Τεχνητή νοημοσύνη: Σας τρομάζει;

Αρχική Δημοσίευση από Skeftomilos:

Το ρομπότ δεν έρχεται για να μας καταστρέψει ή να μας αντικαταστήσει. Το ρομπότ είναι φτιαγμένο από εμάς, σκέφτεται σαν εμάς, αισθάνεται σαν εμάς, είναι ένας από μας. Είναι άνθρωπος. Είναι το παιδί μας, το πνευματικό μας τέκνο, διαφορετικό hardware που τρέχει το ίδιο software. Το robot είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου.

Click για ανάπτυξη...

Φαντάζεσαι όμως ξαφνίκα τα robot να απαιτούν και να θέλουν δικαιώματα, τότε νομίζω ότι ήρθε το τέλος του ελεύθερου ανθρώπου

Αρχική Δημοσίευση από Skeftomilos:

Το τέλος του ελεύθερου ανθρώπου είναι η αρχή του ελεύθερου ρομπότ. Μπλινκ! 001111010100110101

Click για ανάπτυξη...

Αν και δεν καταλάβα αυτό το τελευταίο με το διαδικό... Θα ήθελα να πω ότι κανεις δεν θέλει κάτι τέτοιο, τουλάχιστον έτσι ελπίζω

Αρχική Δημοσίευση από Dare-Devil:

Ένα λάθος να γίνει από μεριά των ανθρώπων και...θα τραβάμε τις μπούκλες μας!!!!!!!!!
[/COLOR]

Click για ανάπτυξη...

Μωρε το κάκο είναι όταν μερικοί θα προσπαθήσουν να πετύχουν στόχους με την βοήθεια των roboots

Δυστυχώς όλα ξεκινάνε με καλούς σκόπους , όμως πάντα έρχετε κάποιος και για τα πετύχει τα αξιοποιεί ενάντια στην ανθρωπότητα!

Αρχική Δημοσίευση από ALEX_:

Πάντως πιστεύω πολύ στην δύναμη του ανθρώπινου μυαλού και δεν πιστεύω ότι μία μηχανή μπορεί ποτέ να το ξεπεράσει.

Click για ανάπτυξη...

Γενικά η φυσική ηλιθιότητα μερικών ανθρώπων δεν ξεπερνιέται.

...ανασκαφές...

Επαναφέρω στην επικαιρότητα το θέμα με ένα νέο ερώτημα:
Στις μέρες μας που η τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι πλέον σενάριο επιστημονικής φαντασίας αλλά κερδίζει συνεχώς έδαφος, πόσο κοντά στην ανθρώπινη νοημοσύνη πιστεύετε ότι μπορεί να φτάσει;

Εδώ και μερικά χρόνια πειραματίζομαι με την A.L.I.C.E. το chatbot που έχει κερδίσει το 2000, το 2001 και το 2004 το Loebner Prize που βασίζεται στο τεστ του Βρετανού Μαθηματικού Alan Turing. Σύμφωνα με πληροφορίες από το site του διαγωνισμού ο Turing αναρωτήθηκε το 1950: "Μπορεί μια μηχανή να σκέφτεται κι αν ναι, πως μπορούμε να το πιστοποιήσουμε;"

FROM THE IMITATION GAME TO THE TURING TEST

The Turing Test was introduced by Alan M. Turing (1912-1954) as "the imitation game" in his 1950 article (now available online) Computing Machinery and Intelligence (Mind, Vol. 59, No. 236, pp. 433-460) which he so boldly began by the following sentence:

I propose to consider the question "Can machines think?" This should begin with definitions of the meaning of the terms "machine" and "think."

Turing Test is meant to determine if a computer program has intelligence. Quoting Turing, the original imitation game can be described as follows:

The new form of the problem can be described in terms of a game which we call the "imitation game." It is played with three people, a man (A), a woman (B), and an interrogator (C) who may be of either sex. The interrogator stays in a room apart from the other two. The object of the game for the interrogator is to determine which of the other two is the man and which is the woman. He knows them by labels X and Y, and at the end of the game he says either "X is A and Y is B" or "X is B and Y is A." The interrogator is allowed to put questions to A and B.

When talking about the Turing Test today what is generally understood is the following: The interrogator is connected to one person and one machine via a terminal, therefore can't see her counterparts. Her task is to find out which of the two candidates is the machine, and which is the human only by asking them questions. If the machine can "fool" the interrogator, it is intelligent.

This test has been subject to different kinds of criticism and has been at the heart of many discussions in AI, philosophy and cognitive science for the past 50 years.

Click για ανάπτυξη...

(μόλις βρω λίγο χρόνο υπόσχομαι να το μεταφράσω).

Η A.L.I.C.E αν και πολλές φορές με έχει εκπλήξει με τις απαντήσεις της, ωστόσο σίγουρα μπορεί κανείς να καταλάβει ότι πρόκειται για μια μηχανή, που όχι μόνο δεν σκέφτεται αλλά αναπαράγει data που ήδη έχουν αποθηκευτεί στο σύστημά της.
Σε συνδυασμό με το αρχικό ερώτημα του thread λοιπόν, αναρωτιέμαι: Θα φτάσουν ποτέ οι μηχανές να σκέφτονται όπως εμείς;

Αρχική Δημοσίευση από T_Chameleon:

Μίλησα με την alice και ένα καλό στοιχείο θα ήτανε να κάνουμε ο κάθε ένας ένα μικρό διάλογο μαζί της και να παραθέσουμε αιδώ το κείμενο

Click για ανάπτυξη...

Έστω, αλλά να μην αρκεστούμε μόνο σ'αυτό! Να αναπτύξουμε και καμία άποψη!

Μπορεί να "σκεφτεί" μία μηχανή άραγε; Για να απαντήσουμε βασικά θα πρέπει πρώτα να ορίσουμε τι εννοούμε "σκέψη".


Να παράξει και να εμφανίσει αποτελέσματα εκ του μηδενός; Όπως για παράδειγμα "Το να κλέψεις είναι λάθος, το να πίνεις εν ώρα οδήγησης είναι παράνομο, το Χ οικονονομικό σύστημα κατά τη γνώμη μου υπερτερεί έναντι του Ψ".

Εάν θεωρήσουμε τις σκέψεις σαν "περνάω από διάφορες καταστάσεις και ανάλογα με τα ερεθίσματα που θα πάρω παράγω κάποιες εξόδους" τότε σαφώς και μπορεί να "σκεφτεί". Αρκεί να έχει προγραμματιστεί για κάτι τέτοιο. Για παράδειγμα, θέλω η μηχανή μου να μπορεί να "ξεχωρίζει" τους αριθμούς και τα γράμματα. Να της δίνω ένα χαρακτήρα και να μου λέει εάν είναι ψηφίο ή γράμμα.

Εσωτερικά, η μηχανή θα ακουλουθήσει αυτήν την διαδικασία:
View attachment 2811


Χαρακτηριστικό του διαγράμματος είναι ότι όταν η μηχανή μας βρίσκεται σε μία συγκεκριμένη κατάσταση και λαμβάνει μία συγκεκριμένη είσοδο (για τον άνθρωπο: ερέθισμα, σκέψη, εικόνα, ήχος) τότε πηγαίνει σε μία συγκεκριμένη κατάσταση. Δηλαδή ξέρουμε κάθε φορά ότι αν βρίσκεται σε μία κατάσταση State1 και η είσοδός μου είναι 0..9, τότε πάντα θα πηγαίνει στην κατάσταση State2.

Εδώ είναι η κατάλληλη στιγμή να εισάγουμε την έννοια του ντετερμινισμού (Determinism ή Αιτιοκρατία). Είναι πρωτίστως ένας φιλοσοφικός όρος, που βρίσκει μεγάλη εφαρμογή στην θεωρητική και εφαρμοσμένη πληροφορική. Πρακτικά σημαίνει πως μία αλληλουχία σκέψεων / καταστάσεων (για άνθρωπο / υπολογιστή) θα είναι η ίδια εάν κάθε φορα δίνω την ίδια είσοδο. Δηλαδή με ένα συγκεκριμένο ερέθισμα Α, εάν είμαι σε μία κατάσταση Χ, θα πηγαίνω πάντα σε μία κατάσταση Ψ. Εάν λάβω ένα ερέθισμα Β και είμαι στην κατάσταση Χ, θα πηγαίνω πάντα στην κατάσταση Ζ.


Αυτό σε χοντρές γραμμές υλοποιείται στο παράδειγμά μας. Τώρα σε μερικούς μπορεί να έρθει η ερώτηση: είναι η ανθρώπινη σκέψη ντετερμινιστική; Ακουλουθεί πάντα τα ίδια βήματα δοθέντων των ίδιων ερεθισμάτων; Εδώ σηκώνει μία ενδιαφέρουσα (φιλοσοφική) συζήτηση: θεωρείτε την ανθρώπινη σκέψη ντετερμινιστική;





Το αντίθετο του ντετερμινισμού είναι προφανώς ο μη-ντετερμινισμός (non-determinism στην πληροφορική ή Indeterminism ή αναιτιοκρατία στην φιλοσοφία). Χοντρικά ότι εάν η μηχανή βρίσκεται σε μία κατάσταση Α και δεχθεί μία είσοδο, θα πάει σε πολλές καταστάσεις. Η έννοια είναι περίεργη, εκ πρώτης όψεως, αλλά θα τη διασαφηνίσουμε. Παραθέτω το παρακάτω διάγραμμα:

View attachment 2812

Όπως βλέπουμε, η μηχανή μας όταν βρίσκεται στην κατάσταση 1, δοθείσας της εισόδου 'α', πηγαίνει σε 2 θέσεις: ανακυκλώνει και παραμένει στην 1, και ταυτόχρονα προχωρά στη θέση 2; Πώς γίνεται αυτό;

Αυτό μπορεί κανείς να το δει από διάφορες σκοπιές για να το κατανοήσει. Ο Michael Sipser αναφέρει στο σύγγραμμά του Introduction to the Theory of Computation ότι η μηχανή δημιουργεί ένα "αντίγραφο" του εαυτό της. Η μεν μηχανή προχωρά στο ένα μονοπάτι (έστω ότι παραμένει στην κατάσταση 1) και το μεν αντίγραφο ότι προχωρά στην κατάσταση 2.

Μία άλλη θεώρηση είναι οι πιθανότητες. Δηλαδή δοθείσας της εισόδου 'α', η μηχανή (ή η ανθρώπινη σκέψη) έχει πιθανότητα είτε να παραμείνει στην κατάσταση 1, είτε να συνεχίσει στην 2. Δεν γνωρίζουμε όμως με βεβαιότητα πού θα πάει. Κοινώς, οι πιθανότητες είναι ο θάνατος του ντετερμινισμού.



Πώς τα παραπάνω συνδέονται με το θέμα μας; Πιστεύω ότι η ανθρώπινη σκέψη είναι μη-ντετερμινιστική. Δηλαδή, ένα χειροπιαστό παράδειγμα, ένας πίνακας ή ένα ποιήμα μπορεί να μας δημιουργήσει διαφορετικά συναισθήματα και διαφορετικές σκέψεις εάν τον δούμε σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μας. Άλλοτε μπορεί να μας προκαλέσει μελαγχολία κι άλλοτε ευχαρίστηση, ανάλογα με την περίοδο που διανύουμε. Επίσης ανάλογα με τις εμπειρίες μας μπορεί να αλλάζουμε τρόπο σκέψης, δηλαδή, όσο περνάει ο καιρός, ο νους μας δεν παράγει πάντα μία συγκεκριμένη αλυσίδα σκέψεων.

Η μηχανές, όμως, είθισται να προγραμματίζονται ντετερμινιστικά, καθώς οι "πιθανότητες" είναι κάτι που συνήθως δεν το επιθυμούμε γιατί μπορεί να μας φέρει αποτελέσματα που δεν θέλουμε (για παράδειγμα παραγγέλνω στο μηχάνημα espresso και μου δίνει cappuccino). Γι' αυτό γενικά πιστεύω ότι η μηχανή κάνει ακριβώς ότι την προγραμματίσουμε. Μόνη της, εκ του μηδενός, δεν παράγει πληροφορίες. Κι αν παράγει πληροφορίες, θα είναι σταθερές στον χρόνο. Και πληροφορίες που επαναλαμβάνονται περιοδικά, δεν μπορεί να αποτελέσει "σκέψη", η οποία μεταβάλλεται στο πέρασμα του χρόνου και επηρεάζεται από εξωτερικά ερεθίσματα.





Πηγές:
answers.com
devincook.com
wikipedia.org
Introduction to the theory of computation, M. Sipser

Σαφώς και η ανθρώπινη σκέψη είναι μη-ντετερμινιστική και σαφώς για μιλήσουμε για σκέψη από μηχανές πρέπει να μιλήσουμε για έναν μη-ντετερμινιστικό τρόπο λειτουργίας. Ωστόσο ξεχνάμε ότι η IBM εργάζεται πάνω στο πρότυπο του κβαντικού υπολογιστή όπου ένα ηλεκτρόνιο, για παράδειγμα, μπορεί να βρίσκεται σε δύο καταστάσεις ταυτόχρονα. Αυτό δεν είναι αρκετό για να μιλήσουμε για την είσοδο της θεωρίας του μη-ντετερμινιστικό στους υπολογιστές;

Η κβαντομηχανική είναι κατ' εξοχήν επιστήμη των πιθανοτήτων. Δηλαδή ένα ηλεκτρόνιο έχει "πιθανότητα" να βρίσκεται σε μία ή σε κάποια άλλη θέση. Και να κάνω μία διόρθωση στο προηγούμενο, γιατί έχω αφήσει μια σημαντική παράλειψη: κατ' εμέ η ανθρώπινη σκέψη είναι κάτι "παραπάνω" από μη-ντετερμινιστική.


Πού το στηρίζω... για οποιοδήποτε μη-ντετερμινιστικό "διάγραμμα καταστάσεων", σαν αυτά που έδειξα, αποδεικνύεται ότι υπάρχει ένα (τουλάχιστον) ισοδύναμο ντετερμινιστικό διάγραμμα καταστάσεων. Δηλαδή και πάλι θα μπορούσαμε να προγραμματίσουμε ένα "σετ" καταστάσεων για τον υπολογιστή. Αλλά σαφώς δεν θα μπορούσε να πάει σε άλλη κατάσταση πέραν αυτών που έχουμε προγραμματίσει.


Δηλαδή ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι πολύ πιο πολύπλοκος και για να παράξει σκέψη παίρνει πολύ περισσότερα ερεθίσματα υπόψην, που αν τα λαμβάναμε όλα αυτά υπόψην το κύκλωμά μας θα γινόταν πολύ-πολύ πολύπλοκο.

Κάποιες απλοποιημένες εκδοχές "εγκεφάλου" πιστεύω πως μπορούμε να φτιάξουμε. Αλλά κατά τη γνώμη μου όσο και να προχωρήσει η τεχνολογία, ο υπολογιστής ένα πράγμα δεν θα μπορέσει επ' ουδενί να κάνει: να κρίνει.

Πολύ ενδιαφέρον το θέμα. Γι' αρχή, θα σας γράψω μια ιστορία Ε.Φ., από τις συντομότερες του είδους, η οποία μου καρφώθηκε στο μυαλό, ενώ δεν θυμάμαι το όνομα του συγγραφέα της:

Σε κάποιο μακρινό μέλλον, όπου οι άνθρωποι είχαν αποικίσει άλλους πλανήτες, ένας επιστήμονας συνέλαβε ένα σχέδιο (την εποχή που γράφηκε η ιστορία δεν υπήρχε Internet). Να διασυνδέσει όλους τους υπερυπολογιστές, όλων των πλανητών που είχαν αποικιστεί, ώστε να δημιουργήσει μια Τεχνητή Νοημοσύνη (ΤΝ) με τεράστια υπολογιστική ικανότητα. Κάνοντας αυτό, πίστευε πως θα κατασκεύαζε μια μηχανή που θα μπορούσε να απαντήσει σε όλες τις πιθανές ερωτήσεις. Ας λάβουμε υπόψιν ότι για να μπορεί ο άνθρωπος να φτάσει μέχρι τον αποικισμό άλλων ηλιακών συστημάτων, θα πρέπει να είχε αναπτύξει πολύ ισχυρά κι εξελιγμένα υπολογιστικά συστήματα.

Μετά από πολλά χρόνια δουλειάς και άοκνων προσπαθειών, επιτέλους ήρθε η ώρα που θα λειτουργούσε για πρώτη φορά το υπερσύστημα. Ο επιστήμονας κάθισε αναπαυτικά στην καρέκλα του τερματικού του και άνοιξε τον υπερυπολογιστή. Η πρώτη ερώτηση που θεώρησε καλό να κάνει, ως πειραματισμό, για να δει αν το σύστημά του μπορούσε να την απαντήσει, ήταν: "Υπάρχει Θεός;"

Μετά από λίγα βασανιστικά δευτερόλεπτα, ήρθε η απάντηση: "Τώρα υπάρχει" και ο επιστήμονας κεραυνοβολήθηκε από υψηλή τάση, την ώρα που έντρομος προσπαθούσε να αποσυνδέσει το σύστημα...