Η εωσφορική επανάσταση ξεκινάει στην Ελλάδα

parafernalia · 27 Αυγούστου 2012

Αρχική Δημοσίευση από Oize:
ο Νίτσε και ο Heidegger είναι οι δυο ύστατοι στοχαστές της δυτικής φιλοσοφίας, δεδομένης της κατάληξης τους στο ζήτημα του αναστοχασμού γύρω από το Είναι

Για τον Heidegger λοιπόν που εκθειάζεις γνωρίζεις πολύ καλά το magnum opus του, το "Είναι και Χρόνος". Σε αυτό το "μνημειώδες" υποτίθεται έργο, πρότεινε τη μελέτη του Είναι μαζί με το Νόημά του. Η κατάληξη ήταν να δικαιωθεί απ' την ανάποδη η μεταφυσική μαζί με την εσχατολογική της οντολογία. Η αποδεικτική της φαινομενολογίας που ακολούθησε σε πολλά σημεία του έργου του, στόχευε στο να ξεπεραστεί η παραδοσιακή φιλοσοφία του υποκειμένου προς την κατεύθυνση μιας κοινωνικής οντολογίας. Με το να εντάσσει όμως έννοιες κατ' εξοχήν θεολογικές σε ένα πλαίσιο που ο ίδιος το θέλει αθεϊστικό δεν πετυχαίνει τίποτα παραπάνω απ' το να καθηλώσει το υποκείμενο στην απονοηματοδότηση του Είναι του (το μη-Είναι που λες εσύ). Γιατί να είναι η «ενοχή» λ.χ. εξ υπαρχής συστατικό στοιχείο μιας ανθρώπινης ύπαρξης απλώς «ριγμένης» μέσα σε έναν κόσμο δίχως νόημα, απέναντι στον οποίο ο άνθρωπος θα όφειλε να νιώθει ένοχος; :hmm:

Δεν διαφωνώ ότι κάποια στοιχεία του έργου του θα μπορούσε να είναι έμπνευση για μια εντριφή εμβάνθυνση αλλά δεν μπορεί να θεωρηθεί σε καμία περίπτωση κορωνίδα της ακαδημαϊκής σκέψης. Πίσω από τη δραματική εικόνα της υπαρξιακής υπερέντασης ενός μοναχικού ανθρώπινου όντος, που βιώνει ό,τι γνησιότερο έχει στο χείλος μιας αβύσσου, δεν βρίσκεται απολύτως τίποτε. Έτσι είναι θα ομολογήσεις, πεθαίνουμε και το ΕΓΩ μας διαλύεται. Δεν ρυθμίζει όμως η σχέση του ανθρώπου προς τον θάνατο τις σχέσεις του προς τους άλλους ανθρώπους, αλλά αντίθετα: οι σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους καθορίζουν άμεσα ή έμμεσα το πώς πεθαίνει και πώς βαδίζει προς τον θάνατό του. Κι αυτό ισχύει για όλους. Για τον άθεο που στέκει μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα αλλά και για όποιον πεθαίνει πιστεύοντας ότι αποδημεί εις Κύριο. Το νόημα του ΕΙΝΑΙ υπάρχει στις σχέσεις μας με τους άλλους.

Habent sua fata libelli!

Πατρεύς · 27-08-12

Αρχική Δημοσίευση από DrStrangelove:
συγνώμη αλλά σε τι ακριβώς αναφέρεσαι ;

Δὲν ἀναφέρομαι σὲ κάτι συγκεκριμένο. Ἐννοῶ ἁπλῶς ὅτι πολλὲς ὀργανώσεις οἱ ὁποῖες ἐμφανίζονται ὡς κέντρα φιλοσοφικοῦ στοχασμοῦ ἐνδεχομένως στὰ ἐνδότερα νὰ μεταχειρίζονται ἀποκρυφιστικὲς πρακτικὲς ἢ ἐνδεχομένως καὶ ἀπροκάλυπτα σατανιστικές. Ἄλλωστε δὲ θὰ βγῇ κανεὶς ἀπροκάλυπτα νὰ πῇ «εἶμαι σατανιστής». Ἄλλωστε οἱ ἴδιοι οὐδέποτε ἀποδέχονται αὐτὸν τὸν ὅρο καθὼς δὲ δέχονται ὅτι ὁ ἐκπεσὼν Ἑωσφόρος πλέον εἶναι ὁ Σατανᾶς τὸν ὁποῖον ἀναφέρουν οἱ Γραφές.

DrStrangelove · 27-08-12

Αρχική Δημοσίευση από Πατρεύς:
Δὲν ἀναφέρομαι σὲ κάτι συγκεκριμένο. Ἐννοῶ ἁπλῶς ὅτι πολλὲς ὀργανώσεις οἱ ὁποῖες ἐμφανίζονται ὡς κέντρα φιλοσοφικοῦ στοχασμοῦ ἐνδεχομένως στὰ ἐνδότερα νὰ μεταχειρίζονται ἀποκρυφιστικὲς πρακτικὲς ἢ ἐνδεχομένως καὶ ἀπροκάλυπτα σατανιστικές. Ἄλλωστε δὲ θὰ βγῇ κανεὶς ἀπροκάλυπτα νὰ πῇ «εἶμαι σατανιστής». Ἄλλωστε οἱ ἴδιοι οὐδέποτε ἀποδέχονται αὐτὸν τὸν ὅρο καθὼς δὲ δέχονται ὅτι ὁ ἐκπεσὼν Ἑωσφόρος πλέον εἶναι ὁ Σατανᾶς τὸν ὁποῖον ἀναφέρουν οἱ Γραφές.

Αυτοί απ' ότι καταλαβαίνω εκφράζουν ένα ιδιότυπο φιλοσοφικό σατανισμό με μπόλικη επιστημονική φαντασία. Δεν με εκφράζουν. Εγώ νοιώθω καλά να κάνω παρέα με απλούς φιλοσόφους και συγκριτιστές. Αλλά σου έχω πει, Εωσφόρο αναφέρει τον Χριστό η Αποκάλυψη του Ιωάννη. Δεν τον ταυτίζει με το θηρίο, ούτε με τον Αντίχριστο και πρέπει να είσαι αντικειμενικός και ερευνητής, όχι δογματικός.

Oize · 28-08-12

Καταρχάς, δεν είναι δική μου η άποψη ότι ο Heidegger αποτελεί την κορωνίδα της φιλοσοφικής (κι όχι ακαδημαϊκής) σκέψης. Είναι η κατα γενική ομολογία άποψη που επικρατεί στη μετα-νεωτερική φιλοσοφία. Κι αυτό επειδή αυτός μαζί με τον Νίτσε έχουν ουσιαστικά εκκινήσει το κίνημα της αποδόμησης. Όταν μιλάμε για αποδόμηση δεν αναφερόμαστε απλώς σε ένα ακόμη σημειωτικό γεγονός της διακειμενικής γνωσιολογίας. Επί της ουσίας, αναφερόμαστε σε μια μέγιστη μεταστροφή στην τροπικότητας της γνωσιολογίας εν γένει. Δηλαδή ενώ η αναστοχαστικότητα πριν από αυτούς αποζητούσε την εύρεση κάποιας οριστικής ύστατης αλήθειας μιας πάγιας αντικειμενικότητας, εντεύθεν των πορισμάτων τους η γνωσιολογική τροπή αναστράφηκε στην αναδημιουργική κατάρρευση των εννοιολογικών εξαντικειμενικεύσεων. Με άλλα λόγια, αφορίστηκε ο γνώμονας ενός κάποιου ιδεώδους αλήθειας, μεταθέτοντας το βάρος σκέψης στην πλοήγηση άνευ μεσημβρινών, σε μια αμιγώς ρελατιβιστική οντολογία της πληροφορίας όπου όλα κρίνονται από τους ετεροπροσδιορισμούς και μόνον! Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι καταλύεται η οποιαδήποτε τυραννική αντικειμενικότητα που για τόσους αιώνες περιχαράκωνε τον ορθολογικό, θετικιστικό ή μεταφυσικό νου. Στην απουσία αυτής αναδύεται η πρισματική τυπολογία του κατεξοχήν ελεύθερου νου που υπερβαίνει ακόμη και τα πιο θεμελιώδη αξιώματα (άλλωστε η σύγχρονη μαθηματική σκέψη αμφισβητεί ακόμη κι ότι το 1 + 1 = 2!

Δε νομίζω να υπάρχει αμφισβήτηση από όποιον έχει πραγματικά μελετήσει εις βάθος στο σύνολό της την δυτική φιλοσοφία ότι με αυτά τα πορίσματα φτάνουμε σε ένα κάποιο τέλος. Η μεταστροφή από την σφυρηλάτηση πάγιων δογμάτων στην αέναη αποδόμηση των πάντων (ακόμη και των πιο θεμελιωδών μαθηματικών εννοιών) έχει σίγουρα τον χαρακτήρα ενός ορόσημου αξονικής σημασίας, καθώς έχει μεταλλαχθεί συθέμελα η γνωσιολογία και τα αιτήματά της!
Όπως μας λέει ο Heidegger, το πρώτο που νιώθει ο αναστοχαστικός άνθρωπος στο συντετριμμένο αυτό τοπίο είναι μια πρωτογενής αγωνία, καθώς δεν υπάρχει πλέον το παραμικρό σταθερό έρεισμα που θα μπορούσε να δώσει καταφύγιο στις έξεις της εξαντικειμενικευμένης οντολογίας στην οποία έχουμε τόσο συνηθίσει από τον Αριστοτέλη και μετά. Δίχως θεμέλιο και αναγνωρίζοντας το κάθε έρεισμα ως ψευδο-αντικειμενική σταθερότητα, δηλαδή προσωρινό σύννεφο, ο αναστοχαστικός νους μένει με μία έσχατη επιλογή: επιτέλους να συμφιλιωθεί με το τίποτε, με το μηδέν, το μη-είναι, που όλως παραδόξως είναι ταυτόσημο με το υπέρτατο μη-θεμέλιο, το Είναι. Τούτο το μη-θεμέλιο είναι το κατεξοχήν διαφορετικό από τις θεολογικές ιδεοληψίες δια των οποίων εδραιώθηκαν όλα αυτά τα δογματικά τυραννικά σημαίνοντα που διέσυραν την ελευθερία σκέψης ανά τους αιώνες. Εν αντιθέσει, το Είναι ίσταται είτε στην θεοκρατούμενη είτε στην θετικιστική σκέψη ως το βασίλειο της απόλυτης ελευθερίας δοθέντος ότι είναι το υπερ-πλαίσιο όλων των πλαισίων επί του οποίου δεν μπορούμε παρά να έχουμε φαντασιακές αυθαιρεσίες, ενάρξεις μυθικών γενεαλογίων παρά ορθολογικές οροθετήσεις. Δίοτι βρισκόμαστε στην απόλυτη αρχή, στο μηδέν, στο άπειρον από τη σκοπιά του οποίου όλα μα όλα όσα έπονται εν σπέρματι δεν μπορούν παρά να ξεκινούν από μια πρώτη αυθαίρετη εκτίμηση της πραγματικότητας, η οποία όμως πάντα είναι μια παρερμηνεία. Παράδειγμα αυτού; Κάποτε θεωρούσαμε αναμφισβήτη αρχή της γεωμετρίας τα αξιώματα του Ευκλείδη. Σήμερα, εν συγκρίσει με τα αξιώματα του Riemann και την μαθηματική λογική του υπερχώρου, γνωρίζουμε ότι αυτά ήταν μια απλώς εκτίμηση που απλώς δικαιώνει τις αισθητηριακές ψευδαισθήσεις του τρισδιάστατου χώρου. Να λοιπόν ποια είναι η αξία της πρωτογενούς αγωνίας στο Είναι: Ο αναστοχαστικός νους συνεγείρεται στην αναγκαιότητα αφύπνισης του επί της αναδημιουργικής του δυνατότητας, στο γεγονός ότι η πραγματικότητα είναι ένα εύπλαστο υλικό, επινόηση και μόνον, κι άρα αλλάζει και το ιδεώδες της ανθρώπινης ύπαρξης: για να γυρίσουμε στον Νίτσε, είναι ο υπεράνθρωπος που αρμόζει να αναμετρηθεί με αυτό το αβυσσαλέο κενό που θέτει η ανακάλυψη της υπέρτατης αοριστίας που αποκαλούμε "Είναι". Και καλύτερη στρατηγική από αυτήν του εωσφορικού ιδεώδους δεν υπάρχει: Το Θέλημα.

Παρακαλώ δώστε προσοχή στο παρακάτω εδάφιο περί της χαϊντεγγεριανής σκέψης της κυρίας Τερέζα Πεντζοπούλου-Βαλαλά, καθηγήτρια Φιλοσοφίας του Α.Π.Θ:

...Τι σημαίνει η λέξη "τίποτε"; (...) Τίποτε σημαίνει το σύνολο των πραγμάτων που δεν είναι αντικείμενο της επιστήμης, με άλλα λόγια το σύνολο των μη-όντων. Τίποτε δηλώνει το μη-ον. Αν ερωτήσουμε τώρα τι είναι το "τίποτε;" το μεταβάλουμε αυτόματα σε ον, πράγμα αδύνατο. Υπάρχει λοιπόν μια τυπική αδυναμία να θέσουμε την ερώτηση που μεταβάλλει το τίποτε, που δεν είναι ον, σε ένα δεδομένο, ένα ον. Θα πρέπει συνεπώς να εγκαταλείψουμε τον χώρο της Λογικής και να στραφούμε στην αισθαντικότητα του ανθρώπου, για να βρούμε εκεί την αποκάλυψη του τίποτε. Κι αυτή έρχεται μέσα στην αγωνία. Αγωνία είναι η θεμελιώδης εμπειρία του απροσδιόριστου. Το τίποτε που αποκαλύπτεται στην αγωνία δεν είναι ένα ον, δεν είναι όμως και άρνηση του όντος, αποκαλύπτει τα όντα στα οποία ο άνθρωπος διαρκώς τείνει. Αποκαλύπτει όμως συγχρόνως και τον εαυτό του, δηλαδή την ίδια τη συνείδηση που προσδιορίζει ακριβώς αυτό το τίποτε. (....) Αν σκεφτούμε ότι το τίποτε κάνει ακριβώς ό,τι και το Είναι, τότε αναρωτιώμαστε αν το Είναι και το τίποτε δεν σημαίνουν το ίδιο πράγμα. (....) Το τίποτε λοιπόν είναι φωτισμός, μας κάνει να απορούμε και να θαυμάζουμε για τα όντα συνειδητοποιώντας την ύπαρξή τους, μας κάνει να πούμε: υπάρχουν όντα, τα όντα ως όντα είναι. Βλέπουμε έτσι το τεράστιο μεταφυσικό φορτίο του τίποτε. Γι αυτό ο Heidegger θα στραφεί εναντίον της Λογικής. Ο αντιλογικισμός του εξηγείται από το γεγονός ότι και η Λογική, ως επιμέρους επιστήμη, εργάζεται με το ον έχοντας περιπέσει και εκείνη στη λήθη του Είναι (κι άρα δεν αποτελεί σύμβουλο της α-λήθειας). Υπάρχει λοιπόν μια σκέψη που είναι προ-λογική, που είναι πρωταρχικότερη. Πώς εκφράζεται αυτή η σκέψη; Με τον λόγο αλλά κυρίως με την σιωπή που είναι πληρότητα της σκέψης. (.....) Η αποκάλυψη είναι αλήθεια και το να αποκαλυφθεί κάτι έτσι όπως ακριβώς είναι, ως αυτό που είναι, είναι η ελευθερία. Το ελεύθερο ταυτίζεται συνεπώς με το αληθινό. Η ελευθερία είναι λοιπόν εκ-στατική, αφού ανήκει ουσιαστικά στον άνθρωπο που υπερβαίνει τον εαυτό του και τείνει προς το Είναι. Η ουσία της αλήθειας δεν πρέπει να ζητηθεί στα παραδοσιακά λογικά πλαίσια αλλά στην εκ-στατική της ύπαρξη που είναι ελευθερία. Αν όμως η ελευθερία είναι η συνεχής αποκάλυψη του Είναι, τότε προϋποθέτουμε μια περιοχή όπου τα όντα δεν έχουν ακόμη αποκαλυφθεί: είναι αυτό που ο Heidegger ονομάζει μυστήριο. Και το μυστήριο συνδέεται με τον σιωπή...

Πραγματικά, δεν υπάρχει κάτι πέρα από αυτό το συμπέρασμα για την δυτική φιλοσοφία! Τούτο εδώ είναι το τέλος της και η απαρχή της αληθινής οντολογικής ενατένισης που προσιδιάζει περισσότερο στις πανάρχαιες αλλά και ανατολικές θεωρίες των μυσταγωγών. Είτε αρέσει σε κάποιους φοβούμενους της πρωτογενούς αγωνίας "ορθολογιστές" είτε όχι....

Μια νέα αδογμάτιστη πνευματική επανάσταση αρχίζει και είναι "Εωσφορική"!

parafernalia · 28-08-12

Αρχική Δημοσίευση από Oize:
Δίχως θεμέλιο και αναγνωρίζοντας το κάθε έρεισμα ως ψευδο-αντικειμενική σταθερότητα, δηλαδή προσωρινό σύννεφο, ο αναστοχαστικός νους μένει με μία έσχατη επιλογή: επιτέλους να συμφιλιωθεί με το τίποτε, με το μηδέν, το μη-είναι, που όλως παραδόξως είναι ταυτόσημο με το υπέρτατο μη-θεμέλιο, το Είναι.

Από την αποδόμηση στο τίποτε και απ' το μη-Είναι στο μη-θεμέλιο του Είναι. Πες καλύτερα κβαντικό κενό να ησυχάσουμε.

Δεν είμαι εξοικειωμένος με τέτοιου είδους ακροβατικές ταυτολογίες. Φαντάζομαι για να τις χρησιμοποιείς επίμονα, έχεις το Λόγο σου!

Αρχική Δημοσίευση από Oize:
Και καλύτερη στρατηγική από αυτήν του εωσφορικού ιδεώδους δεν υπάρχει: Το Θέλημα.

Μια νέα αδογμάτιστη πνευματική επανάσταση αρχίζει και είναι "Εωσφορική"!

Το πως συνδέεται το Εωσφορικό ιδεώδες με το Θέλημα δεν μας το έχεις αναλύσει ακόμα. Ο Dr σου έδειξε ότι το Θέλημα είναι Δόγμα, ένα χρησιμοθηρικό ανακάτεμα συμβόλων. Το σκέφτεσαι διαφορετικά; Προτείνεις κάποια συνέχεια, ένα καινούργιο ανακάτεμα; :hmm:

Πως γίνεται να αποδομείται ολόκληρο το φιλοσοφικό σύστημα χωρίς την ανάλογη αποσυμβολοποίηση των προτύπων;

Η αποκάλυψη είναι αλήθεια και το να αποκαλυφθεί κάτι έτσι όπως ακριβώς είναι, ως αυτό που είναι, είναι η ελευθερία. Το ελεύθερο ταυτίζεται συνεπώς με το αληθινό. Η ελευθερία είναι λοιπόν εκ-στατική, αφού ανήκει ουσιαστικά στον άνθρωπο που υπερβαίνει τον εαυτό του και τείνει προς το Είναι. Η ουσία της αλήθειας δεν πρέπει να ζητηθεί στα παραδοσιακά λογικά πλαίσια αλλά στην εκ-στατική της ύπαρξη που είναι ελευθερία. Αν όμως η ελευθερία είναι η συνεχής αποκάλυψη του Είναι, τότε προϋποθέτουμε μια περιοχή όπου τα όντα δεν έχουν ακόμη αποκαλυφθεί: είναι αυτό που ο Heidegger ονομάζει μυστήριο. Και το μυστήριο συνδέεται με τον σιωπή...

Το πιο ριζοσπαστικό στοιχείο κατά τη γνώμη μου στη σκέψη του Χάιντιγκερ δεν αυτή η "εκ-στατική" ελευθερία και το εξ αποκαλύψεως μυστήριο που τροφοδότησε (αδίκως) τους ανορθολογιστές αλλά η ανάσυρση απ' τη λήθη της ιστορίας ενός Απολλώνιου Τιανεύς (!), μετασχηματίζοντας όπως κι αυτός το ερώτημα "Τι είναι ο χρόνος;" στο ερώτημα "Ποιος είναι ο χρόνος;" και διασχίζοντας τα δύσβατα μονοπάτια του πως περνάμε από το Είναι στο χρόνο και ύστερα πώς από το χρόνο πίσω στο Είναι, για να καταλήξει στο έσχατο συμπέρασμα:

Ο χρόνος είμαστε εμείς οι ίδιοι ! :eek:

Για τον Χάιντιγκερ δεν υπάρχει ξέχωρα ύλη και πνεύμα αλλά το Αδιαίρετο Είναι. Ο άνθρωπος δεν αποτελείται από τα διακριτά μέρη της ψυχής και του σώματος, αντίθετα, «το θέμα είναι να παραγάγουμε μια πρωταρχικότερη ερμηνεία του Είναι του ανθρώπου, που τον νοεί ως αδιαίρετο Είναι και όχι ως συντιθέμενο από σωματική ύλη και πνευματική μορφή». Σπινόζιες σοφιστίες!

Ο χρόνος δεν είναι πια ρολόγια, αλλά μια ψευδαίσθηση του τετραδιάστατου χωροχρονικού συνεχές. Με τα αισθητηριακά μας δεδομένα αντιλαμβανόμαστε τις 3 διαστάσεις του χώρου και βιώνουμε την 4η. Ο χωροχρόνος στρεβλώνεται και η Ουσία (το Αδιαίρετο Είναι) εμφανίζεται ως Ύλη για να επιστραφεί μετά θάνατον ως Ουσία όταν η καμπύλη ευθυγραμμιστεί με το Άπειρο.

the_truth · 29-08-12

Καταρχάς, δεν είναι δική μου η άποψη ότι ο Heidegger αποτελεί την κορωνίδα της φιλοσοφικής (κι όχι ακαδημαϊκής) σκέψης. Είναι η κατα γενική ομολογία άποψη που επικρατεί στη μετα-νεωτερική φιλοσοφία. Κι αυτό επειδή αυτός μαζί με τον Νίτσε έχουν ουσιαστικά εκκινήσει το κίνημα της αποδόμησης. Όταν μιλάμε για αποδόμηση δεν αναφερόμαστε απλώς σε ένα ακόμη σημειωτικό γεγονός της διακειμενικής γνωσιολογίας. Επί της ουσίας, αναφερόμαστε σε μια μέγιστη μεταστροφή στην τροπικότητας της γνωσιολογίας εν γένει. Δηλαδή ενώ η αναστοχαστικότητα πριν από αυτούς αποζητούσε την εύρεση κάποιας οριστικής ύστατης αλήθειας μιας πάγιας αντικειμενικότητας, εντεύθεν των πορισμάτων τους η γνωσιολογική τροπή αναστράφηκε στην αναδημιουργική κατάρρευση των εννοιολογικών εξαντικειμενικεύσεων. Με άλλα λόγια, αφορίστηκε ο γνώμονας ενός κάποιου ιδεώδους αλήθειας, μεταθέτοντας το βάρος σκέψης στην πλοήγηση άνευ μεσημβρινών, σε μια αμιγώς ρελατιβιστική οντολογία της πληροφορίας όπου όλα κρίνονται από τους ετεροπροσδιορισμούς και μόνον! Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι καταλύεται η οποιαδήποτε τυραννική αντικειμενικότητα που για τόσους αιώνες περιχαράκωνε τον ορθολογικό, θετικιστικό ή μεταφυσικό νου. Στην απουσία αυτής αναδύεται η πρισματική τυπολογία του κατεξοχήν ελεύθερου νου που υπερβαίνει ακόμη και τα πιο θεμελιώδη αξιώματα (άλλωστε η σύγχρονη μαθηματική σκέψη αμφισβητεί ακόμη κι ότι το 1 + 1 = 2!

Πως ακριβως συνδεονται(το χω απορια) η φιλοσοφια του Χαιντεγκερ και του Νιτσε με αυτο το sci-fi περι εωσφορου τυχαιων ελκυστων κλπ κλπ που υπαρχει στο μπλογκ σου?

parafernalia · 29-08-12

Αρχική Δημοσίευση από the_truth:
Πως ακριβως συνδεονται(το χω απορια) η φιλοσοφια του Χαιντεγκερ και του Νιτσε με αυτο το sci-fi περι εωσφορου τυχαιων ελκυστων κλπ κλπ που υπαρχει στο μπλογκ σου?

Ε, όταν σου λέει ότι αυτό που ζούμε είναι μια ψευδαίσθηση και η πραγματικότητα (αλήθεια) βρίσκεται στην υποκειμενική ελευθεριακή και εκ-στατική φαντασίωση που μας αποκαλύπτεται ως "μυστήριο", οποιοδήποτε ενεργειακά μυστηριακό "sci-fi" αποκτάει το νόημά του. Αν δηλαδή βιώσεις τον Εώσφορο, τότε αυτός υπάρχει. Η συζήτηση από κει και πέρα γίνεται για τη μορφή.

Knight.of.Creat · 29-08-12

Όπως συνδέεται ενας βράχος στα Ιμαλάια η οπουδήποτε στον πλανήτη με εναν κομήτη που ταξιδεύει στο αχανές διάστημα...

Όπως συνδέεται ο Ήλιος του ηλιακού μας συστήματος με κάθε άλλο ήλιο στο σύμπαν...

Όπως συνδέεται η υλη με την αντι-ύλη...

Όπως συνδέονται τα ορατά και τα αόρατα...

Όλα είναι ενα τεράστιο παζλ

Oize · 30-08-12

Λοιπον, χρωστάω δυο σημαντικές απαντήσεις σε δυο σοβαρούς συνομιλητές, εν πρώτοις, στον parafernalia περί του Θελήματος και, εν συνεχεία, στον the_truth περί της σχέσης μεταξύ του Είναι και της σύγχρονης επιστημολογίας (χαοτικοί ελκυστές, κλπ.)

Είπες κάπου παραπάνω, φίλε parafernalia, ότι το Θέλημα αποτελεί κι αυτό δόγμα με τη σειρά του και μάλιστα υπονόησες ότι η αφομοίωση των αντιθέτων που επιχειρώ εξυπηρετεί τον δικό μου (κρυπτο-) δογματικό Λόγο.
Η απάντησή μου είναι σαφής: Όπως έχω διευκρινήσει και παραπάνω το τέλος της λογοκρατίας αποτελεί το τέλος των διαζευκτικών αντιθέσεων και η υπέρβαση των συντακτικών, γραμματικών κι άρα λογικών περιορισμών στη δομή της σκέψης, η οποία εξ ου διαχειρίζεται πλέον τα δεδομένα με απόλυτη ελευθερία καθιστώντας τον όποιο διαζευκτικό άξονα ως ένα απλό ίχνος που αποσκοπεί απλώς και μόνον σε μια παιγνιώδη αντίθεση που υπόκειται (παρά επιτάσσεται) στην ελεύθερη συλλογιστική και πράξη. Επομένως, το Θέλημα δεν αντίκειται στο Δόγμα απλώς αλλά το εμπεριέχει κιόλας πλην όμως με μια απαξίωση στην έννοια του τελευταίου, που μετουσιώνει παντελώς τη σημασία του. Όταν ο Aleister Crowley είπε "Do what thou wilt shall be the whole of the Law" εννοούσε ακριβώς αυτήν την ακύρωση της διάζευξης/αντίθεσης μεταξύ δόγματος και θελήματος. Με άλλα λόγια, ακύρωσε ολοκληρωτικά την έννοια του Νόμου υπαγοντάς την (κι όχι αντιτίθοντάς την) σε αυτή της επιθυμίας. Άρα το να αποκαλούμε το Θέλημα "Νόμο" δεν αποτελεί τόσο μια νέα μορφή δόγματος όσο μια σημασιολογική ζύμωση που μεταστοιχειώνει τον όρο... Είναι η μεταστοιχείωση των αξιών για την οποία έκανε τόσο εκτενή λόγο ο Νίτσε. Ένα παράδειγμα από την αρνητική πλευρά αυτής της διαδικασίας μας το δίνει η σύγχρονη κατάντια στο πεδίο των χρηστικών εννοιών. Λέμε "δημοκρατία" κι εννοούμε τον "ολοκληρωτισμό" των αγορών. Λέμε "κοινωνική πρόνοια" κι εννοούμε την "κατάργηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων". Λέμε "ασφάλεια" κι εννοούμε την "κατάργηση των προσωπικών δεδομένων" κοκ. Εν αντιθέσει, η έννοια του Θελήματος καταργεί την έννοια του Νόμου εξήροντάς την στα ύψη μιας νέας θεμιτής για το ανθρώπινο επιθυμητικό έννοιας.
Με την ίδια νοοτροπία προσπάθησα να παρουσίασω όσο το δυνατόν πιο παραστατικά το πως η χαϊντεγγεριανή σκέψη καταργεί την αντίθεση μεταξύ ύπαρξης κι ανυπαρξίας, καθιστώντας άρα τις μεταφυσικές έγνοιες (ζωή και θάνατος) στην καρδιά του ερωτήματος περί του Είναι, κατά τρόπο που δικαιώνει τις μεταφυσικές διαισθήσεις. Αν αυτός ο Λόγος εξυπηρετεί την ελευθερία σκέψης σου, parafernalia, και κυρίως την ευδαιμονία που προκύπτει από την πνευματική σου ανέλιξη (και θα πρέπει να πάψει να αποτελεί ταμπού ο όρος) τότε η έννοια του Λόγου έχει μόλις μεταστοιχειωθεί από τον ποιμένα των τυραννικών σημαινόντων σε ιδιάζοντα τράγο που θα σε οδηγήσει στην προσωπική σου αισθαντική κορυφη...

Εσύ the_truth, αναρωτήθηκες ποια μπορεί να είναι η σχέση μεταξύ του αναστοχασμού στο Είναι με όσα επιστημολογικά καινοφανή αναφέρω. Αν εντρυφούσες με πραγματική διεισδυτικότητα στη φύση αυτού του μεγάλου οντολογικού ερωτήματος θα καταλάβαινες πόσο άρρηκτα συνδεδεμένη είναι η επιστημολογική καινοφάνεια με το παραλογιστικό Είναι. Διότι αυτό αντίκειται, όπως προείπα, σε όλες τις πάγιες ψευδο-αντικειμενικότητες της ορθολογιστικής, θετικιστικής ή μεταφυσικής σκέψης και εξ ου διανοίγει τον ερευνητικό νου στη ρευστή δυναμική του ύστατου αναστοχαστικού ερωτήματος "τι εστί το Είναι;" Μα ένα τέτοιο ερώτημα παρευθύς αποδεσμεύει την κρίση από την παγιωμένη ύφανση ιδεών, αποκαλύπτοντάς την ως απλώς οροθετημένο υλικό επί αυθαίρετων συλλήψεων (ακόμη και των πιο πρωτογενών της Τυπικής Λογικής!) κι άρα δίνει την ευκαιρία στην φαντασιακή αυθαιρεσία (το γόνιμο αυτό έδαφος για νέες ρηξικέλευθες συλλήψεις της πραγματικότητας) να επινοήσει νέες στρατηγικές ανάγνωσης της πραγματικότητας. Λέγοντας αυτό δεν εννοώ άλλο από το γεγονός ότι η πραγματικότητα αποτελεί ψευδαίσθηση κι ότι οι απαντήσεις που αυτή θα δίνει αείποτε στον ερευνητικό νου θα είναι κατά κανόνα ανάλογες των ερωτήσεω που αυτός θέτει. Δηλαδή, δεν υπάρχει μια αντικειμενική πραγματικότητα στην Φύση παρά αντανακλάσεις των ερμηνευτικών προσεγγίσεων που θέτει ο νους. Σε αυτό το ζήτημα ο Heidegger προσέφερε τα μέγιστα. Μας παρουσίασε την πραγματικότητα στην παράλογη καθαρότητά της πέραν των δημόσια εγκαθιδρυμένων ερμηνειών κι άρα τη δύναμη που έχει ο ιδιάζων ερμηνευτής στο να πλοηγηθεί με πολλαπλά αυτοσχέδιους τρόπους στην καρδιά του οντολογικού ερωτήματος. Στην πορεία αυτής της ελεύθερης πλοήγησης είναι φυσικό να επανεφευρίσκει τις στρατηγικές ερμηνείες κατά τρόπο που αναδιαρθρώνει τακτικά το όραμα της διαδικαστικής πραγματικότητας, φέρνοντας μεγαλύτερη καινοφάνεια στο όραμα που έχουμε για την πραγματικότητα... Και όντως, σε επαλήθευσης της χαϊντεγγεριανής σκέψης, αυτό ακριβώς είναι που κάνει η ίδια η επιστημολογία σήμερα: νέες εξωφρενικά παράξενες συλλήψεις μας μεταθέτουν σε έναν ριζοσπαστικά καινούργιο κόσμο, εξομοιώνοντας το μήλο του Νεύτωνα με αυτό του Εωσφόρου... αμφότερα ένας μύθος!

DrStrangelove · 31-08-12

Αρχική Δημοσίευση από Νωεύς:
...Εγώ βρήκα, σήμερα πρωί πρωί στο Μέγκα, έναν μαγεμένο από τη γυναίκα του: Τον Άδωνι! Κατάφερε με μιάς να με μετατρέψει, από αγουροξυπνημένο αρνί, σε λυσσασμένο αδέσποτο! Λέτε να 'ναι φαινόμενο ...εωσφορικό;;;

Μου αρέσει πολύ η γυναίκα του ως γυναίκα. Είναι πρόκληση. Κάτι παθαίνω με τις γυναίκες Ιχθείς τελικά. Τόσο όμορφη γυναίκα και επέλεξε αυτόν τον μαλάκα δια σύζυγον. 'Ατιμαι γυναίκες. όλα γίνονται δια το χρήμα και την εξουσία.

Νωεύς · 01-09-12

Αρχική Δημοσίευση από DrStrangelove:
.... 'Ατιμαι γυναίκες. ...

Η κωμικοτραγική μας ιστορία, εδώ στην Ελλάδα(Δυτική Ιωνία ή σκέτο Γιουνανιστάν, κατά τους ...Κινέζους! ), απέδειξε, πως τιαύται υπάρχουσιν και είναι τα ανδρείκελα και τα γύναια, που εντός της Βουλής απεργάζονται " γην και ύδωρ, προς τους εισβολείς"!

όλα γίνονται δια το χρήμα και την εξουσία

Γι' αυτό, για να 'ναι επαναστατική η εμφάνιση τους Αυγερινού, κάθε επαναστάτης (Του) δέον όπως:
- Να μην πληρώνει ποτέ χρήματα, για την αγορά ...γάλακτος και μελιού, που τρέφουν την εξουσία!
- Να βρίσκει τρόπους απεμπλοκής του, από την "εξουσία του χρήματος"!
- Να μη μεριμνά για το "τι θα φάει και τι θα πιεί", αλλά να επιβιώνει, είτε παίρνοντας από τη φύση είτε απαιτώντας
παντοιοτρόπως από το ιστορικό της εκτρωματικό υποκατάστατο, την "κενωνία"!
- Να μην έχει μόνιμη κατοικία, για ...να μην πληρώνει πχ το "χαράτσι" του κάθε Μπένυ!
- Να μην εργάζεται ποτέ, ώστε να μην πληρώνει ποτέ φόρους, εισφορές, τόκους και κέρδος, στους εξουσιαστές και τα
"κωλόπαιδά" τους!
- Να λέει "καλημέρα" το βράδυ και "καλησπέρα" την ημέρα!
- Να μισεί τον οποιδήποτε "θεό τιμωρό"!
- Να αγαπάει τη "φυσική ζωή" κι όχι εκείνη, που εννοεί η "κενωνία"!

DrStrangelove · 01-09-12

Αρχική Δημοσίευση από Νωεύς:
Η κωμικοτραγική μας ιστορία, εδώ στην Ελλάδα(Δυτική Ιωνία ή σκέτο Γιουνανιστάν, κατά τους ...Κινέζους! ), απέδειξε, πως τιαύται υπάρχουσιν και είναι τα ανδρείκελα και τα γύναια, που εντός της Βουλής απεργάζονται " γην και ύδωρ, προς τους εισβολείς"!

Γι' αυτό, για να 'ναι επαναστατική η εμφάνιση τους Αυγερινού, κάθε επαναστάτης (Του) δέον όπως:
- Να μην πληρώνει ποτέ χρήματα, για την αγορά ...γάλακτος και μελιού, που τρέφουν την εξουσία!
- Να βρίσκει τρόπους απεμπλοκής του, από την "εξουσία του χρήματος"!
- Να μη μεριμνά για το "τι θα φάει και τι θα πιεί", αλλά να επιβιώνει, είτε παίρνοντας από τη φύση είτε απαιτώντας
παντοιοτρόπως από το ιστορικό της εκτρωματικό υποκατάστατο, την "κενωνία"!
- Να μην έχει μόνιμη κατοικία, για ...να μην πληρώνει πχ το "χαράτσι" του κάθε Μπένυ!
- Να μην εργάζεται ποτέ, ώστε να μην πληρώνει ποτέ φόρους, εισφορές, τόκους και κέρδος, στους εξουσιαστές και τα
"κωλόπαιδά" τους!
- Να λέει "καλημέρα" το βράδυ και "καλησπέρα" την ημέρα!
- Να μισεί τον οποιδήποτε "θεό τιμωρό"!
- Να αγαπάει τη "φυσική ζωή" κι όχι εκείνη, που εννοεί η "κενωνία"!

Αν δεν εκραγούν ποτέ τα υπόγεια χλωμόν.

Oize · 01-09-12

Αγαπητοί κύριοι, η Εωσφορική Επανάσταση είναι φυσικά επικείμενη. Το μόνο το οποίο προσφέρω είναι το αλληγορικό της περίγραμμα. Όλα τα υπόλοιπα δρομολογούνται από μόνα τους! Παραθέτω:

Για να βρεθούν οι απόγονοι μας στον κόσμο που ανέκαθεν ονει-
ρευόμασταν, η μεταβίβαση της γενεαλογικής σκυτάλης πρέπει
να υπερκεράσει το πελώριο χάσμα της διστακτικότητάς μας και
κυρίως των αυτοματισμών μας. Η αυταπάρνηση της νέας χιλιε-
τίας, εφόσον συγκεφαλαιώνεται στην απόρριψη των αξιών που
προσδιορίζουν τα πλαίσια της αντι-πρισματικής κανονικότητας,
είναι μια ανυπολόγιστη πρόκληση, την οποία εξ αρχής λίγοι θα
τολμήσουν να διεκπεραιώσουν. Το ζήτημα που καίει όμως –και
θα πρέπει να το κατανοήσουμε διεισδυτικά- είναι ότι η νύμφευ-
ση με το Όνειρο εξαρτάται από το αν θα επαρκέσει το συνει-
δητοποιημένο πλήθος που δια των θαρραλέων του επιλογών
θα αποπειραθεί να αποστραφεί από τις προβλέψιμες και βατές
λύσεις ζωής, των οποίων οι προεκτάσεις εξυπηρετούν τη θρέψη
του Κατεστημένου, και σε πείσμα των παγιωμένων ηθικών προ-
τύπων, διαβεί σύνορα και εξονυχιστικά τελωνεία για να υπομεί-
νει τις απαραίτητες αυτοθυσιαστικές, αρχικώς, κακουχίες, με τις
οποίες συνεπάγεται η ανυπακοή στο Υπερεγώ. Σε αναγνώριση,
εν προκειμένω, ότι αυτό το τυραννικό Υπερεγώ δεν είναι παρά
μια μορφή πολιτικής δύναμης του παλαιού οντολογικού Καθε-
στώτος, η φυγόκεντρή μας παράδοξη αποστασία από τον ίδιο το
νευραλγικό κόμβο αποστατικότητας είναι το μέγιστο διαλεκτικό
αποκορύφωμα της διηνεκούς αποστασίας, που δρομολόγησε ως
εδώ τις γραμμικές ανιχνεύσεις της Ιστορίας. Καθώς το φιλελεύ-
θερο ανθρωπιστικό υποκείμενο, κυρίως τον τελευταίο αιώνα,
έχει ανεχθεί μια σειρά από βίαια κι αναπάντεχα ξεριζώματα
από όλα όσα άλλοτε θεωρούσαμε ως sine qua non της ανθρώπι-
νης κατάστασης, πρέπει τώρα να προετοιμαστεί για το έσχατο
ξερίζωμα, την έσχατη αποστασία. Είναι καιρός για να στραφεί
προς το τελευταίο του στοίχημα, αυτό για το οποίο ίσως με αρχι-
κή πρόθεση αναχώρησε η ενστικτώδης επιρρέπεια της Ιστορίας·
την αυτοαναιρούμενη της αποπεράτωση. Είμαστε υποχρεωμέ-
νοι, εμείς οι πρωτοπόροι, να πραγματοποιήσουμε την έσχατη
παράδοξη και απαράδεκτη για τις κοινοτοπίες του Διαφωτισμού
αποστασία. Αυτή η έσχατη αξιοπερίεργη άρνηση είναι, όλως πα-
ραδόξως, ταυτόσημη με μια κατάφαση… δεν είναι και ιδιαίτερα
δύσκολο να εννοήσεις το γιατί: Αργά ή γρήγορα ήταν μοιραίο
στην ανασκαφή των απορρίψεών μας να κατέλθουμε στον ίδιο
τον πυρήνα του υποκειμένου, την επικέντρωση της ψυχολογικής
εμπειρίας στα ενοειδή κριτήρια του Εγώ. Κι όταν με το καλό η
αποστατική αλυσίδα φτάνει σε αυτό το σημείο, στον τελευταίο
της εναγκαλισμό με το τίποτα αρνείται την ίδια της την αποφα-
τική λογική και αυτοεξαλείφεται στο μνημειώδες αποκορύφωμα
της διαλεκτικής αντιστροφής μιας τελευταίας αποστασίας που
δίνει τη χαριστική βολή στην ίδια την πηγή του «όχι». Πράγματι,
μια θορυβώδης εξέλιξη στο λυκαυγές ανυπόκριτων καταφάσε-
ων που αναπόδραστα θα μας πλοηγήσουν στη μετα-πολιτισμι-
κή εκκόλαψη του μετα-ατομικού υποκειμένου.
Στο κέντρισμα αυτής της καταφατικής επανάστασης, που
στην ταυτοποιητική της αντανάκλαση βλέπει μια Ύστατη Επα-
νάσταση συνώνυμη με μια κάποια Ύστατη Αντεπανάσταση, η
αισθητική αυταπάρνηση θα καταλήξει στη συντριβή της κατη-
γορίας της υποκειμενικότητας αυτήν ακριβώς την οποία, όπως
διατείνεται ο Terry Eagleton, ο ιστορικός άνθρωπος σκόπευε
να καλλιεργήσει. Δεν είναι μήπως αυτό έκθεμα του σε τι ακραίο
βαθμό φτάνει η διάβρωση της καταφατικής επανάστασης; Ανα-
ντιρρήτως. Δείγμα του κατά πόσο ιλιγγιώδης μπορεί να αποβεί
η ανατροπή και του κατά πόσο, τρόπον τινά, δύναται να επιτε-
λέσει την γέννηση μιας εξ ολοκλήρου νέας οντολογίας. Στο ψυ-
χανέμισμα μιας τέτοιας «κοσμογονικής» ανατροπής, αξίζει να
ταχθούμε αλληλεγγύως στην αλλοφροσύνη ή τη σφαδαστική
ανασφάλεια που ίσως βάλλει μια μερίδα απροετοίμαστων και
αστόχαστων ατόμων. Όλοι εμείς που είμαστε, είτε εκ των προ-
τέρων είτε δια την υποβολή πειστηρίων, έτοιμοι να προβούμε
στις επιλογές εκείνες που στιγματίζουν, που περιθωριοποιούν,
που φαντάζουν παντελώς παράλογες, μα που ωστόσο καταγ-
γέλλουν αποτελεσματικώς το παρωχημένο πλέον Σύστημα,
έχουμε την εκκρεμότητα της ηθικής επιταγής να μετουσιώσου-
με αυτό που κατά τα φαινόμενα συνάγεται ως δυσβάσταχτο σε
κάτι το συναρπαστικό, κάτι το ελκυστικό, κάτι που αρμόζει να
περιστοιχιστεί από βάρδους και ωδές διθυράμβων.
Όλες αυτές οι απαισιόδοξες οπτικές που εγείρονται από τη
συνειδητοποίηση του υποκειμένου περί ενός απογυμνωμένου
από νόημα αντικειμενικού κόσμου, αδυνατούν να διακρίνουν
το εκστατικό στοιχείο που ενέχει αυτή η συνειδητοποίηση.
Ακόμη όμως κι όταν αυτό διακρίνεται, όπως θα μπορούσαμε
να υποθέσουμε για τις μοιρολατρικές παράδοξες δηλώσεις του
Schopenhauer, λόγω της ελλειματικής υπερβατικής εμπειρι-
κότητας των ίδιων, η βιωματική ζέση αυτής της εκστατικότη-
τας δεν εγγράφεται πουθενά. Σε αυτήν την περίπτωση, οι ανα-
φορές των Ινδουιστών μυστικιστών στην παραπειστική Μάγια
των ψευδών φαινομένων και στο Κοσμικό Παιγνίδισμα από
τον παμμέγιστο Σίβα, στο οποίο υποβάλλονται αυτά, δείχνει
να είναι το παραδειγματικό αντίδοτο σε αυτή την οξεία (και
έγκυρη) Δυτική αναστοχαστικότητα που όμως δεν κατέχει τις
αισθητικές καταγραφές των όσων ισχυρίζεται ώστε να κατανο-
ήσει μύχια και ουσιωδώς το ευφραντικό των λόγων της.
Ιδού τι κάνει επιτακτική την αποστολή μας: Να καταυγά-
σουμε την εκστατικότητα αυτήν. Το φως στην άκρη του τού-
νελ των αυταπαρνήσεων μιας πυρηνικής οικογένειας, μιας
σταθερής οικείας, μιας «αξιότιμης» θέσης στην αστική κοινω-
νία, μιας ανιαρής θέσης εργασίας, μιας ευκόλως προσβάσιμης
θρησκευτικής σωτηριολογίας, είναι το φως μιας μελίχρυσης
«ουτοπικής» δικαίωσης. Είναι η άντληση ενός καταπατημέ-
νου θρησκευτικού οράματος, ενός απωθημένου κοσμοειδώλου,
μιας χαμένης αθωότητας. Μέσα από όλες αυτές τις αδιανόη-
τες αρνήσεις, που όμως ουσιαστικά δεν είναι παρά καταφατική
συστοίχιση με τις ανυπόκριτες επιθυμητικές αλληλουχίες του
ασυνειδήτου, αργά ή γρήγορα, η μεταπλαστική μας ισχύς θα
εντυπώσει βαθιά και ανεξίτηλα νέες τυπολογίες, στην κυριο-
λεξία, ονειρικής υφής.

Νωεύς · 02-09-12

Αρχική Δημοσίευση από Oize:
... Όλα τα υπόλοιπα δρομολογούνται από μόνα τους! ...

Όπως όλα τα όνειρα!

Rempeskes · 02-09-12

η μεταπλαστική μας ισχύς θα
εντυπώσει βαθιά και ανεξίτηλα νέες τυπολογίες, στην κυριο-
λεξία, ονειρικής υφής.

ναικαλανταξ

εγω ειμαι αεκ.
ήδη οι τυπολογίες μου
για την εννοιολογικη κατηγορία "πρωταθλημα+κυπελλο"
είναι ονειρικής υφής
...

Oize · 02-09-12

ρεμπεσκιές φραπές... όνομα και πράμα!

Rempeskes · 02-09-12

Αρχική Δημοσίευση από Oize:
όνομα και πράμα!

διορθωση:
"τυπολεκτικη κατηγοριοθέτηση"

parafernalia · 02-09-12

Αρχική Δημοσίευση από Rempeskes:
εγω ειμαι αεκ.
ήδη οι τυπολογίες μου
για την εννοιολογικη κατηγορία "πρωταθλημα+κυπελλο"
είναι ονειρικής υφής
...

κι εγώ είμαι αεκ

για την εννοιολογική κατηγορία "πρώτη μας νίκη"
το όνειρο είναι εωσφορικό!

the_truth · 02-09-12

Εσύ the_truth, αναρωτήθηκες ποια μπορεί να είναι η σχέση μεταξύ του αναστοχασμού στο Είναι με όσα επιστημολογικά καινοφανή αναφέρω. Αν εντρυφούσες με πραγματική διεισδυτικότητα στη φύση αυτού του μεγάλου οντολογικού ερωτήματος θα καταλάβαινες πόσο άρρηκτα συνδεδεμένη είναι η επιστημολογική καινοφάνεια με το παραλογιστικό Είναι. Διότι αυτό αντίκειται, όπως προείπα, σε όλες τις πάγιες ψευδο-αντικειμενικότητες της ορθολογιστικής, θετικιστικής ή μεταφυσικής σκέψης και εξ ου διανοίγει τον ερευνητικό νου στη ρευστή δυναμική του ύστατου αναστοχαστικού ερωτήματος "τι εστί το Είναι;" Μα ένα τέτοιο ερώτημα παρευθύς αποδεσμεύει την κρίση από την παγιωμένη ύφανση ιδεών, αποκαλύπτοντάς την ως απλώς οροθετημένο υλικό επί αυθαίρετων συλλήψεων (ακόμη και των πιο πρωτογενών της Τυπικής Λογικής!) κι άρα δίνει την ευκαιρία στην φαντασιακή αυθαιρεσία (το γόνιμο αυτό έδαφος για νέες ρηξικέλευθες συλλήψεις της πραγματικότητας) να επινοήσει νέες στρατηγικές ανάγνωσης της πραγματικότητας. Λέγοντας αυτό δεν εννοώ άλλο από το γεγονός ότι η πραγματικότητα αποτελεί ψευδαίσθηση κι ότι οι απαντήσεις που αυτή θα δίνει αείποτε στον ερευνητικό νου θα είναι κατά κανόνα ανάλογες των ερωτήσεω που αυτός θέτει. Δηλαδή, δεν υπάρχει μια αντικειμενική πραγματικότητα στην Φύση παρά αντανακλάσεις των ερμηνευτικών προσεγγίσεων που θέτει ο νους. Σε αυτό το ζήτημα ο Heidegger προσέφερε τα μέγιστα. Μας παρουσίασε την πραγματικότητα στην παράλογη καθαρότητά της πέραν των δημόσια εγκαθιδρυμένων ερμηνειών κι άρα τη δύναμη που έχει ο ιδιάζων ερμηνευτής στο να πλοηγηθεί με πολλαπλά αυτοσχέδιους τρόπους στην καρδιά του οντολογικού ερωτήματος. Στην πορεία αυτής της ελεύθερης πλοήγησης είναι φυσικό να επανεφευρίσκει τις στρατηγικές ερμηνείες κατά τρόπο που αναδιαρθρώνει τακτικά το όραμα της διαδικαστικής πραγματικότητας, φέρνοντας μεγαλύτερη καινοφάνεια στο όραμα που έχουμε για την πραγματικότητα... Και όντως, σε επαλήθευσης της χαϊντεγγεριανής σκέψης, αυτό ακριβώς είναι που κάνει η ίδια η επιστημολογία σήμερα: νέες εξωφρενικά παράξενες συλλήψεις μας μεταθέτουν σε έναν ριζοσπαστικά καινούργιο κόσμο, εξομοιώνοντας το μήλο του Νεύτωνα με αυτό του Εωσφόρου... αμφότερα ένας μύθος!

Γραφεις δεν υπαρχει αντικειμενικη πραγματικοτητα και ολα τα αναγαγεις στο υποκειμενικο βιωμα.Γιατι ομως το βιωμα το δικο σου να ειναι αναγκαστικα σωστο και οχι αυτο ενος χριστιανου?Απο τη στιγμη που η συζητηση μεταθετεται εκει δεν εχει νοημα κιολας.

parafernalia · 02-09-12

Αρχική Δημοσίευση από the_truth:
Γραφεις δεν υπαρχει αντικειμενικη πραγματικοτητα και ολα τα αναγαγεις στο υποκειμενικο βιωμα.Γιατι ομως το βιωμα το δικο σου να ειναι αναγκαστικα σωστο και οχι αυτο ενος χριστιανου?Απο τη στιγμη που η συζητηση μεταθετεται εκει δεν εχει νοημα κιολας.

Το θρησκεύεσθαι είναι πάντα ζήτημα προσωπικό. Η διαφορά είναι αν ανάγεται σε μια εξ αποκαλύψεως, αντικειμενική αλήθεια ή αφορά το κάθε υποκείμενο ξεχωριστά.

Η εωσφορική επανάσταση ξεκινάει στην Ελλάδα

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Νεοφερμένος

Περιβόητο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Περιβόητο μέλος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Περιβόητο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Περιβόητο μέλος

Νεοφερμένος

Τιμώμενο Μέλος

Επιφανές μέλος

Νεοφερμένος

Επιφανές μέλος

Περιβόητο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Περιβόητο μέλος