Αλχημεία

NIL SINE DEO

A] ΜΑΚΡΟΚΟΣΜΟΣ

Για τον Πλάτωνα, το σύμπαν ή η μεγάλη οικουμενική τάξη, δημιουργήθηκε από τον Θεό δημιουργό ως έκφραση και εικόνα της δικής του τελειότητας:
"... κι έτσι τον διαμόρφωσε σε ένα μοναδικό και ορατό ζωντανό πράγμα, που θα περιείχε όλα τα σχετικά πλάσματα [...].
Και περιστρέφοντάς το του έδωσε μορφή σφαιρική [...], δηλαδή την τελειότερη απ'όλες τις μορφές".
(Τίμαιος, π. 410 π.Χ.)

Janus Lacinius, Pretiosa Margarita novella , 1577-1583

"Σας διαβεβαιώ ότι οποιοσδήποτε προσπαθεί να κατανοήσει κυριολεκτικά τα κείμενα των ερμητικών φιλοσόφων, θα χαθεί μέσα στις πτυχές ενός λαβύρινθου, και ποτέ δε θα καταφέρει να βρει την έξοδο". (Livre de Artephius, Bibl. Des Philosophes Chimiques, Paris 1741)

Στο προαύλιο: θείον και υδράργυρος, τα δύο βασικά συστατικά της ύλης.
Οι τρεις τοίχοι συμβολίζουν τις τρεις φάσεις του Έργου, που αρχίζει την Άνοιξη κάτω από το ζώδιο του Κριού και το αποσυντεθειμένο πτώμα. Το καλοκαίρι, στο ζώδιο του Λέοντος, συμβαίνει η ένωση ψυχής και πνεύματος, και το Δεκέμβριο, στο ζώδιο του Τοξότη, αναδύεται το άφθαρτο κόκκινο πνεύμα-σώμα, το ελιξίριο ή ο "πόσιμος χρυσός της αιώνιας νεότητος".

Σας διαβεβαιώ ότι οποιοσδήποτε προσπαθεί να κατανοήσει κυριολεκτικά τα κείμενα των ερμητικών φιλοσόφων, θα χαθεί μέσα στις πτυχές ενός λαβύρινθου, και ποτέ δε θα καταφέρει να βρει την έξοδο". (Livre de Artephius, Bibl. Des Philosophes Chimiques, Paris 1741)

Click για ανάπτυξη...

Μια χαρά το είπε... Δεν υπάρχει έξοδος.
Είναι ένα φαύλο κυκλογύρισμα γύρω από ένα κέντρο της φαντασίας.

G.van Vreeswyk, De Goude Leeuw, Amsterdam 1676

To εξωτερικό πυρ, με τη μορφή ενός χερουβείμ, οδηγεί το αλχημικό ζεύγος, το θείον και τον υδράργυρο, μέσα στον λαβύρινθο της υλικής μεταμόρφωσης.
Ο κεντρικός ναός είναι ο τόπος της μεταμόρφωσής τους, που πρέπει να συντελεστεί μόνο με τη βοήθεια του μυστικού πυρός-άλατος, που ανοίγει τα μέταλλα.
Αυτό αποτελείται από αμμωνία, τρυγικό άλας και νίτρο, που βγαίνει από τη θεία δρόσο.
Το εξάκτινο αστέρι στην κορυφή του ναού αναγγέλει στους μάγους-σοφούς τη γέννηση του φιλοσοφικού βρέφους.

Στην κοσμολογία των γνωστικών Οφιτών,
το θαλάσσιο κήτος (Λεβιάθαν, Ουροβόρος) σχηματίζει,
σαν το ουράνιο αρχέγονο ύδωρ,
τον εξώτατο κύκλο της δημιουργίας του κόσμου,
που είναι απρόσιτος στην εμπειρία των αισθήσεων,
και τον αποκόβει από τον θείο κόσμο της αγάπης και του Φωτός.

Και η Καββάλα, που οφείλει πολλά στις θεωρίες των Γνωστικών,
τοποθετεί ένα παραπέτασμα ανάμεσα στον Θεό και στη δημιουργία.
Ο lάκωβος Μπαίμε αποκαλούσε αυτό το ουράνιο παραπέτασμα «το ανώτατο ύδωρ»,
και στη μυθολογία του Μπλέηκ ο άνθρωπος κατοικούσε στη θάλασσα του χωροχρόνου από την εποχή του Κατακλυσμού.

Κατά την άποψη των Γνωστικών,
η επίγεια ύπαρξη είναι μια σφαίρα ζοφερής εξορίας,
και για τον Παράκελσο είναι ο τόπος όπου εξορίστηκε ο Εωσφόρος: η ίδια η Κόλαση.

Το φως-ψυχή που γεννιέται,
κατεβαίνει την κλίμακα των επτά σφαιρών ώς τη γη,
και καθ' οδόν τραχύνεται από τους πλανήτες,
που θεωρούνται κατώτεροι δημιουργοί-θεοί και δαίμονες (άρχοντες),
σκεπασμένοι με ρυπαρά στρώματα ύλης.

Κάθε πλανήτης αφήνει και μιαν αρνητική ιδιότητα πάνω στην ψυχή που περνά,
και λίγο-λίγο τη θαμπώνει:
η Αφροδίτη τής δίνει απρέπεια,
ο Ερμής φιλαργυρία,
ο Άρης οργή,
ο Δίας ματαιοδοξία
Κ.Ο.Κ.

Μετά θάνατον,
το γήινο σώμα απομένει σαν άδειο κέλυφος στον Τάρταρο,
και η ψυχή ανεβαίνει μέσα από το βασίλειο του αέρα (Βεεμώθ) για να επιστρέψει στους άρχοντες,
όσο κι αν εκείνοι προσπαθούν να την εμποδίσουν να περάσει.
Γι' αυτό απαιτείται η ακριβής γνώση των μυστικών συνθημάτων και των συμβόλων,
για να ανοίξει τον δρόμο στην επταπλή κάθαρση.

Το πέρασμα από την τελική σφαίρα είναι το δυσκολότερο.
Σύμφωνα με τη διδασκαλία των Οφιτών,
κύριος αυτής της σφαίρας είναι ο Κρόνος,
ο δημιουργός,
ο «καταραμένος» θεός που έπλασε τον χρόνο και τον χώρο.

Αυτός είναι το ερπετό που φρουρεί τον παράδεισο.

Aναπαράσταση της γνωστικής κοσμολογίας των Οφιτών (από το "Όφις").

Hans Leisegang, Die Gnosis, Stuttgart 1985

Γι' αυτό απαιτείται η ακριβής γνώση των μυστικών συνθημάτων και των συμβόλων,
για να ανοίξει τον δρόμο στην επταπλή κάθαρση.

Click για ανάπτυξη...

Όπως στην αιγυπτιακή Βίβλο των Νεκρών, και σε μερικές σελίδες της Ατχαβα Βέδα.
Aντίθετα στην Βίβλο και την Ζωροαστρική Αβέστα, η μεταθανάτεια γραφειοκρατία είναι σαφώς λιγότερη, και σχεδόν αμέσως η ψυχή συναντά τον Δημιουργό της για την τελική κρίση.


Υγ. Τι μανία είναι αυτή ρε παιδί μου, να φτάσει η Ψυχή στην Αιωνιότητα... Λες και δεν έχουμε άλλα σοβαρά ζητήματα.

Στη Θεία Κωμωδία (1307-1321) του Δάντη,
η περιπλανώμενη ψυχή ανεβαίνει από το βασίλειο της Κόλασης,
που προβάλλεται σφαιρικά μέσα στη γη,
περνά από το όρος του Καθαρτηρίου και τις εννέα σφαίρες των πλανητών,
τους απλανείς αστέρες και την κρυστάλλινη σφαίρα - που όλες κινούνται από τους Αγγέλους.
Έτσι φτάνει στον Παράδεισο,
και βρίσκει την κατοικία της στο λευκό ρόδο του ουρανού,
που φωτίζεται από το θείο φως.


Michelangelo Cactani, La Materia della Divina Comedia di Dante Alighieri, 1855

Οι ψυχές ανεβαίνουν από το βασίλειο των στοιχείων και
περνώντας μέσα από τις πλανητικές σφαίρες,
τα τέσσερα επίπεδα της ψυχής και τους εννέα χορούς των αγγέλων,
φτάνουν στην ανώτατη σφαίρα των Πλατωνικών Ιδανικών.
Στην κορυφή των πάντων,
ο ένθρονος Χριστός.


Ανώνυμο χειρόγραφο, 12ος αι.

Το όλο ζήτημα της αλχημείας εμπίπτει στο πανθομολογούμενο κυνήγι της συνωμοσιολογίας. Ακόμα και στις μέρες μας.
Μου θυμίζει τα πειράματα της Kolisko και του Kollerstrom -κάπου στο 1927- οι οποίοι κοντολογής συσχέτισαν τους πλανήτες και τα Μέταλλα.

Εφάρμοσαν μια παμπάλαια αλχημική θεωρία συγκεκριμένων αντιστοιχιών, όπου ένα καθορισμένο μέταλλο "ανήκει" σε έναν πλανήτη.
Η Kolisko χρησιμοποιούσε τα μεταλλικά αντιδραστήρια σε διάλυμα. Τα μέταλλα αποτύπωναν εικόνες στα χαρτιά, εικόνες που είχαν μορφή. Αυτή η μορφή, συνήθως, ξεθώριαζε κατά τη διάρκεια ουράνιων γεγονότων και στη συνέχεια επανερχόταν. Έτσι, τα πειράματα αυτά καθοδηγούσαν την Kolisko για το πότε και πόσο θα λειτουργούσε η ουράνια επίδραση.

Η Lilly Kolisko, εκπαιδεύτηκε σα νοσηλεύτρια και αφιερώθηκε στην επιστήμη μέσα από το ανθρωποσοφικό κίνημα που ξεκίνησε ο Rudolf Steiner στη Στουτγάρδη. Το έργο της για τις επιδράσεις πολύ αραιωμένων ομοιοπαθητικών διαλυμάτων είναι σημαντικό, όπως επίσης το έργο της για τη σημασία των σεληνιακών κύκλων στη γεωργία. Το 1926, ένα χρόνο μετά το θάνατο του Steiner, αποκάλυψε για πρώτη φορά «τις επιδράσεις των άστρων στη γήινη ύλη», όπως την ονόμασε αργότερα. Ανέδυε διαλύματα ασημιού, σιδήρου και μολύβδου σε διηθητικό χαρτί κατά τη διάρκεια μιας συνόδου του Κρόνου και του Ήλιου. Το σύνηθες πρότυπο άλλαξε:

"Ένα αόρατο χέρι εξουδετέρωσε τις αντιδράσεις του μολύβδου στο διάλυμά μου. Ο Ήλιος βρισκόταν μπροστά από τον Κρόνο και εδώ κάτω στη Γη ο μόλυβδος δεν μπορούσε να εκδηλώσει τη δραστηριότητά του. Όταν μιλάνε τα Άστρα ο άνθρωπος πρέπει να στέκεται ακίνητος και με δέος."

Η παραδοσιακή αλχημική λογική που συνδέει στοιχεία (ή ενώσεις) με πλανητικές συνάξεις είναι ίσως η προσφορότερη και πιο αδιάσειστη απόδειξη του βαθμού σύνδεσης της μια παραεπιστήμης με την άλλη.

Κοινώς "τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς".
Ίσως να έγινε αυτό με σκοπό το ένα (η αστρολογία) να τραβήξει δύναμη από το άλλο *Αλχημεία". Άλλωστε η ισχύς βρίσκεται στην ένωση.

Αστρολογικές μπούρδες featuring Alchemy crap.

Υ.γ. Παρατηρώ, το ταπεινό μυρμήγκι, και συσχετισμούς στοιχείων με τας ψυχάς και τους πλανήτες. Ε λοιπόν αν το "the Kolisko effect" ήταν η χωριάτικη, αυτοί οι συσχετισμοί συνοδευόμενοι κι από χειρόγραφα με εικονίτσες φαντάζουν σκορδαλιά...

Η ψυχή στην αιωνιότητα φτάνει με δύο τρόπους. Τρώγοντας πιτόγυρα με cocacolaκιους, και για γλυκό σουφλέ σοκολάτας με παγωτό βανίλια. Νo manuscript added.
Σκέτα, λέμε.

Ισίδωρος Σεβίλλης, De natura rerum, χειρόγραφη ανθολογία, π.800 μ.Χ.

Το σχεδιάγραμμα δείχνει τις πιθανές σχέσεις και μεταμορφώσεις των τεσσάρων στοιχείων,
και μεταξύ τους,
και με τις τέσσερις εποχές και τις τέσσερις κράσεις.
Γη - φθινόπωρο - μελαγχολική /
Φωτιά - καλοκαίρι - χολερική /
αέρας - άνοιξη - αιματώδης /
νερό - χειμώνας - φλεγματική.


(Ομοίως)

Το έτος σαν πλέγμα σχέσεων μεταξύ εποχών, στοιχείων και των τεσσάρων σημείων του ορίζοντα.

Για να'μαι πιστός με την διττή μου φύση που ακράδαντα ακολουθεί το ρητό "η πρακτική κάποιας επιστήμης μπορεί να αδικήσει τη θεωρία της" οι Αλχημιστές προσεγγίζουν τους αληθινούς σοφούς και είναι / ήταν κάποιοι ρομαντικοί εραστές που η δραστηριότητα τους καθρεφτίζει την αγνή σουρρεαλιστική χαρά του ανθρώπου..

...που αν και βλέπει τις διαδοχικές αποτυχίες των άλλων, δεν θεωρεί ότι έχει νικηθεί...ξεκινάει απ' όποιο σημείο θέλει και, απ' οποιοδήποτε δρόμο εκτός από της λογικής, φθάνει όπου μπορεί.

Αλχημιστές: Εξευρενητές της ζωής που νοιώθουν (ίσως) ότι πρέπει να εξιχνιάσουν το απόκρυφο και να αποκρυφοποιήσουν όλα τα άλλα...
Η προσπάθεια τους είχε διπλό σκοπό: να ξεχωρίσουν τι από την ερμητιστική παράδοση μπορούσε να προσαρμοσθεί στην σύγχρονη ζωή και να εξάρουν τις αξίες της ύπαρξης ώστε να αποκτήσουν μαγική ακτινοβολία.
Τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο, τί πιο μαγευτικό κίνητρο από τούτο;

Bisbiriko, από αυτή τη σκοπιά, σε τιμώ που τιμάς τον ουρανό, τις εποχές, τα στοιχεία, τη Κόλαση του Αλιγκιέρι και τον Παράδεισο του Χριστού. Ιδιαίτερη μνεία για τους συσχετισμούς σου και την ανάσυρση από τα ντουλάπια των μουσείων και του χρόνου των λικνιστικών εικόνων που παρέθεσες.

Άσχετο. Μερικές φορές με πιάνει η ανησυχία: μήπως ήδη βρισκόμαστε στον παράδεισο και δεν το ξέρουμε;

Αρχική Δημοσίευση από bisbirikos:

Ισίδωρος Σεβίλλης, De natura rerum, χειρόγραφη ανθολογία, π.800 μ.Χ.

Το σχεδιάγραμμα δείχνει τις πιθανές σχέσεις και μεταμορφώσεις των τεσσάρων στοιχείων,
και μεταξύ τους,
και με τις τέσσερις εποχές και τις τέσσερις κράσεις.
Γη - φθινόπωρο - μελαγχολική /
Φωτιά - καλοκαίρι - χολερική /
αέρας - άνοιξη - αιματώδης /
νερό - χειμώνας - φλεγματική.

(Ομοίως)

Το έτος σαν πλέγμα σχέσεων μεταξύ εποχών, στοιχείων και των τεσσάρων σημείων του ορίζοντα.

Click για ανάπτυξη...

" Ιδού, μυστήριον λ'εγω προς εσάς: πάντες μεν δε θέλομεν κοιμηθεί, πάντες όμως θέλομεν μεταμορφωθεί..."

R.Fludd, Utriusque Cosmi, τομ.1, Oppenheim 1617

Tα συστήματα της λεγόμενης "χριστιανικής Καββάλας" συνδέουν
νεοπλατωνικά και χριστιανικά στοιχεία με τη γνώση του Εβραϊκού μυστικισμού, αντλώντας συχνά από νοθευμένες πηγές (βασισμένα στο έργο του Πίκο ντε λα Μιράντολλα 1463-1494).
Στο σχέδιο αυτό, ο Ρ.Φλουντ καθιέρωνε έναν παραλληλισμό ανάμεσα στα επίπεδα του πτολεμαϊκού κόσμου και στα είκοσι δύο γράμματα της Εβραϊκής αλφαβήτου, απ'όπου ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο.

Gregorius Anglus Sallwigt (Ψευδώνυμο του von Welling), Opus mago-caballsticum. Frankfurt 1719

Η γεωκεντρική αντίληψη του κόσμου ήταν εμφανής στον Ελευθεροτεκτονισμό του 18ου αι.
Το "Μαγικό περίγραμμα του Κόσμου κατά Πτολεμαίον" ,
από το Opus mago-cabalisticum του Γεωργίου Φον Βέλιvγκ,
χωρίζεται σε πέντε βασίλεια:
το Α και το Β είναι τα πρωτεύοντα στοιχεία του πυρός (εβρ. esh) και του ύδατος (mayim),
το C το βασίλειο των άστρων,
το D το βασίλειο του αέρα,
όπου τα δύο στοιχεία σμίγουν στο shamayim,
το "πύρινο ύδωρ του πνεύματος", κι αυτό,
ως σπέρμα όλων των πραγμάτων,
φτάνει στnv επιφάνεια τnς γnς (Ε) με τη δρόσο.
Το F είναι η παρθένα γη,
το G ο υπόγειος αέρας,
και το κόκκινο κέντρο είναι το κεντρικό πυρ.