Αντιμετώπιση άγχους

neraidoula · 7 Ιουνίου 2022

Παρακατω γραψατε πιθανα σεναρια αγχους..και εγω γυρω μου βλεπω συχνα πολυ αγχωμενους ανθρωπους.τωρα θα θελα να μου πειτε πιθανη αντιμετωπιση της καταστασης οταν σας εχει πιασει αγχος!!γενικα πως το αντιμετωπιζετε οι περισσοτερο αγχωδης..

Σημείωση συντονιστή: Οι απόψεις των μελών σε αυτό το θέμα είναι αποκλειστικά δικές τους και το φόρουμ δεν έχει καμία ευθύνη για την ορθότητα ή την εγκυρότητά τους. Για θέματα ψυχικής υγείας παρακαλώ επικοινωνήστε με τον θεράποντα ιατρό σας.

Γιάννης · 13-10-06

1o Αδειάζεις το μυαλό σου, πιάσε ένα σταυρόλεξο, παίξε ένα παιχνίδι ασχολήσου με κάτι, γενικά προσπάθησε να μην σκέφτεσαι το πρόβλημα που αντιμετωπίζεις για ένα χρονικό διάστημα.
Όσο περισσότερο το σκέφτεσαι τόσο περισσότερο αγχόνεσε και πανικοβάλεσε κάνε ένα διάλλειμα στις σκέψεις σου και μετά μπορείς να το δεις πιο ψύχρεμα.

2. Φάε κάτι που σου αρέσει / βγές έξω για φαγητό ή ψώνησε κάτι. Αν αυτό που σε αγχώνει δεν δέχεται άμεση λύση κάνε κάτι που σου αρέσει σε αντεπίθεση, δεν λέω ότι θα αλλάξει τα πάντα, απλά θα σου βελτιώσει λίγο την ψυχολογία.

3. Ηρέμισε! Αντιμετώπισε το και σκέψου ότι έχεις επιζήσει προηγούμενες καταστάσεις οπότε μπορείς και τώρα.

4. Μοιράσου το, πάντα η δευτερη και η τρίτη γνώμη είναι σημαντική αρκεί να έρχεται απο σωστή πηγή. Κοίτα ποιός μπορεί και πιθανών να έχει αντιμετωπίσει ανάλογη κατάσταση και δέξου την βοήθεια του. Μόνο αν τον/την εμπιστέυεσαι βέβαια.

5. Μάθε να ζεις χωρίς άγχος! Αυτό είναι δύσκολο αλλα αν το καταφέρεις είναι πολύ σημαντικό. Κατέβαλε κάθε προσπάθεια για παράδειγμα για να μην αργήσεις, αλλα αν αργήσεις μην πεθάνεις κιόλας μπορεί να μην φταίς εσύ.
Άλλωστε οσο και να αγχώνεσε μέχρι να φτάσεις δεν πρόκεται να καταφέρεις τίποτα, οπότε δεν υπάρχει λόγος να πάθεις και τίποτα.

6. Εκτονόσου! Σκεψου ότι το άγχος μαζέυεται και ότι πρέπει να ξεαγχώνεσε για να μην πάθεις και τίποτα. Βρες κάτι να ξεσπάς, γυμναστήριο, πολεμικές τέχνες, γιόγκα οτιδήποτε.
Βγάλε την επιθετικότητα και την πίεση εκεί και μην την κρατάς. Εκτόνωση σημένει και αποφόρτηση απο αγχώδεις καταστάσεις.

Kakerlak · 13-10-06

εγω παντος ακουω μουσικη
κανω s.x
παω για περπατημα
το συζηταω
διαβαζω κανενα βιβλιο :studying:

γυμναστιριο :weak:

Γενικος απασχολησου με το να καθεσε να σκεφτεσαι δεν κανεις τιποτα.... :pc:

αρχισε καποιο χομπι... ζωγραφικη,χορο,πυλο,φωτογραφιες,γιογκα,πολεμικες τεχνες :boxing:

songless_bird · 13 Οκτωβρίου 2006

Παντα ειχα αγχος και παντα θα εχω αγχος. Απο μικρος. Με πανικοβαλει η ιδεα της "εξετασης". Δεν μπορω να με κοιτανε οταν κανω κατι...Νιωθω διαρκως οτι εξεταζομαι στο ποσο καλα το κανω...Οσο και να προσπαθησα ,οτι και να εκανα το αγχος υπαρχει και παντα στον ιδιο βαθμο...

Μαλλον πρεπει να παω σε ψυχολογο...Να βρει την αιτια...Πως ακομη και σε απλα πραγματα που δεν εξεταζομαι πραγματικα αγχωνομαι... Πχ αν ειμαι με μια παρεα,αγνωστοι/γνωστοι το ιδιο ειναι για μενα, και καθομαστε και εγω εχω μια κιθαρα στα χερια μου θα παιζω σαν να μην υπαρχουν αλλοι γυρω μου, αν γυρισει καποιος και πει"παιξε μας κατι" αυτο ηταν..Κρυος υδρωτας, τρεμουλο κτλ...

Εχω παιξει ζωντανα κιθαρα πολλες φορες. Πραγματικα μονο την πρωτη φορα που ανεβηκα στη σκηνη επαιξα χωρις αγχος..Δεν ξερω τι εγινε, μαλλον το οτι το κομματι μου αρεσε πραγματικα, το οτι ισως ηταν η μοναδικη φορα που το κοινο ηταν τοσο ηρεμο που ηταν σαν να μην υπηρχε, τα ζεστα φωτα που μου εδιναν την αισθηση οτι επαιζα στο δωματιο μου...Δεν ξερω...Αλλα οσες φορες προσπαθησα να φερω την ιδια αισθηση στο μυαλο μου πριν παιξω ποτε δεν τα καταφερα... Οσο καλα και να ηξερα τα κομματια μου. Οσο εμπειρια και να εχεις, οσο καλη προετοιμασια να εχεις, παντα κατι θα υπαρχει που θα σε αγχωνει

Πραγματικα αν πει καποιος για τροπους αντιμετωπισης κανενας δεν θα λειτουργει για ολους. Ο,τι και να ειπε ο Γιαννης σε καμια περιπτωση δεν λειτουργουν για μενα.

Ετσι πιστευω πρεπει να βρει καποιος την αιτια του αγχους και να την αντιμετωπισει με τον αναλογο προσωπικο τροπο... Η ομοιοπαθητικη παντως σιγουρα δεν λειτουργει. Πχ εχω αγοραφοβια, βγαινω σε πολυ κοσμο για να το αντιμετωπισω...Μονο χειροτερα θα το κανει το προβλημα... Και νομιζω καποιες φορες αν μπορουμε, καλο ειναι να μην αντιμετωπιζουμε το αγχος για να το ξεπερασουμε, αλλα να το αποφευγουμε...

Γιάννης · 13-10-06

Αρχική Δημοσίευση από songless_bird:
Πραγματικα αν πει καποιος για τροπους αντιμετωπισης κανενας δεν θα λειτουργει για ολους. Ο,τι και να ειπε ο Γιαννης σε καμια περιπτωση δεν λειτουργουν για μενα.

γμτ τώρα πρέπει να σου γυρίσω τα λεφτά πίσω

25.... 30.... 50..... την απόδειξη την έχετε ?

Ούτε ένα όμως???? Τίποτα??? Ούτε κάν πλησιάσα???? τπτ??? Κρίμα!

Κακή Επιρροή · 13-10-06

δεδομένου ότι ο καθένας είναι εντελώς διαφορετικος χαρακτήρας, αντιμετωπίζει και το άγχος εντελώς διαφορετικά....

εγώ για παράδειγμα.... αγχώνομαι (πλέον) από σπάνια έως ποτέ...
πρέπει να ειναι κάτι παργματικά πάρα πάρα πολύ σοβαρό για να αγχωθω!
(σοβαρό για μένα = εξετάσεις υγείας και άνω!)

ΑΝ λοιπόν αγχωθώ... έχω βρει ότι για μένα το αγχολυτικό είναι να πάρω μερικές ανάσες... να βάλω να παίζει το cd που έχω με ήχους απ τη φύση (πουλάκια και γάργαρα νερα) ... να κλείσω τα μάτια και να οραματιστώ ότι είμαι σε εκείνο το περιβάλον....
καθαρίζω το μυαλό μου απ οποιαδήποτε σκέψη και δεν επιτρέπω στη σκέψη να με καταβάλει.....
Για μένα το παραπάνω, είναι προϊόν εκπαίδευσης...

zeta5238 · 30 Απριλίου 2008

Γεια σε όλους!

Είναι η πρώτη φορά που γράφω στο forum και ο λόγος που ώθησε να το κάνω ήταν η επιθυμία να μοιραστώ με εσάς τον προβλημα το οποίο αντιμετώπισα χθες το βράδυ...

Πριν ένα χρόνο είχε φύγει το αγόρι μου φαντάρος..από τότε ξεκίνησαν τα προνλήματα μου..Παραιτήθηκα από τη δουλειά μου γιατί όλα μου έφταιγαν, κλείστηκα στον εαυτό μου, δεν έβγαινα από το σπίτι μου, δεν σηκωνόμουν από το κρέβατι και γενικά δεν ήθελα να κάνω τίποτα, είχα αδρανήσει εντελώς..Όλα μου έφταιγαν..

Εν τω μεταξύ πέρναγε δύσκολα στο στρατό και αγχωνόμουν όλο και περισσότερο και το γεγονός ότι ήταν μακριά μου και τον έβλεπα σπάνια με κατέβαλαν ολοένα και περισσότερο, ώσπου ένα βράδυ εκεί που έβλεπα τηλεόραση και χωρίς να σκεφτομαι κάτι συγκεκριμένο με έπιασε δύσπνοια, φοβήθηκα και το είπα γονείς μου. Με πήγαν στο νοσοκομείο και εκ των υστέρων σε καρδιολόγο-παθολόγο όπου έκανε τη πρώτη διάγνωση και μου είπε ότι κάτι με άγχωνε και γι'αυτό μου συνέβησε αυτό.

Για να μην τα πολυλογώ αυτό το πράγμα ξεκίνησε τέλη Απριλίου του 2007 ακι συνεχίστηκε κατα διαστήματα μέχρι τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους. 'Εκτοτε δεν αντιμετώπισα παρόμοια προβλήματα μέχρι πριν από 2 εβδομάδες που άρχισε να με ξαναπιάνει σε μικρό βαθμό. Το αποκορύφωμα όμως όλων ήταν το χθεσινό όπου γύρω στις 12 το βράδυ με έπιασε έντονη δύσπνοια και σπασμοί. Άρχισα να κρυώνω πολύ και από το άγχος μου με έπιασε 3 φορές και το στομάχι μου. Πήγα στο νοσοκομείο γιατί δεν μπορούσα να ανασάνω καθόλου, μου έβαλαν μάσκα οξυγόνου, μου έκαναν εξετάσεις αίματος και μου διέγνωσαν κρίση άγχους.

Να σημειώσω ότι δεν με είχε αγχώσει κάτι ιδιαίτερα απλά μου έχει γίνει έμμονη ι΄δέα ότι θα πάθω κάτι κακό και να πώ ότι φοβάμαι υπερβολικά το θάνατο..Μου πρότειναν να πάω σε ψυχολόγο..Άλλοι λένε ότι οι ψυχολόγοι το μόνο που κάνουν είναι να σου δίνουν κάποιες ασκήσεις ηρεμίας και τίποτα άλλο...

Πώς θα το καταβάλω..Φοβάμαι πολύ..Σας έχουν τύχει παρόμοια περιστατικά? Αν ναι τα αντιμετωπίσατε και πως??

Ευχαριστώ ιδιαίτερα για το χρόνο σας..
Ζέτα

cap · 28-04-08

Εδώ και δύο χρόνια αντιμετωπίζω διάφορες "κρίσεις" όπως ζαλάδες, αποπροσανατολισμό, θωρακικές ενοχλήσεις, και, τελευταία, δύσπνοια. Αφού εξάντλησα όλες τις εξετάσεις που μπορούσα να κάνω, το πόρισμα ήταν ένα: Στρες. (Εχω πολύ από αυτό, ανάθεμά το).

Δεν έχω κάτι να σου προτείνω πέρα από το να το ρίξεις στην "τρελλή" και να ηρεμήσεις, η βοήθεια ενός ψυχολόγου σε τέτοιες καταστάσεις είναι, θεωρώ, πολύτιμη, και το λέω έχοντας πλήρη επίγνωση του οτι δεν φρόντισα (ακόμα) να δω εναν (πλην μιας και μοναδικής φοράς οπου μου διέγνωσε εν δυνάμει διαταραχή πανικού) - εννοώντας μια πλήρη σειρά θεραπευτικών συνεδριών.

Παντως περισσότερο γράφω τα παραπάνω για να δεις οτι υπάρχουν και άλλοι που αντιμετωπίζουν, αν όχι τα ίδια, παραπλήσια προβλήματα. Φιλικό μου πρόσωπο αντιμετώπισε σχετικά πρόσφατα μια παρόμοια κατάσταση λόγω εργασιακού άγχους και τελικά κατάφερε να επανέλθει στα φυσιολογικά με ένα συνδυασμό ήπιας φαρμακευτικής / ψυχολογικής αγωγής.

Ειναι δύσκολες καταστάσεις αυτές, ανεξάρτητα από την αιτία που τις έχει προκαλέσει, μια και σε κάθε άνθρωπο ο ψυχολογικός παράγοντας ο οποίος αποτελεί "όριο" για την εμφάνιση τέτοιων συμπτωμάτων είναι μάλλον υποκειμενικός. Ενα είναι σίγουρο: Οτι όταν η ψυχολογία μας βαρέσει "τιλτ", το σώμα μας ακολουθεί. Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, δεν είμαι πεπεισμένος οτι δεν υπαρχει τίποτα το παθολογικό, παρά τις άπειρες εξετάσεις που έχω κάνει. Ομως, αν το δω ως τρίτο πρόσωπο, αποστασιοποιημένα, μπορώ να καταλάβω πολύ καλα το οτι οφειλεται σε ψυχολογικούς παράγοντες.

Αποψή μου θα ήταν, αν δεν έχει όντως προκύψει κάτι το παθολογικό, να συμβουλευτείς επαγγελματία ιδιώτη ψυχολόγο ξεκινώντας συνεδρίες σε μόνιμη βάση. Μην το φοβάσαι (το λέω για να το ακούω και εγώ). Δεν ειναι πλέον "τρελλογιατροί", το άγχος και το στρες και η κατάθλιψη που δημιουργείται ως επακόλουθο είναι από τις πλέον συχνές παθήσεις για εμάς που ζούμε σε Δυτικές κοινωνίες και σε μεγάλα αστικά κέντρα.

zeta5238 · 29-04-08

Cap,

Καταρχήν να σε ευχαριστήσω πολύ για την απάντση και να σου πω ότι και γω έχω επισκεφθεί καιτα καιρούς δίαφορους γιατρούς (ΩΡΛ, παθολόγο, καρδιολόγο, αλλεργιολόγο, πνευμονολόγο) και έχω κάνει διάφορες εξετάσεις ( αίματος, αλλεργιολογικές, σπειρομετρήσεις, καρδιογραφήματα, πλάκες θώρακος ) έτσι ώστε να βρω τι είναι αυτό που έχω. Τελικά όλες οι εξετάσεις μου είναι άριστες και έχω πλέον πεπειστεί ότι όντως το αίτιο είναι ψυχολογικό από αυτό που μου συνέβη προχθες! Πάντοτε ήμουν δυναμική και ψύχραιμη, τον τελευταίο χρόνο δεν ξέρω γιατί νιώθω τέτοια αδυναμία να βοηθήσω τον εαυτό μου. Αν και πιστεύω ότι έχω κάνει το πρώτο βήμα. Συζητάω με άτομα που έχουν περάσει παρόμοιες καταστάσεις, έχουν να με συμβουλέψουν ή απλά θέλουν να σταθούν δίπλα μου και να με βοηθήσουν με οποιονδήποτε τρόπο. Θέλω να σου πω ότι η απάντηση σου ήδη με ανακούφισε και το λέω ειλικρινά γιατί έως τώρα δεν ανοιγόμουν δεν έλεγα τι με ενοχλούσε ούτε καν στους γονείς μου και το αγόρι μου. Από προχθές δεν ντρέπομαι να πω ότι φοβάμαι και τι συγκεκριμένα φοβάμαι.........

cap · 29 Απριλίου 2008

Πιστεύω οτι το σημαντικότερο σε αυτές τις καταστάσεις είναι να ξέρεις οτι δεν είσαι μόνη σου, οτι δεν είναι κατι "εξωτικό" αυτό που συμβαίνει και οτι δεν συμβαίνει μόνο σε σένα. Εμένα προσωπικά με βοήθησε πολύ όταν άκουσα και ιστορίες άλλων που είχαν παρόμοια περιστατικά, κατάλαβα οτι είναι κάτι που αντιμετωπίζεται και που μπορεί να ελεχθεί.

Παρένθεση: Πολύ θα με τιμούσε (ασχετα με το δυσάρεστο του πράγματος) αν όταν ήμουν φαντάρος η κοπελιά μου αντιδρούσε έτσι.

Στην περίπτωσή μου βέβαια, τότε, τα πράγματα εξελίχθηκαν τελείως διαφορετικά

prime · 29-04-08

Αρχική Δημοσίευση από Zeta:
Να σημειώσω ότι δεν με είχε αγχώσει κάτι ιδιαίτερα απλά μου έχει γίνει έμμονη ι΄δέα ότι θα πάθω κάτι κακό και να πώ ότι φοβάμαι υπερβολικά το θάνατο..

Δεν μπορώ να πω κάτι για τα υπόλοιπα καθώς δεν είμαι ψυχολόγος και φοβάμαι ότι δεν μπορώ να βοηθήσω. Ίσως να κρύβονται άλλα πράγματα πίσω από το αγχος, μια βαθύτερη αιτία, και να μη σου πηγαίνει καν στο μυαλό τι. Ένας ψυχολόγος σίγουρα μπορεί να προσφέρει απαντήσει.

Όσον αφορά το quote, κατ' εμέ προσπάθησε να αποβάλλεις κάθε τέτοιου είδους αρνητική σκέψη.
Δυστυχώς ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ κάποια μέρα θα πεθάνουμε, γεγονός αδιαμφισβήτητο και μη αναστρέψιμο.
Το θέμα είναι να μη χάνεις από τη ΖΩΗ σου και την ΥΓΕΙΑ σου σκεπτόμενη κάτι το οποίο, εχόντως καλώς των πραγμάτων, θα αργήσει πάρα πολύ να έρθει.

Απόλαυσε αυτά που έχεις και πάλεψε για αυτά που θέλεις να αποκτήσεις.

Προσωπικά σκέφτομαι το θάνατο κάποιες φορές και ενώ με φοβίζει το άγνωστο που υπάρχει, αυτό που με απασχολεί περισσότερο είναι να έχω όσο το δυνατόν περισσότερο μια ολοκληρωμένη και γεμάτη ζωή. Να "φύγω " χορτάτη που λένε.

underwater · 29-04-08

Η απάντηση του cap ήταν πολύ διαφωτιστική. Βασικά θεωρώ πως η επίσκεψη σε 1 ψυχολόγο είναι απαραίτητη (ορισμένες φορές χρειάζεται παραπομπή και σε ψυχίατρο για ήπια αγωγή, αλλά αυτό σχετίζεται με την ικανότητα του ψυχολόγου να καταλάβει μέχρι ποιό σημείο του επιτρέπουν οι ικανότητές του να βοηθήσει).

Οι περισσότεροι διαλέγουν γνωσιακή θεραπεία για αγχώδεις διαταραχές, οι οποίες περιλαμβάνουν ΚΑΙ ασκήσεις ηρεμίας. Προσωπικά όταν αντιμετώπισα αυτό το πρόβλημα έκανα πιο ''βαθιά'' θεραπεία και με βοήθησε πολύ, χωρίς όμως να υποτιμώ την γνωσιακή, για να την επιλέγουν πολλοί άνθρωποι στάνταρ βοηθάει.

Μια εισαγωγή στις κρίσεις πανικού και την αντιμετώπιση αυτών είναι το βιβλίο ''Πώς να αντιμετωπίσετε τον πανικό'' από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα. Αν και δεν ακολουθώ τις ασκήσεις που έχει, όταν το διαβάζω χαλαρώνω.

Επίσης, οι κρίσεις αυτές είναι δύσκολο να σταματήσουν. Σε περιόδους άγχους εμφανίζονται και μαθαίνεις να συμβιώνεις μαζί τους. Η θεραπεία σε βοηθάει να τις ελέγξεις, να συμφιλιωθείς μαζί τους και να βρεις, αν το ψάξεις, τις αιτίες που υπάρχουν στο βάθος. Από αυτά που λες πάντως μου φαίνεται ''ελαφριά'' μορφή κι αυτό είναι πολύ καλό. Μην το αφήσεις να σε επηρεάσει, κάνε κάτι για σένα.

zeta5238 · 29 Απριλίου 2008

Cap,

Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση..Ήταν όντως πολύ ευχάριστη και με τιμά το γεγονός που μου αναγνωρίζεις αυτό που ένιωσα όταν το αγόρι μου πήγε φαντάρος

Έχεις δίκιο είναι πολύ σημαντκό να γνωρίζω ότι δεν είμαι μόνη μου..Απλά είναι κάτι σχετικά πρωτόγνωρο για μένα και γι'αυτό το λόγο έχω και πολλές απορίες!

Prime,

Έχεις απόλυτο δίκιο, θα πρέπει να μη σκέφτομαι το θάνατο, απλά κάποιες φορές έρχεται στο μυαλό μου χωρίς να το θέλω και πιάνω τον εαυτό μου να τρομοκρατείτε! Πολλές φορές έχω καταφέρει να σκεφτώ κάτι άλλο και ευτυχώς ξεχνιέμαι...Το παράξενο είναι ότι διανύω μία από τις καλύτερες περιόδους της ζωής μου αλλά δυστυχώς μου συνέβη αυτό που μου συνέβη...Πρέπει να ομολογήσω ότι φοβάμαι υπερβολικά ότι θα μου ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο ότι δηλαδή θα έρθει η στιγμή που θα δυσκολεύομαι να ανασάνω και θα πανικοβληθώ και αυτό γιατί μενθύνω το φόβο μου και αυτό το καταλαβαίνω...

Underwater,

Με ανησυχεί το γεγονός (όπως λές και συ) ότι οι κρίσεις αυτές είναι δύσκολο να σταματήσουν..Στο χει πει κάποιος ψυχολόγος? Και αν ναι πως μπορώ να βρω την ρίζα του προβλήματος? Δεν θα μπορέσω ποτέ να τα καταφέρω μόνη μου?? Δεν θα μπορέσω να κοντρολάρω αυτό το άγχος? Σε ευχαριστώ για την πρόταση του βιβλίου θα πάω να το πάρω..Ελπίζω να βοηθήσει!

Έχεις δίκιο πρέπει να κάνω κάτι όσο προλαβαίνω ακόμη...

underwater · 29-04-08

Αρχική Δημοσίευση από Zeta:
Underwater,

Με ανησυχεί το γεγονός (όπως λές και συ) ότι οι κρίσεις αυτές είναι δύσκολο να σταματήσουν..Στο χει πει κάποιος ψυχολόγος? Και αν ναι πως μπορώ να βρω την ρίζα του προβλήματος? Δεν θα μπορέσω ποτέ να τα καταφέρω μόνη μου?? Δεν θα μπορέσω να κοντρολάρω αυτό το άγχος? Σε ευχαριστώ για την πρόταση του βιβλίου θα πάω να το πάρω..Ελπίζω να βοηθήσει! Έχεις δίκιο πρέπει να κάνω κάτι όσο προλαβαίνω ακόμη...

Βασικά είμαι σε παρόμοιο κλάδο με ψυχολογία επαγγελματικά κι επειδή έχω αντιμετωπίσει το πρόβλημα το έχω ψάξει. Κι έχω κάνει θεραπεία όπως σου είπα. Αλλά δεν θα ήθελα να πω περισσότερες λεπτομέρειες δημόσια, είμαι κομπλεξικό. Στείλε pm αν θες.

Το βιβλίο στο προτείνω επειδή είναι καλό, αλλά δεν αντικαθιστά τον ειδικό φυσικά (μην σκάσει μύτη ο Μοναχός και με δείρει βασικά :eek:

).

zeta5238 · 02-05-08

Παιδιά!! Τι έγινε το θέμα μου μπερδεύτηκε με άλλο θέμα?? Δεν καταλαβαίνω!

Αννουλα · 02-05-08

Τιποτα μα τιποτα δεν αξιζει στην ζωη περισσοτερο απο την ιδια την ζωη μας...το ανχος μπορει να γινει πολυ καταστροφικο..
Απο προσωπικη μου εμπειρια ειχα χασει απο στεναχωρια και ανχος μια μικρη τουφα μαλλιων στο πισω μερος του κεφαλιου μου..Για μενα ηταν κατι πουλυ ασχημο αν και δεν φαινοταν,και αυτο με ανχωνε πολυ περισσοτερο ακομα,το θεμα ειναι πως υπαρχουν ποολυ χειροτερα περιστατικα απο αχγος..
Οσο και ασχημα και δυσκολα ειναι αυτα που εχουμε στο μυαλο μας καλο θα ειναι να τα παραμερισουμε..Τπτ δεν αξιζει περισσοτερο απο την ψυχικη μας ηρεμια..

Αννουλα · 02-05-08

Ευτυχως δε, μετα απο καποιο καιρο επανηλθε το μαλλι μου στην φυσικη του κατασταση...και απο τοτε ειπα πως δεν αξιζει να αγχωνομαι με τπτ...Οπως ερθει οτι ερθει..
Ενα γυμναστηριο κανει πολυ καλο στο αγχος το διαβασμα και γενικα να βγαινεις εξω..να ξεσκας να ξεχνιεσαι και να περπατας.
Να κανεις γενικα πραγματα που σε ευχαριστουν!

ninaki · 02-05-08

Πρίν 2 χρόνια υπέφερα από δυνατούς πονοκεφάλους...πήγα στους γιατρούς, έκανα του κόσμου τις εξετάσεις και τελικά με παράπεμψαν σε νευρολόγο...έκανα μαγνητική τομογραφία και με τα πολλά μου έκαναν διάγνωση ότι ο πονοκέφαλος που με βασάνιζε ήταν λόγο άγχους ...
Τι να σας πω??? Μου έδωσαν αγχολιτικά χάπια και κάτι άλλα για να ηρεμίσω και να το ξεπεράσω...
Τελικά είχε αποτέλεσμα όλα αυτό, αφού δεν με ξαναενωχλεί το κεφάλι μου, αλλά αν μου συμβεί που και που ... ηρεμώ πέρνω ένα Bespar και κοιμάμαι...

deadhead_pirate · 02-05-08

Αγχος;
Μισό λεπτό να κάνω μια αναζήτηση στο google γιατί δεν έχω και λεξικό πρόχειρο....

cap · 02-05-08

Μην βασίζεστε στα προσωπικά μου λεγόμενα, αλλά έχω την εντύπωση οτι, όταν οι κρίσεις αυτές συμβαίνουν σε καταστάσεις που (φαινομενικά) δεν υπάρχει καμία πίεση ή / και άγχος, τότε μιλάμε για κάτι σοβαρότερο από μια απλή κρίση πανικού: Μιλάμε για αγχώδη διαταραχή ή διαταραχή πανικού.

Ο καλύτερος που μπορεί να το διαγνωσει αυτό είναι ένας ψυχολόγος. Ακόμα και σε αυτές τις διαταραχές υπάρχουν διαβαθμίσεις.

Αυτό που γνωρίζω είναι οτι αν δεν αντιμετωπιστούν μπορούν να οδηγήσουν σε κάτι ή σε όλα από τα εξής:

1. Αγοραφοβία (φοβάσαι να είσαι με κόσμο μπας και σου συμβεί κάτι, προτιμάς την ασφάλεια του σπιτιού σου).
2. Κατάθλιψη. Ο συνεχής φόβος, θανάτου ή γενικά για την υγεία μας, μας οδηγεί σε εσωστρέφεια η οποία εξελίσσεται σε κατάθλιψη. Παρατάμε τις δραστηριότητές μας, απομονωνόμαστε, αποξενωνόμαστε από φίλους και γνωστούς και κλαίμε μόνοι μας σαν emo στη γωνία.
3. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ παθολογικά ευρήματα. Οταν μας συμβαίνουν πράγματα για πολυ καιρό τα οποία μπορεί να προέρχονται από ψυχολογικά αίτια αλλά ταυτόχρονα επηρεάζουν την ψυχολογία μας, είναι (οχι πολύ πιθανό, αλλά πιθανό) να αναπτύξουμε τελικά πραγματικά παθολογικά ευρήματα ως αντίδραση του ίδιου μας του οργανισμού. Αν νομίζω οτι έχω πρόβλημα στην καρδιά (ενώ δεν έχω), στο τέλος θα αποκτήσω κάποιο, ίσως πιό γρήγορα από ο,τι αν διατηρούσα μια αισιόδοξη άποψη. Βεβαια, αυτό απαιτεί χρόνια και βαριάς μορφής διαταραχή συνοδευόμενη από κατάθλιψη κλπ.

Ολα αυτα είναι προσωπικές μου γνώσεις όπως τις έχω αποκομίσει διαβάζοντας / ρωτώντας και ενδέχεται να είναι λανθασμένες! Δεν αποσκοπώ στο να υποκαταστήσω τον ειδικό (ψυχολόγο), απλά να δώσω μια άλλη διάσταση! Συμβουλευτείτε έναν ειδικό, οχι εμένα!

Αντιμετώπιση άγχους

Εκκολαπτόμενο μέλος

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Περιβόητο μέλος

Επιφανές μέλος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Πολύ δραστήριο μέλος

Περιβόητο μέλος

Νεοφερμένος

Περιβόητο μέλος

Νεοφερμένος

Δραστήριο μέλος

Δραστήριο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Περιβόητο μέλος

Νεοφερμένος