Greenpeace:Κλείνουμε το δρόμο στις εταιρείες που εμποδίζουν την πράσινη ανάπτυξη

Αρχική Δημοσίευση από domenica7:

Ρε παιδια κλαίω από τα νευρα μου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Μιλάτε σοβαρααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα αααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα αααααααααααααααααααααααα;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Οι ''καλές'' εταιρείες και οι ''κακές'' εταιρείες.......................
Πρασινη Αναπτυξη από εταιρείες..............................................που τους έκοψε ο πόνος για το περιβάλλον και για το κοινό καλό.....
Στόχοι Ευρωπαϊκής ενωσης......................................................


Θα επανέλθω όταν είμαι ήρεμη, με επιχειρηματα . Σόρρυ για το ύφος μου, δεν έχω κάτι με τους ανθρώπους της Greenpeace πέρα από το ότι διαφωνώ με τον τρόπο που προσπαθούν να βοηθήσουν το περιβάλλον.Αλλά δε τους κρίνω γιατί και γω πριν από λιγα χρόνια το ίδιο θα έκανα , μέχρι που έμαθα τι εστι πρασινη αναπτυξη από πρώτο χέρι και αυτή η ''ανάπτυξη'' καμια σχεση δεν έχει με τα πρασινα παραμυθακια που μας πουλανε.

Click για ανάπτυξη...

Η καταστροφή είναι απαραίτητη στο καπιταλισμό
Πριν το Β’ΠΠ εφαρμόστηκε στις ΗΠΑ το New Deal του Ρούσβελτ (σε μια εποχή με σημαντικές ομοιότητες με την σημερινή) για να αντιμετωπιστεί η Μεγάλη Ύφεση και η ανεργία που έφτανε το 25% . Χαρακτηριστικά υπάρχει μια ιστορία που λέει ότι οι μισοί εργάτες έστρωναν δρόμους και οι άλλοι μισοί τους ξήλωναν για να αυξηθεί η απασχόληση.
Ο ίδιος ο Μουσολίνι σε άρθρο του στους New York Times (Ιούλιος 1933), δηλώνει ότι το σχέδιο New Deal ακολουθούσε τις αρχές του κορπορατιστικού οικονομικού μοντέλου του Ιταλικού φασιστικού κράτους. “Το σχέδιο σας για συντονισμό της βιομηχανίας ακολουθεί με ακρίβεια την γραμμή μας σχετικά με τις γραμμές συνεργασίας”
Οι δομικές αδυναμίες του αμερικάνικου οικονομικού συστήματος επηρέασαν την παγκόσμια οικονομία σε τέτοιο βαθμό ώστε η Μεγάλη Ύφεση έφερε μεγάλες ανατροπές στο παγκόσμιο κοινωνικοοικονομικό γίγνεσθαι. Με την ανεργία λόγω της ύφεσης στο 33% , οι Ναζί άρχισαν να ανεβαίνουν στη Γερμανία λόγω της κοινωνικής δυσαρέσκειας , και αυτό επιτάχυνε τις εξελίξεις προς τον Β’ ΠΠ.
Η καταστροφή του παραγωγικού κεφαλαίου (πρώτων υλών, υποδομών αλλά και εργασίας) έφερε αποτελέσματα καθώς ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος βρήκε μια Ευρώπη γονατισμένη με πολλά εκατομμύρια νεκρούς και ισοπεδωμένη από άκρο σε άκρο. Βιομηχανικά κέντρα που στο παρελθόν τροφοδοτούσαν την παγκόσμια αγορά με πρώτες ύλες και μηχανήματα, με το τέλος του Β’ΠΠ έστεκαν σε συντρίμμια και αποκαΐδια. Αυτομάτως λοιπόν δημιουργήθηκε έλλειψη εργατικών χεριών με εξάλειψη της ανεργίας και ταυτόχρονα ανάγκη για μια εξ αρχής ανοικοδόμηση.

Η καταστροφή είναι η απαραίτητη κινητήριος δύναμη για να επιταχύνει ξανά ο καπιταλισμός μετά από μια ύφεση.
Στη σημερινή εποχή το μεγαλύτερο έργο ανοικοδόμησης είναι το ίδιο το περιβάλλον. Η συσσώρευση περιβαλλοντικής καταστροφής έχει δημιουργήσει μια κατάσταση όπου το οικοσύστημα στέλνει μηνύματα κινδύνου και η προσπάθεια διόρθωσης αυτής της βλάβης απαιτεί πέρα από τεράστιους πόρους (σε κεφάλαιο και εργασία), μια συνολική φιλοσοφική στροφή για την σχέση ανθρώπου-φύσης και μια ριζική αμφισβήτηση του καταναλωτικού προτύπου που έχει επικρατήσει παγκοσμίως.
Πέρα από την ατομική ευθύνη όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ποιός είναι αυτός που δημιουργεί αυτό το πρόβλημα και επίσης πόσο γελοίο είναι να κλείνουμε τα φώτα για μία ώρα το χρόνο τη στιγμή που οι λύσεις που απαιτούνται είναι συλλογικές, ριζοσπαστικές και σίγουρα έχουν να κάνουν με το οικονόμο-πολιτικό μοντέλο στο οποίο ζούμε.




Η Οικολογική κρίση είναι μια πραγματικότητα
Η οικολογικές καταστροφές από τον άνθρωπο χάνονται στο βάθος του χρόνου. Η ερήμωση στις περιοχές των πολιτισμών της Βαβυλωνίας οφείλεται στους λάθος τρόπους άρδευσης που χρησιμοποίησαν οι αγρότες από αρχαιοτάτων χρόνων και επίσης ανέκαθεν η φωτιά ήταν ένα μέσο για βίαιη διαμόρφωση του φυσικού περιβάλλοντος προς όφελος του ανθρώπου.
Η σημερινή οικολογική κρίση είναι το αποτέλεσμα της αλόγιστης εκμετάλλευσης του φυσικού περιβάλλοντος με τις δυνατότητες που απέκτησε ο άνθρωπος μετά από τη βιομηχανική επανάσταση.
Δεν μπορεί να συγκριθεί με προηγούμενες καταστροφές γιατί τα μεγέθη παρέμβασης και μόλυνσης είναι δυσανάλογα με άλλες παρεμβάσεις του παρελθόντος.
Καμία σχέση δεν θα έχει ο τρόπος ζωής στον αιώνα που πέρασε σε σχέση με το μέλλον που έρχεται μπροστά μας. Μόλυνση, εξαφάνιση της βιοποικιλότητας και αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας δημιουργούν ένα εφιαλτικό τοπίο το οποίο βρίσκαμε ίσως μόνο σε σενάρια επιστημονικής- φαντασίας.
Δεν υπάρχουν και πολλές αισιόδοξες προβλέψεις, αλλά αντιθέτως απόψεις που αμφισβητούν αυτές τις εξελίξεις είναι λιγότερο πειστικές από το ότι η γη είναι επίπεδη.
Στο ζήτημα της οικολογίας ούτε η Σοβιετική ένωση (είναι μνημειώδεις και μη αναστρέψιμες οι οικολογικές καταστροφές στα εδάφη της), ούτε βέβαια οι δυτικές οικονομίες κατάφεραν να εφαρμόσουν ένα μοντέλο ανάπτυξης αειφόρο και φιλικό προς το περιβάλλον. Το περιβάλλον μέχρι πρόσφατα έπαιζε ένα δευτερεύοντα ρόλο στην μελέτη ενός αναπτυξιακού σχεδίου.
Μπορεί ο Humboldt, πατέρας της οικολογίας για πολλούς να έκανε τις πρώτες αναφορές του στη σχέση οργανισμών και περιβάλλοντος γύρω στο 1800, αλλά χρειάστηκε να φτάσουμε στο 1971 (έκθεση της UNESCO για το περιβάλλον) για να τεθεί το ζήτημα της οικολογίας επίσημα ως μείζον
και επιτακτικό σε πλανητικό και θεσμικό επίπεδο για την ποιότητα ζωής των επόμενων γενιών.

Κοινωνική Οικολογία
Από την πλευρά του κινήματος ένας από τους πρωτοπόρους ήταν o Murray Bookchin που από τη δεκαετία του ’60 ανέπτυξε την έννοια της κοινωνικής οικολογίας και αναζήτησε τα αίτια της οικολογικής κρίσης στο κοινωνικό πεδίο και συγκεκριμένα στις εξουσιαστικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.

“Η ιδέα ότι ο άνθρωπος πρέπει να εξουσιάζει την φύση πηγάζει κατευθείαν από την κυριαρχία ανθρώπου σε άνθρωπο … Αλλά χρειάστηκε η οργανική συγγένεια της κοινότητας… να διαλυθεί σε οικονομικές σχέσεις για να υποβιβαστεί ο ίδιος ο πλανήτης σε μια πηγή εκμετάλλευσης. Αυτή η ροπή με διάρκεια αιώνων βρίσκει την πιο επιδεινωμένη της μορφή στο σύγχρονο καπιταλισμό. Εξαιτίας της έμφυτης ανταγωνιστικής του φύσης, η αστική κοινωνία όχι μόνο θέτει τους ανθρώπους σε αντιπαράθεση μεταξύ τους, αλλά θέτει την ανθρωπότητα σε αντιπαράθεση με το φυσικό κόσμο.
Όπως οι άνθρωποι μετατρέπονται σε εμπορεύματα,
έτσι και κάθε πλευρά της φύσης μετατρέπεται σε εμπόρευμα, μια πηγή χρήσιμη για ανεξέλεγκτη εμπορική και κατασκευαστική χρήση.
Η λεηλασία του ανθρώπινου πνεύματος από τον χώρο της αγοράς συγκρίνεται με την λεηλασία της γης από το κεφάλαιο.”
Murray Bookchin , Αναρχισμός της Μέτα-Σπάνης

Σύμφωνα λοιπόν με τους κοινωνικούς οικολόγους η ιεραρχία, που έχουμε συνηθίσει να λέμε ότι υπάρχει στη φύση είναι θεσμικό και κοινωνικό φαινόμενο και όχι βιολογικό . Ο Bookchin θεωρεί ότι η οικολογική κρίση που βιώνουμε (ρύπανση, εξάντληση φυσικών πόρων, τρύπα του όζοντος, κλιματολογικές αλλαγές κλπ.) οφείλεται σε κοινωνικές αιτίες. Αυτές κοινωνικές αιτίες δεν είναι ούτε η τεχνολογική ανάπτυξη, ούτε ο υπερπληθυσμός .Είναι οι μηχανισμοί, που παράγουν τα κοινωνικά προβλήματα και που εντοπίζονται στις οικονομικές δομές και τις κρατούσες πολιτικές ιδεολογίες. Για να επιλυθούν τα οικολογικά προβλήματα είναι απαραίτητο να αντιμετωπιστούν και να λυθούν τα εσωτερικά προβλήματα της κοινωνίας. Για τους κοινωνικούς οικολόγους, η καταστροφή των δασών του Αμαζονίου πχ, είναι αποτέλεσμα του ίδιου μηχανισμού που δημιουργεί το κοινωνικό πρόβλημα του ρατσισμού, του σεξισμού κλπ.
Επομένως, για να ξεπεραστεί η οικολογική κρίση πρέπει να ξεπεραστεί πρώτα η κοινωνική κρίση.
Στο πρόταγμα του περί κομουναλισμού υποστηρίζει την δημιουργία αυτοδιοικούμενων κοινοτήτων στις οποίες οι παραδοσιακές ιεραρχικές δομές αντικαθίστανται με μια ελεύθερη συμβίωση ανθρώπων, όπου οι αποφάσεις για τα κοινά παίρνονται σε μια πρόσωπο με πρόσωπο ανταλλαγή δημιουργικών ιδεών και επιχειρημάτων, μέσα από διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας. Στόχος του συστήματος είναι να δημιουργήσει μια δημοτική οικονομία χωρίς ατομική ιδιοκτησία, ιδιωτικές επιχειρήσεις ή συνεταιρισμούς και κοινοπραξίες. Οι εργαζόμενοι των διάφορων ειδικοτήτων δεν θα είναι εργάτες με ιεραρχική δομή, αλλά πολίτες που εισφέρουν ο καθένας συμπληρωματικά τα προσόντα του και την ειδίκευσή του στο κοινό εγχείρημα. Δεν πρόκειται φυσικά για μια κοινωνία «αφθονίας» και «καταναλωτικών» αγαθών, αλλά για έναν ποιοτικό τρόπο ζωής, όπου τα αγαθά θα αποκτώνται ανάλογα με τις δυνατότητες του καθενός, μέσα από την συνεισφορά στα κοινά, η οποία θα εξασφαλίζει όλα όσα χρειάζονται για να καλυφθούν οι πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες.

Βαθιά Οικολογία
Μια άλλη κινηματική προσέγγιση του οικολογικού ζητήματος είναι η προσέγγιση της “Βαθιάς Οικολογίας”
Σύμφωνα με αυτή τη θεώρηση ο περιβαλλοντισμός χωρίζεται σε δύο τάσεις:
Το “βαθύ οικολογικό κίνημα” και το “ρηχό οικολογικό κίνημα”. Η πρώτη τάση ξεφεύγει απο την ανθρωποκεντρική θέαση του περιβάλλοντος και βλέπει την ανθρώπινη ύπαρξη σαν ένα κομμάτι του οικοσυστήματος. Η προσέγγισή της είναι ολιστική και προσπαθεί να απαντήσει στα βαθύτερα φιλοσοφικά ζητήματα που πηγάζουν από την επίδραση του ανθρώπινου παράγοντα στο φυσικό περιβάλλον.
Η δεύτερη τάση (ρηχή) είναι περισσότερο τεχνοκρατική, ασχολούμενη κυρίως με την εξέλιξη των τεχνολογιών σε μια κατεύθυνση πιο φιλική για το περιβάλλον (ανακύκλωση, ΑΠΕ κλπ). Το πρόβλημα αυτής της προσέγγισης είναι η επιφανειακότητα που αντιμετωπίζει το οικολογικό πρόβλημα καθώς δεν ασχολείται με τα κοινωνικά και πολιτικά αίτια που το δημιουργούν αλλά πως θα διαχειριστεί τα αποτελέσματά τους.
Η βαθιά οικολογία τονίζει ότι η ανθρωποκεντρική προσέγγιση είναι το πρόβλημα (και ότι μια αντιϊεραρχική κοινωνία δεν είναι απαραίτητα φιλική προς το περιβάλλον) ενώ οι υποστηρικτές της κοινωνικής οικολογίας κάνουν κριτική αντίστροφα στο ότι δεν θίγει τις ιεραρχικές κοινωνικές σχέσεις ως αίτιο του προβλήματος.

Πράσινος καπιταλισμός
Βασική ιδέα του πράσινου καπιταλισμού είναι ότι το πραγματικό κεφάλαιο είναι αυτό που παρέχεται από τους φυσικούς πόρους και επεκτείνεται με την ανθρώπινη επινοητικότητα και εργασία.
Πέρα από την διαχείριση των φυσικών πόρων για τη δημιουργία κεφαλαίου ένα πολύ σημαντικό σκέλος αυτής της διαδικασίας είναι και η διαχείριση της μόλυνσης.
Ο πράσινος καπιταλισμός υποστηρίζει ότι η διαχείριση της μόλυνσης είναι μια πολύ κερδοφόρα διαδικασία. Από τη διαχείριση αποβλήτων μέχρι και το χρηματιστήριο ρύπων οι ροές των κεφαλαίων είναι τεράστιες και οι συναλλαγές φτάνουν σε επίπεδο κρατών (πχ οι ανεπτυγμένες χώρες αγοράζουν από τις αναπτυσσόμενες δικαιώματα ρύπανσης). Ο πράσινος καπιταλισμός στη πράξη δεν ενδιαφέρεται ούτε για την προστασία του περιβάλλοντος, ούτε φυσικά για τις πολιτικοκοινωνικές αλλαγές που χρειάζονται για ένα καλύτερο αύριο. Το ενδιαφέρον του κατευθύνεται στην εκμετάλλευση της μόλυνσης και στην δημιουργία κέρδους από αυτή. Με λίγα λόγια ο ρυπαίνων πληρώνει ή αντίστροφα “Όποιος μπορεί να πληρώσει είναι
ελεύθερος και να ρυπαίνει”.
Το πρόβλημα όμως με τον πράσινο καπιταλισμό είναι ότι σύμφωνα με μελέτες αυτή τη στιγμή ο άνθρωπος εκμεταλλεύεται το οικοσύστημα 25% παραπάνω από την φυσική του ικανότητα αναγέννησης με αποτέλεσμα φυσικά την περιβαλλοντική καταστροφή και ερημοποίηση ολόκληρων περιοχών, αλλά και την ραγδαία υποβάθμιση της βιοποικιλότητας με μεγάλο αριθμό ειδών να εξαφανίζονται για πάντα κάθε έτος. Σύμφωνα με αυτές τις μελέτες το 1984 ήταν το έτος που η ανθρωπότητα ξεπέρασε το κατώφλι της δυνατότητας αναγέννησης φύσης με την δημιουργία συσσωρευόμενων προβλημάτων καθ’ εξής.

Πράσινη ανάπτυξη
Πράσινη ανάπτυξη ονομάζεται μια πολιτική που σκοπό έχει τη χρήση νέων τεχνολογιών και πηγών ενέργειας (ανεμογεννήτριες, βιοκάυσιμα) σε συνδυασμό με ρυθμιστικά μέτρα (πρόστιμα και φόροι, επιδοτήσεις) για την διαχείριση των φυσικών πόρων αλλά και την μεταστροφή της οικονομίας σε μια μορφή φιλικότερη προς το περιβάλλον. Αυτό το μοντέλο είναι κυρίαρχο στην πολιτική ατζέντα των Δημοκρατικών στην Αμερική και θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει αντιγραφεί στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα . Είναι χαρακτηριστική αυτή η διαχειριστική προσέγγιση για την ρηχότητα της καθώς και για την μέχρι δουλικότητας συμμόρφωση των περιβαλλοντικών ιδεών στα πλαίσια λειτουργίας του καπιταλισμού. Η πράσινη ανάπτυξη βάζει τα κοινωνικά ζητήματα κάτω απο το χαλί και επικεντρώνεται στο πώς θα αυξηθούν οι οικονομικοί δείκτες με την χρήση “πράσινων” τεχνολογιών.
Ο καλός καπιταλισμός έρχεται ξανά να σώσει το περιβάλλον εφαρμόζοντας καινοτομίες και ρυθμίζοντας την “παραγωγή” μόλυνσης στο όνομα του ρεαλισμού.
Κάνοντας μία σύνοψη από τις προσεγγίσεις σχετικά με το οικολογικό ζήτημα μπορούμε να δούμε ότι δεν υπάρχει κάτι το ενιαίο σαν θέση πέρα ίσως από την παραδοχή ότι πρόβλημα είναι υπαρκτό.
Οι ίδιοι που έχουν δημιουργήσει το πρόβλημα είναι και αυτοί που θέλουν να βγάλουν τώρα κέρδος από την επίλυση του. Αυτό θυμίζει το προηγούμενο παράδειγμα του New Deal του 1930 όπου οι μισοί εργάτες κατασκεύαζαν δρόμους και οι άλλοι μισοί τους κατάστρεφαν, τώρα η μισή οικονομία θα μολύνει το περιβάλλον και η άλλη μισή θα το “προστατεύει”. Σε παγκόσμιο επίπεδο το “New New Deal” απλά μεταθέτει το πρόβλημα στις επόμενες γενιές καθώς αυτή τη στιγμή κύριος άξονας της παγκόσμιας οικονομίας γίνεται η πράσινη ανάπτυξη σε ένα πλανήτη όμως με πεπερασμένους φυσικούς πόρους και χωρίς την επ’ αόριστω ικανότητα ανάπτυξης και επέκτασης.
Με αφορμή το Αποπηγάδι – Ένα παράδειγμα “πράσινης ανάπτυξης”
Ένα τοπικό ζήτημα με ευρύτερες όμως προεκτάσεις είναι ένα καλό παράδειγμα πως κάτι το οποίο φαίνεται σε πρώτη εικόνα πράσινη επένδυση είναι στη πραγματικότητα μια αρπαχτή. Μια επένδυση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας με υβριδικά συστήματα παραγωγής και αποθήκευσης πάνω στον Ομαλό (ανεμογεννήτριες και υδατοδεξαμενές). Είναι μια κλασική περίπτωση όπου “τοπικές” εταιρείες αναλαμβάνουν την δημιουργία και εκμετάλλευση έργων ΑΠΕ και στη συνέχεια όλως τυχαίως εξαγοράζονται και γίνονται θυγατρικές εταιριών -κολοσσών παραγωγής ενέργειας.
Έτσι λοιπόν τα τελευταία χρόνια δημιουργήθηκαν σε κάθε χωριό εταιρίες παραγωγής και εκμετάλλευσης ΑΠΕ οι οποίες πήραν το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων της επένδυσης από την ΕΕ και στην συνέχεια εξαγοράστηκαν από το μεγάλο τοπικό και ξένο κεφάλαιο. Με λίγα λόγια πληρώνουμε τις επενδύσεις για το κέρδος αυτών των επιχειρήσεων μέσω της φορολογίας μας. Μια άλλη σημαντική παράμετρος είναι η χρήση γης καθώς τεράστιες εκτάσεις του Ελληνικού δημοσίου παραχωρούνται με μακροχρόνιες συμβάσεις εκμετάλλευσης, φιλέτα δηλαδή για την ανάπτυξή μελλοντικών κερδοφόρων δραστηριοτήτων. Το ξεπούλημα των κοινών φυσικών πόρων γίνεται βεβαίως στο όνομα της οικολογίας και του σεβασμού προς το περιβάλλον.

Συμπεράσματα
Σε σχέση με την πράσινη ανάπτυξη που προωθεί το γιγαντισμό των μονάδων ΑΠΕ (δημιουργία αιολικών και φ/β πάρκων) καθώς και την συσσώρευση κεφαλαίου η ανταπάντηση μπορεί να είναι μικρές μονάδες παραγωγής ενέργειας, οι οποίες μπορούν να προσφέρουν αυτάρκεια σε επίπεδο κοινοτήτων. Ανάλυση έχει γίνει σε αυτό το θέμα από πολλούς περιβαλλοντολόγους με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Δανία η οποία είναι πρωτοπόρα σε εφαρμογή τεχνολογιών ΑΠΕ έχοντας όμως υπόβαθρο στην δημιουργία ανεμογεννητριών σε επίπεδο σπιτιού η μικρών κοινοτήτων από την αρχή του 20ου αιώνα. Αυτή η προσέγγιση είναι ενάντια στον γιγαντισμό ανάπτυξης των τεχνολογικών λύσεων για μια πιο «καθαρή» παραγωγή ενέργειας. Ένα άλλο θέμα που έχει αρχίσει να συζητείται τον τελευταίο καιρό είναι η αποανάπτυξη ως στρατηγική. Η ανάπτυξη δεν είναι πλέον βιώσιμη μακροπρόθεσμα. Σε παγκόσμιο επίπεδο, υπολογίζεται ότι χρειάζονται 166 ευρώ αύξησης του παγκόσμιου ΑΕΠ, για να καταλήξει μόνο 1 ευρώ παραπάνω σε αυτούς που ζουν κάτω από το όριο της απόλυτης φτώχειας στον Τρίτο Κόσμο. Με λίγα λόγια το κέρδος της ανάπτυξης είναι μόνο αύξηση του καταναλωτισμού και της δημιουργίας ψευδών αναγκών. Μια επαναπροσέγγιση λοιπόν των αναγκών μας και του τι είναι περιττό μπορεί σίγουρα τουλάχιστον να περιορίσει το ρυθμό καταστροφής του περιβάλλοντος με στόχο προς την κατεύθυνση της ανάλυσης των κοινωνικών οικολόγων. Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι ανθρώπινη δραστηριότητα φιλική προς το περιβάλλον δεν νοείται εφόσον οι ριζικές αλλαγές που απαιτούνται στο κοινωνικό πεδίο δεν είναι εφικτές. Αυτό είναι το πεδίο που πρέπει να δοθεί η μάχη καθώς στο τεχνικό σκέλος ήδη υπάρχουν λύσεις οι οποίες απλά δεν μπορούν να εφαρμοστούν αποτελεσματικά χωρίς το πλαίσιο που θα τις στηρίξει.
Όσο βασικός άξονας της ανθρώπινης παρουσίας στο πλανήτη είναι η απληστία και η εκμετάλλευση τα πράγματα δεν πρόκειται να αλλάξουν προς το καλύτερο.
Χρέος μας είναι να ανοίξουμε τα μάτια μήπως στο παραπέντε ανατρέψουμε αυτή την κατεύθυνση χωρίς επιστροφή για εμάς κυρίως και όχι για τον πλανήτη ο οποίος θα συνεχίσει να υπάρχει και να αναπτύσσει την βιοποικιλότητά του απλά χωρίς ανθρώπους.

Click για ανάπτυξη...