Βοηθούν τα λόγια παρηγοριάς ή όχι;

Ψαραδέλλη

Διάσημο μέλος

Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
Σας τυχαίνει ένα πρόβλημα ψιλοάλυτο.
Πέφτουν όλοι να σας παρηγορήσουν.
Πόσο πιάνουν τα λόγια τους;
Σε εμένα καθόλου, αν και εκτιμώ τις καλές τους προθέσεις.

Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν δύο τρόποι αντιμετώπισης.

Τερζής style ~ Άφησέ με μόνο/η

Καρράς style ~ Έλα φίλε και πες μου δυο λόγια απλά

Εσείς πόσο απαρηγόρητοι είστε;
:P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Gilda

Τιμώμενο Μέλος

Η Gilda αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,132 μηνύματα.
Εγώ όταν μου συμβαίνει κάτι δεν θέλω κανείς να με παρηγορεί.
Το καλύτερο που μπορούν να μου κάνουν, είναι να μην το αναφέρουν καν.
Για παράδειγμα πριν καιρό που υπήρχε θέμα με την υγεία της μανούλας μου, μία εδώ στη δουλειά κάθε μα κάθε μέρα μου λεγε "Εντάξει η μάνα σου?". Ε μου ερχόταν να τη σκοτώσω. Στο τέλος της είπα "Εντάξει είναι, αλλά θα το γρουσουζέψεις έτσι όπως ρωτάς".
Αυτό γιατί ξέρω ότι η συγκεκριμένη δεν ενδιαφερόταν πραγματικά. Ρωτούσε τυπικά. Ε και τυπικό στο τυπικό, της την είπα. Είχα και τον πόνο μου.. :(
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ψαραδέλλη

Διάσημο μέλος

Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
Επίσης ένα άλλο θέμα σε αυτήν την εκτενή συζήτηση που έχουμε ανοίξει είναι το κατά πόσο καλοί παρηγορητές είστε εσείς;
Θεωρώ ότι η προσφορά παρηγοριάς σε κάποιον είναι μια δυνατότητα που δεν την έχουν όλοι.
Πολλοί λένε κάτι απλά για να πουν, ενώ άλλοι με δυο κουβέντες μπορούν να σε βοηθήσουν να "αναπνεύσεις" έστω και για λίγο.
Η θέση του παρηγορητή προυποθέτει πολύ λεπτούς χειρισμούς.
Ένας καλός παρηγορητής πρέπει να είναι σε θέση να προσφέρει την παρηγοριά που ο άλλος έχει ανάγκη να ακούσει εκείνη τη στιγμή. Διαφορετικά τον καθιστά εώς και επικίνδυνο ως προς την επιδείνωση της κατάστασης.
Αν δεν μπορεί να το κάνει αυτό τότε το καλύτερο που έχει να κάνει είναι είτε να σιωπήσει τελείως είτε να εφαρμόσει τη μέθοδο της ενεργητικής ακρόασης. Δηλαδή να ακούει/συζητά με τον παρηγορούμενο καθώς εκφράζει τα συναισθήματά του χωρίς ουσιαστικά να εμπλέκεται και αυτός στην ιστορία. Απλά να αισθάνεται ο παρηγορούμενος ότι τα λεγόμενά του έχουν έναν αποδέκτη ,ότι κάποιος τον καταλαβαίνει (άσχετα αν συμφωνεί ή όχι) και ότι τα αισθήματά του επιβεβαιώνονται και από κάποιο τρίτο πρόσωπο.
Ένα γρήγορο παράδειγμα αυτής της μεθόδου είναι πχ:
-Δεν αντέχω άλλο αυτήν την κατάσταση. Έχουν πέσει όλα τα προβλήματα πάνω μου.
-Χμμμ....Αισθάνεσαι πιεσμένος δηλαδή (σωστή απάντηση)
-Αισθάνεσαι πιεσμένος.... ναι αλλά θα μπορούσες να κάνεις αυτό ή το άλλο (λάθος απάντηση)

Επίσης, θεωρώ μέγα σφάλμα για έναν παρηγορητή όταν στην προσπάθειά του να απαλύνει τον πόνο του άλλου κάνει συχνές αναφορές σε προσωπικά του βιώματα πχ κι εμένα μου 'χει τύχει αυτό κτλ γιατί έτσι το θέμα μετατίθεται αλλού και πολλές φορές παραμερίζεται ο παρηγορούμενος. Επιτρέπεται μόνο αν το έχει ανάγκη ο παρηγορούμενος και εκφράσει ο ίδιος την επιθυμία να γίνουν τέτοιου είδους αναφορές, αλλά και σε αυτήν την περίπτωση ο παρηγορητής δεν πρέπει να πλατιάζει και να παραγκωνίζεται το αρχικό πρόβλημα.

Έχω ακούσει πολλές φορές να λένε: "Μα σε βοήθησα."
Ναι αλλά δεν ήταν η βοήθεια που ζητούσα εκείνη τη στιγμή.

Η βοήθεια που καμιά φορά προσφέρουμε σε κάποιον φίλο/συγγενή θα πρέπει να είναι αυτή που ζητάει και να μην τον αντιμετωπίζουμε ως ιδιότροπο ή εγωιστή αν δεν ικανοποιείται από αυτή που μπορούμε να προσφέρουμε.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Vivicoolgirl

Νεοφερμένος

Η Vivicoolgirl αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 104 μηνύματα.
Συμφωνώ με Gilda! Οτι και να σου πεί ο άλλος για κάτι δυσάρεστο, τα πράγματα χειρότερευουν ψυχολογικά.Επιπλέον δεν μπορεί να αλλάξει η κατάσταση.Είναι όπως το συγνώμη.Δέν ανατρέπεται το αποτέλεσμα ενός δυσάρεστου γεγονότος ακόμη και με την καλύτερη πρόθεση του κόσμου!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ψαραδέλλη

Διάσημο μέλος

Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
Επίσης, θα ήθελα να συμπληρώσω ότι οι στιγμές πόνου που περνάει ένας άνθρωπος κατά τη διάρκεια της ζωής του είναι ιερές και θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ευλαβικά από τους γύρω του.
Τελικά δεν ξέρω ποιος πρέπει να δείξει μεγαλύτερη δύναμη ψυχής.
Αυτός που παρηγορεί ή αυτός που παρηγοριέται;
:hmm:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

christinelle

Πολύ δραστήριο μέλος

Η christinelle αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ιδιωτικός υπάλληλος και μας γράφει απο Ελευσίνα (Αττική). Έχει γράψει 1,873 μηνύματα.
Γιατί η πρόταση λύσεων είναι λάθος απάντηση? Αμα είναι έτσι, να κάτσω κι εγώ να κλαίω τη μοίρα του και να περιμένουμε μαζί αβοήθητοι το θείο θαύμα.
Σιγά μην κάτσω να του χαϊδέψω τα αφτιά με τα γνωστά κλισέ "πωπω τι έπαθες, αλί και τρισαλί, ωιμέ, συμφορά σου". Η παρηγοριά μου πάντα εστιάζει στην εύρεση λύσης και αμα θέλουν ας με ακούσουν. Αν δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση αλλά ζητάνε απλά κάποιον να τους εφοδιάζει με χαρτομάντιλα, ας πάνε αλλού.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ψαραδέλλη

Διάσημο μέλος

Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
Γιατί η πρόταση λύσεων είναι λάθος απάντηση? Αμα είναι έτσι, να κάτσω κι εγώ να κλαίω τη μοίρα του και να περιμένουμε μαζί αβοήθητοι το θείο θαύμα.
Σιγά μην κάτσω να του χαϊδέψω τα αφτιά με τα γνωστά κλισέ "πωπω τι έπαθες, αλί και τρισαλί, ωιμέ, συμφορά σου". Η παρηγοριά μου πάντα εστιάζει στην εύρεση λύσης και αμα θέλουν ας με ακούσουν. Αν δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση αλλά ζητάνε απλά κάποιον να τους εφοδιάζει με χαρτομάντιλα, ας πάνε αλλού.

Μη βιάζεσαι Κριστινέλ.
Η ενεργητική ακρόαση εφαρμόζεται κατά περίπτωση.
Δεν ενδείκνυνεται πάντα φυσικά.
Εκεί, όμως, όπου μπορείς να την εφαρμόσεις μπορεί να κάνει θαύματα.
Δοκίμασέ το κι εσύ μια φορά για να το διαπιστώσεις.
Δοκίμασέ το με το φίλο σου ή με κάποιο άλλο κοντινό σου πρόσωπο που θα έρθει να σου "γκρινιάξει" για κάτι.
Έτσι για να δεις πώς είναι.
Δεν είναι απαραίτητο να είναι κάποιο τεράστιο πρόβλημα.
Μπορεί να σου φαίνεται γελοία ως μέθοδος αλλά τα αποτελέσματα τις περισσότερες φορές είναι θετικά.
Θέλει, βέβαια, να έχεις και λίγο εμπειρία με αυτά. Αλλιώς μπορεί να αισθανθεί ο άλλος ότι τον δουλεύεις.
:P
Κι εγώ το ψάχνω το θέμα. Μη νομίζεις.
Δεν είμαι ψυχολόγος.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

μαριώ

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η μαριώ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Ζωγράφος (Αττική). Έχει γράψει 123 μηνύματα.
Εγω προτιμω να μην γινεται η παραμικρη αναφορα, ειδικα αυτες οι διευκρινιστικες ερωτησεις. Θελω τον χρονο μου να σκεφτω και να εκφραστω αν και θα εκτιμουσα (αλλες φορες εχω αναγκη) μια ανοιχτη αγκαλια ενος προσωπου που δεν θα με κρινει. Ως παρηγορητης, παλια ακουγα την υποθεση πιστευοντας οτι ο συνομιλητης ηταν το θυμα, απαλλασοντας τον απο καθε ευθυνη. Εκεινη την περιοδο μου ανοιγονταν πολυ οι ανθρωποι.Δεν μπορουσα να φανταστω οτι ενας ανθρωπος δεν θα ηξερε τα λαθη του. Σημερα εχοντας γινει ιδια ο πατερας μου, φροντιζω να βρισκω τα γιατι και τα πως και τον τροπο που αυτο δεν θα ξανασυμβει στο μελλον, ενω απο συναισθηματικης πλευρας δεν μπορω να νιωσω συμπαθεια.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

spiros332

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο Spiros αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 30 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 277 μηνύματα.
Αν και αρεσκομαι στο να παρηγορω , δεν μου αρεσει να με παρηγορουν .....Νιωθω λιγο ....looser!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ψαραδέλλη

Διάσημο μέλος

Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
@Κριστινέλ αν όντως όπως είπες έχεις μια χειροπιαστή λύση να προσφέρεις αυτό θα ήταν το ιδανικό. Εννοείται αυτό.
Εγώ αναφέρομαι πιο πολύ σε περιπτώσεις που αντικειμενικά δεν μπορείς να βοηθήσεις με κανέναν τρόπο τον άλλον παρά μόνο ψυχολογικά.
Κάτι τέτοιο είχα στο μυαλό μου όταν άνοιξα το θέμα.
Φυσικά παίζουν πολλοί παραγόντες ρόλο σε όλη αυτή τη διαδικασία όπως πχ το πρόσωπο που έχουμε απέναντί μας, τη σχέση του μαζί του, τη φύση του προβλήματος κτλ.

Πάντως αυτό που είπα πιο πάνω
Επίσης, θεωρώ μέγα σφάλμα για έναν παρηγορητή όταν στην προσπάθειά του να απαλύνει τον πόνο του άλλου κάνει συχνές αναφορές σε προσωπικά του βιώματα πχ κι εμένα μου 'χει τύχει αυτό κτλ γιατί έτσι το θέμα μετατίθεται αλλού και πολλές φορές παραμερίζεται ο παρηγορούμενος. Επιτρέπεται μόνο αν το έχει ανάγκη ο παρηγορούμενος και εκφράσει ο ίδιος την επιθυμία να γίνουν τέτοιου είδους αναφορές, αλλά και σε αυτήν την περίπτωση ο παρηγορητής δεν πρέπει να πλατιάζει και να παραγκωνίζεται το αρχικό πρόβλημα.
μου χει τύχει και πραγματικά είχαμε φτάσει στο σημείο να κάνουμε ανταλλαγή ρόλων και αντί να παρηγοριέμαι εγώ...τελικά βρέθηκα να παρηγορώ τον άλλον. Χωρίς πλάκα.Αισθάνθηκα διπλό φορτίο πάνω μου.
Για αυτό είπα θέλει πολύ μεγάλη προσοχή.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

mindcircus

Περιβόητο μέλος

Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
Η βοήθεια που καμιά φορά προσφέρουμε σε κάποιον φίλο/συγγενή θα πρέπει να είναι αυτή που ζητάει και να μην τον αντιμετωπίζουμε ως ιδιότροπο ή εγωιστή αν δεν ικανοποιείται από αυτή που μπορούμε να προσφέρουμε.

Δεν υπάρχει 'πρέπει' κατά τη γνώμη μου. Ο,τι μπορεί κάνει ο καθένας και εκτιμάται, αλλιώς πράγματι πρόκειται για ιδιοτροπία και ακόμα χειρότερα, για εγωισμό.
Επίσης, θα ήθελα να συμπληρώσω ότι οι στιγμές πόνου που περνάει ένας άνθρωπος κατά τη διάρκεια της ζωής του είναι ιερές και θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ευλαβικά από τους γύρω του.
Τελικά δεν ξέρω ποιος πρέπει να δείξει μεγαλύτερη δύναμη ψυχής.
Αυτός που παρηγορεί ή αυτός που παρηγοριέται;
:hmm:

Φυσικά αυτός που παρηγοριέται πρέπει να δείξει δύναμη ψυχής, δηλαδή αυτός που περνά το πρόβλημα και να μην ξεχνά πως πέραν του προβλήματός του, υπάρχει κάποιος που θέλει να τον βοηθήσει, με τον σωστό ή λάθος τρόπο. Προσπαθεί όμως.
Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να ασχολείται με το πως θα συμπαρασταθεί στον άλλο. Οταν συμπαραστέκεσαι ή αγαπάς και νοιάζεσαι ή είσαι κουτσομπόλης. Στη δεύτερη περίπτωση, δε σχολίαζω, απλάς φυσάς μια σκόνη, στην πρώτη όμως (....)

Γενικότερα θεωρώ πολύ εγωιστικό να περιμένει κάποιος απο τους άλλους σε στιγμές δυσκολίας, να του απλώσει το χέρι όπως εκείνος θέλει. Μια πιο ταπεινή στάση κι ευγνωμοσύνη για όσα- έστω κι αν του φαίνονται λίγα εώς τίποτα- κι ένα ευχαριστώ θα γλυκάνει τον πόνο του ενός εφόσον θα προσφέρει ακόμα και σε στιγμές θλίψης και στον άλλο ευχαρίστηση πώς κάπως βοηθά. Κι όσα ευχαριστώ δέχεται κάποιος τόσα περισσότερα κάνει και προσπαθεί. Στην περίπτωση που κάποιος δεν παρηγορείται με τίποτα, δηλαδή δεν ευχαριστιέται με τίποτα, είναι προτιμότερο να περάσει περισσότερο χρόνο με τον εαυτό του μέχρι να λύσει εξ'επιλογής μόνος το πρόβλημά του κι έπετα να επανέλθει. Συνήθως οι άνθρωποι που δεν παρηγοριούνται, είναι κι αυτοί που δεν το θέλουν στην πραγματικότητα και προτιμούν να λύνουν μόνοι τα προβλήματά τους.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ψαραδέλλη

Διάσημο μέλος

Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
Δεν υπάρχει 'πρέπει' κατά τη γνώμη μου. Ο,τι μπορεί κάνει ο καθένας και εκτιμάται, αλλιώς πράγματι πρόκειται για ιδιοτροπία και ακόμα χειρότερα, για εγωισμό.
Εντάξει άσε το "πρέπει" που έγραψα. Ατυχής έκφραση.

Είχα πει σε άλλο θέμα ότι και εμένα με εκνευρίζουν οι άνθρωποι που πνίγονται σε μια κουταλιά νερό.Θα μου πεις τώρα ποια είσαι εσύ που θα αξιολογήσεις ποιο πρόβλημα είναι σημαντικό και ποιο δεν είναι. Τέλος πάντων, το αξιολογώ σύμφωνα με τα δικά μου στάνταρτς. Όταν , λοιπόν, προσφέρεις χείρα βοηθείας σε μια τέτοια περίπτωση και συνεχίζει να κλαίγεται τότε ναι καταντάει ιδιότροπος και εγωιστής. Θα τολμούσα να πω ότι αγγίζει και τα όρια του whore attention. Αλλά πιστεύω πως τέτοια άτομα έχουν γενικότερα και άλλα θέματα. Έλλειψη δυναμισμού, αυτοπεποίθησης, ανασφάλειας, συναισθηματικής ανωριμότητας και πολλά άλλα ψυχολογικά σύνδρομα. Τέτοια άτομα, αν το καλοσκεφτείς είναι κουραστικά, και υπό φυσιολογικές συνθήκες ακόμα και αν δεν περνάνε από μια δύσκολη φάση. Κλαψουρίζουν συνεχώς για οτιδήποτε και γενικότερα δεν είναι σε θέση να διαχειριστούν καταστάσεις στη ζωή τους . Έτσι δεν είναι;

Περιορίζω το θέμα σε περιπτώσεις ανθρώπων που τους έτυχε κάποιο πολύ σοβαρό πρόβλημα στη ζωή τους. Και όταν λέω σοβαρό πρόβλημα, σύμφωνα με τα δικά μου στάνταρτς πάλι ,είναι τα εξής:
1)πένθους
2)υγείας
3)οικονιμικών
4)κοινωνικού αποκλεισμού
5)νομικό
6)βίας (ψυχολογικής/σωματικής)
7)οικογενειακά προβλήματα
και ίσως και άλλα που μου διαφεύγουν τώρα και ίσως να γίνομαι άδικη.
Σε πολλά από τα παραπάνω προβλήματα ίσως να χρειάζεται και η συνδρομή ειδικού. Δεν το αποκλείω. Αυτό είναι άλλο θέμα, όμως.Εγώ εξετάζω πώς θα μπορούσε να βοηθήσει κάποιος μη επαγγελματίας σε αυτές τις περιπτώσεις. Φυσικά το προτιμότερο είναι να δώσουμε μια πρακτική λύση. Πέρα από αυτό,όμως, αν προσέξεις όλα τα παραπάνω προβλήματα έχουν κοινό παρονομαστή το ψυχολογικό κομμάτι και αυτό είναι που πρέπει να εχισχύσουμε και να θωρακίσουμε πιο πολύ κατά τη γνώμη μου.
Τα προβλήματά μας ίσως και να μη λυθούν ποτέ. Τι σημαίνει αυτό; Θα καταλήξουμε ζωντανοί νεκροί;Όχι.
Όταν, λοιπόν, καλούμαστε ή αυτοκαλούμαστε να στηρίξουμε κάποιον δε θα πρέπει να υποτιμούμε και το ψυχολογικό μέρος του προβλήματος έτσι ώστε να αποφύγουμε κάποια ανεπανόρθωτη ζημιά στην ψυχολογία αυτών των ανθρώπων.

Φυσικά αυτός που παρηγοριέται πρέπει να δείξει δύναμη ψυχής
Σίγουρα.
Αλλά και αυτός που παρηγορεί σκέψου ότι θα αφιερώσει μεγάλο μέρος του προσωπικού του χρόνου, θα παραμελήσει προσωπικές του υποθέσεις, θα φορτιστεί συναισθηματικά, θα ξενυχτήσει μαζί του, θα δει ίσως άσχημες εικόνες, θα κλάψει, θα ταυτιστεί/οικειοποιηθεί με το πρόβλημα κτλ.
Πόσο εύκολα μπορεί κανείς να αντέξει αυτήν την ψυχολογική φθορά και μάλιστα για ένα πρόβλημα που δεν είναι ούτε καν δικό του;
Γι' αυτό και οι περισσότεροι εγκαταλείπουν στην πορεία. Αυτός είναι ο λόγος που μίλησα για δύναμη ψυχής και των δύο.
δηλαδή αυτός που περνά το πρόβλημα να μην ξεχνά πως πέραν του προβλήματός του, υπάρχει κάποιος που θέλει να τον βοηθήσει, με τον σωστό ή λάθος τρόπο. Προσπαθεί όμως.Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να ασχολείται με το πως θα συμπαρασταθεί στον άλλο.
Δε νομίζω ότι κάποιος που βρίσκεται σε δύσκολη θέση δεν εκτιμά ή υποτιμά τη βοήθεια του άλλου ακόμα και αν δίνεται με "λάθος" τρόπο.
Την εκτιμά σίγουρα. Ίσως να μην το δείξει τη δεδομένη στιγμή αλλά σίγουρα θα εκφράσει την εκτίμησή του σε ανύποπτο χρόνο. Όταν θα επέλθει η ηρεμία και θα έχει βάλει κάποια πράγματα σε τάξη. Είτε θα ανταποδώσει τη βοήθεια είτε θα πει απλά ένα εκ βαθέων "ευχαριστώ".

Αναφορικά με το ρόλο του παρηγορητή, τώρα, πιστεύω πως ο τρόπος βοήθειας που θα δώσει μπορεί να χαρακτηριστεί λαθεμένος κάποιες φορές. Η συναισθηματική κατάσταση ενός ανθρώπου που περνάει δύσκολες στιγμές περνάει από διάφορες διαβαθμίσεις και εξαρτάται εμείς σε ποιο στάδιο πετυχαίνουμε το άτομο αυτό και συνεπώς πρέπει να δώσουμε και την ανάλογη βοήθεια.
Τα στάδια αυτά είναι
1.πανικού/θόλωσης
2.κορύφωση αρνητικών συναισθημάτων με ενδεχόμενη ψυχολογική κατάρρευση
3.θλίψη/"πένθος"
4.ψυχολογική νηνεμία/ανασυγκρότηση

Τέσσερις τελείως διαφορετικές φάσεις που χρήζουν τελείως διαφορετικής αντιμετώπισης κάθε φορά. Αν κάτι ξεκινήσει στραβά, θα εξακολουθήσει να πηγαίνει στραβά. Γι' αυτό είπα καμιά φορά αν δεν ξέρουμε πώς να βοηθήσουμε με τα λόγια μας καλύτερα να μην πούμε τίποτα.
Αρκεί να είμαστε ως φυσική παρουσία κοντά του προσφέροντας έστω μια αγκαλιά.
Γενικότερα θεωρώ πολύ εγωιστικό να περιμένει κάποιος απο τους άλλους σε στιγμές δυσκολίας, να του απλώσει το χέρι όπως εκείνος θέλει.
Μην το βλέπεις τόσο μονόπλευρα. Σίγουρα υπάρχει και αυτή η κατηγορία ανθρώπων. Πιο πάνω αιτιολόγησα τι στυλ άνθρωποι είναι αυτοί.
Υπάρχουν, όμως, και άνθρωποι που δεν περιμένουν από κανέναν τίποτα. Βρίσκονται κοντά τους, όμως, αυτόκλητοι παρηγορητές που θέλουν να βοηθήσουν γιατί πονάνε και νοιάζονται το πρόσωπο που περνάει τη δυσκολία. Και μπράβο τους.
Αλλά θέλει προσεκτικά βήματα όπως είπα.
Συνήθως οι άνθρωποι που δεν παρηγοριούνται, είναι κι αυτοί που δεν το θέλουν στην πραγματικότητα και προτιμούν να λύνουν μόνοι τα προβλήματά τους.
Πιθανώς.

Εγώ, όπως είπε ο Andy Warhol για τα 15 λεπτά δημοσιότητας που αντιστοιχούν σε κάθε άνθρωπο, πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος δικαιούται 15' λεπτά αποκλειστικά δικών του δύσκολων στιγμών στα οποία έχει το δικαίωμα να αισθάνεται και να φέρεται όπως γουστάρει χωρίς να νοιάζεται για τίποτα. Αυτές οι στιγμές είναι μόνο δικές του και κανείς δεν έχει δικαίωμα να τις παραβιάσει κριτικάροντας αρνητικά το φέρσιμό του.
Είναι το λεγόμενο στάδιο του ξεσπάσματος κατά το οποίο πρέπει να αποστασιοποιούμαστε και να αφήνουμε τον απαραίτητο χώρο στον άλλον μέχρι να κοπάσει.Σε αυτή τη φάση θα ήταν παράτολμο να κολλήσουμε την ταμπέλα του ιδιότροπου ή του προβληματικού επειδή είπε ή έκανε κάτι που δε συμφωνούμε.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

BLUE SEA

Πολύ δραστήριο μέλος

Η Τέσα Ηλιού αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 46 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Ηλιούπολη (Αττική). Έχει γράψει 1,898 μηνύματα.
Σας τυχαίνει ένα πρόβλημα ψιλοάλυτο.
Πέφτουν όλοι να σας παρηγορήσουν.
Πόσο πιάνουν τα λόγια τους;
Σε εμένα καθόλου, αν και εκτιμώ τις καλές τους προθέσεις.
Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν δύο τρόποι αντιμετώπισης.
Εσείς πόσο απαρηγόρητοι είστε;
:P

Αρχικά, αισθάνομαι την ανάγκη να σε συγχαρώ :clapup:για το κοινωνικό θέμα που άνοιξες. Είναι κάτι που όλους/ες μας έχει προβληματίσει. Συμφωνώ με όλα όσα αναφέρεις.

Εγώ όταν μου συμβαίνει κάτι δεν θέλω κανείς να με παρηγορεί.
Το καλύτερο που μπορούν να μου κάνουν, είναι να μην το αναφέρουν καν.

Κι εγώ το ίδιο. Αν και είμαι πολύ εξωστρεφής, όταν έχω κάποιο πρόβλημα, προτιμώ να πέφτω σε περισυλλογή. Ωστόσο, αν κάποιος/α ζητήσει τη βοήθειά μου, θα του/της την προσφέρω απλόχερα.:)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

τρελή φιλόσοφος

Πολύ δραστήριο μέλος

Η τρελή φιλόσοφος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 1,290 μηνύματα.
Σας τυχαίνει ένα πρόβλημα ψιλοάλυτο.
Πέφτουν όλοι να σας παρηγορήσουν.
Πόσο πιάνουν τα λόγια τους;
Σε εμένα καθόλου, αν και εκτιμώ τις καλές τους προθέσεις.

Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν δύο τρόποι αντιμετώπισης.

Τερζής style ~ Άφησέ με μόνο/η

Καρράς style ~ Έλα φίλε και πες μου δυο λόγια απλά

Εσείς πόσο απαρηγόρητοι είστε;
:P

αναλογα..........όσο πιο σοβαρό είναι το πρόβλημα τόσο λιγότερη παρέα και παρηγοριά θέλω......


για τους άλλους είμαι εγώ η ψυχολόγος.
βλέπω το πόσο μιλάνε για την υπόθεση και έπειτα τους εξηγώ με επιχειρήματα,γιατί δεν πρέπει να στεναχωριούνται και πως θα λυθούν τα προβλήματα.............
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 0 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top