Η ψυχολογία των κακομαθημένων παιδιών

Angie_Ann · 23-09-07

Αρχικά, πως ένα παιδί γίνεται κακομαθημένο; Σίγουρα κανένας γονιός δεν θέλει το παιδί του να αποκτήσει τέτοια συμπεριφορά. Στην προσπάθεια του όμως να του δείξει την αγάπη του την εκφράζει μέσα από την παροχή υλικών αγαθών και τα το κάνει να έχει παράλογες απαιτήσεις και να τα θεωρεί όλα δεδομένα. Επίσης ακριβώς επειδή πολλές φορές τα παιδιά γίνονται πολύ απαιτητικά οι γονείς τους τα ικανοποιούν με δώρα γιατί βαριούνται τη γκρίνια τους.

Όμως όταν βασιζόμαστε στην παροχή υλικών αγαθών για να δείξουμε στα παιδιά την αγάπη μας αυτό τα κάνει να συνηθίζουν σε κάτι εξωτερικό που τους δίνει ικανοποίηση και έτσι εξασθενεί την δυνατότητα τους να δημιουργούν τα ίδια από μέσα τους την ικανοποίηση. Στην ουσία τους εθίζουμε στην ικανοποίηση από εξωτερικούς παράγοντες και αυτό είναι κάτι που τους ακολουθούν σε όλη τους την ζωή. Πολλοί ενήλικες εμφανίζουν τέτοια συμπεριφορά. Για παράδειγμα όταν δεν αισθάνονται καλά προσπαθούν να καλύψουν αυτό το κενό με εθίστηκες συμπεριφορές αντί να καταπολεμήσουν τα αίτια της κατάστασης. Για παράδειγμα πάνε για ψώνια, 'στρώνονται' μπροστά στην τηλεόραση. τρώνε ή πίνουν.

Εκτός όμως από αυτό οι γονείς κάνουν και ένα ακόμα λάθος, οδηγούνται στην αυτοθυσία αγνοώντας τις δικές τους ανάγκες για όσο μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Τα παιδιά όμως όταν αντιμετωπίζονται έτσι αυτό που μαθαίνουν στην πραγματικότητα είναι να αγνοούν τις ανάγκες των άλλων.

Τελικά ποιο είναι το μεγαλύτερο δώρο για ένα παιδί; Σίγουρα όχι τα πολλά δώρα αλλά η πραγματική αγάπη. Αγάπη που μεταφράζεται σε ενδιαφέρον να ακούμε τις απόψεις τους, να περνάμε χρόνο μαζί τους, να τα κατανοούμε αλλά και να τα οριοθετούμε.

Εσείς πως πιστεύετε ότι πρέπει να μεγαλώσει ένας γονιός το παιδί του σήμερα που ο χρόνος είναι τόσο περιορισμένος έτσι ώστε να μην εμφανίσει αυτές τις εθιστικές συμπεριφορές; Μήπως ο άνθρωπος σήμερα έχει βρεθεί σε ένα αδιέξοδο στο θέμα της ανατροφής των παιδιών;

Προσωπικά βλέπω όλο και περισσότερα παιδιά γύρω μου που φέρονται με αυτόν τον τρόπο αλλά και μεγάλο ποσοστό των ατόμων στην ηλικία μου. Τα κακομαθημένα παιδιά μεγάλωσαν πια και αντιμετωπίζουν προβλήματα ικανοποίησης. Βλέπουμε πλέον πόσο έχουν εξαπλωθεί τα ψυχολογικά προβλήματα και ειδικά η κατάθλιψη. Πιστεύετε ότι αυτό είναι αναστρέψιμο; Θεωρείτε ότι ένας ενήλικας μπορεί να ξεπεράσει αυτήν την συμπεριφορά και μάθει να κάνει ο ίδιος τον εαυτό του ευτυχισμένο;

zanin · 23-09-07

νομίζω πως σημαντικό ρόλο για το αν το παιδί θα γίνει κακομαθημένο ή όχι παίζει η ίδια η προσωπικότητα του παιδιού, γονίδια. από εκεί και μετά οι γονείς είναι αυτοι που θα χαλιναγωγήσουν τα θέλω του παιδιού με την σωστή φροντίδα, δήλαδή να μην είναι υπερβολικοί και υπερπροστατευτικοί, αλλά ούτε αδιάφοροι.

όταν σε ένα μωρό του κανεισ όλα τα χατήρια και δεν του θέτεις όρια, είναι λογικό να μην έχει μάθει να περιορίζει τις επιθυμίες και τα θέλω του.
Όμως όταν βασιζόμαστε στην παροχή υλικών αγαθών για να δείξουμε στα παιδιά την αγάπη μας αυτό τα κάνει να συνηθίζουν σε κάτι εξωτερικό που τους δίνει ικανοποίηση και έτσι εξασθενεί την δυνατότητα τους να δημιουργούν τα ίδια από μέσα τους την ικανοποίηση. Στην ουσία τους εθίζουμε στην ικανοποίηση από εξωτερικούς παράγοντες

αυτό το λάθος το κάνουν πολλοί γονείς, δήλαδή να τους παρέχουν πολλά υλικά αγαθά, ελπιζοντας να συμπληρώσουν την πολύωρη απουσία τους από το σπίτι, λόγω της δουλειάς.

airetikos · 23-09-07

Φυσικά και είναι αναστρέψιμη η κατάσταση...αρκεί να διαγνώσει το"πρόβλημα"του ο κακομαθημένος και να αποφασίσει να αλλάξει.Αυτό είναι το δυσκολότερο.Κατα την γνώμη μου τα παιδιά πρέπει να φεύγουν απο το σπίτι στα 18,να ανεξαρτοποιούνται και να παίρνουν την ζωή τους στα χέρια τους.Να δουλεύουν ταυτόχρονα με την σχολή που πηγαίνουν(αν πηγαίνουν)και να στηρίζονται μόνα τους στα πόδια τους.Για τα κακομαθημένα ειδικότερα νομίζω οτι θα ήταν η λύτρωση τους αυτή η κίνηση.

zanin · 23-09-07

ξερεις κάτι.... δεν είναι και τόσο ευκολο να δουλεύεις 8 ώρες την ημέρα, να θές άλλες 2 ώρες στις μετακινήσεις για να πας στη δουλειά , και να προσπαθείς να παρακολουθείς και τα μαθήματα της σχολής υποχρεωτικά και μη. ας μην ξεχνάμε το καθάρισμα του σπιτιου και το μαγείρεμα.
στο τέλος αυτό το άτομο αποξενώνεται και δεν έχει προσωπική ζωή και το αποτέλεσμα θα είναι να παρατήσει την σχολή του και να αποκτησει διάφορα ψυχολογικά προβλήματα

airetikos · 23-09-07

Αγαπητή zanin,
Ποιός φιλόδοξος άνθρωπος προλαβαίνει την σήμερον ημέρα να έχει την προσωπική ζωή που ονειρεύεται;Ελάχιστοι κατα την άποψη μου.Εγώ μόνο τα Σ/Κ βρίσκω χρόνο για τον εαυτό μου,όπως και η κοπέλα μου.

zanin · 23-09-07

Αρχική Δημοσίευση από airetikos:
Αγαπητή zanin,
Ποιός φιλόδοξος άνθρωπος προλαβαίνει την σήμερον ημέρα να έχει την προσωπική ζωή που ονειρεύεται;Ελάχιστοι κατα την άποψη μου.Εγώ μόνο τα Σ/Κ βρίσκω χρόνο για τον εαυτό μου,όπως και η κοπέλα μου.

γιάυτό το λόγο είμαι λίγο αντίθετη στην αποψή σου πως τα παιδιά πρέπει να φεύγουν από το σπίτι από τα 18. αυτό γινόταν σε μία εποχή που οι σπουδές δεν ήταν αναγκαία προυπόθεση για να βρεις μια δουλειά. τα τελευταία χρόνια εφόσων οι γονείς έχουν την οικονομική δυνατότητα να συντηρίσουν τα παιδιά τους για αλλα 4- 5 χρόνια μέχρι να σπουδάσουν.... τότε γιατί να μην το κάνουν?

Oralee · 23-09-07

To θέμα μας είναι τα κακομαθημένα παιδιά κι όχι το αν πρέπει κάποιος να σπουδάζει και να δουλεύει ταυτόχρονα. Ας μείνουμε εκεί παρακαλώ.

Και για να είμαστε εντός θέματος, θεωρώ πως δύσκολα αλλάζει κάποιος όσο μεγαλώνει κι έτσι αν έχει μάθει να τα βρίσκει όλα έτοιμα, πολύ δύσκολα αργότερα θα προτιμήσει να μοχθήσει, παρά να ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο! Και ναι, ο σημερινός καταναλωτισμός δεν βοηθά καθόλου στο να γίνονται οι άνθρωποι συναισθηματικά αυτόνομοι..

Subject to change · 24-09-07

Ας μην πηγαίνουμε όμως και στο άλλο άκρο: Ο γονιός που ενώ έχει (ενίοτε και πάρα πολλά), δεν δίνει παρά ελάχιστα στο παιδί του, για να μην γίνει "κακομαθημένο". Πόσο σωστό είναι να ακούει το παιδί απο όλους για τους πλούσιους γονείς του και να έχει τις ίδιες παροχές (δεν αναφέρομαι σε βασικές ανάγκες μόνο ως "παροχές") με ένα παιδί του οποίου οι γονείς με το ζόρι τα βγάζουν πέρα;
Καλό είναι να τηρείται ένα μέτρο. Ούτε να το κακομαθαίνουμε, αλλά ούτε να το κάνουμε να νιώθει και κόμπλεξ σε σχέση με τους συνομηλίκους του. Και αν έπρεπε να διαλέξω, θα προτιμούσα να κακομάθω λίγο το παιδί μου, παρά να βλέπει τους περισσότερους συνομηλίκους του να έχουν πολύ περισσότερα απο αυτό, πόσο μάλλον αν ήξερε οτι μπορώ να του τα προσφέρω και επιλέγω να μην το κάνω, θα με μισούσε.

roumana · 24-09-07

Μισέλ…συμφωνούμε 100%…
Angie έχεις ανοίξει ένα θέμα που με προβληματίζει τώρα και αρκετά χρόνια…
Κακομαθαίνω τα παιδιά μου. θέλω να κρατήσω το μέτρο αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα. Για ένα διάστημα ήθελα να μάθω την κόρη μου να είναι πιο μετρημένη στα ψώνια της για παράδειγμα και ένιωσε κατώτερη από τις φίλες της. Αν η παρέα της θα είχε παιδιά μετρημένα η σύγκριση δεν θα την πονούσε. Μπορούμε λοιπόν να μάθουμε τα παιδιά μας να είναι διαφορετικά, να μην είναι σαν το σύνολο, χωρίς να νιώθουν «πάρια»?

...ξεχνώ τα «θέλω μου» αλλά δεν ξέρω ακόμα αν είναι για το καλό τους. :hmm:

Γιατί δεν ξέρω αν θα τους βγάλω αδύναμα παιδιά που θα περιμένουν απ όλους να τους κάνουν τα χατίρια, όπως έκανε η μαμά/μπαμπά τους, ή ευτυχισμένα παιδιά που ένιωθαν την αγάπη των γονιών…

Τελικά παίρνω το ρίσκο, τους προσφέρω ότι μπορώ απλόχερα, και εύχομαι να συμβεί το δεύτερο…

Oralee · 24-09-07

Εγώ πάντως Α Γυμνασίου πήγα σε ένα σχολείο όπου όλα τα παιδάκια φορούσαν πανάκριβα ρούχα. Οι δικοί μου είχαν να μου πάρουν αντίστοιχα, όμως δεν το έκαναν παρά μόνο αν μας άρεσε ένα ρούχο επί τούτου (δηλ δεν κοιτάζαμε αν θα ειναι μάρκα ή όχι, το αγοράζαμε μόνο αν μας άρεσε, ήταν δεν ήταν επώνυμο). Τα υπόλοιπα παιδιά γενικά με σνόμπαραν, αλλά ποτέ δεν αισθάνθηκα άσχημα γι αυτό, αισθανόμουν άσχημα όμως για εκείνα που το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το τι ρούχα φορούσα.. και αυτό μου το είχαν μάθει από μικρή, το να μη δίνω σημασία σ' αυτά.

roumana · 24-09-07

Kajiraki... πραγματικά θαυμάζω τους γονείς που καταφέρνουν να δώσουν αυτά που χρειάζεται ένα παιδί για να έχει αυτοπεποίθηση. Κάπου λοιπόν κάνω λάθος και δεν κατάφερα να μάθω την κόρη μου ότι δεν πρέπει να συγκρίνεται με άλλα παιδιά…
...γίνεται να μην συγκρίνεσαι? :hmm:

Και τότε πώς μαθαίνεις ποιος είσαι?
( Δεν ξέρω κατά πόσο είμαι on topic…)

Oralee · 24-09-07

Δεν ξέρω πως το κατάφεραν, αλλά πάντως η μαμά μου κυρίως κατάφερε να με κάνει, ενώ μπορούσα να τα έχω ΟΛΑ, να θέλω σχεδόν μόνο τα βασικά.. αλλά αυτό δεν θα έλεγα πως με έκανε να έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση (από αυτοπεποίθηση γενικά είμαι υπό του μηδενός). Πάντως ποτέ δεν με συγκρίνω με άλλους σε υλικό επίπεδο, αλλά ούτε και γενικά - θεωρώ πως ο καθένας είναι ξεχωριστός και άρα δεν έχει νόημα η σύγκριση.. απλά προσπαθώ πάντα να κάνω ό,τι νομίζω καλύτερο για μένα.

Και μακάρι να μπορέσω να κάνω κι εγώ το ίδιο στα παιδιά μου, μόνο θα φροντίσω να αποκτήσουν περισσότερη αυτοπεποίθηση.. (ξέρω τι έκαναν λάθος σε αυτό)

Subject to change · 24-09-07

Δεν μπορείς να περιμένεις απο ένα παιδί στα 13-16, μέσα στην καρδιά της εφηβείας δηλαδή, να μην επηρεάζεται και να μην συγκρίνει τον εαυτό του με συνομηλίκους του. Μπράβο του αν δεν το κάνει (και μπράβο και στο γονιό του), αλλά θα είναι μια σπάνια εξαίρεση. Και φυσικά δεν σημαίνει οτι αν ανήκει στην πλειονότητα των παιδιών που επηρεάζονται λίγο πολύ απο τους συνομηλίκους τους είναι κακός ο γονιός!

zanin · 24-09-07

δεν ξέρω τι λένε, αλλά εγώ τσαντίζομαι με τους θείους μου που γκρινιάζουν πως η κόρη τους θέλει τσάντες λονκσαμπ, μπλούζες τομι χιλφινγκερ και τζιν ντίζελ. παρόλο όμως που τσαντίζονται επειδή είναι ακριβά... αυτοί συνεχίζουν να κα΄νουν το χατήρι στην ξαδέλφη μου και της τα αγοράζουν.
εφόσων αυτή και οποιαδήποτε ξαδελφη βλέπει πως οι γονείς παίρνουν κάποια πράγματα, χωρίς να βάζουν αρκετά μέτρα....λογικό είναι να συνεχίζει το παιδί να τα ζητάει

Subject to change · 24-09-07

Αρχική Δημοσίευση από zanin:
δεν ξέρω τι λένε, αλλά εγώ τσαντίζομαι με τους θείους μου που γκρινιάζουν πως η κόρη τους θέλει τσάντες λονκσαμπ, μπλούζες τομι χιλφινγκερ και τζιν ντίζελ. παρόλο όμως που τσαντίζονται επειδή είναι ακριβά... αυτοί συνεχίζουν να κα΄νουν το χατήρι στην ξαδέλφη μου και της τα αγοράζουν.
εφόσων αυτή και οποιαδήποτε ξαδελφη βλέπει πως οι γονείς παίρνουν κάποια πράγματα, χωρίς να βάζουν αρκετά μέτρα....λογικό είναι να συνεχίζει το παιδί να τα ζητάει

Αν έχουν την οικονομική δυνατότητα να της τα παρέχουν χωρίς να στερούνται το παραμικρό, που είναι το κακό; Άλλωστε συνήθως τα παιδιά αποκτούν ίση ή μεγαλύτερη οικονομική δυνατότητα σε σχέση με τους γονείς τους, οπότε και η ίδια αργότερα θα μπορεί να τα αγοράζει.

Isiliel · 24-09-07

Αρχική Δημοσίευση από kajira:
Εγώ πάντως Α Γυμνασίου πήγα σε ένα σχολείο όπου όλα τα παιδάκια φορούσαν πανάκριβα ρούχα. Οι δικοί μου είχαν να μου πάρουν αντίστοιχα, όμως δεν το έκαναν παρά μόνο αν μας άρεσε ένα ρούχο επί τούτου (δηλ δεν κοιτάζαμε αν θα ειναι μάρκα ή όχι, το αγοράζαμε μόνο αν μας άρεσε, ήταν δεν ήταν επώνυμο). Τα υπόλοιπα παιδιά γενικά με σνόμπαραν, αλλά ποτέ δεν αισθάνθηκα άσχημα γι αυτό, αισθανόμουν άσχημα όμως για εκείνα που το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το τι ρούχα φορούσα.. και αυτό μου το είχαν μάθει από μικρή, το να μη δίνω σημασία σ' αυτά.

Κι εγώ που μεγάλωνα στην Κηφισιά και η οικογένειά μου δεν ήταν εύπορη, χρειάστηκε να το μάθω από νωρίς αυτό.
Η μάνα μου κάποια στιγμή με δελέασε λέγοντάς μου: Τι προτιμάς, ένα ζευγάρι ακριβά παπούτσια ή τρία λιγότερο ακριβά?

deadhead_pirate · 24-09-07

Eγώ σε αυτήν την ηλικία δούλευα ήδη, οπότε είχα και δικό μου ταμείο.
Δεν μπορούσα να αγοράσω τα πάντα βέβαια, απέκτησα όμως πάρα πολλά που δεν αγοράζονται με χρήματα.

zanin · 24-09-07

Αρχική Δημοσίευση από Michelle:
Αν έχουν την οικονομική δυνατότητα να της τα παρέχουν χωρίς να στερούνται το παραμικρό, που είναι το κακό; Άλλωστε συνήθως τα παιδιά αποκτούν ίση ή μεγαλύτερη οικονομική δυνατότητα σε σχέση με τους γονείς τους, οπότε και η ίδια αργότερα θα μπορεί να τα αγοράζει.

οκ δεν είναι ότι τους στερεί το φαγητό, απλά τι γκρινιάζεις στους συγγενείς και στην ίδια ότι θέλει αυτά τα πράγματα και πως είναι υπερβολική, όταν εσύ ο ίδιος της τα προσφέρεις μετα.

δλδ πρώτα της γκρινιάζει και λεει σε εμάς πως δεν έχει να της τα πάρει και μετά από λίγες μέρες την βλέπω με μία τσάντα καινούργια που κοστίζει 90Ε

Subject to change · 25-09-07

Αρχική Δημοσίευση από zanin:
οκ δεν είναι ότι τους στερεί το φαγητό, απλά τι γκρινιάζεις στους συγγενείς και στην ίδια ότι θέλει αυτά τα πράγματα και πως είναι υπερβολική, όταν εσύ ο ίδιος της τα προσφέρεις μετα.

δλδ πρώτα της γκρινιάζει και λεει σε εμάς πως δεν έχει να της τα πάρει και μετά από λίγες μέρες την βλέπω με μία τσάντα καινούργια που κοστίζει 90Ε

Τότε φταίει ο γονιός που δεν της έχει δώσει να καταλάβει κάποια πράγματα :/:

Angie_Ann · 26-09-07

Αρχική Δημοσίευση από Michelle:
Ας μην πηγαίνουμε όμως και στο άλλο άκρο: Ο γονιός που ενώ έχει (ενίοτε και πάρα πολλά), δεν δίνει παρά ελάχιστα στο παιδί του, για να μην γίνει "κακομαθημένο". Πόσο σωστό είναι να ακούει το παιδί απο όλους για τους πλούσιους γονείς του και να έχει τις ίδιες παροχές (δεν αναφέρομαι σε βασικές ανάγκες μόνο ως "παροχές") με ένα παιδί του οποίου οι γονείς με το ζόρι τα βγάζουν πέρα;
Καλό είναι να τηρείται ένα μέτρο. Ούτε να το κακομαθαίνουμε, αλλά ούτε να το κάνουμε να νιώθει και κόμπλεξ σε σχέση με τους συνομηλίκους του. Και αν έπρεπε να διαλέξω, θα προτιμούσα να κακομάθω λίγο το παιδί μου, παρά να βλέπει τους περισσότερους συνομηλίκους του να έχουν πολύ περισσότερα απο αυτό, πόσο μάλλον αν ήξερε οτι μπορώ να του τα προσφέρω και επιλέγω να μην το κάνω, θα με μισούσε.

Το θέμα είναι ακριβώς όπως το λες και εσύ να υπάρχει μέτρο. Επίσης όταν οι παροχές συνοδεύονται από πραγματικό ενδιαφέρον εκ μέρους του γονιού και δεν αποτελούν απλώς έναν τρόπο για να ξεφορτωθεί το παιδί επειδή βαριέται να ασχοληθεί μαζί του τότε σίγουρα εφόσον αυτές βρίσκονται μέσα σε λογικά πλαίσια το παιδί δεν θα ζημιωθεί από αυτή τη συμπεριφορά.

Ας μην ξεχνάμε όμως ότι σε μικρές ηλικίες τα παιδιά δεν δίνουν και τόση σημασία σε ρούχα και τα λοιπά και ότι δεν υπάρχει αυτό το είδος ρατσισμού μεταξύ τους. Έτσι ένας γονέας ο οποίος φροντίζει να μην το κακομαθαίνει με πολλές παροχές νομίζω ότι δεν του στερεί κάτι για το οποίο θα τον μισήσει. Γενικότερα η διαμόρφωση χαρακτήρα γίνεται από πολύ μικρή ηλικία οπότε πιστεύω ότι η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στη συμπεριφορά των γονιών όταν τα παιδιά τους είναι ακόμα μικρότερα από 10 ετών. Σε αυτές της ηλικίες δεν νομίζω ότι κάποιο παιδί θα νιώσει κόμπλεξ αν δεν συμφωνούμε με παράλογες αγορές ρούχων/παιχνιδιών/ανθυγιεινών τροφίμων.

Τώρα όταν φτάνουμε σε μία ηλικία που το παιδί έχει ήδη διαμορφώσει κατά μεγάλο βαθμό χαρακτήρα σίγουρα πλέον και είναι δύσκολο να αλλάξουμε τις συνήθειες του αλλά και το να του στερούμε πράγματα που το κάνουν να νιώθει μειονεκτικά είναι πρόβλημα. Σίγουρα ως ένα βαθμό πλέον δεν μπορεί ένας γονέας παρά να επιλέξει να προσφέρει στο παιδί του αυτά που μπορεί.

Γι' αυτό και πρέπει το παιδί να μην κακομάθει από μικρή ηλικία μιας και όσο μεγαλώνει τόσο πιο δύσκολο γίνεται να αλλάξει.

Αρχική Δημοσίευση από Michelle:
Αν έχουν την οικονομική δυνατότητα να της τα παρέχουν χωρίς να στερούνται το παραμικρό, που είναι το κακό; Άλλωστε συνήθως τα παιδιά αποκτούν ίση ή μεγαλύτερη οικονομική δυνατότητα σε σχέση με τους γονείς τους, οπότε και η ίδια αργότερα θα μπορεί να τα αγοράζει.

Το θέμα δεν είναι μόνο το αν μπορεί ή όχι κάποιος να τα αγοράζει αλλά να συνειδητοποιήσει το πόσο ανούσιο είναι να αγοράζει κάποιος κάτι για 200 ευρό όταν το ίδιο μπορεί να το βρει και με 20. Προσωπικά μου φαίνεται τουλάχιστον αδιανόητο να κάνω μια τέτοια αγορά.

Αρχική Δημοσίευση από Michelle:
Τότε φταίει ο γονιός που δεν της έχει δώσει να καταλάβει κάποια πράγματα

Ακριβώς

Αρχική Δημοσίευση από roumana:
Τελικά παίρνω το ρίσκο, τους προσφέρω ότι μπορώ απλόχερα, και εύχομαι να συμβεί το δεύτερο…

Σου το εύχομαι αυτό ρουμάνα αν και νομίζω μόνο από το πόσο φαίνεται να σε απασχολεί το θέμα τουλάχιστον ως ένα βαθμό το έχεις πετύχει

Αρχική Δημοσίευση από kajira:
Εγώ πάντως Α Γυμνασίου πήγα σε ένα σχολείο όπου όλα τα παιδάκια φορούσαν πανάκριβα ρούχα. Οι δικοί μου είχαν να μου πάρουν αντίστοιχα, όμως δεν το έκαναν παρά μόνο αν μας άρεσε ένα ρούχο επί τούτου (δηλ δεν κοιτάζαμε αν θα ειναι μάρκα ή όχι, το αγοράζαμε μόνο αν μας άρεσε, ήταν δεν ήταν επώνυμο). Τα υπόλοιπα παιδιά γενικά με σνόμπαραν, αλλά ποτέ δεν αισθάνθηκα άσχημα γι αυτό, αισθανόμουν άσχημα όμως για εκείνα που το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το τι ρούχα φορούσα.. και αυτό μου το είχαν μάθει από μικρή, το να μη δίνω σημασία σ' αυτά.

xεχε

Θα μοιραστώ και εγώ λοιπόν μαζί σας την ιστορία της μικρής Angie. H μικρή Angie πριν πάει στο Γυμνάσιο δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι τα ρούχα εκτός από το να σε προστατεύουν από το κρύο ήταν και καλλωπιστικά. Έτσι λοιπόν πήγε στο γυμνάσιο και ντυνόταν όπως να ΄ναι σε σχέση με τα άλλα παιδάκια. Μετά τα παιδάκια κορόιδευαν την μικρή Angie. (όχι όλα όμως.) Η μικρή Angie έγραψε εκεί που έπρεπε τα ηλίθια σνομπ παιδάκια και έκανε παρέα με τα άλλα. Βέβαια τα ειρωνικά σχόλια την πλήγωσαν και βελτίωσε το ντύσιμο της. Όχι βέβαια όσο θα ήθελε γιατί οι γονείς της δεν της έπαιρναν πολλά και ακριβά ρούχα. Παρόλα αυτά δεν έπαθε και τίποτε που ένιωσε μειονεκτικά σε σχέση με τα άλλα παιδάκια. Ίσα ίσα έμαθε να αρκείται σε λιγότερα και να μην προσπαθεί συνέχεια να μιμηθεί τους άλλους αλλά και να γίνει πιο ανθεκτική στην κακόβουλη κριτική.

Αν και η ιστορία είναι ελαφρώς εκτός θέματος τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα μπορώ να πω ότι ευχαριστώ τους γονείς μου που δεν με έκαναν να μην νιώθω άνετα αν δεν φοράω παντελόνι μάρκας

Η ψυχολογία των κακομαθημένων παιδιών

Διάσημο μέλος

Διάσημο μέλος

Νεοφερμένος

Διάσημο μέλος

Νεοφερμένος

Διάσημο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

e-steki.gr Founder

Διάσημο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Διάσημο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

e-steki.gr Founder

Διάσημο μέλος

e-steki.gr Founder

Επιφανές μέλος

Περιβόητο μέλος

Διάσημο μέλος

e-steki.gr Founder

Διάσημο μέλος