Ενήλικα "παιδιά" και ανεξαρτησία από την οικογένεια

Unicorn · 02-11-05

Καλημέρα. Θα ήθελα την γνώμη σας όσον αφορά το παραπάνω θέμα.

Το πρόβλημα ξεκινά από δική μου προσωπική εμπειρία, μέσα στο σπίτι. Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι είμαι 25 χρονών και εξακολουθούν να με αντιμετωπίζουν σα να είμαι 5 ή 15 (που όταν τους το αναφέρω, μου λένε "μα τα μυαλά που κουβαλάς για τόσο είναι") :baby:

.. Φαντάζομαι ότι το συγκεκριμένο δεν είναι μόνο δικό μου πρόβλημα αλλά πολλών που στα 25 τους ζουν ακόμα με την οικογένειά τους (τα αρνητικά του να σπουδάζεις στην πόλη σου).

Τις τελευταίες μέρες αποφάσισα πως δεν πάει άλλο, και πως πρέπει να μετακομίσω, να βρω ένα δικό μου σπιτάκι, αφού φυσικά βρω μια δουλίτσα κατάλληλη να μπορώ να συντηρώ δικό μου σπίτι (αφού οι δουλειές που έκανα ως τώρα μου προσέφεραν μόνο τα βασικά). Τώρα αρχίζει ο ψυχολογικός πόλεμος. Τα κλάμματα, οι ιστορίες κλπ. Μου δίνουν την εντύπωση ότι αν φύγω από το σπίτι, θα πεθάνουν, θα πάθουν κατάθλιψη ή ό,τι άλλο.
Ακόμα και αν συμβιβαζόμουν ως κάποιο σημείο να μείνω στο σπίτι, οι φράσεις του στυλ "δε σου επιτρέπω να κάνεις αυτό, εκείνο, το άλλο" και η απαίτηση να ρωτάω κάθε φορά πριν κάνω οτιδήποτε "μπορώ να κοιμηθώ στο σπίτι της φίλης μου;" (και το σίγουρο πρήξιμο πριν τελικά πουν το "ναι" --δεν έχετε σπίτια; πρέπει να κοιμασαι αλλου; γιατί; και απο που κι ως που;οχι να γυρίσεις πίσω, δε με νοιάζει αν μένει στο πανόραμα και δεν έχεις αυτοκίνητο να γυρίσεις!--), όλα τα "τι θα πει ο κόσμος αν σε δει να βγαίνεις με αυτόν!" και όλα τα "παιδί μου με αυτόν που έμπλεξες δε θα έχεις κανένα μέλλον", όλα τα "αν ξαναξενυχτήσεις θα βάλω το σύρτη και δε θα ξαναμπεις στο σπίτι",.... με φέρανε στα όρια μου και τις τελευταίες μέρες επαναστατώ άσχημα.. Λίγο η προσπάθειά μου να βρω μια δουλειά, λίγο το πρήξιμό τους όσον αφορά τη σχέση μου (που δυστυχώς είναι στη Λάρισα και δε μου επιτρέπουνε να πηγαίνω να τον βλέπω), με φέρανε στο αμήν. Έχουνε άποψη για όλα, πριν από μένα, για μένα. Νιώθω ότι έχω δεσμοφύλακες, όχι οικογένεια. Με προστατεύουν από τι; Από τον εαυτό μου; :tongue:

Υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω για να αποφύγω όλες αυτές τις δυσάρεστες καταστάσεις και να καταλάβουνε επιτέλους ότι "μαμά,μπαμπά, μεγάλωσα, πάρτε το απόφαση, δε μου κάνετε εσείς κουμάντο πια!", τουλάχιστον μέχρι να μείνω σε δικό μου σπίτι (που αν συνεχίσουν να μου κάνουν ψυχολογικό πόλεμο, το βλέπω να παντρεύομαι μόνο και μόνο για να φύγω "νόμιμα" ας πούμε)... Και επίσης, είναι γενικό το φαινόμενο ή μόνο οι δικοί μου είναι έτσι;; :/:

dooo · 02-11-05

Είναι γενικότερο το φαινόμενο, μην ανησυχείς

Οι γονείς αρνούνται να συνειδητοποιήσουν ότι τα παιδιά τους μεγάλωσαν και με το δικό τους τρόπο, ωρίμασαν.

Από τη δική μου εμπειρία κατάλαβα ότι σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεται διπλωματία και όχι επανάσταση. Όσο τσινάς, τόσο θα στη μπαίνουν...
Βρες γρήγορα μια δουλίτσα, ίσα ίσα για να μην ζητάς χαρτζιλίκι. Έπειτα άρχισε να μην ρωτάς για να κάνεις κάτι. Απλά ανακοίνωνε. Στο τέλος ανακοίνωσε ότι θέλεις να μείνεις μόνη σου και να προσπαθήσεις να τα βγάλεις πέρα κυρίως με τις δικές σου δυνάμεις.

Το κλειδί στην όλη υπόθεση είναι να είσαι απίστευτα ήρεμη. Δεν υψώνεις φωνή, δε βάζεις τα κλάμματα, χαμογελάς

Κάντους να σου έχουν εμπιστοσύνη

MonaXoS · 02-11-05

Νομίζω πως το πρόβλημα είναι γενικό, με την έννοια ότι και πολλοί άλλοι το αντιμετωπίζουν. Ειναι ανάλογα με την οικογένεια και τις αρχές της βέβαια. Καταρχήν θα πρέπει να πάρεις αποφάσεις μόνη σου. Πολύ απλά, κάθεσαι και σκέφτεσαι αν πραγματικά θέλεις να φύγεις, και αν πραγματικά νοιώθεις έτοιμη να το κάνεις αυτό. Δεν αρκεί μόνο να έχεις μπουχτήσει στην γκρίνια. Πρέπει να νοιώσεις δυνατή και έτοιμη για να φύγεις.

Το ότι σου φέρονται έτσι, να ξέρεις πως εξηγείται και ψυχολογικά πάντως. Συμβαίνει πολύ πιο συχνά σε μοναχοπαίδια ή τα τελευταία παιδιά μιας οικογένειας, γιατί μετά ακολουθεί για τους γονείς η λεγόμενη "άδεια φωλιά". Φοβούνται ότι θα μείνουν μόνοι τους, μακριά από τα παιδιά τους που τόσο καιρό μεγάλωναν. Φοβούνται ότι θα χάσουν ότι πολυτιμότερο έχουν. Υπο αυτή την έννοια θα πρέπει να τους καταλάβεις.

Αλλά το πιο σημαντικό στην περίπτωσή σου είναι να σε καταλαβουν αυτοί. Πολύ απλά πες τους με ειλικρίνεια πως νοιωθεις, πως σε κάνει να νοιώθεις η όλη κατάσταση. Πες τους όλα όσα ανέφερες και σε εμάς. Εξήγησέ τους ότι είναι απολύτως φυσιολογικό να θέλεις να μείνεις μόνη σου και να μη θέλεις να είσαι μαζί τους πια! Είναι λογικό ότι έχεις απογαλακτιστεί πλέον και δεν χρειάζεσαι τις πατρικές συμβουλές και τις μητρικές φροντίδες για να πορευτείς στην ζωή.

Εξήγησέ τους ότι σου έχουν δώσει πάρα πολλά και τους είσαι ευγνώμων, αλλά πως αισθάνεσαι ότι πλέον σου παίρνουν πράγματα (π.χ. ελευθερία), παρά σου δίνουν (μιλώντας πάντα για πνευματικά αγαθά, έτσι

.

Στον υλικό κόσμο που ζούμε, θα πρέπει να είσαι σίγουρη ότι, όταν θα το πάρεις απόφαση να κλείσεις την πόρτα πίσω σου, θα χρειαστεί να ζήσεις με τις δικές σου δυνάμεις επι το πλείστον. Όχι βέβαια ότι δεν θα σε βοηθούν και οι γονείς σε κάποιο βαθμό. Γονείς είναι και αν σε δουν σε ανάγκη θα σε βοηθήσουν, μην ανησυχείς... Αρκεί να μην το παρακάνεις!!!

Και να μη φοβάσαι τις ψευτο-υστερίες ή τις καταθλίψεις για τις οποίες μας μίλησες. Όλοι οι γονείς πρέπει να το πάρουν απόφαση αυτό σε κάποια φάση. Τα μωρά τους φεύγουν! Ε και; Δεν είναι οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι! Άλλωστε και αυτοί οι ίδιοι πως έφυγαν μια μέρα από το σπίτι τους; Ε, και εσύ το ίδιο θα κάνεις. Μη φοβάσαι, θα είναι μια χαρά οι γονείς σου. Τον πρώτο καιρό θα σου κάνουν νερά, αλλά μετά, όταν τους αποδείξεις ότι μπορείς πραγματικά να ζήσεις μόνη σου μια χαρά, θα δεις ότι θα το χαρούν κιόλας γιατί έβγαλαν μια έτοιμη γυναίκα από το σπίτι τους. Πλέον δεν θα είσαι το μικρό και χαριτωμένο μωρό τους, αλλά η ώριμη κόρη τους...

Αυτά... ελπίζω να έπιασες το μήνυμά μου! Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, δεν έχεις παρά να το αποκτήσεις!!! :thumbsup:

Γιάννης · 02-11-05

Η κλασική Ελληνική οικογένεια που οι γόνεις ξέρουν τα πάντα και τα παιδιά είναι πάντα παιδιά. Τα ίδια και χειρότερα είχα και εγώ με την νυν γυναίκα μου. Είναι 27 είμαστε πια παντρεμένοι και οι γονείς της έχουν την αίσθηση ότι είναι 15, αυτό δεν αλλάζει ποτέ. Στην περίπτωση σου υπάρχουν μόνο 2 δρόμοι. Η το ανέχεσε η όχι, το κάθε ένα απο τα δύο έχει αρκετά σοβαρές συνέπιες. Αν το ανεχτείς ο έλεγχος θα συνεχίζεται για πάντα ακόμα και στο τι θα κάνεις στο σπίτι σου, με τον άντρα σου. Καλό είναι με κάθε τρόπο οι γονείς σου να καταλάβουν που φτάνουν τα όρια και πότε τα ξεπερνάνε, αλλιώς δεν αλλάζει τίποτα.

Unicorn · 02-11-05

Παιδιά, ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας. Βέβαια όσες φορές κι αν τους έχω αντιμετωπίσει στα ίσια, ότι η συμπεριφορά τους δεν είναι αυτή που πρέπει ως προς εμένα, αφού μεγάλωσα κλπ κλπ, τίποτα, από το ένα αυτί μπαίνουν, από το άλλο βγαίνουν. Δε θέλω να "επαναστατήσω" ύπο την έννοια, να φύγω από το σπίτι έτσι απλά. Θέλω δημοκρατικές διαδικασίες! Δεν είμαι 15 για να φεύγω έτσι απλά εξάλλου από αντίδραση. Το θέμα είναι να καταλάβουνε. Για αυτούς τα παιδιά θα παραμένουν παιδιά, ωστόσο, άλλο να το νιώθουν απλά, και άλλο να τους φέρονται σαν παιδιά!
Με μούτρα και καυγάδες δεν πετυχαίνεται τίποτα...Μόνο παράταση μιας διαιωνισμένης κατάστασης!...

dooo · 02-11-05

Να τους πρήζεις συνέχεια (πολιτισμένα πάντα), να βαρεθούν από μόνοι τους

Dark_kronos · 02-11-05

Δεν ξερω και πολους σε αυτην την ηλικια, αλλαξερω οτι το φαινομενοο ειναι γενικο.Αμα του το εφερνες σιγα σιγα δεν θα ειχανε πρωβλημα. Τι ενοω; Απο τα 15 σου πχ να ααρχιζες να κατι καιτ (λογικο και ασυμαντο) χωρις να τους ρωτισεις (πχ, Μαμα παω στην φιλη μου, και οχι Μαμα να παω στην φλη μου) Τωρα θα ητανε συνυθισμενοι και δεν θα ειχανε προβλημα να πας καπου (σε λογικα πλαισια). Η συμβιωση του ξαδερφου μου με τους γονεις του ετσι γινετε και ειναι και αυτος 25 χρονων. Ακομα και εγω που ειμαι 14 δεν ρωταω τον πατερα μου για να παω σε εναν φιλο μου η για να παω μια βολτα, απλα του λεω οτι θα παω. Βεβαια των ρωταω για πιο σημαντικα πραγματα αλλα για τοσο μικρα πραγαμτα δεν υπαρχει λογος. Απλα του λεω που ειμαι/θα ειμαι για να ξερει και να μην ανυσιχει. Απο την στιγμη ομως που εχεις παει 25 και δεν τους εχεις φερει στα μετρα σου θα ειναι δυσκολο. Αλλα καλυτερα να αρχισεις τωρα παρα αργοτερα

Subject to change · 02-11-05

Uni αυτό πρόσεξε το πολύ, είναι βασικότατος τρόπος και σχεδόν πάντα πιάνει:

Αρχική Δημοσίευση από dooo:
Έπειτα άρχισε να μην ρωτάς για να κάνεις κάτι. Απλά ανακοίνωνε. Στο τέλος ανακοίνωσε ότι θέλεις να μείνεις μόνη σου και να προσπαθήσεις να τα βγάλεις πέρα κυρίως με τις δικές σου δυνάμεις.

Skoulikadera--- · 02-11-05

Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να βρείς μια δουλίτσα που να μπορεί να σε καλύψει οικονομικά κα να μείνεις μόνος σου. Ακόμη και αν οι γόνει σου ήταν διαφορετικοί (όχι τόσο στενόμυαλοι και υπερβολικοί) ακόμη και τότε θα έπρενα να φύγεις...Το φαίνομενο των "νεοσών" ετών 25+ και 30+ που ζούν με τους γόνεις είναι κάτι που συμβαίνει στην Ελλάδα εδώ και χρόνια, προσωπικά πιστεύω ότι το "υγειές" είναι να ανεξαρτοποιηθείς και θα δεις πως και οι γονείς σου θα το αντέξουν και οι σχέσεις σου μαζί τους θα βελτιωθούν!
Αν σπούδαζες σε πόλη διαφορετική του πατρικού σου και επέστρεφες κάποια στιγμή εκεί, πιστεψέ με δεν θα άντεχες να μείνεις ούτε μια μέρα!!!!

Το μόνο πρόβλημα είναι το οικονομικό αν έχεις λύση για αυτό τότε ξεκίνα να ψάχνεις για σπιτι!!!

Valder · 02-11-05

Αρχική Δημοσίευση από Skoulikadera---:
Αν σπούδαζες σε πόλη διαφορετική του πατρικού σου και επέστρεφες κάποια στιγμή εκεί, πιστεψέ με δεν θα άντεχες να μείνεις ούτε μια μέρα!!!!

Α καλά είσαι! :clapup:

Και λίγα λες! :clapup:

Μένω 100 χιλιόμετρα μακριά απ τους γονείς μου ως φοιτητής στην Αθήνα. Η κατάσταση είναι στο 80% της κατάστασης της Unicorn. ΠΟΛΛΑ κοινά σημεία. Ας αναφέρω λίγα απο αυτά:

1) Θέλουν να σε βλέπουν πάνω απο ενα βιβλίο να διαβάζεις ειδάλλως θα σου θυμίζουν συνεχώς το οτι έχεις φτάσει 22 χρονών και ακόμα σπουδάζεις ή ακόμα χειρότερα το εντελώς επαρχιώτικο "Ο γιος του Χ πήρε πτυχίο και προχτές πήγε ο πατέρας του να ξενοικιασει και να κατεβάσει τα πράγματα του παιδιού εδω, η κόρη του τάδε πήρε πτυχίο και έπιασε δουλίτσα και ο τάδε με ρώτησε αν τελείωσες κι εγω του είπα οτι ακόμα σπουδάζεις κι έτρεξα να κρυφτώ απ την ντροπή και τι θα πει ο κόσμος κλπ κλπ"

2) PC; Τι είναι αυτό; Α! Ναι! Κάτι που πρέπει να το χρησιμοποιείς "μόνο 2 ώρες τη μέρα διότι θα σου φάει το κεφάλι, ολη μέρα χωμένος μεσα σε μια οθόνη κλπ κλπ"

3)Έξοδοι: Εδω έχουμε το σύνδρομο της διπλής/διχασμένης προσωπικότητας.

Α' περίπτωση: "Μα γιατί δε βγαίνεις λίγο; Σα νεκρός κάθεσαι στον καναπέ, ή σ εκείνο το κουτί (PC)." Απάντηση: Μάνα δεν έχω τους φίλους μου (απο Αθήνα) εδω, οπότε με ποιόν να βγώ; Ανταπάντηση της μάνας μου: "Πάρε τον αδερφό σου" (17 χρονών ωριμότατο παλικάρι,καταπληκτικός στην παρέα, αλλά πόσες φορές να βγαίνεις μόνο μαζί του;.) ή "Πάρε τον Χρήστο και βγείτε" (Η μόνιμη λύση. Που τον χάνεις που τον βρίσκεις τον Χρήστο, μια ζωή στο σπίτι να παίζει Yugi Oh στο gameboy του, 22 χρονών μαντράχαλος, πολύ καλό παιδί αλλά με την τραγική λεπτομέρεια οτι η τελευταία φορά που βρέθηκε μέσα σε γυναίκα ήταν πρίν 22 χρόνια και κάτι μήνες! Τι να πείς μαζί του για κοπέλες ή γιατί να φέρεις κοπέλες όταν θα ναι κι αυτός μαζί; Για να τους μιλήσει για τα ωραία γραφικά του ΤΕΚΚΕΝ;.)

Β' Περίπτωση (ήρθαν φίλοι απο Αθήνα στα εξοχικά τους): "Ολο βγαίνεις και τι κατάσταση είναι αυτή με τα ξενύχτια; Ο πατέρας σου φωνάζει οτι καλοπερνάς και γυρνάς στις 5 το πρωί και έχεις και 6 μαθήματα για Σεπτέμβρη. Δεν αρκεί το απογευματινό διάβασμα! Θα κοπείς σε όλα!"

Αποτέλεσμα: Περνάω τα 3 στα 6 χρωστούμενα, το ενα δεν το έδωσα, στο άλλο κόπηκα και στο άλλο έγινε 100% λάθος που κόπηκα που πρέπει να το επισημάνω στον καθηγητή μπας και με περάσει. Αν με περάσει θα χω μόνο 2 χρωστούμενα για το επόμενο έτος. Καθόλου άσχημα για κάποιον που ξενυχτάει ως τις 5 τα καλοκαίρια ε; :mad:

4)Γυναίκες: Εδω τα πράγματα είναι υποφερτά. Απ την μια ψοφάνε να ξέρουν οτι ο παλικαράς που έθρεφαν 22 χρόνια "κερνάει μεζέ" την ξαναμμένη φίλη απο Αθήνα αλλά όταν ερχόμαστε στο κεφάλαιο "σχέση" (γιατί η γυναίκα δε μπορεί να είναι μόνο η προσωπική μου αυνανίστρα) αρχίζουν τα "Και σ' αγαπάει ε; Αμ αυτές θα σου φάνε το κεφάλι (το πάνω) και δε θα μπορείς να τελειώσεις τη σχολή μπλα μπλα μπλα"

ΓΕΝΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: Εχω να παω στο πατρικό μου απ τον Αύγουστο! Όσο πιο πολύ μένω μακριά, τόσο πιο καλά! Έχω και μια ψυχική ηρεμία να διατηρήσω! :clapup:

giostau · 02-11-05

Valder έγραψες!!! :clapup:

και εγώ ΚΑΘΕ φορά που κατεβαίνω στο πατρικό μου αυτά συμβαίνουν!!!

Οπότε το έχω πάρει πλέον απόφαση και κατεβαίνω σπάνια! (έχω να πάω από το Πάσχα! και τότε πήγα για 3 μέρες μόνο!!)

Unicorn η λύση είναι να βρεις μια δουλειά και σιγά σιγά να ανεξαρτητοποιηθείς!
Φυσικά αυτό δεν μπορεί να γίνει απ' τη μια μέρα στην άλλη!
Θέλει υπομονή και γερά νεύρα!
Κάνε αυτό που λέει η Ντού: Να τους πρήζεις συνέχεια, αλλά ΧΩΡΙΣ νεύρα... ήρεμα και πολιτισμένα!!!

nikita13 · 2 Νοεμβρίου 2005

Εμένα παιδιά ευτυχώς αν και είμαι γυναίκα η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική..Και αυτό συμβαίνει επειδή από μικρή είχα την ανάλογη συμπεριφορά και επιδίωκα να παίρνω πρωτοβουλίες..Από την 1η λυκείου έκανα την δική μου επανάσταση και μου δώσαν πάρα πολλές ελευθερίες αλλά με έναν όρο!Να μην δώσω δικαιώματα και να μην δουν αντίκτυπο στα μαθήματα μου!Δόξα το θεό τρια χρόνια δεν τους έδωσα παραμικρό δικαίωμα σε τίποτα και δεν στερήθηκα τίποτα ούτε εεξόδους ούτε τίποτα..Είναι και θέμα πως θα κερδίσεις την εμπιστοσύνη των δικών σου..Η κτητικότητα των γονιών αντιμετωπίζεται και στις περισσότερες περιπτώσεις εμείς την υποθάλτουμε γιατί από μικροί ρωτόντας τους τι να κάνουμε για το παραμικρό τους δίνουμε αυτό το δικαίωμα..Εγώ από μικρή έπαιρνα πρωτοβουλίες τις οποίες απλά τους τις ανακοίνωνα..Και έτσι συνηθίσαν..Τώρα που είμαι φοιτήτρια σε καμία περίπτωση δεν επεμβαίνουνε στην ζωή μου απλά μου δίνουν συμβουλές σαν φίλοι..μπορεί να περάσουν και 2 μέρες χωρίς να μιλήσω μαζί τους στο τηλ.Ειδικά ο πατέρας μου είναι άψογος σε όλα..Η μητέρα μου ναι θα γκρινιάξει για κάποια πράγματα για την σχολή που την παραμελώ(γιατί δεν τους λέω ψέμματα ποτέ) αλλά της το έχω ξεκαθαρίσει ότι είναι δικό μου θέμα..Γι'αυτό να ξέρετε ότι η συμπειφορά των γονιών καθορίζεται απόι την δικιά μας συμπεριφορά..Και κάθε φορά που ανεβαίνω στο πατρικό μου ότι θέλω κάνω και βγαίνω πολύ και όλα αλλά δεν μου λένε τίποτα ούτε γκρινιάζουν γιατί με τον τρόπο μου τους έχω βάλει σε αυτή την ρέγουλα..
Γι'αυτό Unicorn με μικρές λεπτομέρειες να τους δείχνεις ότι είσαι ενήλικη και ανεξάρτητη πλέον..

Subject to change · 02-11-05

Κι εγώ μια απο τα ίδια με Valder και giostau στον υπερθετικό βαθμό. Γιατί βλέπεις οι γονείς ήταν αριστούχοι στο Πολυτεχνείο και οι δύο και δεν μπορούν να αντέξουν το βλαστάρι τους να είναι μια μέτρια φοιτήτρια, ακόμα κι αν είναι επιλογή μου. Δεν γουστάρω ρε παιδί μου να μην έχω άλλα ενδιαφέροντα πέρα απο τη σχολή! Γιατί να το κάνω αυτό? Για να καταστρέψω τα καλύτερα μου χρόνια για να κάνω το 5. 8 ή 9 ή 10? So what? Άλλωστε δεν πρόκειται να ασχοληθώ με το αντικείμενο της σχολής και αυτό δεν λέν να το καταλάβουν. Μου λένε οτι αμα δεν σκοπέυω να ασχοληθώ με αυτό να την παρατήσω (ξέροντας οτι δεν θα το κάνω). Γιατί να την παρατήσω κύριοι? Να μείνω με ένα απολυτήριο λυκείου? Γιατί να μην την τελειώσω για την προσωπική μου μόρφωση και καλλιέργεια, ακόμα κι αν δεν ασκήσω το επάγγελμα? Γιατί να μην μπορούν να δεχτούν οτι η επιλογή μου για τη ζωή ΜΟΥ, είναι να τελειώσω τη σχολή με ένα μέτριο βαθμό και παράλληλα να μαθαίνω και να εξασκούμαι σε αυτό που πραγματικά θέλω?? Και ας πούμε η μάνα μου κάπως το δέχεται. Ο πατέρας μου δεν είναι καθόλου μα καθόλου συννενοήσιμος. Έχω προσπαθήσει άπειρες φορές να του εξηγήσω αλλά τίποτα. Κι έτσι αναγκάζομαι να τους λέω ψέματα γιατί απλούστατα δεν αντέχουν την αλήθεια... Όταν θεωρούν τραγικό να χρωστάω 2 μαθήματα, που να διανοηθώ να τους πω για τα 4 που πραγματικά χρωστάω?? Για να μείνω χωρίς λεφτά και να καταλήξω να μοιράζω φυλλάδια επι οχταώρου βάσεως? Αμ δε! Όταν είναι ζήτημα επιβίωσης, τα ψέματα είναι μονόδρομος.

Γι'αυτό και έχω να πάω εγώ να δω κάποιον απο τους 2 τους (μένουν χωριστά, καθ'οτι χωρισμένοι) απο τον Φλεβάρη του 2005 (τη μάνα μου) και απο ημ/νια που δεν θυμάμαι καν τον πατέρα μου (πρέπει να'ναι τουλάχιστον 1.5 χρόνος) αν και είχε έρθει ο πατέρας μου σε μένα το μαΐο :/:

nikita13 · 02-11-05

Και η κολλητή μου έχει δυο αριστούχουσ πτυχιούκους στο πολυτεχνείο γονείς και βρίσκεται νομική..Αλλα σε καμία περίπτωση δεν της ασκούν την πίεση που ασκούν σε σένα..Αυτό φτάνει στα όρια της υπερβολής και ίσως φταίει και το ότι είναι αρκετά μεγάλης ηλικίας όπως ανέφερες σε άλλο ποστ σου αν θυμάμαι καλά..

Skoulikadera--- · 02-11-05

Προσωπικά πιστεύω πως όσα λιγότερα ξέρουν οι γονείς μας για την ζωή που κάνουμε τόσο καλύτερα...Και τονίζω πως οι δικοί μου γόνεις καμία σχέση με αυτά που περιγράφετε, και δημοκράτικοι είναι, και διακριτικοί και αρκετά προοδευτικοί, όμως πότε δεν τους έλεγα πολλά ήτε για τις σπουδές μου ήτε για την προσωπική μου ζωή. Αν κάνεις το λάθος και δεν κόψεις την κουβέντα εκεί που πρέπει κααααάποια στιγμή έντασης ότι έχεις πει θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου!
:wall:

Subject to change · 02-11-05

To μεγάλο πρόβλημα είναι οτι ειδικά ο πατέρας μου, δεν ξέρω πως γίνεται αλλά σχεδόν ολονών των φίλων του τα παιδιά είναι αριστούχα σε πολύ καλες σχολές οπότε... είναι που είναι, τον επηρεαζουν και οι φίλοι του που έχουν τις ίδιες ηλικίες και απόψεις οπότε αφόδευσε εντός

nikita13 · 02-11-05

Αρχική Δημοσίευση από Skoulikadera---:
Προσωπικά πιστεύω πως όσα λιγότερα ξέρουν οι γονείς μας για την ζωή που κάνουμε τόσο καλύτερα...Και τονίζω πως οι δικοί μου γόνεις καμία σχέση με αυτά που περιγράφετε, και δημοκράτικοι είναι, και διακριτικοί και αρκετά προοδευτικοί, όμως πότε δεν τους έλεγα πολλά ήτε για τις σπουδές μου ήτε για την προσωπική μου ζωή. Αν κάνεις το λάθος και δεν κόψεις την κουβέντα εκεί που πρέπει κααααάποια στιγμή έντασης ότι έχεις πει θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου!

Δεν θα μπορούσες να τα πεις καλύτερα,συμφωνώ απόλυτα..Το έχω κάνει αυτό το λάθος αλλά πλέον πήρα το μάθημα μου

Subject to change · 02-11-05

Αρχική Δημοσίευση από Skoulikadera---:
Αν κάνεις το λάθος και δεν κόψεις την κουβέντα εκεί που πρέπει κααααάποια στιγμή έντασης ότι έχεις πει θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου!

Πολύ σωστό αυτό!! Πολλές φορές έχω κάνει το λάθος και πάνω σε μια στιγμή που είμαστε "καλά" έχω πει περισσότερα απ'οσα έπρεπε και όταν το χρειαστούν το χρησιμοποιούν εναντίον μου!

Αλλά που θα πάει, θα γυρίσει ο τροχός, θα **** κι ο φτωχός (ούπς αυτό είναι απο άλλο ανέκδοτο

)

MonaXoS · 02-11-05

Valder, τρομερό το Post σου!!! :thumbsup:

Και εγώ μια από τα ίδια... Μιας και σπουδάζω πολύ μακριά (Κύπρος είναι αυτή...) αναγκαστικά πηγαίνω χριστούγεννα και καλοκαίρι. Τα χριστούγεννα αντέχονται, για΄τι είναι λίγες μέρες, αλλά αυτό το καλοκαίρι, με τιποτα!!!

Τις πρώτες μέρες όλα έιναι ρόδινα. "Πάρε λεφτά αγόρι μου να φας κάτι. " "Έχω δικά μου μαμά..." " Το ξέρω, απλά δεν πρέπει να τα τρως"

Και μέσα καλοκαιριού αρχίζει η γκρίνια... "Γιατί δεν πιάνεις μια δουλειά" "Αφού έχω αρκετά ρε μάνα για να βγάλω το καλοκαίρι, να πληρώσω το νοίκι όταν θα πάω και να έχω και λίγα για μετά" "Ναι, αλλά πρέπει να δουλέυεις"... και μετά πάμε και σε πιο προσωπικές υποθέσεις και δεν θέλω να καν να τις συζητώ...

Οπότε τι να πω.. όσο πιο μακριά μένεις από τους γονείς σου, σε τόσο καλύτερη ψυχολογική κατάσταση είσαι!

Skoulikadera--- · 02-11-05

Αρχική Δημοσίευση από Michelle:
Πολλές φορές έχω κάνει το λάθος και πάνω σε μια στιγμή που είμαστε "καλά" έχω πει περισσότερα απ'οσα έπρεπε και όταν το χρειαστούν το χρησιμοποιούν εναντίον μου!

ΑΚΡΙΒΩΣ! Αυτό το "καλά" που λες είναι που σε ξεγελάει και πιστεύεις ότι οι γονείς σου μπορεί κάποιες στιγμές να κουβεντιάσουν σαν φίλοι σου...(Τεράστια βλάκεια αυτό δεν συμβαίνει ποτέ, και καλύτερα, δεν μπορούν όλοι να έχουν τους ίδιους ρόλους στην ζωή μας)

Ενήλικα "παιδιά" και ανεξαρτησία από την οικογένεια

Νεοφερμένος

Διακεκριμένο μέλος

Διάσημο μέλος

Περιβόητο μέλος

Νεοφερμένος

Διακεκριμένο μέλος

Επιφανές μέλος

e-steki.gr Founder

Δραστήριο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Διάσημο μέλος

e-steki.gr Founder

Διάσημο μέλος

Δραστήριο μέλος

e-steki.gr Founder

Διάσημο μέλος

e-steki.gr Founder

Διάσημο μέλος

Δραστήριο μέλος