Πώς πείθεις τους γονείς να δουν το προβλημα τους;

Και πως ξερεις οτι εχουν ''προβλημα''? Παραπονεθηκαν?
Μονο καποιος γιατρος θα μπορουσε να το κρινει κι ειναι αποκλειστικα δικο τους και αποφαση τους.
Δεν πειθει ενα παιδι τους γονεις. Ουτε τους κατευθυνει. Αλλα τους εκφραζει τον προβληματισμο του, αν ειναι βασιμος.

Αρχική Δημοσίευση από volt:

1. Tους αρπάζεις απο τον γιακά με το ζόρι και τους πας...

2. ή κανονίζεις ιατρικό ραντεβού χωρίς να τους το πεις,
3. ή το κάνεις θέμα καθημερινά μέχρι να το καταλάβουν.

Click για ανάπτυξη...

1. Με ποιο δικαιωμα να πας καποιον καπου με το ζορι? Κι απο τον ''γιακα'' κιολας?
2. Με ποιο δικαιωμα ξαναρωτω.
3. Η γκρινια,η μουρμουρα και η πιεση ουδεποτε και σε καμια κατασταση δε φερουν επιθυμητα αποτελεσματα.
Για να αποδεχτει καποιος το προβλημα του ψυχικο/σωματικο/ο,τιδηποτε, αν εχει, πρεπει πρωτα να το βιωσει.
Οι υπολοιποι γυρω λειτουργουν υποστηρικτικα και διπλωματικα.

Αρχική Δημοσίευση από Μάρω:

Μιλάμε με υποθέσεις. Και η υπόθεση που εθεσα ηταν για ατομα/γονεις που εχουν σωματικο/ψυχικο προβλημα...

Σε μια τετοια περιπτωση και το μεν και το δε διακρινονται και ας μην εισαι ειδικος.

Click για ανάπτυξη...

Υποθετικα κι εγω θα ελεγα πως αν ποναει το ποδι μιας ''μαμας'' και ''φαινεται'', θα την κουρασει να ποναει και θα φωναξει εναν γιατρο η θα παει σε ενα γιατρο. Αν δε θελει να παει, θα μεινει να ποναει. Αν επιμεινει στο να ποναει θεωρωντας πως θα περασει, προφανως της αρεσει να ποναει.

Οταν υπαρχει προβλημα, πρωτα γινεται αντιληπτο στον ''ασθενη'' ας πουμε, κι επειτα στους αλλους.
Δε θεωρω τιθεται θεμα αποδοχης. Δηλαδη, αν οντως καποιος εχει ενα προβλημα ιατρικο εχει γινει πρωτιστως αντιληπτο σε εκεινον κι επειτα γινεται αντιληπτο και στους αλλους και δεν το φροντιζει, παιζουν αλλα σεναρια οποτε αρχιζει ενα αλλο θεμα. Αυτο της φοβιας, ενιοτε του φοβου του ατομου να αντιμετωπισει την κατασταση του. Και ξαναλεω, αν πραγματι υπαρχει προβλημα.

υσ. Πολλες φορες τα παιδια, εφηβοι (διοτι ενα παιδακι δε θα μπορουσε να ''δει'' κατι τετοιο) θες λογω ανησυχιας, λογω μεταβατικου σταδιου, αυτο της μετεφηβειας, ισως κι ενδομυχης ανησυχιας πως πλεον μεγαλωνουν και φευγουν κατα καποιο τροπο απο τη μαμα και τον μπαμπα, ανησυχουν τελικως χωρις να υπαρχει σοβαρος λογος. Τωρα, βεβαια ανοιγεις πολλη μεγαλη συζητηση και υποθετικα δε μπορω να κανω δουλεια.
Λογικα, κατι σκεφτηκες η καποια ιστορια σε προβληματισε και θα θελα να τη δω. Αν κρινεις πως δεν χρειαζεται, νομιζω τα παραπανω ισως σε καλυπτουν...

Δε διαφωνω πως δε διαισθανεται ενα παιδι. Διαισθανεται πολυ περισσοτερα απο εναν ενηλικα.
Εννοω πως δε ''βλεπει'' κι αναρωτιεται οπως η Μαρω, υπεθεσα λοιπον πως προκειται για ατομο στην ηλικια μου ας πουμε.
Παρολαυτα, οσο ζορι κι αν βαλεις, το μονο που πετυχαινει κανεις πιστευω ειναι μια κατασταση εκτος ελεγχου.
Ο ενας να πεισμωνει να μην παει κι ο αλλος να δυστυχει επιμενοντας. Αποτελεσμα?
Δε νομιζω να εχει. Κι αν εχει θαναι παροδικο.

Θελω να πω πως η πιεση σε τετοια θεματα δε φερει αποτελεσματα. Αντιθετως η διπλωματια φερει επιτυχιες. Διαισθανομαι πως τα παιδια που αναφερεις που δε βρισκουν λυση, δεν εχουν κανει σωστη δουλεια και δεν το χουν χειριστει καλα. Φυσικα και εισαι κοντα στους γονεις σε τετοιες περιπτωσεις αλλα γυρνας τη γη αναποδα για να βρεις τη φορμουλα. Υπαρχει.
Ολοι οι ανθρωποι εχουν τη φορμουλα τους. Προφανως και τα παιδια δεν μπορουν να αντιμετωπισουν μια μεγαλη γυναικα η οποια κυριολεκτικα τους κανει ο,τι θελει.

Γνωριζω περιπτωση κι εγω. Γυναικα στα 58 της με μανιοκαταθλιψη και κορες στην ηλικια μου. Τους εχει κανει ολους μπαλα. Κυριολεκτικα. Μενουν σπιτι να την προσεχουν μεχρι να παρει εκεινη την αποφαση να παει στον γιατρο. Ωραια και πες οτι την πανε. Μια δυο τρεις. Το χουν κανει. Τιποτα δε βγηκε. Καιρο τωρα. Τα χαπια της τα πεταει. Αν δεν το βιωσει κι αν δε θελει, δεν προκειται να αλλαξει. Αυτο που θα χει τωρα σημασια να πω ειναι πως αυτη η γυναικα εχει υπαρξει πολυ εγωιστρια και τελειομανης στη ζωη της. Σχετικα με την καταθλιψη που αναφερεις σα παραδειγμα, συνηθως πεφτουν θυματα της ανθρωποι τελειομανεις που αποζητουν τα πραματα να πηγαινουν οπως τα θελουν. Μολις τα χασουν πεφτουν σε καταθλιψη μη μπορωντας να το αντιμετωπισουν. Τα κληρονομικα dna ερχονται σε δευτερη μοιρα. Εχω γενικα ουου πολλες τετοιες ιστοριες να σας πω αλλα το συμπερασμα που βγαζω παντα ειναι αυτο. Πως οι γυρω λειτουργουν υποστηρικτικα κι αν θελουν πραγματι να βοηθησουν να φερθουν διπλωματικα. Τα υπολοιπα και τελικα το 90% ειναι αποφαση του ανθρωπου που χει το προβλημα...

Αρχική Δημοσίευση από mindcircus:

Αν δεν το βιωσει κι αν δε θελει, δεν προκειται να αλλαξει.

Click για ανάπτυξη...

Τι εννοείς με το "αν δε το βιώσει" που αναφέρεις ξανά και ξανά; Θεωρείς ότι κάποιος άνθρωπος που δεν είναι πια λειτουργικός βρίσκεται σε κάποια ψευδαίσθηση και δεν κατανοεί το ότι η καθημερινότητά του, αν μη τι άλλο, έχει αλλάξει; Πού πρέπει να φτάσει δηλ. για να "βιώσει" το πρόβλημα, να μπει στο ψυχιατρείο; Το ότι πολλοί άνθρωποι έχουν άρνηση για αυτά που τους συμβαίνουν είναι γεγονός, αλλά ορισμένες φορές η ώθηση που θα πάρουν από τα δικά τους πρόσωπα μπορεί να τους βοηθήσει. Εν γένει θεωρώ απαράδεκτο να αφήσουμε τον δικό μας άνθρωπο να φτάσει στο απροχώρητο για να κάνει κάτι, αντίθετα οφείλουμε να τον βοηθήσουμε να κάνει την ζωή του όσο πιο αρμονική και λειτουργική μπορεί!

Αρχική Δημοσίευση από Neraida:

Το ατομο που πασχει απο ψυχικη ασθενεια, δεν προκειται να δει ποτε και να πεισθει πως εχει εκεινο προβλημα. Και η οποια κουβεντα στα πλαισια της λογικης και της διπλωματιας θα καταληξει λεγοντας σου οτι ειναι πολυ καλυτερα απο τον οποιονδηποτε αλλο.

Click για ανάπτυξη...

Αυτό που λες ισχύει σε κάποιες περιπτώσεις. Οι ψυχικές ασθένειες είναι τόσες πολλές και τα συμπτώματά τους τόσο διαφορετικά (και βέβαια ας μην ξεχνάμε τα ατομικά χαρακτηριστικά του κάθε ατόμου που το καθιστούν μοναδική προσωπικότητα), οπότε καλό είναι να μην βάζουμε ταμπελίτσες. Ψυχική ασθένεια δεν είναι μόνο εκείνη με τα ψυχωτικά στοιχεία (παραληρήματα, ψευδαισθήσεις) που στερεί στο άτομο ανά διαστήματα την επαφή με την πραγματικότητα. Υπάρχουν πολλές ασθένειες στις οποίες το άτομο καταλαβαίνει ότι κάτι περίεργο συμβαίνει, δυσφορεί, αλλά το πιάνει αναβλητικότητα ή άρνηση.

Αρχική Δημοσίευση από underwater:

Αυτό που λες ισχύει σε κάποιες περιπτώσεις. Οι ψυχικές ασθένειες είναι τόσες πολλές και τα συμπτώματά τους τόσο διαφορετικά (και βέβαια ας μην ξεχνάμε τα ατομικά χαρακτηριστικά του κάθε ατόμου που το καθιστούν μοναδική προσωπικότητα), οπότε καλό είναι να μην βάζουμε ταμπελίτσες. Ψυχική ασθένεια δεν είναι μόνο εκείνη με τα ψυχωτικά στοιχεία (παραληρήματα, ψευδαισθήσεις) που στερεί στο άτομο ανά διαστήματα την επαφή με την πραγματικότητα. Υπάρχουν πολλές ασθένειες στις οποίες το άτομο καταλαβαίνει ότι κάτι περίεργο συμβαίνει, δυσφορεί, αλλά το πιάνει αναβλητικότητα ή άρνηση.

Click για ανάπτυξη...

Το θεμα ειναι πως αντιμετωπιζει η οικογενεια αυτην την αρνηση...διοτι ακομα και η αναβλητικοτητα που αναφερεις ειναι τροπος εκφρασης της αρνησης.
Πως οριζεις το οτι "το ατομο καταλαβαινει οτι κατι περιεργο συμβαινει"? Σε ποιες ασθενειες ισχυει κατι τετοιο?

Αρχική Δημοσίευση από Neraida:

Το θεμα ειναι πως αντιμετωπιζει η οικογενεια αυτην την αρνηση...διοτι ακομα και η αναβλητικοτητα που αναφερεις ειναι τροπος εκφρασης της αρνησης.
Πως οριζεις το οτι "το ατομο καταλαβαινει οτι κατι περιεργο συμβαινει"? Σε ποιες ασθενειες ισχυει κατι τετοιο?

Click για ανάπτυξη...

Εννοείται πως το πώς θα αντιμετωπίσει η οικογένεια την άρνηση είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Η αναβλητικότητα μπορεί να εκφράζει την γενικότερη άρνηση, αλλά πιθανώς να έχει και τη μορφή σκέψεων του στυλ "να δω πώς θα πάει", "θα μπορέσω να το καταπολεμήσω μόνος/η" κι άλλων παρόμοιων.

Όσον αφορά το ότι το άτομο καταλαβαίνει ότι κάτι περίεργο συμβαίνει, υπάρχουν αναρίθμητα παραδείγματα. Ας πούμε στην ιδιο-ψυχαναγκαστική διαταραχή. Είναι αυτό το κλασσικό που το άτομο αισθάνεται ότι πρέπει να κάνει κάποια ιεροτελεστία για να μην συμβεί κάτι άλλο (ας πούμε "πρέπει να πάω στη δουλειά από τον τάδε δρόμο, αλλιώς θα με απολύσουν" ή "κάθε φορά που φεύγω από το σπίτι πρέπει να ανοιγοκλείσω 20 φορές το φως, αλλιώς θα πεθάνει κάποιο μέλος της οικογένειάς μου"). Συνήθως, όσο το άτομο δεν ακολουθεί κάποια θεραπεία, οι ψυχαναγκασμοί αυξάνονται, η ώρα που σπαταλά για αυτούς πολλάπλασιάζεται, η λειτουργικότητα της ζωής του μειώνεται. Συνήθως τα άτομα αυτά καταλαβαίνουν ότι αυτό που συμβαίνει είναι παράλογο, αλλά αφενός δεν το ελέγχουν, αφετέρου για ποικίλους λόγους η στάση τους είναι ιδιαίτερα αναβλητική, ως το σημείο που η ζωή τους γίνεται κόλαση.

Αν τους κάνεις κάποια νύξη για την συμπεριφορά τους, είτε το αρνηθούν είτε όχι, μέσα τους ξέρουν ότι κάτι παράξενο, ιδιόρρυθμο συμβαίνει (εντάξει, εξαιρέσεις υπάρχουν για όλα, μιλάω για το τι συμβαίνει συνήθως). Για τέτοιες περιπτώσεις και τέτοιου είδους ασθένειες μίλαγα κατά βάση.

Αρχική Δημοσίευση από volt:

Επειδή πολλοί απο μας έχουμε περάσει διάφορα καλό είναι να μην διαπλεκόμεθα μεταξύ μας, η φίλη μας άνοιξε το thread για να ακούσει μερικές απόψεις που ίσως να μην έχει σκεφτεί οπότε μην το μετατρέψετε σε διαξιφισμούς απόψεων.

Αν έχετε να πείτε κάτι που νομίζετε οτι θα βοηθήσει τότε πείτε το, για να βοηθήσουμε είμαστε εδώ...

Click για ανάπτυξη...

Ποιος διαπληκτιζεται καλε? Α λες για το υφος μου? Α ναι οταν πορωνομαι με ενα θεμα ετσι κανω
Με το Μαρουλι ειμαστε e-friends.
Εγω ειπα τι νομιζω, εδωσα μια αλλη ιδεα απαυτη της πιεσης στην οποια ολοι αν δε κανω λαθος συμφωνησατε.
Ειλικρινα, στεναχωριεμαι και τα παιρνω με αυτες τις καταστασεις, δεν τις ευχομαι ουτε στον χειροτερο εχθρο μου.
Εχω γονεις παλικαρια που δε μου δημιουργουν τετοια προβληματα και εγω με τη σειρα μου θα φροντισω να μην αναστατωσω ποτε τα δικα μου παιδια με πεισματα. Δεν εχουν ολοι οι ανθρωποι τη δυναμη να βγαλουν τη δυναμη τους, το δεχομαι. Την εχουν ομως μεσα τους. Αν εντοπισω πχ να χω κατι θα μαι η πρωτη που θα το φροντισω κι αυτο γιατι ειμαι υπολογη απεναντι στα παιδια μου και δνε εχω κανενα δικαιωμα να τους στερω την ευτυχια τους. Η φιλη μου περναει φοβερο λουκι και κανει οσα ειπε η Νεραιδα παραπανω. Ε τιποτα δε βγαινει. Εδω και παρα πολυ καιρο, μη σου πω χρονο και βαλε. Εγω ξερεις τι πιστευω? Η γυναικα δε θελει απλως.. οχι δε θελει να γινει καλα.

Αρχική Δημοσίευση από Μάρω:

Αντιληπτό ναι. Απόδεκτό όχι απαραίτητα.

Click για ανάπτυξη...

Το ειπα αυτο προηγουμενως. Φοβος ειναι κι αρνηση να το φροντισουν.

Αρχική Δημοσίευση από underwater:

Τι εννοείς με το "αν δε το βιώσει" που αναφέρεις ξανά και ξανά; Θεωρείς ότι κάποιος άνθρωπος που δεν είναι πια λειτουργικός βρίσκεται σε κάποια ψευδαίσθηση και δεν κατανοεί το ότι η καθημερινότητά του, αν μη τι άλλο, έχει αλλάξει; Πού πρέπει να φτάσει δηλ. για να "βιώσει" το πρόβλημα, να μπει στο ψυχιατρείο;

Click για ανάπτυξη...

Οχι βεβαια!!! Να καταλαβει πως δημιουργει προβλημα και στους ανθρωπους τους και πως δεν εχει κανενα δικαιωμα να μη θελει να ζει (οχι βιολογικα). Να βιωσει, νιωσει τον πονο που προκαλει σ εκεινον και στους γυρω του.
Ας μιλησει το παιδι με ψυχολογο-ψυχιατρο, να βρει τροπο να τον παρακινησει για να γινει καλα.
Κατα δευτερον θεωρω πως τα φαρμακα λειτουργουν ανασταλτικα, δε λυνουν το προβλημα. Δεν υπαρχει χαπι που θα σε κανει ευτυχισμενο και θα σου διωξει την καταθλιψη.
Αλλη μια περιπτωση - ο ανθρωπος δεν ηθελε να ζησει. Δεν ηθελε να παιρνει τα φαρμακα του και μπαινοβγαινε σε κλινικες.
Απεβιωσε. Δεν ηθελε να ζησει. Δεν ηθελε. Γιαυτο επιμενω πως ο,τι και να κανεις σε τετοιες καταστασεις, το κανεις υποστηρικτικα, ειτε με το ζορι ειτε χωρις ζορι. Μπορει νασαι ενα κινητρο αλλα οχι η λυση. Η λυση ειναι ο εαυτος! Κι οχι μονο σε θεματα ιατρικα οπως αυτα της καταθλιψης, ακομα και σε αλλα ψυχολογικα και μη(εξαρτησεις, αρνηση να αγαπας τον εαυτο σου, αρνηση να δεχτεις μια ασθενεια σου - καρκινο πχ, ενα προβλημα σου ακομα και για τα πιο μικρα καθημερινα)

υσ. Οταν εχω γριπη και σερνομαι, η μητερα μου ερχεται να με φροντιζει με πολλη στοργη. Λειτουργω πολυ υποσυνειδητα. Γινομαι πολυ γρηγορα καλα για να μη φορτωνομαι. Και το κινητρο μου ειναι ''να γινω καλα ναμαστε ολοι καλα''.


Ελπιζω να καταλαβαινετε τι θελω να πω.

Αρχική Δημοσίευση από underwater:

Αν τους κάνεις κάποια νύξη για την συμπεριφορά τους, είτε το αρνηθούν είτε όχι, μέσα τους ξέρουν ότι κάτι παράξενο, ιδιόρρυθμο συμβαίνει (εντάξει, εξαιρέσεις υπάρχουν για όλα, μιλάω για το τι συμβαίνει συνήθως). Για τέτοιες περιπτώσεις και τέτοιου είδους ασθένειες μίλαγα κατά βάση.

Click για ανάπτυξη...

Α οκ...γιατι εγω ειχα στο μυαλο μου πολυ πιο περιπλοκες και δυσκολες καταστασεις...
Εν προκειμενω δε διαφωνω...

Ε δεν εκρινα. Απλως διαφωνησα με αυτο που προτεινες.
Ε κουβεντα κανουμε για.

Γιατι να μην μπουμε στη φαση του διαλογου?
Διαλογος δεν ειναι το φορουμ? Τι ειναι μπλογκ?

σορυ αλλα διαφωνω και σε αυτο.

(μη βγουμε οφ πλιζ...)


edit στη διορθωση σου - σε ενθαρρυνω να επεκταθεις, γιατι θα μενδιεφερε να δω αυτο που λες(κι αλλους επισης) κι απο που προερχεται και μην ανησυχεις για το οφ, θα γινει νεο θεμα.