@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
18-01-09
10:17
Κατ' αρχάς, δεχόμαστε ότι ψυχοπάθεια και η δημιουργικότητα δεν αποτελούν δύο εντελώς ανεξάρτητα "κομμάτια" της προσωπικότητάς έτσι, ώστε να μπορεί να εξαλειφθεί το ένα που "κάνει κακό" (η ψυχοπάθεια) και να διατηρηθεί ανέπαφο το άλλο που "κάνει καλό" (η δημιουργικότητα).ΕΚΟΨΕ ΤΟ ΑΥΤΙ ΤΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
τι σημασια εχει που ηταν δημιουργικος και προσεφερε στην ανθρωποτητα αριστουργηματα, θα μπορουσε να το κανει (αυτος οπως και πολλοι αλλοι) χωρις να ειχε τα σχετικα προβληματα.
η δεν θα μπορουσε και ο κοσμος δεν θα ειχε τον βαν γκο.
αλλα αυτο δεν σημαινει οτι μια ψυχοπαθολογια η οποια προσφερει κατι στην ανθρωποτητα δεν ειναι ψυχοπαθολογια.
Υπάρχει κάποια μέθοδος που να προσδιορίζει αντικειμενικά το πόσο βλαβερό και πόσο δημιουργικό ρόλο μπορεί να έχει η "ψυχοπάθεια" στη ζωή ενός ατόμου;;
Η ψυχοπάθεια αντιμετωπίζεται σε σχέση με την ξεχωριστή ιστορία και την προσωπικότητα του ανθρώπου που χαρακτηρίζεται ως "ψυχοπαθής" ή μήπως αυτός ο χαρακτηρισμός αποτελεί προσπάθεια ένταξης σε "καλούπι" που προέκυψε από τη δυσφορία του "μέσου ανθρώπου" σε έναν συγκεκριμένο πολιτισμό;; (δεν έχω πολλά συγκεκριμένα παραδείγματα στο μυαλό μου μέχρις στιγμής, απλώς σκέφτηκα ότι μπορεί να έχει ενδιαφέρον το ερώτημα...)
[FONT="]Δεν αμφιβάλλω πως υπήρχαν και χαρισματικοί άνθρωποι των οποίων η παρέκκλιση είχε όντως και προβληματικές εκδηλώσεις (όπως εκείνη του Βαν Γκογκ που ανέφερες). [/FONT]Τώρα το κατά πόσο ο ακραίος χαρακτήρας τέτοιων εκδηλώσεων είναι αρκετός για να προβούμε σε ολιστικά συμπεράσματα για τον πολυσύνθετο ψυχισμό τέτοιων ανθρώπων, αυτό δεν το ξέρω.
Η εικόνα του "τρελού του χωριού" παραπέμπει σε μια εκδήλωση τρέλας που αντανακλά (για τους "χωριάτες") την κωμικότητα της "κατάντιας" του τρελού, παρά κάτι πραγματικά δημιουργικό. Εδώ όμως μιλάμε και για "τρελούς" των οποίων η τρέλα δεν αντανακλούσε (τουλάχιστον αμιγώς) κάποια κατάντια, αλλά συνέβαλε στο να παραχθούν διαμάντια. Και τέλος, με βάση ποια λογική μπορεί να κριθεί ποιο είναι το "καλό" τους ή το "κακό" τους…για λογαριασμό τους;;ο τρελος του χωριου κανει τους χωριατες να γελανε. Αυτο ειναι γενικα καλο. Για ολους εκτος απο τον τρελο.
Πολύ ιντριγκαριστικό για το πνεύμα μου, μα το ζήτημα της συγγένειας της τέχνης κι αρρώστιας είναι παλιό, πολυσυζητημένο και λυμένο από κάθε άποψη.
Ελπίζω να μην εννοείς ότι η κάθε άποψη λέει και τα δικά της...
Το περίεργο είναι πως όλοι αυτοί οι ψυχικά άρρωστοι δημιούργησαν όχι μόνο μεγάλα έργα, μα και ξέχειλα από υγεία. Το γιατί; δεν το ξέρω. Ίσως σ' αυτό το σημείο η φροϋδική επεξήγηση της καλλιτεχνικής δημιουργίας να είναι η σωστότερη.
Τι επεξήγηση; Περί εξευγενισμού της λίμπιντο;; Περιληπτικά έχω υπ' όψιν, αρκεί να μη γίνεται λόγος για "μετουσίωση" που εμένα προσωπικά με εισάγει στο ακατανόητο και το μυστηριώδες. Δεν μπορώ να διανοηθώ την αφροδίσια ηδονή αυτή καθ' αυτή να μετουσιώνεται σε κάτι άλλο!!
Βρήκα ένα εξαιρετικό απόσπασμα από τον Νίτσε που φαίνεται να προαναγγέλει όσα έχει πει ο Φρόυντ περί εξιδανίκευσης ή μετουσίωσης ή... κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
"Προκειμένου να υπάρχει τέχνη, προκειμένου να υπάρχει οποιοδήποτε αισθητικό ποιείν και θεάσθαι, είναι απαραίτητη μια φυσιολογική προϋπόθεση: η μέθη. Η μέθη πρέπει πρώτα να έχει εντείνει την ευαισθησία όλης της μηχανής: αλλιώς δεν θα υπάρξει τέχνη. Όλα τα είδη μέθης, αν και διαφέρουν πολύ μεταξύ τους, έχουν τη δύναμη να το κάνουν αυτό: προπαντός η μέθη της σεξουαλικής διέγερσης, αυτή της αυξανόμενης δύναμης και πληρότητας. Απ' αυτό το αίσθημα δίνουμε στα πράγματα, τα εξαναγκάζουμε να πάρουν από μας, τα βιάζουμε - η διαδικασία αυτή ονομάζεται ιδανίκευση."
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
14-01-09
18:20
Κοίταξε... αν αρχίσουμε να βλέπουμε την κάθε περίπτωση ξεχωριστα, αν και θα είχε ενδιαφέρον, (...θα με ενδιέφεραν απόψεις για τον Βαν Γκογκ και τον Νίτσε) ωστόσο ενδέχεται να βγούμε off. Σε γενικές γραμμές δεχόμαστε ότι η ζωή αυτών των ατόμων χαρακτηριζόταν κι από έντονο ψυχολογικό πόνο. Μπορούμε όμως να χαρακτηρίζουμε έναν τέτοιο έντονο πόνο αμιγώς ως "προβληματικό", όταν μάλιστα προκύπτουν από αυτόν αριστουργήματα;; Πώς γίνεται από κάτι "προβληματικό" να προκύπτει κάτι τόσο δημιουργικό;; Και δε λέω ότι ένας έντονος πόνος μπορεί να επιδρούσε μονάχα δημιουργικά. Μοιραία, φαντάζομαι, θα υπάρχουν και οι παθολογικές εκδηλώσεις του.... Νομίζω απλώς ότι σε ορισμένες περιπτώσεις ανθρώπων η δημιουργική "εκμετάλλευση" του πόνου υπερισχύει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
14-01-09
00:17
Ο Βαν Γκογκ, ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ, ο Νίτσε….είχαν ψυχολογικά προβλήματα;;
Αλλά ακόμα κι αν είχαν, μπορεί αυτό να τους χαρακτηρίσει "προβληματικούς";
Κι αν κάποιοι άνθρωποι (π.χ καλλιτέχνες) μπορούν να μετατρέψουν την "παρέκκλισή" τους σε διαμάντι, τότε τι έχει μεγαλύτερη σημασία; Η "απόκλιση" του προβληματικού από το φυσιολογικό ή ο ωφελιμιστικός χαρακτήρας της "απόκλισης";;
Τα παραπάνω τα ανέφερα έχοντας στο μυαλό κυρίως παραδείγματα που έχω ακούσει από το χώρο της τέχνης και της φιλοσοφίας, αλλά, όπως και ναʼ χει, δεν μπορεί να δοθεί αντικειμενικός ορισμός του ψυχολογικού προβλήματος, γιατί η λέξη πρόβλημα είναι αρκετά σχετική. Αυτό δε σημαίνει ότι θα πρέπει να οδηγηθούμε και στον άκρατο σχετικισμό, ωστόσο είναι αδύνατον να υπάρξει μια αντικειμενική οριοθέτηση του "φυσιολογικού" έτσι, ώστε η οποιαδήποτε απόκλιση από αυτή να συνεπάγεται το "προβληματικό".
Τα όρια ανάμεσα στο "παράλογο" και στο "λογικό", ανάμεσα στο "φυσιολογικό" και το "αφύσικο" δεν είναι δυνατόν να είναι συγχρόνως αντικειμενικά, σαφώς διακριτά, κοινώς αποδεκτά και αμετάβλητα. Εάν συνέβαινε αυτό, δεν θα ήμασταν άνθρωποι, αλλά ρομπότ!!
Σημείωση Editor: Το θέμα προήλθε από split του θέματος: Ορισμός του Ψυχολογικού προβλήματος
Αλλά ακόμα κι αν είχαν, μπορεί αυτό να τους χαρακτηρίσει "προβληματικούς";
Κι αν κάποιοι άνθρωποι (π.χ καλλιτέχνες) μπορούν να μετατρέψουν την "παρέκκλισή" τους σε διαμάντι, τότε τι έχει μεγαλύτερη σημασία; Η "απόκλιση" του προβληματικού από το φυσιολογικό ή ο ωφελιμιστικός χαρακτήρας της "απόκλισης";;
Τα παραπάνω τα ανέφερα έχοντας στο μυαλό κυρίως παραδείγματα που έχω ακούσει από το χώρο της τέχνης και της φιλοσοφίας, αλλά, όπως και ναʼ χει, δεν μπορεί να δοθεί αντικειμενικός ορισμός του ψυχολογικού προβλήματος, γιατί η λέξη πρόβλημα είναι αρκετά σχετική. Αυτό δε σημαίνει ότι θα πρέπει να οδηγηθούμε και στον άκρατο σχετικισμό, ωστόσο είναι αδύνατον να υπάρξει μια αντικειμενική οριοθέτηση του "φυσιολογικού" έτσι, ώστε η οποιαδήποτε απόκλιση από αυτή να συνεπάγεται το "προβληματικό".
Τα όρια ανάμεσα στο "παράλογο" και στο "λογικό", ανάμεσα στο "φυσιολογικό" και το "αφύσικο" δεν είναι δυνατόν να είναι συγχρόνως αντικειμενικά, σαφώς διακριτά, κοινώς αποδεκτά και αμετάβλητα. Εάν συνέβαινε αυτό, δεν θα ήμασταν άνθρωποι, αλλά ρομπότ!!
Σημείωση Editor: Το θέμα προήλθε από split του θέματος: Ορισμός του Ψυχολογικού προβλήματος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.