Το φαγητό μας δεν στηρίζεται στην καλοσύνη του χασάπη

Τι σε προβλημάτισε δηλαδή, φίλε ΕΒ; Το "δικό τους συμφέρον" ή ο "ναρκισσισμός τους";

Αρχική Δημοσίευση από Exposed_Bone:

Αν ισχύει κάτι τέτοιο δεν αναιρεί κάθε πιθανότητα να μπορεί να υπάρξουν μη καπιταλιστικές οικονομίες;

Click για ανάπτυξη...

Lol. Ο Adam Smih ήταν οικονομολόγος και φιλόσοφος. Επειδή είπε κάτι δεν σημαίνει ότι είναι και οικουμενική αλήθεια. Και ο Νίτσε είπε ότι ο οίκτος είναι ανθρώπινη αδυναμία αλλά δεν σκοτώνω τις μύγες και τα μυρμήγκια για να αισθάνομαι ισχυρός.

Anyway αφού θες να μιλήσουμε για τσιτάτα φιλελεύθερων στοχαστών ας σου παραθέσω (στο περίπου γιατί δεν έχω πρόχειρο το μπούκ) ενός νεότερου φιλελεύθερου, του Τζον Ρόουλς όπου αναφέρει ότι αν υποθετικά μαζευόμασταν και αποφασίζαμε εκ των προτέρων για το πως θα οργανωθεί η κοινωνία μας θα έπρεπε να βάλουμε το πέπλο της άγνοιας. Να μην ξέρουμε δηλαδή ποια θα ήταν η θέση μας σε αυτή την κοινωνία. Έτσι θα αποφεύγονταν οι αδικίες.

Επειδή θέλω να φύγω απλώς σου λέω ότι ο δημιουγικός εγωισμός πρέπει να συνοδεύεται και από την άναγκη συνειδητοποίησης του συλλογικού συμφέροντος.

Αρχική Δημοσίευση από Exposed_Bone:

Αν ισχύει κάτι τέτοιο δεν αναιρεί κάθε πιθανότητα να μπορεί να υπάρξουν μη καπιταλιστικές οικονομίες;

Click για ανάπτυξη...

- Όσο καιρό θα κυριαρχεί ένα τέτοιο "πνεύμα" ή μία τέτοια "νοοτροπία" στην ανθρώπινη συμβίωση, ναι. Πλην όμως οι άνθρωποι προοδεύουν. Από απόγονοι κάποιων ανθρωποειδών (έστω πιθήκων) φθάσαμε σχεδόν στα σύνορα με την επικράτεια του Θεού. Βλέπεις, από συλλέκτες έτοιμων τροφών, γίναμε "παιδιά του νοικοκύρη"( τις γνωστής παροιμίας). Εξελίσσονται κι αλλάζουν διαρκώς και οι παραγωγικές δυνάμεις και οι παραγωγικές σχέσεις. Κατά τη διαδικασία αυτών των αλλαγών, οι απόγονοι των πιθήκων τείνουμε διαρκώς προς τη στιγμή, να γίνουμε άνθρωποι. Υπ' αυτή την έννοια λοιπόν, η αλλαγή έχει περισσότερες πιθανότητες, από τη στασιμότητα που χαρακτηρίζει γενικά την προσδοκία των Καπιταληστών, για το μέλλον τους.

Αρχική Δημοσίευση από fantasmenos:

...

... ο δημιουγικός εγωισμός πρέπει να συνοδεύεται και από την άναγκη συνειδητοποίησης του συλλογικού συμφέροντος.

Click για ανάπτυξη...

Αν και δεν γνωρίζω να διακρίνω τον "καταστροφικό εγωισμό" από τον "δημιουργικό"( μου θυμίζει λίγο το "δημιουργικό στρες"!), εντούτοις αποτελεί αναγκαία μου προτεραιότητα να συνειδητοποιήσω έτι περαιτέρω το λεγόμενο "συλλογικό συμφέρον". Είναι αυτό που νομίζω πως μπορεί να θεραπεύσει τις ολέθριες συνέπειες κάθε φιλόδοξου "φιλελευθερισμού", όσο και των άναρχων προσδοκίων του κάθε "χασάπη", "αρτοποιού" και παρομοίων, που μας αναφέρει εισαγωγικά ο φίλος ΕΒ.