Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
10-07-09
22:05
Θα ήθελα να παρουσιάσω κάποιους στίχους μου που έγραψα μόλις σήμερα. Φίλε Άπρο, σ' ευχαριστώ που με προ(σ)κάλεσες και ξανάρχισα να γράφω...
Χάος Ανατέλλον
Φτιάχνω στιχάκι καθετί που με στοιχειώνει
Μετρώ τʼ αστέρια στο βορρά κι η ανασαιμιά τους με παγώνει
Σβήνω το χάραμα ορθώνομαι τη δύση
Είμʼ ο καθρέφτης της ψυχής σου, η εσώτερή σου φύση
Πλάθω αλήθειες κι οργανώνω παραισθήσεις
Ψεύδος που απλόχερα μοιράζει απαρέγκλιτες αρνήσεις
Λάθος απτό που το σωστό παραμονεύει
Δάκρυ που κύλησε καυτό, τη μορφή σου σημαδεύει
Είμαι το Φως, είμαι το Φως
το ασυγκίνητο Σκοτάδι του Παντός
Είμʼ η Ζωή, είμʼ η Ζωή
φθορά και θάνατος, του χρόνου η ροή
Είμαι σκιά, είμαι Ψυχή
στεριά στο πέλαγο, στην έρημο βροχή
Είμαι οργή, είμαι Φωτιά
πίστη του σήμερα, του αύριο απελπισιά
Σπέρνω ανέμους και θερίζω καταιγίδες
Θάβω σε χλεύης κουρνιαχτούς των θριάμβων τις αψίδες
Γλυκιά παράνοια και της Ύπαρξης ο Γρίφος
Φονιάς δαιμόνων και θεών, προαιώνιος σαν Μύθος
Πουλώ ελπίδες κι εκμαυλίζω συνειδήσεις
Εξαγοράζω εφιάλτες και σου δίνω ό,τι ζητήσεις
Σκυλιά του Πόθου που σου στήνουνε καρτέρι
Η αγωνία της Αγάπης, ερπετό και περιστέρι
Φτιάχνω στιχάκι καθετί που με στοιχειώνει
Μετρώ τʼ αστέρια στο βορρά κι η ανασαιμιά τους με παγώνει
Σβήνω το χάραμα ορθώνομαι τη δύση
Είμʼ ο καθρέφτης της ψυχής σου, η εσώτερή σου φύση
Πλάθω αλήθειες κι οργανώνω παραισθήσεις
Ψεύδος που απλόχερα μοιράζει απαρέγκλιτες αρνήσεις
Λάθος απτό που το σωστό παραμονεύει
Δάκρυ που κύλησε καυτό, τη μορφή σου σημαδεύει
Είμαι το Φως, είμαι το Φως
το ασυγκίνητο Σκοτάδι του Παντός
Είμʼ η Ζωή, είμʼ η Ζωή
φθορά και θάνατος, του χρόνου η ροή
Είμαι σκιά, είμαι Ψυχή
στεριά στο πέλαγο, στην έρημο βροχή
Είμαι οργή, είμαι Φωτιά
πίστη του σήμερα, του αύριο απελπισιά
Σπέρνω ανέμους και θερίζω καταιγίδες
Θάβω σε χλεύης κουρνιαχτούς των θριάμβων τις αψίδες
Γλυκιά παράνοια και της Ύπαρξης ο Γρίφος
Φονιάς δαιμόνων και θεών, προαιώνιος σαν Μύθος
Πουλώ ελπίδες κι εκμαυλίζω συνειδήσεις
Εξαγοράζω εφιάλτες και σου δίνω ό,τι ζητήσεις
Σκυλιά του Πόθου που σου στήνουνε καρτέρι
Η αγωνία της Αγάπης, ερπετό και περιστέρι
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
03-07-09
23:00
Θα ήθελα εδώ να διακόψω τον ανεξάντλητο ποιητικό οίστρο του φίλου μου του Άπρο και να κατεβάσω λίγο το επίπεδο του θέματος...
Θα δημοσιεύσω ένα στιχάκι που έγραψα πριν από λίγα χρόνια, όταν η κόρη μου ξεκίνησε τη Δευτέρα δημοτικού, μετά από πρόσκληση της δασκάλας να γράψουν τα παιδιά ένα ποιηματάκι. Το έγραψα μαζί με την κοράκλα μου, γι' αυτό όσο κι αν σας φαίνεται... ποταπό και παιδιάστικο, εγώ το αγαπώ και όταν το σκέφτομαι χαμογελώ.
Είπα λοιπόν να μοιραστώ ένα χαμόγελο μαζί σας:
Με ηλιόλουστο καιρό,
να διαβάσω δεν μπορώ
και η τσάντα μου βαριά,
σαν τη βαρυχειμωνιά.
Τα σχολεία άνοιξαν,
οι μπελάδες άρχισαν.
Τα παιδάκια ζωηρά,
σαν θηρία στα κλουβιά
κι η δασκάλα μου η φτωχή,
το θεό παρακαλεί:
Κάνε θεέ μου ένα θαύμα,
νά 'ναι διάλειμμα για πάντα...
Είχε μεγάλο σουξέ, μέχρι και στην εφημερίδα του σχολείου δημοσιεύτηκε...
Θα δημοσιεύσω ένα στιχάκι που έγραψα πριν από λίγα χρόνια, όταν η κόρη μου ξεκίνησε τη Δευτέρα δημοτικού, μετά από πρόσκληση της δασκάλας να γράψουν τα παιδιά ένα ποιηματάκι. Το έγραψα μαζί με την κοράκλα μου, γι' αυτό όσο κι αν σας φαίνεται... ποταπό και παιδιάστικο, εγώ το αγαπώ και όταν το σκέφτομαι χαμογελώ.
Είπα λοιπόν να μοιραστώ ένα χαμόγελο μαζί σας:
Με ηλιόλουστο καιρό,
να διαβάσω δεν μπορώ
και η τσάντα μου βαριά,
σαν τη βαρυχειμωνιά.
Τα σχολεία άνοιξαν,
οι μπελάδες άρχισαν.
Τα παιδάκια ζωηρά,
σαν θηρία στα κλουβιά
κι η δασκάλα μου η φτωχή,
το θεό παρακαλεί:
Κάνε θεέ μου ένα θαύμα,
νά 'ναι διάλειμμα για πάντα...
Είχε μεγάλο σουξέ, μέχρι και στην εφημερίδα του σχολείου δημοσιεύτηκε...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
02-07-09
02:44
γιατί το κάνεις αυτό
όταν μάθω θα σου πω
γιατί μ' αφήνεις απ' έξω
επειδή το διάλεξες εσύ
δε σε καταλαβαίνω
δε χρειάζεται
ναι μα εγώ θα επιμένω
επέμενε όσο θες
ακόμα δε βαρέθηκες
βαρέθηκα αν θες
θα με ξεχάσεις κάποτε
δε σε θυμάμαι καν....
για τον Apro....
Ψιτ, εσύ...
Πέρα απ' την πλάκα, αυτό ήταν πολύ καλό. Να το κρατήσεις...
Και το προηγούμενο, εάν δεν έβαζες δυο φορές τη λέξη ενέργεια, ήταν αρκετά καλό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
01-07-09
01:11
Απρογραμμάτιστος και λίγο απροσάρμοστος
σ' αυτόν τον κόσμο που του φαίνεται ανάρμοστος
έχει μια κρήνη στην καρδιά του π' αναβλύζει
γίνεται χείμαρρος, στα βράχια τον τσακίζει
Μες στο μυαλό του δεν υπάρχει κάποια τάξη,
μόνο στα όνειρά του θέλει να πετάξει
ν' ανυψωθεί μέχρι τον ήλιο και να πέσει
στα μαύρα βάθη μιας ψυχής πού 'χει πονέσει
Δεν έχει σκέψεις, ούτε λέξεις, μόνο στίχους
γιατί η ματιά του πάντα έβρισκε σε τοίχους
κι αυτό το χάδι που τον έσπρωχνε να φύγει
είν' η αγάπη άπιαστη κι οι φίλοι τόσο λίγοι
Θα τον θυμάμαι σ' ένα βάθρο ν' απαγγέλει
όσα φοβάται, δεν αντέχει και δεν θέλει
όσα γεμίζουνε μια κόλα αναφοράς
είμαστε όλοι ποιητές της συμφοράς...
Γραμμένο για τον...κατάλαβε αυτός.σ' αυτόν τον κόσμο που του φαίνεται ανάρμοστος
έχει μια κρήνη στην καρδιά του π' αναβλύζει
γίνεται χείμαρρος, στα βράχια τον τσακίζει
Μες στο μυαλό του δεν υπάρχει κάποια τάξη,
μόνο στα όνειρά του θέλει να πετάξει
ν' ανυψωθεί μέχρι τον ήλιο και να πέσει
στα μαύρα βάθη μιας ψυχής πού 'χει πονέσει
Δεν έχει σκέψεις, ούτε λέξεις, μόνο στίχους
γιατί η ματιά του πάντα έβρισκε σε τοίχους
κι αυτό το χάδι που τον έσπρωχνε να φύγει
είν' η αγάπη άπιαστη κι οι φίλοι τόσο λίγοι
Θα τον θυμάμαι σ' ένα βάθρο ν' απαγγέλει
όσα φοβάται, δεν αντέχει και δεν θέλει
όσα γεμίζουνε μια κόλα αναφοράς
είμαστε όλοι ποιητές της συμφοράς...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.