Πώς γνωριστήκατε;

Εγώ τον φίλο μου τον γνώρισα στο Διαδίκτυο, σε μια φάση που επειδή ήμουν μπλεγμένη σε πολλά μου την πέφτανε αβέρτα και βασικά τους έκοβα όλους. Το πεπρωμένο όμως φυγείν αδύνατο, κι έτσι ένα ωραίο βράδυ (τέτοια εποχή πριν 4 χρόνια) βρεθήκαμε να μιλάμε σε κάποιο μέσεντζερ κι εγώ φυσικά να είμαι τρελά επιφυλακτική. Ήμουν και πληγωμένη από άλλη σχέση, μπερδεμένη γενικώς, είδε κι έπαθε ο κακομοίρης να με πείσει να βγούμε.

Όταν τελικά δέχτηκα είχαμε δώσει ραντεβού σε κεντρικό σημείο στις 9 η ώρα το βράδυ και στις 8:40 τον πήρα τηλέφωνο να τον ακυρώσω. Σάλταρε (λογικό), αλλά τότε δεν τον ήξερα και μου είχε προκύψει καλύτερη πρόταση! (όχι, συνήθως δεν είμαι τόσο κωλοπαίδι, πρώτη φορά έκανα τέτοια λαλακία! ) Ε, ακριβώς επειδή δεν το είχα ξανακάνει ποτέ, μετά με πιάσανε οι τύψεις κι ενώ ήμουν έξω του έστελνα μηνύματα συγνώμμης στα οποία απάντησε με ένα ξερό: "Είχες την ευκαιρία σου και την έχασες!"

Εκεί μουλάρωσα. Ευτυχώς συνέχισε να μπαίνει στον μέσσεντζερ που μιλούσαμε, οπότε με τα πολλά μετά από καμιά εβδομάδα μπούρου-μπούρου γυρνάει και μου γράφει "ή θα βγούμε τώρα ή δεν θα βγούμε ποτέ". Ε, δεν άφησα κι αυτήν την ευκαιρία να πάει χαμένη και βρεθήκαμε στις 6 το απόγευμα σε μια καφετέρια που υπάρχει ακόμη, αλλά με άλλο όνομα. Όταν τον είδα, τον πίστεψα που μου έλεγε στο τηλέφωνο πως είναι όπως του περιγράφω τον ιδανικό άντρα.. Δύο ώρες αργότερα με φίλησε, 6 ώρες αργότερα το διαλύσαμε, 2 εβδομάδες πιο μετά ολοκληρώσαμε και 3 εβδομάδες μετά φύγαμε για Μυτιλήνη μαζί διακοπές..

(ναι, ήμουν πληγωμένη! )

Έχουμε τα σκαμπανεβάσματα μας, αλλά η αλήθεια είναι πως 4 χρόνια τώρα κάθε μέρα που περνά συνειδητοποιώ όλο και πιο πολύ πως είναι ο άντρας της ζωής μου και πως κανείς ποτέ δεν θα μπορούσε να με κάνει πιο ευτυχισμένη!

Τρίτο έτος στο τμήμα μου και είναι η περίοδος εγγραφής των πρωτοετών (γύρω στις 20/9/2002). Κάθομαι σε τραπεζάκι κοντά στις γραμματείες με δυο συμφοιτητές μου. Τη βλέπω να έρχεται προς το μέρος μας κρατώντας τα δικαιολογητικά πρώτης εγγραφής. «Με συγχωρείτε, μήπως έχετε ένα στυλό;», με ρωτάει. «Φυσικά, κάθησε να κάνεις τα χαρτιά σου με την ησυχία σου.», απαντώ. Παρατηρώ τα χαρτιά της. Είναι στο ίδιο τμήμα με εμένα. «Δώσε μου τη δήλωση μαθημάτων, θα στην κάνω εγώ, είμαστε στο ίδιο τμήμα», της λέω. «Είστε καθηγητής;» «Όχι καλέ, τριτοετής!». Ε, κάπου εκεί ο πάγος έσπασε. Συγκράτησα το -πανεύκολο- νούμερο του κινητού της που χρειάστηκε να γράψω στη δήλωση και το απόγευμα της ίδιας μέρας της έστειλα sms. Απάντησε τάχιστα. Την προσκάλεσα στη γιορτή μου λίγες ημέρες μετά. Πέρασε το βράδυ σπίτι μου. The rest is history, δυστυχώς όχι με αίσιο τέλος, τουλάχιστον στην παρούσα φάση (είμαστε χώρια αυτό το διάστημα).

Γνώρισα τον αδερφό του άντρα μου μέσω μιας φίλης εκείνη πήγε να τον ξεφορτωθεί γιατί εκείνος τρελλά ερωτευμένος μαζί της, ήρθε στο σχολείο εκεινος να με ξαναδεί (πειγε να γίνει μια κατάσταση) αλλα ειπαμε να μην το κάνουμε μιας που τα πράγματα ήταν δύσκολα στο σπίτι, μήναμε φίλοι πολλύ καιρό όσπου μια μέρα κάτι έγινε με την κοινή φίλη πέρνω κλέγοντας τον αδερφό του και το σηκώνει ο άντρας μου Ο αδερφός του έλειπε με ρώτησε τι έγινε του ειπα πιά ειμαι και μου ειπέ ότι ειχε ακούσει για μένα και κρίμα που δεν ειμαι με τον αδερφό του, τέλος πάντον μηλούσαμε στο τηλέφωνο κάθε βράδυ που έπερνε ο πατέρας μου την μάνα μου απο την δουλειά χωρίς να τον έχω δεί ποτέ. Μια μέρα έκανα ολόκληρη μαεστρία και κατάφερα να τον δώ, μου ειπε ότι θα κάθετε στο αμάξι του για να τον γνωρίσω μετά απο καθηστέριση ανεβένω το δρομάκι και βλέπω έναν άντρα να περπατάει, ειχα πεί μέσα μου φοβερό παιδί αλλα σκάσε έχω ραντεβού, στο αμάξι κανείς έκατσα λίγο και βλέπω τον παίδαρο να ανεβένει την ανηφόρα λέω όχι τώρα με πλησιάζει και μου λέει, η Μαρίνα; λέω ναι Μιχάλης μου ειπέ και αυτό ήταν .....