DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
27-07-07
22:44
Δεν θέλω πολλές σκέψεις, ούτε πολλά λόγια σ'αυτή τη φάση. Τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Για μένα τα πράγματα είναι απλά, μόνο που σέβομαι τις ιδιωτικές ζωές και τις ψυχοσυνθέσεις των "παικτών", γι'αυτό από σεβασμό σιωπώ. Φοβάμαι ότι ζούμε μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία και τίποτα παραπάνω. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που η Ιsi αρνείται την ύπαρξη της μοίρας επηρρεασμένη προφανώς από την Νέα Μεταφυσική του "φτιάξτο μόνος σου". Προτιμάτε την αυτοεκπλήρωση, κάτι που έχω επιχειρήσει παλιότερα και είχε ολέθρια αποτελέσματα. Προσοχή, μην παίζετε με φωτιές και σκοτάδια.
Αν αυτός ο ρεαλισμός μου με κάνει να φαντάζω ότι ανήκω στην Αδελφότητα της Θλίψης ή Ιούδας, τί να πω. Τι να πω. Αν πράγματι νοιώθω τόσο νεκρός όπως με περιγράφει το ποίημα του Χάους, τότε είμαι πράγματι στην αναπηρική καρέκλα που καθόταν και ο DrStrangelove στην ταινία και δεν μπορώ να σηκωθώ παρά μόνο λίγο πριν το ολοκαύτωμα. Μόνο που το ψευδώνυμό μου το διάλεξα για οποιονδήποτε άλλο λόγο απ'αυτόν που δείχνει ότι σημαίνει, και μόνο ολοκαύτωμα δεν έχω σκοπό να προκαλέσω. Χθες εκβιαστής, σήμερα Ιούδας. Ο Ιούδας τουλάχιστον φιλούσε υπέροχα κατά μία εκδοχή.
Αν αυτός ο ρεαλισμός μου με κάνει να φαντάζω ότι ανήκω στην Αδελφότητα της Θλίψης ή Ιούδας, τί να πω. Τι να πω. Αν πράγματι νοιώθω τόσο νεκρός όπως με περιγράφει το ποίημα του Χάους, τότε είμαι πράγματι στην αναπηρική καρέκλα που καθόταν και ο DrStrangelove στην ταινία και δεν μπορώ να σηκωθώ παρά μόνο λίγο πριν το ολοκαύτωμα. Μόνο που το ψευδώνυμό μου το διάλεξα για οποιονδήποτε άλλο λόγο απ'αυτόν που δείχνει ότι σημαίνει, και μόνο ολοκαύτωμα δεν έχω σκοπό να προκαλέσω. Χθες εκβιαστής, σήμερα Ιούδας. Ο Ιούδας τουλάχιστον φιλούσε υπέροχα κατά μία εκδοχή.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
27-07-07
16:15
Κατάλαβα πως οι σκέψεις μου δεν είμαι εγώ. Ταυτόχρονα κατάλαβα πως μπορώ με ευκολία να μεταστοιχειώνω τις σκέψεις μου σε ό,τι χρειάζομαι για να ορθοποδήσω. Δεν πας μακριά όταν λυπάσαι τον εαυτό σου...
Αφού οι σκέψεις σου δεν είσαι Εσύ, τότε μήπως μεταστοιχειώνεις το Τίποτα ή τις σκέψεις και επιθυμίες άλλων "δαιμόνων" σου ; Γιατί αν όπως λες έχεις δύναμη να μεταστοιχειώσεις ό,τι σκέφτεσαι σε αυτό που χρειάζεσαι, θα'πρεπε να σουν ευτυχισμένη, πράγμα που δεν το διαπιστώνω απ΄την πρώτη στιγμή. Φέτος με πλησίασαν αρκετοί άνθρωποι που μιλούσαν ''εσωτερικά'' και έγινα για όλους ο θεραπευτής τους στην τελική φάση. Κανείς τους δεν είχε δύναμη, ούτε τη δύναμη καν να κλάψει ώστε να λυτρωθεί. Τουλάχιστον κάποιοι άλλοι έχουν το θάρρος να παραδέχονται ότι θλίβονται παλεύοντας να οδηγηθούν στο λιμάνι.
Δεν είχα σκοπό να εμπλακώ σε συζήτηση, αλλά επειδή αυτό πήγαινε σε μένα, ότι εγώ λυπάμαι τον εαυτό μου, πλανάσαι. 'Οπως επίσης δεν με πείθεις ούτε συ ούτε ο Χάος ότι δεν θεωρείτε το κέντρο του κόσμου τον εαυτό σας. Μια από τις αποδείξεις ότι ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει, είναι ότι ειδικά εσύ εξέλαβες προσωπικά ότι αυτό που έγραψα, αφορούσε εσένα, ενώ ξέρεις πόσο σε εκτιμώ, και εγώ απλά παρουσίασα μια μεταβατική φάση μου και ανάγκες μου. Δεν αντιμετώπισα με κακία κανέναν, απλά προσπαθώ να σας δείξω ότι το νόμισμα έχει δυο όψεις (εφόσον φτάσαμε στους ''Εραστές", κάρτα των Διδύμων, μπορεί και να με καταλαβαίνετε περισσότερο) και δεν είμαστε παντογνώστες. Δεν είναι το θέμα τί βλέπεις μέσα σου και τι περιμένεις, αλλά μερικά γεγονότα είναι μοιραία. Δεν κάνουμε ό,τι θέλουμε στη ζωή. Θα υποταχθείτε στην μοίρα, δεν είστε θεοί να προκαλείτε γεγονότα.
'Οποτε προκάλεσα γεγονότα με τον ίδιο τρόπο το πλήρωσα ακριβά μετά. Τους συνταξιδιώτες μου τους θεωρώ απλά σημεία αναφοράς και όχι αυτοσκοπό, και δεν αναγνωρίζω κανέναν Δάσκαλο αν δεν με πείσει με χειροπιαστά παραδείγματα. Δάσκαλο είχα, και πολύ καλή, και ξέρω τί σημαίνει αυθεντικός Δάσκαλος. Το βασικό των Δασκάλων είναι Η ΣΙΩΠΗ.
Μη δίνετε στα σκυλιά την αλήθεια, έγραψε ο Χάος. Συμφωνώντας μαζί του σε αυτό θα προσθέσω : Μην ταίζετε σκυλιά αν πρώτα δεν έχετε βεβαιωθεί ότι και οι δικές σας προθέσεις είναι αγνές γιατί αλλιώς θα σας δαγκώσουν.
Ένας καθηγητής στο σχολείο μας έλεγε πως τα κύτταρά μας ανανεώνονται σχεδόν ολοκληρωτικά κάθε επτά χρόνια περίπου. Αν ισχύει αυτό, κάθε 7 χρόνια είμαστε ένας "καινούργιος άνθρωπος";
Ο άνθρωπος ανανεώνεται καθημερινά και αλλάζει καθημερινά ανάλογα με το βαθμό ευφυίας του. Ο ρυθμός των μεγάλων εσωτερικών αλλαγών δεν είναι προκαθορισμένος. Τα ταξίδια πρέπει να έχουν στόχο και πλάνο, αλλιώς καταντάμε φτερά στον άνεμο που βαυκαλιζόμαστε με ουτοπίες (λάθος που το έκανα και το κάνω ακόμα εγώ ουκ ολίγες φορές στην ζωή μου).
υπογραφή : ο εκβιαστής
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
25-07-07
15:58
Πριν αρχίσω να γράφω αυτά που έχω να πω γι' αυτήν την κάρτα, θα ήθελα ν' αναφερθώ σε κάτι διαδικαστικό. Η αναφορά μου για εγκατάλειψη του καραβιού στην τελευταία στάση αφορούσε οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον Δόκτωρα!! Ο Δόκτωρ δεν έχει το δικαίωμα ν' αποχωρήσει. Φυσικά δεν είμαι εγώ που παραχωρεί ή αφαιρεί δικαιώματα. Ο Δόκτωρ έχει εμπλακεί συναισθηματικά σε αυτό το ταξίδι σε σημείο που να έχει γεμίσει το blog του με στίχους απελπισίας και το κατάστρωμα του πλοίου με δάκρια. Θεωρώ ότι ακόμη κι αν παραμείνει σιωπηλός θα βρίσκεται πάντα κλεισμένος στ' αμπάρια του πλοίου, καταδικασμένος από τον εαυτό του κι όχι από τον καπετάνιο. Αν το πλοίο βουλιάξει θα είναι και ο πρώτος που θα πνιγεί. Αργά ή γρήγορα οι κάρτες θα τον υποχρεώσουν να ξαναμιλήσει. Η εγκατάλειψη των φίλων στη μέση του ταξιδιού είναι βαρύτατο αμάρτημα και πληρώνεται με προσφορά γεύματος στους καρχαρίες. Η εγκατάλειψη του εαυτού μας όμως, όταν ο Δρόμος μας υπόσχεται την κάθαρση είναι το βαρύτερο απ' όλα τ' αμαρτήματα κι έχει ανυπολόγιστες συνέπειες. Αγαπητέ Δόκτωρα δεν διαλέγουμε εμείς τη στιγμή της μύησής μας. Σε καλώ να ξανανέβεις στο κατάστρωμα, αφού το σφουγγαρίσουμε καλά προηγουμένως.
EDIT: Θα ήθελα να συμπληρώσω κάτι ακόμη, μιας και αναφερθήκαμε στο Ζαρατούστρα. Ο Νίτσε, αν και είναι ένας φιλόσοφος που σέβομαι πάρα πολύ, έγινε η αιτία να αμφισβητήσω την ίδια την έννοια της φιλοσοφίας. Αυτό επειδή, παρά το γεγονός ότι σε όλη του τη ζωή φιλοσοφούσε, ο Νίτσε ήταν ένας πολύ δυστυχισμένος άνθρωπος, για τον οποίον μάλιστα λέγεται ότι πέθανε παρθένος, ή στην καλύτερη περίπτωση είχε ερωτικές εμπειρίες μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Έτσι λοιπόν σκέφτηκα πως αν η φιλοσοφία δεν βοηθά τον άνθρωπο να γίνει ευτυχέστερος αλλά αντίθετα προάγει απλά και μόνο την υπαρξιακή αγωνία και προκαλεί αισθήματα απόγνωσης, τότε είναι παντελώς άχρηστη κι επιζήμια. Έναντι αυτού του είδους της φιλοσοφίας, προτιμώ τη βαρβαρότητα, όπως την έχει οριοθετήσει ο Ρόμπερτ Χάουαρντ, συγγραφέας των περιπετειών του Κόναν. Κάποιος μυημένος αναγνώστης του Χάουαρντ θα είχε εδώ να παρατηρήσει ότι κι αυτό που λέω είναι εξόχως φιλοσοφικό κι εγώ δεν θα διαφωνούσα. Προτιμώ την έξαψη της Μάχης από την κλεισούρα των μοναχικών φιλοσοφικών εργαστηρίων. Αν είναι να μουχλιάσω, ας γίνει καλύτερα μετά θάνατον.
Κάνω ένα μικρό διάλειμα, έχω αποδράσει από κάπου που φαίνεται ότι ούτε κει με πήγαινε να είμαι γιατί κι εκεί μόνο ψέμμα και απάτη επικρατεί (μερικοί ξέρουν τι εννοώ - χωρίς δόντι δεν κάνεις πολλά σήμερα αλλά καλύτερα ίσως που ήρθαν έτσι τα πράγματα για να βρω χρόνο να τελειώσω το βιβλίο μου και να κάνω κάτι πιο δημιουργικά και δικά μου πράγματα), και ήρθα για να γράψω τις σκέψεις μου και τα αισθήμαστά μου που ποτέ δεν κρύβω.
Πρώτον, εκφράζω τη δυσαρέσκειά μου όταν βλέπω να γράφεις ότι έχω γεμίσει το blog μου με στίχους απελπισίας και το κατάστρωμα με δάκρυα. Το βρίσκω κάπως ειρωνικό, σε κάθε περίπτωση όμως ναι, εγώ δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι είμαι ένας άντρας που κλαίει όταν νοιώθει πράγματα. Δεύτερον, απορώ πώς έχεις ειδικά εσύ μια τέτοια άποψη για τη φιλοσοφία Νίτσε. Ο Νίτσε ως άτομο μπορεί να ήταν όλα αυτά που λες, αλλά η φιλοσοφία του ενδιαφέρει, όχι ο ίδιος ως άτομο. Δεν μου καίγεται καρφί αν ήταν παρθένος ή τρελλός ή ό,τι άλλο. Με ενδιαφέρει μόνο η φιλοσοφία του και απ'αυτήν κρατάω κυρίως το μάθημα της αυτουπερνίκησης. Είναι η φιλοσοφία της δράσης ! Τινάζει το κατεστημένο στον αέρα, όπως λίγοι το έχουν τολμήσει (ίσως και λόγω της τρέλλας του). Τόσο πολύ δύναμη βγάζει, ώστε εκεί πάνω στηρίχθηκε ο Χίτλερ παραποιώντας τον. Εκπλήσσομαι που εσύ ειδικά απογοητεύθηκες απ'την νιτσεική φιλοσοφία ! Αν το έγραφε οποιοσδήποτε άλλος από εδώ θα το καταλάβαινα αλλά εσύ !!
Τρίτον, παρέθεσα ένα απόσπασμα μόνο από το έργο του . 'Ενα απόσπασμα μόνο, που έτυχε να με εκφράζει αυτή την εποχή, οι σελίδες του βιβλίου του δεν σταματάνε εκεί ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑΝΕ ΕΔΩ !! Το έργο του είναι ένα κήρυγμα δύναμης και αυτουπερνίκησης.
Τέταρτον, δεν βλέπω καθόλου να επιβεβαιώνεται η θέση σου ότι το ταξίδι αυτό το οποίο ξεκινήσαμε όλοι μαζί αρχίζει να αποκτά υλική υπόσταση. Το αντίθετο έχω δει ως τώρα. Καλή η φαντασία, αλλά αντί για αγάπη, υψηλά μηνύματα και ανυψώσεις, μόνο πόνο και έχω εισπράξει από όλο αυτό. Τα ερωτηματικά μου παραμένουν αναπάντητα. Από τότε που γράφαμε πολλά πριβέ τα θεώρησα κάπως... Φοβάμαι ότι οι δυνάμεις μας δεν χρησιμοποιούνται στην σωστή κατεύθυνση και χρειαζόμαστε έργα και όχι λόγια. Εσύ μπορεί να με φαντάζεσαι κλεισμένο στα αμπάρια του πλοίου ή να κωπηλατώ δυστυχισμένος, αλλά εγώ ακούω πολύ καλά από κει κάτω και γι'αυτό ήρθα να γράψω γι'αυτά που ήθελα τώρα. Το καράβι το θέλω να πάει στην Ιθάκη, στο'χω ξαναγράψει. Αν χρειαστεί για να φτάσω εκεί θα κάνω ανταρσία και αν δεν πετύχει, ας με φάνε κι οι καρχαρίες. Θα το φτάσω όμως, είτε συνεχίσω εδώ είτε όχι. Σέβομαι την Αθηνά και λαχταράω την Πηνελόπη μου (την ψυχή συμβολίζει η Πηνελόπη), να την βρω θέλω, όχι να την χάσω ούτε να τρελλαθώ. Δεν συμβιβάζομαι με καμμιά ενδιάμεση λύση ανάγκης και αν είναι για να μην μουχλιάσω να ξεδιψάω από δω κι από κει πίνοντας βρώμικα νερά, τότε χίλιες φορές προτιμώ την μούχλα και τον θάνατο.
Φτάσαμε μέχρι τους "Εραστές" και ο θησαυρός είναι άνθρακες. Και μακάρι να βγω ψεύτης καπετάνιο αλλά ένας ήταν ο Χριστόφορος Κολόμβος κι άλλος ένας ο Οδυσσέας. Βλέπω πολύ μακρυά καπετάνιε, και μου το είχες επιβεβαιώσει και συ πριν από εβδομάδες. ''Ξέρω ότι βλέπεις μπροστά'' μου'χες γράψει. Μήπως τώρα που διαμαρτύρομαι ότι δεν βλέπω στεριά πουθενά αυτή τη φορά έχω δίκιο ; Μήπως η πείνα μου και η δίψα μου έχουν τη μεγαλύτερη λογική αυτή τη στιγμή από το συνειδητοποιήσω, να πραγματώσω και να ανυψωθώ ; Και αν όχι με ποιούς ανθρώπους νομίζεις ότι μπορώ να ξεδιψάσω ; Με όποιον να'ναι ; Μερικοί άνθρωποι είμαστε απόλυτοι, όταν νοιώθουμε κάτι, το νοιώθουμε για τα καλά. 'Επειτα έχουμε μια μεγάλη ιστορία που μας διαμόρφωσε. Οι ανάγκες μας είναι διαφορετικές. 'Αλλοι ονειρεύονται τον Κόναν τον Βάρβαρο κι άλλοι το χάδι, την τρυφερότητα και το ρομαντισμό. 'Αλλοι πορεύονται με την Λίλιθ οδηγό κι άλλοι με την Αθηνά. Επαναλαμβάνομαι : Με ενδιαφέρει μόνο η Ιθάκη και μόνο η Πηνελόπη ! Και η ψυχή μου είναι εκτεθειμένη και ξεσκισμένη και είμαι χωρίς συντρόφους, τι θες να κάνω ; Να το παίζω ''χαζό παιδί χαρά γεμάτο'' ;
Δεν μου λέει τίποτα καμμιά συνειδητοποίηση και καμμιά ανύψωση αν δεν έχω το ψωμί της ζωής που λέγεται αγάπη. 'Οπως δεν με νοιάζει και κανένα καλό κρεββάτι αν δεν κρύβεται από πίσω κάτι πιο βαθύ γι'αυτό και λέω ΟΧΙ. Αντ'αυτού βλέπω κάθε μέρα φόβο στα μάτια των συνταξιδιωτών μου. 'Ολοι είναι εξίσου αδύναμοι όπως εγώ και κρύβονται πίσω από μια μάσκα επίπλαστης δύναμης και μεγάλα λόγια και το βάζουν στα πόδια αφού πρώτα εκείνοι με καλέσουν να έρθω κοντά τους.
Εγώ παρά τις αδυναμίες μου ξέρω τί ζητάω και ποιός είναι ο δρόμος μου. Για μένα δεν έχει επιστροφή, γιατί δεν έχω να χάσω και τίποτα πια, γι'αυτούς έχει, κι αυτό είναι που τους φοβίζει πάνω μου. Καλό θα ήταν να ξεκαθαρίζει ο κάθε συνταξιδιώτης μας το στόχο του και τον προορισμό του πριν ανεβαίνει με τόση ευκολία σε τέτοια καράβια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.