Περί Μοναξιάς και “καλοπέρασης”…

Στην σημερινή εποχή, ειδικότερα το τελευταίο διάστημα, όπου λόγω της κρίσης και των δραματικών αλλαγών που συντελούνται στη ζωή μας, τείνουμε να ξεχάσουμε ένα πολύ σημαντικό παράγοντα: τις διαπροσωπικές σχέσεις. Γιατί η ζωή και ο χρόνος κυλάει, χωρίς να δίνει και πολύ σημασία σε διάφορα ζητήματα της επικαιρότητας, που απορροφούν τόση ενέργεια από μας.
Είμαι νέος, και σαν τέτοιος, έχω όνειρα και ελπίδες. Το πιο σημαντικό για μένα αυτή την στιγμή, είναι να βρω ένα σύντροφο. Κάποιον που να με καταλαβαίνει, που θα με αποδεχθεί όπως είμαι, όπως και εγώ αντιστρόφως. Να ζήσουμε μαζί την ζωή μας, με όλα τα ευχάριστα, δυσάρεστα, καλά και κακά, τις ευθύνες. Να αγαπήσω και να αγαπηθώ. Όλα τα πλάσματα στην φύση θέλουν ένα σύντροφο, κάποια περιστασιακά και κάποια για μια ζωή. Είναι πολλά αυτά που ζητάω;
Κρίνοντας από τα όσα βλέπω γύρω μου, μάλλον ναι. Παρατηρώ τους νέους και τις νέες, και βλέπω μια ατελείωτη μοναξιά. Όλοι είναι απασχολημένοι με κάτι, με το τελευταίο μοντέλο κινητού γνωστής εταιρείας ηλεκτρονικών, με την καριέρα τους, με το πού θα πάνε διακοπές, με το να πάρουν το ένα πτυχίο μετά το άλλο, με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με την κρίση και τα παράγωγά της, με το πώς θα αποκτήσουν περισσότερα, και άλλα πολλά.
Η ατάκα που «κυκλοφορεί» ευρέως είναι η εξής: «Θέλω να περνάω καλά». Μάλιστα. Και την ακούω όλο και πιο συχνά. Μου γεννάται λοιπόν το εξής ερώτημα. Υπάρχει κανείς που δεν θέλει να περνάει καλά; Κανείς δεν θέλει να τυραννιέται. Ακόμα και για ένα μαζοχιστή, ο πόνος είναι απόλαυση. Οπότε τι εννοούμε με αυτή την έκφραση;
Το συμπέρασμα στο οποίο έχω προσωπικά καταλήξει είναι το ότι θέλουμε η ζωή μας να είναι χωρίς ευθύνες. Να ζούμε μόνο για την στιγμή, να μην επενδύουμε στον άνθρωπο που είναι δίπλα μας αλλά μόνο στα υλικά αγαθά τα οποία αυτός προσφέρει ή μας παρέχει πρόσβαση σε αυτά. Ξεχνάμε ότι τίποτα δεν παρέχεται δωρεάν, μόνο η αγάπη. Τα υπόλοιπα πάντα έχουν κάποιο τίμημα.
Οι σχέσεις, είτε επαγγελματικές ή προσωπικές, βασίζονται πάντα στο δούναι και λαβείν. Στις μεν πρώτες, υπάρχει κάποιου είδους υλική ανταμοιβή, στις μεν δεύτερες, ψυχική και πνευματική. Όταν μας προφέρεται αγάπη, νιώθουμε πιο ολοκληρωμένοι, λιγότερο προβληματισμένοι, μας εμπνέει και μας δίνει κουράγιο να αντιμετωπίσουμε τις αντιξοότητες. Παίρνουμε δύναμη από κάποιον που μας στηρίζει. Νιώθουμε ότι έχουμε ένα κοινό σκοπό, και παλεύουμε για όλες τις δυνάμεις μας να τον εκπληρώσουμε. Και δεν μας πειράζει αν μια μέρα δεν βγούμε για ποτό και κάτσουμε σπίτι.
Όταν όμως οι προσωπικές σχέσεις βασίζονται στα υλικά αγαθά, τότε εμφανίζεται το εξής πρόβλημα. Γίνεται λάθος αξιολόγηση του συντρόφου, λόγω του ότι δίνεται προτεραιότητα στα αγαθά που προσφέρει και όχι λόγω χαρακτήρα. Ξεχνάμε επίσης, ότι, τα υλικά αγαθά κάποια στιγμή χάνουν την αίγλη τους, και όταν σβήσεις τα φώτα, αυτό που μένει είναι ο άνθρωπος που είσαι μαζί του. Δεν χρειάζεται υψηλή φιλοσοφία, απλά λίγη ώριμη σκέψη. Με γνωστά αποτελέσματα, τον χωρισμό μετά από μερικά χρόνια λόγω «ασυμφωνίας χαρακτήρων», που εάν δεν υπάρχουν τέκνα, είναι σχετικά ανώδυνος, ενώ εάν υπάρχουν, ε, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Επίσης το πιο σημαντικό μέρος του προβλήματος πιστεύω είναι ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Και δεν μιλάω για τις νεαρές ηλικίες, αλλά για ηλικιακά ώριμους ανθρώπους. Αναμασούμε ατάκες του στυλ «Δεν υπάρχουν άντρες» ή «όλες οι γυναίκες είναι π……», χωρίς να κάτσουμε να τις σκεφτούμε, χωρίς να κατανοούμε τι σημαίνει Άντρας ή Γυναίκα. Κάπου τα έχουμε μπερδέψει λίγο τα πράγματα και τους ρόλους. Ας κάτσουμε να σκεφτούμε λίγο τι πραγματικά θέλουμε στη ζωή μας, να την οραματιστούμε λίγο για τα επόμενα χρόνια, και ας είμαστε ειλικρινείς απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους. Δε λέω, όλοι έχουμε κάποια πρότυπα στο μυαλό μας, αλλά λίγος ρεαλισμός δεν κάνει κακό.
Θέλω να πιστεύω, ότι αν ξεκαθαρίσουμε λίγο τα πράγματα μέσα μας, η ζωή θα μας φανεί πιο όμορφη, άσχετα με τις δυσκολίες που μπορεί να παρουσιαστούν. Και πού ξέρεις, όλα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο, και να περνάμε πραγματικά καλά!

Αναμένω της απόψεις σας με ενδιαφέρον!

Μπάμπη, υπάρχουν και άνρωποι εκεί έξω που ενδιαφέρονται πολύ για την συντροφικότητα και είναι και ειλικρινείς και ανοιχτοί.
Μήπως απλά δεν έχεις βρει ακόμα το άλλο σου μισό?

Μιλάω σύμφωνα με την πραγματικότητα που αντιμετωπίζω. Σίγουρα δεν έχω βρεί το άλλο μου μισό, αλλά βλέπω ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο το να βρεθεί.

Συνήθως βρίσκεται εκεί που δεν το περιμένεις.
Σχετικά με τη μοναξία και την καλοπέραση, παρατηρώ ότι πολύ συχνά αυτό είναι το ζητούμενο των νέων ανθρώπων.
Κοντά στην ηλικία των τριάντα, αλλάζουν οι προτεραιότητες και όλοι θέλουν να "κουρνιάσουν".
Με εξαιρέσεις φυσικά, γιατί ο καθε άνθρωπος είναι μοναδικός.

Η ανθρώπινη συντροφιά δεν είναι το ίδιο με την απόφαση να επιλέξεις κάποιον για σύντροφό σου για μια ολόκληρη ζωή. Επίσης αναφέρεις ότι "πιστεύω πως πλέον όσο τα πράγματα δυσκολεύουν οι άνθρωποι ψάχνουν την ουσιαστική ανθρώπινη επαφή". Πιστεύεις. Άλλο πιστεύω, και άλλο το βλέπω να γίνεται. Εγώ πάντως, δεν το βλέπω. Αντίθετα, πιστεύω ότι τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο δύσκολα και θα θέτουμε όλο και περισσότερα κριτήρια στην επιλογή συντρόφου.

Αρχική Δημοσίευση από Gilda:

Συνήθως βρίσκεται εκεί που δεν το περιμένεις.
Σχετικά με τη μοναξία και την καλοπέραση, παρατηρώ ότι πολύ συχνά αυτό είναι το ζητούμενο των νέων ανθρώπων.
Κοντά στην ηλικία των τριάντα, αλλάζουν οι προτεραιότητες και όλοι θέλουν να "κουρνιάσουν".
Με εξαιρέσεις φυσικά, γιατί ο καθε άνθρωπος είναι μοναδικός.

Click για ανάπτυξη...

Δεν έχω την ίδια άποψη. Στους περισσότερους που γνωρίζω, από τον κοινωνικό και επαγγελματικό μου χώρο, δεν βλέπω αλλάγή προτεραιοτήτων. Αντιθέτως βλέπω την τάση ότι υπάρχει άφθονος χρόνος, ο οποίος, δυστυχώς είναι πεπερασμένος. Κατ' εμέ, οι εξαιρέσεις έχουν γίνει ο κανόνας και αντιστρόφως.

Αρχική Δημοσίευση από babis39:

Δεν έχω την ίδια άποψη. Στους περισσότερους που γνωρίζω, από τον κοινωνικό και επαγγελματικό μου χώρο, δεν βλέπω αλλάγή προτεραιοτήτων. Αντιθέτως βλέπω την τάση ότι υπάρχει άφθονος χρόνος, ο οποίος, δυστυχώς είναι πεπερασμένος. Κατ' εμέ, οι εξαιρέσεις έχουν γίνει ο κανόνας και αντιστρόφως.

Click για ανάπτυξη...

Μήπως να αλλάξεις τον κοινωνικό σου χώρο λοιπόν?
Σαν συμβουλή στο γράφω.
Αν στις παρέες σου ψάχνουν άλλα πράγματα, τότε είναι καιρός για νέες παρέες.
Θέλω να πω πως, στη δική μου παρέα, όλοι θέλουν να έχουν ένα μόνιμο σύντροφο, δύο άτομα μόνο είναι ελεύθερα γιατί δεν έχουν βρει κάποιον. Αν κάνεις παρέα με άτομα που δεν θέλουν να δεσμευτούν, δεν θα δεσμευτείς ούτε εσύ.

Αρχική Δημοσίευση από Gilda:

Μήπως να αλλάξεις τον κοινωνικό σου χώρο λοιπόν?
Σαν συμβουλή στο γράφω.
Αν στις παρέες σου ψάχνουν άλλα πράγματα, τότε είναι καιρός για νέες παρέες.
Θέλω να πω πως, στη δική μου παρέα, όλοι θέλουν να έχουν ένα μόνιμο σύντροφο, δύο άτομα μόνο είναι ελεύθερα γιατί δεν έχουν βρει κάποιον. Αν κάνεις παρέα με άτομα που δεν θέλουν να δεσμευτούν, δεν θα δεσμευτείς ούτε εσύ.

Click για ανάπτυξη...

Αν μου επιτρέπεις μια επισήμανση: Σε μιά θεωρητική συζήτηση, τα πάντα είναι εφικτά, δεκτά και σεβαστά. Στη παρέα σου, ανμου επιτρέπεις την αδιακρισία, εκτός από τους δύο που αναφέρεις οι άλλοι είναι παντρεμένοι; Και όχι, δεν κάνω παρέα με άτομα που δεν θέλουν να δεσμευθούν. Αλλά αυτό που βιώνω, αυτά που ακούω να συμβαίνουν, χωρίς απαραίτητα να συμμετέχω, με έχουν οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι ναι μεν όλοι λένε "ναί" στη δέσμευση, αλλά όταν έρθει η ώρα να γίνουν τα λόγια πράξη, τότε κάπου σκαλώνουν τα πράγματα. Μιλάω φυσικά για την πλειοψηφία. Και ναι, αναζητώ να επεκτείνω τον κύκλο μου, αλλά πρέπει να ταιριάζεις και λίγο, και φυσικά να υπάρχει και η θέληση και από την άλλη πλευρά. Σημειώνω ότι αναφέρομαι και στην μοναξιά που υπάρχει, όπως προανέφερα.

Στην παρέα μου δεν είναι όλοι παντρεμένοι.
Δεν είμαι εγώ, που παντρεύομαι σε λίγους μήνες, οι άλλοι είναι παντρεμένοι, πρόσφατα απέκτησαν και νινάκια.
Γεμίσαμε μωρά!!!

Χαίρομαι! Εύχομαι ότι καλύτερο!

Αρχική Δημοσίευση από Lizsa:

Εγώ πάντως αυτό που μου δίνεις να καταλάβω είναι πως πρέπει να έχεις κλειστεί αρκετά στον εαυτό σου, και λίγο όλες αυτές οι σκέψεις που μας εκφράζεις είναι σαν να έχεις παγιδευτεί στο αδιέξοδο που εσύ έχεις φτιάξει!
Φαίνεται και από τον τρόπο που απαντάς. Είναι μονοκόμματος!
Ίσως ακόμη να μην έχεις πάρει την απόφαση που θα έπρεπε να έχεις πάρει εδώ και τόσα χρόνια... να άλλαζες ίσως κάποια πράγματα στην καθημερινότητα σου.. κάποιες σκέψεις, κάποιους ανθρώπους..
Άσε που θεωρώ πως ότι πιστεύουμε και αυτό τραβάμε στη ζωή μας, και η στάση που κρατάς μέχρι στιγμής από αυτά που έχεις γράψει φαίνεται κάπως αρνητική και μίζερη...
Βέβαια στα πλαίσια του ότι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός , μέσα στα πλαίσια ότι η δική μου άποψη μπορεί να μοιάζει άτοπη ή και αδιάφορη , φαίνεσαι τόσο ισχυρογνώμων , και στην τελική φαίνεται τόσο έντονα ότι έχεις αποδεχτεί αυτή την άσχημη πραγματικότητα, όπως εσύ μας την παρουσιάζεις πάντα, που και το τέλειο μπροστά σου να είναι εσύ θα το προσπεράσεις!

Click για ανάπτυξη...

Δεν καταλαβαίνω από πού έβγαλες το συμπέρασμα ότι και το τέλειο να περάσει από μπροστά μου εγώ θα το προσπεράσω. Ισχυρογώμων παραδέχομαι ότι είμαι, μέχρι ενός βαθμού, αλλά την άποψή μου την στηρίζω με επιχειρήματα. Μπορεί όπως είχα πεί προηγουμένως, στη θεωρία να λέμε τα πάντα, αλλά στην πράξη τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Και εγώ πραγματοποιώ αυτά που λέω. Όσο για την αποδοχή της πραγματικότητας, είναι αυτή που είναι. Όταν ο ήλιος ανατέλλει, μπορούμε να προσποιούματε ότι δύει, αλλά αυτό δεν την αλλάζει. Πάντως μου κάνει εντύπωση, που κανείς δεν έχει σχολιάσει τα υπόλοιπα που αναφέρω.

Eγώ αυτό που βλέπω είναι πως στους μισούς ο ένας ξινίζει και ο άλλος βρωμάει ενώ στους υπόλοιπους *μπιπ* να ναι κι ο,τι να ναι. Και δεν λέω για εφήμερα πράγματα, λέω για γάμους και πανηγύρια. Οι εξαιρέσεις (στους γνωστούς μου) ελάχιστες, μετράω στο ένα χέρι τα ζευγάρια που είναι και οι δύο χαρούμενοι και ξέρουν τι τους γίνεται. Οι άλλοι είτε παντρεύτηκαν επειδή πέρναγαν τα χρόνια είτε έμειναν μόνοι τους γιατί όλοι όσοι γνώριζαν είχαν κάποιο "κουσούρι" (έμεναν μακριά, δεν είχαν καλή δουλειά, δεν γυμνάζονταν κι άλλες ηλιθιότητες).
Με λίγα λόγια, οι άνθρωποι βαριούνται. Βαριούνται να ψάξουν, βαριούνται να προσπαθήσουν, βαριούνται να ξεκινήσουν κάτι, να το διατηρήσουν, να το αναπτύξουν...Τους είναι πιό εύκολο να είναι του ύψους ή του βάθους, να κατηγορούν τους άλλους, να κλείνονται στον εαυτό τους, να είναι ψεύτικοι και τα σχετικά.

Νομίζω το θέμα έχει υποθετική υπόσταση και σχολιασμό των σύγχρονων ανθρωπίνων σχέσεων, αν το ξεκίνησες σε προσωπικό επίπεδο και δεν το κατάλαβα, πέστο.

πραγματικά είναι δύσκολο πάντως να βρεις το άλλο σου μισό :/

Καλημέρα σε όλους σας , επίσης το θέμα της μοναξιάς είναι μια κατάσταση που υπάρχει (και)για να μας ορίζει σαν οντότητες αρκεί να την εκμεταλευτούμε όσο το δυνατόν καλύτερα συνομιλόντας με τον εαυτόμας για να πλησιάσουμε οσο τον δυνατό καλύτερα το τι θέλουμε-αναζητούμε σε αυτή την ομόρφη ζωούλα μας. Να μην είμαστε κολλημένοι στα αρνητικά που μας συμβαίνουν αλλά να κοιτάμε ευθεία μπροστά και εάν υπάρχει ένα όριο υπερβολής που πρέπει να υπερβούμε αυτό να είναι η άποψη για τον εαυτόμας (κυριότερα σε περίπτωση που είμαστε αρκετά αυστηροί με το εγώ μας) , τα όποια θετικά του εαυτού μας να τα αναδείξουμε σε εμάς τους ίδιους και έπειτα στον περίγυρομας.
Την μοναξία την αντιλαμβάνομαι σαν ενα "service" αν μου επιτρέπεται , αρκεί να μην την φοβόμαστε.

Υ.Γ Δεν ξέρω για εσάς .....άλλα ο μαιευτήρας είχε πεί στην μητέρα μου ότι είμαι τυχέρος επείδη θα ζήσω μόνο μία φόρα.

Καλή εβδομάδα σε όλες και όλους σας.

Πραγματικά πιστεύω πως δεν υπάρχει αυτό που λέμε << έτερον ήμισυ >> και αυτό γιατί ερωτευόμαστε πάρα πολλές φορές και το λέμε αυτό αλλά μετά χωρίζουμε, ή ακόμα και αν με τον άλλον ζήσεις μαζί του μια ολόκληρη ζωή, και πάλι δεν ξέρεις πόσες άλλες/άλλοι υπάρχουν εκεί έξω που θα ταίριαζαν στο γούστο σου..οπότε μην ψάχνετε οι κοπέλες τον "πρίγκηπα" ή οι άντρες "τη μία και μοναδική" με κριτήρια που θα βρείτε σε έναν προς 100.000..

ωραια η μοναξια...

Διαφωνώ κάθετα. Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και δεν μπορεί να ζει μόνος. Ακόμα και αυτοί που λένε πως αρέσκονται στη μοναξιά, και πως δεν χρειάζονται κανέναν, κατά βάθος η ζωή τους είναι άδεια και είναι δυστυχισμένοι. Μόνο μέσω της αγάπης μπορεί να φτάσει κάποιος στην ολοκλήρωση και μετέπειτα στην ευτυχία. Το νόημα της ζωής είναι η αγάπη, να κάνεις αληθινές σχέσεις με τους ανθρώπους, πράγμα που επιτυγχάνεται με την συντροφικότητα.

Αυτά από εμένα...