Αποσπάσματα ποιητικής φιλοσοφίας

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Στο όρος των ελαιών (Φρ.Νίτσε)

Ο χειμώνας, ένας φρικτός φιλοξενούμενος, κάθεται στο σπίτι μου. Μελανά είναι τα χέρια μου από τη χειραψία της φιλίας του. Τον τιμώ αυτόν τον φριχτό φιλοξενούμενο, μου αρέσει όμως να κάθομαι μόνος μου. Μου αρέσει να του ξεφεύγω.

Εγώ ; κάποιος που σέρνεται ; Ποτέ στην ζωή μου δεν σύρθηκα μπροστά στους δυνατούς, και αν είπα ψέμματα, το έκανα από Αγάπη. Γι'αυτό είμαι χαρούμενος ακόμα και στο χειμωνιάτικο κρεββάτι.

Για να μην δει κανένας το βάθος μου και την έσχατη θέλησή μου, γι'αυτό επινόησα την μακρά φωτεινή σιωπή.

Εκείνον που αγαπώ, τον αγαπώ καλύτερα τον χειμώνα παρά το καλοκαίρι. Καλύτερα και πιο ψυχωμένα κοροιδεύω τους εχθρούς μου από τότε που κάθεται ο χειμώνας στο σπίτι μου.

Με μια κακία αρχίζω κάθε μέρα μου, κοροιδεύω τον χειμώνα με ένα κρύο μπάνιο. Μου αρέσει επίσης να τον γαργαλάω με ένα κεράκι, για να αφήσει επιτέλους τον ουρανό να φανεί μέσα από το σταχτογκριζο ημίφως.

'Ετσι τους δείχνω μόνο τον πάγο και το χειμώνα πάνω στις κορυφές μου - και όχι ότι το βουνό μου τυλίγει γύρω του και όλες τις ζώνες του ήλιου. Ακούν μόνο τις χειμωνιάτικες καταιγίδες μου να σφυρίζουν, και όχι το ότι εγώ ταξιδεύω και πάνω από θερμές θάλασσες, σαν τους γεμάτους επιθυμίες, βαριούς και φλογερούς νοτιάδες.

Λυπούνται μάλιστα για τα ατυχήματα και τα τυχαία μου, αλλά η δική μου ομιλία λέει "αφήστε το τυχαίο να έρθει σε μένα, ανυπόμονο είναι, σαν μικρό παιδάκι !"

Ας με λυπούνται κι ας αναστενάζουν για τις χιονίστρες μου. "Στον πάγο της γνώσης θα τον δούμε να παγώνει", έτσι μοιρολογούν. Στο μεταξύ εγώ τρέχω με ζεστά πόδια προς όλες τις κατευθύνσεις, πάνω στο όρος των ελαιών μου. Στην ηλιόλουστη γωνιά του όρους των ελαιών μου τραγουδάω και κοροιδεύω κάθε οίκτο.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Mr Positive

Δραστήριο μέλος

Ο Mr Positive αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 31 ετών, επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 403 μηνύματα.
Πολύ ωραίο θέμα. Εύγε.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Mr Positive

Δραστήριο μέλος

Ο Mr Positive αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 31 ετών, επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 403 μηνύματα.
Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.
(-Κων/νος Καβάφης, Ιθάκη)

Νʼ αγαπάς την ευθύνη
να λες εγώ, εγώ μονάχος μου
θα σώσω τον κόσμο.
Αν χαθεί, εγώ θα φταίω
(Νίκος Καζαντζάκης)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Άμα ο αέρας πάρει τις κουρτίνες
Πώς θα μπούμε
Από μια ανοιχτή μπαλκονόπορτα

Νoτης Γεροντας

:redface::redface:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
...και, αμ...συνεχίζω απτόητη :redface:



Για Δακρυα και Αγιους, Εμιλ Σιοραν
Μεταφραση: Σοφια Μωραΐτη-Καπετσωνη.

«Δεν μπορώ να βρω τη διαφορά ανάμεσα στα δάκρυα και τη μουσική» (Νίτσε).
Αυτός που δεν μπορεί να το συλλάβει αυτό αμέσως δεν έζησε ποτέ
μέσα στην φιλική ατμόσφαιρα της μουσικής. Κάθε αληθινή μουσική
προέρχεται από δάκρυα, γιατί είναι γεννημένη από τη λύπη του παραδείσου.

Το όριο του κάθε πόνου είναι ο μεγαλύτερος πόνος.

Κύριε, δεν είσαι ένα λάθος της καρδιάς,
όπως ο κόσμος είναι ένα λάθος του πνεύματος ;

Όλος ο Χριστιανισμός αποτελεί μια κρίση δακρύων,
από την οποία μας μένει μόνο μια πικρή γεύση.

Θα έχω μέσα μου αρκετή μουσική ώστε να μη χαθώ ποτέ ;
Υπάρχουν αντάτζιο μετά από τα οποία δεν μπορείς πια να φθαρείς .

Μόνο οι ηχητικές εκστάσεις μου δίνουν μια αίσθηση αθανασίας.
Υπάρχουν ημέρες άχρονες κατά τις οποίες βρίσκεται κανείς θύμα των αναμνήσεων
κάποιου άλλου τόπου πέρα από τον ορίζοντα !
Άρα το να κλαιει κανείς για τον χρόνο είναι ακατανόητο.

Έχουμε μέσα μας όλη τη μουσική : βρίσκεται μέσα στα βαθύτερα
στρώματα της ανάμνησης. Κάθε τι που είναι μουσικό είναι αποτέλεσμα αναπολήσεων.
Τότε που δεν είχαμε όνομα έπρεπε να ακούμε τα πάντα.

Το ότι η μουσική δεν έχει με κανένα τρόπο ανθρώπινη ουσία
αποδεικνύεται από το γεγονός ότι δεν παρουσιάζει ποτέ την κόλαση.
Ακόμη και αυτά τα πένθιμα εμβατήρια δεν το κατορθώνουν.
Η κόλαση είναι μια επικαιρότητα, πράγμα που σημαίνει ότι δεν κρατάμε
παρά μόνο την ανάμνηση του παραδείσου.
Εάν είχαμε γνωρίσει την κόλαση στο πανάρχαιο παρελθόν μας
δεν θα στεναχωριόμαστε στην ανάμνηση της χαμένης κολάσεως ;

Αρχίζουμε να γνωρίζουμε τι είναι η μοναξιά όταν ακούμε τη σιωπή των πραγμάτων.
Καταλαβαίνουμε τότε το μυστικό που είναι κρυμμένο μέσα στην πέτρα
και που ξυπνά μέσα στο λουλούδι, τον κρυμμένο ή ορατό ρυθμό ολόκληρης της φύσης.
Το μυστήριο της μοναξιάς απορρέει από το γεγονός ότι δεν υπάρχουν γιʼ αυτήν
άψυχα δημιουργήματα. Κάθε πράγμα έχει τη γλώσσα του
την οποία αποκρυπτογραφούμε με βοηθούς τις διαφορετικές σιωπές.

Τα δάκρυα, κριτήριο της αλήθειας μέσα στον κόσμο των αισθημάτων.
Δάκρυα και όχι κλάματα.
Υπάρχει μια διάθεση στα κλάματα η οποία
εκφράζεται με μια εσωτερική χιονοστιβάδα.
Υπάρχουν μυημένοι στα κλάματα οι οποίοι δεν έχουν ποτέ κλάψει πραγματικά.

Αυτός που ποτέ του δεν συναναστράφηκε ποιητές αγνοεί τι σημαίνει
ανευθυνότητα και ελευθερία πνεύματος.
Κάθε φορά που τους συναναστρέφεται κάποιος, αισθάνεται ότι όλα επιτρέπονται.
Μην δίνοντας λογαριασμό σε κανένα (εκτός από τους εαυτούς τους),
δεν πηγαίνουν και δεν θέλουν να πάνε πουθενά.
Το να τους καταλάβεις είναι μια μεγάλη δυστυχία,
γιατί σας διδάσκουν ότι δεν έχετε πια τίποτε να χάσετε.


:redface:


 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
...three in a row, που λενε και στη Στρυμνιτσα: (:redface:)



Χάρη του Ζακ Λακαριέρ



Ένας ονόματι Θεόδουλος
του Βυζαντίου πρώην έπαρχος
πάνω στο στύλο έζησε
σχεδόν πενήντα χρόνια.


Την αμοιβή του ρώτησε ποια θα 'ναι
σαν πάει με το καλό στον ουρανό.

Και είπε του Κυρίου ο Άγγελος:
" Ίδια σ' αμοίβει ο Κύριος
με θεατρίνο που στην Δαμασκό διάγει"

Πήγε στη Δαμασκό και τον αντάμωσε
μες στον ιππόδρομο αγκαλιά με μια πουτάνα
- σε μια γυναίκα πιο παλιά που είχεν ανάγκη
όλο το βιός του χάρισε -

Κι ήταν το ίδιο με σχεδόν πενήντα χρόνια
πάνω στο στύλο στα περίχωρα της Έδεσσας.

1983
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Mr Positive

Δραστήριο μέλος

Ο Mr Positive αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 31 ετών, επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 403 μηνύματα.
Από τότε που κουράστηκα να ψάχνω, έμαθα να βρίσκω.
Από τότε που ένας άνεμος μού εναντιώθηκε, ταξιδεύω μ' όλους τους ανέμους.
______
Αν θέλεις να κρατήσεις και τα μάτια σου και το λογικό σου,
περπάτα προς τον ήλιο βαδίζοντας στη σκιά.

-Φ. Νίτσε
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Mr Positive

Δραστήριο μέλος

Ο Mr Positive αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 31 ετών, επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 403 μηνύματα.
There was never any more inception than there is now,
Nor any more youth or age than there is now;
And will never be any more perfection than there is now,
Nor any more heaven or hell than there is now.

-Walt Whitman, από το θρυλικό "Song of Myself"
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΡΗΣΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ


Παιρνεις ενα κομματι σπαγγο, σε οποιο μεγεθος θελεις
και αρχιζεις να το βαζεις στη δεξια τσεπη του παντελονιου σου
μεχρι να συμβει κατι απ'τα παρακατω:
α)
να γεμισει η τσεπη σπαγγο
β) να κουραστεις να βαζεις σπαγγο στην τσεπη σου.
Οταν συμβει κατι απ'τα δυο προαναφερθεντα, η και τα
δυο, περιμενε καποιο βροχερο βραδυ. Τη στιγμη ακριβως
που η βροχη αρχιζει να ειναι αβεβαιη για το αν θα πεσει η
οχι στη γη, βγαλ'το σπαγγο και πεταξε τον ψηλα, οσο πιο
ψηλα μπορεις, με μαγικες κινησεις, και ταυτοχρονα ψιθυ-
ρισε τα παρακατω λογια: "Κοιτω, μετραω, υπαρχω, η ζωη".
Αν εχουν ακολουθηθει οι οδηγιες κατα γραμμα, ο σπαγγος
θα παραμεινει ακινητος στον αερα για μερικες στιγμες
πριν επιστρεψει στη γη ενα ματσο νηματα.

Μ'αυτον τον τροπο εχεις μετρησει ενα κομματι ζωης.
Αν, παρολο που εχεις ακολουθησει τις οδηγιες σωστα, το
σκοινι δεν ανταποκρινεται στα οσα ειπαμε παραπανω, μην
ανησυχεις και δοκιμασε μ'αλλον σπαγγο. Καμια φορα
υπαρχουν και σπαγγοι που αρνουνται πεισματικα να μετρη-
σουν τη ζωη (Εχουν ηδη αρκετα προβληματα -λενε- με το
να δενουν μποτες, παπουτσια και αλλα απιθανα πραγμα-
τα).

Ζουγκλα Λακαντονα, Τσιαπας,
Μεξικο, 1984-1989

Απ'τα βουνα του μεξικανικου νοτου
Subcomandante Insurgente Marcos

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Liakouras

Δραστήριο μέλος

Ο Liakouras αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 410 μηνύματα.
Κωνσταντίνος Καβάφης - Όσο Μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κʼ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Anthie95

Νεοφερμένος

Η Anthie95 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 36 μηνύματα.
ΤΟ ΠΡΩΤΟΤΟΚΟ ΤΗΣ ΓΗΣ

Πέρασαν ώρες, πέρασαν μέρες, πέρασαν εβδομάδες, πέρασαν μήνες από τότε που ο Σαμπάοθ οργίστηκε και έδιωξε από τον παράδεισο το ζευγάρι των πρωτόπλαστων ανθρώπων. Νέους κόσμους έφτιαχνε, παλιούς κόσμους χαλούσε, να χορτάσει τη χαρά της δημιουργίας ο ωκεάνιος νους του και η φλογερή του καρδιά. Ήθελε να τους ξεχάσει τους δυο καταραμένους, έκανε κιόλας πως δεν του συλλογιόταν πια, πως δεν τον έμελε που βρίσκονταν και πως τα περνούσαν. Όμως ο νους του ολοένα και πετούσε κατά ʽκείνους… Πατέρας!
Ο Σαμπάοθ είπε επίσημα:
Ευλογημένη να είναι τούτη η μέρα τη συγχώρεσης, η μέρα του γυρισμού, να λογαριαστεί σαν μια ακόμα μέρα από τις επτά της δημιουργίας, γιατί σήμερα δημιούργησα τη συγχώρεση. Σηκώνω την αμαρτία από πάνω σας, θα σας κάνω πάλι αγνούς και ανήξερους σαν τα πουλιά, θα σας κάνω άγιους σαν τους αγγέλους, όπως ήσασταν πριν δαγκώσετε το μήλο της αμαρτίας και δείτε τη γύμνια σας.
Όχι αυτό, έλεος πατέρα, βόγκησαν οι δυο άνθρωποι. Αν αληθινά απέμεινε μέσα στην καρδιά σου λίγο έλεος για μας, άφησέ μας να γυρίσουμε πίσω πανάγαθε. Άφησέ μας το αμάρτημα που έγινε ο πλούτος της ζωής μας. Άφησέ μας τη νόηση του καλού και του κακού που έγινε η πικρή σοφία μας. Άφησέ μας στη γύμνια μας που έλυσε τη μοναξιά του κορμιού μας. Συμπάθησέ μας Κύριε που κάναμε έναν νέο παράδεισο την κατάρα σου. Βρήκαμε τη νέα μας Εδέμ στον έρωτα και τη δημιουργική δουλειά. Μέσα στα δολερά λόγια του φιδιού ήταν μια νέα αλήθεια.
Κι ο θάνατος τρελά παιδιά; Τον λησμονήσατε το θάνατο που σέρνεται σαν φίδι πίσω από τα βήματά σας από τότε που χάσατε τον παράδεισο.
Με τον έρωτα τον νικήσαμε και το θάνατο Κύριε.
Και η Εύα σήκωσε στα δυο της χέρια το δέμα που σφιχτά κρατούσε πάνω της τόση ώρα, πάνω στο στήθος της. Μέσα στην αρκουδοπροβιά σάλεψε το τριανταφυλλί σωματάκι ενός παιδιού. Μέσα από το πρόσωπό του χαμογελούσαν όλοι οι άγγελοι του χαμένου παραδείσου.
Ευλόγησέ το πατέρα.

Ήταν το πρώτο παιδί της γης.

Στρατής Μυριβήλης

Υπάρχουν κάποια λάθη που πρέπει να γίνονται.
Αν δεν χάναμε τον παράδεισο θα χάναμε την ελπίδα να τον ξανακερδίσουμε.

Κι ακόμα και αν κάποιο λάθος δεν το ξεχάσεις ποτέ και δεν το αφήσεις ποτέ να σε ξεπεράσει, υπάρχει πάντα η ελπίδα πως με το χρόνο θα το καταλάβεις και θα το συγχωρήσεις.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Bertolt Brecht, Αν οι καρχαριες ηταν ανθρωποι
μτφρ: Πετρος Μαρκαρης



Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, ρώτησε τον κ.Κ η κορούλα της οικονόμας του,
θα φέρονταν τότε πιο καλά στα μικρά ψαράκια; Σίγουρα, αποκρίθηκε εκείνος.
“Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα έχτιζαν για τα μικρά ψαράκια στη θάλασσα
τεράστια κλουβιά και θα έβαζαν μέσα διάφορες τροφές, φυτά καθώς και ζωντανά.

Θα φρόντιζαν τα κλουβιά να ʽχουν πάντα καθαρό νερό και γενικά
θα τα εφοδίαζαν με διάφορες εγκαταστάσεις υγιείνης.
Όταν λογου χάρη ένα ψαράκι τραυμάτιζε την ουρά του,
οι καρχαρίες θα του έβαζαν αμέσως έναν επίδεσμο μην τυχόν και ψοφήσει πριν την ώρα του.

Έπειτα, για να μην μελαγχολούν τα ψαράκια, θα οργάνωναν κατά διαστήματα
στη θάλασσα μεγάλες γιορτές, γιατί τα κεφάτα ψαράκια είναι πιο
νόστιμα από τα θλιμμένα. Τούτα τα μεγάλα κλουβιά θα είχαν βέβαια
και τα σχολειά τους. Εκεί τα ψαράκια θα μάθαιναν να κολυμπάνε

στο στόμα του καρχαρία. Θα έπρεπε λογουχάρη να μάθουν γεωγραφία,
για να μπορούν να βρίσκουν τους μεγάλους καρχαρίες,
όταν αυτοί κάπου τεμπελιάζουν. Βέβαια, το σπουδαιότερο
θα ήταν η ηθική διάπλαση των μικρών ψαριών.

Θα τους μάθαιναν ότι για ένα ψαράκι δεν υπάρχει μεγαλύτερη και ωραιότερη
αρετή από το να θυσιάζεται πρόθυμα κι ότι τα ψαράκια θα έπρεπε να πιστεύουν
τυφλά στους καρχαρίες, προπαντός όταν αυτοί τους λένε
ότι θα φροντίσουν για ένα ωραίο μέλλον. Θα έδιναν στα ψαράκια

να καταλάβουν πως αυτό το ωραίο μέλλον τότε μόνο θα είναι εξασφαλισμένο,
όταν εκείνα μάθουν να υπακούνε. Τα ψαράκια θα έπρεπε να
φυλάγονται από κάθε λογής ταπεινές, εγωιστικές και μαρξιστικές διαθέσεις,
κι αν τύχαινε κανένα από δαύτα να φανερώσει τέτοιες αδυναμίες,

τα άλλα τα ψαράκια θα έπρεπε να τα αναφέρουν αμέσως στους καρχαρίες.
Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα έκαναν βέβαια αναμεταξύ τους
και διάφορους πολέμους, για να κυριέψουν ξένα κλουβιά και ξένα ψαράκια.
Στους πολέμους αυτούς ο κάθε καρχαρίας θα πολεμούσε με τα δικά του ψαράκια.

Θα μάθαιναν τα ψαράκια ότι ανάμεσα σʼ αυτά και τα ψαράκια
των άλλων καρχαριών υπάρχει τεράστια διαφορά. Τα ψαράκια θα τους έλεγαν,
είναι ως γνωστό βουβά, σωπαίνουν ωστόσο σε όλότελα διαφορετικές γλώσσς,
γιʼ αυτό και είναι αδύνατο να καταλάβει το ένα τʼ άλλο. Σε κάθε ψαράκι που θα σκότωνε
μερικά εχθρικά ψαράκια που σωπαίνουν σʼ άλλη γλώσσα, θα καρφίτσωναν
κι από ʽνα παράσημο από φύκι και θα του έδιναν τον τίτλο του ήρωα.

Αν βέβαια οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα είχαν και τη δική τους τέχνη.
Θα είχαν ωραίους πίνακες που θα παράσταιναν τα δόντια των καρχαριών
με θαυμάσια χρώματα, και τα στόματά τους θα ήταν σαν τους κήπους της Βαβυλώνας,
όπου μπορεί να κάνει κανείς τρελό σεργιάνι. Τα θέατρα στο βυθό θα έδειχναν
πως ηρωικά ψαράκια με την μπάντα μπροστά θα ορμούσαν μαγεμένα
και νανουρισμένα με τις πιο όμορφες σκέψεις στο στόμα των καρχαριών.

Δε θα έλειπε βέβαια και η θρησκεία, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι.
Αυτή θα δίδασσκε ότι τα ψάρια μονάχα στην κοιλιά των καρχαριών
θα άρχιζαν να γεύονται την αληθινή ζωή.

Εξάλλου, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, όλα τα ψαράκια δε θα ήταν
πια ίσα κι όμοια όπως συμβαίνει σήμερα. Μερικά από δαύτα θʼ αποχτούσαν
αξιώματα και θα τα τοποθετούσαν πάνω από τα άλλα ψαράκια.
Όσα μάλιστα είναι λίγο πιο μεγάλα θα είχαν το λεύτερο να τρώνε τα πιο μικρά.

Αυτό θα ήταν άλλωστε ευχάριστο για τους καρχαρίες, γιατί έτσι εκείνοι
δε θα χρειάζονταν πια παρά να καταπίνουν συχνότερα πιο μεγάλες μπουκιές.
Και τα πιο μεγάλα ψαράκια, αυτά που θα είχαν τις ψηλές θέσεις,
θα φρόντιζαν για την τάξη ανάμεσα στα ψαράκια και θα γίνονταν δάσκαλοι,
αξιωματικοί και μηχανικοί στα ψαροκλουβιά. Κοντολογίς,
μόνο αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα είχαμε πολιτισμό στη θάλασσα.”


Από το βιβλίο “Ιστορίες του κ. Κούνερ”
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Blue Dog

Νεοφερμένος

Η Blue Dog αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 40 μηνύματα.
Πυρσός Λαμπρός του Υπερτάτου Φαροδείκτου
I chanced to push aside a branch, and by so
doing suddenly disclosed to my view a scene
which even now I can recall with all the vivid-
ness of the first impression. Had a glimpse of
the gardens of Paradise been revealed to me I
could scarcely have been more ravished with
the sight...
HERMAN MELVILLE Typee
Αηδιασμένοι, μπουχτισμένοι, μπερδεμένοι, σχεδόν πισθάγκωνα δεμένοι, από τα ψέματα και τις φενάκες της φοβερής ετούτης εποχής, τρεις-τέσσερεις φίλοι μου και εγώ, όλοι μας ναυτικοί εκ ναυτικών, όλοι μας θαλασσινοί εξ απαλών ονύχων, απόφασι πήραμε να φύγουμε.
Ψάχναμε λοιπόν στους χάρτες, ψάχναμε στους φαροδείκτες να βρούμε την πορεία μας, ποιους κάβους θʼ απαντήσουμε, πόσα και ποιά φανάρια και ποιά τα δύσκολα σημεία του πόντου, πριν ξεκινήσουμε για το ταξίδι μας, πριν ρίξουμε πέτρα πίσω μας, πριν βγούμε στʼ ανοιχτά, άπιστοι όλοι μας, μα όλοι για πίστι διψασμένοι - όσο μεσ' στην καρδιά του θέρους για τʼ ουρανού τον όμβρο η πυρωμένη γη.
Βρισκόμαστε λοιπόν στο σπίτι μου, σε απόστασι μικρή απʼ το λιμάνι, και όλη την νύκτα ψάχναμε με την ψυχή στα χείλη, να μάθουμε εκ των προτέρων, με χάρτες, με διαβήτες, με φακούς ό,τι νομίζαμε απαραίτητο (ακούστε, ακούστε αν είναι δυνατόν!), τον πλήρη εκ των προτέρων προορισμό μας!
Ώρες πολλές επέρασαν και ακόμη ψάχναμε εναγωνίως πριν μπούμε στο καράβι μας (μια σκούνα είχαμε αρματώσει), πριν ξεκινήσουμε για το ταξίδι μας, προς τούτη ή εκείνη την ακτή, προς τούτο ή εκείνο το νησί, που όλοι στον Ειρηνικό το θέλαμε (ίσως γιατί πολύ υποφέραμε απ' τους πολλούς πολέμους) και όπου ποθούσαμε να μας δεχτούν, μεσ' στης ολόχρονης ισημερίας την μαγεία, του Ειρηνικού οι κόρες, του Ειρηνικού - ο Χέρμαν Μέλβιλ! - οι παραδείσιες θυγατέρες, οι εξαίσιες Φαγιαουαίη, ελπίζοντας να συναντήσουμε, όχι σαν φαλαινοθήραι, όχι σαν τον Αχάμπ εχθροί, μα τουναντίον, σαν φίλοι θερμοί και αληθινοί, την Άνασσα των ωκεανών με το υγρόν λοφείον, το άσπρο πλεούμενο σπερματικό βουνό (ω χαίρε, χαίρε Moby Dick!), την Άσπρη Φάλαινα ελπίζοντας να βρούμε την ρήγισσα των βαθέων βυθών και πάσης φωτεινής επιφανείας, την Άσπρη Φάλαινα, την Άσπρη αφρόεσσα Αφροδίτη (Χαίρε, ω Παφλάζουσα, χαίρε, ω, χαίρε Αναδυομένη!) όραμα θείον, Άνασσα Πρώτη, κόρη της απολύτου αθωότητος, της απολύτου ελευθερίας, της απολύτου ηδονής - κύτος, ω κύτος που μόνον εσύ, ως σήμερα, κρατάς ακόμη κάτι, απ' την αυγή της Υδρογείου, απʼ τις αρχές της προϊστορίας, κάτι από την δύναμι την γνησιότητα και την απόλυτη αλληλεγγύη με την φύσι, κάτι από το μεγαλείον και τους τιτανικούς ρυθμούς της ανυπόκριτης εκείνης εποχής των βροντοσαύρων και τυραννοσαύρων.
Η επί του χάρτου εργασία μας εξηκολούθει. Ήτανε σαν να σκάβαμε κατάδικοι σε φυλακή μια σήραγγα διαφυγής προς την ελευθερία και όλον τον έξω κόσμο.
Κ' ενώ με αυτά καταγινόμαστε εμείς οι εγκλωβισμένοι, οι φίλοι της θάλασσας και των μεγάλων ταξιδιών, λέγοντας και ξαναλέγοντας: «Απόψε πρέπει να τελειώνουμε... Απόψε... Επιτέλους!» ήρχετο, σαν αμοιβή των κόπων μας και σαν ενθάρρυνσις μαζί, ήρχετο μια πρόγευσις της περιπέτειάς μας και η φαντασία μας, ιέρεια πιστή του πόθου μας, μας πήγαινε μακριά, πέρα στις νότιες θάλασσες, σαν να φυσούσε πίσω μας ευνοϊκός ο απηλιώτης, φουσκώνοντας ακαταπαύστως τα πανιά μας, σαν φίλος μας και σύμμαχος μας.
Έτσι, πριν γίνη ακόμη βίωμα η περιπέτεια μας, έλαμπε το ταξίδι μας σαν μέγας KO-I-NOR, σαν μέγας πασίχαρος ωκεανός, μέσα σε φως θεσπέσιων. Κι ενώ σειρήνων και τριτώνων γέλια και των ερωτικών των παιχνιδιών οι οξείες κραυγές λαγνείας μεσ' στις ψυχές μας αντηχούσαν, φλωγίζοντάς μας όπως φλογίζουν πάντοτε τα πράγματα της ηδονής, (ω σεις θαλάσσιες ανεμώνες και σφύζοντες του κύματος αφροβριθείς νυμφίοι λωτοί!) μεσ' στην καθολική εκείνη γοητεία που συναντά κανείς στων τροπικών τους παραδείσους, σκυμμένοι επάνω στο τραπέζι μας, ψάχναμε εμείς πυρέσσοντες μεσ' στους καπνούς και τα τσιγάρα, στους χάρτες ψάχναμε ακόμη σαν δαίμονες ιδεοληπτικοί, ο ένας λέγοντας στον άλλο κάθε τόσο: «Απ' εδώ έως εκεί τα μίλια είναι χίλια... Οι άνεμοι της εποχής αρχίζουν στον τόπο αυτόν τον τάδε μήνα... Μπορούμε προμήθειες να βρούμε σε εκείνο ή τούτο το νησί...» και άλλα τέτοια λέγοντας κοινά και τετριμμένα, την προκαταρκτική μας εργασία συνεχίζαμε.
Ίσως να ψάχναμε επί μακρόν ακόμη, όμως η νύχτα τέλειωνε και όλοι ανάγκην είχαμε αέρος καθαρού. Εν τέλει λοιπόν εφώναξα:
«Ανοίξτε το παράθυρο να αναπνεύσουμε λιγάκι».
Απʼ την στιγμήν εκείνη τα πάντα εξειλίχθηκαν ραγδαίως. Όλοι συμφώνησαν και κάποιος από μας προς το παράθυρο ετράπη, και, ανοίγοντας τα εξώφυλλα, άφησε μια φωνή:
«Για 'δέστε εκεί! Είναι σαν θαύμα! Έτσι θα είναι πάντα στης Νουκουχήβα το νησί!»
Αναπνέοντας βαθιά την θαλασσία αύρα, όλοι μας τρέξαμε στο παράθυρο.
Απέναντί μας, πίσω απʼ το βουνό, ο ήλιος ανέτελλε, εν μεγαλείω και δόξη.
Αναπνέοντας πάντοτε βαθιά όλοι, κοιτάζαμε έκθαμβοι το θαύμα, που κάθε πρωί ανανεώνεται και ανανεώνει, και ξαφνικά, στην ορθρινή γαλήνη, μια κραυγή σπαρακτική ηκούσθη. Εις εξ ημών εκραύγαζε έξαλλος κοιτάζοντας τον ήλιο:
«La gioia e sempre in altra riva!... La gioia e sempre in altra riva!».
Υπήρχε απόγνωσις εις την κραυγήν αυτήν, και όλοι μας κοιταχτήκαμε με άγχος, ενώ μέσα στην κάμαρα πάλι απλώθηκε σιγή, σιγή βαθειά σαν μια ρουφήχτρα δίνη.
Δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Να πούμε ναι; Να πούμε όχι, ή να τηρήσουμε μια φρόνιμη σιωπή;
Όμως, σχεδόν αμέσως η σιγή διεσκορπίσθη και την διέκοψα εγώ. Ένα μεγάλο φως μεσ' στην ψυχή μου εχύθη και τέλος εφώναξα αγαλλιών:
«Όχι! Όχι! Δεν βρίσκεται η χαρά στην άλλη όχθη μόνον! Είναι εδώ, μεσ' στις ψυχές μας, μέσα σε τούτες τις καρδιές, είναι παντού για όσους μπορούν να σπάσουν τα δεσμά των, αφού και μέσα μας ο ήλιος ανατέλλει και δείχνει την πορεία μας παντού όπου πηγαίνει, φως εκ φωτός αυτός, πυρσός λαμπρός του υπερτάτου φαροδείκτου, που όλοι τον παραλείπουν οι άλλοι, του φαροδείκτου, σύντροφοι, που είναι ο ουρανός!»
Έτσι ελάλησα και κάθε αμφιταλάντευσις απέπτη απʼ τις ψυχές μας. Η αγαλλίασίς μου στους άλλους μετεδόθη, και, όλοι, κοιτάζοντας τον ήλιο, πετάξαμε τα σύνεργα της πλοιαρχίας - χάρτες, διαβήτες, εξάντας και φακούς - και αρπάζοντας τους σκούφους μας, εμείς, οι ναυτικοί εκ ναυτικών, τρέξαμε στο καράβι μας (το λέγαν "Άγιος Σώζων") και όλοι, φλεγόμενοι από την νέα μας πίστη, χωρίς πλέον να ψάχνουμε το "πού" και "πώς", τα παλαμάρια λύσαμε και υψώνοντας τα πανιά μας, αδίσταχτα σαλπάραμε με μια κραυγή:
«Κύριε των δυνάμεων μεθʼ ημών γενού».
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

parafernalia

Περιβόητο μέλος

Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,800 μηνύματα.
Σηκωθείτε! Γιατί το Πρωινό έχει εκσφενδονίσει
στο κύπελλο της Νύχτας την πέτρα που βάζει τ΄ Αστέρια
να πετάνε: Και να! Ο Κυνηγός της Ανατολής φυλάκισε
τον πυργίσκο του Σουλτάνου σε μια θηλειά φωτός.

Καθώς ξημερώνει, ο Κήρυκας της Μέρας διασκελίζει όλο τον Ουρανό.
Προσφέρει στο νυσταγμένο Κόσμο μια πρόποση: «Στο κρασί».
Ο Ήλιος χύνει πρωινό χρυσάφι στις στέγες της πόλης- Ο βασιλικός
Οικοδεσπότης της Μέρας ξαναγεμίζει τη στάμνα του.


(Ομάρ Καγιάμ - περ. 1048-1122)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Mr Positive

Δραστήριο μέλος

Ο Mr Positive αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 31 ετών, επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 403 μηνύματα.
"Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ας την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: «Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Να αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!»"

"Πού πάμε; Μη ρωτάς! Ανέβαινε, κατέβαινε. Δεν υπάρχει αρχή, δεν υπάρχει τέλος. Υπάρχει η τωρινή τούτη η στιγμή, γιομάτη πίκρα, γιομάτη γλύκα, και τη χαίρουμαι όλη."

-Ν. Καζαντζάκης, Ασκητική
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

pop corn

Πολύ δραστήριο μέλος

Η pop corn αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,161 μηνύματα.
Μιλάει ο διάβολος

Ο άγγελος δεν ξέρει τίποτ' απ' την
ομορφιά του αγγέλου.
Εγώ, μονάχα εγώ,
που πρόδωσα την φύση μου
- την πρώτα αγγελική -
τώρα μπορώ σωστά να τη λατρέψω
Να εφαρμόσω ολόκληρος απάνω της
ρουφώντας με φιλιά τη μεταμέλεια
Να ονειρευτώ, να ερωτευτώ το απαρνημένο.

Μιλάει ο άγγελος

Ο διάβολος δεν ξέρει τίποτ' απ' τη
σκοτεινή ομορφιά του.
Εγώ, μονάχα εγώ,
που σφράγισα τ' αυτιά στην επανάσταση
- τη μέσα μου φωνή -
Τώρα μπορώ σωστά να την ακούσω
Να δω μ' αγάπη εκείνον που αδικήθηκε
Ξερνόντας τη φωτιά της αγανάχτησης
Να εξαγνιστώ, ν' απαλλαγώ απ' το κερδισμένο.

- Αντώνη Φωστιέρη, "Ο διάβολος τραγούδησε σωστά" (ποιητική συλλογή)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Anthie95

Νεοφερμένος

Η Anthie95 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 36 μηνύματα.
Αν… (Rudyard Kipling)

Αν μπορείς στην πλάση ετούτη να περιφρονείς τα πλούτη
κι΄ αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,
αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία
κι΄ αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίζεις το καλό.
Αν μπορείς μεμιάς να παίξεις κάθε τι πού ‘χεις κερδίσει
στην καταστροφή ν’ αντέξεις και να δόσεις κάποια λύση…
Αν μπορείς να υποτάξεις σώμα πνεύμα και καρδιά,
αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μη βγάζεις τσιμουδιά…

Αν μπορείς στην καταιγίδα να μην χάνεις την ελπίδα
κι αν μπορείς να συγχωρέσεις όταν σ’ έχουν αδικήσει…
Αν μπορέσεις τ΄ όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου
κι αν μπορέσεις ν΄ αγαπήσεις όσους σ΄ έχουνε μισήσει…
Αν μπορέσεις να είσαι ο ίδιος στη χαρά και στην οδύνη
αν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτε δεν σβήνει…
Αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις.

Αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις…
Αν ποτέ δεν σου μεθύσει του θριάμβου το κρασί,
αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ,
αν μπορείς σε ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία
και τα ίδια σου τα λόγια να τ΄ ακούς παραλλαγμένα.
Αν μπορείς κάθε λεπτό σου να ‘ναι μια δημιουργία
και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα.

Αν οι φίλοι κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν,
αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώσουν,
αν τους πάντες λογαριάζεις μα κανέναν χωριστά,
αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά.
Έ…. Παιδί μου τότε πια θα μπορέσεις ν΄ απολαύσεις
όπως πρέπει τη ζωή σου θα ‘σαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ σπουδαίος
κι όλη η γη θα ‘ναι δική σου.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

rosa azul

Πολύ δραστήριο μέλος

Η rosa azul αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,945 μηνύματα.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ''ΑΣΚΗΤΙΚΗ''
Β' ΣΧΕΣΗ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)

Ποιά είναι η ουσία του Θεού μας; Ο
αγώνας για την ελευτερία.Μέσα στο ακατάλυτο
σκοτάδι μια φλογερή γραμμή ανηφορίζει
και σημαδεύει την πορεία του Αόρατου.
Ποιό είναι το χρέος μας;Ν'ανεβαίνουμε
την αιματερή τούτη γραμμή μαζί του.
Καλό είναι ό,τι ορμάει προς τ' απάνω
και βοηθάει το Θεό ν'ανηφορίσει.Κακό
είναι ό,τι βαραίνει προς τα κάτω,κι αμποδάει
το Θεό ν'ανηφορήσει.
Όλες οι αρετές κι οι κακίες παίρνουν
τώρα καινούργια αξία,λευτερώνουνται από
τη στιγμή κι από το χώμα,υπάρχουν απόλυτα
μέσα στον άνθρωπο,πριν και μετά
τον άνθρωπο,αιώνιες.
Γιατί η ουσία της ηθικής μας δεν είναι
η σωτηρία του ανθρώπου,που αλλάζει
μέσα στον καιρό και στον τόπο,παρά η
σωτηρία του Θεού ,που μέσα από λογής
λογής ρεούμενες ανθρώπινες μορφές και
περιπέτειες είναι πάντα ο ίδιος,ο ακατάλυτος
ρυθμός που μάχεται για ελευτερία.
Άθλιοι είμαστε οι άνθρωποι,άκαρδοι,
μικροί,τποτένιοι.Μα μέσα μας,μια ουσία
ανώτερη μας μας σπρώχνει ανήλεα προς
τ'απάνω.
Μέσα από την ανθρώπινη τούτη λάσπη,
θεία τραγούδια ανάβρυσαν,ιδέες μεγάλες,
έρωτες σφοδροί,μια έφοδο ακοίμητη,
μυστηριωδική,χωρίς αρχή και τέλος,χωρίς σκοπό,
πέρα από κάθε σκοπό.
Τέτοιος βώλος λάσπη είναι η ανθρωπότητα,
τέτοιος βώλος λάσπη είναι ο καθένας μας.
Ποιό είναι το χρέος μας;Να μαχόμαστε ν'ανθίσει
ένα μικρό λουλούδι απάνω στο λίπασμα τούτο
της σάρκας και του νου μας.
Πολέμα από τα πράγματα,πολέμα από
τη σάρκα,από την πείνα,από το φόβο,
πολέμα από την αρετή κι από την αμαρτία
να δημιουργήσεις Θεό.
Πώς ξεκινάει το φως από ένα άστρο και
χύνεται μέσα στη μαύρη αιωνιότητα κι
οδοιποράει αθάνατο;Το άστρο πεθαίνει,
μα το φως ποτέ του.Τέτοια κι η κραυγή
της ελευτερίας.
Πολέμα,από την πρόσκαιρη συνάντηση
των αντίδρομων δυνάμεων που αποτελεί
την ύπαρξή σου,να δημιουργήσεις ό,τι
αθάνατο μπορεί ο θνητός απάνω στον κόσμο
τούτον -μιαν Κραυγή.
Αυτή,παρατώντας στο χώμα το κορμί
που το γέννησε,οδοιποράει και δουλεύει
αιώνια.

Ένας Έρωτας σφοδρός διαπερνάει το
Σύμπαντο.Είναι σαν τον αιθέρα: σκληρότερος
από ατσάλι,μαλακότερος από τον αγέρα.
Ανοίγει,διαπερνάει τα πάντα,φεύγει,ξεφεύγει.
Δεν αναπαύεται στη θερμή λεπτομέρεια,
δε σκλαβώνεται στο αγαπημένο σώμα.
Είναι Έρωτας Στρατευόμενος.Πίσω
από τους ώμους του αγαπημένου αγναντεύει
τους ανθρώπους να σαλεύουν και να
βογκούν σαν κύματα,αγναντεύει τα ζώα
και τα φυτά να σμίγουν και να πεθαίνουν,
αγναντεύει το Θεό να κιντυνεύει και του
φωνάζει: "Σώσε με!"
Ο Έρωτας;Πώς αλλιώς να ονοματίσουμε
την ορμή που,ως ματιάσει την ύλη,
γοητεύεται και θέλει να τυπώσει απάνω της
την όψη της;Αντικρύζει το σώμα και θέλει να
το περάσει,να σμίξει με την άλλη κρυμμένη στο
σώμα τούτο ερωτική κραυγή,να γενούν ένα,να
χαθούν,να γίνουν αθάνατες,μέσα στο γιο.
Ζυγώνει την ψυχή και θέλει να σοφιλιάσει,
να μην υπάρχουν εγώ και συ.Φυσάει απάνω στη μάζα
τους ανθρώπους και θέλει,συντρίβοντας τις αντίστασες
του νου και του κορμιού,να σμίξουν όλες οι πνοές,
να γίνουν άνεμος σφοδρός,ν'ανασηκώσουν τη γης!
Στις πιο κρίσιμες στιγμές,ο Έρωτας
συναρπάζει και σμίγει με βία τους ανθρώπους,οχτρούς
και φίλους,καλούς και κακούς,είναι μια πνοή ανώτερή τους,
ανεξάρτητη από την επιθυμία κι από τα έργα τους.
Είναι η πνοή του Θεού,η αναπνοή του,απάνω στη γης!
Κατεβαίνει απάνω στους ανθρώπους,
όπως του αρέσει.Σα χορός,σαν έρωτας,σαν πείνα,
σα θρησκεία,σα σφαγή.Δε μας ρωτάει.
Μέσα στη σκάφη της γης,στις κρίσιμες
τούτες ώρες,ο Θεός μοχτάει να ζυμώσει
τις σάρκες και τα μυαλά και να ρίξει μέσα
στον ανήλεο στρόβιλο της περιστροφής
του όλη τούτη τη ζύμη και να της δώσει
πρόσωπο -το πρόσωπό του.
Δεν πλαντάζει από αηδία, δεν απελπίζεται
μέσα στα χωματένια, μουντά σωθικά τους.
Δουλεύει, προχωράει, κατατρώει τη σάρκα τους,
πιάνεται από την κοιλιά, από την καρδιά, από
το φαλλό, από το νου του ανθρώπου.
Δεν είναι αυτός αγαθός οικογενειάρχης,
δε μοιράζει σε όλα τα παιδιά του ίσια το
ψωμί και το μυαλό. Η Αδικία, η Σκληρότητα,
η Λαχτάρα, η Πείνα είναι οι τέσσερεις φοράδες
που οδηγούν το άρμα του απάνω στην
κακοτράχαλη μας τούτη γης
Από την ευτυχία, από την καλοπέραση κι από
τη δόξα ποτέ δεν πλάθεται ο Θεός,
παρά από την ντροπή, από την πείνα και
τα δάκρυα. Σε κάθε κρίσιμη στιγμή, μια
παράταξη ανθρώποι ριψοκιντύνευαν μπροστά
θεοφόροι και πολεμούσαν, παίρνοντας
απάνω τους όλη την ευθύνη της μάχης.
Μια φορά κι έναν καιρό οι ιερείς, οι βασιλιάδες,
οι αρχόντοι, οι αστοί· -και δημιουργούσαν πολιτισμούς,
λευτέρωναν τη θεότητα.
Σήμερα ο Θεός είναι αργάτης, αγριεμένος
από τον κάματο, από την οργή κι από
την πείνα. Μυρίζει καπνό, κρασί κι ίδρωτα.
Βλαστημάει, πεινάει, γεννάει παιδιά,
δεν μπορεί να κοιμηθεί, φωνάζει στ΄ ανώγια
και στα κατώγια της γης και φοβερίζει.
Ο αγέρας άλλαξε, αναπνέμε μιαν άνοιξη βαριά,
γιομάτη σπόρους.Φωνές σηκώνουνται.
Ποιος φωνάζει; Εμείς φωνάζουμε, οι
άνθρωποι -οι ζωντανοί, οι πεθαμένοι
κι οι αγέννητοι. Μα κι ευτύς μας
πλακώνει ο φόβος και σωπαίνουμε.
Ξεχνούμε από τεμπελιά, από συνήθεια,
από αναντρία. Μα ξάφνου πάλι η Κραυγή
ξεσκίζει σαν αϊτός τα σωθικά μας.
Γιατί δεν είναι απόξω, δεν έρχεται από
αλάργα για να ξεφύγουμε. Μέσα στην
καρδιά μας κάθεται η Κραυγή και φωνάζει.
"Κάψε το σπίτι σου!" φωνάζει ο Θεός.
"Έρχουμαι! Όποιος έχει σπίτι δεν μπορεί να
με δεχτεί.
"Κάψε τις ιδέες σου, σύντριψε τους
συλλογισμούς σου! Όποιος έχει βρει τη
λύση δεν μπορεί να με βρει.
"Αγαπώ τους πεινασμένους, τους ανήσυχους,
τους αλήτες. Αυτοί αιώνια συλλογιούνται
την πείνα, την ανταρσία, το δρόμο τον
ατέλειωτο - Έμενα!
"Έρχουμαι! Παράτα τη γυναίκα σου, τα
παιδιά σου, τις ιδέες σου κι ακλούθα μου.
Είμαι ο μέγας Αλήτης.
"Ακλούθα! Περπατά απάνω από τη χαρά
κι από τη θλίψη, από την ειρήνη, τη
δικαιοσύνη, την αρετή! Εμπρός! Σύντριψε
τα είδωλα τούτα, σύντριψε τα, δε χωρώ!
Συντρίψου και συ για να περάσω!"
Φωτιά! Να το μέγα χρέος μας σήμερα,
μέσα σε τόσο ανήθικο κι ανέλπιδο χάος.
Πόλεμο στους άπιστους!
Άπιστοι είναι οι ευχαριστημένοι,
οι χορτασμένοι, οι στείροι.
Το μίσος μας είναι χωρίς συβιβασμό,
γιατί κατέχει πώς καλύτερα, βαθύτερα
από τις ξέπνοες φιλάνθρωπες αγάπες,
δουλεύει τον έρωτα.
Μισούμε, δε βολευόμαστε, είμαστε άδικοι,
σκληροί, γιομάτοι ανησυχία και πίστη,
ζητούμε το αδύνατο, σαν τους ερωτεμένους.
Φωτιά, να καθαρίσει η γης! Ν΄ ανοιχτεί
άβυσσο φοβερώτερη ακόμα ανάμεσα καλού
και κακού, να πληθύνει η αδικία, να κατεβεί η
Πείνα και να θερίσει τα σωθικά μας,
αλλιώς δε σωζόμαστε.
Μια κρίσιμη βίαιη στιγμή είναι η ιστορική
εποχή μας ετούτη, ένας κόσμος γκρεμίζεται,
ένας άλλος δεν έχει ακόμα γεννηθεί.
Η εποχή μας δεν είναι στιγμή
ισορρόπησης, οπόταν η ευγένεια, ο
συβιβασμός, η ειρήνη, η αγάπη θα ΄τανε
γόνιμες αρετές...........................................................
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Mr Positive

Δραστήριο μέλος

Ο Mr Positive αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 31 ετών, επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 403 μηνύματα.
Έτσι... έτσι...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ψαγμένος

Νεοφερμένος

Ο Ψαγμένος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 27 μηνύματα.
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές --
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

Το αγαπημένο μου ποιήμα!!!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 3 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top