Φιλοσοφία του Θανάτου...

Vkey

Επιφανές μέλος

Η Κοινό Μυστικό!!! αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 8,253 μηνύματα.
Αρχική Δημοσίευση από Exposed_Bone:
Αν όμως μιλόντας σε κοντινούς ανθρώπους μας κάνει χειρότερα;
Anyway, απλώς αυτό που θέλω να πω είναι ότι την αυτοκτονία δεν την θεωρώ κάτι κάκο απλώς μια επιλογή

Μα είναι επιλογή...και είπα ότι σέβομαι την ευθανασία σε ανθρώπους που απλά υποφέρουν π.χ. από ανίατες αρρώστιες και πονάνε πολύ....Αλλά την θεωρώ γενικά κακή επιλογή...Όπως και να έχει μπορεί να μην επιλέξαμε να γεννηθούμε αλλά μπορούμε- άμα θέλουμε- να επιλέξουμε το θάνατό μας....
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Dark_kronos

Επιφανές μέλος

Ο Rognan αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Άεργος/η και μας γράφει απο Ισπανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 20,660 μηνύματα.
πραγματι η αυτοκτωνια ειναι δειλια. Βεβαια αμα υποφερεις απο ανυποφορους πονους και ξερεις οτι απλα θα ζησης χ μερες ακομα με τον πονο χωρις να κερδεισεις τπτ ή αμα εισαι ψυχοπαθεις το δικεολογω αλλιως, αλλα σε αλλες περιπτωσεις (χρεει, με παρατισε η γυνεκα μου κτλ) ειναι διλια. Ο μονος που χρωστας εισαι ή μονο εσανε σε παρατισε η γυνεκα σου;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

iJohnnyCash

e-steki.gr Founder

Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
Αρχική Δημοσίευση από Dark_kronos:
πραγματι η αυτοκτωνια ειναι δειλια. Βεβαια αμα υποφερεις απο ανυποφορους πονους και ξερεις οτι απλα θα ζησης χ μερες ακομα με τον πονο χωρις να κερδεισεις τπτ ή αμα εισαι ψυχοπαθεις το δικεολογω αλλιως, αλλα σε αλλες περιπτωσεις (χρεει, με παρατισε η γυνεκα μου κτλ) ειναι διλια. Ο μονος που χρωστας εισαι ή μονο εσανε σε παρατισε η γυνεκα σου;
Σχεδόν συμφωνώ. Εκει που διαφωνώ καθέτος είναι σχετικά με το αν σε παρατήσει η γυναίκα σου. Όταν σε παρατάει οι γυναίκα σου πολλοί είναι εκείνοι που δεν χάνουν απλώς μια σύζηγο κτλ, αλλά χάνετε και ένα κομμάτι της ψυχής του και δεν είναι λίγες οι φορές που αισθάνονται οτι χάνουν ολόκληρη την ψυχή τους.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

emufear

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο emufear αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 37 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,730 μηνύματα.
Αρχική Δημοσίευση από Vkey:
Και την απαίσια ζωή σου αν πραγματικά θες την αλλάζεις....το ερωτημά είναι αν όντως θες 8)

Από τα μεγαλύτερα σοφίσματα όλων των εποχών: vouloir c' est pouvoir κτλ. κτλ.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Ενίοτε νιώθω πως με αγγίζει, δεν ξέρω γιατί, ένα προαίσθημα θανάτου...Είτε πρόκειται για μια ακαθόριστη ασθένεια, που δεν υλοποιείται σε πόνο και γι'αυτό τείνει να πνευματοποιηθεί σε στόχο για τόπικ (:)), είτε για μια κούραση που απαιτεί έναν ύπνο τόσο βαθύ που ακόμα και το "κοιμάμαι" δεν της αρκεί -το σίγουρο είναι ότι αισθάνομαι σαν κάποιον ασθενή στα τελευταία του που τα αδύναμα χέρια του αφήνουν χωρίς βιαιότητα μήτε νοσταλγία το μαξιλάρι που ένιωθαν να κρατούν.

Αναλογίζομαι τότε τι είναι αυτό που ονομάζουμε ζωή. Δεν θέλω να πω το μυστήριο της ζωής, που δεν αντιλαμβάνομαι αλλά τη σωματική αίσθηση του παύω να ζω.

Η ανθρωπότητα φοβάται το θάνατο, αλλά με τρόπο ασαφή. Ο φυσιολογικός άνθρωπος στη δράση, ο φυσιολογικός άνθρωπος, ασθενής ή γέρος, ελάχιστες φορές κοιτάζει με φρίκη την άβυσσο του τίποτα που ο ίδιος αποδίδει σε αυτή την άβυσσο.
Όλα αυτά είναι έλλειψη φαντασίας. Είναι επίσης ανάξιο ενός σκεπτόμενου όντος να πιστεύει ότι ο θάνατος είναι ύπνος. Και γιατί να είναι, αφού ο θάνατος δεν μοιάζει σε τίποτα με τον ύπνο; Το βασικό στοιχείο του ύπνου είναι ότι ξυπνάμε απ'αυτόν, ενώ από το θάνατο, απ'ό,τι φαίνεται δεν ξυπνάει κανείς. :P

Αν όμως ο θάνατος μοιάζει με τον ύπνο, πρέπει να θεωρούμε ότι ξυπνάμε απ'αυτόν.
Ωστόσο ο φυσιολογικός άνθρωπος δεν βλέπει έτσι τα πράγματα: φαντάζεται το θάνατο σαν έναν ύπνο από τον οποίο δεν ξυπνάει κανείς, που όμως δεν σημαίνει τίποτα. Ο θάνατος, όπως είπα, δεν μοιάζει με τον ύπνο γιατί στον ύπνο είμαστε ζωντανοί και κοιμόμαστε. Ούτε μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί κάποιος να παρομοιάσει το θάνατο με το οτιδήποτε, γιατί δεν έχουμε την εμπειρία του ή κάτι με το οποίο μπορούμε να τον συγκρίνουμε. Δεν ανακαλύφθηκε -ούτε αποκαλύφθηκε- ακόμη, κάποιος απέθαντος...

Για μένα, όταν βλέπω έναν νεκρό, ο θάνατος μου μοιάζει με αναχώρηση. Το λείψανο μου δίνει την εντύπωση ενός ενδύματος που το παράτησαν. Κάποιος έφυγε και δεν χρειάστηκε να πάρει το ένα και μοναδικό ρούχο που φορούσε.

Σημείωση:
Τα μηνύματα από 45 έως 95 απαπτύχθηκαν στο παρόν θέμα με τίτλο "Φιλοσοφία του Θανάτου...".
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

fandago

Διακεκριμένο μέλος

Ο Ә□⌂щяңš αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 6,876 μηνύματα.
Αναλογίζομαι τότε τι είναι αυτό που ονομάζουμε ζωή. Δεν θέλω να πω το μυστήριο της ζωής, που δεν αντιλαμβάνομαι αλλά τη σωματική αίσθηση του παύω να ζω.

Όλα αυτά είναι έλλειψη φαντασίας. Είναι επίσης ανάξιο ενός σκεπτόμενου όντος να πιστεύει ότι ο θάνατος είναι ύπνος. Και γιατί να είναι, αφού ο θάνατος δεν μοιάζει σε τίποτα με τον ύπνο;

Για μένα, όταν βλέπω έναν νεκρό, ο θάνατος μου μοιάζει με αναχώρηση. Το λείψανο μου δίνει την εντύπωση ενός ενδύματος που το παράτησαν. Κάποιος έφυγε και δεν χρειάστηκε να πάρει το ένα και μοναδικό ρούχο που φορούσε.
Αναλόγως τα πιστεύω του καθενός έχουμε και διαφορετική άποψη για τον θάνατο. Οι περισσότεροι τον φοβούνται, άλλοι λιγότερο άλλο περισσότερο. Άλλοι φοβούνται την τιμωρία μετά από αυτόν (κόλαση), άλλοι μήπως και βγουν σκουλίκια στην επόμενη ζωή (μετενσάρκωση) και άλλοι μήπως δεν έχουν τις παρθένες τους ή το ρύζι τους. Οι περισσότεροι λογικοί άνθρωποι μάλλον κατά βάθος φοβούνται την διακοπή επαφής με αυτό που ήδη έχουν και την μετάβαση στο άγνωστο. Αφού όπως ξέρουμε κανείς δεν γύρισε από τον θάνατο για να μας πει τι γίνεται εκεί, όλοι μένουν με την απορία. :P

Από αυτό που έγραψες με το ρούχο, υποθέτω ότι είσαι υποστηρικτής της έννοιας της ψυχής, γιατί μόνο αυτή θα μπορούσε να φύγει και να μείνει το "ρούχο"-σώμα πίσω.

Για εμένα που η "ψυχή" είναι ενέργεια ακόμα και η ενέργεια μένει εκεί και διαχέεται στο γύρω περιβάλλον, όπως θα κάνει αργότερα και το σώμα (ρούχο). Άρα θεωρητικά, όλα σταματάνε εκεί. Οπότε θα μπορούσα να πω ότι ο "φόβος" που έχω για τον θάνατο είναι αποκλειστικά λόγω της απώλειας επαφής με το γνωστό-ζεστό περιβάλλον μου. :)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

kalypso

Περιβόητο μέλος

Η lily allen αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Μηχανολόγος μηχανικός και μας γράφει απο Μονακό (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,880 μηνύματα.
Νομίζω ότι αυτό που φοβόμαστε σε σχέση με το θάνατο είναι το πέρασμα που λέμε, από την ύπαρξη στην ανυπαρξία. Και αυτό επειδή ποτέ όσο ζούμε δεν θα έχουμε την εμπειρία του θανάτου, ώστε να καταλάβουμε περισσότερα γι' αυτόν. Το φοβόμαστε επειδή είναι κάτι άγνωστο, κατι που παρακολουθούμε από μακριά, κάτι με το οποίο δεν θέλουμε να εξοικειωθούμε και προτιμούμε να κλείνουμε τα μάτια επειδή μας είναι δυσάρεστο. Μόνο όταν το κατανοήσουμε σε βάθος, θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε το φόβο μας γι' αυτό.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Για μένα, όταν βλέπω έναν νεκρό, ο θάνατος μου μοιάζει με αναχώρηση. Το λείψανο μου δίνει την εντύπωση ενός ενδύματος που το παράτησαν. Κάποιος έφυγε και δεν χρειάστηκε να πάρει το ένα και μοναδικό ρούχο που φορούσε.



Το θέμα φιλοσοφία και στάση απέναντι στο θανάτο αποκαλύπτει το θέμα φιλοσοφία και στάση ζωής και είναι κυρίως πολιτιστικό. Εκτός αν τα δεις ξεκομένα αυτά τα δυο - ζωή και θάνατο -, που δεν είναι. Οι Σαμάνοι γιατί τον υποδέχονται ατάραχοι ; Οι δυτικοί είναι αξιοθρήνητοι απέναντι στο θάνατο γιατί δεν έχουν συμπαντική συνείδηση. Στην καλύτερη περίπτωση, η συνείδηση των δυτικών είναι θρησκευτική, που πάλι δεν σώζει τον άνθρωπο, αλλά μάλλον τον κάνει να φοβάται και τη ζωή. Το κακό με το δυτικό πολιτισμό είναι ότι όχι μόνο τρέμουν τα λείψανα αλλά και οι περισσότεροι ζουν σαν λείψανα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Rempeskes

Επιφανές μέλος

Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
Ενίοτε νιώθω πως με αγγίζει, δεν ξέρω γιατί, ένα προαίσθημα θανάτου

Είναι ο φυσιολογικός φόβος πως μια μέρα θα χάσεις αυτόν που αγαπάς περισσότερο στον κόσμο.




------------------------------------------------------------------------------------

Οι Σαμάνοι γιατί τον υποδέχονται ατάραχοι ;

Υποψιάζομαι ό,τι κοντύτερα σε σαμάνο εννοείς προέρχεται από αναφορές σε χαρτί που περιγράφουν τυπάδες του στυλ "Δον Χουάν".



Οι δυτικοί είναι αξιοθρήνητοι απέναντι στο θάνατο γιατί δεν έχουν συμπαντική συνείδηση.


Όση συνείδηση και να έχεις για τη δική σου θνητότητα, και πάλι δεν σε προετοιμάζει τίποτα για τη στιγμή του θανάτου εκείνων που αγαπάς.

Το κακό με το δυτικό πολιτισμό


Μπορείς να φύγεις ό,τι ώρα θες.
Εδώ θα ξανάρθεις μια μέρα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
Όση συνείδηση και να έχεις για τη δική σου θνητότητα, και πάλι δεν σε προετοιμάζει τίποτα για τη στιγμή του θανάτου εκείνων που αγαπάς.

Ω ναι.....
Δε νομιζω οτι εχω μεγαλυτερο φοβο στη ζωη μου απο αυτο....
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Και αυτό επειδή ποτέ όσο ζούμε δεν θα έχουμε την εμπειρία του θανάτου, ώστε να καταλάβουμε περισσότερα γι' αυτόν.

Στην πραγματικότητα πεθαίνουμε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ζωής μας όμως αυτό το ονομάζουμε “αλλαγή”. Κάθε αλλαγή είναι ένας μικρός θάνατος που αναγεννά. Κάθε είδους θάνατος είναι απαραίτητος για την εξέλιξη και τη ζωή.
Ακόμα και το σώμα μας αναγεννάται σχεδόν ολοκληρωτικά με το πέρασμα του χρόνου:

Αξιοποιώντας μια παρενέργεια του ψυχρού πολέμου (την απελευθέρωση ραδιενεργού άνθρακα στην ατμόσφαιρα και τη βαθμιαία ενσωμάτωσή του σε όλους τους φυτικούς και ζωικούς οργανισμούς, από το πλαγκτόν ως τον άνθρωπο), ερευνητές του Ινστιτούτου Καρολίνσκα της Σουηδίας ανακάλυψαν ότι το σώμα μας είναι πολύ νεότερο από ό,τι νομίζουμε χάρη στην εκτεταμένη ανανέωση των ιστών. Ετσι διαπίστωσαν ότι τα επιθηλιακά κύτταρα τα οποία επιστρώνουν το εσωτερικό του εντέρου ζουν μόνο 5 ημέρες. Αντίθετα, τα υπόλοιπα εντερικά κύτταρα έχουν έναν μέσο όρο ζωής της τάξεως των 15,9 ετών. Τα κύτταρα της επιδερμίδας ανανεώνονται κάθε 10-15 ημέρες. Τα ερυθρά αιμοσφαίρια ζουν κατά μέσον όρο 120 ημέρες. Το ανθρώπινο ήπαρ ανανεώνεται εξ ολοκλήρου κάθε 300-500 ημέρες. Ολόκληρος ο ανθρώπινος σκελετός αντικαθίσταται κάθε 10 χρόνια.

Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε το Θάνατο είναι προϊόν εκπαίδευσης όπως και τόσα άλλα. Ο άνθρωπος έχει μια αφύσικη (αφού το μόνο σταθερό πράγμα στο σύμπαν είναι η αλλαγή) προσκόλληση στη στασιμότητα. Τα είπε πολύ ωραία παραπάνω ο Dr.

Φυσικά δε μιλάω εκ του ασφαλούς (πως θα μπορούσα άλλωστε :P) ούτε με πονάει λιγότερο από οποιονδήποτε η απώλεια...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

kalypso

Περιβόητο μέλος

Η lily allen αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Μηχανολόγος μηχανικός και μας γράφει απο Μονακό (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,880 μηνύματα.
Στην πραγματικότητα πεθαίνουμε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ζωής μας όμως αυτό το ονομάζουμε “αλλαγή”. Κάθε αλλαγή είναι ένας μικρός θάνατος που αναγεννά. Κάθε είδους θάνατος είναι απαραίτητος για την εξέλιξη και τη ζωή.
Ακόμα και το σώμα μας αναγεννάται σχεδόν ολοκληρωτικά με το πέρασμα του χρόνου

Στο τελευταίο δε διαφωνώ καθόλου μαζί σου αλλά στέκομαι απλά σε μία λέξη, το "αναγεννάται". Το σώμα μας παίρνει μία εντελώς διαφορετική μορφή, υφίσταται διάφορες φυσιολογικές μεταβολές λόγω φθοράς- δεν πεθαίνει όμως... :)

Επιπλέον έχω την αίσθηση ότι είναι βαρύ αυτό που λες, ότι "πεθαίνουμε" πολλές φορές κατα τη διάρκεια της ζωής μας... Συναντάμε εμπόδια ναι, δυσκολίες, τις οποίες και βρίσκουμε τρόπους να ξεπεράσουμε και από τις οποίες βγαίνουμε δυνατότεροι. Ο θάνατος όμως είναι μία κατάσταση από την οποία δεν υπάρχει διαφυγή και η οποία δεν μπροούμε να ξέρουμε πώς εξελίσσεται, αν δηλαδή υπάρχει ένα στάδιο μετά, κατα το οποίο αυτό που πέθανε παίρνει και πάλι την αρχική του μορφή...

Με μπέρδεψα τώρα... :redface: Είναι γεγονός ότι το μυαλό μου είναι λίγο χαοτικό-ελπίζω να καταλάβατε τι θέλω να πω!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Καταλαβαίνω τι θες να πεις. Ίσως θα έπρεπε κι εγώ με τη σειρά μου, να είχα βάλει τα εισαγωγικά στη λέξη πεθαίνουμε και όχι στη λέξη αλλαγή, ώστε να είναι περισσότερο κατανοητό αυτό που ήθελα να πω.

Αν ξαναδιαβάσεις το παραπάνω κείμενο που παρέθεσα θα δεις ότι ο συγγραφέας του αναφέρει πως τα Χ κύτταρα ζουν Χ χρόνο (άρα μετά πεθαίνουν) και τη θέση τους παίρνουν νέα κύτταρα και όλα αυτά εν όσο βρισκόμαστε εν ζωή... Δεν είναι καταπληκτικό;

Ο Θάνατος, όπως και η Αλλαγή, είναι καταστάσεις από τις οποίες πράγματι δεν υπάρχει διαφυγή κι αυτό από μόνο του ίσως μπορεί να μας δώσει μια διαφορετική θεώρηση του Θανάτου.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
Ο Θάνατος, όπως και η Αλλαγή, είναι καταστάσεις από τις οποίες πράγματι δεν υπάρχει διαφυγή κι αυτό από μόνο του ίσως μπορεί να μας δώσει μια διαφορετική θεώρηση του Θανάτου.

Συμφωνω οτι ο Θανατος και η Αλλαγη ειναι καταστασεις απο τις οποιες δεν υπαρχει διαφυγη, οπως λες, αλλα δεν καταλαβαινω πως αυτο μπορει να δωσει μια διαφορετικη θεωρηση του θανατου, οπως παρατηρεις...Ουτε πως μπορει η ιδεα που εχουμε για τον θανατο να ειναι θεμα "εκπαιδευσης" και οχι απλα ενστικτου...
Οι αλλαγες που υφισταμεθα κατα τη διαρκεια της ζωης μας ειναι απολυτα κατανοητες και οριζονται κυριως απο εμας....ο θανατος απο την αλλη ειναι μια κατασταση που δεν μπορουμε να κατανοησουμε, γιατι δε γνωριζουμε κατι γι αυτον, εκτος του ειναι ο βαθυτερος υπνος απο τον οποιο δεν ξυπναμε ποτε, αλλα ουτε και δυναμεθα να ορισουμε....
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Buggs

Διάσημο μέλος

Ο Buggs αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 3,045 μηνύματα.
O μόνος πραγματικά δραματικός θάνατος είναι ο χωρισμός. Γιατί είναι ο μόνος θάνατος μετά απο τον οποίο είμαστε ζωντανοί για να βιώσουμε τις επιπτώσεις.

Κατα τα άλλα, πεθαίνοντας τελειώνουν όλα μας τα προβλήματα. Εχει ακουσει κανείς κανέναν πεθαμένο να παραπονιέται για οτιδήποτε;

Γι'αυτό το λόγο φοβάμαι το θάνατο μονο σε σχέση με τα παιδιά μου. Δεν θα μου άρεσε δηλαδή να πεθάνω πρίν τα αποκαταστήσω. Όμως κι αυτος ο φόβος πάλι πιστεύω είναι αποτέλεσμα της λανθασμένης "δυτικής" μας εκπαίδευσης που μας υποβάλλει ότι έχουμε τάχα κάποιο έλεγχο σ'αυτό το θέμα. Αν έχουμε λεφτά, αν κάνουμε μια Α ζωή, κλπ.

Ίσως και να έχουμε αν δεν καπνίζουμε τέσσερα πακετα την ημέρα απο το να τα καπνιζαμε. Ποιος ξέρει;Ο Μπουκόφσκι είχε πιεί στη ζωή του ενα μινι τανκερ διάφορα ποτα, όμως πήγε στα 74, παρα που έζησε κιόλας μεσα στη μαύρη φτώχια μέχρι κοντά τα πενήντα. Ο Παπανδρέου,η Βουγιουκλακη, είχαν όλους τους γιατρούς, εκαναν όλες τις πλαστικές και μή επεμβάσεις έζησαν μεσα στα λεφτά όμως πηγαν πρίν τα εβδομηντα τους αμφότεροι.

Η αληθεια είναι οτι when your time is up is up, όπως επίσης ότι άν δεν είναι η ώρα σου ότι και να συμβεί δεν πεθαίνεις. Οτι αυτο ειναι υπόθεση του Θεού...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Συμφωνω οτι ο Θανατος και η Αλλαγη ειναι καταστασεις απο τις οποιες δεν υπαρχει διαφυγη, οπως λες, αλλα δεν καταλαβαινω πως αυτο μπορει να δωσει μια διαφορετικη θεωρηση του θανατου, οπως παρατηρεις...Ουτε πως μπορει η ιδεα που εχουμε για τον θανατο να ειναι θεμα "εκπαιδευσης" και οχι απλα ενστικτου...

α. Γι' αυτό χρησιμοποίησα τη λέξη "μπορεί". Σε μένα αυτή η σκέψη λειτουργεί.
β. Θες να πεις πως ο φόβος του θανάτου είναι ένστικτο; Μπορείς να το τεκμηριώσεις αυτό; :hmm:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Πώς θα φαινόταν η ιδέα ότι ο θάνατος μας προειδοποιεί μ'ένα μυστηριώδη τόνο;
..κι ότι η προειδοποίηση γίνεται πάντα μ'ένα ρίγος;

Υποψιάζομαι ό,τι κοντύτερα σε σαμάνο εννοείς προέρχεται από αναφορές σε χαρτί που περιγράφουν τυπάδες του στυλ "Δον Χουάν".

Ο θάνατος είναι ο αιώνιος σύντροφός μας , σύμφωνα με τον "τυπά" Δον Χουάν.
Βρίσκεται πάντα στ'αριστερά μας, όσο μακρυά φτάνει το χέρι μας. Μας παρακολουθεί. Μας ψιθυρίζει κάτι στο αυτί, ενίοτε, και νιώθουμε, έτσι, ένα ρίγος.
Μάλιστα τολμώ να πω ότι ο βαθμός και η συχνότητα αίσθησης του ρίγους είναι συνάρτηση του πόσο κοντά έχουμε φτάσει στο θάνατο μας.
Μας παρακολουθεί πάντα και θα μας παρακολουθεί μέχρι να μας τσακώσει.

Είμαστε αυτοί που στήνουμε καρτέρι στα πουλιά και περιμένουμε υπομονετικά να τα σκοτώσουμε, όπως περιμένει κι ο θάνατος για μας.

Πώς μπορούμε να νιώθουμε τόσο σημαντικοί όταν ξέρουμε ότι ο θάνατος μας παραμονεύει;

Εκείνο που πρέπει να κάνει κανείς όταν τον πιάνει ανυπομονησια είναι να γυρίζει προς τ'αριστερά και να ζητά από τον θάνατό του να τον συμβουλέψει. Αν ο θάνατος σου, σου κάνει κάποιο νεύμα, αν έχεις την τύχη να τον δείς για μια στιγμή, ή έστω αν έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεται δίπλα σου και σε παρακολουθεί, γλυτώνεις από ένα σωρό ασήμαντα πράγματα.

Το θέμα του θανάτου έπρεπε να συζητιέται όσο γίνεται περισσότερο. Θεωρούμε ότι είναι ένδειξη, μέχρι και αγένειας (!) να μιλάμε για αυτόν. Συχνά φτύνουμε τον κόρφο μας κι άλλα τέτοια..
Αλλά για τους περισσότερους μια παρόμοια συζήτηση θα ήταν χωρίς νόημα μια που και μόνο η σκέψη του θανάτου προκαλεί δυσφορία και φόβο.

Είμαστε γεμάτοι προκαταλήψεις και η ιδέα του Θανάτου μας το θυμίζει πιο έντονα αυτό, περισσότερο από οτιδήποτε.
Άλλωστε είναι κοινή μας μοίρα και προορισμός. Αυτό που ενώνει όλους τους ανθρώπους όλων των στρωμάτων.
Ο θάνατος είναι ο μόνος σοφός σύμβουλος που διαθέτουμε.

"...όταν νιώθεις πως όλα σου πάνε στραβά και σ'οδηγούν στην καταστροφή, γύρισε προς τον θάνατό σου και ρώτησε τον αν είναι έτσι. Ο θάνατός σου θα σου πει πως κάνεις λάθος και πως τίποτα άλλο δεν μετράει έξω απ'το άγγιγμα του. Και θα προσθέσει: "εγώ δεν σε άγγιξα ακόμα". C. Castaneda "Journey to Ixtlan".

Οφείλουμε να απαλλαγούμε από τις μικρότητες που ανήκουν σε ανθρώπους που ζουν τη ζωή τους σάμπως ο θάνατος να μην υπάρχει.

Είναι δυνατό, όμως να βλέπουμε τον θάνατο μας;
Και βέβαια είναι. :)

...Όταν δεν νιώθουμε σημαντικότεροι από τίποτα και όταν ο θάνατος μας κάθεται ακριβώς δίπλα μας.

Ο θάνατος μας παραμονεύει συνέχεια. Κατά συνέπεια, δεν έχουμε περιθώρια για αμφιβολίες ή μετανιωμούς. Αν πρέπει να πεθάνω επειδή γράφω σε ένα forum ή πήγα έναν περίπατο, απλούστατα θα πεθάνω.
Μέσα σε έναν κόσμο όπου ο θάνατος είναι κυνηγός δεν υπάρχει περιθώριο για μετανιώματα και αμφιβολίες. Υπάρχει περιθώριο μόνο για αποφάσεις. Και το να αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη των αποφάσεών του, σημαίνει να είναι έτοιμος να πεθάνει για αυτές.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Oralee

Τιμώμενο Μέλος

Η Κωνσταντίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 45 ετών και μας γράφει απο Γλυφάδα (Αττική). Έχει γράψει 15,765 μηνύματα.
Εγω το μόνο που σκέφτομαι μερικές φορές ειναι πως όλα όσα κάνουμε εδώ πιθανά να είναι μάταια, αφού όλοι θα πεθάνουμε και με δεδομένο μαλιστα πως ποτέ δεν ξέρουμε το πότε, νιώθω πως ενδέχεται να κανουμε λάθος επιλογές θεωρώντας πως έχουμε χρόνο πολύ μπροστά μας, ενώ αν κάποιος μας έλεγε πως εχουμε μόνο ενα χρόνο ζωής πχ, να τα διαχειριζόμασταν όλα αλλιώς και να δίναμε σημασία σε πράγματα που τώρα τα προσπερνάμε ως αυτονόητα ή απλά αδιάφορα..
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

kalypso

Περιβόητο μέλος

Η lily allen αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Μηχανολόγος μηχανικός και μας γράφει απο Μονακό (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,880 μηνύματα.
Εγω το μόνο που σκέφτομαι μερικές φορές ειναι πως όλα όσα κάνουμε εδώ πιθανά να είναι μάταια, αφού όλοι θα πεθάνουμε και με δεδομένο μαλιστα πως ποτέ δεν ξέρουμε το πότε, νιώθω πως ενδέχεται να κανουμε λάθος επιλογές θεωρώντας πως έχουμε χρόνο πολύ μπροστά μας, ενώ αν κάποιος μας έλεγε πως εχουμε μόνο ενα χρόνο ζωής πχ, να τα διαχειριζόμασταν όλα αλλιώς και να δίναμε σημασία σε πράγματα που τώρα τα προσπερνάμε ως αυτονόητα ή απλά αδιάφορα..

Βρε άλλο το ένα κι άλλο το άλλο. Αν αντιμετωπίζαμε έτσι τη ζωή, με το σκεπτικό δηλαδή ότι όσα κάνουμε είναι μάταια και ότι μια μέρα θα πεθάνουμε, καλύτερα να κλεινόμασταν μέσα στο σπίτι και να περιμέναμε τη μέρα αυτή. :P
Σκοπός είναι να make the most of it, να βρούμε τρόπο να δώσουμε νόημα στην ύπαρξή μας. :)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Lorien

Περιβόητο μέλος

Ο Lorien αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 5,880 μηνύματα.
kalypso-kajira...το ιδιο λετε (2ο σκελος των ποστς σας).
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top