Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
27-02-09
10:54
Το "χρήμα"
Η πίστη, και κατά τον Παύλο( Προς Εβρ. Ια, 1), είναι «ελπιζομένων πεποίθησις», δηλαδή «βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων».
Η πίστη είναι ταυτόχρονα εγωισμός και απόλυτη αυτοάρνηση. Διότι δρω γιʼ αυτό που πιστεύω( πχ Θεό ή χρήμα), σημαίνει δρω για μένα, αλλά η αξία της δράσης μου, δεν αποδίδεται σʼ εμένα: την κατέχει, έτσι κι αλλιώς, ή ο Θεός ή το χρήμα( ή όποιο άλλο ουσιαστικό της πίστης σου).
Η πίστη, έτσι κι αλλιώς, είναι ένα πάθος, πάθος όμως γένους και όχι είδους. Είναι δηλαδή επίθετο ανθρώπινο, που κάνει τον άνθρωπο γένος, από είδος. Είναι θεμελιακό στοιχείο «εξημέρωσης», προς «πολιτισμό»: αν ως τέτοιον εννοήσουμε το γενικό πλαίσιο συνύπαρξης του ανθρώπου, με τα υπόλοιπα «οικόσιτα», προς ικανοποίησή του. Γιατί, κατά το βάθος της κάθε «ανθρώπινης συνείδησης», το κάθε ζητούμενό της, προσδοκά την ικανοποίηση. Ο θάνατος αρχίζει τη μουρμούρα του, αφότου κανείς αρχίζει να μπαίνει σε ύφεση των προσδοκιών ικανοποίησης. Χωρίς την προσδοκία ικανοποίησης, ο κάθε άνθρωπος «χάνει το νόημα της ζωής»(του).
Το μέτρο της πίστης είναι ανάλογο με το μέγεθος της σκιάς, που φωτίζει στο «βάθος της ψυχής-συνείδησης» του κάθε ανθρώπου, η προσδοκούμενή του ικανοποίηση.
Το πάθος εμπνέει καθετί μεγάλο στις πράξεις μας, και απʼ αυτό παίρνουν φτερά οι ιδέες μας, απʼ αυτό γεννιέται ακόμη και η προσδοκία της αθανασίας ή ακόμη και η ασύδοτη ελευθερία της ατομικότητας. Κάθε κίνηση του απείρου, καταξιώνεται, μέσω του πάθους. Το μέγιστο πάθος είναι εκείνο που προσμένει το αδύνατο. Είναι εκείνο που ποθεί το άτομο, και όσο περισσότερο εκείνα εναντίον των οποίων μάχεται είναι ουσιαστικά(πράγματα) μεγάλα και ισχυρά(«τρομερά»), όσο περισσότερο ο σκοπός και τα εμπόδια είναι υψηλότερα( θόλος-θάλλος), τόσο μεγαλύτερο και επίφοβο γίνεται και το ίδιο( το άτομο).
Η πίστη, ως πάθος, έχει μία σχέση πολύρροπη, με το χρόνο.. Αναζητά το χρόνο, γιατί δεν υπάρχει πίστη, παρά μόνον αν υπήρξε ιστορικό γεγονός. Γιατί η πίστη η ίδια είναι ιστορικό γεγονός, είναι εν χρόνω(παρόν) και προς χρόνο(μέλλον). Δεν υπήρξε πάντα η πίστη. Αν υπήρχε από πάντοτε, θα ήταν ενύπαρξη, δεν θα ήταν πια, η πίστη. Γιατί αυτή υπάρχει, μόνον όταν ζητάει κι όταν παίρνει χρόνο. Χρειάζεται πάντα, μία συναλλαγή χρόνου: «ελεύθερου χρόνου»!
Η πίστη, και κατά τον Παύλο( Προς Εβρ. Ια, 1), είναι «ελπιζομένων πεποίθησις», δηλαδή «βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων».
Η πίστη είναι ταυτόχρονα εγωισμός και απόλυτη αυτοάρνηση. Διότι δρω γιʼ αυτό που πιστεύω( πχ Θεό ή χρήμα), σημαίνει δρω για μένα, αλλά η αξία της δράσης μου, δεν αποδίδεται σʼ εμένα: την κατέχει, έτσι κι αλλιώς, ή ο Θεός ή το χρήμα( ή όποιο άλλο ουσιαστικό της πίστης σου).
Η πίστη, έτσι κι αλλιώς, είναι ένα πάθος, πάθος όμως γένους και όχι είδους. Είναι δηλαδή επίθετο ανθρώπινο, που κάνει τον άνθρωπο γένος, από είδος. Είναι θεμελιακό στοιχείο «εξημέρωσης», προς «πολιτισμό»: αν ως τέτοιον εννοήσουμε το γενικό πλαίσιο συνύπαρξης του ανθρώπου, με τα υπόλοιπα «οικόσιτα», προς ικανοποίησή του. Γιατί, κατά το βάθος της κάθε «ανθρώπινης συνείδησης», το κάθε ζητούμενό της, προσδοκά την ικανοποίηση. Ο θάνατος αρχίζει τη μουρμούρα του, αφότου κανείς αρχίζει να μπαίνει σε ύφεση των προσδοκιών ικανοποίησης. Χωρίς την προσδοκία ικανοποίησης, ο κάθε άνθρωπος «χάνει το νόημα της ζωής»(του).
Το μέτρο της πίστης είναι ανάλογο με το μέγεθος της σκιάς, που φωτίζει στο «βάθος της ψυχής-συνείδησης» του κάθε ανθρώπου, η προσδοκούμενή του ικανοποίηση.
Το πάθος εμπνέει καθετί μεγάλο στις πράξεις μας, και απʼ αυτό παίρνουν φτερά οι ιδέες μας, απʼ αυτό γεννιέται ακόμη και η προσδοκία της αθανασίας ή ακόμη και η ασύδοτη ελευθερία της ατομικότητας. Κάθε κίνηση του απείρου, καταξιώνεται, μέσω του πάθους. Το μέγιστο πάθος είναι εκείνο που προσμένει το αδύνατο. Είναι εκείνο που ποθεί το άτομο, και όσο περισσότερο εκείνα εναντίον των οποίων μάχεται είναι ουσιαστικά(πράγματα) μεγάλα και ισχυρά(«τρομερά»), όσο περισσότερο ο σκοπός και τα εμπόδια είναι υψηλότερα( θόλος-θάλλος), τόσο μεγαλύτερο και επίφοβο γίνεται και το ίδιο( το άτομο).
Η πίστη, ως πάθος, έχει μία σχέση πολύρροπη, με το χρόνο.. Αναζητά το χρόνο, γιατί δεν υπάρχει πίστη, παρά μόνον αν υπήρξε ιστορικό γεγονός. Γιατί η πίστη η ίδια είναι ιστορικό γεγονός, είναι εν χρόνω(παρόν) και προς χρόνο(μέλλον). Δεν υπήρξε πάντα η πίστη. Αν υπήρχε από πάντοτε, θα ήταν ενύπαρξη, δεν θα ήταν πια, η πίστη. Γιατί αυτή υπάρχει, μόνον όταν ζητάει κι όταν παίρνει χρόνο. Χρειάζεται πάντα, μία συναλλαγή χρόνου: «ελεύθερου χρόνου»!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
30-07-08
17:12
Ουσιαστικός χρόνος είναι να υπάρχεις με τον εαυτό σου κάνοντας πράγματα γι'αυτόν (για την ψυχή σου, το Είναι σου το βαθύ εννοώ), και να μην τον χάνεις ακόμα κι όταν επικοινωνείς με τους ανθρώπους ή έχεις κάποια σχέση. 'Εξω από τον εαυτό σου όσο χρήμα και να'χεις δεν έχεις χρόνο για τίποτα, και δεν αγοράζεις παρά μόνο σάπια μήλα.
Ναι, συμφωνώ απόλυτα, αλλά "έτερο εκάτερο", καθότι παρά ταύτα, και όταν "βγαίνουμε" από τον "εαυτό" μας, ζούμε σε "βέβηλο κόσμο"! Στον κόσμο αυτό, δυστυχώς, η "ουσία" του χρόνου, μετριέται σε (και με) "χρήματα"! Νομίζω, για το τελευταίο, πως θα συμφωνείς!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
30-07-08
16:40
Με ποιά έννοια ;
Πρακτικά ό,τι εννοούμαι "χρήμα", τι συμβολίζει αν όχι μία πίστωση του μέλλοντος, με μία (ή και πολλές) αξία(ες) του παρόντος; Πουλώ σε κάποιον ένα μήλο και εκείνος μου δίνει ένα Ευρώ. Τι μου δίνει δηλαδή; Απλά τη δυνατότητα, σε μελλοντικό χρόνο να αγοράσω (ενδεχόμενα κι απ' τον ίδιο) κι εγώ ένα μήλο(ή κάτι ανάλογο).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
28-07-08
09:58
Περίσσιος χρόνος
Ο χρόνος αφ’ εαυτού του είναι άπειρος, αιώνιος. Όταν δεν είναι τέτοιος, τότε κάτι τρέχει. Κάτι συμβαίνει, κάτι υπάρχει. Αυτό το κάτι, έχει ήδη μετρήσει και σκλαβώσει ένα κάποιο μέρος του χρόνου. Όλα όσα συμβαίνουν και υπάρχουν, έτσι ή αλλιώς, πάνω στην ουρά του χρόνου φορτώνονται. Περίσσιος χρόνος λοιπόν, έτσι, θεωρείται το μέρος εκείνο του χρόνου, που είναι ακόμη ελεύθερο από φορτία, από ιστορία, είναι διαθέσιμος: είναι μέλλον
Ο περίσσιος χρόνος είναι, από γεννησιμιού του, η μεγάλη προσδοκία «θεών τε και ανθρώπων», είναι ο ανεκλάλητος λόγος ύπαρξης του Κόσμου και του Δημιουργού του. Είναι μία βεβαιότητα εκ των «ουκ άνευ», στοιχειακή προϋπόθεση όλων των βεβαιοτήτων του κόσμου μαζί και ξεχωριστά. Αν δεν υπήρχε αυτός, τίποτα δεν θα είχε αξία: άρα, και παρόν.
Παρόν και μέλλον μαζί, κάνουν τον «Αιών»(α), αλλά και μόνο με το μέλλον, ο περίσσιος χρόνος παραμένει «αιώνιος», άπειρος. Απ’ την αποδεδεγμένη αυτή αλήθεια ξεκινάει και παίρνει νόημα η δοξασία των ανθρώπων, περί «Κλήρου», κληρονομικότητας και Κληρονομιάς. Έννοιες θεοσκότεινες, έως και «θεουργικές»!
Το πότε η έννοια και (πρακτική) σημασία του περίσσιου χρόνου εμφανίστηκε σε ανθρώπινο μυαλό, μόνον ένας Θεός μπορεί να (μας) το βεβαιώσει αληθινά. Γι’ αυτό μάλλον( κι ο «δυτικός άνθρωπος»(σήμερα, όλος σχεδόν ο κόσμος, με εξαίρεση τους «Κινέζους»!), αποδέχθηκε ως πιο πειστική, τη «βιβλική». Έτσι κι αλλιώς πάντως, το ζήτημα έχει «μόνον ιστορική (και μυθική) σημασία». Εκείνο που έχει «ουσιαστική αξία», είναι το γεγονός ότι ο άνθρωπος, από εκεί και μετά, ξεκίνησε να μετράει τον περίσσιο (του χρόνο. Έτσι έμαθε, μεταξύ άλλων, και για το Χρήμα και την … Αθανασία!
Εσείς, πως το βλέπετε το "θέμα";
Ο χρόνος αφ’ εαυτού του είναι άπειρος, αιώνιος. Όταν δεν είναι τέτοιος, τότε κάτι τρέχει. Κάτι συμβαίνει, κάτι υπάρχει. Αυτό το κάτι, έχει ήδη μετρήσει και σκλαβώσει ένα κάποιο μέρος του χρόνου. Όλα όσα συμβαίνουν και υπάρχουν, έτσι ή αλλιώς, πάνω στην ουρά του χρόνου φορτώνονται. Περίσσιος χρόνος λοιπόν, έτσι, θεωρείται το μέρος εκείνο του χρόνου, που είναι ακόμη ελεύθερο από φορτία, από ιστορία, είναι διαθέσιμος: είναι μέλλον
Ο περίσσιος χρόνος είναι, από γεννησιμιού του, η μεγάλη προσδοκία «θεών τε και ανθρώπων», είναι ο ανεκλάλητος λόγος ύπαρξης του Κόσμου και του Δημιουργού του. Είναι μία βεβαιότητα εκ των «ουκ άνευ», στοιχειακή προϋπόθεση όλων των βεβαιοτήτων του κόσμου μαζί και ξεχωριστά. Αν δεν υπήρχε αυτός, τίποτα δεν θα είχε αξία: άρα, και παρόν.
Παρόν και μέλλον μαζί, κάνουν τον «Αιών»(α), αλλά και μόνο με το μέλλον, ο περίσσιος χρόνος παραμένει «αιώνιος», άπειρος. Απ’ την αποδεδεγμένη αυτή αλήθεια ξεκινάει και παίρνει νόημα η δοξασία των ανθρώπων, περί «Κλήρου», κληρονομικότητας και Κληρονομιάς. Έννοιες θεοσκότεινες, έως και «θεουργικές»!
Το πότε η έννοια και (πρακτική) σημασία του περίσσιου χρόνου εμφανίστηκε σε ανθρώπινο μυαλό, μόνον ένας Θεός μπορεί να (μας) το βεβαιώσει αληθινά. Γι’ αυτό μάλλον( κι ο «δυτικός άνθρωπος»(σήμερα, όλος σχεδόν ο κόσμος, με εξαίρεση τους «Κινέζους»!), αποδέχθηκε ως πιο πειστική, τη «βιβλική». Έτσι κι αλλιώς πάντως, το ζήτημα έχει «μόνον ιστορική (και μυθική) σημασία». Εκείνο που έχει «ουσιαστική αξία», είναι το γεγονός ότι ο άνθρωπος, από εκεί και μετά, ξεκίνησε να μετράει τον περίσσιο (του χρόνο. Έτσι έμαθε, μεταξύ άλλων, και για το Χρήμα και την … Αθανασία!
Εσείς, πως το βλέπετε το "θέμα";
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.