18-09-19
17:36
Γενικά είμαι και εγώ της άποψης πως mental disorders όπως η κατάθλιψη δεν ''θεραπεύονται''.Αυτά που θεραπεύονται είναι τα συμπτώματα(το συνεχές αίσθημα αδυναμίας και κούρασης,οι αρνητικές σκέψεις κ.ο.κ).Δεν ξέρω αν είναι το ίδιο και το αυτό βέβαια αυτό που λέω..
Οχι, η καταθλιψη οταν ειναι στη κλινικη της μορφη, δηλαδη μια αυτονομη παθηση, εχει γενικα καλη προγνωση. Θεραπευεται, τις περισοτερες φορες μαλιστα θα περασει απο μονη της χωρις να επιστρεψει. Αν η καταθλιψη ειναι συμπτωμα η συνδρομη καποια αλλης παθησης τοτε πρεπει να λυθει το υπερπων προβλημα και σιγα σιγα θα ληθει και η καταθλιψη.
Λεω θεραπευεται γιατι μπορουμε να δουμε δομικες αλλαγες στον εγγεφαλο ανθρωπων που ξεπερασαν χρονιες καταθληψεις.
Τα χάπια θεωρώ δουλεύουν όπως τα παυσίπονα.Επιφανειακά και για λίγο.Η αποδοχή της κατάστασης από τον άνθρωπο που υποφέρει και το να κρατάει τον εαυτό του δραστήριο και ενεργό ''βγαίνοντας'' από τον εαυτό του είτε αυτό είναι γυμναστήριο,είτε είναι συζήτηση με κοντινούς ανθρώπους,είτε η ενασχόληση με τέχνες,το διάβασμα οτιδήποτε, βοηθάει αρκετά.
Οχι, επισης δεν ειναι ετσι, τα αντικαταθλιπτικα εχουν δεχθει πολυ κριτικη ενα μεγαλο μερος της οποιας ειναι δικαιολογημενη παρολα αυτα εχουν κυριολεκτικα σωσει ζωες. Οι θεραπευτικες δρασεις τους ειναι δυο:
1) μειωνουν τα συμπτωματα με αποτελεσμα το ατομο να μπορει να αναζητησει αλλα και να ειναι πιο δεκτικος σε αλλες θεραπευτικες προσεγγισεις (ψυχοθεραπεια, διαλογισμος, τεχνες, κοινωνικοποιηση, ασκηση κτλ) και
2) εμμεσα και αμμεσα προκαλουν αναστροφη της ατροφιας του ιπποκαμπου που εχει συνδεθει με την καταθλιψη.
Πολλες φορες τα φαρμακα χρειαζονται. Το "προβλημα" ειναι η ευκολια και η διαρκεια συνταγογραφισης και το γεγονος οτι συχνα πυκνα δινονται ΧΩΡΙΣ συνδιασμενη ψυχοθεραπεια.
Υπάρχει διαφορά στην κατάθλιψη που προκλήθηκε από κάποιο συγκεκριμένο τραγικό σημαδιακό γεγονός και από την κατάθλιψη που υπάρχει χωρίς προφανές λόγο.
Το πρωτο λεγεται πενθος η μελαγχωλια, δεν ειναι καταθλιψη. Η καταθλιψη εχει επιμονο και βαθυ χαρακτηρα. Το πενθος ξεκινα βαθυ αλλα σχετικα συντομα το ατομο ανακαμπτει. Στην καταθλιψη δεν ειναι ετσι.
Πχ αν πεθανει ο συντροφος σου δεν θα σε διαγνωσει κανενας με καταθλιψη που δεν εχεις κουραγιο να σηκωθεις απο το κρεβατι σου και κλαις ολη μερα. Αν ομως μετα απο 2 μηνες εξακολουθεις να εισαι ετσι τοτε θα πουμε οτι εχεις καταθλιψη και χρειαζεται καποια βοηθεια να βγεις απο τη τρυπα.
Γενικα αν σου τυχουν σε σχετικα μικρο χρονικο διαστημα πανω απο 4 τετοια γεγονοτα (και συνηθως πανε μαζι). Πχ χανεις συντροφο, σε απολυουν απο τη δουλεια, ξεκινας το ποτο, αναγκαζεσαι να μετακομισεις, χανεις φιλους τοτε δυστυχως υπαρχει αυξημενος κινδυνος να πεσεις σε καταθλιψη και αυτη να επιμενει
Παιδια επειδη ξερω αρκετους απο αυτους που γραφουν στο psychologynow σας συμβουλευω οτιδηποτε διαβαζετε το ΛΙΓΟΤΕΡΟ να το επιβεβαιωνετε απο τριτες πηγες. Το επιπεδο ειναι τρομακτικα χαμηλο.
Παραδειγμα το συγκεκριμενο αρθρο το οποιο ειναι ελαφρως για τα μπαζα. Κανει να φαινεται οτι η ειδοποιος διαφορα της καταθλιψης με την μελαγχωλια ειναι η ελειψη συναισθηματος (ονομαζεται ανηδονια αυτο). Αυτο ειναι ΛΑΘΟΣ. Η ανηδονια και η συναισθηματικη αποσυρση ειναι ΕΝΑ απο τα ΠΙΘΑΝΑ συμπτωματα μιας καταθλιψης. ΟΧΙ το βασικο.
Άρα είναι μην σου τύχει, και αν σου τύχει; Άγιος ο Θεός;
Δεν λέω ότι είναι εύκολο αλλά δεν μπορείς να φύγεις από την κατάθλιψη εντελώς; Μοιάζει σαν να είναι καταδικασμένος ο οποιοσδήποτε καταθλιπτικός. (Απλά ρωτάω)
Φυσικα και μπορεις να επανελθεις. Ενταξει υπαρχουν ορισμενες καταθλιψεις πολυ επιμονες και ανθεκτικες σε θεραπευτικες προσεγγισεις αλλα αυτο δεν ειναι η νορμα.
Υπήρξε μια περίοδος στο παρελθόν μου που όλα κυριολεκτικά πήγαιναν στραβά. Συνέπεσαν τόσες πολλές μεγάλες ατυχίες αλλά και μικρές καθημερινές που είχα φτάσει στο συμπερασμα πως τελικά υπάρχει θεός και με έχει βάλει στο μάτι και σπάει πλάκα μαζί μου, καθώς η όλη κατάσταση ήταν τόσο γαμησετα που έπρεπε κάποιος να την έχει σχεδιάσει
Οπως ειχε πει καποια #debihope:
"Before you diagnose yourself with depression or low self esteem, first make sure you are not, in fact, just surrounded by assholes."
Εγώ το τελευταίο 2μηνο έχω φόβο ότι θα πεθάνω.Μαλιστα πριν 3 εβδομάδες είχα πάθει κρίση πανικού και πήγα στο κέντρο υγείας ώστε να μου δώσουν Xanax για να ηρεμήσω.Καθε μέρα νομίζω ότι έχω κάτι μια το κεφάλι μου,μια πόνο στο στήθος,μια βάρος στο πόδι κτλ.Οταν ξεχνιέμαι δεν έχω τίποτα.
Ίσως είναι λόγω των πανελληνίων.
Ε ναι αγχος ειναι αυτο. Chill bitch που ελεγε και ο ιπποκρατης
29-06-12
14:54
Τα αντικαταθλιπτικά δεν είναι εθιστικά στο κορμί αλλά ως ψυχοτρόπα έχουν ένα σχετικό "ψυχολογικό" εθισμό, οι βενζοδιαζεπίνες (τα περισσότερα ηρεμιστικά είναι τέτοια) είναι εθιστικά και πολύ μάλιστα. Με άλλα λόγια ξεκινάς με αντικαταθλιπτικά και επειδή ο γιατρός σου θέλει να σου πουλήσει κι άλλα, σε εθίζει ψυχολογικά και κρυφοκλέβεις και το ηρεμιστικό και γίνεσαι αρντάν με το μυαλό πολτό.
Oι βενζοδιαζεπινες (xanax, lexotanil, tavor, stedon κτλ) *δεν* ειναι αντικαταθληπτικα, ειναι αγχολυτικα-κατασταλτικα.
Τα αντικαταθλιπτικα που συνηθως συνταγογραφουνται του τυπου SSRI-SNRI (ladose, cipralex, effexor κτλ) και ΕΙΝΑΙ εθιστικα, για την ακριβια εχουν απο τα χειροτερα στερητικα συνδρομα που υπαρχουν. Σε μικρες δοσολογειες για λιγο καιρο και με καταληλη ψυχοθεραπεια δουλευουν ομως.
Θα μπλεξουμε παλι στην ιδια βλακωδη συζητηση περι ψυχιατρικης, point is this: αν χρειαζεται να παρεις φαρμακα παρε φαρμακα, αλλα θα πρεπει να εχουν εξαντληθει οι αλλες μεθοδοι πρωτα (ειδικα αν εισαι μικρος σε ηληκια). Αν ο ψυχιατρος σου γραφει φαρμακα απο την πρωτη επισκεψη ειναι μαλακας πηγαινε σε αλλον.
Η ενημερωση πεφτει στα χερια του ασθενους, μαθε τι εχεις, ρωτα το γιατρο, ρωτα και αλλους γιατρους, οι γιατροι ειναι οπως ολοι οι ανθρωποι, καπιοι μαλακες καπιοι οχι. ΜΑΘΕ
Δεν ξέρω αν έχω κατάθλιψη ή οχι... Εδώ και μερικές εβδομάδες πάντως δεν νιώθω καλά. Στην αρχή είχα συμπτώματα άγχους.. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω, ένιωθα ένα βάρος στο στήθος κι οτι μου κοβόταν η ανάσα, συχνά με έπιανε πανικός ενώ γενικά είμαι εξαιρετικά ψύχραιμος άνθρωπος.. Έπειτα άρχισα να γίνομαι επιθετική και νευρική, εκνευριζόμουν χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Τον τελευταίο καιρό ξαπλώνω το βράδυ να κοιμηθώ και δεν με παίρνει ο ύπνος. Αρχίζω τότε και σκέφτομαι διάφορα πράγματα που είτε με κάνουν να εκνευρίζομαι είτε να νιώθω άσχημα με τον εαυτό μου και να βάζω τα κλάματα. Χτες και σήμερα νιώθω τεράστια θλίψη. Χτες σχεδόν όλη τη μέρα έκλαιγα, με αποτέλεσμα σήμερα να δω οτι έσπασε κι ένα αγγείο στο μάτι μου. Νιώθω το κεφάλι μου να θέλει να σπάσει, μου ρχονται δάκρυα στα μάτια με το παραμικρό. Νιώθω τύψεις για το οτιδήποτε και αισθάνομαι πολύ άσχημα με τον εαυτό μου.
Και για όλα αυτά δεν υπάρχει κανένας προφανής λόγος. Δεν θεωρώ οτι μου λείπει κατι από τη ζωή μου. Δεν είχα κάποια απώλεια πρόσφατα. Δραστηριότητες που παλιότερα με ανέβαζαν, όπως το θέατρο, τώρα πια μου φαίνονται κι αυτές σαν εμπόδιο, μου δημιουργούν άγχος αντί για χαρά.
Έχω περάσει περιόδους κατάθλιψης, αλλά τότε υπήρχε λόγος, όπως επίσης τότε σκεφτόμουν έντονα τον θάνατο ενώ τώρα αυτό το ενδεχόμενο δεν υπάρχει στο μυαλό μου. Δε νιώθω οτι θέλω να τα παρατήσω, νιώθω οτι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις μου, οτι δεν είμαι ικανή πλέον να το κάνω...
Δεν ξέρω πώς να βγω απ αυτή τη δίνη που με τραβάει σιγά σιγά προς τα μέσα, δεν ξέρω πώς θα ξεφύγω από αυτό. Και όσο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο αγχώνομαι και μου φαίνεται ακόμα πιο δύσκολο...
Αν το έχει περάσει κάποιος, ή αν μπορεί να μου πεί έναν τρόπο, όποιος κι αν είναι, για να το παλέψω, ας μου στείλει, πραγματικά, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι μόνη μου... Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας...
Ναι καλο θα ηταν να σε ενα γιατρο, πολλες φορες η καταθλιψη εχει και φυσιολογικα αιτια (υποθυροειδισμος πχ), αλλα μπορει να ειναι και ατυπη, παντως ναι γενικα δειχνεις οτι περνας ενα καταθλιπτικο επισοδειο, ειναι κριμα να καθεσαι να υποφερεις, πηγαινε σε ενα ψυχιατρο να το δειτε. Αν θες πες μου να σου δωσω τηλ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.