Θα κάνατε σοβαρή σχέση με κάποιον που θα είχε παιδιά;

Προσοχή όχι ένα παιδί, αλλά παιδιά. Θα το σκεφτόσασταν αλήθεια; Θα άλλαζε η απάντησή σας αν εσείς είχατε ήδη δικά σας παιδιά ή όχι; Θα άλλαζε αν εκείνος είχε την επιμέλεια;

Δεν έχει καποιο νόημα το τόπικ αυτό, είμαι απλά περίεργη

Ναι, ακόμη κι αν τα είχε μόνο εκείνος; Κάτω απο οποιεσδήποτε συνθήκες; Θα εξακολουθούσες να είχες ως μοναδικό κριτήριο την ποιότητα της σχέσης σας και την ένταση του πάθους σας και δεν θα το σκεφτόσουν λεπτό παραπάνω;

Ειμαι παιδι χωρισμενων γονιών και συνεπως γνωριζω πολυ καλα την ψυχολογια των παιδιών σε τετοιες περιπτωσεις και θεωρω πως μπορω ανετα να τα αντιμετωπισω και να τα κανω να αισθάνονται καλά. Ειχα παντα κατα νου πως αν μου προεκυπτε συντροφος με ενα παιδι απο προηγουμενη σχεση/γαμο, αυτο δεν θα με εμποδιζε ουδόλως να προχωρησω μαζι του σε οτιδηποτε. Προβληματιζομαι μονο για την περιπτωση που υπάρχουν περισσοτερα παιδιά, ειδικά αν μιλαμε και για μια περιπτωση που η μανα ειναι ανύπαρκτη.

Κι αυτο γιατι ασχετα με το αν τα παιδια θα με συμπαθησουν ή όχι, μια τετοια περιπτωση ενεχει δυσκολιες που δεν ξερω αν μπορω να αντιμετωπίσω, συν το γεγονός πως ξαφνικα θα βρισκομουν με μια ετοιμη οικογενεια. Δεν ξερω αν μπορω να αναλάβω ενα τετοιο ρολο με τοσες ευθυνες και δεν ξερω ποσο θα επιβιωνε η ας θεωρήσουμε πολυ καλή σχεση που θα ειχα με εκεινον σε βαθος χρόνου με βάση ολες αυτες τις αντιξοοτητες.. εξ' ου και το ερωτημα του τοπικίου

Μαρη θα με πνιξεις
Το οτι νιωθω πως καποιος σφιγγει μια θηλια στον λαιμο μου, αμα σκεφτω οικογενεια, μαλλον δεν ειναι πολυ καλο σημαδι ε;

Αν και δεν ειναι τοσο απλο. Γιατι κι αν ακομα θεωρουσαμε πως ειμαι ετοιμη να κανω οικογενεια, ειναι αλλο να ξεκινας σε μηδενικη βαση και σιγα σιγα να κανεις το πρωτο σου παιδι, να εγκλιματιζεσαι κλπ κλπ κλπ κι αλλο να εισαι ξαφνικα υπευθυνη για ενα ..στολο () και να νιωθεις πως θα πρεπει να τα φροντιζεις ολα. Κι εντελως ξαφνικα απο εκει που εβγαινες καθε βραδυ και λογαριασμο δεν εδινες, να πρεπει να βρεις ακρη για τα παιδια του πριν βγεις, να πρεπει να σκεφτεσαι τι θα φατε (ενω μονη σου ετρωγες και ομελετα), να πρεπει να σκεφτεσαι αν διαβασανε, αν αν πηγανε σχολειο, πως τα πηγανε κλπ κλπ κλπ.

Αν η σχέση είχε περάσει κάποια στάδια και είχε δοκιμαστεί ναι.
Αν η σχέση ξεκινούσε εξαρχής συμπεριλαμβάνοντας εκείνον και τα παιδιά του όχι.

Τι θέλω να πω: Δεν θα ήθελα απο την αρχή της σχέσης να συμβιώνουμε ως οικογένεια, δεδομένου ότι κάπου αναφέρεις πως η μητέρα είναι ανύπαρκτη. Ως γνωστόν οι σχέσεις περνάνε το αρχικό στάδιο της "ανακάλυψης" του άλλου και μετά απο ένα εύλογο διάστημα που ποικίλει απο σχέση σε σχέση κατασταλάζεις στο πόσο σου κάνει ή όχι για να προχωρήσετε σε κάτι σοβαρότερο.
Στο διάστημα αυτό δεν θα ήθελα να έχω επαφές με τα παιδιά για τον απλούστατο λόγο ότι αν δεθούμε αμφότεροι και στην πορεία ανακαλύψω ότι δεν ταιριάζω με τον μπαμπά τους τι θα κάνω?Θα εξαφανιστώ έτσι απλά απο την ζωή τους όπως απο όσο έχω καταλάβει εξαφανίστηκε στην προκειμένη και η φυσική τους μητέρα?Κι αυτά θα πληγωθούν αλλά κι εγώ που κανένα δικαίωμα δεν θα έχω απο το νόμο να τα βλέπω.

Κάπου γράφεις πως φοβάσαι την ευθύνη μιας οικογένειας,δεν υπάρχει λόγος.Έχεις συνηθίσει να είσαι μόνη σου κι ανεξάρτητη, το ίδιο κι εγώ που έχω ζήσει για μεγάλα διαστήματα μόνη.Ακόμη κι όταν κάποια σχέση μου σοβαρεύει κάπως κι ο άλλος δειλά δειλά μετακομίζει στο διαμέρισμα μου στην αρχή παθαίνω πανικό, μετά όμως μου αρέσει και συνηθίζω να μοιράζομαι μαζί του την καθημερινότητα μου χωρίς να νοιώθω πως ασφυκτιώ.
Το ίδιο θα συμβεί και με τα παιδιά,οι άνθρωποι είναι οντα που προσαρμόζονται εύκολα, θα δεις που θα πιάσεις τον εαυτό σου να ανησυχεί για το τι θα φάνε και αν είναι καλά και θα σου φαίνεται ό,τι πιο φυσιολογικό αυτή η αντιδραση κι όχι καταναγκασμός.
Την γνώμη μου την έχω ξαναγράψει, γονιός δεν είναι αυτός που γεννά αλλά αυτός που μεγαλώνει ένα παιδί.

Για να συνοψίσω, για μένα πρωτίστως έχει σημασία προτού μπεις στην ζωή των παιδιών να είσαι κατασταλλαγμένη και σίγουρη ότι θέλεις τον πατέρα κι ότι θα εξακολουθήσεις να τον θέλεις κι αφού περάσει το στάδιο του έρωτα, δεν μπορείς εκ των υστέρων να πεις στα παιδιά "συγγνώμη έκανα λάθος".Το οφείλεις να ξέρεις τι ζητάς πρώτα στον εαυτό σου και μετά σε εκείνα.

Αχμμμ, εννοειται δεν μπαινω σε κανενός την ζωή, ειπαμε το εχω δει το έργο

Απλά ..δεν νομιζω πως μπορώ, όσο κι αν πιθανόν να ήθελα. Μου φαινεται τεράστια ευθύνη, προτιμώ νομιζω να μεινει η σχέση "α-σόβαρη" και σε γκομενικό επίπεδο, παρά να ρισκάρω ετσι.

(που θα παει, ολα περνανε καποτε)

Αρχική Δημοσίευση από kajira:

Μου φαινεται τεράστια ευθύνη

Click για ανάπτυξη...

Αυτό κυρίες και κύριοι γράφτηκε απο κάποια που αύριο μεθαύριο θα εκπροσωπεί συλλογικά κι ατομικά συμφέροντα εναντίον του δημοσίου.............θα κρατήσω το quote για να σε εκθέσω στο μέλλον

Σοβαρά τώρα για ευθυνόφοβη δεν σε έχω και προφανώς δεν είσαι, το αντίθετο νομίζω ότι η υπευθυνότητα σου είναι αυτή που σε βάζει σε σκέψεις, αν ήσουν ανευθυνή θα έλεγες απλά ένα "πάμε κι ό,τι γίνει".Το γεγονός και μόνο ότι έχεις ήδη αρχίσει να σκέφτεσαι αυτά τα παιδιά χωρίς καν να έχεις εμπλακεί στην ζωή τους (ναι,ναι υποθετικό ήταν το τόπικ) δείχνει ότι μια χαρά μπορείς να αναλάβεις τέτοια ευθύνη.

Αρχική Δημοσίευση από kajira:

προτιμώ νομιζω να μεινει η σχέση "α-σόβαρη" και σε γκομενικό επίπεδο, παρά να ρισκάρω ετσι.

Click για ανάπτυξη...

Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο αυτό είναι στο χέρι σου βέβαια (ναι,ναι υποθετικό ήταν το τόπικ)

Υ.Γ.Πάντως αν μια στο εκατομμύριο το έργο που βλέπεις τώρα έχει τον ίδιο πρωταγωνιστή με το προηγούμενο, τότε αυτό κάτι πάει να πει έτσι?