Η Απώλεια

suspiria

Διάσημο μέλος

Η ρόζα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,065 μηνύματα.
Ο Καίσαρας

Βρήκα κάτι φωτογραφίες πριν στο δωμάτιο απο το σκύλο που είχα κάποτε και έχασα. Ο γνωστός Καίσαρας, πραγματικά καίσαρας. Δεν τον είχα πολύ καιρό. Τον είχα βρει στο δρόμο, τον είχα ταίσει και μετά είχε εγκατασταθεί μόνιμα κάτω απο το σπίτι μου. Τον τάιζα κάθε μέρα, του είχα βάλει λουράκι για τους ψύλους και λουράκι "ιδικτησίας". Είχαμε πάει στον κτηνίατρο για εμβόλια, μου είχε πει οτι ήταν πολύ γέρος. Κοιμόταν κάτω απο το σπίτι μου, το πρωί ξυπνούσα και τον τάιζα, τον χάιδευα και τον πρόσεχα, πήγαινα σχολείο και μετά γυρίζοντας με τα πόδια τον έβρισκα πάντα σε ένα συγεκριμένο σημείο ,που άραζαν πολλά αδέσποτα, και με ακολουθούσε μέχρι το σπίτι. Σε όσα ιδιαίτερα μαθήματα πήγαινα ερχόταν μαζί μου και με περίμενε απο κάτω μέχρι να τελειώσω και γυρίζαμε σπίτι μαζί, πηγαίναμε βόλτες στο λιμάνι και ήταν πάντα απο πίσω μου, καθόμασταν επι ώρες και κοιτούσαμε τη θάλασσα. Ακούγεται αστείο.

Μα ήταν σκύλος, δεν ήταν γκόμενος, δεν ήταν φίλος. Η μόνιμη αντιμετώπιση απο τους άλλους. Οι φίλοι μου "Ρε, πες μας αλήθεια, ο Καίσαρας σε πηδ***ει που και που;". Οι φίλες μου "Καλά προτιμάς να κάτσεις στην παραλία με τον Καίσαρα αντί να έρθεις στην καφετέρια μαζί μας;". Η μητέρα μου "Άσε το κοπρόσκυλο, πώς θα σε πλησιάσει άνθρωπος όταν έχεις το σκύλο απο πίσω;" Και η τελευταία ήταν και η αιτία που δεν είχα τον Καίσαρα στο σπίτι, αλλά περίμενε πάντα κάτω στο πεζοδρόμιο. "Έχουμε σκύλο, διώχ'το το κοπρόσκυλο, ήδη και η σκυλοτροφή που πληρώνουμε πολύ του είναι".

Ένας καημένος σκυλάκος που δεν χωρούσε πουθενά. Θυμάμαι όταν τον πρωτοβρήκα φοβόταν την κάθε μου κίνηση. Πλησίαζα το χέρι μου να τον χαιδέψω και έσκυβε το κεφάλι. Ένας φοβισμένος σκυλάκος. Έδειχνε να καταλαβαίνει περισσότερα απο όσα καταλάβαιναν οι άνθρωποι γύρω μου. Ένιωθε να νιώθει τη κάθε μου στιγμή ,όταν κοιτούσα την θάλασσα ή όταν δάκρυζα προς μία σκέψη.

Και ένα μεσημέρι, γυρνώντας απο το σχολείο, απλά δεν ήταν εκεί. Έψαξα τριγύρω και δεν ήταν. Σκέφτηκα οτι θα έχει πάει σπίτι, αλλά ούτε εκεί ήταν. Σκέφτηκα θα γυρίζε τριγύρω και θα έρχοταν πιο απόγευμα. Και πολύ απλά..ο καίσαρας δεν ήρθε ποτέ. Τον περίμενα..τον έψαχνα..αλλά δεν γύρισε. Οι φίλοι μου έλεγαν οτι "επιτέλους το σκυλί έφυγε, που να αντέξει τη γρίνα σου", η μητέρα μου πολύ κυνικά έλεγε "κάποιο αμάξι θα τον πάτησε"...Όλοι βρήκαν την ησυχία τους..Ακόμα με πονάει, και τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις. Ποτέ δεν είχα χάσει κάτι και να πονέσω τόσο πολύ. Μου πήρε καιρό να το συνηθίσω και ακόμα καμιά φορά προχωράω στο λιμάνι και ακούω τα βήματα του απο πίσω. Ποτέ δε συγχώρησα τη μητέρα μου που δε με άφησε να τον έχω στο σπίτι και ποτέ δε συγχώρησα στον εαυτό μου όταν πήγα στην κινηματογραφική λέσχη και τον άφησα έξω για να δω την ταινία και δεν έμεινα μαζί του. Πράγματα που λίγοι καταλαβαίνουν..Απλά είναι μικρά πράγματα που μπορεί να συνδιαστούν με περίεργες καταστάσεις και να αποκτήσουν τεράστια αξία..Όπως τον Καίσαρα μου.

Δεν είχα σκεφτεί οτι θα τον έχανα και αυτό γιατί ποτέ πριν δεν είχα χάσει κάτι που να με πειράξει. Την αξία του την καταλάβαινα και τότε αλλά τη νιώθω πολύ περισσότερο τώρα που δεν υπάρχει..


Η Απώλεια

Υπήρξε για εσάς κάποια απώλεια που σας προκάλεσε πόνο; Που σκεφτήκατε οτι θα δίνατε τα πάντα για να αποκτήσετε πίσω αυτό που χάσατε; Ήταν μία κατάσταση ζωής; Μία φιλία; Μία σχέση; Κάποιο πρόσωπο; Κάτι υλικό;

Όταν ήμουν μικρή και ήθελα να υπολογίσω αν αγαπάω κάτι ασυναίσθητα σκεφτόμουν αν θα έκλαιγα σε περίπτωση που το έχανα. Νομίζω ισχύει αφού η αξία που έχει κάτι για τον καθένα και η αγάπη που δέχεται απο αυτόν, φαίνεται όταν χαθεί το συγκεκριμένο, και φαίνεται στην καρδιά αυτού που το χάνει.

(Y.Γ.1 Δεν ξέρω αν υπάρχει παρόμοιο θέμα για την απώλεια, έψαξα λίγο αλλά δεν βρήκα κάτι, αν υπάρχει κλειδώστε το :P)
(Y.Γ.2 Η φωτογραφία είναι του Καίσαρα)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Συνημμένα

  • kaisaras.jpg
    kaisaras.jpg
    190.6 KB · Εμφανίσεις: 164

Poniro Ksotikouli

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο Allstar αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 204 μηνύματα.
Έχω χάσει..μια κατάσταση. Είναι ενοχλητικό να είσαι μόνιμα σε limbo.

PS. Είσαι απίστευτος άνθρωπος. Με καλό τρόπο. :|
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Γίδι

Τιμώμενο Μέλος

Η Γίδι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 22,554 μηνύματα.
Απίθανος ο Καίσαρας... ίδιος ο πρώτος μου σκύλος και μεγάλος έρωτας, ο Όλιβερ... έζησε 16 ευτυχισμένα χρόνια, μας "μιλούσε", δεν ήθελε να πεθάνει ούτε μετά από βρογχίτιδα, καρκίνους, στειρώσεις, καρδιά......

Κι όταν πια κείτοταν με πάμπερς, μες στις μύγες, βαριανασαίνοντας, έξω από το δωμάτιό μου, φοβόμουν να τον πλησιάσω... κι όταν έφυγε ήμουν μακριά...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Oralee

Τιμώμενο Μέλος

Η Κωνσταντίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 45 ετών και μας γράφει απο Γλυφάδα (Αττική). Έχει γράψει 15,765 μηνύματα.
Εμένα η μεγαλύτερή μου απώλεια είναι ο παππούς μου πριν δύο χρόνια.. τον λάτρευα και δυστυχώς δεν τον έχω δει ούτε στον υπνό μου εδώ και σχεδόν ένα χρόνο..

:'(:'(:'(
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Κακή Επιρροή

Επιφανές μέλος

Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
καλύτερα να μην αρχίσω να μετράω τις απώλειες που είχα ως σήμερα....
βλέπετε όσο μεγαλώνεις, τόσο πιο κοντά έρχεται ο θάνατος σε αγαπημένους σου...
σου γίνεται πλέον συνήθεια το να πας σε μια κηδεία... όπως έρχεται και μια εποχή που είναι συνήθεια να πας σε ένα γάμο..
τόσο απλά...
μαθαίνεις να θωρακίζεις την καρδιά σου και τα αισθήματα σου και με ένα πικρό χαμόγελο να ξεστομίζεις πάνω από ένα μνήμα "αυτή είναι η ζωή"

η πιο μεγάλη απώλεια που είχα μέχρι τώρα (και εύχομαι ότι αυτή ήταν και η μεγαλύτερη που θα έχω) ήταν η μαμά μου.... πριν 7 μήνες
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

kynofilos

Δραστήριο μέλος

Ο kynofilos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 448 μηνύματα.
Αγαπητή suspiria η πραγματική απώλεια ανήκει σε όσους δεν νιώθουν όπως εσύ για τον Καίσαρα... Νομίζω και νιώθω τον πλούτο της ψυχής σου και την ανθρωπιά και ευαισθησία σου... Ο Καίσαρας το δώρο του της ευαισθησίας ή ευαισθητοποίησης το χάριζε απλόχερα σε όλους τους αποδέκτες που τον έβλεπαν και μπορούσαν να νιώσουν κάτι ελεύθερα.

Μόνο εσύ όμως είσαι ικανή να πάρεις αυτό το δώρο, κάλεσμα ευαισθησίας και να το κάνεις αγάπη...

Η συνείδηση του Καίσαρα σε έχει ευλογήσει για πάντα.

Να είσαι καλά, να είσαι πάντα έτσι.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

suspiria

Διάσημο μέλος

Η ρόζα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,065 μηνύματα.
Ο Καίσαρας το δώρο του της ευαισθησίας ή ευαισθητοποίησης το χάριζε απλόχερα σε όλους τους αποδέκτες που τον έβλεπαν και μπορούσαν να νιώσουν κάτι ελεύθερα.

Μόνο εσύ όμως είσαι ικανή να πάρεις αυτό το δώρο, κάλεσμα ευαισθησίας και να το κάνεις αγάπη...

Η συνείδηση του Καίσαρα σε έχει ευλογίσει για πάντα.

Έτσι είναι. Ευχαριστώ για αυτά τα λόγια
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

tirogaridaki_23

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η tirogaridaki_23 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 40 ετών και επαγγέλεται Δάσκαλος/α. Έχει γράψει 201 μηνύματα.
Πραγματικά με συγκίνησε πολύ η ιστορία σου:'( . Είχα απο πολύ μικρή του κόσμου τα ζωάκια. Κουνελάκια, χελωνίτσες γατούλες, σκυλάκια..και ακόμη βέβαια έχω. Με τόσα ζωάκια βέβαια,ένοωσα κι εγώ την απώλεια πολλές φορές. Μια περίπτωση ήταν σαν τη δική σου. Ο αδερφός μου όταν ήταν μικρός είχε βρει ένα καφετί σκυλάκι. Μόλις τον πλησίαζε φοβόταν, ώσπου μια μέρα τον γράπωσε και άρχισε να τον χαιδεύει.ΑΠό τότε , ο Χάρης ή Μελισσανίδης (χόρευε όποτε μας έβλεπε :D ) ήταν το σκυλάκι μας , έξω όμως στο πάρκο ΄΄η στα σκαλιά μας. Πολλές φορές έφαγε κλωτσιά από τον πατέρα μου ή κάποιο γείτονα. Ένα πρωί ξυπνησαμε και τον βρήκαμε νεκρό στον κήπο μας απο΄φόλα. Ήταν το χειρότερο συναίσθημα που έχω νιώσει. :'( Σήμερα έχουμε έναν ολόιδιο σκυλάκο που τον βρήκαμε κι αυτόν μωρόστο δρόμο, το snoopy. Αυτός ειναι πια το πέμπτο μέλος της οικογένεις:) Τον αγαπάμε πολύ!
Φέτος πάλι εδώ στην Αυλίδα που μένω προσωρινά , είχα βρει μια όμορφη σκυλιτσα καφετια, μηνών πρέπει να ήτανε. Την ταιζαμε με το αγόρι μου κάθε μέρα. Μία μέρα ήρθε ένας την ώρα που την τάιζαμε και μας έβαλε τις φωνε΄ς γιατί λέει μεταφέρουν αρρώστιες και πρέπει να τα αφήνουμε να πεθάνουν. Εμείς τον αγνοήσαμε. Η σκυλίτσε έμεινε εγκυος, γέννησε και μια μέρα εξαφανιστηκε. Δεν την έχω δει εδώ και 4 μήνες καθόλου.Μόνο τον άντρας της βλέπω πια να γαβγίζει σε κάθε αμάξι που βλέπει. Γιατί να είμαστε τόσο άδικοί με τα ζώα ρε γαμώτο, γιατι;:mad:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

tirogaridaki_23

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η tirogaridaki_23 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 40 ετών και επαγγέλεται Δάσκαλος/α. Έχει γράψει 201 μηνύματα.
η πιο μεγάλη απώλεια που είχα μέχρι τώρα (και εύχομαι ότι αυτή ήταν και η μεγαλύτερη που θα έχω) ήταν η μαμά μου.... πριν 7 μήνες
Η απώλεια των γονέων είναι η χειρότερη και κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτήν. Πολλές φορές σκέφτομαι ΄΄οτι κάποια στιγμή θα την βιώσω και πρέπει να είμαι προετοιμασμένη και να το δεχθώ σαν κάτι το φυσιολογικό για να μπορέσω να συνεχίσω τη ζωή μου.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Kakerlak

Περιβόητο μέλος

Η Kakerlak αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 39 ετών. Έχει γράψει 6,204 μηνύματα.
Ο Καίσαρας

Βρήκα κάτι φωτογραφίες πριν στο δωμάτιο απο το σκύλο που είχα κάποτε και έχασα. Ο γνωστός Καίσαρας, πραγματικά καίσαρας. Δεν τον είχα πολύ καιρό. Τον είχα βρει στο δρόμο, τον είχα ταίσει και μετά είχε εγκατασταθεί μόνιμα κάτω απο το σπίτι μου. Τον τάιζα κάθε μέρα, του είχα βάλει λουράκι για τους ψύλους και λουράκι "ιδικτησίας". Είχαμε πάει στον κτηνίατρο για εμβόλια, μου είχε πει οτι ήταν πολύ γέρος. Κοιμόταν κάτω απο το σπίτι μου, το πρωί ξυπνούσα και τον τάιζα, τον χάιδευα και τον πρόσεχα, πήγαινα σχολείο και μετά γυρίζοντας με τα πόδια τον έβρισκα πάντα σε ένα συγεκριμένο σημείο ,που άραζαν πολλά αδέσποτα, και με ακολουθούσε μέχρι το σπίτι. Σε όσα ιδιαίτερα μαθήματα πήγαινα ερχόταν μαζί μου και με περίμενε απο κάτω μέχρι να τελειώσω και γυρίζαμε σπίτι μαζί, πηγαίναμε βόλτες στο λιμάνι και ήταν πάντα απο πίσω μου, καθόμασταν επι ώρες και κοιτούσαμε τη θάλασσα. Ακούγεται αστείο.

Μα ήταν σκύλος, δεν ήταν γκόμενος, δεν ήταν φίλος. Η μόνιμη αντιμετώπιση απο τους άλλους. Οι φίλοι μου "Ρε, πες μας αλήθεια, ο Καίσαρας σε πηδ***ει που και που;". Οι φίλες μου "Καλά προτιμάς να κάτσεις στην παραλία με τον Καίσαρα αντί να έρθεις στην καφετέρια μαζί μας;". Η μητέρα μου "Άσε το κοπρόσκυλο, πώς θα σε πλησιάσει άνθρωπος όταν έχεις το σκύλο απο πίσω;" Και η τελευταία ήταν και η αιτία που δεν είχα τον Καίσαρα στο σπίτι, αλλά περίμενε πάντα κάτω στο πεζοδρόμιο. "Έχουμε σκύλο, διώχ'το το κοπρόσκυλο, ήδη και η σκυλοτροφή που πληρώνουμε πολύ του είναι".

Ένας καημένος σκυλάκος που δεν χωρούσε πουθενά. Θυμάμαι όταν τον πρωτοβρήκα φοβόταν την κάθε μου κίνηση. Πλησίαζα το χέρι μου να τον χαιδέψω και έσκυβε το κεφάλι. Ένας φοβισμένος σκυλάκος. Έδειχνε να καταλαβαίνει περισσότερα απο όσα καταλάβαιναν οι άνθρωποι γύρω μου. Ένιωθε να νιώθει τη κάθε μου στιγμή ,όταν κοιτούσα την θάλασσα ή όταν δάκρυζα προς μία σκέψη.

Και ένα μεσημέρι, γυρνώντας απο το σχολείο, απλά δεν ήταν εκεί. Έψαξα τριγύρω και δεν ήταν. Σκέφτηκα οτι θα έχει πάει σπίτι, αλλά ούτε εκεί ήταν. Σκέφτηκα θα γυρίζε τριγύρω και θα έρχοταν πιο απόγευμα. Και πολύ απλά..ο καίσαρας δεν ήρθε ποτέ. Τον περίμενα..τον έψαχνα..αλλά δεν γύρισε. Οι φίλοι μου έλεγαν οτι "επιτέλους το σκυλί έφυγε, που να αντέξει τη γρίνα σου", η μητέρα μου πολύ κυνικά έλεγε "κάποιο αμάξι θα τον πάτησε"...Όλοι βρήκαν την ησυχία τους..Ακόμα με πονάει, και τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις. Ποτέ δεν είχα χάσει κάτι και να πονέσω τόσο πολύ. Μου πήρε καιρό να το συνηθίσω και ακόμα καμιά φορά προχωράω στο λιμάνι και ακούω τα βήματα του απο πίσω. Ποτέ δε συγχώρησα τη μητέρα μου που δε με άφησε να τον έχω στο σπίτι και ποτέ δε συγχώρησα στον εαυτό μου όταν πήγα στην κινηματογραφική λέσχη και τον άφησα έξω για να δω την ταινία και δεν έμεινα μαζί του. Πράγματα που λίγοι καταλαβαίνουν..Απλά είναι μικρά πράγματα που μπορεί να συνδιαστούν με περίεργες καταστάσεις και να αποκτήσουν τεράστια αξία..Όπως τον Καίσαρα μου.

Δεν είχα σκεφτεί οτι θα τον έχανα και αυτό γιατί ποτέ πριν δεν είχα χάσει κάτι που να με πειράξει. Την αξία του την καταλάβαινα και τότε αλλά τη νιώθω πολύ περισσότερο τώρα που δεν υπάρχει..


πολυ γλυκο το ποστ σου με συγκηνησες...:(

δεν ειχα ακομα καμια μεγαλη απωλεια κ δεν θελω καν να το σκεφτομαι
νιωθω οτι δεν ειμαι αρκετα δυνατη να την αντεξω...
ειδικα αν ειναι πολυ κοντινο προσωπο...
αλλα κ παλι ισως αυτη να με κανει ποιο δυνατη το πιστευω αυτο:/:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

mania

Επιφανές μέλος

Η mania αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Ρόδος (Δωδεκάνησα). Έχει γράψει 12,949 μηνύματα.
Εχω χάσει άπειρα ζώα στην ζωή μου και πίστεψε με ξέρω πώς νοιώθεις, είναι σαν να χάνεις άνθρωπο απο την ζωή σου, θα σου πω αυτό που μου λέει ο άντρας μου, "να σε σίγουρη ότι δεν ήθελε να φίγει άλλα να ξέρεις ότι είναι δίπλα σου σε κάθε σφύριγμα ακόμα κιάν τον έζησες λίγό":)

όσο για ανθρώπινη απόλια ή κάτι άλλο όχι δεν έζησα μου φτάνουν τα ζώα που πέρασαν απο την ζωή μου:)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

evouli

Διάσημο μέλος

Η evouli αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 42 ετών. Έχει γράψει 3,396 μηνύματα.
Η απώλεια των γονέων είναι η χειρότερη και κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτήν. Πολλές φορές σκέφτομαι ΄΄οτι κάποια στιγμή θα την βιώσω και πρέπει να είμαι προετοιμασμένη και να το δεχθώ σαν κάτι το φυσιολογικό για να μπορέσω να συνεχίσω τη ζωή μου.

τιρογαριδακι μου συγνωμη που στο λεω αλλα για τετοιο πραγμα ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν μπορεις να προετοιμαστεις.. εχω χασει τον μπαμπα μου στις 9 Σεπτεμβρίου του 2005 και ακόμα δεν το εχω συνειδητοποιησει.. :'( :'( :'( :'( :'(
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

suspiria

Διάσημο μέλος

Η ρόζα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,065 μηνύματα.
εχω χασει τον μπαμπα μου στις 9 Σεπτεμβρίου του 2005 και ακόμα δεν το εχω συνειδητοποιησει.. :'( :'( :'( :'( :'(

Μάλλον, όπως είπε και ο kynofilos, δεν υπάρχει πραγματική απώλεια. Κάποιοι 'φεύγουν' αλλά δεν χάνονται.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Kakerlak

Περιβόητο μέλος

Η Kakerlak αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 39 ετών. Έχει γράψει 6,204 μηνύματα.
τιρογαριδακι μου συγνωμη που στο λεω αλλα για τετοιο πραγμα ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν μπορεις να προετοιμαστεις.. εχω χασει τον μπαμπα μου στις 9 Σεπτεμβρίου του 2005 και ακόμα δεν το εχω συνειδητοποιησει.. :'( :'( :'( :'( :'(

λυπαμε...:(
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

tirogaridaki_23

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η tirogaridaki_23 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 40 ετών και επαγγέλεται Δάσκαλος/α. Έχει γράψει 201 μηνύματα.
τιρογαριδακι μου συγνωμη που στο λεω αλλα για τετοιο πραγμα ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν μπορεις να προετοιμαστεις.. εχω χασει τον μπαμπα μου στις 9 Σεπτεμβρίου του 2005 και ακόμα δεν το εχω συνειδητοποιησει.. :'( :'( :'( :'( :'(
Λυπάμαι πολύ evouli..Σίγουρα δεβ είναι δυνατόν να μπορείς εύκολα να δεχτείς το θάνατο των γονιών σου ..όμως ακριβώς γι'αυτό το λόγο προσπαθώ να προετοιμάζω τον εαυτό μου σαν φυσική κατάληξη της ζωής. Είμαι από τη φύση μου πολύ εαυίσθητη σε τέτοια θέματα και επειδή ξέρω ότι δεν μπορώ να ξεφύγω τέτοιων καταστάσεων προετοιμάζω τον εαυτό μου. Θέλω όταν μου τύχει να μπορέσω να πω ότι θα συνεχίσω τη ζωή μου χωρίς να με πιάσει κατάθλιψη(έχω μια τέτοια τάση).
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Κακή Επιρροή

Επιφανές μέλος

Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
δεν μπορεί ποτέ κανένας και τίποτα να σε προετοιμάσει για τέτοια απώλεια...
πίστεψε με...
εμένα η μαμά μου ήταν και σχετικά άρρωστη και μας ήρθε κεραμίδα και ήταν ξαφνικό....

απλά ο άνθρωπος έχει μηχανισμούς που μπορεί και το ξεπερνάει χωρίς ποτέ να το ξεχνάει
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

tirogaridaki_23

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η tirogaridaki_23 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 40 ετών και επαγγέλεται Δάσκαλος/α. Έχει γράψει 201 μηνύματα.
δεν μπορεί ποτέ κανένας και τίποτα να σε προετοιμάσει για τέτοια απώλεια...
πίστεψε με...
εμένα η μαμά μου ήταν και σχετικά άρρωστη και μας ήρθε κεραμίδα και ήταν ξαφνικό....

απλά ο άνθρωπος έχει μηχανισμούς που μπορεί και το ξεπερνάει χωρίς ποτέ να το ξεχνάει
Σϊγουρα δεν αμφιβάλω καθόλου..απλώς προτιμώ να το σκέφτομαι και να προετοιμάζομαι παρά να προσπαθώ να μην το σκέφτομαι σα να μην πρόκειται να συμβεί ποτέ.Δεν έχω βιώσει θάνατο αγαπημένων μου προσώπων κι αυτό με τρομάζει λίγο γιατί δεν ξέρω τι συναισθήματα σου βγάζει..τρέλας;;κατάθλιψης;;σα να ζεις ένα όνειρο και δεν μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου;;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Κακή Επιρροή

Επιφανές μέλος

Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
ο καθένας το αντιμετωπίζει διαφορετικά....
εγώ ήμουν εντελώς ήρεμη... πάρα πολύ ήρεμη... παρόλο που πίστεψε με, με πόνεσε πάρα πολύ κι ακόμα με πονάει
(έχω ανοίξει και σχετικό θέμα για την απώλεια της μαμάς μου όταν την έχασα... αν θες διάβασε το και θα καταλάβεις)

είναι ανάλογα τον άνθρωπο και το πως εκφράζεται να σου πω την αλήθεια....
εγώ ντρεπόμουν να βγάλω και μια υστερία να το πω προς τα έξω...
παρόλο που μέσα μου επικρατούσε απελπισία και πανικός
ήθελα να πενθώ με όση περισσότερη αξιοπρέπεια γίνεται.... κι αυτό γιατί έτσι με είχε μεγαλώσει η μητέρα μου
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

tirogaridaki_23

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η tirogaridaki_23 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 40 ετών και επαγγέλεται Δάσκαλος/α. Έχει γράψει 201 μηνύματα.
εγώ ντρεπόμουν να βγάλω και μια υστερία να το πω προς τα έξω...
παρόλο που μέσα μου επικρατούσε απελπισία και πανικός
ήθελα να πενθώ με όση περισσότερη αξιοπρέπεια γίνεται.... κι αυτό γιατί έτσι με είχε μεγαλώσει η μητέρα μου
Ξέρεις αυτή η υστερία μπορεί να βοηθά και κάποιους να αποβάλλουν όλη την αρνητική ενέργεια που κρύβεται εκείνη την ώρα μέσα τους. Φοβάμαι πολύ αυτές τις ημέρες που θα έρθουν. Οι παππούδες μου ζουν και οι τέσσερις οπότε θα έρθουν δύσκολες μέρες για μένα κάποια στιγμή...Μακάρι να μπορούσα να το απέφευγα όλο αυτό!!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Κακή Επιρροή

Επιφανές μέλος

Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
αχ... οι παππούδες και οι γιαγιάδες.... είναι εύκολο... συγκριτικά... :/:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 5 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top