Εγκατάλειψη συζυγικής στέγης

γιατι δεν το ξανασκεφτεστε??μην κοιταξετε μονο το δανειο ,σκεφτειτε και την κορη σας....εχετε σκεφτει πως θα νιωσει ??(οχι τωρα αλλα ταν μεγαλωσει....)οι γονεις ειναι ισως και οτι σπουδαιοτερο εχουμε εμεις τα παιδια και σας εχουμε αναγκη οσο και αν θελουμε να φαινομαστε ανεξαρτητοι..τωρα...
Η εγκατάλειψη
Ο γάμος και οι προσωπικές σχέσεις των συζύγων κατά κύριο λόγο δεν διέπονται από νομικούς κανόνες αλλά από ηθικές κυρίως δεσμεύσεις και αντιλήψεις που πηγάζουν από τα κοινωνικά ήθη .Μια εκ των αμοιβαίων υποχρεώσεων των συζύγων αποτελεί η κοινή συμβίωση, η οποία περιλαμβάνει ειδικότερες υποχρεώσεις όπως αυτή της συνοίκησης, του σεβασμού, της ειλικρίνειας και αγάπης προς τον σύντροφο.
Εγκατάλειψη λοιπόν θεωρείται κάθε παράβαση της υποχρεώσεως προς συμβίωση. Όταν βέβαια η διακοπή της συμβίωσης θεωρείται δικαιολογημένη διότι υπάρχει εύλογη αιτία , τότε σε καμία περίπτωση αυτή δεν θεωρείται εγκατάλειψη.

Από την στιγμή που δημιουργείται οικογενειακή στέγη η εγκατάλειψη εξωτερικεύεται με δύο κυρίως τρόπους :

α) Με αυτόβουλη αποχώρηση ενός ή και των δύο συζύγων ή με άρνηση του ενός ή και των δύο να ακολουθήσουν ο ένας τον άλλο στην οικογενειακή στέγη.

β) Με αποπομπή του ενός συζύγου προς τον άλλο. Η αποπομπή μπορεί να εκδηλωθεί με ποικίλους τρόπους όπως η σωματική ή ψυχολογική βία, λεκτικά κ.λ.π.
Η διάρκεια της εγκατάλειψης είναι αδιάφορη, σε περίπτωση όμως που διαρκέσει άνω των τεσσάρων ετών θεμελιώνεται αμάχητο τεκμήριο ισχυρού κλονισμού (βλέπε παρακάτω).
Ο σύζυγος που προβάλει ως λόγο διαζυγίου την εγκατάλειψη, αποδεικνύοντας την, θεμελιώνει ταυτοχρόνως τον λόγο ισχυρού κλονισμού της έγγαμης σχέσης .
Ο εναγόμενος σύζυγος από την πλευρά του μπορεί να αποδείξει ότι από την εγκατάλειψη αυτή δεν επήλθε ισχυρός κλονισμός είτε ότι οδηγήθηκε στην αποχώρηση από την συζυγική στέγη από την συμπεριφορά του άλλου συζύγου προς αυτόν, οπότε σε αυτή την περίπτωση δεν στοιχειοθετείται η εγκατάλειψη με την έννοια του άρθρου.

Νομίζω σε αυτήν την ερώτηση ένα-μια δικηγόρος μπορεί να απαντήσει (αφού η κοινωνία μας έχει γεμίσει με ένα σωρό τέτοιες περιπτώσεις).

Μπορεί να είναι λίγο οφφτοπικ αλλά θα το πω. Από τις μεγαλύτερες φοβίες της ζωής μου είναι να παντρευτώ να κάνω παιδί και να χωρίσω. Η κοινωνία μας αλλάζει από το κακό στο χειρότερο.

ρητορική ερώτηση Πως γίνεται να πας στα δικαστήρια έναν άνθρωπο που κάποτε αγάπησες τόσο πολύ που τον παντρέυτηκες

Γνώμη μου για την περίπτωση:
Είστε και οι 2 ενήλικοι και αγαπάτε το παιδί σας. Τα περουσιακά σας στοιχεία που αποκτήσατε μαζί να τα γράψετε στο παιδί σας και να κάνετε μια καινούρια αρχή...

Δυστυχώς φίλε μου, μπήκες κι εσύ στο club των υποψήφιων διαζευγμένων, πράγμα που όπως κι αν το δει κανείς, από τη μία αποτελεί ανακούφιση, σαν να βγάζεις μετά από καιρό ένα ζευγάρι παπούτσια τα οποία σε στένευαν, από την άλλη όμως, είναι κάτι που κατά βάθος θα το μετανιώνεις για μια ζωή, εάν φυσικά έχεις μέσα στην καρδιά σου το παραμικρό δείγμα αγάπης προς το παιδί σου, το οποίο θα διαπιστώσεις τελικά πως είναι εκείνος που θα πληρώσει το βαρύτερο και πλέον άδικο τίμημα. Όλη η αντιπαλότητα και κάθε είδους αρρωστημένης εκδίκησης, θα σου μεταβιβαστεί μέσω του παιδιού, αφού κατά κανόνα εκεί βρίσκει ο/η πρώην σύζυγος την αχίλλειο πτέρνα μας και φροντίζει να χτυπάει αλύπητα, συνήθως λησμονώντας ότι κάθε τέτοιο χτύπημα αφήνει κι ένα σημάδι, σάμπως από βούρδουλα, στην αθώα ψυχούλα.

Φυσικά, αυτό μπορεί να είναι ο κανόνας, ωστόσο δεν συμβαίνει πάντοτε και πιθανώς θα μπορούσε να αποφευχθεί, πράγμα που ειλικρινά σου το εύχομαι ολόψυχα. Ωστόσο, εκείνη η φράση σου "Να σημειωσω τελος οτι δεν υπαρχουν περιθωρια για συναινετικες διαδικασιες και μαλλον θα καταληξουμε στα δικαστηρια", δυστυχώς δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας προς τούτη την κατεύθυνση. Θα σε συμβούλευα λοιπόν, πριν πάρεις τη μεγάλη απόφαση και κάνεις το βήμα χωρίς επιστροφή, να σχεδιάσεις έτσι τα πράγματα ώστε να φροντίσεις το παιδί να πληρώσει το μικρότερο δυνατό τίμημα, όπως έχεις υποχρέωση ως γονιός, πάνω και πέρα από τις σιχαμένες οικονομικές διαμάχες στις οποίες συνήθως επικεντρωνόμαστε, ξεχνώντας το υψηλότερό μας καθήκον.

Επί του πρακτέου λοιπόν, θα σε συμβούλευα προκειμένου να μην διακινδυνεύσεις την περίπτωση εγκατάλειψης συζυγικής σχέσης, πρώτα να πας στο δικηγόρο σου και να υποβάλλεις την αίτηση διαζυγίου κι ύστερα να φύγεις από το σπίτι. Πιστεύω ότι αυτό θα σε διασφαλίσει αρκετά. Ως προς τη διατροφή, με βάση τα εισοδήματα που μας αναφέρεις, υπολογίζω χονδρικά περίπου 300-400 ευρώ το μήνα.

Ως προς το σπίτι με το στεγαστικό δάνειο, τα πράγματα είναι δυσκολότερα. Μια λύση είναι να πουλήσετε το σπίτι, μεταβιβάζοντας το δάνειο στον αγοραστή. Η άλλη λύση είναι να μεταβιβάσεις το μερίδιό σου στο παιδί σου, αναλαμβάνοντας από κοινού την πληρωμή της δόσης, με την πρώην πλέον σύζυγο. Φυσικά, τούτο μπορεί να γίνει και χωρίς να μεταβιβάσεις την κυριότητα και βέβαια το κόστος της δόσης, σε συνδυασμό με το κόστος της διατροφής, αποτελούν σημείο διαπραγμάτευσης, αφού συνολικά συνιστούν ένα καθόλου ευκαταφρόνητο και μάλλον δυσβάσταχτο ποσόν. Θα σε συμβούλευα να μην προσπαθήσεις να κρατήσεις εσύ το σπίτι, στέλνοντας το παιδί σου στο ενοίκιο, γιατί αυτό θα σε βάλει σε τόσες περιπέτειες, που τελικά δεν θα σου βγει σε καλό.

Εν κατακλείδι, θα ήθελα να σου θυμίσω το ρητό που λέει ότι "από τη ζημία δεν βγαίνει κέρδος". Μην προσπαθήσεις λοιπόν να βγάλεις το οποιοδήποτε υλικό κέρδος από τούτη την κατάσταση, ιδιαίτερα εφόσον εσύ είσαι εκείνος που αποφάσισε τον χωρισμό και όπως κι αν το δει κανείς, είσαι ηθικά εκτεθειμένος, ιδιαίτερα στα μάτια του παιδιού σου. Είναι προτιμότερο να κάνεις κάποιες υποχωρήσεις ως προς τα υλικά αγαθά, φροντίζοντας να διατηρήσεις όσο το δυνατόν περισσότερα από τα δικαιώματά σου επικοινωνίας με το παιδί, στα οποία θα πρέπει να είσαι ανυποχώρητος.

Τέλος, να έχεις πάντοτε στο μυαλό σου, ότι η πρώην σύζυγος μπορεί στα δικά σου μάτια να είναι "ό,τι πιο απεχθές" που λέει ο λόγος, για το παιδί όμως είναι η μητέρα του, πρόσωπο που αναγκαστικά παίζει ισχυρότατο ρόλο στην ψυχοσύνθεσή του. Η ακεραιότητα της μητρικής (όπως και της πατρικής) εικόνας, είναι απαραίτητη για την ισορροπημένη ανάπτυξη ενός μικρού παιδιού. Μην προσπαθήσεις λοιπόν ποτέ να την υποσκάψεις στα μάτια του παιδιού. Μην του πεις ποτέ κακή κουβέντα για εκείνη, ακόμη κι αν η ίδια κάνει ακριβώς αυτό εναντίον σου. Δείξε σεβασμό στις ανάγκες του παιδιού κι όχι στις δικές σου, στην ανάγκη σφίξε τα δόντια και υπόμεινε, μην αφήσεις τον εγωισμό να γίνει σύμβουλός σου. Πίστεψέ με, μακροπρόθεσμα θα δικαιωθείς.

Αυτά από εμένα, ελπίζω να βοήθησα έστω και κατ' ελάχιστον και σου εύχομαι καλή δύναμη και καλά ξεμπερδέματα.