Παιδική ποίηση

ipios

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο ipios αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 338 μηνύματα.
Δηλαδή κατά τα φαινόμενα,
για να περνάει η ζωή μας
πιο όμορφα,
είναι απαραίτητο,
εκτός από το
να μεγαλώνουν οι μικροί,
να μικραίνουν οι μεγάλοι....

Γράφοντας ποιήματα για τα παιδιά, είναι ένας τρόπος να γίνομαι ξανά παιδί.
Μη με κρίνετε σαν μεγάλοι...

Λάμπρος Μαγκλάρας


Η πεταλούδα


Μια πεταλούδα στο χρώμα γεμάτη,
πετάει τρελά και δείχνει κεφάτη.

Φτάνει στα άνθη, γλυκά ανασαίνει,
αρχίζει στροφές και να! ξεμακραίνει.

Τα λουλουδάκια, κοιτούν και γελάνε,
γνωρίζουν καλά, να την καρτεράνε.

Κάνει μια βόλτα, μετά πεινασμένη,
στο μίσχο βουτά και μέλι χορταίνει.

Παίρνει στα πόδια, ανύποπτη γύρη
και πάει αλλού, το μέλλον να σπείρει!

Πιγκουΐνος


Στο κορμί έχει φτερά, μα ποτέ του δεν πετάει,
σαν γεννά κάνει αβγά, περπατάει, κολυμπάει.

Είναι όμορφο πουλί, ουρανός δεν το γνωρίζει,
και στη θάλασσα πολύ, του αρέσει να γυρίζει.

Αν το βρεις ξέρεις πολλά και το μπράβο μου σου δίνω.
- Χα, χα, χά, χα,/ χα, χα, χά, μου μιλάς για πιγκουΐνο!


Το βιβλίο


Το βιβλίο θα αξίζει,
μόνο όταν το διαβάσεις,
όχι στη βιβλιοθήκη,
στριμωχτό να το ξεχάσεις.

Στα βιβλία μέσα βρίσκεις
και σωστά και λαθεμένα,
μα την κρίση πως θα κάνεις
όταν στέκονται κλεισμένα;

Αν το βάλεις στο γραφείο,
το εξώφυλλο να βλέπεις,
στο μυαλό να μπει η γνώση,
μόνος σου δεν επιτρέπεις.

Στα βιβλία μέσα βρίσκεις
και σωστά και λαθεμένα,
μα την κρίση πως θα κάνεις
όταν στέκονται κλεισμένα;


Καλή χρονιά
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

roumana

Διάσημο μέλος

Η Εμμα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών, επαγγέλεται Γονιός/Οικοκυρικά και μας γράφει απο Ρόδος (Δωδεκάνησα). Έχει γράψει 3,923 μηνύματα.
Ν. Ποριώτης
Ὁ Κύριος Κανείς


Ποιος ναναι αυτός ο «Κύριος Κανείς»;
Χθες σαν καθήσαμε να πιούμε τσάι,
μπράμ, νά σου τον, ένα φλιτζάνι σπάει
και βρέχει το φουστάνι της Φανης,
Ο σκανταλιάρης «Κύριος Κανείς».


Κι ύστερα τσίμπησε την άσπρη γάτα,
Έσπασε και δυο-τρία καλά πιάτα,
Εζούγκηξε του Γιάγκου το καπέλο,
και ξέσκισε της Έλλης μας το βέλο,
και μούγκριζε φριχτά σαν Έρρινης,
Ο πεισματάρης «Κύριος Κανείς».


Έχει θαρρώ κακήν ανατροφή,
γιατί έβαλε μες τον καφέ μου αλάτι,
και μου έμπηξε καρφίτσες στο κρεβάτι,
και στο σκαμνί του μπέμπη ένα καρφί,
κι ύστερα τον ρωτούσε: «που πονεις;»
Ο κατεργάρης «Κύριος Κανείς».


Ποιος ναναι; -Μπα κανείς μας δεν τον ξέρει,
κανείς μας δεν τον είδε πουθενά...
Μʼ αυτός τα παιχνιδάκια μας χαλνά,
κι έσπασε και της πλύσης το πανέρι.
Δεν είναι φαίνεται, καθόλου ευγενής
αυτός ο μάγκας «Κύριος Κανείς».

Δεν τον γνωρίζουμε! ορκιζόμαστε.
Μα η μητερούλα μας χαμογελά
και λέγει πως τον ξέρουμε καλά
και πως δεν πρέπει να κρυβόμαστε
και ψέματα να λέμε στους γονείς,
γιατί είμαστε όλοι εμείς ο «Κύριος Κανείς».
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

ipios

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο ipios αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 338 μηνύματα.
Το τρενάκι του νερού

Πάνω στα νερά της λίμνης
τα παπάκια πώς γλιστράνε!
Κάνουν ένα πα! πα! πα!
και τη μύτη τους βουτάνε!

Όταν ξαφνικά στη λίμνη,
μπαίνει η μάνα τους η πάπια,
βγάζει δυνατή φωνή
και σαλπάρει σαν φρεγάτα!

Είδατε παιδιά αλήθεια,
πάνω στο νερό τρενάκια;
Να! η πάπια μηχανή
και βαγόνια; Τα παπάκια!

Λάμπρος Μαγκλάρας

Καλή χρονιά
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

roumana

Διάσημο μέλος

Η Εμμα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών, επαγγέλεται Γονιός/Οικοκυρικά και μας γράφει απο Ρόδος (Δωδεκάνησα). Έχει γράψει 3,923 μηνύματα.
Το σαλιγκάρι απο ipios

Να χα την υπομονή σου

όμορφό μου σαλιγκάρι,
πιο αργό κι` από χελώνα
μα, γλιστράς με τόση χάρη!

Στις κεραίες έχεις μάτια
και στο κέλυφος στροφούλες,
σημαδεύεις με το σάλιο
τις μικρές σου τις στρατούλες!

Το φαΐ σου φυλλαράκια
κι` η βροχούλα πως σ` αρέσει!
Να σου βρει μία κακία
ποιος ποτέ θα το μπορέσει;
πηγη

Λάμπρος Μαγκλάρας
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

ipios

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο ipios αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 338 μηνύματα.
Χαίρομαι που αναγνωρίζεται η ομορφιά αυτού του χώρου και προς όλους...

Κόκορας τραγουδιστής

- Όμορφο πουλί που είσαι, ντελικάτο κοκοράκι!
Λέει η αλεπού μια μέρα, έξω απ` της αυλής το φράχτη.

Τι λειρί! και τι φτερά! Τι στητή κορμοστασιά!
κι η φωνή σου στο τραγούδι, πως χαϊδεύει όλα τ` αυτιά!

- Εεεε, δε λέω, είμ` ωραίο, απαντά το κοκοράκι,
έχω φτέρωμα σπουδαίο και φωνή, όλο μεράκι!

Κάποια μέρα, να το ξέρεις, θα γενώ τραγουδιστής
και στο θέατρο σαν πάω, τότε να ρθεις να με δεις!

- Ναι, του λέει η αλεπού, μα, καριέρα δεν θα κάνεις!
Στο κοτέτσι σου κλεισμένο, κάθε ευκαιρία χάνεις!

Έβγα έξω το λοιπόν, άλλο μη χασομεράς
τα φτερά σου δυνατά και το φράχτη.. τον πηδάς!

- Εεεε, καλά τώρα, ένα φράχτη δεν μπορώ να τον πηδήσω
για να βγω στον κόσμο έξω και να γλυκοτραγουδήσω;

Θίχτηκε το κοκοράκι, απ` της αλεπούς τον τρόπο,
δίνει μια κι` έξ` απ` το φράχτη, δίχως ίχνος από κόπο.

- Βρεεε καλώς το κοκοράκι! λέει η αλεπού με γλύκα.
Έκανες το καθώς πρέπει και την τύχη μου τη βρήκα!

Γέρασα πια η καημένη και ξεχάστηκα λιγάκι,
δεν σου είπα απ` το τραγούδι, προτιμώ... το μεζεδάκι!

Aς αφήσουμε τα λόγια, ετοιμάσου να σε φάω
και μπουκιά - μπουκιά σαν γεύμα, θα... σου σιγοτραγουδάω!

- Μα.. μα.. κυρία αλεπού μου, μήπως κάνεις κάποιο λάθος;
εσύ, έδειξες στη τέχνη, έντονο, μεγάλο πάθος!

- Χα, χα, χα, δεν είναι τέχνη, τρόπο να βρεις αν πεινάσεις
μόνο να ρθει μεσ` στο στόμα, το φαΐ σου να χορτάσεις;

Ξερογλείφετ` η πονήρω, η γνωστή μας κυρά - Μάρω
και το κοκοράκι βλέπει, με τα μάτια του.. το Χάρο!

Έλα όμως που ο σκύλος και γυρίζει και μυρίζει
και στης αλεπούς τη πλάτη, έχει αρχίσει να γρυλίζει!

Δίνει μια η αλεπού, άλλη εκλογή δεν έχει,
τράβηξε για το βουνό και να δεις π` ακόμα... τρέχει!

- Μέσα γρήγορα και πάλι! λέει ο σκύλος θυμωμένα.
Με την αλεπού ξανά τα παιχνίδια σου κομμένα.

Δεν κατάλαβες μωρέ, πως της αλεπούς η γλώσσα,
είχε βάλει για σκοπό της, να αφήσεις... χήρα κλώσα;

Λάμπρος Μαγκλάρας
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Nininaou

Διάσημο μέλος

Η Ρηνούλα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 32 ετών και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 2,455 μηνύματα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

roumana

Διάσημο μέλος

Η Εμμα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών, επαγγέλεται Γονιός/Οικοκυρικά και μας γράφει απο Ρόδος (Δωδεκάνησα). Έχει γράψει 3,923 μηνύματα.
Ύπνε (νανούρισμα)

Ύπνε, που παίρνεις τα παιδιά,
έλα πάρε και τούτο,
μικρό μικρό σου το 'δωκα,
μεγάλο φέρε μου 'το·
μεγάλο σαν ψηλό βουνό,
ίσιο σαν κυπαρίσσι
κι οι κλώνοι του ν' απλώνονται
σ' ανατολή και δύση.

Νάνι νάνι (νανούρισμα)

Νάνι νάνι, νάνι νάνι
ύπνον ήσυχο να κάνει.
Να κοιμάται να μερώνει,
να ξυπνά να μεγαλώνει·
να κοιμάται σαν τ' αρνάκι,
να ξυπνά σαν τ' αηδονάκι.
Μην πατάτε, μη βροντάτε·
το παιδάκι μου κοιμάται...


Θάρθει η μάνα σου (νανούρισμα)


Νάνι, θά 'ρθει η μάνα σου
απ' το δαφνοπόταμο
κι από το γλυκό νερό,
να σου φέρει λούλουδα,
λούλουδα, τριαντάφυλλα
και μοσκογαρούφαλα.


Κοιμήσου (νανούρισμα)


Κοιμήσου συ, μωράκι μου, σε κούνια καρυδένια,
σε ρουχαλάκια κεντητά και μαργαριταρένια.
Έλα, Χριστέ και Παναγιά, και πάρ' το στους μπαξέδες
και γέμισε τους κόρφους του λουλούδια, μενεξέδες.
Κοιμήσου συ, παιδάκι μου, κι η μοίρα σου δουλεύει
και το καλό σου ριζικό σού κουβαλεί και φέρνει.
Κοιμάται νιο, κοιμάται νιο, κοιμάται νιο φεγγάρι,
κοιμάται το παιδάκι μου στ' άσπρο το μαξιλάρι.
Ο ύπνος τρέφει τα μωρά κι η υγειά τα μεγαλώνει
και η κυρά η Παναγιά τα καλοξημερώνει.


Κοιμήσου αστρί (νανούρισμα)


Κοιμήσου αστρί, κοιμήσου αυγή, κοιμήσου νιο φεγγάρι,
κοιμήσου, που να σε χαρεί ο νιος που θα σε πάρει.
Κοιμήσου, που παράγγειλα στην Πόλη τα χρυσά σου,
στη Βενετιά τα ρούχα σου και τα διαμαντικά σου.
Κοιμήσου, που σου ράβουνε το πάπλωμα στην Πόλη
και που σου το τελειώνουνε σαράντα δυο μαστόροι.
Στη μέση βάνουν τον αϊτό, στην άκρη το παγόνι,
νάνι του ρήγα το παιδί, του βασιλιά τ' αγγόνι.
Κοιμήσου και παράγγειλα παπούτσια στον τσαγκάρη,
να σου τα κάνει κόκκινα με το μαργαριτάρι.
Κοιμήσου μες στην κούνια σου και στα παχιά πανιά σου,
κι η Παναγιά η Δέσποινα να είναι συντροφιά σου.


Να μου το πάρεις (νανούρισμα)


Να μου το πάρεις, ύπνε μου, τρεις βίγλες θα σου βάλω,
τρεις βίγλες, τρεις βιγλάτορες κι οι τρεις αντρειωμένοι.
Βάζω τον ήλιο στα βουνά και τον αϊτό στους κάμπους,
τον κυρ Βοριά το δροσερόν ανάμεσα πελάγου.
Ο ήλιος εβασίλεψε κι ο αϊτός αποκοιμήθη
κι ο κυρ Βοριάς ο δροσερός στη μάνα του πηγαίνει:
«Γιε μου, και πού 'σουν χτες προχτές, πού 'σουν την άλλη νύχτα;
Μήνα με τ' άστρα μάλωνες, μήνα με το φεγγάρι;
Μήνα με τον αυγερινό, που 'μαστε αγαπημένοι;»
«Μήτε με τ' άστρα μάλωνα μήτε με το φεγγάρι
μήτε με τον αυγερινό, οπού 'στε αγαπημένοι.
Χρυσόν υγιόν εβίγλιζα στην αργυρή του κούνια».


Κοιμάται το παιδάκι μου (νανούρισμα)


Κοιμάται το παιδάκι μου με τη γλυκιά του μάνα.
Kοιμάται το παιδάκι μου στην αργυρή του κούνια,
στην αργυρή και στη χρυσή και στη μαλαματένια.
Kοιμήσου συ, παιδάκι μου, κι εγώ σε νανουρίζω,
κι εγώ την κούνια σου κουνώ, γλυκά να σε κοιμίζω.
Kοιμήσ' αστρί, κοιμήσ' αυγή, κοιμήσου, νιο φεγγάρι,
κοιμήσου, κυρά θάλασσα με το χρυσό σου ψάρι.



Νανουρίσματα από www.paidika.gr
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Obscura

Πολύ δραστήριο μέλος

Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
Από το δημοτικό ό,τι θυμάμαι...

Ντίλι-ντίλι-ντίλι,
ντίλι το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε ο ποντικός,
πήρε το φιτίλι
μέσʼ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και η γάτα,
έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσʼ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και ο σκύλος
κι έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσʼ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και το ξύλο
και σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσʼ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε κι η φωτιά
κι έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσʼ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και το ποτάμι
κι έσβησε τη φωτιά
που έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσʼ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και το βόδι,
ρούφηξε το ποτάμι
που ʼσβησε τη φωτιά
που έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσʼ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και ο λύκος
κι έφαγε το βόδι
που ρούφηξε το ποτάμι
που ʼσβησε τη φωτιά
που έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσʼ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Νά τος και ο κυνηγός
και σκότωσε το λύκο
που έφαγε το βόδι
που ρούφηξε το ποτάμι
που ʼσβησε τη φωτιά
που έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσʼ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ντίλι-ντίλι-ντίλι,
ντίλι το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

///

ΚΟΡΙΤΣΙ

Δύο συ και τρία γω
πράσινο πεντόβολο

μπαίνω μέσα στον μπαξέ
γεια σου κύριε Μενεξέ

Σιντριβάνι και νερό
και χαμένο μου όνειρο

Τζίντζιρας τζιντζίρισε
το ροδάνι γύρισε

Χοπ αν κάνω δεξιά
πέφτω πάνω στη ροδιά

Χοπ αν κάνω αριστερά
πάνω στη βατομουριά

Το 'να χέρι μου κρατεί
μέλισσα θεόρατη

τ' άλλο στον αέρα πιάνει
πεταλούδα που δαγκάνει.


(Ελύτης)

///

Η ΣΑΚΑΡΑΚΑ



Γκραν και γκρουν και τρίκι τράκα...
Δες, περνάει μια σακαράκα!
Αγωνίζεται, μπαμ μπουμ
παλιοσίδερα χτυπούν.
Τρίκι τρακ στην ανηφόρα,
προσπαθεί να πάρει φόρα.
Πουφ πουφ πουφ μέσα στη σκόνη,
ξεφυσάει και ξεφουσκώνει.
Τρίκι τρακ και γκραν και γκρουν,
ουφ, τα λάστιχα βογγούν.
Ξάφνου παφ! έχουνε σκάσει
κι έχει η γειτονιά ησυχάσει

( Ρένα Καρθαίου)


///


Ο ΦΑΚΗΣ

Εμπρός, ένα δυο, προσοχή!
Εμένα με λένε Φακή.
Κορμή κορδωμένο,
μουστάκι στριμμένο,
γαλόνια χρυσά και σπαθί.
Η σάλπιγγα τάρα τατά.
σπαθί και ντουφέκι χτυπά,
μπαμ μπουμ το κανόνι,
μπουμ μπαμ το τρομπόνι.
Ποιός βγαίνει σε μένα μπροστά;
Γυρεύω παντού τον εχτρό.
Κι ας είν' αντρειωμένοι σωρό,
γιγαντοι και δράκοι,
θεριάμ με φαρμάκι,
καπνός μόλις πρόλαβα εγώ.
Μονάχα ξαφνιάζομαι, οχού!
τρομάζω απ' τους ίσκιους, χουχού!
Ένα φύσημα αγέρα,
κι ας είναι και ημέρα,
μου παίρνει κι αντρεία και νου


(Βασίλης Ρώτας)


///


Τώρα όποιος θυμηθεί ένα ποίημα που πήγαινε κάπως έτσι, θα είναι ο ήρωας της ημέρας :D:


Κυρ γύφτο κυρ γύφτο καψώνεις πολύ;
Καψώνω κι υδρώνω βαρύ το σφυρί.
Μπακάλη μπακάλη έχεις ελιές;
Ελιές τυρί φέτα (...)
Εγώ θα θελα μόνο...
(...)
Μου δίνεις μια ρέγγα;
Ω σόρρυ, οι ρέγγες μας τέλος
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
Ποιηματα απο τα παιδια για τα ιδια και τους μεγαλους...
Οταν η δασκάλα της Δ' και Ε' τάξης του Δημοτικού σχολείου ζητά από τους μαθητές να γράψουν ένα ποίημα για το καλοκαίρι που έρχεται , στο τέλος της σχολικής χρονιάς , ιδού τι προκύπτει από την φαντασία και το μολύβι των παιδιών


Ομορφό μου καλοκαίρι,
έλα να πάμε χέρι-χέρι
στο περιγιάλι το ξανθό.
Ελα να παίξουμε παρέα
να πιάσουμε όλα τα ωραία
κοχύλια μέσ΄απ΄το νερό.
Κι όταν θα είμαστε τα βράδυα
στην άμμο κάτω στρωματσάδα,
τ΄αστρα στον ουρανό ψηλά
θε να μετρούμε σιωπηλά.
Στην άμμο σαν θα χτίζουμε όλοι κάστρα
και τα βιβλία θα΄ν στην άκρη πια κλειστά
τότε παιδιά θα ξέρουμε πως ήρθε
η ώρα η γεμάτη ξεγνοιασιά!!!
Καλοκαίρι στο χωριό
Τελειώσαν τα σχολεία και θα πάμε διακοπές
Δεν κλίνουμε πια ρήματα,μα κάνουμε βουτιές.

Δεν έχουμε πια βιβλία,δεν έχουμε πια τσάντες,
έχουμε μόνο κέφι,για ξάπλες στις βεράντες.

Τέρμα πια οι εκθέσεις ,εργασίες κι αφαιρέσεις,
ετοιμάσου με λαχτάρα, το μαγιό σου να φορέσεις.

Θα φύγουμε για ένα ταξιδάκι,να ξεπιαστούμε και λιγάκι,
θα πάω στο χωριό μου,στο όμορφο Μπουγιάτι.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
Παιδικα ποιηματα της ζωγραφου - παιδοψυχολογου Βασως Ηλιαδη απο το βιβλιο της "Άνθη στο Χρόνο"
«Άνοιξη»

Τα χιόνια λιώνουν στα βουνά
τα δέντρα "ντύθηκαν" ξανά
με φύλλα νέα και λεπτά.
Ο ήλιος μας χαμογελά
και τα λουλούδια τα μικρά
απλώθηκαν μες τους αγρούς
και σε λοφίσκους φουντωτούς.​
Το φως κερδίζει τη νυχτιά
και η πλάση όλη ξυπνά
με θόρυβο ψιθυριστό
σαν το ζουζούνι το τρελλό.
Οι παπαρούνες χορεύουνε
και τα ζουμπούλια θεριεύουνε
κάτω απ' την αμυγδαλιά
με τα άνθη τα πολλά.​
Η άνοιξη έχει μυρωδιά
που σε αγγίζει στα κρυφά
και πια δεν ξέρεις γιατί μπορείς
σαν να πετάς, να περπατείς
και όλο να χαμογελάς
όταν αγνώστους συναντάς.​
«Το πινέλο»

Ζωγραφίζω τοπία
συννεφάκια αστεία
και σπιτάκια πολλά.​
Ζωγραφίζω ζωάκια
και μικρά ανθρωπάκια
με μεγάλα ματάκια
που κοιτάζουν ψηλά.​
Το πινέλο βουτάω
στο νερό το κρατώ
και μετά το κολλάω
σ' όποιο χρώμα αγαπώ.​
Το πινέλο μου τρέχει
στο χαρτί το λευκό
και ξανά ζωγραφίζω
δίχως σταματημό.​
Έχουν ώρες περάσει
Έχω πια κουραστεί
Το πινέλο κοιτάζω
Και έχει πια μαδηθεί.​
«Το δάσος»

Δεν έχω ξαναδεί
δένδρα τόσο ψηλά
που ο κορμός τους είναι
όσο μια αγκαλιά.​
Δεν έχω περπατήσει
Στα φύλλα τα παχιά
Που τάπητα θυμίζουν
Σε όποιον τα πατά.​
Δεν έχω ξανακούσει
Τόσα πολλά πουλιά
Μαζί να κελαηδούνε
Επάνω στα κλαδιά.​
Δεν έχω αντικρίσει
σκίουρο ζωηρό
που το παιχνίδι αρχίζει
μ' έναν μικρό λαγό.​
Ούτε νεράιδες ξέρω
Με τα μακριά μαλλιά
Που λούζονται σε λίμνες
Με άλλα ξωτικά.​
Μόνο το δάσος έχει
Ετούτες τις χαρές
Και θέλω να γνωρίσω
Ακόμη πιο πολλές.​
«Ο πολυλογάς»

Έχει στόμα σα σπηλιά,
γλώσσα που όλο "κελαηδά".
Αραδιάζει στη στιγμή
λέξεις δίχως αφορμή
και βουίζουν τα αυτιά
όποιου δεν τον σταματά.​
Θέλει πάντα να μιλά
γιατί νιώθει πιο καλά
σαν τα λόγια του ακούει.
Η φωνή του η "γλυκιά"
τον χαϊδεύει απαλά
και στη δόξα τον πηγαίνει
της ρητορικής η μέθη
που του πήρε τα μυαλά.​
Όμως δεν επικοινωνεί
ούτε θέλει, ούτε μπορεί,
να ανοίξει τα αυτιά του
για λόγια που δεν είναι τα δικά του.
Κι όλο θέλει να μιλά
δεξιά και αριστερά
μα με βουλωμένα αυτιά.​
Ίσως έρθει μια στιγμή
που θα επικοινωνεί
και θα σκέφτεται πολύ
μια γνώμη για να πει.​
«Το σχολείο»

Κάθε μέρα στο σχολείο
τις ημέρες μου περνώ
στα μαθήματα προσέχω
και δεν χάνω τον καιρό.​
Μου αρέσει να μαθαίνω
ποιήματα και ιστορίες
και σε χώρες που δεν είδα
να πηγαίνω με σελίδες.​
Αγαπώ τον δάσκαλο μου
και τον έχω οδηγό
μες της γνώσης το ποτάμι
για να μην, ποτέ, χαθώ.​
Τα βιβλία μου διαβάζω
και ποτέ δεν αμελώ
να κοιτώ το πρόγραμμα μου
και να είμαι τακτικό.​
Είναι ο δρόμος μου μεγάλος
δύσκολος, κουραστικός,
μα το κέρδος για το πνεύμα
ένας Θείος θησαυρός.​
Γιατί όποιος μελετάει
ξέρει πάντα πιο πολλά
και μες τη ζωή βαδίζει
σίγουρα και σταθερά.​
«Φθινόπωρο»

Φύλλα κίτρινα, ξερά
και βροχή λούζει τα κλαδιά
Νύχτα πέφτει ξαφνικά
το φθινόπωρο αρχινά.​
Τα σχολεία γεμίζουνε
Με παιδιά που ανταμώνουνε
Και έχουν πολλά να πούνε
Να αλληλοδιηγηθούνε.​
Είναι η φύση ρομαντική
και παράξενη, μελαγχολική.
Όλα μοιάζουνε μαβιά
το Φθινόπωρο αρχινά.​
Τα σχολεία γεμίζουνε
και οι σάκες φορτώνονται
τα βιβλία πιο πολλά
για τη νέα τη χρονιά.​
«Η χήνα»

Μια χήνα κολυμπά
στην ακροποταμιά,
κουνάει την ουρά
και σχίζει τα νερά.
Στην ακροποταμιά
με κάτασπρα φτερά
μια χήνα κολυμπάει.​
Έχει πολλά παιδιά,
μικρούλικα χηνιά
που από πίσω της
ακολουθούν αργά.
Χηνάκια όμορφα,
που σχίζουν τα νερά
μαζί της κολυμπάνε.​
«Η μέλισσα»

Πόσο θα ήθελα να ήμουν μέλισσα
να βομβίζω και να πετώ ψηλά.
Στα λουλουδάκια να χαμογελώ,
να τα αγαπώ, νέκταρ να ρουφώ.
Πάνω απ' τις πόλεις και απ' τα χωριά
να πετώ ανάλαφρα.​
Πόσο θα ήθελα να ήμουν μέλισσα
να ζουζουνίζω και να πετώ ψηλά.
Στα μεγάλα δέντρα να χαθώ
να παίρνω το χυμό, από κάθε φυτό.
Πάνω απ' τους κάμπους και απ' τα βουνά
να πετώ ανάλαφρα.​


 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
Ο μικρός χιονάνθρωπος
Στο βορρά, στη Νορβηγία,
Μες στα χιόνια και στα κρύα
Ζει ένας νάνος από χιόνι​
Που ποτέ ποτέ δε λιώνει,
Γιατί εκεί όλο χιονίζει
Κι ο αέρας στροβιλίζει
Τις νιφάδες από χιόνι.​
Ξέρεις τι σκέφτομαι λοιπόν;
Είνʼ η τύχη του βουνό,
Αφού ζει στη Νορβηγία
Μες στα χιόνια και στα κρύα.

Ο Αϊ – Βασίλης
Μες στο κρύο και τα χιόνια
Ήρθε κι έφερε μπαλόνια,
Πίτες και τσουρέκια αφράτα,
Κουραμπιέδες, μαντολάτα.​
Φίλος μʼ όλα τα παιδιά,
Που γελώντας του γλυκά
Του ʼπανε Χρόνια Πολλά.​
Να τος που μοιράζει τώρα
Χίλια δυο γλυκά και δώρα.​
Κορίτσια, αγόρια ευχαριστώ
Λένε στον Αϊ – γελαστό
Και γυρίζουν στο χωριό
Για να κάνουν σκανταλιές
Σε μπαλκόνια και σʼ αυλές.

Ποιος να το ʼχε φανταστεί;
Δεν ήταν σε παλάτι
Ούτε και σε κρεβάτι,
Δεν ήταν σε σκηνή
Ούτε και σε αυλή.
Δεν ήταν σε καράβι
Ούτε και σε λιβάδι,
Δεν ήταν σε καλύβα
Μα ούτε και σε βίλα.
Μήπως ήταν σε ιγκλού;
Ή μήπως κάπου αλλού;
Μήπως ήτανε σε κάστρο;
Όχι, ήτανε σε στάβλο
Που γεννήθηκε ο Χριστός,
Και του αστεριού το φως
Έλαμψε πάνω απʼ τη γη,
Ποιος να το ʼχε φανταστεί;

Ποιηματάκια για τα Χριστούγεννα - Corinne Albaut / Michel Boucher
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

stoperina

Νεοφερμένος

Η stoperina αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει μόλις ένα μήνυμα.
Από το δημοτικό ό,τι θυμάμαι...

Ντίλι-ντίλι-ντίλι,
ντίλι το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε ο ποντικός,
πήρε το φιτίλι
μέσʼ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και η γάτα,
έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσʼ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και ο σκύλος
κι έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσʼ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και το ξύλο
και σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσʼ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε κι η φωτιά
κι έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσʼ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και το ποτάμι
κι έσβησε τη φωτιά
που έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσʼ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και το βόδι,
ρούφηξε το ποτάμι
που ʼσβησε τη φωτιά
που έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσʼ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και ο λύκος
κι έφαγε το βόδι
που ρούφηξε το ποτάμι
που ʼσβησε τη φωτιά
που έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσʼ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Νά τος και ο κυνηγός
και σκότωσε το λύκο
που έφαγε το βόδι
που ρούφηξε το ποτάμι
που ʼσβησε τη φωτιά
που έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσʼ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ντίλι-ντίλι-ντίλι,
ντίλι το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

///

ΚΟΡΙΤΣΙ

Δύο συ και τρία γω
πράσινο πεντόβολο

μπαίνω μέσα στον μπαξέ
γεια σου κύριε Μενεξέ

Σιντριβάνι και νερό
και χαμένο μου όνειρο

Τζίντζιρας τζιντζίρισε
το ροδάνι γύρισε

Χοπ αν κάνω δεξιά
πέφτω πάνω στη ροδιά

Χοπ αν κάνω αριστερά
πάνω στη βατομουριά

Το 'να χέρι μου κρατεί
μέλισσα θεόρατη

τ' άλλο στον αέρα πιάνει
πεταλούδα που δαγκάνει.


(Ελύτης)

///

Η ΣΑΚΑΡΑΚΑ



Γκραν και γκρουν και τρίκι τράκα...
Δες, περνάει μια σακαράκα!
Αγωνίζεται, μπαμ μπουμ
παλιοσίδερα χτυπούν.
Τρίκι τρακ στην ανηφόρα,
προσπαθεί να πάρει φόρα.
Πουφ πουφ πουφ μέσα στη σκόνη,
ξεφυσάει και ξεφουσκώνει.
Τρίκι τρακ και γκραν και γκρουν,
ουφ, τα λάστιχα βογγούν.
Ξάφνου παφ! έχουνε σκάσει
κι έχει η γειτονιά ησυχάσει

( Ρένα Καρθαίου)


///


Ο ΦΑΚΗΣ

Εμπρός, ένα δυο, προσοχή!
Εμένα με λένε Φακή.
Κορμή κορδωμένο,
μουστάκι στριμμένο,
γαλόνια χρυσά και σπαθί.
Η σάλπιγγα τάρα τατά.
σπαθί και ντουφέκι χτυπά,
μπαμ μπουμ το κανόνι,
μπουμ μπαμ το τρομπόνι.
Ποιός βγαίνει σε μένα μπροστά;
Γυρεύω παντού τον εχτρό.
Κι ας είν' αντρειωμένοι σωρό,
γιγαντοι και δράκοι,
θεριάμ με φαρμάκι,
καπνός μόλις πρόλαβα εγώ.
Μονάχα ξαφνιάζομαι, οχού!
τρομάζω απ' τους ίσκιους, χουχού!
Ένα φύσημα αγέρα,
κι ας είναι και ημέρα,
μου παίρνει κι αντρεία και νου


(Βασίλης Ρώτας)


///


Τώρα όποιος θυμηθεί ένα ποίημα που πήγαινε κάπως έτσι, θα είναι ο ήρωας της ημέρας :D:


Κυρ γύφτο κυρ γύφτο καψώνεις πολύ;
Καψώνω κι υδρώνω βαρύ το σφυρί.
Μπακάλη μπακάλη έχεις ελιές;
Ελιές τυρί φέτα (...)
Εγώ θα θελα μόνο...
(...)
Μου δίνεις μια ρέγγα;
Ω σόρρυ, οι ρέγγες μας τέλος



-Ραφτάκη, ραφτάκη πώς παν οι δουλειές;
-Ψαλίδι, κοψίδι και δυό βελονιές.
-Κυρ γύφτο, κυρ γύφτο καψώνεις πολύ;
-Καψώνω κι ιδρώνω, βαρύ το σφυρί.
-Τσαγκάρη, τσαγκάρη, παπούτσια πουλάς;
-Σκαρπίνια, λουστρίνια, σε γάμο να πας.
-Φούρναρη, φούρναρη, τι κάνεις με βια;
-Μια βάζω, μια βγάζω κουλούρια, ψωμιά.
-Μανάβη, μανάβη, τι τρων τα παιδιά;
-Ντομάτες, πατάτες , φασόλια, κουκιά.
-Χασάπη, χασάπη, τι κρέμεται εκεί;
-Μανάρι, μουσκάρι, γουρούνι παχύ.
-Μπακάλη, μπακάλη, έχεις ελιές;
-Ελιές, τυρί φέτα, χαλβά και σαλάμι
λουκάνικα, ρέγγες, ξερό μπακαλιάρο,
χταπόδι και τσίρους, σαρδέλες, ντολμάδες,
αντζούγιες, λακέρδα, σκουμπριά, παστουρμά,
τουρσιά, βορβούς, κάπαρη, κουκιά, πιπεριές...
-Για βάστα μα θες!
-...μανέστρα και ρύζι, φιδέ, μακαρόνια,
φαρίνα και πίτουρο, κριθάρι και σκύβαλα,
φακή , τραχανά...
-Εγώ θα ΄θελα μόνο...
-...σταφίδες, καρύδια, φουντούκια και μύγδαλα,
κουφέτα, μπισκότα, στραγάλια, φυστίκια,
λουκάνικα, σοκολάτες, μπομπόνια , κουραμπιέδες,
σουσάμι, ταχίνι...
-Σταμάτα λιγάκι...
-...καφέ, τσάι, ζάχαρη, λεμόνια και σκόρδα,
σαπούνι και λάδι, γουρνόξιγγο, βούτυρο,
κρασί και γλυκάδι, μπαχάρι, λουλάκι...
-Σταμάτα λιγάκι!
-...κανέλα, πιπέρι...
-Μου δίνεις μια ρέγγα;
-Μια ρέγγα; Ω, σόρι,
οι ρέγγες μας τέλος.:clapup:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

venividivici

Τιμώμενο Μέλος

Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.
Γιάννης Ρίτσος
''Εαρινή Συμφωνία''

XVI

Χαρά χαρά.
Δε μας νοιάζει τι θ' αφήσει το φιλί μας μέσα στο χρόνο και στο τραγούδι.
Αγγίξαμε το μέγα άσκοπο που δε ζητά το σκοπό του.
Ο Θεός πραγματοποιεί τον εαυτό του στο φιλί μας.
Περήφανοι εκτελούμε την εντολή του απείρου.
Ένα μικρό παράθυρο βλέπει τον κόσμο.
Ένα σπουργίτι λέει τον ουρανό.
Σώπα.
Στην κόγχη των χειλιών μας εδρεύει το απόλυτο.
Σωπαίνουμε κι ακούμε μες στο γαλάζιο βράδυ την ανάσα της θάλασσας
καθώς το στήθος κοριτσιού ευτυχισμένου που δε μπορεί να χωρέσει την ευτυχία του.
Ένα άστρο έπεσε.
Είδες;
Σιωπή.
Κλείσε τα μάτια


 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Γιατί στην παιδική ποίηση αυτό;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Εχέμυθη

Περιβόητο μέλος

Η Εχέμυθη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 5,863 μηνύματα.
Μπορει να ειναι τραγουδι ωστοσο στο δημοτικο το μελετησαμε και σαν ποιημα.Ισως το αγαπημενο μου.Ειναι θλυβερο,ανατριχιαστικο μα συναμα τοσο παιδικο και γλαφυρο.
<<Ο κυρ Αντωνης>>

Στιχουργος: Μανος Χατζιδακης
Ο κυρ Αντώνης πάει καιρός
που ζούσε στην αυλή
μ' ένα κανάτι μ' ένα κρεβάτι
και με κρασί πολύ
είχε δυό μάτια γαλανά
κι αχτένιστα μαλλιά
κι ένα λουλούδι πάντα φορούσε
στα ρούχα τα παλιά

Αχ κυρ Αντώνη πως σ' αγαπάμε
και μαζί σου τ' άστρα κοιτάμε
τις φωτιές για σένα μετράμε
ως που να 'ρθεί η βροχή
και το θυμό σου πάντα ξεχνάμε
σαν πουλιά μαζί τριγυρνάμε
σαν παιδιά με σένα γελάμε
σαν κάνεις προσευχή
Ρεφραίν

Ο κυρ Αντώνης βιάζεται
να πάει να κοιμηθεί
γιατί το βράδυ στα όνειρα του
θέλει να θυμηθεί
ότι ποτέ δεν έζησε
μες στ' όνειρο του ζεί
μα η νύχτα φεύγει και λυπημένο
τον βρίσκει η χαραυγή

Μα ένα βράδυ ο κυρ Αντώνης
πάει να κοιμηθεί
κι όταν ξυπνάμε τον καρτεράμε
στην πόρτα να βρεθεί
μα ο κυρ Αντώνης δεν θα βγεί
ποτέ του στην αυλή
αφού για πάντα μες στ' όνειρο του
θέλησε πια να ζεί
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

venividivici

Τιμώμενο Μέλος

Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.
Γιατί στην παιδική ποίηση αυτό;
"Παιδική Ποίηση εννοούμε τα αισθητικά δικαιωμένα λογοτεχνικά κείμενα που είναι σε θέση να φέρουν το παιδί σε επαφή με το αισθητικό φαινόμενο της Τέχνης και ειδικότερα της Λογοτεχνίας......" Δημήτρης Γιάκος ......και μέσα στα βιβλία που αναφέρονται στην "παιδική ποίηση" του Ρίτσου αναφέρεται κι αυτό ....και ήταν ενα ποίημα που μου διάβαζε η νονά μου όταν ήμουν πιτσιρίκι....;)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Και το καταλάβαινες; :hmm:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Πατρεύς

Περιβόητο μέλος

Ο Πέτρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 37 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Ρέθυμνο (Ρέθυμνο). Έχει γράψει 5,268 μηνύματα.
Ἡ καλή μας ἀγελάδα
βόσκει κάτω στὴ λιακάδα
μικρὰ χόρτα καὶ μεγάλα
γιὰ νὰ κατεβάσῃ γάλα.
Νὰ τὸ κάνουνε τυράκι,
νὰ τὸ κάνουν βουτυράκι,
νὰ τὸ βάλουνε στὸ πιάτο,
νὰ σοῦ ποῦν «ὁρίστε φά' το».

-Γεώργιος Βιζυηνὸς
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

venividivici

Τιμώμενο Μέλος

Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.
Και το καταλάβαινες; :hmm:
Η ποίηση είναι και θέλει φαντασία......;);) ειδικά στα μικρά παιδιά.....:)
Χαρά χαρά.


Δε μας νοιάζει τι θ' αφήσει το φιλί
μας μέσα στο χρόνο και στο τραγούδι.
Αγγίξαμε το μέγα άσκοπο που δε ζητά το σκοπό του.
Ο Θεός πραγματοποιεί τον εαυτό του στο φιλί μας.
Περήφανοι εκτελούμε την εντολή του απείρου.
Ένα μικρό παράθυρο βλέπει τον κόσμο.
Ένα σπουργίτι λέει τον ουρανό.

Σώπα.
Στην κόγχη των χειλιών μας εδρεύει το απόλυτο.
Σωπαίνουμε κι ακούμε μες στο γαλάζιο βράδυ την ανάσα της θάλασσας

καθώς το στήθος κοριτσιού ευτυχισμένου που δε μπορεί να χωρέσει την ευτυχία του.
Ένα άστρο έπεσε.

Είδες;
Σιωπή.

Κλείσε τα μάτια
Σαν παιδί εκλεινα τα μάτια κι ονειρευόμουν....


Κι άλλα παιδικά ποιήματα;)

Ἀλέξανδρος Κατακουζηνός
Τὸ ἀρνάκι

Ἀρνάκι ἄσπρο καὶ παχύ,
τῆς μάννας του καμάρι,
ἐβγῆκεν εἰς τὴν ἐξοχή,
καὶ στὸ χλωρὸ χορτάρι.
Ἀπ᾿ τὴ χαρά του τὴν πολλὴ
ἀπρόσεκτα πηδοῦσε,
τῆς μάννας του τὴ συμβουλὴ
καθόλου δὲν ψηφοῦσε.
«Καθὼς παιδί μου, προχωρεῖς,
καὶ σὰν ἐλάφι τρέχεις,
νὰ κακοπάθεις ἠμπορεῖς,
καὶ πρέπει νὰ προσέχεις.»
Χαντάκι βρέθηκε βαθύ,
ὁρμᾶ σὰν παλληκάρι,
νὰ τὸ πηδήσει προσπαθεῖ
καὶ σπάει τὸ ποδάρι.

Ἀλέξανδρος Πάλλης
Καλημερούδια

Μὲ τὶ καμάρι περπατεῖ
τὴν κούκλα της κρατώντας,
καὶ μ᾿ ἕνα σπάγκο τὸ γατὶ
ξοπίσω της τραβώντας.

Κοντὰ στὴν πόρτα σταματᾶ
πρὶν πάει πιὸ παραπέρα,
καὶ τὰ πουλιά της χαιρετᾶ
μὲ μία καλημέρα.

«Καλημερούδια σας, πουλιά,
καλημερούδια χήνα...
τὴν κούκλα λὲν Τριανταφυλλιά,
καὶ τὸ γατὶ ψιψίνα.

Κι ἂν μὲ ρωτᾶτε καὶ γιὰ ποῦ,
νωρὶς τὶ τάχα βγῆκα,
πάω νὰ προφτάσω τὸν παπποὺ
ποὺ μὲ φιλεύει σῦκα.»



πηγή
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Mercury

Επιφανές μέλος

Ο Doctor αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαέστρος και μας γράφει απο Ισλανδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 13,611 μηνύματα.


Και μετά την σατυρική διασκευή να παραθέσω το αυθεντικό κείμενο:
Δεν είναι ακριβώς ποιήμα,αλλά νανούρισμα για μικρά παιδια.
Twinkle, twinkle, little star,
How I wonder what you are.
Up above the world so high,
Like a diamond in the sky.

When the blazing sun is gone,
When he nothing shines upon,
Then you show your little light,
Twinkle, twinkle, all the night.

Then the traveller in the dark,
Thanks you for your tiny spark,
He could not see which way to go,
If you did not twinkle so.

In the dark blue sky you keep,
And often through my curtains peep,
For you never shut your eye,
Till the sun is in the sky.

As your bright and tiny spark,
Lights the traveller in the dark.
Though I know not what you are,
Twinkle, twinkle, little star.

Twinkle, twinkle, little star.
How I wonder what you are.
Up above the world so high,
Like a diamond in the sky.

Twinkle, twinkle, little star.
How I wonder what you are.
How I wonder what you are.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 0 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top