Η απελπισία, ως αρχή μίας νέας ελπίδας;- Με αφορμή τις α΄εκλογές του Καλλικράτη

Η απελπισία έρχεται συνήθως, όταν διαψεύδεται μία ελπίδα( και με τις πολλές, το ίδιο κάνει!) και δημιουργείται «κενό ελπίδας», μία «αίσθηση του μηδενός», προσανατολισμένου προς το …αρνητικό πρόσημο. Για παράδειγμα, η «Ελλάδα μας», ως λαός, κοινωνία, έθνος και …γεωγραφικός προσδιορισμός. Τσιγαριζόμαστε ως ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι στο τηγάνι των ΓΑΠ-Καρατζαφέρη- Ντόρας-ΔΝΤ-ΕΕ και Αντώνη, επειδή για το προηγούμενο πιάτο του Κώστα…την πληρώσαμε ακριβά!
Μιλάμε για τσιγάρισμα με «3ετές ορίζοντα». Και με την πιο αίσια έκβαση μας εκεί, θα έχουμε φθάσει στο «-3» που «επιτρέπει το Μάαστριχ». Το απελπιστικό βέβαια, της «Ελλάδας μας», δεν θα είναι αυτό το όριο ελέους του Μάαστριχ, αλλά το κοντά στο μισό Τρις ?, που θα χρωστάει προς το «Εξωτερικό», μόνον το «Ελληνικό Κράτος». Με όρους σχετικά αρχαίους, μιλάμε για πανεθνική απελπισία: κάτι χειρότερο από εκείνο που έπαθε ο Ελληνισμός, το Καλοκαίρι 1974 στην Κύπρο. Μιλάμε για χρέος που, αν ήμασταν λαός που δεν χρωστάει(σε Τράπεζες, Εφορία, Ασφαλιστικά Ταμεία, γείτονα, φίλο, αδελφό κλπ) και προκειμένου να διατηρήσουμε το δικαίωμα εθνικού αυτοπροσδιορισμού μας, θα μπορούσαμε ενδεχόμενα(!), να ξοφλήσουμε κατά το πέρας του διανυόμενου αιώνα. Αλλά από τσιγαρισμένο κρεμμυδάκι, τι ζουμί να περιμένει κανείς;
Ενώπιον αυτής της ιστορικής αλήθειας-περί κενού ελπίδας μιλάμε!- καλούμαστε, δέκα ημέρες πριν την «γιορτή του Πολυτεχνείου», να ψηφίσουμε: ή «Μνημόνιο» ή «Μνημόσυνο»; Έμεινε μόνο του το ΚΚΕ, να επιμένει, για …Εθνική Απελευθέρωση, κάτι σαν «νεκρανάσταση» δηλαδή! Γιατί, και προφανώς, μόλις σε λίγο καιρό θα έχουμε φθάσει σε κάποιο «ζενίθ απελπισίας»( «ιστορικές αναγκαιότητες» πχ), φτιαγμένοι και ραμμένοι πάλαι ποτέ από τους «διεθνείς τοκογλύφους» και ξεμονταρισμένοι πια από τα ΜΜΕ και τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας, θα αποδεχθούμε ως «ρυθμιστή» μάλλον τον ΛΑ.Ο.Σ.( για πλάκα επιμένει ο Άδωνις στην οξεία, παρά τους…Κουκουέδες! Τότε, μου φαίνεται πως θα φανεί πιο εύλογο, να φανεί ότι σκεφθήκαμε: « Καλύτερα Καρατζαφέρη, που τον προτιμάνε και οι …Γερμανοί, παρά την Παπαρήγα, που δεν τη θέλουν ούτε και οι …Κινέζοι»!