Για όσους γράφουν (ποιήματα, κείμενα, κλπ)

Cuius Cuius · 18-07-11

αν είσαι σουρρεαλιστής πουλάκι μου, πάω πάσο.

MaryVeg · 20-07-11

Αυτό το ποίημα το έγραψα πολύ πρόσφατα. δεν έχω βρει τίτλο - δεν έχω βρει κάτι που να με ικανοποιεί ακόμη... και το έγραψα για τον άνθρωπό μου... θέλω να του το δώσω σε λίγες μέρες (κάμποσες δλδ), και θα ήθελα την γνώμη σας !!!! :redface:

Το τελευταίο διάστημαπροσπαθώ να σου μιλήσω.

Κι ο φόβος, εμπόδιοάτρωτο, υψώνεται,

ανάμεσα σε εσένα και τα συναισθήματα μου.

Οι λέξεις είναι τόσοαπλές, μα δεν τολμώ να τις ξεστομίσω

Τα μάτια μου μιλούν σιωπηλά,

γιατί οι ηχηρέςεκδηλώσεις με τρομάζουν.

Τα χείλη μουμπερδεύουν αυτά που θέλω να πω.

Εσύ ακούς μονάχα τα «μουλείπεις» και τα «σε σκέφτομαι».

Λέξεις – ασπίδα προστασίας,

κάθε φορά που θυμάμαιτον φόβο μου.

«Μείνε λιγάκι ακόμη» προδίδειτο βλέμμα μου.

Κι το κορμί μουέτοιμο να αγκαλιάσει το είναι σου.

Στο τέλος μένω μονάχημε την απορία, γιατί δεν μίλησα.

Κι κάπου κάπουαναρωτιέμαι αν έχω προδοθεί, κι αν πρέπει να μιλήσω.

Μα πάλι προσπερνώ τιςσκέψεις μου και σιωπώ.

Γιατί γνωρίζω πως οιλέξεις,

είναι τόσο μικρές για να περιγράψουν μεγάλασυναισθήματα.

Και καμιά φορά, εμείςοι ίδιοι, είμαστε τόσο ανασφαλείς,

μέσα στην μεγαλύτερη ανασφάλειαπου κρύβει η ζωή.

Δεν θα σου πια πως ΣΕΑΓΑΠΑΩ.

Νομίζω πως τώρα πιατο ξέρεις.

diotima · 20-07-11

Ανέλκυση του βάθους

Κυκλικά όνειρα πετούν ανάμεσά μας
Ανοίγεις τα φτερά στέκεσαι σε μια γωνία
Η απώλεια της παρουσίας σου ανοίγει στο πάτωμα θάλασσες με καταπίνει
Ανοίγεις τα μάτια και το δωμάτιο σκοτεινιάζει
Κλείνεις τα μάτια και τα κύματα με πνίγουν
Σε χάνω στην κορύφωση ενός λεπτού
Τα όνειρα γίνονται τρίγωνα

RunawayDreamer · 20-07-11

Εκείνη που αγάπησε

Τότε κοίταξε τα μάτια του και κατάλαβε
μετά το το φιλί δεν υπάρχει γυρισμός
χωρίς πόνο και δάκρυα.

Τα φιλιά σου ήταν ένα χάδι στον λαιμό μου
και τα δάκρυα που 'πέφταν σιωπηλά,
με είχαν κεντήσει σαν το χθες τ' Αυγερινό μου
και είχα ξεχάσει της αγάπης την ορμή.

Ταξίδεψα για χρόνια στο παρόν μου
όμως δεν γνώρισα ποτέ μου την χαρά.
Μια ζωγραφιά είχα σώσει από τον πόνο του Αιόλου,
μα την έβλεπα για πάντα στα κρυφά.

Αλίμονο στους ξεχασμένους,
τους απρόσωπους του ανέμου
πού 'φυγαν μια μέρα ξαφνικά
από το τώρα το λατρεμένο
για ένα ανύπαρκτο μετά.

Θα φορέσω απόψε τα καλά μου,
ωραίε του ουρανού,
και θα 'ρθω μες τη νύχτα
να με φιλήσεις γλυκά στο στόμα
και να γεμίσεις το σώμα με φωτιά.

Και κάθε βλέμμα σου,
που θα σβήνει νοερά
με της αγάπης το σημάδι,
εμένα θα μου δίνει φτερά αγγελικά.

:redface:

MaryVeg · 21-07-11

Κι αν τίποτα δενζήσαμε μαζί

Κι αν οι δυσκολίεςδεν πρόλαβαν να μας επισκεφτούν

Κι αν οι τσακωμοί μαςήταν ασήμαντοι

Κι αν η φθορά δενπρόλαβε να μας αγγίξει

Κι αν χρόνος που είμαστεμαζί ειν ασήμαντος

Τι σημασία έχει;

Για μένα η μεγαλύτερηδοκιμασία είναι που είμαι δίπλα σου.

Και η μεγαλύτερηευτυχία,

Που εξακολουθώ ναείμαι κοντά σου!

D_G · 21-07-11

Να αλλάξω λίγο το στυλ των πολύ ωραίων ποιημάτων σας, λόγω μίνι καύσωνα θυμήθηκα ένα σατυρικό ποιηματάκι που είχα γράψει πριν χρόνια σε έναν άλλο καύσωνα:

ΚΑΚΟΚΑΙΡΙ

Πάλι ζέστη κι έχει φτάσει
τους 42 βαθμούς
νέα άνοδο προβλέπουν
κι έχω χάσει τους ρυθμούς.

Και κρατάει 2 βδομάδες,
ώ, τι βάσανο φριχτό,
κι είναι ζήτημα αν πέσει
έστω και έναν βαθμό.

Και την εποχή την λένε
όλοι οι βλάκες "καλοκαίρι",
μα εγώ το έχω αλλάξει
και την λέω: ΚΑΚΟΚΑΙΡΙ !!!!!
:whistle:

aluteros · 21-07-11

Αρχική Δημοσίευση από ΓΙΩΡΓΟΣ95:
κατα τη γνωμη μου,ποιημα χωρις ομοιοκαταληξια δεν ειναι ποιημα!

poor boy... εχεις χασει εναν αιωνα μοναδικης ποιησης

D_G · 15-08-11

Αθήνα' έρημη πόλη,
αναρωτιέσαι "Που πήγανε όλοι;"

Σκέψεις δεκαπενταύγουστου, βλέποντας τους άδειους δρόμους.. :whistle:

RunawayDreamer · 07-09-11

Τα πρέπει της ζωής

Οι περιστάσεις μας επιβάλλουν ένα χαμόγελο,
κι εσύ αφήνεις - όταν πρέπει- ένα θεατρικό δάκρυ
να δραπετεύσει από την φυλακή
των ξεχασμένων σου συναισθημάτων,
γιατί έτσι πρέπει.

Στο σκοτάδι έμαθες, τα μυστικά να αποκαλύπτεις
σε άψυχα αντικείμενα που σου χαρίζουν
πάντοτε την σιωπή τους.
Και εσύ είσαι μέρος μιας ζωής
που περιορίζεται στις απαιτήσεις των άλλων,
γιατί έτσι πρέπει.

Σαν σε παλιά ταινία, οι διάλογοι δεν έχουν τέλος.
Οι αγκαλιές και τα φιλιά προβάλλονται
πάντα την κατάλληλη στιγμή
δίχως αμηχανία και αστάθεια,
μονάχα η φλόγα ενός κεριού
να τρεμοπαίζει στο σκοτάδι,
και εσύ ακλόνητος να παίζεις τον ρόλο σου,
γιατί έτσι πρέπει.

Στο πέρασμα του χρόνου αρχίζεις και φθείρεσαι,
ένα παλιομοδίτικο ρούχο που δε ταιριάζει στην κοινωνία τους,
ένα άχρηστο ρούχο που απλώς συνόδευε στιγμές άλλων.
Και συ δεν αποτελείς παρά μόνο μια εικόνα,
μια θολή εφηβική εικόνα...

Φεύγεις και εσύ απ'την σκηνή
λίγο πριν το τέλος,
γιατί έτσι πρέπει.

20 Αυγούστου 2011

Ένα τελευταίο που έγραψα και σκέφτηκα να το ανεβάσω..
Άντε, σιγά-σιγά να ανεβάσουν και άλλοι!

Δεσμώτης · 08-09-11

Αρχική Δημοσίευση από RunawayDreamer:
Τα πρέπει της ζωής

Οι περιστάσεις μας επιβάλλουν ένα χαμόγελο,
κι εσύ αφήνεις - όταν πρέπει- ένα θεατρικό δάκρυ
να δραπετεύσει από την φυλακή
των ξεχασμένων σου συναισθημάτων,
γιατί έτσι πρέπει.

Στο σκοτάδι έμαθες, τα μυστικά να αποκαλύπτεις
σε άψυχα αντικείμενα που σου χαρίζουν
πάντοτε την σιωπή τους.
Και εσύ είσαι μέρος μιας ζωής
που περιορίζεται στις απαιτήσεις των άλλων,
γιατί έτσι πρέπει.

Σαν σε παλιά ταινία, οι διάλογοι δεν έχουν τέλος.
Οι αγκαλιές και τα φιλιά προβάλλονται
πάντα την κατάλληλη στιγμή
δίχως αμηχανία και αστάθεια,
μονάχα η φλόγα ενός κεριού
να τρεμοπαίζει στο σκοτάδι,
και εσύ ακλόνητος να παίζεις τον ρόλο σου,
γιατί έτσι πρέπει.

Στο πέρασμα του χρόνου αρχίζεις και φθείρεσαι,
ένα παλιομοδίτικο ρούχο που δε ταιριάζει στην κοινωνία τους,
ένα άχρηστο ρούχο που απλώς συνόδευε στιγμές άλλων.
Και συ δεν αποτελείς παρά μόνο μια εικόνα,
μια θολή εφηβική εικόνα...

Φεύγεις και εσύ απ'την σκηνή
λίγο πριν το τέλος,
γιατί έτσι πρέπει.

20 Αυγούστου 2011

Οι κρέπες της Μονής.

Οι περιστάσεις μας επιβάλλουν ένα χυλό,
κι εσύ αφήνεις - όταν κρέπει- ένα θεατρικό κουτάλι
να δραπετεύσει από την φυλακή
του ξεχασμένου σου τάπερ,
γιατί έτσι κρέπει.

Στο σκοτάδι έμαθες, τα μυστικά να αποκαλύπτεις
σε άψυχα γάλατα που σου χαρίζουν
πάντοτε την σιωπή τους.
Και εσύ είσαι μέρος μιας ζωής της Μονής
που περιορίζεται στις απαιτήσεις των άλλων για φρέσκια κρέπα,
γιατί έτσι κρέπει.

Σαν σε παλιά ταινία, οι διάλογοι νοστιμιάς δεν έχουν τέλος.
Οι αγκαλιές και τα φιλιά προβάλλονται
πάντα την κατάλληλη στιγμή
δίχως αμηχανία και αστάθεια,
μονάχα η φλόγα ενός τηγανιού
να τρεμοπαίζει στη κουζίνα του γκαζιού
και εσύ ακλόνητος να παίζεις τον ρόλο του Σεφ της Μονής,
γιατί έτσι κρέπει.

Στο πέρασμα του χρόνου αρχίζεις και φθείρεσαι,
ένα παλιομοδίτικο ρούχο Μονής που δε ταιριάζει στην κοινωνία τους,
ένα άχρηστο ρούχο που απλώς συνόδευε στιγμές άλλων μοναχών.
Και συ δεν αποτελείς παρά μόνο μια εικόνα,
μια θολή εφηβική εικόνα...φτιάχνοντας τη λεγόμενη κρέπα Της Μονής.

Φεύγεις και εσύ απ'την σκηνή
λίγο πριν το τέλος της παρασκευής της Κρέπας της Μονής
ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΚΡΕΠΕΙ.

8 Σεπτ. 2011

RunawayDreamer · 09-09-11

Αρχική Δημοσίευση από κνώδαλο:
Οι κρέπες της Μονής.

Οι περιστάσεις μας επιβάλλουν ένα χυλό,
κι εσύ αφήνεις - όταν κρέπει- ένα θεατρικό κουτάλι
να δραπετεύσει από την φυλακή
του ξεχασμένου σου τάπερ,
γιατί έτσι κρέπει.

Στο σκοτάδι έμαθες, τα μυστικά να αποκαλύπτεις
σε άψυχα γάλατα που σου χαρίζουν
πάντοτε την σιωπή τους.
Και εσύ είσαι μέρος μιας ζωής της Μονής
που περιορίζεται στις απαιτήσεις των άλλων για φρέσκια κρέπα,
γιατί έτσι κρέπει.

Σαν σε παλιά ταινία, οι διάλογοι νοστιμιάς δεν έχουν τέλος.
Οι αγκαλιές και τα φιλιά προβάλλονται
πάντα την κατάλληλη στιγμή
δίχως αμηχανία και αστάθεια,
μονάχα η φλόγα ενός τηγανιού
να τρεμοπαίζει στη κουζίνα του γκαζιού
και εσύ ακλόνητος να παίζεις τον ρόλο του Σεφ της Μονής,
γιατί έτσι κρέπει.

Στο πέρασμα του χρόνου αρχίζεις και φθείρεσαι,
ένα παλιομοδίτικο ρούχο Μονής που δε ταιριάζει στην κοινωνία τους,
ένα άχρηστο ρούχο που απλώς συνόδευε στιγμές άλλων μοναχών.
Και συ δεν αποτελείς παρά μόνο μια εικόνα,
μια θολή εφηβική εικόνα...φτιάχνοντας τη λεγόμενη κρέπα Της Μονής.

Φεύγεις και εσύ απ'την σκηνή
λίγο πριν το τέλος της παρασκευής της Κρέπας της Μονής
ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΚΡΕΠΕΙ.

8 Σεπτ. 2011

Δηλαδή τι έκανες τώρα;
Πήρες κάτι που έγραψα και το μετέτρεψες σε ένα χλευαστικό ποιηματάκι.
Είσαι γελοίος...

Alejandro Papas · 09-09-11

Γκρεμος

Ησουν ζωντανη στα χερια μου,μια οπτασια χωρις προηγουμενο,ενα ονειρο αληθινο, η ζωη μου ολοκληρη
ησουν το φως που με θαμπωνε καθε πρωι, και η ανασα μου μεσα στην ομιχλη
μαζι ειχαμε παει παντου,σε μερη μακρινα και αλλιωτικα, αποκοσμα και συναρπαστικα
η φωνη σου ηταν ο ηχος που τοσο αγαπουσα σαν τη γλυκια συγχορδια μιας κιθαρας
σε κρατουσα σφιχτα μη σε χασω, μεσα στην αγκαλια μου νομιζα εισαι ασφαλης,
ποσο λαθος εκανα Θεε μου
Μια μερα ετσι απλα γλιστησες,εφυγες μακρια
προσπαθησα να σε πιασω,να μην πεσεις, αλλα σε εχασε
χαθηκες μεσα στην αβυσσο, εκει μεσα στη ληθη
και τωρα μενω μονος,ξεχασμενος να κοιταω το κενο μπροστα μου
χωρις να ξερω τι να κανω, με μονη συντροφια ενα τσιγαρο ενα ποτο και τις αναμνησεις μου
να βλεπω τον ηλιο ο οποιος ανατελει αλλα να μενει τοσο κρυος
Ειμαι στην ακρη του γκρεμου και περιμενω!

Surt7 · 25-09-11

Για όσους διαβάσουν αυτή τη δημοσίευση, σας παρακλώ δείξτε επιοίκια...είναι κάτι που έγραψα εγω! Δεκτές όλες οι κριτικές. :redface:

"4 Φίλοι"

Ζήσε την κάθε σου μέρα
πάλεψε για την κάθε στιγμή
οραματίσου το μέλλον
ένα μέλλον που φτιάχνεις εσύ.
Στήριξε τα όνειρά σου
όσο και να σε πονάνε
πάλευε πάντα γι' αυτά.
Υπάρχουν άνθρωποι γύρω
που τα ξεπούλησαν
για να φτάσουν στην επιφάνεια
αν κοιτάξεις όμως στο σκοτάδι
υπάρχουν κι αυτοί
που επιλέγουν την αφάνεια
συντηρώντας μέσα τους βαθιά
τη φλόγα του ονείρου.
Τώρα όμως που θυμάμαι
4 φίλοι σ' ένα μπαρ
σαν όνειρο μάλλον το θυμάμαι
δώσανε όρκο ιερό στον άνεμο
πως δε θα αφήσουν τα όνειρά τους
και θα παλεύουν πάντα γι' αυτά.
Μα τώρα άκουσε φίλε μου κάτι
που δε θα στο πω ποτέ ξανά.
"Μάθε να ζεις με τα <<θέλω>> σου
και όχι με τα <<πρέπει>> των άλλων
γιατί στο τέλος εσύ θα 'σαι αυτός
που θα ψάχνει ζωή στα σκουπίδια των <<μεγάλων>>".

Υ.Γ. : Ευχαριστώ θερμά όποιον το διαβάσει!

amy001 · 30 Σεπτεμβρίου 2011

Αρχική Δημοσίευση από Surt7:
Για όσους διαβάσουν αυτή τη δημοσίευση, σας παρακλώ δείξτε επιοίκια...είναι κάτι που έγραψα εγω! Δεκτές όλες οι κριτικές.

"4 Φίλοι"

Ζήσε την κάθε σου μέρα
πάλεψε για την κάθε στιγμή
οραματίσου το μέλλον
ένα μέλλον που φτιάχνεις εσύ.
Στήριξε τα όνειρά σου
όσο και να σε πονάνε
πάλευε πάντα γι' αυτά.
Υπάρχουν άνθρωποι γύρω
που τα ξεπούλησαν
για να φτάσουν στην επιφάνεια
αν κοιτάξεις όμως στο σκοτάδι
υπάρχουν κι αυτοί
που επιλέγουν την αφάνεια
συντηρώντας μέσα τους βαθιά
τη φλόγα του ονείρου.
Τώρα όμως που θυμάμαι
4 φίλοι σ' ένα μπαρ
σαν όνειρο μάλλον το θυμάμαι
δώσανε όρκο ιερό στον άνεμο
πως δε θα αφήσουν τα όνειρά τους
και θα παλεύουν πάντα γι' αυτά.
Μα τώρα άκουσε φίλε μου κάτι
που δε θα στο πω ποτέ ξανά.
"Μάθε να ζεις με τα <<θέλω>> σου
και όχι με τα <<πρέπει>> των άλλων
γιατί στο τέλος εσύ θα 'σαι αυτός
που θα ψάχνει ζωή στα σκουπίδια των <<μεγάλων>>".

Υ.Γ. : Ευχαριστώ θερμά όποιον το διαβάσει!

hey that was good...

μπραβο σου ειλικρινααα!!!!

Surt7 · 30 Σεπτεμβρίου 2011

Πραγματικά σε ευχαριστώ πολύ! :redface:

transient · 18 Απριλίου 2012

Μπράβο σε όλους, πολύ καλές οι προσπάθειές σας και τα αποτελέσματά τους!

MakingMirrors · 19 Απριλίου 2012

...παγωτό με σύκα (κατάντια) - Δικό μου

Τελευταία εν Ελλάδι
με τον κόμβο του Εκάνδη
Εκδηλώνονται οι πάντες
οι Μιράντες κι οι Γαλιάνδρες

Στα χαζά του Ρέντη
χάνει ο σκύλος τον αφέντη
Σε τραβάνε απ'τις ζάντες
σου σουφρώνουνε τις τσάντες

Οι μοντέρνοι μας λεβέντες
ολοι φλωροι και χλεχλεδες

Και στα night club κουνιούνται
κι όταν πανε για βολτούλα εις το Γκάζιον το βράδυ
στο γκαρσόν λένε με γλύκα :
''ένα (μπιπ) με περγαμόντο κι ένα παγωτό με σύκα''

αδαμαντια52071 · 26 Απριλίου 2012

Ειναι το πρωτο αναγνωρισμενο ποιημα μου.
Πηρα το 2ο βραβειο στο πανελληνιο διαγωνισμο ποιησης της Πετρουπολης με αυτο το ποιημα .

Αισθήσεις

Η αφή

Το τσαλακωμένο τραπεζομάντιλο απ’ την ξενιτιά

Η γεύση

Το γλυκό περγαμόντο στο πιατάκι της γιαγιάς απ’ την Σμύρνη

Η όραση

Το βαθύ κόκκινο της βοκαμβίλιας και το γαλάζιο…

Αχ, εκείνο το γαλάζιο…

Της θάλασσας ή του ουρανού;

Έμαθα την ακοή

Στο νου μου οι θερινές συναυλίες στην ύπαιθρο

Ακούσματα του Μάνου ή του Μίκη

Των ¨δικών ¨ μας…

Μα πιότερο έμαθα την όσφρηση

Τις μυρωδιές του τόπου μου

Το άρωμα της Ελλάδας

Της δικής μου Ελλάδας όπως την έμαθα και την ξέρω

Του ήλιου, των νησιών, του Καζαντζάκη

Την Ελλάδα που χορεύει

Που χορεύει το βαλς των χαμένων της ονείρων…

Αυτή την Ελλάδα αγαπώ

Τα κεχριμπαρένια μάτια που έχασε ο παππούς στον πόλεμο

Τον ασβέστη στις πλακόστρωτες αυλές

Την χωριάτικη σαλάτα στο τραπέζι

Αυτή την Ελλάδα αγαπώ. Με ακούτε;

Εκείνη που ματώνω για να την βρω ανάμεσα στα χαλάσματα

ενός ασταθούς ειδώλου

Αυτή είναι η Ελλάδα μου

Των πέντε αισθήσεων , των πέντε παραισθήσεων…

Σημείωση: Μετακίνηση του μηνύματος από το θέμα "Ανάλαφρα ποιήματα και στίχοι μας"

MakingMirrors · 11-05-12

Αρχική Δημοσίευση από Δεσμώτης:
Οι κρέπες της Μονής.

Οι περιστάσεις μας επιβάλλουν ένα χυλό,
κι εσύ αφήνεις - όταν κρέπει- ένα θεατρικό κουτάλι
να δραπετεύσει από την φυλακή
του ξεχασμένου σου τάπερ,
γιατί έτσι κρέπει.

Στο σκοτάδι έμαθες, τα μυστικά να αποκαλύπτεις
σε άψυχα γάλατα που σου χαρίζουν
πάντοτε την σιωπή τους.
Και εσύ είσαι μέρος μιας ζωής της Μονής
που περιορίζεται στις απαιτήσεις των άλλων για φρέσκια κρέπα,
γιατί έτσι κρέπει.

Σαν σε παλιά ταινία, οι διάλογοι νοστιμιάς δεν έχουν τέλος.
Οι αγκαλιές και τα φιλιά προβάλλονται
πάντα την κατάλληλη στιγμή
δίχως αμηχανία και αστάθεια,
μονάχα η φλόγα ενός τηγανιού
να τρεμοπαίζει στη κουζίνα του γκαζιού
και εσύ ακλόνητος να παίζεις τον ρόλο του Σεφ της Μονής,
γιατί έτσι κρέπει.

Στο πέρασμα του χρόνου αρχίζεις και φθείρεσαι,
ένα παλιομοδίτικο ρούχο Μονής που δε ταιριάζει στην κοινωνία τους,
ένα άχρηστο ρούχο που απλώς συνόδευε στιγμές άλλων μοναχών.
Και συ δεν αποτελείς παρά μόνο μια εικόνα,
μια θολή εφηβική εικόνα...φτιάχνοντας τη λεγόμενη κρέπα Της Μονής.

Φεύγεις και εσύ απ'την σκηνή
λίγο πριν το τέλος της παρασκευής της Κρέπας της Μονής
ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΚΡΕΠΕΙ.

8 Σεπτ. 2011

το ποιήμα αυτό αποτελεί μια δυνατή επιλογή ...

peleas · 24-07-12

MIMHΣΙΣ ΠΡΑΞΕΩΣ ΣΠΟΥΔΑΙΑΣ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΑΣ

Μίμηση ζωής η ζωή του
Η κάθε μέρα, σκιά της προηγούμενης
Η χαρά, ο πόνος,
οι πρωινές στάλες δροσιάς στα φύλλα της μπιγκόνιας ,
το χαμόγελο ενός ξένου στη στάση του μετρό.
Όλες του οι στιγμές, σημεία στίξης σε χαρτί ιλουστρασιόν,
πεισματικά ατσαλάκωτο στου χρόνου το μπουρίνι

Μίμηση ζωής η ζωή του
Ενας Ντόριαν Γκρέυ χωρίς πορτραίτο
Ενας έρωτας χωρίς ερώτηση
Μια συγκίνηση χωρίς το «συν»
Μια ηδονή από φτηνή λαγνεία καμωμένη.

Μίμηση ζωής η ζωή του
Τραγωδία χωρίς κάθαρση,
«Μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας»…
Πορεία τελετουργική από μια πράξη τέλεια
σε μίαν αποσιωπητική τελεία…

Για όσους γράφουν (ποιήματα, κείμενα, κλπ)

Εκκολαπτόμενο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Διάσημο μέλος

Δραστήριο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Νεοφερμένος

Πολύ δραστήριο μέλος

Δραστήριο μέλος

Περιβόητο μέλος

Δραστήριο μέλος

Περιβόητο μέλος

Νεοφερμένος

Πολύ δραστήριο μέλος

Νεοφερμένος

Πολύ δραστήριο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Νεοφερμένος