Ταρίφες και καφενείο

Είχα συζήτηση πριν από αρκετό καιρό με ένα ταρίφα. Με έπιασε μια νύχτα στο γυρισμό από έξοδο και μου έλεγε κουλά, οι φίλοι μου είχαν ξενερώσει γιατί μιλούσαμε ώρα και μου έκανε εντύπωση γιατί είχε μυαλό στο κεφάλι του και δεν αναλωνόταν στο να την πέφτει σε μεθυσμένες... Μου έλεγε λοιπόν το εξής: Ότι και να κάνεις και όσους φίλους και γκόμενε* και να έχεις τελικά μόνο η μάνα μετράει, όλοι οι φίλοι σου το πιo πιθανό είναι να σε πουλήσουν. Πέρα από την φιλοσοφία του καφενείου και το οιδιπόδειο σύμπλεγμα μου δημιούργησε την εξής απορία. Τελικά υπάρχει φιλία και love; Θέλω να πω: Εντάξει έχουμε τους φίλους μας και τη σχέση μας (σε κοπέλα ή αγόρι αναφέρομαι, ανάλογα τα γούστα του καθενός ή της καθεμιάς) αλλά αυτό είναι εγγύηση; Μήπως τελικά δεν είναι τίποτα άλλο παρά η κατανάλωση του χρόνου μας για να αισθανόμαστε εμείς καλύτερα; Το συνδυάζω με ένα άλλο ταρίφα ο οποίος είχε πει μια ατάκα που μου έμεινε: "όλοι μαζί γελάμε, ο καθένας κλαίει μόνος του". Αυτόν δεν τον έχω γνωρίσει (γ@μώτο). Μήπως τελικά ο καθένας είναι μόνος του σε αυτό τον κόσμο και βρίσκει παρηγοριά σε παρέες και γκόμενε* της στιγμής; Δεν έχω καταλήξει σε κάτι αφού και τα δύο μπορείς να τα δεις από την ιδανική αλλά και την κακή πλευρά. Ντάξει δε λέω, τα προβλήματα του ο καθένας τα συζητάει με τα πρόσωπα που αγαπά αλλά ουγκ, μέχρι σε ποιο σημείο τα συζητά και αν μπορεί να συζητήσει τα πάντα... ; Μοναξιά for eva ή βρίσκεις το έταιρον ήμισυ και θεωρείς ότι έλυσες το πρόβλημα;

Τελικά είμαστε μόνοι μας σε αυτό το γ@μόκοσμο;

Υ.Γ. Αν το διάβαζαν αυτό οι φίλοι μου θα με θεωρούσαν μ@λ@κ@ και υποκριτή

Υ.Γ.1 έχει κανείς άλλος τέτοιες ανησυχίες ή είμαι ο μόνος ανώμαλος;

Υ.Γ.2 τελικά δεν πρέπει να μιλάω σε ταρίφες

Υ.Γ. 3 το ανούσιο του topic χτύπησε κόκκινο

Υ.Γ. 4 τα ειρωνικά σχόλια τα περιμένω με χαρά

Κάποια κόκαλα θα τρίζουν αλλά είμαστε εις το "εγώ" και όχι εις το "εμείς". Στο τέλος της μέρας είμαι εγώ και τα συναισθήματά μου. Κανείς άλλος. Ακόμα και αν υπάρχει, δεν μπορείς να ζητάς συνεχώς τη γνώμη του και την υποστήριξή του. Πρέπει να το πάρεις απόφαση. Με αυτή την έννοια, ίσως και να είναι το πιο αξιοπρεπές το να μένεις "τελικά" μόνος σου.