camil
Δραστήριο μέλος
Η camil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 798 μηνύματα.
19-05-22
12:15
Υπήρχε εξέλιξη σε αυτό το κομβικό σημείο?
Ναι, πολύ μεγάλη! Γιατί μπορεί να μη συνέβαινε τίποτα το φανταστικό στη ζωή μου αλλά δεν είχα το βάρος της αρνητικής σκέψης από πάνω να τα κάνει όλα χειρότερα.
camil
Δραστήριο μέλος
Η camil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 798 μηνύματα.
11-05-22
15:35
Δε θα γράψω λεπτομέρειες αλλά πήγα όταν η πίεση που ένιωθα ήταν τόσο μεγάλη που δεν μπορούσα να αντέξω. Κάποιοι μου πρότειναν μια κοπέλα. Ήταν ψυχολόγος-ψυχίατρος. Αρχίσαμε να κάνουμε συνεδρίες. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν πρέπει να θεωρώ ότι πήγα σε ψυχολόγο ή ψυχίατρο. Θεωρώ ότι δέχτηκα ψυχιατρική βοήθεια επειδή τα θέματά μου ήταν πολύ σοβαρά αλλά δεν το έψαξα. Μου αρκεί που βοηθήθηκα.
Πιο πριν αυτό που έκανα, το έχω ξαναπεί, ήταν να αλλάξω τη σκέψη μου. Να αναρωτηθώ, αυτό (το οποιοδήποτε) θέλω να το κάνω πραγματικά, το έχω ανάγκη ή το θέλω για κοινωνικούς λόγους; Να δω τα καλά τα όποια καλά υπήρχαν στη ζωή μου. Να σκεφτώ ότι με το να κολλάω ή να αναπαράγω συνεχώς τα αρνητικά δεν κερδίζω τίποτα.
Καλά κι αυτά, αλλά χωρίς βοήθεια είναι σχεδόν αδύνατο να πας ένα βήμα παραπέρα. Άντε να μείνεις σε μια κατάστασης ήπιας θλίψης με κάποιες καλές αναλαμπές.
Πιο πριν αυτό που έκανα, το έχω ξαναπεί, ήταν να αλλάξω τη σκέψη μου. Να αναρωτηθώ, αυτό (το οποιοδήποτε) θέλω να το κάνω πραγματικά, το έχω ανάγκη ή το θέλω για κοινωνικούς λόγους; Να δω τα καλά τα όποια καλά υπήρχαν στη ζωή μου. Να σκεφτώ ότι με το να κολλάω ή να αναπαράγω συνεχώς τα αρνητικά δεν κερδίζω τίποτα.
Καλά κι αυτά, αλλά χωρίς βοήθεια είναι σχεδόν αδύνατο να πας ένα βήμα παραπέρα. Άντε να μείνεις σε μια κατάστασης ήπιας θλίψης με κάποιες καλές αναλαμπές.
camil
Δραστήριο μέλος
Η camil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 798 μηνύματα.
11-05-22
10:01
Εμένα θα μου πεις ; Ως παιδί διαισθανόμουν ότι κάτι δεν πάει καλά με την οικογένειά μου αλλά αργότερα όταν και έμαθα και κατάλαβα κάποια πράγματα είπα "μα πού έπεσα, είναι δυνατόν"!!!;
Πιστεύω ότι όλοι χρειαζόμαστε κάποιον ειδικευμένο να μιλάμε που και που. Επειδή όμως λίγοι τελικά πάμε αυτοί οι λίγοι συνήθως είμαστε οι άτυχοι και όχι οι κακοί ή οι τρελοί. Ακούμε "αυτός που σκοτώνει γατάκια π.χ. χρειάζεται ψυχίατρο". Δεν είναι έτσι. Το να είσαι κακός είναι και θέμα χαρακτήρα (για να μην πω μόνο θέμα χαρακτήρα). Δε θα σε κάνει ο ψυχίατρος καλό άνθρωπο, δεν είναι αυτή η δουλειά του.
Ξέρω άτομα που πέρασαν πολύ δύσκολα και εκδήλωσαν απίστευτη ζήλια και κακία. Εμένα δε με αφορούσε ποτέ να θάψω κάποια επειδή ήταν πιο ψηλή ή πιο όμορφη από μένα ή να προσπαθήσω να κάνω τους άλλους να υποφέρουν. Μήπως αν δεν περνούσαν καλά οι άλλοι αυτό θα έκανε εμένα να περνάω καλύτερα;
Ο κόσμος είναι κακός και παράξενος, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχουν και καλοί άνθρωποι, εκείνοι που θα σε βοηθήσουν χωρίς να επιδιώξουν να το μάθεις, που θα χαίρονται που σε βλέπουν και που θα σου χαμογελάνε ειλικρινά. Ελπίζω σύντομα να τους γνωρίσεις.
Πιστεύω ότι όλοι χρειαζόμαστε κάποιον ειδικευμένο να μιλάμε που και που. Επειδή όμως λίγοι τελικά πάμε αυτοί οι λίγοι συνήθως είμαστε οι άτυχοι και όχι οι κακοί ή οι τρελοί. Ακούμε "αυτός που σκοτώνει γατάκια π.χ. χρειάζεται ψυχίατρο". Δεν είναι έτσι. Το να είσαι κακός είναι και θέμα χαρακτήρα (για να μην πω μόνο θέμα χαρακτήρα). Δε θα σε κάνει ο ψυχίατρος καλό άνθρωπο, δεν είναι αυτή η δουλειά του.
Ξέρω άτομα που πέρασαν πολύ δύσκολα και εκδήλωσαν απίστευτη ζήλια και κακία. Εμένα δε με αφορούσε ποτέ να θάψω κάποια επειδή ήταν πιο ψηλή ή πιο όμορφη από μένα ή να προσπαθήσω να κάνω τους άλλους να υποφέρουν. Μήπως αν δεν περνούσαν καλά οι άλλοι αυτό θα έκανε εμένα να περνάω καλύτερα;
Ο κόσμος είναι κακός και παράξενος, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχουν και καλοί άνθρωποι, εκείνοι που θα σε βοηθήσουν χωρίς να επιδιώξουν να το μάθεις, που θα χαίρονται που σε βλέπουν και που θα σου χαμογελάνε ειλικρινά. Ελπίζω σύντομα να τους γνωρίσεις.
camil
Δραστήριο μέλος
Η camil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 798 μηνύματα.
11-05-22
09:40
Δεν είπα αυτό. Παίζει ρόλο και η τύχη σίγουρα. Μπορεί να είσαι σε ένα τμήμα κάποιας σχολής και για οποιονδήποτε λόγο να μην αισθάνεσαι κοντά με τους συμμαθητές σου και να πηγαίνεις σε άλλο και να νιώθεις πως τους καινούργιους τους ξέρεις μια ζωή.
Όμως από τους τόσους ανθρώπους που θα γνωρίσουμε στο σχολείο, στη δουλειά, σε κάποιο χόμπι-δραστηριότητα γίνετε να μη μας κάνει κανένας για φίλος; Όχι κολλητός, αλλά τουλάχιστον να μιλάμε και να μοιραστούμε δυο πράγματα. Δε θα ήταν καλό να δούμε μέσα μας μήπως κάνουμε κάτι λάθος ή θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι καλύτερα;
Όχι για να κατηγορήσουμε τον εαυτό μας, αλλά για να διορθώσουμε αυτό που μας εμποδίζει να περνάμε καλύτερα και να αρχίσουμε επιτέλους να ευχαριστιόμαστε τη ζωή.
Όμως από τους τόσους ανθρώπους που θα γνωρίσουμε στο σχολείο, στη δουλειά, σε κάποιο χόμπι-δραστηριότητα γίνετε να μη μας κάνει κανένας για φίλος; Όχι κολλητός, αλλά τουλάχιστον να μιλάμε και να μοιραστούμε δυο πράγματα. Δε θα ήταν καλό να δούμε μέσα μας μήπως κάνουμε κάτι λάθος ή θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι καλύτερα;
Όχι για να κατηγορήσουμε τον εαυτό μας, αλλά για να διορθώσουμε αυτό που μας εμποδίζει να περνάμε καλύτερα και να αρχίσουμε επιτέλους να ευχαριστιόμαστε τη ζωή.
camil
Δραστήριο μέλος
Η camil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 798 μηνύματα.
11-05-22
09:24
Αν το ίδιο το άτομο δεν επιθυμεί δεν χρειάζεται να επιμένουμε. Είχα κάνει παλιότερα ένα θρεντ που είχα θέσει την εξής ερώτηση : η ψυχική μας υγεία κατά πόσο μπορεί να βελτιωθεί μόνο μέσω ενός ειδικού αν δεν αλλάξουν αυτά που μας στεναχωρούν ;
Εννοώ οτι, αν ένα άτομο πχ είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση γιατί δεν έχει φίλους, η λύση ποια είναι να βρει φίλους ή να πάει σε ειδικό ? Και να πάει σε ειδικο θα συνεχίσει να είναι μόνο του κ να στεναχωριέται .
Καταρχάς να πω πως όταν ένα άτομο δε βλέπει ότι έχει πρόβλημα και δε θέλει να πάει σε ψυχολόγο/ψυχίατρο και να πάει το πιθανότερο είναι πως δε θα βοηθηθεί. Ο ειδικός μπορεί να σε βοηθήσει δεν είναι όμως και μάγος να αλλάξει τη ζωή κάποιου όταν ο ίδιος δεν το επιθυμεί.
Θα απαντήσω στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Λες για ένα παιδί που δεν έχει φίλους. Για να κάνουμε φίλους δε χρειάζεται να έχουμε ιδιαίτερα χαρίσματα. Όταν κάποιος δεν έχει, αυτό δεν είναι μια ένδειξη πρέπει να βοηθηθεί ψυχολογικά; Οπότε το να πάει σε έναν ψυχολόγο θα τον βοηθήσει να ξεμπλοκάρει, να διαχειριστεί τα θέματά του (που πιθανότατα είναι θέματα που προέκυψαν από ένα άσχημο κοντινό περιβάλλον) και ίσως όχι αμέσως αλλά σιγά σιγά να αρχίσει να ανοίγεται και να κάνει φίλους. Αν δεν ξεμπλοκάρει το πιθανότερο είναι ότι απλώς θα συνεχίσει να μην έχει φίλους.