Ο Όμιλος Λόγου-Σκέψης

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
"Όσοι πιστοί προσέλθετε...", να σχηματίσουμε έναν "ΟΜΙ.ΛΟ.Σ."( ΟΜΙΛΟΣ ΛΟΓΟΥ-ΣΚΕΨΗΣ). Είναι κατορθωτός μέσω του Διαδικτύου; Προτείνω το θέμα και κάνω την πρώτη σχετική "εισήγηση". Μπορεί ο καθένας να κάνει τη δική πρόταση-εισήγηση. Σε πρώτη φάση δηλαδή, να γίνει η σχετική "ζύμωση". Ιδού η "πρόκληση":

Ο Όμιλος (Lʼ΄Elite)



Κρατούσα μετάφραση της ελληνικής λέξης «όμιλος» στη γαλλική γλώσσα είναι, η «Έlite». Ως όρος η συγκεκριμένη λέξη πολιτογραφήθηκε και στην αγγλική γλώσσα, αρχικά στο λεξιλόγιο των εμπόρων. Έτσι πέρασε σε όλες τις επιμέρους «εθνικές αγορές» της Δύσης, με τη σημασία της «διαλεχτής μερίδας»( της «αφρόκρεμας») των κάθε είδους εμπορευμάτων. Η μεταφορά του όρου στην Κοινωνιολογία και την πολιτική ανάλυση έγινε από τον V. Pareto με το έργο του «Η Διάνοια και η Κοινωνία»[The Mind and Society].
Οι Έλληνες χρησιμοποίησαν τον όρο «όμιλος», αντί το πρωτο-ελληνικό «όμος» ή «ομάς». Αναφερόταν πάντα σε ομάδα ανθρώπων με συγκεκριμένα ενωτικά χαρακτηριστικά (δεσμούς) μεταξύ τους και συγκεκριμένους σκοπούς της σύμπραξής τους. Κυριολεκτικά, ο όμιλος είναι «ομάς λόγου-σκέψης».
Η ελληνική «ομάς» έχει δομή και συγκρότηση, αλλά μόνον οριζόντια: «ο είς για όλους και όλοι για τον ένα». Καταγωγή της πρωτο-ελληνικής λέξης είναι η ιαπετική ομογλωσσία, που μέχρι τα μέσα της τρίτης π.Χ. χιλιετίας, διατήρησε γύρω από το φώνημα « omo»(ομο) μία στάση, ανάλογη με εκείνη που προήγαγε στη Δύση της Ρώμης, ο εβραϊκός αποκρυφισμός και το συνακόλουθο μʼ αυτόν «θρησκευτικό συναίσθημα», για το «Όνομα του Θεού». Το «omo» της ελληνικής ομάδας ενυπήρχε, στην «ομόνοιά» της. Σπάνιο φαινόμενο για τους Έλληνες, αλλά συνέβαινε σε περιστάσεις, όπως πχ με τους Πέρσες στις Θερμοπύλες.
Οι ιαπετικοί λαοί, μέχρι να εκδηλωθεί από τα πρώτα χρόνια ακόμη της «Ρωμαϊκής Εποχής» ο μυστικοπαθής εκχυδαϊσμός της ελληνικής σκέψης, είτε ως «Ιουδαϊσμός» είτε ως κάποιο Νεο- του ήδη πολυμελλισμένου Ελληνισμού και της Σκέψης του, δεν είχαν παρά μόνον μία «μαθηματικού τύπου» αναγνώριση, σε κάθε αναφορά στο «όνομα» κάποιου θεού. Ανάμεσα σʼ αυτούς, είχαν και εκείνον, που για τα «μετα-χριστιανικά» χρόνια της Δύσης, θα ήταν ο μεγάλος «άγνωστος Χ», της «αραβικής», βασικά, Άλγεβρας.
Το « omo» λοιπόν της ιαπετικής ομογλωσσίας, πριν οι λαοί που τη συνθέτανε ως «οικουμενική γλώσσα» γίνουν «μωσαικό εθνών και φυλών», ήταν ιερό, επειδή για όσους γνώριζαν να το προφέρουν με «σωστή σκέψη και αναπνοή», ήταν ταυτόχρονα, και ρήμα και αριθμός. Τα πρωτοελληνικά φύλα(2000 π.Χ. περίπου, Αχαιοί), θα το έφερναν στις ακτές του Αιγαίου, με την πρακτική σημασία «δρώ εναντίον…»
(υπονοώντας «του Κρόνου»!). Κατά την ομηρική εποχή του Ελληνισμού, ο μύθος θα συγκρατήσει την παράδοση του «ομο», στην περί του Διός λαϊκή παραμυθία του. Ο Δίας είναι και «Ζευς», ως εγγυητής της ιερότητας του χαμένου και λησμονημένου «omo», μεταξύ «θεών τε και ανθρώπων». Η «ομάς» των Ελλήνων έχει οριζόντια δομή και κίνηση: «Ο Είς, υπέρ Άπάντων και Άπαντες, υπέρ Ενός».
Αντίθετα, ο μετα-ελληνικός(«ρωμαϊκός») εκχυδαϊσμός στη σχέση της Ελληνικής Σκέψης και των (Αρχαίων) «Μυστηρίων», με άρμα την πρώτολια τότε και «ανθελληνικών προθέσεων» λαϊκή αίρεση των «Ιουδαίων»( οπαδών του Ιούδα Ασμοδαίου και των συν αυτώ «νεο-ιερέων» εποχής), θα καθιέρωνε και θα εδραίωνε, την κατακόρυφη, πυραμιδική ιεράρχιση: «Ο Είς,», στην κορυφή της «πυραμίδας». Ήταν η εποχή του Καίσαρα και του Αύγουστου, στη Ρώμη.
Η «Δώδεκα» των Χριστιανών, μέχρι να συμβεί ο «διωγμός της Ιερουσαλήμ», η δολοφονία του Γαλιλαίου Ιάκωβου και η εκτέλεση του Έλληνα Στέφανου (του «Πρωτομάρτυρα»!), ήταν μία τυπική ελληνική «ομάς». Όλοι κι ο καθένας ξεχωριστά, ήταν «ίσοι», μεταξύ «ίσων». Η περί «κλειδοκρατορίας» παραμυθία, θα αποκτούσε πρακτική «εκκλησιαστική αξία», από τα μέσα του 4ου μ.Χ. αιώνα και μετά, απούσης πλέον της «ζώσας χριστιανικής μαρτυρίας» και πίστης. Ήδη όμως κι ο ("ιστορικός") «Χριστιανισμός» θα ενεχόταν, για την αντικατάσταση του «σταυρού» με την λόγχη και άφθονο «αδικοχαμένο αδελφικό αίμα», σε Ανατολή και Δύση της Αυτοκρατορίας.
Στη κυριολεκτική της λοιπόν σημασία, η λέξη «όμιλος» αποτελεί νεολογισμό του «ομάς των ομάδων», ως ιστορική πραγματικότητα (συμβαίνουσα του συγκεκριμένου χρόνου και από συγκεκριμένα ανθρώπινα πρόσωπα) οριζόντιας πάντα δομής, κίνησης και έκτασης. Δηλωτικό χαρακτηριστικό του ομίλου, αποτελεί η «ομόνοια» μεταξύ των προσώπων όλων των ομάδων. «Ομάς, μη ομονοούσα, νομάς εστί» και, κατά συνέπεια, «εκτός ομίλου» και «πόλεως»!
Ο όμιλος νοείται μόνον όταν επιτυγχάνεται ελεύθερα και ιστορικά και όχι ως «ιδεολογική θεώρηση» και «καταστατική σύνταξή» της ελευθερίας κάποιων προσώπων, έναντι των μελλοντικών τους ατομικών επιθυμιών. Ο όμιλος είναι σύναξη ανθρώπων, εκτός «χειροποίητων ναών», αλλά «νουνεχών». Παραμένει «κρίσιμος», όσο αντέχει το βάρος της ελευθερίας που τον γεννάει και σέβεται τις ιδιοτροπίες της ιστορίας, που τον ζωογονεί και τον διατηρεί. Είναι αδιαμόρφωτος, γιατί πρώτιστος λόγος ύπαρξής του είναι η ανάγκη διαμόρφωσης ( του παρόντος ως μέλλον). Ο όμιλος, σαν δομή, είναι εξαιρετικά ακατάλληλος για «στρατιωτικές αναγκαιότητες». Είναι «αντιπολεμικός», ως παιδί ελεύθερης και ιστορικής ομόνοιας, νουνεχών ανθρώπων. Ένα τέτοιο παιδί αναμφίβολα θα μπορούσε να μπει στο ίδιο ποτάμι, περισσότερες από δύο φορές!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Αγαπητέ φίλε, διάβασα με προσοχή και επανειλημμένως το κείμενό σου πριν αποφασίσω να απαντήσω, για να δηλώσω κι εγώ τη συμμετοχή μου, στον όμιλο που προτείνεις.
Μόνο ένας όμιλος με τον τρόπο που το θέτεις θα μπορούσε να εγγυηθεί την ελευθερία της σκέψης και την αγαθή χρήση των ιδεών και των ανακαλύψεων που θα μπορούσε να δημιουργήσει η αλληλεπίδραση ανθρώπων ίσων μεταξύ ίσων, σε μια οριζόντια δομή που μπορεί να γεννήσει αέναη κίνηση.

Δυστυχώς η επιβολή των Ιουδαϊκών προτύπων, χωρίς την παραμικρή διάθεση ρατσισμού, αλλά με τη διαλεκτική θέση και αντίθεση του όρου, έχει εμπεδωθεί τόσο βαθιά και έχει γαλουχήσει με τόσο εθιστικό τρόπο τις μέχρι τούδε γενεές, που η έννοια της ομάδας με την πρώτο-ελληνική της απόδοση, αποτελεί για κάποιους από μας, μια αχνή παιδική ανάμνηση, από την εποχή που δεν είχαμε ακόμη την ανάγκη για εξουσία.

Κάποια γεγονότα των τελευταίων ημερών μου έδειξαν ότι πολύ λίγοι μπορούν να συνυπάρξουν μέσα σε έναν Όμιλο και να δεχθούν τους αξίους στους κόλπους τους.

Ας δοκιμάσουμε λοιπόν να μπούμε δυο φορές στο ίδιο ποτάμι. Άλλωστε είμαστε ήδη συνταξιδιώτες στις άγριες θάλασσες της νόησης, έτσι που άλλη μια επικίνδυνη απόπειρα δε θα 'ναι για μας υπερβολή.

Δεν πιστεύω πως θα βρεθούν πολλοί που θα θελήσουν να συμμετάσχουν αν όμως υπάρξουν κάποιοι, θα τους καλούσα να διαβάσουν προσεκτικά το κείμενό σου και να δηλώσουν συμμετοχή, μόνο εφ' όσον κατανοούν ξεκάθαρα το νόημά του.

Και μια προειδοποίηση: Η συμμετοχή σε έναν όμιλο που απαρνείται κάθε μορφής εξουσιαστική δομή, ενέχει σοβαρότατους κινδύνους μιας και κάτι τέτοιο θεωρείται αιρετικό και υπερφίαλο. Ας μην ξεχνάμε πως η μοίρα του Στεφάνου ήταν δημόσιος λιθοβολισμός...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Εδώ είμαστε…λοιπόν!

Δεν είμαστε εδώ, ούτε για κάποια ξεχωριστή πίστη, ούτε για κάποιο συγκεκριμένο ιδανικό, μα ακόμη πιο πολύ, ούτε για να οργανώσουμε ό,τι από μόνο του είναι για αποδιοργάνωση. Εδώ πρώτʼ απʼ όλα συμμετέχουμε στην αποδιοργάνωση, ως αξεχώριστα, όμως, δεδομένα της.
Εδώ ξεκουράζουμε τον Παρατηρητή μας ως Παρατηρούμενό (μας) και στοχαζόμαστε μαζί. Σκεφτόμαστε εδώ μαζί, αλλά όχι σα να έχουμε ένα μυαλό, έναν νου. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να έχουμε έναν νου και στο να σκεφτόμαστε μαζί.
Το να έχουμε έναν νου θα σήμαινε, ότι έχουμε καταλήξει σε ένα συμπέρασμα, έχουμε βρει κάποιες πίστεις, κάποιες αντιλήψεις. Αλλά το να σκεφτόμαστε εδώ μαζί, είναι εντελώς διαφορετικό. Το να σκεφτόμαστε μαζί σημαίνει ότι έχουμε την κοινή ευθύνη να παρατηρούμε αντικειμενικά και όχι προσωπικά, «υποκειμενικά», τα όσα συμβαίνουν.
Ο κόσμος (των ανθρώπων) κατά γενική πεποίθηση οδεύει μία καταστρεπτική πορεία αδιέξοδου κορεσμού, που ολοφάνερα δεν μπορούν να σταματήσουν οι «πολιτικοί του εφικτού»(Τεχνοκράτες). Πίσω όμως απʼ αυτή τη γενικευμένη πεποίθηση, δεν είναι μικρή και η αμήχανη δυσπιστία των λαϊκών ανθρώπων προς τους επιστήμονες, τον «κλήρο» της θρησκείας που αποκάλυψε ο 20ος αιώνας, με την ανακάλυψη του «Φωτονίου»(1902). Ούτε βέβαια μπορούμε να βασιζόμαστε και στον φαύλα επαναλαμβανόμενο λόγο των οργανωμένων «περί Θεού διακεκριμένων αιρέσεων»(«ιστορικών θρησκειών») του κόσμου.
Ο κόσμος είναι ήδη τόσο απόλυτα οργανωμένος σε «Τράπεζες» και «Χρηματιστήρια», ώστε κάθε ενέργεια που καταναλώνεται για τη συντήρηση αυτής της «Οργάνωσης», να αποτελεί εγκληματική «δαπάνη χρόνου», προς το ήδη προβλέψιμο(μετρήσιμο), ως «αναπόφευκτο», Μέλλον. Τι μπορεί τότε να κάνει ένας άνθρωπος; Τι, δέκα, εκατό, χίλιοι και όσο περισσότεροι γίνεται άνθρωποι; Είναι κρίση διανοητική, ή οικονομική, ή εθνική(πολιτισμική), με όλη τη φτώχεια απέναντι στην ευδιάκριτη χλιδή, τη σύγχυση αντάμα με την αμήχανη αδιαφορία, την αναρχία παράλληλα με την αυταρχία, την παρανομία, με την πολυνομία, την Τρομοκρατία, με την Αντι-Τρομοκρατία και, με την απειλή πάντα της επόμενης «θεομηνίας»;
Παρατηρώντας όλʼ αυτά, ποια είναι η ευθύνη μας; Ενδιαφερόμαστε για όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο; Ή μήπως ενδιαφερόμαστε μόνον για την προσωπική μας καλοπέραση και σωτηρία; Στο σημείο αυτό χρειάζεται να σκεφθούμε μαζί, αλλά ο καθένας μας ξεχωριστά μες στη συνείδησή του, στη σκέψη του.
Να παρατηρήσουμε αντικειμενικά τα όσα συμβαίνουν, όχι μόνον εξωτερικά, αλλά και μέσα στη συνείδηση, στη σκέψη μας, εξαιτίας αυτών, στον τρόπο που ζούμε, στις πράξεις και στις σχέσεις μας. Είναι απαραίτητο να είμαστε ξεκάθαροι(«ευκρινείς») και ειλικρινείς στο σημείο αυτό. Εμείς δεν ενδιαφερόμαστε καθόλου για την ατομική σωτηρία, αλλά ενδιαφερόμαστε, όσο πιο σοβαρά μπορούμε, για το πώς έχει καταντήσει ο ανθρώπινος νους, για τα όσα αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα από αυτή την κατάντια. Ενδιαφερόμαστε σαν ανθρώπινα πλάσματα σαν άνθρωποι με ξεχωριστό και μοναδικό νου ο καθένας, χωρίς αυτοκόλλητες ετικέτες που προδίδουν αυτή τη μοναδικότητα. Γιατί τότε, δεν μπορούμε, ούτε να σκεφτόμαστε ούτε να ενδιαφερόμαστε μαζί.
Ενδιαφερόμαστε να παρατηρήσουμε τον κόσμο και να εξετάσουμε, τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος σʼ αυτό τον κόσμο: ποιος είναι ο ρόλος του; Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, στο ραδιόφωνο, στις εφημερίδες, στην τηλεόραση, στο Διαδίκτυο, υπάρχουν φονικά, πείνα, αρρώστια, εκρήξεις βομβών, φυσικές καταστροφές, τρομοκρατικές πρακτικές και αντιτρομοκρατικές υπερβολές, απαγωγές, απάτες, αδιαφανείς διαπλοκές και παρόμοια. Κάθε ημέρα: τα ίδια και επί τα αυτά. Αλλά, ας είμαστε ειλικρινείς και ξεκάθαροι: σιγά-σιγά, δίνουμε προσοχή, ίσως το περισσότερο, μόνον όσο και σε μία ταινία του σινεμά!
Ας δώσουμε λοιπόν λίγη περισσότερη προσοχή κι ας παρατηρήσουμε…
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

iJohnnyCash

e-steki.gr Founder

Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
Νεωεύς, στο παραπάνω μήνυμα σου θίγεις πολλά θέματα ταυτόχρονα, είναι αξιοσημείωτος ο τρόπος της σύνδεση. Ωστόσο εγώ θα προσπαθήσω να σταθώ μόνο σε όσα διαφωνώ.

Αναφέρεσαι στην συλλογική σκέψη, μάλιστα την εξυψώνεις. Ωστόσο αυτή η τόνωση εμπεριέχει κάποιους κινδύνους για την εξέλιξη. Συγκεκριμένα η πλειοψηφία μπορεί να οδηγήσει στον αφανισμό απόψεων που ναι μεν την δεδομένη στιγμή να είναι πομπώδες ή ονειροπαρμένες αλλά έπειτα, από την κατάλληλη επεξεργασία, μπορεί να οδηγήσουν στην πρόοδο. Απλά καθετί συλλογικό πρέπει να εμπεριέχει τους κατάλληλους μηχανισμούς για διορθώσεις έτσι ώστε να ήμαστε σίγουροι ότι η πλειοψηφία δεν πράττει με βάση την απερισκεψία. Ας μην ξεχνάμε ότι η "τρελοί" είναι υπεύθυνοι για την μεγαλύτερη πρόοδο.

Κατηγορείς βασικούς θεσμούς της οικονομίας ότι δρουν σαν μαγνήτης σπατάλης χρόνου. Κάτι το όποιο εμπεριέχει την λανθασμένη συλλογική πορεία. Μέσα από από αυτούς τους θεσμούς της οικονομίας δίνεται η πολυτέλεια μια απόφαση, μια πολιτική, μια ιδέα αλλά και μια αξία να κριθεί. Στην αρχή της κριτικής μπορεί να οδηγηθούμε σε αρκετούς ενθουσιασμούς αλλά και σε υπεραξίες ή ακόμη σε υποτίμηση. Ωστόσο κάπου στα μέσα ένας αόρατος μηχανισμός, ο λεγόμενος "διόρθωση" λύνει αυτά το προβλήματα. Ας μην ξεχνάμε ότι χωρίς αυτούς θεσμούς πολλές ιδέες, πολιτικές και αξίες, που έχουν ενσωματωθεί στην κοινωνική καθημερινότητα, πολύ πιθανών να μην είχαν σάρκα και οστά.

Επίσης κάτι τελευταίο, κατηγορείς αρκετούς συνανθρώπους μας ότι επιδιώκουν την καλοπέραση. Ναι μεν έχεις δίκαιο αλλά ξεχνάς ότι το πρώτο στάδιο της εξέλιξη απαιτεί να ήμαστε οι ίδιοι ευτυχισμένοι και να έχουμε την κατάλληλη αυτοεκτίμηση. Καμία εξέλιξη δεν έχει ουσιαστικό νόημα αν δεν νιώθουν οι πρωταγωνιστές ευτυχισμένοι. Σε παραπέμπω στην πυραμίδα του maslow αλλά και σε λόγια του ταλαντούχου John Nash.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Νεωεύς, στο παραπάνω μήνυμα σου θίγεις πολλά θέματα ταυτόχρονα, είναι αξιοσημείωτος ο τρόπος της σύνδεση. Ωστόσο εγώ θα προσπαθήσω να σταθώ μόνο σε όσα διαφωνώ.

Αναφέρεσαι στην συλλογική σκέψη, μάλιστα την εξυψώνεις. Ωστόσο αυτή η τόνωση εμπεριέχει κάποιους κινδύνους για την εξέλιξη. Συγκεκριμένα η πλειοψηφία μπορεί να οδηγήσει στον αφανισμό απόψεων που ναι μεν την δεδομένη στιγμή να είναι πομπώδες ή ονειροπαρμένες αλλά έπειτα, από την κατάλληλη επεξεργασία, μπορεί να οδηγήσουν στην πρόοδο. Απλά καθετί συλλογικό πρέπει να εμπεριέχει τους κατάλληλους μηχανισμούς για διορθώσεις έτσι ώστε να ήμαστε σίγουροι ότι η πλειοψηφία δεν πράττει με βάση την απερισκεψία. Ας μην ξεχνάμε ότι η "τρελοί" είναι υπεύθυνοι για την μεγαλύτερη πρόοδο.

Κατηγορείς βασικούς θεσμούς της οικονομίας ότι δρουν σαν μαγνήτης σπατάλης χρόνου. Κάτι το όποιο εμπεριέχει την λανθασμένη συλλογική πορεία. Μέσα από από αυτούς τους θεσμούς της οικονομίας δίνεται η πολυτέλεια μια απόφαση, μια πολιτική, μια ιδέα αλλά και μια αξία να κριθεί. Στην αρχή της κριτικής μπορεί να οδηγηθούμε σε αρκετούς ενθουσιασμούς αλλά και σε υπεραξίες ή ακόμη σε υποτίμηση. Ωστόσο κάπου στα μέσα ένας αόρατος μηχανισμός, ο λεγόμενος "διόρθωση" λύνει αυτά το προβλήματα. Ας μην ξεχνάμε ότι χωρίς αυτούς θεσμούς πολλές ιδέες, πολιτικές και αξίες, που έχουν ενσωματωθεί στην κοινωνική καθημερινότητα, πολύ πιθανών να μην είχαν σάρκα και οστά.

Επίσης κάτι τελευταίο, κατηγορείς αρκετούς συνανθρώπους μας ότι επιδιώκουν την καλοπέραση. Ναι μεν έχεις δίκαιο αλλά ξεχνάς ότι το πρώτο στάδιο της εξέλιξη απαιτεί να ήμαστε οι ίδιοι ευτυχισμένοι και να έχουμε την κατάλληλη αυτοεκτίμηση. Καμία εξέλιξη δεν έχει ουσιαστικό νόημα αν δεν νιώθουν οι πρωταγωνιστές ευτυχισμένοι. Σε παραπέμπω στην πυραμίδα του maslow αλλά και σε λόγια του ταλαντούχου John Nash.
Αγαπητέ Ε-Β, μένω υπόχρεος και σ΄ευχαριστώ, για τον προβληματισμό στον οποίο με οδηγείς με την παρπάνω παρέμβασή σου. Θα την μελετήσω. Από πρώτη ανάγνωση διαβλέπω, ακριβώς αυτό που επιθυμούσα ξεκινώντας αυτό τον διάλογο: να γίνουν ορατές οι όποιες "παραλείψεις" μου ή, ίσως, και προκλήσεις για τις όποιες "διαφωνίες". Συνεχίζουμε λοιπόν...

Τι συμβαίνει;

Τι συμβαίνει αλήθεια στον κόσμο; Πριν ακόμη απαντήσει κανείς, ο κόσμος ήδη έχει αλλάξει (πάλι) τόσο, ώστε δεν μένει παρά να επαναληφθεί η ίδια απορία: τι συμβαίνει αλήθεια στον κόσμο;
Αν θέλουμε νʼ αποτολμήσουμε κάποια απάντηση, να παρατηρήσουμε μαζί και να σκεφτούμε, είναι φρόνιμο να είμαστε ελεύθεροι απʼ τον εθνικισμό και τις όποιες σχετικές μʼ αυτόν διαμορφώσεις(προκαταλήψεις) μας φόρτωσε ο χρόνος. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε αλληλένδετοι, σαν ένα ολοζώντανο διαδίκτυο, όπου κι αν ζούμε. Είναι επείγουσα «ιστορική αναγκαιότητα» να συνειδητοποιήσουμε πόσο σοβαρόκαι πόσον επείγον είναι αυτό.
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε αλληλένδετοι, ως ένα ολοζώντανο διαδίκτυο. Κι εμείς οι άνθρωποι, επίσης, ζούμε με τη σκέψη. Ποια είναι η λειτουργία, η διαδικασία και το περιεχόμενο της σκέψης; Όλοι οι ναοί, όλοι οι πύργοι και οι ουρανοξύστες, τα χαμόσπιτα και οι παράγκες, οι εικόνες και ταʼ αγάλματα, τα βιβλία και οι λέξεις, ο πολιτισμός ολόκληρος, αρχαίος και σύγχρονος, όλʼ αυτό είναι προϊόν της σκέψης, είδωλα γεμάτα νεκρό χρόνο. Το γράμμα σκοτώνει το πνεύμα και η λέξη αρνείται το πράγμα. Καμία λέξη δεν είναι ιερή, κανένα βιβλίο, αναμάρτητο, αφού είναι προϊόν της ανθρώπινης σκέψης.
Λατρεύουμε την διάνοια. Εμείς οι άνθρωποι νομίζουμε ότι η διάνοια θα λύσει τα προβλήματά μας. Αλλά ούτε η διάνοια, ούτε οι συγκινήσεις και ο ρομαντικός συναισθηματικός, μπορούν να μας βοηθήσουν. Υποχρεούμαστε νʼ αντικρίσουμε τα πράγματα όπως είναι. Να τα παρατηρήσουμε από πολύ κοντά και νʼ αντιληφθούμε πόσο επείγον είναι να κάνουμε κάτι άμεσα, και όχι νʼ αφήσουμε το ζήτημα αυτό- το ζήτημα της σκέψης μας- στον επιστήμονα, στον πολιτικό και στο διανοούμενο.
Λοιπόν, πριν απʼ όλα, ας κοιτάξουμε πως έχει γίνει η ανθρώπινη συνείδηση. Γιατί η συνείδησή μας είναι αυτό που είμαστε. Αυτό που σκέφτομαι, αυτό που νοιώθω, οι φόβοι μου, οι ευχαριστήσεις μας, η αγωνία μου, η ανασφάλειά μας, η δυστυχία μας, η κατάθλιψη, η αγάπη, ο πόνος, η θλίψη κι ο υπέρτατος φόβος του θανάτου, είναι το περιεχόμενο της ανθρώπινης συνείδησης.
Αυτά είναι που αποτελούν αυτό που είμαστε και είσαι. Αν δεν κατανοήσουμε αυτό το περιεχόμενο κι αν δεν πάμε πέρα απʼ αυτό- αν βέβαια είναι ποτέ δυνατό!- δεν θα μπορέσουμε να δράσουμε σοβαρά, θεμελιακά, ριζικά, για να πραγματοποιήσουμε μία μεταμόρφωση, μία μεταλλαγή σʼ αυτή τη συνείδηση.
Για να ανακαλύψουμε ποια είναι η σωστή δράση, οφείλουμε να κατανοήσουμε το περιεχόμενο της συνείδησής μας. Μία συνείδηση γεμάτη σύγχυση, αβεβαιότητα, πίεση(στρες), παλινδρομούμενη από μία γωνία στην άλλη, από μία κατάσταση(πραγμάτων), στην αντίθετή της, μία τέτοια συνείδηση δεν μπορεί να καθοδηγήσει σε σωστή δράση.
Έχει πρωταρχική σημασία να φέρουμε τάξη μέσα στον εαυτό μας. Μες απʼ αυτή την (εσωτερική) τάξη θα υπάρξει και η εξωτερική. Διαμορφωθήκαμε, χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια χρόνια τώρα, για χάρη και χάρη της εξωτερικής τάξης. Κι ο νεκρός χρόνος είναι πάντα πιο βαρύς, απʼ τον παρόντα και μέλλοντα. Είναι ακριβώς το βάρος, απʼ όσου η σκέψη αντλεί πάντα, την ελαφρότητά της!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

iJohnnyCash

e-steki.gr Founder

Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
Χαίρομαι που λαμβάνω τόσο σύντομα μια εποικοδομητική απάντηση, με τιμά αυτό

Λατρεύουμε την διάνοια. Εμείς οι άνθρωποι νομίζουμε ότι η διάνοια θα λύσει τα προβλήματά μας. Αλλά ούτε η διάνοια, ούτε οι συγκινήσεις και ο ρομαντικός συναισθηματικός, μπορούν να μας βοηθήσουν.
Δεν θεωρώ ότι λατρεύουμε την διάνοια, θεωρώ ότι την φοβόμαστε. Δεν είναι τυχαίο που οι μεγαλύτερες διάνοιες του ανθρώπινου είδους τις αναγνωρίσαμε και τις αποδεχτήκαμε ως διάνοιες ... μετά τον θάνατο τους. Κάτι σαν υστεροφημία δηλαδή. Αυτό συμβαίνει επειδή η νόηση που εμπεριέχεται στο Ανθρώπινο είδος θέλει να βεβαιωθεί ότι αυτή η προκλητική διαφορετικότητα δεν θα δημιουργήσει ταραχή στο ανθρώπινο είδος, δεν θα ταράξει την αρμονία ή μάλλον καλύτερα, αυτή η ταραχή δεν θα γίνει αισθητή σε όσους ... δεν πρέπει. Ας μην ξεχνάμε ότι η νόηση έχει σαν μοναδικό σκοπό την επιβίωση, η επιβίωση είναι η μοναδική εξελικτική πορεία που δεν εμπεριέχει κανένα ρίσκο ή στην χειρότερη περίπτωση, το ρίσκο είναι συντηρητικού βαθμού. Αν αποδέχονταν έτσι απλά, αυτή την διαφορετικότητα, θα ρίσκαρε την ίδια ύπαρξη της.

Το ανθρώπινο είδος πολλές φόρες το φαντάζομαι σαν ένα τρένο. Στην πίσω μεριά βρίσκονται οι απλοί άνθρωποι, ο λαός όπως ανέφερες πιο πάνω, στην μπροστινή μεριά βρίσκεται όλη η πιθανή διαφορετικότητα, δηλαδή αυτούς που αποκαλώ, εγώ, τρελούς και εσύ διάνοια. Στο πίσω μεριά τα πάντα να φαίνονται ομαλά, αρμονικά, απλά όμως στο μπροστινό μέρος το σκηνικό αλλάζει, μετατρέπεται σε ένα πεδίο ταλαντώσεων, ταραχών, πολύπλοκων και τυχαίων αντιδράσεων. Ένα πεδίο που εμπεριέχει θόρυβο,αναστάτωση, ταχύτητα και κάθε τι που σχετίζεται με την σύγχυση, όπως ακριβώς και στις μηχανές ενός τρένου. Μοναδικός σκοπός και επιθυμία του μπροστινού μέρους είναι να σύρουν προς τα εμπρός το πίσω μέρος διατηρώντας, ωστόσο, την αρμονία, την ομαλότητα.

Παρατηρώ, με λύπη, μια δυσαρέσκια για την εξελικτική πορεία του ανθρωπινού είδους. Γιατί αυτό; :/:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

fantasmenos

Τιμώμενο Μέλος

Η Διαταραγμένη Προσωπικότητα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Θεολόγος και μας γράφει απο Μαυροβούνιο (Ευρώπη). Έχει γράψει 4,026 μηνύματα.
Θα ανακατευτώ κατα κάποιο τρόπο και εγώ στη συζήτηση όχι για να αναφερθώ στα κείμενα του Νωευς καθ' ολοκληρία (αυτό θα γίνει κάποια άλλη στιγμή γιατί θέλει πολύ χρόνο) αλλά στη συζήτηση περί διάνοιας ή τρελών και προόδου ή όχι του κόσμου σήμερα. Αναφέρει ο Exposed_Bone για την αναγκαία ύπαρξη των τρελών και τη κατεύθυνση την οποία δίνουν στο πίσω μέρος του τρένου για την εξασφάλιση της προόδου προς τα εμπρός. Νομίζω ότι παραβλέπεται το γεγονός ότι οι τρελοί δεν είναι πάντα οι υποκινητές της προόδου με τη θετική σημασία που της αποδίδουμε. Οι τρελοί παρέσυραν πολλές φορές το πίσω μέρος του τρένου σε συγκρούσεις με άλλα τρένα έχοντας άπειρα θύματα (αναφέρομαι στις πολιτικές ελίτ). Δεν είναι αναγκαίο πάντα οι τρελοί να επιζητούν το κοινό καλό. Πολλές φορές επιζητούν την πραγματοποίηση προσωπικών συμφερόντων (δεν αποκλείω όμως τον αλτρουϊσμό αρκετών από αυτούς). Επισημαίνεις τη δυσαρέσκεια που φαίνεται στο κείμενο του Nωευς για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Κατά τη γνώμη μου είναι λογικός και ο δικός σου προβληματιμός αλλά και η απαισιοδοξία του Νωευς. Η Δύση σήμερα μετά από τη σχεδόν ολική κατάρρευση των ιδεολογιών βρίσκεται σε μια καμπή κρίσιμη η οποία δημιουργεί τη σύγχυση και το προβληματισμό για το μέλλον. Σήμερα δεν υπάρχει η ασφάλεια της ιδεολογίας του κομμουνισμού ή της θρησκείας (τουλάχιστον όχι όπως παλιότερα) οι οποίες έταζαν τον επι γης παράδεισο. Το σημερινό σύστημα απογυμνωμένο σχεδόν από κάθε νομιμοποιητικό παράγοντα δεν είναι ικανό να τιθασεύσει τη συσσωρευμένη απαισιοδοξία. Το οικονομικό μοντέλο στο οποίο ζούμε τείνει σιγά-σιγά να χάνει τη πειστικότητα του. Οι άνθρωποι είναι απαισιόδοξοι γιατί βλέπουν ακριβώς, ένα καλύτερο κόσμο παλιότερα ο οποίος είχε μεγαλύτερη συνοχή από το σημερινό. Είναι φυσικό να αναζητούν κάτι το οποίο θα τους δώσει τη χαμένη τους σιγουριά, Το μέλλον τουλάχιστον από την οπτική αρκετών ανθρώπων φαντάζει αβέβαιο. Σκέψου μόνο μια φράση η οποία ακούγεται συχνά σε σχέση με τις γενιές. Η γενιά των σημερινών φοιτητών (η γενιά μου δηλαδή) θα είναι η πρώτη η οποία δε θα ζήσει καλύτερα από τη προηγούμενη γενιά. Αυτό ακούγεται συνήθως από τους μεσήλικες αλλά ήδη καλλιεργείται ένας αρνητισμός για το αύριο. Είναι λογικό να υπάρχει δηλαδη μια τέτοια απαισιοδοξία και η οποία εκφράζεται εδώ. Ο Νωευς από ότι κατάλαβα υποστηρίζει έναν μοντέλο εσωτερικής κατανόησης με εργαλείο το διαδίκτυο δημιουργώντας μια συζήτηση από άτομα τα οποία θα δρουν συλλογικά αλλά και ατομικά χωρίς να προσπαθούν να αποτελέσουν τη κορυφή ή τη βάση της πυραμίδας. Ένα αναρχικό σχήμα κατά τη γνώμη μου (με μια αφαιρετική εντελώς έννοια και αποκλείοντας το πολιτικό κομμάτι της και τη μορφή την οποία έχει λάβει σήμερα). Ο κύκλος έναντι της πυραμίδας στη συγκεκριμένη συζήτηση η οποία να έχει σα σκοπό αφού τα μέλη θα λειτουργούν ισότιμα την πρόταξη της αλήθειας έναντι της πειθούς. Χωρίς επιδιώξεις δηλαδή πέρα από την ανακάλυψη της αλήθειας... :)

Ελπίζω να κατάλαβα σωστα. Οποιαδήποτε ανακρίβεια είναι αποτέλεσμα του νεαρού της ηλικίας μου... lol :clapup:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Παρατηρώ, με λύπη, μια δυσαρέσκια για την εξελικτική πορεία του ανθρωπινού είδους. Γιατί αυτό; :/:
Επαφίεμαι για απάντηση παρακάτω. Αλλά...

Τι είναι η σκέψη;

Μήπως το περιεχόμενο της συνείδησής μας είναι φτιαγμένο από τη σκέψη, που έχει γίνει τόσο παντοδύναμη στη ζωή μας; Γιατί δηλαδή η διάνοια, η ικανότητα να επινοούμε, να γράφουμε και να μιλάμε, να σκεφτόμαστε, έχει γίνει τόσο σημαντική; Και γιατί δεν έγιναν πιο σημαντικές από τη σκέψη, η στοργή, η φροντίδα, η συμπάθεια, η αγάπη;
Ας εξετάσουμε λοιπόν μαζί, τι είναι η σκέψη. Το οικοδόμημα της ψυχής βασίζεται στη σκέψη. Γιʼ αυτό οφείλουμε να εξετάσουμε, τι είναι το να σκεφτόμαστε, τι είναι η σκέψη. Αν δεν κατανοήσω πολύ προσεχτικά, τι είναι η σκέψη, δεν θα μπορέσω να κατανοήσω ή να παρατηρήσω, ή να έχω μία άμεση, βαθιά αντίληψη όλου του περιεχομένου της σκέψης μου, αυτού που είμαι. Αν εμείς δεν κατανοήσουμε τους εαυτούς μας, δηλαδή τη συνείδησή του ο καθένας, το γιατί σκεφτόμαστε με κάποιον τρόπο, γιατί συμπεριφερόμαστε μʼ αυτό τον τρόπο, τους φόβους μας, τις πληγές μας, τις αγωνίες μας, τις διάφορες στάσεις και πεποιθήσεις μας, τότε, ό,τι κι αν κάνουμε θα προκαλεί πιο μεγάλη σύγχυση.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε καταντήσει «άνθρωποι από δεύτερο χέρι». Διαβάσαμε πολύ, πάρα πολύ, πηγαίνουμε στα Πανεπιστήμια, συγκεντρώνουμε πάρα πολλές γνώσεις, πληροφορίες παρμένες απʼ όσα έχουν σκεφτεί και έχουν πει άλλοι άνθρωποι. Τότε λοιπόν, τι είναι για εμάς το να σκεφτόμαστε, τι είναι η σκέψη;
Τι είναι η σκέψη και γιατί σκεφτόμαστε; Μήπως σας είναι αδύνατο να απαντήσετε; Ζούμε και συμπεριφερόμαστε σύμφωνα με τη σκέψη μας. Κάνουμε πολέμους εξαιτίας της. Όλα προέρχονται απʼ αυτήν. Αυτή έχει κατορθώσει τα θαύματα της χειρουργικής, έφτιαξε τους μεγάλους τεχνικούς και ειδικούς. Αλλά εμείς δεν έχουμε ερευνήσει ποτέ, τι είναι η σκέψη, τι είναι το να σκέφτεται κανείς.
Η σκέψη είναι μία λειτουργία που γεννιέται από την πείρα και τη γνώση. Αρχίζει από την εμπειρία που γίνεται γνώση και που σαν τέτοια αποθηκεύεται στα κύτταρα του εγκεφάλου σαν μνήμη. Αν είναι έτσι, τότε μέσα από αυτή τη μνήμη, υπάρχει σκέψη και δράση. Ταιριάζει λοιπόν να πούμε, ότι η σκέψη είναι ένα γεγονός, όπως όλα τα γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο;
Πείρα, γνώση, μνήμη, σκέψη και δράση, είναι η πενταπλή αλληλουχία της ιστορικής παρουσίας του χρόνου, μες απʼ την οποία η σκέψη, θέλει να είναι το φρένο του. Γιατί κάθε «δράση μετʼ από σκέψη», δεν είναι παρά μία «αντί-δραση»: μία αντίδραση προς το χρόνο, για το φευγιό του. Και μέσα απʼ αυτή την αυταπάτη, μαθαίνουμε πιο πολλά, χάρη σʼ έναν κύκλο «δράσης -πείρας- δράσης», κι αυτός είναι η αλυσίδα μας.
Είναι ο τρόπος που ζούμε: «κυκλικός» και πάντα «μαγικά προστατευτικός». Ποτέ δεν προχωρήσαμε έξω απʼ αυτόν, έξω από τη βεβαιότητα της ασφάλειας. Ακόμη και η πιο «μεγάλη αμαρτία» βιώνεται πάνω σε κάποια ευδιάκριτη, έγχρωμη γραμμή. Ποτέ δεν περάσαμε, πέρα από κάθε τέτοια γραμμή μας, παρά μόνον ίσως, σε όνειρα αμαρτωλά ή σε εφιάλτες. Είναι η γραμμή της διαίρεσης: της δικής μας με τους άλλους, της γνώσης με την άγνοια, το καλό με το κακό, την αλήθεια με το ψεύδος. Τώρα το περιεχόμενο της συνείδησής μας, συνεχίζει να είναι όλα τα πράγματα, όχι όμως σαν ολότητα, αλλά σαν άπειρα σημεία της. Είναι όλα όσα παράγει η σκέψη μας. Προστατευμένοι στον «κύκλο» μας, μπορούμε να σκεφτόμαστε, και τόσα πολλά άσκημα και εφιαλτικά πράγματα. Μπορώ ακόμη να σκέφτομαι, ότι ο θεός είναι μέσα μου ή ότι θα είμαι κάποιο ζώο στην «επόμενη ζωή» μου. Αλλά και αυτά τα ενδεχόμενα, γεννήματα της σκέψης μου θα είναι!

...Ελπίζω να κατάλαβα σωστα. Οποιαδήποτε ανακρίβεια είναι αποτέλεσμα του νεαρού της ηλικίας μου... lol :clapup:
: Πολύ σωστά! Προχωράμε...!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Τι είναι η σκέψη;
Μια στιγμή να το σκεφτώ για ν' απαντήσω...:P

Όπως φαίνεται από το παραπάνω, η ίδια η ερώτηση που απευθύνεται προς τη σκέψη, ζητώντας της να περιγράψει τον εαυτό της, τον οποίο η ίδια θεωρεί αξιωματικά ως δεδομένο, είναι κατά βάθος ειρωνική. Φυσικά και δεν είναι καθόλου εύκολο στη σκέψη ν' αυτοπροσδιοριστεί, με τον ίδιο τρόπο που σε κανέναν μας δεν επιτρέπεται εύκολα από την εκάστοτε εξουσία, η ελευθερία του αυτοπροσδιορισμού.

" Ενώ η σκέψη απορεί κι ό,τι γεννήσει τιμωρεί..." (Ενδελέχεια).

Η σκέψη είναι ο κώδικας με τον οποίο το συνειδητό τμήμα του εγκεφάλου μας προσπαθεί να κατανοήσει, να περιγράψει, να οριοθετήσει, ν' αξιολογήσει και γενικά να τακτοποιήσει, τα αποτελέσματα της επεξεργασίας της πληροφορίας, που το όλον του εγκεφάλου συγκεντρώνει ή παράγει, μέσω των αισθήσεων, των εμπειριών, της ενόρασης, της φαντασίας, της δημιουργικότητας, του συναισθήματος κλπ. Έχει κι αυτή την χρησιμότητά της, όπως και να το κάνουμε.

Εδώ λοιπόν μπορούμε να θέσουμε ένα κοινωνιολογικό μοντέλο που θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα την ορθή ή την εσφαλμένη χρήση της. Ας φανταστούμε ότι μέσα στο κεφάλι μας έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο, πράγμα που δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα, όπως πολλοί έχουν μέχρι σήμερα επισημάνει.

Ένας ολόκληρος κόσμος, μια μεγάλη κοινωνία, όπου μέσα της ενυπάρχουν όλες οι τάσεις, οι οποίες παλεύουν διαρκώς για να εκφραστούν και να ισορροπήσουν. Υπάρχουν επιστήμονες, καλλιτέχνες, κάφροι, εγκληματίες, άγιοι, πόρνες και παρθένες, ψυχαναγκαστικοί και καταθλιπτικοί, δημιουργικοί με φρέσκες ιδέες και κατεστημένοι με παλιές κι αραχνιασμένες, όλα όσα μπορεί κανείς να βρει σε μια κοινωνία. Σε μια κοινωνία υπάρχει η πάλη των τάξεων, όπου οι ισχυρότεροι προσπαθούν να επιβάλλουν την δύναμή τους και την άποψή τους στους υπόλοιπους. Εδώ θα θυμίσω μια παραφρασμένη ρήση του Μαρκήσιου, από την ταινία "120 μέρες στα Σόδομα": "Εμείς οι φασίστες είμαστε οι μεγαλύτεροι αναρχικοί, αφού δεν δεχόμαστε την εξουσία κανενός, μέχρι να επιβάλλουμε σε όλους τη δική μας".

Όμως τι είναι αυτό που δίνει την εξουσία σε μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα; Η ίδια η ετυμολογία της λέξης μπορεί να μας βοηθήσει ν' απαντήσουμε στο παραπάνω ερώτημα. Εξ-ουσία... Εκ της ουσίας...Δηλαδή Εξουσία κατέχει αυτός που μπορεί να ορίζει την ουσία των πραγμάτων. Επίσης, όπως έχει γράψει ο Κούντερα, "Εξουσία έχει αυτός που θέτει τις ερωτήσεις κι όχι αυτός που δίνει τις απαντήσεις", πράγμα που ουσιαστικά λέει το ίδιο ακριβώς.

Η σκέψη μέσα στο κοινωνιολογικό μοντέλο κατέχει το ρόλο του κυβερνήτη, ή αλλιώς το αρχέτυπο του "Αυτοκράτορα" των Ταρώ. Αυτός είναι που τελικά αποφασίζει με ποιον τρόπο θα κυβερνηθεί η υποκείμενη κοινωνία, με ποιο πολίτευμα και σε ποιες κοινωνικές τάξεις ή ομάδες θα δοθεί ο πρώτος λόγος. Ο κυβερνήτης αποφασίζει αν θα επιδιώξει το κράτος του την επεκτατικότητα και τον πόλεμο, συνεπώς αν θα διατηρεί στρατό, αν θα έχει αστυνομία και αν αυτή θα βασανίζει και θα δέρνει τους πολίτες ή όχι, αν οι ομοφυλόφιλοι και οι άλλες αποκλίνουσες κοινωνικές ομάδες θα καταπιέζονται και θα γίνονται αντικείμενο διακρίσεων ή αν θα υπάρχει ανοχή κι ελευθερία.

"Ο φωτισμένος ηγέτης γνωρίζει πώς να χρησιμοποιεί την αυστηρότητα και το έλεος με φωτισμένο τρόπο" (Σουν Τζου). Αυτό βρίσκεται σε πλήρη εναρμόνιση με τη φιλοσοφία του Δέντρου της Ζωής, το οποίο αποτελεί αντικείμενο μελέτης στο θέμα των Ταρώ.

Αν η σκέψη επιθυμεί για τον εαυτό της, σαν δικτάτορας και μέγας καταπιεστής, το απόλυτο προνόμιο να αποφασίζει από μόνη της για όλα, να ταΐζει και να προστατεύει μόνο τις κοινωνικές ομάδες που την κολακεύουν, ν' αποφασίζει, να διατάσσει και να πράττει χωρίς ν' αφουγκράζεται τις κοινωνικές ανάγκες και τάσεις, τότε πράγματι καταλήγει σε μια κοινωνία-φυλακή, ένα ολοκληρωτικό καθεστώς δυστοπίας, που δεν διαθέτει καμμία γονιμότητα, εκτός από την επιδίωξη περισσότερου πλούτου κι επακολούθως περισσότερης δύναμης κι εξουσίας.

Αν όμως επιλέξει να γίνει ο φιλόσοφος-κυβερνήτης της Πολιτείας του Πλάτωνα, αν η επιδίωξή της είναι να βελτιώσει και να δώσει λόγο κι έκφραση σε όλες τις πλευρές που αποτελούν τον κοινωνικό ιστό, αν αφήσει ελεύθερες τις κοινωνικές συγκρούσεις και ζυμώσεις μέχρις ότου καταλήξουν σε σύνθεση και δημιουργία νέων ιδεών και τάσεων, τότε έχουμε μια κοινωνία ελεύθερη, προοδευτική και παραγωγική από κάθε άποψη, μια κοινωνία όπου θα χαίρεται κανείς να είναι μέλος της. Ας μην ξεχνάμε ότι ο "Αυτοκράτορας" των Ταρώ, εκτός των άλλων, συμβολίζει την επιδίωξη του ακατόρθωτου, κάτι που με τον όμιλό μας, ουσιαστικά επιχειρούμε κι εμείς. "Πέτυχε κάθε δυνατότητα" είναι το κεντρικό σύνθημα που διατρέχει το αρχέτυπο. "Ο Αυτοκράτορας παίρνει την εξουσία του από το Χόχμα, τη δημιουργική σοφία, το λόγο και την ασκεί στο Τίφαρετ (ομορφιά), δηλαδή τον οργανωμένο άνθρωπο". Το Τίφαρετ σχετίζεται και με την συμπαντική ισορροπία της Προσαρμογής, καθώς αποτελεί το κέντρο βάρους του Δένδρου της Ζωής, όπως έχουμε αναλύσει στην ομόνυμη κάρτα.

Μας κάνει άραγε εντύπωση πως ο τρόπος που έχουμε μάθει να διαχειριζόμαστε το μέσα μας, έχει άμεσες προεκτάσεις στον τρόπο που δομούμε τις πολιτείες μας; Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που το λεγόμενο "Κοινωνιολογικό Μοντέλο" έχει βάση και λειτουργεί.

Όποτε χρησιμοποίησα τη σκέψη μου ως δυνάστη και την έβαλα να εργάζεται αδιάκοπα για να κρίνει και ν' αποφασίσει, αυτή και μόνο αυτή τι πρέπει να πράξω και τι όχι, οδηγήθηκα σε λανθασμένα συμπεράσματα και σε αδιέξοδες ατραπούς. Κάθε φορά που κατάφερα να την πείσω να σταθεί στη γωνιά και να περιμένει τις άλλες μου λειτουργίες, τις μη συνειδητές, να στείλουν τις αναφορές τους και τις αναλύσεις τους, ώστε η σκέψη απλά να τις αξιολογήσει και να τις συνθέσει, τότε με έναν "μαγικό" και "παράλογο" τρόπο όλα αποδείχτηκαν σωστά.

Με βάση αυτά που έγραψε ο Νωεύς (του Νωέως αγαπητέ Φαντασμένε:)) στο εναρκτήριο ποστ του θέματος, η ίδια η δομή του ομίλου στον οποίον ήδη συμμετέχουμε δεν μπορεί να είναι εξουσιαστική. Σωστά κατανόησε ο Φαντασμένος, ότι η στρογγυλή τράπεζα είναι προτιμώτερη από την πυραμιδοειδή δομή. Ας βάλουμε λοιπόν τη σκέψη στη θέση του Βασιλιά Αρθούρου του μύθου, με τους γενναίους και τίμιους ιππότες να παρακάθονται ισότιμα γύρω του, τη φαντασία, την ιδιαιτερότητα, τη δημιουργικότητα, το ένστικτο, το Θέλημα κλπ κι ας γίνουμε έτσι άξιοι ν' αναζητήσουμε το Ιερό Δισκοπότηρο...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Rempeskes

Επιφανές μέλος

Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
Μίσω τον Λόγο και αποστρέφομαι την Σκέψη. Μακάριοι οι πλούσιοι τω οινοπνεύματι.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Μίσω τον Λόγο και αποστρέφομαι την Σκέψη.

Είναι φανερό αυτό, δεν χρειαζόμασταν διευκρινίσεις αγαπητέ μου...:P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Είναι φανερό αυτό, δεν χρειαζόμασταν διευκρινίσεις αγαπητέ μου...:P

Με συγκλονίζει ώρες- ώρες, η λακωνική του ειλικρίνεια!
Όμως, φίλε Όττο, μου ήρθε μία ιδέα...
Αν σήμερα ακόμη έχουμε την πολυτέλεια(;) να μαθαίνουμε για του Έλληνες, τον τρόπο σκέψης τους, τις τέχνες τους και τον "ορθό λόγο", ίσως(;) ιστορικά να το χρωστάμε στην πρώτη "τεκτονική σέκτα", που εμφανίστηκε στα μεταχριστιανικά χρόνια, τους "Αδελφούς της Ειλικρίνειας". Τους αποκαλώ "τέκτονες", επειδή θεωρώ, ότι με το έργο της έβαλαν τα θεμέλια για να οικοδομηθεί, η μεταχριστιανική(4ο αι κ.μ.) διάσωση των ερειπίων(έστω!) του επιλεγόμενο "ελληνικού πολιτισμού". Οι περισσότεροι εκ των "Αδελφών" αυτών ήταν Πέρσες, Άραβες και Τουρκμένιοι...
Το είχαν λοιπόν σαν αρχή, στη βάση βέβαια της εκ προοιμίου ειλικρίνειας (μεταξύ τους, δια μυητικού όρκου), να ακούνε όλοι του εκάστοτε ενός τη γνώμη, εισήγηση, πρόταση, ή όπως αλλιώς, με απόλυτη προσοχή και "αδελφικό σεβασμό", χωρίς καν να διανοούνται ποτέ να κάνουν κάποια σχετική κριτική. Απλά, όταν υπήρχε και "άλλη φωνή", σχετικά με το θέμα, ζητούσε την άδεια απ' την ομήγυρη και την κατέθετε, ποτέ όμως ως "διαφωνία".
Για να τιμήσω, λοιπόν, τη μνήμη εκείνων των προγόνων μας (;), προτείνω, να λειτουργήσει ο "Όμιλος Λ-Σ"- τις τεχνικές ανάγκες ίσως μπορείς να τις αντιμετωπίσεις, καλύτερα από εμένα- ως βήμα εισηγήσεων και ακολουθώντας το στυλ τους εκείνο. Ο Όμιλος( τεχνικά) θα είναι μεν ανοικτός σε κάθε επισκέπτη του, αλλά μόνον για να "ακούσει". Λόγο της "σκέψης" τους θα έχουν μόνον όσοι προηγούμενα θα δηλώνουν "συμμετοχή στην ειλικρίνεια"( κάτι σαν μέλη δηλαδή ή φίλοι του ομίλου). Πως σου φαίνεται κατ΄αρχήν η ιδέα; Εκτιμώ ότι συλλαμβάνεις τη βαθύτερη σκοπιμότητά της: ο "ειρηνικός διάλογος"! Τι λες;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 0 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top