Αυτοπεποίθηση και φοβίες

Καγίρι μου, θέτεις δύο θέματα.
Για μένα είναι άλλο το πως παρουσιάζεσαι σε άλλους ανθρώπους και το αν έχεις την ικανότητα να στηρίξεις τον εαυτό σου, και άλλο το τι όντως πιστεύεις για σένα...

Όσον αφορά το πρώτο, καλό είναι να βλέπεις σοβαρά τις συζητήσεις σου με συναδέλφους, ανώτερους... Θέλεις να σε βλέπουν εκείνη την ώρα σαν κοριτσάκι; Όχι βέβαια!!
Δοκίμασε ξεκινώντας από πιο μικρές προκλήσεις. Στην εφορία, στο γραφείο, στο ταξί, όταν παραγγέλνεις τον καφέ σου.. Πρόσεξε την άρθρωσή σου, κοίτα τον άλλον στα μάτια, παρατήρησε αν οι εκφράσεις σου είναι υπερβολικά "καθημερινές", αν οι φράσεις σου μένουν ανολοκλήρωτες. Ναι, θέατρο είναι. Είναι η παράσταση του εαυτού σου, και καλό είναι να σου γίνει συνήθεια...

Όσο για το τι παίζει μέσα στην ψυχούλα σου, είναι πιο δύσκολο.
ΠΡΟΦΑΝΩΣ και είσαι ένας ικανός άνθρωπος, τελείωσες μία δύσκολη σχολή και τώρα μπαίνεις και στο επάγγελμα.
Αν όμως δε διαχωρίσεις τον Τζέκυλ και τον Χάιντ μέσα σου, βγάζοντας έξω τον σωστό κάθε φορά, θα σε φάνε ζωντανή.
Σε όλες μας αρέσει το make up, τα κοκκαλάκια, ο χορός, αλλά αυτό δεν το δείχνουμε στον εργασιακό χώρο, δεν το αφήνουμε εμφανές στην εικόνα μας.

Ουσιαστικά δε σε ξέρω, αλλά έχω περάσει κι εγώ από αυτή τη φάση και λίγο μιλάω και στον εαυτό μου τώρα. Άλλο να είναι κανείς χαζοχαρούμενο με την παρεούλα του, κι άλλο να πατάει πόδι στη δουλειά. Προσωπικά αναγκάστικα να το μάθω the hard way, σε μία ξένη γλώσσα, μέσα από μικροαποτυχίες (ή έστω απογοητεύσεις) και συνειδητοποιώντας ότι για κάποιους ήμουν "λάιτ" και στη δουλειά, απλά και μόνο γιατί με ήξεραν πρώτα σα φίλη, άρα σαν παρτσακλό.

Ελπίζω να μη χρειαστεί να μάθεις κι εσύ έτσι το να πατάς πόδι.
Έχει σημασία τόσο το να μην πάψεις να πιστεύεις σε σένα, σε ό,τι κατάφερες, σε ό,τι πρόκειται να καταφέρεις, και στους ανθρώπους που πιστεύουν σε σένα. Πολλών μας οι γονείς μας θεωρούν μικρούς ήρωες και δεν είναι γιατί "...και η μαϊμού το μαϊμουδάκι της".

Ελπίζω να βγάζουν νόημα όσα γράφω. Σκέψου το πόσο σε υποτιμάει, το να σε βλέπει κάποιος μη-φίλος σαν κοριτσάκι.

Νι Καγίρι μου, αλλά αν αλλάξεις δουλειά, αυτούς τους τωρινούς συναδέλφους μπορεί να τους συναντήσεις στο μέλλον... και να μη θέλεις να πούνε "αχ το χαρούμενο του πρώτου ορόφου! Τι κάνεις μικρή;"
Όλοι νιώθουμε εκνευρισμό και ταχυπαλμία σε κάποιες φάσειες της δουλειάς, ειδικά σε νέες καταστάσεις...
Οπότε επεισή τρώγοντας έρχεται η όρεξη, ξεκίνα το πράκτις. Μη σε υποτιμάνε, πόσο ΔΕΝ το αξίζεις...

εφόσον δεν είσαι καλή στο θέατρο, πρέπει απλά να κάνεις πρόβες και να μάθεις καλύτερα τις ατάκες σου

ξεκίνα με πρόβες στον καθρέπτη σου και στη συνέχεια δοκίμασε να σε βοηθήσουν άνθρωποι δικοί σου ... οι φίλοι σου ή κάποιος απ τους γονείς σου

ένα μικρό τρικ πάντως για να μην αποσπάται η προσοχή σου στις συνεντεύξεις και να δείνεις και την εντύπωση ότι κοιτάς τον άλλον κατάματα, είναι να τον κοιτάζεις ανάμεσα στα φρύδια
(αρκεί να μην σε πιάσει κανα σπαστικό κι αρχίσεις και σκέφτεσαι ότι θα ήταν καλύτερα αν έβγαζε αυτή την τριχούλα εκεί και να κουρέψει την άλλη τριχούλα που πετάει )

Αρχική Δημοσίευση από kajira:

Αχαχαχαχα! Το ξέρω κι εγώ αυτό το κόλπο με τα φρύδια, χουχου!

Θενκς Κουεδίνιμ
Θα κάνω πρόβες το βράδυ σπιτι στον καθρέφτη, αύριο και μεθαύριο έχω πολύ σημαντικά επαγγελματικά ραντεβού!

Click για ανάπτυξη...

ειδικά τα επαγγελματικά ραντεβού είναι εύκολα...
η ποικιλία των ερωτήσεων που σου γίνονται είναι συγκεκριμένη
σκέψου σαν εργοδότης, ετοίμασε καμιά 30αριά πιθανές ερωτήσεις, πρόβαρε τις απαντήσεις και θα είσαι μια χαρά

Είμαι μάλλον ο τελευταίος άνθρωπος που μπορεί να δώσει συμβουλές αυτοπεποίθησης γιατί πάσχω κι εγώ σ'αυτό τον τομέα (η καημένη η Angie-Ann έχει βαρεθεί να προσπαθεί να με πείσει ότι αξίζω κάτι...) αλλα επειδή θέλω να βοηθήσω με οποιο τρόπο μπορώ να τα πας καλά στα interview σου θα σου περιγράψω τη δικη μου εμπειρία. Λοιπόν εγώ πέρασα μονο μια και μοναδική συνέντευξη στη ζωή μου, ήμουν τυχερή και με πήραν οποτε δεν ξαναχρειάστηκε. Ήταν όμως αξέχαστη!

Όταν πήρα το πτυχίο μου είχα σκοπό να κάνω διδακτορικό αλλα στους τρεις μήνες δεν άντεξα και το παράτησα (άλλη πονεμένη ιστορία αυτή), έμαθα λοιπόν ότι παίρνουν κόσμο στην εταιρεία που είμαι τώρα και έστειλα ένα βιογραφικό. Τρεις μέρες μετά με κάλεσαν. Πανικόβλητη εγώ έκανα ο,τι μπορούσα για να μοιάζω μεγαλύτερη, φόρεσα ένα businesslike σακάκι για πρώτη φορα στη ζωή μου (never again!), ίσιωσα τα μαλλιά μου και αποφάσισα να φαίνομαι σοβαρή (ναι εγώ, γιατί τέτοια βλέμματα απορίας?) και professional (σταματα να γελάς τώρα γιατί δε θα συνεχίσω την ιστορία!)

Τη μέρα λοιπόν που έδινα συνέντευξη είχε βροχή, λάσπες παντού και όπως βγήκα από το taxi δεν ξέρω πως τα κατάφερα, πάτησα σε μια λακούβα η κάτι τέτοιο και έγινα ένα πενταβρωμικο γουρουνάκι χωρίς να το πάρω χαμπάρι! Το καλο της υπόθεσης ήταν ότι δεν κατάλαβα τίποτα γιατί το παντελόνι είχε λασπωθεί μονο από την πίσω μεριά κι εγώ συνέχιζα να νομίζω ότι είμαι μια χαρά (κούνια που με κούναγε!). Η συνέντευξη πήγε καλούτσικα αν και ήμουν πολύ τρακαρισμένη και αφού τελειωσε,την ώρα που γύρισα να φύγω μου είπε ο προϊστάμενος "a, έχει λασπωθεί λίγο το παντελόνι σου" οποτε γυρνάω και βλέπω τα μπατζάκια μου να είναι καφέ από τον αστράγαλο μέχρι το γόνατο, πως δε λιποθύμησα εκείνη τη στιγμή ακόμα δεν έχω καταλάβει!

Μη σε νοιάζει λοιπόν, μη σκέφτεσαι ποσο στραβά μπορεί να πάνε τα πράγματα γιατί τελικά αυτό δε σημαίνει τίποτα, δε χρειάζεται καν τσαμπουκάς, και λίγο τρακ να έχεις το καταλαβαίνουν και δείχνουν κατανόηση. Εγώ πιστεύω ότι ο τύπος το είχε δει από την πρώτη στιγμή και δεν είπε τίποτα μέχρι να τελειώσει η συνέντευξη γιατί φαινόταν ότι είχα άγχος και δεν ήθελε να με κάνει χειρότερα. Αφού λοιπόν κατάφερα να πάρω εγώ δουλειά έχοντας δώσει τη συνέντευξη βουτηγμένη στη λάσπη, σίγουρα μπορείς κι εσύ να τα πας δυο φορες καλά!

Σου εύχομαι καλή επιτυχία! Και προσοχή στις λακκούβες άμα βρέχει!

Λοιπόν, χαίρομαι που επανέφερες το θέμα... Έχω κι εγώ μία κρίση χαμηλής απτοπεποίθησης...

Επηρεάζει το πώς παρουσιάζω τον εαυτό μου, πώς μιλάω... Το μόνο, για το οποίο ήμουν βέβαιη παλιότερα, ήταν η δουλειά μου και η σοβαρότητα στην απόδοσή μου... Ε, τελευταία, και ειδικά τους τελευταίους μήνες που κυνηγάω κάτι καλό, νιώθω πολύ αγχωτική και αβέβαιη πριν από όποιο βήμα.

Πφ, παλιότερα ήμουν ντροπαλή μέχρι αηδίας στα διαπροσωπικά, ενώ η αυτοπεποίθησή μου σε θέματα συμπεριφοράς, ομορφιάς κλπ, ήταν στον πάτο. Για διάφορους λόγους.