάνοι κάνουν φάουλ στον Οσμάν, ο οποίος ξανααστοχεί και στις δύο βολές! Έτσι, οι Αμερικάνοι ισοφάρισαν στην τελευταία επίθεση, και το ματς πήγε στην παράταση, όπου οι Αμερικάνοι κέρδισαν στον πόντο!
Τώρα, εμείς, με την ήττα αυτή μπαίνουμε σε περιπέτειες, διότι βάζουμε στην εξίσωση πρόκριση στην 8άδα και την Βραζιλία. Έστω ότι στην επόμενη φάση περνάμε εμείς και η Βραζιλία, λογικά οι άλλοι δύο αντίπαλοί μας θα είναι οι ΗΠΑ και η Τουρκία. Αν, επομένως, η Βραζιλία κερδίσει την Τουρκία (και οι ΗΠΑ όλα τα ματς), τότε περνάει η Βραζιλία στους 8! Αν χάσει η Βραζιλία από την Τουρκία, και κερδίσουμε εμείς την Τουρκία, τότε πάμε σε τριπλή ισοβαθμία, όπου εκεί θα παίξουν ρόλο τα μεταξύ μας παιχνίδια.
Οπότε, γενικότερα, μας συμφέρει νίκη της Τουρκίας επί της Βραζιλίας με μικρή διαφορά, και νίκη δική μας επί των Τούρκων με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διαφορά…
Αλλά ας κερδίσουμε τους Ζηλανδούς μεθαύριο, και θα έχουμε καιρό να τα ξανασυζητήσουμε αυτά…
02-09-19
21:03
Συγνώμη αλλά όταν έρθουν τα κακά αποτέλεσματα και ο Ιωάννου και οι υπόλοιποι εκτός από τον Χατζηγεωργίου, κατηγορούν τους υπόλοιπους παίκτες επειδη δεν εκμεταλεύονται τα αδέλφια το καλό κλίμα θα σταματήσει να υπάρχει. Δεν χάσανε αυτοί ένα καλοκαίρι για να κάνουν πρωταγωνιστές τους αντενοκούμπο.
Έχουν πάρει γραμμή άνωθεν να προμοτάρουν τους Αντετοκούμπο, λόγω 'προσφυγικού'. Για να φανεί ότι όλοι μπορεί να είναι έλληνες. Παίζουν δηλαδή πολιτικά παιχνίδια στις πλάτες του Γιάννη και του Θανάση...
Αν θυμάσαι, στη συνέντευξη που είχε πάρει από τον Γκάλη (βασικά ο Γκάλης ήταν απλά παρών, ο εαυτός του Ιωάννου ρώταγε, και ο εαυτός του απαντούσε, όπως γίνεται πάντα) τον ρώτησε προς το τέλος ποια είναι η γνώμη του για το προσφυγικό...Ο Γκάλης βέβαια εκτός από μεγάλος αθλητής είναι και πανέξυπνος άνθρωπος, και απάντησε διπλωματικά...
Εδώ, ο Κουφός με πατέρα και μητέρα έλληνες, παρουσιάζεται ως ελληνικής καταγωγής, όχι ως Έλληνας...Τραγικά πράγματα...
Πάντως ποτέ δεν θυμάμαι τόσο πολύ κόσμο να τα έχει πάρει με δημοσιογραφικό δίδυμο, όπως με τους Ιωάννου-Χατζηγεωργίου...Εντάξει, και στο ποδόσφαιρο παλιά στα Μουντιάλ στέλναμε τον Κουβαράκη και τον Γερακάρη, αλλά αυτοί τελικά πιο πολύ γέλιο προκαλούσαν, παρά οργή...
01-09-19
15:01
Λοιπόν, να πω δυο λογάκια για την εθνική μας, λίγα μόλις λεπτά πριν το πρώτο τζάμπολ.
Πρώτον: Δεν έχει νόημα να μιλάμε για παίκτες μεμονωμένα, αλλά για σχήματα. Δηλαδή διαφορετικοί είναι οι στόχοι του παινχιδιού σε ένα oversized σχήμα με 4 ψηλούς, και διαφορετική η προσέγγιση με ένα νορμάλ σχήμα, με 2 γκαρντ κλπ. Και διαφορετικά ένας παίκτης αποδίδει σε δύο διαφορετικά σχήματα…
Δεύτερον: Η εθνική ανέκαθεν στηριζόταν ανέκαθεν και στηρίζεται στην άμυνα. Μην μπερδεύεστε από το κακό θέαμα: Η ομάδα μας δύσκολα θα βάζει πάνω από 75 πόντους στα μεγάλα ματς, και ίσως δύσκολα πάνω από 80 στα λεγόμενα εύκολα. Ίσως να μην έχουμε τους καλύτερους επιθετικούς παίκτες, έχουμε όμως τους καλύτερους αμυντικούς παίκτες, ενώ και η ομαδική λειτουργία της άμυνάς μας είναι από τις πιο υποδειγματικές στο τουρνουά. Έτσι, πιθανόν να βλέπετε τους Ισπανούς (για παράδειγμα) να τα βάζουν από παντού με άλλους αντιπάλους, στα μεταξύ μας όμως παιχνίδι θα υπάρχει νευρικότητα, πολύ διαφορετικός ρυθμός και διαφορετικό θέαμα επίσης, ακριβώς λόγω της σκληροτράχηλης αμυντικής λειτουργίας της ομάδας μας.
Είμαστε αμυντικός λαός, και μην περιμένετε ποτέ η εθνική να παίζει σαν τους Ισπανούς ή τους Σέρβους. Κάθε χώρα αποτυπώνει τα χαρακτηριστικά της φυλής της στο παρκέ, είτε το άθλημα λέγεται μπάσκετ είτε ποδόσφαιρο. Οι Ισπανοί ή οι Γιουγκοσλάβοι ήταν ανέκαθεν πιο ντελικάτοι και θεαματικοί από τους δικούς μας, αυτό όμως (στην περίπτωση των Ισπανών ειδικά) δεν συνεπάγεται ότι επειδή ξέρουν τα βασικά του μπάσκετ καλύτερα, έχουν το πείσμα και το πάθος για τη νίκη των δικών μας. Γι’ αυτό και θυμόμαστε τους Ισπανούς να χάνουν από εμάς συνεχώς την δεκαετία του ’90, και έως τον τελικό του Μουντομπάσκετ του 2006 (όπου είχαμε κατέβει ως φαβορί, θυμίζω). Στην περίπτωση των Σέρβων τώρα, όταν οι Σέρβοι βρίσκονται όλοι μαζί, παίζουν και πολύ ψυχωμένα, εκτός φυσικά από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο που διαθέτουν, γι’ αυτό και είναι πολύ δύσκολο να τους κερδίσουμε (μεμονωμένα, στις ομάδες τους, δεν παίζουν συνήθως άμυνα, παρά ξεδιπλώνουν το επιθετικό τους ταλέντο, σε αντίθεση με την εθνική τους όπου συμβαίνουν και τα δύο).
Στην περίπτωση της ομάδας μας, δεν υπάρχει ο μεγάλος σκόρερ που θα τα βάζει από τα 9 μέτρα (όπως οι Σέρβοι έχουν τους Μπογκτάνοβιτς, Μπιέλιτσα), οι έλληνες παίκτες όμως έχουν αποδείξει ότι μπορούν να διαβάσουν σωστά την αντίπαλη άμυνα (όταν και το σχήμα είναι σωστό), και σε συνεργασία να βγάλουν το ελεύθερο σουτ, ή να παίξουν σωστά το πικ εν ρολ. Έτσι, ανάλογα τις περιστάσεις, διαφορετικός παίκτης θα είναι κάθε φορά αυτός που θα αναλάβει βάλει την μπάλα στο καλάθι στις κρίσιμες στιγμές, δεδομένου ότι έχουμε την τύχη να έχουμε στη σύνθεσή μας έναν από τους καλύτερους ευρωπαίους πασέρ όλων των εποχών (προσωπικά μόνο ο Ντράζεν Πέτροβιτς και ο Βάλντις Βάλτερς θυμάμαι να είναι καλύτεροι του Καλάθη στο θέμα οργάνωση του παιχνιδιού, διάβασμα άμυνας και πάσα).
Τρίτον: Το σχήμα με τα 3 φόργουορντ αποδίδει καλύτερα όταν η ομάδα τρέχει, και δεν έχει νόημα να παιχτεί όταν λείπει ο Γιάννης. Ο Γιάννης, όταν πάρει το ρημπάουντ μπορεί να τρέξει όλο το γήπεδο σαν κοντός και να φτάσει στην τελική προσπάθεια (συνήθως κάρφωμα). Σε αυτή την περίπτωση μόνο με φάουλ σταματιέται (και αν τον προλάβεις). Εικάζω επομένως, ότι ο εκάστοτε αντίπαλος θα προσπαθήσει να τον πιέσει στην πρώτη ντρίμπλα, αν πάρει το ρημπάουντ. Ωστόσο, δεν είναι μόνο ο Γιάννης που είναι ασυναγώνιστος στο transition, είναι και ο Καλάθης, ο οποίος είναι πολύ γρήγορος και διορατικός, και μπορεί να πασάρει σε έναν από τους Γιάννη, Παπανικολάου, Παπαπέτρου στον αιφνιδιασμό.
Στο κοντρόλ παιχνίδι, ωστόσο, υπάρχει πρόβλημα. Το σχήμα με τους 3 ψηλούς δεν αποδίδει σε αυτή την περίπτωση. Οι παίκτες είναι στατικοί, όλοι πέφτουν πάνω στον Γιάννη, ο οποίος χρειάζεται ακόμη δουλειά για να βρίσκει την weak side και το ελεύθερο σουτ (αν και οι υπόλοιποι, πλην Παπανικολάου, είναι στατικοί και δεν βοηθάνε για να γίνει αυτό ευκολότερα).
Τέταρτον: Αυτό (το πρόβλημα δηλαδή της οργανωμένης επίθεσης), οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στον Μπουρούση, με τον οποίον υπάρχει πρόβλημα και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Στην άμυνα, έχει αργά πόδια, και όταν βγαίνει να κάνει το hedge out, αργεί να επιστρέψει. Εν μέρει το πρόβλημα αυτό το καλύπτει ο Γιάννης, ο οποίος γίνεται ‘5’ σε αυτές τις περιπτώσεις. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο, με μεγάλους αντιπάλους, αυτό θα γίνεται χωρίς να μας κοστίσει. Όταν μπαίνει ο πιο γρήγορος Παπαγιάννης, τα πράγματα σαφώς βελτιώνονται. Στην επίθεση, τα αργά πόδια του Μπουρούση, είναι πάλι πρόβλημα. Δεν μπορεί να παίξει πικ εν ρολ, με αποτέλεσμα όταν (και αν) κάνει σκρην, να στέκεται στη συνέχεια στην κορυφή της ρακέτας για τρίποντο, αντί να ρολάρει στο ζωγραφιστό…Τα αποτελέσματα τα έχουμε δει όταν συμβαίνει αυτό: Αν δεν σουτάρει τρίποντο, η ομάδα βρίσκεται να είναι στατική και μένει συνήθως η μπάλα στα χέρια του Καλάθη να επιχειρήσει το σουτ απελπισίας…Φυσικά, στο παιχνίδι με πλάτη είναι πάρα πολύ καλός, και από τα λίγα πεντάρια σήμερα που μπορούν να το κάνουν τόσο καλά, φορτώνοντας με πόντους το αντίπαλο καλάθι, γι’ αυτό άλλωστε και βρίσκεται ακόμη στην βασική δωδεκάδα…Σε γενικές γραμμές όμως, πιο πολύ χαμένοι παρά κερδισμένοι βγαίνουμε από την χρησιμοποίησή του. Παρατηρήστε πόσο καλύτερα λειτουργεί άμυνα και επίθεση, εν τη απουσία του.
Πέμπτον: Το σχήμα με τα 3 φόργουορντ δεν έχει νόημα όταν λείπει ο Γιάννης. Ο Πρίντεζης είναι μεν γρήγορος, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κάνει αυτό που κάνει ο Γιάννης, από την μία ρακέτα στην άλλη. Γι’ αυτό και συνήθως, όταν μπαίνει ο Πρίντεζης, και βγαίνει ο Γιάννης, αλλάζει και ένας εκ των Παπανικολάου, Παπαπέτρου, για να μπει ο Λαρεντζάκης, ώστε να παίξουμε με ένα πιο ορθολογικό σχήμα. Προσωπικά, το σχήμα με δύο γκαρντ το προτιμώ σε κάθε περίπτωση, με ή χωρίς τον Γιάννη μέσα, διότι ο Λαρεντζάκης είναι πιεστικός στην άμυνα, και κλέβει πολλές μπάλες φεύγοντας στον αιφνιδιασμό, όπου εκεί είναι πολύ καλός στο τελείωμα. Συν του ότι είναι μια αξιόπιστη λύση στο τρίποντο, όταν βρεθεί μόνος του.
Έκτον: Ακόμη καλύτερο σχήμα είναι αυτό με τα τρία γκαρντ, όπως είδαμε να δοκιμάζεται στο ματς με την Βενεζουέλα, όπου έπαιξαν μαζί Μάντζαρης, Κόνιαρης, Λαρεντζάκης για αρκετό διάστημα. Δυστυχώς, ο Σκουρτόπουλος επέλεξε (ή υποχρεώθηκε) να πάρει μόνο 4 γκαρντ, και όχι 5. Δεδομένου ότι θα χρειαζόμαστε φρέσκο τον Καλάθη στα δύσκολα, και του τραυματισμού του Σλούκα, αλλά και του γεγονότους ότι με Μάντζαρη χαμηλώνει το τέμπο του παιχνιδιού, ήταν έγκλημα που δεν πήραμε και τον γρηγορότερο Κόνιαρη. Ο δε Σλούκας, αποδίδει καλύτερα όταν παίζει στο 2, και όχι όταν παίζει στον άσσο. Στην ουσία επομένως, είμαστε με μόνο έναν γρήγορο πλέη μέηκερ (λιγοστεύουν δηλαδή οι πιθανότητες να αλλάξουμε πολλές φορές τον ρυθμό του παιχνιδιού), ενώ οι πιθανότητες να παίζουμε για μεγάλα διαστήματα με τρία γκαρντ (σχήμα ευέλικτο, που παραδοσιακά αποδίδει για την εθνική μας) λιγοστεύουν επίσης.
Νομίζω πως κανονικά ο Θ. Αντετοκούμπο δεν θα έπρεπε να είναι στην δωδεκάδα, ώστε να πάμε με 5 γκαρντ, και εικάζω πως ίσως επιβλήθηκε στον Σκουρτόπουλο από τον Γιάννη. Ναι μεν ο Βασιλόπουλος έχει αργά πόδια, αλλά είναι πολύ πιο αξιόπιστος στο σουτ, όταν βρεθεί μόνος του, και πολύ πιο έμπειρος, ενώ και χημεία με τους υπόλοιπους έχει καλύτερη. Δηλαδή, θεωρώ πως έπρεπε να πάρουμε 5 γκαρντ στην δωδεκάδα, και μεταξύ των Βασιλόπουλου, και Θ. Αντετοκούμπο, να επιλεγεί ο πρώτος, για την δωδεκάδα (οι υπόλοιποι, ούτως ή άλλως δεν θα μπορούσαν να είναι εκτός).
Έβδομον: Παρατηρούμε ότι Παπαγιάννης και Γιάννης Αντετοκούμπο δεν παίζουν ποτέ στην πεντάδα, και λογικό είναι αυτό. Ο Παπαγιάννης είναι κανονικό πεντάρι, και σκεπάζει το καλάθι, είναι πολύ γρήγορος για το ύψος του, και δεν απαιτείται να παίζει ο Γιάννης στο 5 στην άμυνα, όπως γίνεται όταν είναι μέσα ο Μπουρούσης. Γενικώς, είναι η μεγάλη ευκαιρία του Παπαγιάννη στο τουρνουά να αποδείξει ότι είναι ένα παιδί με μεγάλες δυνατότητες, και η μεγάλη ευκαιρία της εθνικής να τον αξιοποιήσει περισσότερο…
Πρώτον: Δεν έχει νόημα να μιλάμε για παίκτες μεμονωμένα, αλλά για σχήματα. Δηλαδή διαφορετικοί είναι οι στόχοι του παινχιδιού σε ένα oversized σχήμα με 4 ψηλούς, και διαφορετική η προσέγγιση με ένα νορμάλ σχήμα, με 2 γκαρντ κλπ. Και διαφορετικά ένας παίκτης αποδίδει σε δύο διαφορετικά σχήματα…
Δεύτερον: Η εθνική ανέκαθεν στηριζόταν ανέκαθεν και στηρίζεται στην άμυνα. Μην μπερδεύεστε από το κακό θέαμα: Η ομάδα μας δύσκολα θα βάζει πάνω από 75 πόντους στα μεγάλα ματς, και ίσως δύσκολα πάνω από 80 στα λεγόμενα εύκολα. Ίσως να μην έχουμε τους καλύτερους επιθετικούς παίκτες, έχουμε όμως τους καλύτερους αμυντικούς παίκτες, ενώ και η ομαδική λειτουργία της άμυνάς μας είναι από τις πιο υποδειγματικές στο τουρνουά. Έτσι, πιθανόν να βλέπετε τους Ισπανούς (για παράδειγμα) να τα βάζουν από παντού με άλλους αντιπάλους, στα μεταξύ μας όμως παιχνίδι θα υπάρχει νευρικότητα, πολύ διαφορετικός ρυθμός και διαφορετικό θέαμα επίσης, ακριβώς λόγω της σκληροτράχηλης αμυντικής λειτουργίας της ομάδας μας.
Είμαστε αμυντικός λαός, και μην περιμένετε ποτέ η εθνική να παίζει σαν τους Ισπανούς ή τους Σέρβους. Κάθε χώρα αποτυπώνει τα χαρακτηριστικά της φυλής της στο παρκέ, είτε το άθλημα λέγεται μπάσκετ είτε ποδόσφαιρο. Οι Ισπανοί ή οι Γιουγκοσλάβοι ήταν ανέκαθεν πιο ντελικάτοι και θεαματικοί από τους δικούς μας, αυτό όμως (στην περίπτωση των Ισπανών ειδικά) δεν συνεπάγεται ότι επειδή ξέρουν τα βασικά του μπάσκετ καλύτερα, έχουν το πείσμα και το πάθος για τη νίκη των δικών μας. Γι’ αυτό και θυμόμαστε τους Ισπανούς να χάνουν από εμάς συνεχώς την δεκαετία του ’90, και έως τον τελικό του Μουντομπάσκετ του 2006 (όπου είχαμε κατέβει ως φαβορί, θυμίζω). Στην περίπτωση των Σέρβων τώρα, όταν οι Σέρβοι βρίσκονται όλοι μαζί, παίζουν και πολύ ψυχωμένα, εκτός φυσικά από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο που διαθέτουν, γι’ αυτό και είναι πολύ δύσκολο να τους κερδίσουμε (μεμονωμένα, στις ομάδες τους, δεν παίζουν συνήθως άμυνα, παρά ξεδιπλώνουν το επιθετικό τους ταλέντο, σε αντίθεση με την εθνική τους όπου συμβαίνουν και τα δύο).
Στην περίπτωση της ομάδας μας, δεν υπάρχει ο μεγάλος σκόρερ που θα τα βάζει από τα 9 μέτρα (όπως οι Σέρβοι έχουν τους Μπογκτάνοβιτς, Μπιέλιτσα), οι έλληνες παίκτες όμως έχουν αποδείξει ότι μπορούν να διαβάσουν σωστά την αντίπαλη άμυνα (όταν και το σχήμα είναι σωστό), και σε συνεργασία να βγάλουν το ελεύθερο σουτ, ή να παίξουν σωστά το πικ εν ρολ. Έτσι, ανάλογα τις περιστάσεις, διαφορετικός παίκτης θα είναι κάθε φορά αυτός που θα αναλάβει βάλει την μπάλα στο καλάθι στις κρίσιμες στιγμές, δεδομένου ότι έχουμε την τύχη να έχουμε στη σύνθεσή μας έναν από τους καλύτερους ευρωπαίους πασέρ όλων των εποχών (προσωπικά μόνο ο Ντράζεν Πέτροβιτς και ο Βάλντις Βάλτερς θυμάμαι να είναι καλύτεροι του Καλάθη στο θέμα οργάνωση του παιχνιδιού, διάβασμα άμυνας και πάσα).
Τρίτον: Το σχήμα με τα 3 φόργουορντ αποδίδει καλύτερα όταν η ομάδα τρέχει, και δεν έχει νόημα να παιχτεί όταν λείπει ο Γιάννης. Ο Γιάννης, όταν πάρει το ρημπάουντ μπορεί να τρέξει όλο το γήπεδο σαν κοντός και να φτάσει στην τελική προσπάθεια (συνήθως κάρφωμα). Σε αυτή την περίπτωση μόνο με φάουλ σταματιέται (και αν τον προλάβεις). Εικάζω επομένως, ότι ο εκάστοτε αντίπαλος θα προσπαθήσει να τον πιέσει στην πρώτη ντρίμπλα, αν πάρει το ρημπάουντ. Ωστόσο, δεν είναι μόνο ο Γιάννης που είναι ασυναγώνιστος στο transition, είναι και ο Καλάθης, ο οποίος είναι πολύ γρήγορος και διορατικός, και μπορεί να πασάρει σε έναν από τους Γιάννη, Παπανικολάου, Παπαπέτρου στον αιφνιδιασμό.
Στο κοντρόλ παιχνίδι, ωστόσο, υπάρχει πρόβλημα. Το σχήμα με τους 3 ψηλούς δεν αποδίδει σε αυτή την περίπτωση. Οι παίκτες είναι στατικοί, όλοι πέφτουν πάνω στον Γιάννη, ο οποίος χρειάζεται ακόμη δουλειά για να βρίσκει την weak side και το ελεύθερο σουτ (αν και οι υπόλοιποι, πλην Παπανικολάου, είναι στατικοί και δεν βοηθάνε για να γίνει αυτό ευκολότερα).
Τέταρτον: Αυτό (το πρόβλημα δηλαδή της οργανωμένης επίθεσης), οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στον Μπουρούση, με τον οποίον υπάρχει πρόβλημα και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Στην άμυνα, έχει αργά πόδια, και όταν βγαίνει να κάνει το hedge out, αργεί να επιστρέψει. Εν μέρει το πρόβλημα αυτό το καλύπτει ο Γιάννης, ο οποίος γίνεται ‘5’ σε αυτές τις περιπτώσεις. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο, με μεγάλους αντιπάλους, αυτό θα γίνεται χωρίς να μας κοστίσει. Όταν μπαίνει ο πιο γρήγορος Παπαγιάννης, τα πράγματα σαφώς βελτιώνονται. Στην επίθεση, τα αργά πόδια του Μπουρούση, είναι πάλι πρόβλημα. Δεν μπορεί να παίξει πικ εν ρολ, με αποτέλεσμα όταν (και αν) κάνει σκρην, να στέκεται στη συνέχεια στην κορυφή της ρακέτας για τρίποντο, αντί να ρολάρει στο ζωγραφιστό…Τα αποτελέσματα τα έχουμε δει όταν συμβαίνει αυτό: Αν δεν σουτάρει τρίποντο, η ομάδα βρίσκεται να είναι στατική και μένει συνήθως η μπάλα στα χέρια του Καλάθη να επιχειρήσει το σουτ απελπισίας…Φυσικά, στο παιχνίδι με πλάτη είναι πάρα πολύ καλός, και από τα λίγα πεντάρια σήμερα που μπορούν να το κάνουν τόσο καλά, φορτώνοντας με πόντους το αντίπαλο καλάθι, γι’ αυτό άλλωστε και βρίσκεται ακόμη στην βασική δωδεκάδα…Σε γενικές γραμμές όμως, πιο πολύ χαμένοι παρά κερδισμένοι βγαίνουμε από την χρησιμοποίησή του. Παρατηρήστε πόσο καλύτερα λειτουργεί άμυνα και επίθεση, εν τη απουσία του.
Πέμπτον: Το σχήμα με τα 3 φόργουορντ δεν έχει νόημα όταν λείπει ο Γιάννης. Ο Πρίντεζης είναι μεν γρήγορος, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κάνει αυτό που κάνει ο Γιάννης, από την μία ρακέτα στην άλλη. Γι’ αυτό και συνήθως, όταν μπαίνει ο Πρίντεζης, και βγαίνει ο Γιάννης, αλλάζει και ένας εκ των Παπανικολάου, Παπαπέτρου, για να μπει ο Λαρεντζάκης, ώστε να παίξουμε με ένα πιο ορθολογικό σχήμα. Προσωπικά, το σχήμα με δύο γκαρντ το προτιμώ σε κάθε περίπτωση, με ή χωρίς τον Γιάννη μέσα, διότι ο Λαρεντζάκης είναι πιεστικός στην άμυνα, και κλέβει πολλές μπάλες φεύγοντας στον αιφνιδιασμό, όπου εκεί είναι πολύ καλός στο τελείωμα. Συν του ότι είναι μια αξιόπιστη λύση στο τρίποντο, όταν βρεθεί μόνος του.
Έκτον: Ακόμη καλύτερο σχήμα είναι αυτό με τα τρία γκαρντ, όπως είδαμε να δοκιμάζεται στο ματς με την Βενεζουέλα, όπου έπαιξαν μαζί Μάντζαρης, Κόνιαρης, Λαρεντζάκης για αρκετό διάστημα. Δυστυχώς, ο Σκουρτόπουλος επέλεξε (ή υποχρεώθηκε) να πάρει μόνο 4 γκαρντ, και όχι 5. Δεδομένου ότι θα χρειαζόμαστε φρέσκο τον Καλάθη στα δύσκολα, και του τραυματισμού του Σλούκα, αλλά και του γεγονότους ότι με Μάντζαρη χαμηλώνει το τέμπο του παιχνιδιού, ήταν έγκλημα που δεν πήραμε και τον γρηγορότερο Κόνιαρη. Ο δε Σλούκας, αποδίδει καλύτερα όταν παίζει στο 2, και όχι όταν παίζει στον άσσο. Στην ουσία επομένως, είμαστε με μόνο έναν γρήγορο πλέη μέηκερ (λιγοστεύουν δηλαδή οι πιθανότητες να αλλάξουμε πολλές φορές τον ρυθμό του παιχνιδιού), ενώ οι πιθανότητες να παίζουμε για μεγάλα διαστήματα με τρία γκαρντ (σχήμα ευέλικτο, που παραδοσιακά αποδίδει για την εθνική μας) λιγοστεύουν επίσης.
Νομίζω πως κανονικά ο Θ. Αντετοκούμπο δεν θα έπρεπε να είναι στην δωδεκάδα, ώστε να πάμε με 5 γκαρντ, και εικάζω πως ίσως επιβλήθηκε στον Σκουρτόπουλο από τον Γιάννη. Ναι μεν ο Βασιλόπουλος έχει αργά πόδια, αλλά είναι πολύ πιο αξιόπιστος στο σουτ, όταν βρεθεί μόνος του, και πολύ πιο έμπειρος, ενώ και χημεία με τους υπόλοιπους έχει καλύτερη. Δηλαδή, θεωρώ πως έπρεπε να πάρουμε 5 γκαρντ στην δωδεκάδα, και μεταξύ των Βασιλόπουλου, και Θ. Αντετοκούμπο, να επιλεγεί ο πρώτος, για την δωδεκάδα (οι υπόλοιποι, ούτως ή άλλως δεν θα μπορούσαν να είναι εκτός).
Έβδομον: Παρατηρούμε ότι Παπαγιάννης και Γιάννης Αντετοκούμπο δεν παίζουν ποτέ στην πεντάδα, και λογικό είναι αυτό. Ο Παπαγιάννης είναι κανονικό πεντάρι, και σκεπάζει το καλάθι, είναι πολύ γρήγορος για το ύψος του, και δεν απαιτείται να παίζει ο Γιάννης στο 5 στην άμυνα, όπως γίνεται όταν είναι μέσα ο Μπουρούσης. Γενικώς, είναι η μεγάλη ευκαιρία του Παπαγιάννη στο τουρνουά να αποδείξει ότι είναι ένα παιδί με μεγάλες δυνατότητες, και η μεγάλη ευκαιρία της εθνικής να τον αξιοποιήσει περισσότερο…