Γιατί "συγκρούομαι" με τους άλλους;

Αρχική Δημοσίευση από venividivici:

Έχετε δώσει ποτέ απάντηση στον εαυτό σας όταν θέτετε το ερώτημα:

Click για ανάπτυξη...

Ναι ,έχω κάνει άπειρες φορές συμβούλιο με τον εαυτό μου για αυτό το θέμα ειδικά, μιας και είμαι συγκρουσιακό άτομο και έχω καταλήξει ότι ισχύουν όλα αυτά στην περίπτωσή μου:

Αρχική Δημοσίευση από venividivici:

Συνηθως πως ξεκινάτε μια σύγκρουση; Πως αντιδράτε;

Click για ανάπτυξη...

Δεν έχω παρατηρήσει πώς ξεκινάω. Συνήθως πρέπει να έχω κάποιο ερέθισμα. Δηλαδή σπάνια θα ξεκινήσω μια σύγκρουση από μόνη μου.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορώ να κρατήσω το στόμα μου κλειστό. Δεν υπάρχει περίπτωση. Όσο και να προσπαθώ να το ελέγξω, δεν μπορώ.

Αρχική Δημοσίευση από venividivici:

Κάποιοι ανθρωποι συγκρούονται μόνο για ερωτικά τους ζητήματα αλλοι μόνο για ιδεολογικά πολιτικά...

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από venividivici:

Εσείς σε ποια κατηγορία ανήκετε;

Click για ανάπτυξη...

Κυρίως στη δεύτερη.

Αρχική Δημοσίευση από venividivici:

Συγκρούομαι, άρα υπάρχω;

Click για ανάπτυξη...

Εννοείται, αρκεί να είσαι έτοιμος και για τις συνέπειες.


Αυτά και καληνύχτα σας!

Είμαι πιο πολύ της φιλοσοφίας "σκέφτομαι άρα υπάρχω" μιας και μεσα στο μυαλό μου συνεχώς γυρίζουν σκέψεις!
Όπως επίσης "πράττω άρα υπαρχω"
Τώρα...
Υπάρχουν φορές που επειδή από φύση είμαι νευρικός άνθρωπος , συγκρούομαι για να ξεσπάσω
Όχι ότι είναι και η καλύτερη τακτική αλλά υπάρχει!!!
Όταν θα με εκνευρίσει και θα με ενοχλήσει πραγματικά κάτι, δεν θα συγκρουστώ, αλλά θα επιδιώξω την ήρεμη λεκτική "διαμάχη"

Εγώ είχα θίξει αυτό το θέμα της σύγκρουσης στο νήμα "Αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα μας και αν μπορούν να αλλάξουν" γιατί το θεωρώ αρνητικό στοιχείο της προσωπικότητάς μου και προσπαθώ να το περιορίσω. Δηλαδή, το γεγονός ότι εμπλέκομαι συχνά σε συγκρούσεις (ή έτσι ερμηνεύεται από τους άλλους) δεν είναι κάτι για το οποίο αισθάνομαι υπερήφανη.
Προσπαθώ να το μαζέψω αλλά δεν νομίζω ότι θα απαλλαγώ ποτέ τελείως από αυτόν το δαίμονα.
Συνεπώς ο πρώτος που έρχομαι σε σύγκρουση είναι ο ίδιος μου ο εαυτός που όπως έχω ξαναπεί είναι πολύ δύσκολο να τον νικήσω.

Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι η έννοια της σύγκρουσης δε συνάδει με την έννοια της ηρεμίας. Πολλές φορές η δεύτερη θυσιάζεται στο βωμό της πρώτης. Και για αυτό το λόγο επιλέγω αρκετά συχνά τώρα τελευταία να μην τη θυσιάζω για λόγους που δεν αξίζουν. Έτσι επιλέγω την αδιαφορία. Εξάλλου αν το δίκιο είναι με το μέρος σου νομοτελειακά κάποια στιγμή θα έρθει να σε βρει από μόνο του χωρίς να χρειαστεί να το διεκδικήσεις.

Μου αρέσουν και σχεδόν ζηλεύω τα άτομα που είναι ήπιων τόνων και μεταδίδουν μια ηρεμία αποφεύγοντας τις συγκρούσεις. Θεωρώ πολύ πρόστυχο, όμως, όταν τα άτομα αυτά κρύβονται πίσω από αυτό το φιλήσυχο προσωπείο και περιμένουν από άλλους να εκτεθούν και να βγάλουν το φίδι από την τρύπα για να μην υποστούν καμιά συνέπεια οι ίδιοι.
Είναι αυτό που λέει η γνωστή παροιμία "Δίπλα στο βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα".

Και επειδή έχω πάρει γραμμή ότι πολλοί λειτουργούν έτσι στηριζόμενοι στις πλάτες άλλων... ένας άλλος λόγος, λοιπόν, που προσπαθώ να αποφεύγω τις συγκρούσεις είναι ότι δεν γουστάρω να είμαι ο μπροστάρης κανενός.