ΙΧ - Ο Ερημίτης

Ο Ερημίτης αποδίδεται στο εβραϊκό γράμμα Yod (

)που σημαίνει Χέρι. Έτσι το χέρι που θεωρείται το κατʼ εξοχήν «εργαλείο» βρίσκεται στο κέντρο της κάρτας.
Από το γράμμα Yod παράγονται όλα τα υπόλοιπα γράμματα του Εβραϊκού Αλφάβητου με διάφορους συνδυασμούς του γράμματος αυτού. Η ίδια η στάση του σώματος του Ερημίτη, μας παραπέμπει στο συγκεκριμένο γράμμα, ενώ το χρώμα του μανδύα του ταυτίζεται με το χρώμα που αποδίδεται στη Σεφίρα του Δέντρου της Ζωής που ονομάζεται Μπίνα μέσα στην οποία κυοφορείται. Το Χέρι συμβολίζει την Υπηρεσία προς τους άλλους και προς την ανθρωπότητα.

Ο αριθμός 9 (ΙΧ) που αντιστοιχεί στον Ερημίτη, συμβολίζει την Ολοκλήρωση, την Εκπλήρωση καθώς επίσης και την Υπηρεσία προς την ανθρωπότητα.
Έτσι ο Ερημίτης έχοντας εξερευνήσει την ανθρώπινη φύση και έχοντας βρει απαντήσεις στα ερωτήματα που απασχολούν τους ανθρώπους, είναι έτοιμος να κοινωνήσει τη γνώση του αλλά και να δώσει ένα χέρι βοήθειας σε όποιον το ζητήσει. Το φανάρι που κρατάει στο χέρι του καταδεικνύει την υποχρέωσή του να δείξει στους γύρω του το «δρόμο». Στον πυρήνα του φανού βλέπουμε τον Ήλιο, τη μαγική σφραγίδα του Άσσου των Ράβδων,
σύμβολο επίσης του γράμματος Yod που αντιπροσωπεύει τη Μυστική Φλόγα.

Θα πρέπει να αναφέρουμε εδώ ότι το γράμμα Yod είναι το πρώτο γράμμα του Τετραγράμματου και συμβολίζει τον Πατέρα, ο οποίος είναι η Σοφία. Αποτελεί την ανώτατη μορφή του Ερμή (Mercury) και του Λόγου, του Δημιουργού των Κόσμων. Αυτός είναι και ο λόγος που η κάρτα ονομάζεται Ερημίτης.
Σύμφωνα με τα παραπάνω το αντίστοιχό του στο φυσικό κόσμο είναι το σπερματοζωάριο (Yod σημαίνει και «Σπέρμα του Θεού») που το βλέπουμε επίσης να εικονίζεται στην κάρτα και αποτελεί τη Ράβδο του Ερημίτη. Ένας από τους τίτλους του Ερμή είναι Ψυχοπομπός, αυτός δηλαδή που οδηγεί τις ψυχές μέσα από τα κατώτερα πεδία.
Το σπερματοζωάριο σε συνδυασμό με το Ορφικό Αυγό, αντιπροσωπεύουν την Γονιμότητα και την Πνευματική Αναγέννηση. Για τον ίδιο λόγο η κάρτα είναι διακοσμημένη με στάχυα στο φόντο της, ώστε να αναδείξει τη Γονιμότητα και την Αφθονία που αποτελούν τον πρωταρχικό συμβολισμό της κάρτας. Το στάρι άλλωστε μπορεί να θεριστεί και να μοιραστεί στους ανθρώπους όπως και η Γνώση.

Το Αυγό αντιπροσωπεύει το Σύμπαν ενώ το Φίδι που τυλίγεται γύρω του, τη Ζωή και την Αιωνιότητα.
Η Ράβδος αναδύεται στην πραγματικότητα από την Άβυσσο και είναι το σπερματοζωάριο που αναπτύσσεται και εκδηλώνει το έμβρυο που βλέπουμε μέσα του.

Ο Ερημίτης κυβερνάται από το στοιχείο «Γη» και αντιστοιχεί στο ζώδιο της Παρθένου. Αυτός ο συνδυασμός συμβολίζει επίσης, τη γονιμότητα, τη δημιουργία καθώς και την ικανότητα εκδήλωσης νέων ιδεών. Ο Ερημίτης αντιπροσωπεύει την αποφασιστικότητα: Αυτό που πρέπει να γίνει τελείται με την ύψιστη δυνατή δόση τελειότητας -στοιχείο που έχει και ο Ταύρος που αποδίδεται στον Ιεροφάντη- αλλά ενισχύεται από την επίδραση της Γήινης Παρθένου, με αγάπη, συμπόνοια και φροντίδα.
Τα στάχυα είναι επίσης σύμβολο της Παρθένου. Το ζώδιο αυτό όχι μόνο κυβερνάται από τον Πλανήτη Ερμή, αλλά παρουσιάζει έξαρση σε αυτό.

Στο Δέκα των Δίσκων, την τελευταία κάρτα, θα συναντήσουμε τη γενική δοξασία που αναφέρει ότι το αποκορύφωμα της Καθόδου μέσα στην Ύλη αποτελεί και το σημείο της αποκατάστασης του Πνεύματος. Στην κάρτα αυτή θα δούμε τους δέκα δίσκους (νομίσματα) να σχηματίζουν το Δέντρο της Ζωής. Το δέκατο νόμισμα είναι μεγαλύτερο από τα υπόλοιπα, συμβολίζοντας τη ματαιότητα του υλικού κέρδους. Στη θέση του Ερμή επάνω στο δέντρο, βρίσκουμε το κρυπτόγραμμα του Ήλιου. Αυτό δηλώνει τη μόνη διέξοδο από το αδιέξοδο της εξάντλησης όλων των στοιχειακών δυνάμεων. Η κάρτα αυτή επίσης κυβερνάται από τον Ερμή στην Παρθένο και στην ουσία αποτελεί σύμβολο του κύκλου της Αναγέννησης.


Η πλανητική επίδραση της Σελήνης, στον Ερημίτη, υπογραμμίζει την ανάγκη για εσωτερική αναζήτηση. Ο Ερημίτης ως οδηγός, οφείλει πρώτα να γνωρίσει ο ίδιος το δρόμο, πριν τον αποκαλύψει σε αυτούς που ενδιαφέρονται και αυτή η εσωτερική αναζήτηση είναι λόγω αναγκαιότητας μοναχική.

Αντιπροσωπεύει λοιπόν την προσωρινή απομόνωση από τα κοινά, (όπως έκαναν ο Χριστός αλλά και ο Βούδας) ώστε να βρεθεί εσωτερική Ισορροπία και Γαλήνη, να αναλυθούν πληροφορίες καθώς και να παρθούν σημαντικές αποφάσεις. Στην κάρτα τον βλέπουμε να είναι στραμμένος προς τις κάρτες που ήδη έχουμε αναλύσει, σαν να μας προτρέπει να τις ξαναμελετήσουμε από την αρχή μια-μια και όλες μαζί ώστε να εξάγουμε τα απαραίτητα για την πορεία μας συμπεράσματα. Από την ίδια κατεύθυνση φαίνεται να πηγάζει μια χαρακτηριστική δέσμη φωτός.

Αν και ο Ερημίτης είναι αφοσιωμένος στην τελειότητα, ωστόσο δεν αναλώνεται από αυτήν. Παρόλο που η μορφή του είναι συμβολικά ένα Σοφό άτομο, δεν είναι ιδιαίτερα αγαπητός ή σεβαστός από τους γύρω του. Θα μπορούσαμε ίσως να τον ταυτίσουμε με ιστορικές μορφές όπως ο Σωκράτης. Ο τρόπος του είναι ανορθόδοξος και δεν ικανοποιείται από τα κοινωνικά μοντέλα ώστε να είναι ευρέως αποδεκτός. Ο δρόμος του δεν είναι για τους πολλούς γιʼ αυτό και αντιπροσωπεύει την βαθύτερη ενότητα με τον Αναζητητή. Αν αυτός δεν είναι διατεθειμένος να δεσμευτεί, ο Ερημίτης θα αποτραβηχτεί προτιμώντας τη μοναχικότητά του από μια επιφανειακή διαπροσωπική σχέση. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Ερημίτης αντιπροσωπεύει την Ενότητα και το Γάμο στην πιο εξυψωμένη του έκφραση (αδερφές ψυχές).

Ο σκύλος με τα τρία κεφάλια που εικονίζεται πλάι του, είναι φυσικά ο Κέρβερος, ο Φύλακας του Κάτω Κόσμου, τον οποίο έχει δαμάσει. Εδώ συμβολίζει την ικανότητα αντίστασης στους Πειρασμούς και το θρίαμβο της Λευκής Μαγείας, πάνω στη Μαύρη Μαγεία.

Στο Θρίαμβο αυτό φαίνεται ολόκληρο το μυστήριο της Ζωής, στις πιο κρυφές λειτουργίες της:

Υπάρχει μια τέλεια ταύτιση και όχι απλά η Ισορροπία των Άκρων, η Εκδήλωση και η Μέθοδος.

Άλλες ονομασίες της κάρτας είναι: Άρχοντας του Χρόνου, Προφήτης του Αιώνιου, Μάγος της Φωνής της Δύναμης, Ο Κρυφός Καρπός.
Το πιστεύω του είναι: Προσφερόμενη Σοφία.



Είμαι Αναζητητής, Αναζητώ την αυτογνωσία και την αυτο-εξέλιξη. Ξέρω πότε είναι απαραίτητο να αποσυρθώ από τον πολυάσχολο κόσμο γύρω μου. Ξέρω πότε είναι σημαντικό να επιστρέψω στον κόσμο ώστε να αλληλεπιδράσω με τους γύρω μου. Είμαι Οδηγός, είμαι Δάσκαλος, είμαι Θεραπευτής. Κρατώ το Φανό μου ψηλά, έτσι ώστε να βλέπω το δρόμο αλλά και για να μπορούν όσοι θέλουν να με ακολουθήσουν.


«Ο Ψυχολογικός μηχανισμός για το μετασχηματισμό της ενέργειας είναι το σύμβολο». Καρλ Γιουνγκ.

.

Ο Θρίαμβος του Ερημίτη μας θυμίζει το μύθο της Περσεφόνης:

Ο Ομηρικός Ύμνος «Εις Δήμητραν»

από τον Κέλσο το Φιλαλήθη

Κατά τον Ομηρικό Ύμνο, ο Άδης (Πλούτωνας) με τη συγκατάθεση του Δία άρπαξε την κόρη της Δήμητρας, την Περσεφόνη, κατά την στιγμή που αυτή συνοδεύονταν από τις Ωκεανίδες Νύμφες και έπαιζε και έδραττε άνθη από το Νύσσιον Πεδίον.

Η Δήμητρα άκουσε τις φωνές της αρπαζόμενης θυγατέρας και όρμησε μαινόμενη να την βρει. Επειδή όμως, κανείς δεν μπορούσε να της δώσει πληροφορίες, η Δήμητρα συνοδευόμενη από την Εκάτη, η οποία είχε ακούσει τις φωνές της Περσεφόνης επίσης, μετέβη στον γιο του Υπερίωνα, τον βασιλέα Ήλιο και τον παρεκάλεσε ως επόπτη των πάντων, να την πληροφορήσει τι απέγινε η θυγατέρα της.
Ο Ήλιος πράγματι, της είπε όλη την αλήθεια και η Δήμητρα οργίστηκε τόσο με τον Δία, ο οποίος επέτρεψε την αρπαγή της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα, ώστε δεν επέστρεψε στον Όλυμπο, αλλά μεταμορφωμένη σε γριά, περιπλανιόνταν στις πόλεις και στους αγρούς, αγνοούμενη από όλους.


Μετά από την περιπλάνηση αυτή, έφθασε στην Ελευσίνα, όπου κάθισε κάτω από την σκιά μιας ελιάς, κοντά σε ένα πηγάδι, που βρισκόταν δίπλα στο Παρθένιο Φρέαρ (βλ. Αγέλαστος Πέτρα). Στο φρέαρ αυτό κατέφθασαν μετά από λίγο, για να αντλήσουν νερό, οι 4 θυγατέρες του βασιλέα της Ελευσίνας Κελεού, η Καλλιδίκη, η Κλεισιδίκη, η Δημώ και η Καλλιθόη, η μεγαλύτερη απʼ όλες, οι οποίες βλέποντας την γριά, τη ρώτησαν ποιά είναι, πότε ήλθε και γιατί έμενε δίπλα από το πηγάδι και δεν πήγαινε στην πόλη για να φιλοξενηθεί.
Η Δήμητρα αποκρίθηκε, ότι καταγόταν από την Κρήτη, ότι είχε αιχμαλωτισθεί από ληστές στο λιμάνι της Κνωσσού και ότι μετά από εννέα ημέρες κατάφερε να δραπε- τεύσει, μόλις το πλοίο των ληστών έφτασε στο Θωρικόν, όπου είχε προσορμίσει. Στη συνέχεια, παρακάλεσε τις τέσσερις κόρες, να την συστήσουν σε κάποια οικία, στην οποία να υπηρετεί κατά δύναμη και δήλωσε ότι ήταν σε κατάσταση να αναθρέψει και νεογνά παιδιά, αν κάποιος ήθελε να της εμπιστευθεί κάποιο τέτοιο.

Τα άκουσαν αυτά οι θυγατέρες του Κελεού και η ωραιότερη από αυτές, η Καλλιδίκη, της απαρίθμησε τους έξι (6) άρχοντες της πόλης, που ήταν οι: Κελεός, Δόλιχος, Εύμολπος, Πολύξενος, Δίοκλος και Τριπτόλεμος και όλες μαζί, την παρακάλεσαν να παραμείνει δίπλα από το πηγάδι, ώσπου να αναγγείλουν τις ειδήσεις στη μητέρα τους Μετάνειρα, η οποία ήταν πιθανό να τη δεχτεί στην υπηρεσία της και να της αναθέσει την ανατροφή του νεογέννητου παιδιού της Δημοφώντα. Πράγματι, η Δήμητρα περίμενε και μετά από λίγο, οι θυγατέρες του Κελεού επέστρεψαν τρέχοντας, για να την παραλάβουν.

Εκείνη τις ακολούθησε και εισήλθε στο σπίτι του πατέρα τους. Με την είσοδο της θεάς στο παλάτι, τα πάντα πλημμύρισαν από Φως. Αυτό το γεγονός ήταν, που έκανε τη Μετάνειρα, να δεχτεί τη θεά ως τροφό του Δημοφώντα.

Η Μετάνειρα καθόταν στον θρόνο της και μόλις αντίκρισε τη θεά, σηκώθηκε να της προσφέρει τη θέση της, πράγμα που η Δήμητρα αρνήθηκε.
Η Ιάμβη, η υπηρέτρια, της πρόσφερε τότε ένα σκαμνί σκεπασμένο με λευκή σαν ασήμι προβιά, για να καθίσει. Η περίλυπος μητέρα Δήμητρα αρνήθηκε να δεχτεί το πλήρες οίνου ποτήρι, το οποίο της πρόσφερε η Μετάνειρα, λέγονταν ότι δεν είναι επιτρεπτό σε αυτήν να πίνει κρασί. Τότε, τα αστεία της υπηρέτριας Ιάμβης κίνησαν το πρώτο μειδίαμα της μέχρι τότε αγέλαστης και άσιτης θεάς, η οποία παρακάλεσε να της δοθεί ο κυκεώνας, δηλαδή ένα ρόφημα, ένα ποτό το οποίο δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς περιείχε.

Με το ρόφημα αυτό, η θεά έπαψε την μακροχρόνια αποχή της από τροφή και ποτό και ανέλαβε την ανατροφή του νεαρού Δημοφώντα, τον οποίο όμως, μεγάλωνε ως να ήταν θεός! Δεν τον έτρεφε με γάλα, όπως τρέφονταν τα άλλα βρέφη, αλλά κάθε βράδυ το μύρωνε με αμβροσία και φυσώντας το με την αναπνοή της, το περνούσε πάνω από τη φωτιά, σα δαυλό, διότι είχε σκοπό να το καταστήσει αθάνατο.

Και πράγματι, το παιδί έφτασε να μοιάζει με θεό, πράγμα που είχε παραξενέψει τους γονείς του. Η μητέρα του ένα βράδυ, παρακολούθησε τη θεά και είδε έντρομη να βάζει το παιδί της στη φωτιά. Τρομαγμένη τότε φώναξε: “… Γιε μου, η ξένη αφήνει εσένα στη φωτιά να χαθείς και μένα να βυθιστώ στη θλίψη …”

Η θεά τότε, οργισμένη και θυμωμένη με τη Μετάνειρα, απάντησε με τα παρακάτω λόγια, που μάλλον, κρύβουν και το μυστικό των μυήσεων!

“… Άνθρωποι ανίδεοι και μωροί, τη μοίρα που σας πέφτει καλή και αν είναι ή κακή,
δεν τη μαντεύετε!
Και συ πολύ παραπλανήθηκες με την αστοχασιά σου.
Δόξα θα χάριζα άφθαρτη στο λατρεμένο σου το γιο,
αθάνατο και αγέραστο θα σου τον είχα κάνει.
ΝΑΙ! Μα τον όρκο των θεών, ταʼ αμάλαγο, άτεγκτο νερό της Στύγας!
Αλλά τώρα πια, του θανάτου τη μοίρα να τη γλιτώσει δε μπορεί στʼ αλήθεια.
Μα θα του δοθεί άφθαρτη δόξα και τιμές, αφού στα γόνατά μου κάθισε
και στην αγκαλιά μου έγειρε νʼ αποκοιμηθεί…
… Η τιμημένη Δήμητρα, θεών και ανθρώπων η χαρά το πιο τρανό χάρισμα,
εγώ είμαι, ΝΑΙ! …”

Συγχρόνως όμως, η Δήμητρα ζήτησε να της χτισθεί ναός κάτω από την Ακρόπολη και πάνω από το φρεάτιο του Καλλιχόρου, στον οποίο και αποσύρθηκε μετά την ταχύτατη ανοικοδόμησή του, αποφεύγοντας πάσα σχέση με τον κόσμο και κλαίγοντας για την τύχη της κόρης της.

Αλλά η πράξη αυτή της Δήμητρας επέφερε φρικτά αποτελέσματα.
Η γη έπαψε να βλασταίνει και μάταια οι άνθρωποι την καλλιεργούσαν και έσπερναν. Ο κίνδυνος να εξαφανισθεί το ανθρώπινο γένος από την πείνα και να στερηθούν οι θεοί τις θυσίες, τις οποίες ως τότε πρόσφεραν οι άνθρωποι σε αυτούς, φαίνονταν αναπότρεπτος. Αυτό, ανάγκασε τον Δία να στείλει τον ένα μετά τον άλλο όλους τους Ολύμπιους θεούς στην Ελευσίνα προς την Δήμητρα, για να την πείσουν να αλλάξει γνώμη και να επιστρέψει στον Όλυμπο μεταξύ των άλλων θεών.
Αυτή όμως, κατ' ουδένα τρόπο ήθελε να πεισθεί, προτού δει την αρπαγμένη κόρης της. Έγινε ανάγκη τότε, να κληθεί ο σύζυγος της Περσεφόνης με τον Ερμή, να επιτρέψει την άνοδό της, ώστε η Δήμητρα βλέποντας την κόρη της, να πάψει την οργή της.

Εκείνη την παράκληση δεν την απέκρουσε μεν ο θεός του Κάτω Κόσμου, προ της ανόδου όμως, της Περσεφόνης, της έδωσε να φάει καρπό ροιάς, ώστε να εξασφαλίσει την επιστροφή της σε αυτόν.

Γρήγορα και επί του άρματος του Πλούτωνα, οδηγούμενο από τον Ερμή, διένυσε η Περσεφόνη το μέχρις την Ελευσίνα διάστημα και παρουσιάστηκε στην μητέρα της.

Η εκ της συναντήσεως όμως χαρά μεταξύ μητέρας και κόρης δεν διάρκεσε πολύ, διότι ρωτώντας η Δήμητρα την Περσεφόνη αν είχε φάει κάτι πριν προ της αναχωρήσεως από τον Άδη, και ακούγοντας ότι υποχρεώθηκε να φάει καρπό ροιάς, αντιλήφθηκε ότι ήταν αδύνατο να έχει συνεχώς την κόρη της.

Η επάνοδος της Δήμητρας στον Όλυμπο φαινόταν και πάλι δύσκολη. Με τη μεσολάβηση όμως, της Ρέας (της μητέρας του Δία, του Πλούτωνα και της Δήμητρας) επήλθε συμβιβασμός μεταξύ των θεών, κατά τον οποίο το ένα τρίτο (1/3) του έτους η Περσεφόνη όφειλε να μένει πλησίον του συζύγου της και τα άλλα δύο τρίτα (2/3) μεταξύ των Ολύμπιων θεών και δίπλα από τη μητέρα της, η οποία δέχθηκε με αυτούς τους όρους να επιστρέψει στον Όλυμπο.


Ευθύς αμέσως μετά την έξοδο της Δήμητρας από το ναό, η γη καλύφθηκε με χλόη και άνθη και άρχισε να παράγει καρπούς, η δε Δήμητρα έδειξε στους άρχοντες της πόλης Τριπτόλεμο, Διοκλή, Εύμολπο και Κελεό τον τρόπο με τον οποίο επιθυμούσε να τελείται η λατρεία της, τα “Σεμνά Όργια”, τα οποία δεν επιτρεπόταν κατά κανένα τρόπο να φανερώνονται στους αμύητους.

Μιας και έκανα αναφορά στα Σεμνά Όργια, να αποσαφηνίσω την τόσο παρεξηγημένη λέξη Όργια.
Σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική Γλώσσα, την τόσο πλούσια σε λέξεις και νοήματα, η λέξη Όργια σημαίνει : “… μυστικαί τελεταί, μυστική λατρεία, τελούμενη αποκλειστικώς υπό των μυημένων εις την μυστικήν λατρείαν της Δήμητρος εν Ελευσίνι. Την ετυμολογία της λέξεως την βρίσκουμε στη λέξη Έργον, δηλαδή από την ΕΡΓΑΣΙΑΝ…”.

Click για ανάπτυξη...

Και μερικά σχετικά με το μύθο σχόλια από την Κα Ε.Καλλιτεράκη:
Δήμητρα και Περσεφόνη

Διάλεξα τους ομηρικούς και τους Ορφικούς μύθους πρώτα από όλα, για να σας μιλήσω για τη δημιουργία του κόσμου.

Ο Όμηρος λοιπόν μας λέει, ότι οι Θεοί και όλα τα πλάσματα της γης, προήλθαν από το ρεύμα του Ωκεανού που περιζώνει τον κόσμο, και ότι η Τηθύς ήταν η μητέρα όλων των παιδιών του.

Οι Ορφικοί μύθοι πάλι λένε , πως ο Άνεμος ξελόγιασε τη μαυροφτέρουγη Νύχτα, τη θεά που ακόμα και ο Δίας σεβόταν και αυτή τότε γέννησε ένα ασημένιο αυγό μέσα στους κόλπους του σκότους και ότι από αυτό το αυγό βγήκε ο Έρωτας και έβαλε σε κίνηση το Σύμπαν.

Ο Έρωτας είχε διπλό φύλο, χρυσά φτερά και τέσσερα κεφάλια και εκείνη, η Νύχτα, ζούσε μαζί του σε ένα σπήλαιο προβάλλοντας η ίδια σαν τριάδα, δηλαδή σαν Νύχτα, σαν Τάξη και σαν Δικαιοσύνη. Και ο Έρωτας δημιούργησε τη γη, τον ουρανό, τον ήλιο και τη σελήνη" (Ρομπερτ Γκρειβς ).

Διάλεξα να μιλήσω για τη Δήμητρα και την Περσεφόνη γιατί πιστεύω ότι μέσα σε αυτό το μύθο εμπεριέχονται όλα τα παραπάνω. Και όπως μας λέει ο Κακριδής, ο μύθος έχει μέσα του ένα κόσμο που άλλοτε είναι εν μέρει λογικός και άλλοτε είναι άλογος. Ο μύθος , λέει, δεν έγινε για να είναι αισθητικά ωραίος αλλά για να ανταποκρίνεται σε άλλες έξεις της συνείδησης. Απλώς μπορεί να είναι και ωραίοs.

Ο μύθος στον οποίο θα αναφερθώ είναι πολύ ωραίος, γιατί μέσα του περιέχει όλη τη διαδρομή του ανθρώπου, δηλαδή τη γέννηση και το θάνατο.

Και είναι αλήθεια πως το νήμα του κόσμου το κρατά ο Έρωτας και έπονται η τάξη και η δικαιοσύνη. Γιατί μέσα στη Νύχτα βρίσκεται το μυστικό του ανθρώπου, είναι αυτή η μαγική λειτουργία του σκοτεινού σημείου που δίδει τη κίνηση στο κόσμο, και όπως γνωρίζομε μέσα από το σκοτάδι ερχόμαστε και στο σκοτάδι πηγαίνουμε.

Από το σκοτάδι της Νύχτας, από το Έρεβος, βγήκε το πεπρωμένο, το γήρας, ο θάνατος, η εγκράτεια, ο ύπνος, τα όνειρα.

Η Δήμητρα, κόρη της Ρέας και του Κρόνου, Γη- Δα- Μήτηρ, Μητέρα Γη που κρύβει τα σπέρματα. Η λέξη Δα ήταν ένα πανάρχαιο όνομα για τη Γα- Γαία. Η Θεά αυτή λεγόταν Δα- μήτηρ ή Δα- μάτερ. Τη Δήμητρα την έλεγαν Θεσμοφόρο, γιατί έθετε τους θεσμούς, Λουσία και Ερυνία γιατί λούστηκε στο Λάδωνα για να της περάσει η οργή για τον Ποσειδώνα που τη βίασε. Την έλεγαν ακόμα Όμπνια που σημαίνει τροφή και ευδαιμονία.

Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης μας πληροφορεί ότι είναι η μόνη που μάζευε το άγριο σιτάρι από τη γη όταν οι άνθρωποι δεν το γνώριζαν και τους έδωσε τους νόμους για να μπορούν να είναι δίκαιοι.

Η Δήμητρα είναι η οργωμένη γη, η γόνιμη. Δε θεωρήθηκε κατάλληλη για σύζυγος, όπως η Ήρα και δεν είναι ισότιμη με το πνεύμα. Είναι η αθάνατη πηγή της ζωής, είναι μια θεά ειρηνική με καλοσύνη και φροντίδα. Είναι όμως και μια θεά που αν δεν έχει τον έλεγχο οργίζεται τόσο πολύ που οι Θεοί τη φοβούνται.

Η Δήμητρα, από τον αδελφό της Δία γέννησε την Κόρη που όταν την έκλεψε ο Άδης απέκτησε όνομα και ονομάστηκε Περσεφόνη γιατί μόνο τότε έγινε γυναίκα.

Περσεφόνη σημαίνει αυτή που φέρει το Φόνο, αυτή που φέρνει την καταστροφή.

Περσεφάττα είναι από το Πτέρσις και εφάπτω δηλαδή αυτή που ρίχνει τη καταστροφή.

Και πράγματι η απαγωγή της έφερε την καταστροφή στη γη, γιατί ο πόνος της μάνας της τη ξέρανε.
[...]
Και πήρε ο Άδης την Κόρη μαζί του μέσα στα Τάρταρα, ο Άδης ο γιος των Τιτάνων, του Κρόνου και της Ρέας.

Ο Άδης, Άιδης ή Αιδωνεύς, "σπίτι του Άιδου" λεγόταν ο κάτω κόσμος που αργότερα ονομάστηκε Άδης. Άις Αιδης θα πει πολύ πιθανόν αόρατος, σε αντίθεση με τον ήλιο που είναι ορατός. Και Αίδιος που σημαίνει αιώνιος. (Karl Kerenyi Η Μυθολογία των Ελλήνων σελ 2 1 8 ).

Είχε βγει από την κοιλιά της μητέρας του, βρέθηκε στο στομάχι του πατέρα του, μαζί με τα αδέλφια του, και μετά συμφώνησαν και πήρε το βασίλειο του Κάτω Κόσμου. Στο Έρεβος.

Εκεί στο Έρεβος έγινε το παλάτι του Άδη και της Περσεφόνης. Είναι η Υποχθόνια περιοχή που στη μυθική γλώσσα είναι το σύμβολο του υποσυνείδητου και ο άρχοντάς του είναι ο Πλούτωνας.

Εκεί οι σκιές ψυχές των νεκρών έφταναν είτε συνοδευμένες από τον Ερμή ή μόνες τους. Έφταναν στη πεδιάδα με τους ασφοδέλους που ήταν πάντα σκεπασμένη με πάχνη μουντή. Ποτάμια τη διαπερνούσαν. Ο Αχέροντας το ποτάμι χωρίς χαρά, η πηγή της Λήθης που ήταν δίπλα στο λευκό κυπαρίσσι και, εάν έπινες από το νερό της, ξέχναγες την ιστορία και τη ζωή σου.

Στην Ελληνική μυθολογία υπάρχει επίσης μία θεότητα που έχει το όνομα μιας ψυχολογικής λειτουργίας. Είναι η Μνημοσύνη και αυτή στο βασίλειο του Άδη, μια πηγή που τη σκίαζε μια άσπρη λεύκα, από όπου έπιναν οι μυημένες ψυχές, σύμφωνα με τα λίγα που γνωρίζουμε για τα Ελευσίνια μυστήρια. Η Μνημοσύνη, ήταν η μητέρα των Μουσών. Είναι η θεότητα που προστατεύει την ποιητική λειτουργία των ποιητών. Όλοι γνωρίζουμε ότι ο ποιητής είναι ο αντιπρόσωπος της παιδικής μας ηλικίας, από την οποία θα βρούμε τη λύση των συγκρούσεών μας. Η Μνημοσύνη γνωρίζει, όπως μας λέει ο Ησίοδος, και τραγουδά τα περασμένα, τα τωρινά, και τα μελλούμενα. Είναι η ποιητική λειτουργία που τόσο μοιάζει με την Ψυχαναλυτική. Ο ποιητής είναι κυρίως το παρελθόν που είναι η αφετηρία του κόσμου.

Ο μύθος της Περσεφόνης, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια συμβολική αναπαράσταση της περιπέτειας της εσωτερικής ζωής που, για να γνωρίσει, θα βυθιστεί στο πένθος, για να μπορέσει κατόπιν να ανθοφορήσει. Καθρεφτίζει τη δύναμη της αλλαγής. Γιατί οι άνθρωποι δε θα μπορέσουν να βιώσουν τις αλλαγές των εποχών αν δεν πενθήσουν. Μόνο έτσι θα αποκτήσουν παρελθόν. Και το παρελθόν είναι αναπόσπαστο μέρος του κόσμου.
[...]
Η Περσεφόνη φεύγοντας από την αγκαλιά της μητέρας της θα γνωρίσει τον έρωτα του Άδη και θα τον αγαπήσει, γιατί θα φάει τα σπόρια από το ρόδι που θα της δώσει για να είναι πια μετά από αυτό για πάντα δική του.

Το ρόδι είναι τροφή για τους νεκρούς. Η ροδιά, η ανεμώνα είχαν φυτρώσει από το αίμα του Άδωνη. Ο Άδης έδωσε στην Περσεφόνη, πριν φύγει για να συναντήσει τη μητέρα της, επτά σπόρους από το ρόδι και λέγεται ότι αυτοί οι σπόροι αντιπροσώπευαν τις επτά φάσεις της σελήνης, φάσεις που οι γεωργοί περιμένουν για να εμφανιστούν τα πρώτα βλαστάρια των καρπών.
[...]

Click για ανάπτυξη...

Οι Ορφικοί μύθοι πάλι λένε , πως ο Άνεμος ξελόγιασε τη μαυροφτέρουγη Νύχτα, τη θεά που ακόμα και ο Δίας σεβόταν και αυτή τότε γέννησε ένα ασημένιο αυγό μέσα στους κόλπους του σκότους και ότι από αυτό το αυγό βγήκε ο Έρωτας και έβαλε σε κίνηση το Σύμπαν.

Click για ανάπτυξη...

"Ο Έρωτας, πρωτότοκο παιδί του Χάους", είχα γράψει κάποτε και κάποιος είχε αντιδράσει. Για κοιτάξτε το καλύτερα...

Ο Άδης, Άιδης ή Αιδωνεύς, "σπίτι του Άιδου" λεγόταν ο κάτω κόσμος που αργότερα ονομάστηκε Άδης. Άις Αιδης θα πει πολύ πιθανόν αόρατος, σε αντίθεση με τον ήλιο που είναι ορατός. Και Αίδιος που σημαίνει αιώνιος. (Karl Kerenyi Η Μυθολογία των Ελλήνων σελ 2 1 8 ).

Click για ανάπτυξη...

Αΐδιος σημαίνει επίσης και αυτός που δεν έχει ιδιότητες. Υπονοεί το ανεκδήλωτο, αλλά και το χώρο των ιδεών, πράγματα που πιθανώς ταυτίζονται. Σε κάποιο πατερικό κείμενο κάποιου Πατριάρχη Ιεροσολύμων κατά το 19ο αιώνα (δεν ενθυμούμαι δυστυχώς το όνομά του), αναφέρεται ότι "Ο Θεός κατοικεί στο Αΐδιον". Ας το έχουμε αυτό υπόψιν, όταν προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε το μύθο της Περσεφόνης.

Μπορούμε να συσχετίσουμε τον Ερημίτη και με τον αρχαίο κυνικό φιλόσοφο Διογένη:

Διδάσκοντας ότι σοφός είναι εκείνος που ξέρει να ζει απλά και φυσικά και ν' αδιαφορεί για τα πλούτη, τριγύριζε στους δρόμους ξένοιαστος, φορώντας τον κουρελιασμένο του χιτώνα που λεγόταν τρίβωνας, ένα ραβδί και κυλώντας μαζί του ένα πιθάρι που μέσα σ' αυτό κοιμόταν.

Επειδή δεν ήταν ευχαριστημένος από τους ανθρώπους, γιατί δεν τους έβρισκε τέλειους, άναψε κάποτε μέρα - μεσημέρι ένα φανάρι και γύριζε στους δρόμους ψάχνοντας. Και όταν κάποιος τον ρώτησε: "Τι ψάχνεις Διογένη να βρεις;", απάντησε: "Άνθρωπο ζητώ".

Ο Διογένης επεδίωκε ριζική μεταβολή και μεταμόρφωση της ανθρώπινης κοινωνίας και της διεφθαρμένης ανθρώπινης φύσεως. Οι άνθρωποι – έλεγε – έχουν πλασθεί από τη φύση με ευγενές μέταλλο, που το ενόθευσαν όμως οι περιστάσεις. Γιʼ αυτό, πρέπει να αναχωνευθεί και να ξαναχαραχθεί, για να ξαναγίνει ο άνθρωπος εικόνα του Θεού. Ο σκοπός αυτός επιτυγχάνεται με τη σωκρατική μέθοδο δια της γνώσεως. Ο άνθρωπος πρέπει να σπουδάσει τον εαυτό του και να κατανοήσει την ανθρώπινη φύση. Έτσι ο άνθρωπος θα αποκτήσει την ύψιστη ευδαιμονία. Κυρίως εξαίρει την αναγκαιότητα της επιστροφής του ανθρώπου στη φύση, όπως αργότερα ο Ρουσσώ.

Ας παίξουμε ένα παιχνίδι:

Μπορείτε να σκεφτείτε ιστορικές ή άλλες προσωπικότητες που να ομοιάζουν με τον Ερημίτη; (Όπως ο Σωκράτης και ο Διογένης που αναφέρθηκαν).


Υ.Γ. Φυσικά δεν υπάρχουν σωστές και λάθος απαντήσεις και κάθε άποψη είναι καλοδεχούμενη!

Αρχική Δημοσίευση από Isiliel:

Ας παίξουμε ένα παιχνίδι:

Μπορείτε να σκεφτείτε ιστορικές ή άλλες προσωπικότητες που να ομοιάζουν με τον Ερημίτη; (Όπως ο Σωκράτης και ο Διογένης που αναφέρθηκαν).


Υ.Γ. Φυσικά δεν υπάρχουν σωστές και λάθος απαντήσεις και κάθε άποψη είναι καλοδεχούμενη!

Click για ανάπτυξη...

Τον Βούδα

Σε παλαιότερες σειρές καρτών με προέλευση την Ιταλία, η κάρτα του Ερημίτη ονομαζόταν "Χρόνος" και η εικόνα έδειχνε έναν γηραιό άντρα με μακριά λευκή γενειάδα, που κρατούσε στο χέρι του μια κλεψύδρα και μια ράβδο (σύμβολο εξουσίας).





Ο Γηραιός άνδρας συμβολίζει το αναπόφευκτο πέρασμα του χρόνου με τις καταστροφικές όσο και τις επικοδομητικές συνέπειές του. Το γερασμένο κορμί του μας υπενθυμίζει ότι ο Χρόνος καταβροχθίζει τα πάντα και όπως η άμμος στην κλεψύδρα η φυσική ζωτικότητα σταδιακά εξαντλείται και η ζωή έχει πεπερασμένη διάρκεια γιʼ αυτό και δε θα πρέπει να τη σπαταλά κανείς άσκοπα.
Ωστόσο, όπως η κλεψύδρα αναστρέφεται, έτσι ένας νέος κύκλος ζωής είναι ικανός να ανανεώσει την πηγή της φυσικής ζωτικότητας.
Επίσης, το άνω και κάτω δοχείο αντιπροσωπεύουν τον Ουρανό και τη Γη και η άμμος ή το υγρό που έχει μέσα, αντιπροσωπεύουν την κάθοδο του πνεύματος μέσα στην ύλη.

Ο Χρόνος βέβαια, δεν είναι μονάχα καταστροφικός! Το δώρο του χρόνου είναι η σοφία και η γνώση που αποκτάται μέσω των εμπειριών. Η λευκή του γενειάδα, του έχει προσδώσει μια νέα αγνότητα και αθωότητα.

Η λέξη "χρόνος" είναι πανάρχαια και άλλοτε είναι ταυτισμένη με την αρχή του κόσμου, όπως την αναφέρουν οι ορφικοί και άλλοτε εμφανίζεται σαν θεότητα, η οποία ποτέ δεν σταματά να κινείται και η οποία απεικονίζεται με φτερά στις ωμοπλάτες. Σε μερικές σειρές καρτών είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι ο Χρόνος/Ερημίτης εικονίζεται με φτερά (time flies).

Ο χρόνος, σαν μυθικό πρόσωπο, αναφέρεται από τον Φερεκίδη, στην Κοσμογονία του. Ο προσωκρατικός αυτός φιλόσοφος από τη Σύρο λέει: «Ο Ζας (Δίας) υπήρχε πάντα, το ίδιο και ο Χρόνος και η Χθονίη (Γη), που αποτελούσαν μαζί με τον Ζάντα τις τρεις πρώτες αρχές...» Επίσης, πολλοί ποιητές τον αναφέρουν σαν πατέρα των πάντων και ο Ευριπίδης, ιδιαίτερα, αποκαλεί τον Αιώνα παιδί του Χρόνου. Όμως και οι απλοί άνθρωποι, μέσα από την πείρα τους, παρατήρησαν ότι κατά τη διάρκεια των χρόνων αλλά και των εποχών πολλά εμφανίζονται, αλλά και πολλά εξαφανίζονται κι έτσι τον συνέδεσαν με τον Κρόνο, ο οποίος εξαφάνιζε τα δημιουργήματά του, τα παιδιά του, καταπίνοντάς τα. Μάλιστα, η ταύτιση Χρόνου - Κρόνου αναφέρεται σε επιγραφή του Ε΄ αιώνα π.Χ.

Ο Χρόνος απασχόλησε και τους φιλοσόφους, όπως τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα. Μάλιστα ο Αριστοτέλης λέει ότι: «ο χρόνος αριθμός εστί κινήσεως κατά το πρότερον και ύστερον». Οι λέξεις πρότερον και ύστερον δεν θαʼχαν κανένα νόημα αν η έννοια του χρόνου δεν ήταν υπαρκτή και κατανοητή και τότε όλα θα βρισκόταν σε μία αέναη κίνηση, στην οποία ούτε κατάσταση ούτε γεγονός θα μπορούσε να δώσει το στίγμα του στη συλλογιστική συνέχεια των ανθρώπων. Κι έτσι, ενώ ο χρόνος φαίνεται ναʼ ναι μια μονάδα μέτρησης, που διευκολύνει τον άνθρωπο να προγραμματίζει τελικά έχει άμεση σχέση με τη μνήμη, η οποία έχει θεμελιώδη σημασία για την έννοια του χρόνου. Η γνώση ότι ένα γεγονός προηγήθηκε ενός άλλου συνήθως προέρχεται από τη θύμηση ότι το πρώτο είναι λιγότερο έντονο από το δεύτερο. Μια λαϊκή παροιμία λέει ότι «ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός» και σʼ αυτή την περίπτωση ο χρόνος γίνεται το μέσον ταξινόμησης των συναισθημάτων. Ο Καντ θεωρεί ότι η έννοια του χρόνου είναι έμφυτη στον άνθρωπο και παρεμβαίνει τόσο στο συνειδησιακό επίπεδο όσο και στο ψυχολογικό. Τελικά ενώ ο χρόνος είναι μονάδα μέτρησης αποτελεί και μονάδα ποιότητας, κάτι που συναντάμε σε πολύ λίγα σύμβολα, όπως είναι τα γράμματα και οι αριθμοί.
https://astro.eportal.gr/v5/news/arithmologia/18510oz_2007110318510.php3



Στο βιβλίο του Carl Jung, "Memories, Dreams, Reflections" συναντάμε επίσης το εξής ενδιαφέρον απόσπασμα:

Έβλεπα στη φυσική επιφάνεια της πέτρας, έναν μικρό κύκλο, σαν μάτι που με κοιτούσε. Το σκάλισα στην πέτρα και στο μέσον του έφτιαξα ένα μικρό ανθρωπάκι. Αυτό αντιστοιχεί στη μικρή φιγούρα του εαυτού, που βλέπει κανείς στην κόρη του ματιού, κάποιου άλλου ανθρώπου. Ένα είδος Kabir (?) ή τον Τελεσφόρο* του Ασκληπιού. Τα αρχαία αγάλματα τον εικονίζουν να φορά μανδύα με κουκούλα και να βαστά ένα φανό. Την ίδια στιγμή είναι ο οδηγός του δρόμου. Του αφιέρωσα μερικά λόγια που μου ήρθαν στο μυαλό καθώς εργαζόμουν. Η επιγραφή είναι στα Ελληνικά. Η μετάφραση λέει: Ο Χρόνος είναι ένα παιδί-που παίζει σαν παιδί- ένα επιτραπέζιο-το βασίλειο του παιδιού. Αυτός είναι ο Τελεσφόρος που περιπλανάται στις σκοτεινές περιοχές του κόσμου και λάμπει σαν άστρο μέσα από τα βάθη. Δείχνει το δρόμο προς τις πύλες του Ήλιου και τη χώρα των ονείρων.
*Για τον Τελεσφόρο: Ο Ασκληπιός στα αγάλματα εικονιζόταν με γλυκύτητα και καλοσύνη και σοβαρότητα· κοντά του ήταν τοποθετημένο μικρό παιδί στο οποίο δίνονταν τα επίθετα: Τελεσφόρος (= δίνει το τέλος, την απαλλαγή απ' την ασθένεια)· Ακέσιος (= θεραπεύει τους πόνους, απ' το ακέομαι = θεραπεύω)· Ευμαρίων (= παρέχει την καλή υγεία, τη χαρά απ' την ευεξία). Κοντά στο άγαλμά του τοποθετείτο επίσης και άγαλμα της Υγείας (θυγατέρας του) με τη μορφή νεανίδας.

Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση των Ταρώ από τον Carl Jung μπορεί να βρει κανείς εδώ: https://www.schuelers.com/chaos/chaos7.htm (δυστυχώς στα Αγγλικά).


Και φυσικά μην ξεχνάτε ότι το "παιχνίδι" μας συνεχίζεται!!!!

Αρχική Δημοσίευση από Isiliel:

Μπορείτε να σκεφτείτε ιστορικές ή άλλες προσωπικότητες που να ομοιάζουν με τον Ερημίτη; (Όπως ο Σωκράτης και ο Διογένης που αναφέρθηκαν).

Υ.Γ. Φυσικά δεν υπάρχουν σωστές και λάθος απαντήσεις και κάθε άποψη είναι καλοδεχούμενη!

Click για ανάπτυξη...

Είναι φανερό ότι ο Ερημίτης σχετίζεται με τον χρόνο, με τη θετική, όσο και με την αρνητική του πλευρά. Θα υπενθυμίσω ορισμένα πράγματα που έγραψα κατά την κάρτα των Εραστών, τα οποία ίσως τώρα μπορούμε να τα δούμε με άλλο μάτι. Ας μην ξεχνούμε ότι ο Ερημίτης ή Ερμίτης (Hermit) ήταν αυτός που τελούσε τον αλχημιστικό γάμο, σ' εκείνη την κάρτα:

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

Σε δεύτερο επίπεδο, μπαίνοντας λίγο βαθύτερα στην Αλχημιστική διδασκαλία, ο φτερωτός Έρως που υπερίπταται των Εραστών και του Ιεροφάντη συμβολίζει και κάτι άλλο. Η ψυχή κατοικεί στον Άδη, ή Αΐδιον (χώρο χωρίς ιδιότητες, στον οποίον κατά τον Ορθόδοξο Χριστιανικό Εσωτερισμό κατοικεί ο Θεός, πρβλ το αρχικό σημείο στο οποίο ήταν συγκεντρωμένη όλη η ύλη κι η ενέργεια του Σύμπαντος πριν το Big Bang, κατά τη σύγχρονη φυσική), τον χώρο δηλαδή του ανεκδήλωτου. Τη στιγμή του Αλχημιστικού Γάμου, μια ψυχή αποφασίζει «να εγκαταλείψει τη μακάρια τελειότητα και νʼ αναμετρηθεί με την ατέλεια των όντων», δηλαδή να ενσαρκωθεί. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι αυτό μπορεί να πάρει ερμηνείες σε πολλαπλά επίπεδα, από τη γέννηση ενός παιδιού, το οποίο στον μυστικισμό θεωρείται ότι διαλέγει τους γονείς του, μέχρι τη γέννηση μιας ιδέας ή μιας καλλιτεχνικής δημιουργίας, πράγματα που κατʼ ουσίαν δεν διαφέρουν μεταξύ τους πάρα πολύ.

Click για ανάπτυξη...

Ο Άδης (Αΐδιον) απεικονίζεται μέσω του Κέρβερου, τον οποίον ο Ερημίτης έχει εξημερώσει, στην παρούσα κάρτα. Πέραν αυτού, θα είχα να σημειώσω πως η Περσεφόνη συμβολίζει την ψυχή και ο όλος μύθος, ο οποίος φυσικά επένδυε τα μυητικά δρώμενα των Ελευσινίων Μυστηρίων, μας αποκαλύπτει την ιστορία της ενσάρκωσης στον κόσμο της ύλης και τις περιπέτειές της μέσα σ' αυτόν.

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

Σʼ εκείνο το σημείο η ψυχή εφοδιάζεται με επτά πέπλα, τα δύο εκ των οποίων περιλαμβάνονται στην κάρτα αυτήν. Το πρώτο είναι το Μαύρο πέπλο του Χρόνου. Το Χ συμβολίζει την κλεψύδρα, με την επάνω χοάνη νʼ αναπαριστά το ανεκδήλωτο και την κάτω το εκδηλωμένο. Το αριστερό τμήμα της κλεψύδρας συμβολίζει το παρελθόν, ενώ το δεξί συμβολίζει το μέλλον. Το σημείο επαφής των δύο χοανών είναι το σημείο της ενσάρκωσης, αλλά και την εκδήλωση του παρόντος. Η Κλεψύδρα του Χρόνου γυρίζει κι ο χρόνος αρχίζει να μετρά από τη στιγμή της γέννησης. Αυτό υποστηρίζεται ισχυρά από τα δεδομένα της μοριακής βιολογίας. Πράγματι ο χρόνος ζωής του κάθε ανθρώπου είναι εγγεγραμμένος στο DNA του, το οποίο όπως προείπαμε είναι μέρος του Ορφικού αυγού, του αποτελέσματος δηλαδή της σύλληψης. Δεν θα ήθελα επί του παρόντος να κουράσω τους συνομιλητές μας με περιττές επιστημονικές λεπτομέρειες, όμως οι αποδείξεις είναι ισχυρές και καλά τεκμηριωμένες. Το Ρ συμβολίζει τη ροή του χρόνου, όπως την αντιλαμβανόμαστε σε αυτήν τη διάσταση του σύμπαντος (πρβλ Ηράκλειτος: «Τα πάντα ρει»). Ο Χάροντας (προσέξτε και πάλι το Χ) συμβολίζει ακριβώς τον πανδαμάτωρα Χρόνο ή και Κρόνο που φυσιολογικά τρώει τα παιδιά του. Φυσικά από τη στιγμή της σύλληψης μέχρι τη στιγμή της γέννησης, που δεν έχει έρθει ακόμη σε αυτήν την κάρτα, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι η Κλεψύδρα του Χρόνου γεμίζει, όπως σε δεύτερο πλάνο υπονοεί η έγχυση του βασιλιά στο δισκοπότηρο της βασίλισσας.

Click για ανάπτυξη...

Παρέλειψα να γράψω κατά την κάρτα του Άρματος, ότι εκεί εμφανιζόταν ο τρίτος χιτώνας με τον οποίο εφοδιάζεται η ψυχή, ο κεχριμπαρένιος μανδύας του Δία, αυτός που παρέχει στην ψυχή επεκτατικότητα και προστασία, θάρρος και τιθάσευση των συναισθημάτων. Ο τέταρτος χιτώνας εμφανίζεται σ' αυτήν την κάρτα. Πρόκειται για τον ερυθρό χιτώνα του Μπίνα, της κατανόησης. Το κόκκινο χρώμα αποδίδεται και στον Άρη, ο οποίος μεταξύ άλλων εμπεριέχει και το συμβολισμό της καταστροφής και της επαναγέννησης, συμβολισμός που είναι έκδηλος στις κάρτες των άλλων ντεκ, τις οποίες μας παρέθεσε η Πρωθιέρειά μας. Ο Διδάσκαλος Άλιστερ προτιμά να δείχνει την πιο ευοίωνη πλευρά της κάρτας, την επάνοδο της ψυχής από τον Άδη και τη γονιμότητα που αυτή συνεπάγεται. Η κλεψύδρα δεν θα μπορούσε να λείψει από το συμβολισμό της κάρτας. Απλά ο Άλιστερ θεωρεί ότι αυτό δεν χρειάζεται να κατέχει εμφανή θέση, ως ευκόλως εννοούμενο.

Θα ήθελα να παρατηρήσω ότι το Ορφικό Αυγό, ενώ στην κάρτα των Εραστών παρουσιαζόταν με φτερά, στην παρούσα κάρτα τα έχει απωλέσει. Μάλιστα, σε μία από τις κάρτες του Ερημίτη που μας έχει παραθέσει η Πρωθιέρειά μας, τα φτερά τα έχει πάρει ο ίδιος ο Ερημίτης. Στην κάρτα του Άλιστερ, τη θέση των φτερών παίρνει ο ήλιος ως εσωτερική φώτιση. Φαίνεται, πως ενώ στην κάρτα των Εραστών βρισκόμασταν ακόμη στο επάνω μέρος της Χοάνης (κλεψύδρας), τώρα αρχίζουμε σιγά σιγά να μπαίνουμε στο κάτω μέρος της. Στη διαδικασία της Ελευσίνιας Μύησης, ο υποψήφιος περνούσε μέσα από δύο πύλες. Η πρώτη ήταν κατωφερής (η επάνω χοάνη), οδηγούσε προς τους κατώτερους κόσμους και συμβόλιζε τη γέννησή του στην άγνοια (ή με άλλα λόγια την αναμέτρηση με την ατέλεια των όντων). Η δεύτερη οδηγούσε προς τα άνω (η κάτω χοάνη), σε μια αίθουσα άπλετα φωτισμένη από αόρατες λάμπες και στην οποία βρισκόταν το άγαλμα της Δήμητρας, συμβολισμός που στην παρούσα κάρτα αποδίδεται μέσω των σπαρτών που αποτελούν το φόντο της.

Η κάτω χοάνη είναι ο γήινος υλικός κόσμος στον οποίον ζούμε. Επομένως η Περσεφόνη συμβολίζει την Ψυχή, που κατέπεσε κι ενσαρκώθηκε στη Γη. Αρχικά βρισκόταν στον Άνω Κόσμο, τον Άιδη, ή Πνευματικό Κόσμο, που στη μυστική παράδοση συμβολίζεται από τον Ωκεανό. Ας θυμηθούμε ότι τη στιγμή της αρπαγής της η Περσεφόνη έπαιζε με τις Ωκεανίδες Νύμφες, δηλαδή τις υψηλές πνευματικές οντότητες. Αυτό που θα μπορούσε να μπερδέψει τους συνταξιδιώτες είναι πως συνήθως ο Άδης αναφέρεται ως Κάτω Κόσμος. Το συμμετρικό σχήμα της κλεψύδρας και η δυνατότητα ν' αναστρέφεται, μας δίνει μια απάντηση επ' αυτού. Η κίνηση ανάμεσα στο "Άνω" και το "Κάτω" είναι αέναη κι έτσι δεν είναι και τόσο σημαντικός ο ορισμός τους. Αυτό μας δίνει επίσης κι ένα σχόλιο επί της σημασίας του Θανάτου και της αναγέννησης της ψυχής μέσω αυτού.

Το Θεϊκό παιδί των Ελευσινίων Μυστηρίων, του οποίου τη γέννηση ακόμη αναμένουμε κατά το μυητικό μας ταξίδι με τις κάρτες, ήταν ο Ίακχος, το οποίο γελούσε μέσα από τη μήτρα της Βαυδώς (όνομα που σημαίνει "μήτρα" ή "βουβωνική χώρα"). Σύμφωνα με την Ορφική εκδοχή του μύθου, η Βαυδώ κατάφερε να παρηγορήσει τη Δήμητρα με τον εξής τρόπο: Κάθισε απέναντί της με ανοιχτά τα πόδια, σήκωσε ψηλά το φόρεμά της και της έδειξε το άσχημο σώμα της, οπότε φανερώθηκε ο Ίακχος. Λέγεται πως ήταν το παιδί της Περσεφόνης, του οποίου την Έλευση πρέπει ν' αναγγείλει ο τελετουργός ιερέας των μυστηρίων. Αυτόν τον μυστικό Ιεροφάντη συμβολίζει και ο Ερημίτης. Είναι η άλλη πλευρά του Ιεροφάντη των καρτών που έχουμε ήδη συναντήσει και σ' αυτό θα επανέλθουμε παρακάτω, στο ίδιο κείμενο. Αυτός μας αναγγέλει την επερχόμενη Έλευση του Ιάκχου. Ο Ίακχος μας οδηγεί και μάλιστα όχι αυθαίρετα, στον προσωνύμιο του Θεού Διονύσου, στο όνομα Βάκχος, που συνηχούσε, όχι τυχαία, στα δρώμενα της Δήμητρας. Ίακχος και Βάκχος. Δύο ονόματα για την ίδια θεότητα. Όλος ο μύθος σχετίζεται με το Διόνυσο, μιας και στην αρχή του δρωμένου η αρπαγή της Περσεφόνης έγινε στο Νύσσιον Πεδίον, δηλαδή στον τόπο γέννησης του Διονύσου. Είναι σημαντικό το γεγονός ότι το όνομα Βάκχος ακουγόταν για να χαρακτηριστεί με αυτό ο υποψήφιος προς μύηση, ως ένας "νέος Διόνυσος", ένας νεομύητος. Ίσως λοιπόν το άρρητο και το κρύφιο των τελούμενων Ελευσινίων Μυστηρίων ήταν το τι ακριβώς είδε η Θεά Δήμητρα στη γυμνή μήτρα της Βαβδούς.

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

Γιατί λοιπόν ο Διδάσκαλος Άλιστερ προτίμησε να βάλει τον Ιεροφάντη ή Ερημίτη (Ερμίτη) να τελεί το γάμο με λευκό πέπλο; Το μαύρο πέπλο μετατρέπεται σε λευκό για εκείνους τους φωτισμένους που υπερβαίνουν τη μέγγενη του χρόνου, όπως οι Τολτέκοι μάγοι του Καστανέντα καυχιόνται ότι ξέφυγαν από το θάνατο, περνώντας σε άλλη διάσταση. Θυμηθείτε τον Γκάνταλφ τον Γκρίζο του Διδασκάλου Τόλκιν, ο οποίος αφού βίωσε έναν θάνατο πέφτοντας από τη γέφυρα του Khazad Dum στα έγκατα της Μόρια, εμφανίστηκε κατόπιν ως Γκάνταλφ ο Λευκός, αφού κρίθηκε ότι έπρεπε να ολοκληρώσει το έργο του, συνεπώς να υπερβεί το χρόνο του σʼ αυτήν τη διάσταση.
Το λευκό πέπλο συμβολίζει επίσης την αγνότητα και ιερότητα του Αλχημιστικού Γάμου. Είναι σύμβολο Παρθενίας με την απόλυτη έννοια του όρου που μακράν απέχει από την ηθικοπλαστική χρήση του ως αγαμία. Είναι ακόμη το τίμημα της ένωσης, αφού μας δίδει και το δεύτερο δώρο που χαρίζεται στην ψυχή που πρόκειται να γεννηθεί: τις ιδιότητες του Ερμή.

Click για ανάπτυξη...

Η πρότερη αναφορά της υπέρβασης του χρόνου σημειώνεται χωρίς περαιτέρω σχολιασμό. Φυσικά, ο Γκάνταλφ είναι η πιο χαρακτηριστική φιγούρα που ενσαρκώνει το αρχέτυπο του Ερημίτη, απορώ μάλιστα πώς δεν το απάντησε κανείς έως τώρα. Η πτώση του στο Khazad Dum παραλληλίζεται με το πέρασμά του από τον Άδη. Θα υπενθυμίζω πως ο Γκάνταλφ είχε μια ράβδο η οποία μπορούσε να λάμψει σαν ήλιος, πράγμα που χρησιμοποιείται σαν όπλο στη μάχη με τους Νάζγκουλ, αλλά και για να φωτίσει το Δρόμο μέσα στη σκοτεινή Μόρια. Ας μην ξεχνάμε πως επίσης ο Γκάνταλφ ήταν πάντα στην ώρα του, γεγονός που υπογραμμίζει τον έλεγχο επί του χρόνου.

Φυσικά, αφού ο λευκός χιτώνας, με τον οποίον ήταν ενδεδυμένος ο Ερημίτης κατά την τέλεση του Αλχημιστικού Γάμου της κάρτας των Εραστών, συμβόλιζε την παρθενία, δεν μας κάνει καμμία εντύπωση ότι η κάρτα του Ερημίτη αποδίδεται στο ζώδιο της Παρθένου.

Επίσης, θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι στην εικόνα του Ασκληπιού που βλέπουμε παραπάνω, το ερμητικό στοιχείο, αλλά και το υπονοούμενο του Ορφικού Αυγού, εμφανίζονται μέσω της ράβδου του Θεού με το φίδι. Οι αναλογίες με την κάρτα του Ερημίτη είναι φανερές. Φυσικά, ο Χρόνος εκτός των άλλων είναι και γιατρός. Ο Τελεσφόρος συμβολίζει το χρόνο που χρειάζεται για τη θεραπεία. Θα υπενθυμίσω ότι η προηγούμενη κάρτα σχετιζόταν επίσης με τον χρόνο, τον χρόνο που είναι απαραίτητος για να επέλθει η προσαρμογή. Ακόμη, θα υπενθυμίσω μια φράση του Νωέως: "Τα 78 κλειδιά των «μαγικών μυστικών», με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μαρτυρούν τον χρόνο. Ένα από αυτά, τον ορίζει. Τα υπόλοιπα ορίζουν τις 77 διαφορές, που τον προϋποθέτουν". Βλέπουμε δύο από τις κάρτες που ορίζουν κάποιες από τις διαφορές που προϋποθέτουν χρόνο. Το ποια είναι όμως αυτή που τον ορίζει δεν το έχουμε συλλάβει ακόμη.

Η συσχέτιση του Ερημίτη με τον Ασκληπειό και τον Τελεσφόρο του, μας αποκαλύπτει κι άλλη μια κρυφή πλευρά του θέματος. Σύμφωνα με τα δρώμενα των Ελευσινίων Μυστηρίων, ο Ιεροφάντης, ο οποίος προερχόταν από την οικογένεια των Ευμολπιδών, θα έπρεπε να κατέχει κι άλλη μια ικανότητα, εκτός του να φανερώνει τα ιερά: Την ικανότητα να θεραπεύει, ή με άλλα λόγια τη "Χείρα Θεραπείας". Ας προσέξουμε πως το όνομα της κάρτας είναι "Χέρι", το οποίο εικονίζεται στο κέντρο της, κρατώντας τον ήλιο της εσωτερικής φώτισης.

Ο Ιησούς, αφού πέρασε μια περίοδο ως Ερημίτης, όπου είχε και τους τρεις του πειρασμούς, εμφανίστηκε να κάνει, εκτός της διδασκαλίας του, θαυματουργές θεραπείες. Ιεροφάντης, Θεραπευτής και Βασιλεύς του κόσμου. Αν καταφύγουμε γι' άλλη μια φορά στον Τόλκιν, βλέπουμε την ίδια αναλογία να εμφανίζεται: Ο Άραγκορν, αφού πέρασε την Ερημιτική του περίοδο πολεμώντας για πενήντα χρόνια στις ερημιές ως ακρίτας ή Γοργοπόδαρος, για να μπορέσει να πάρει το θρόνο που του ανήκε κληρονομικώ δικαίω, έπρεπε ν' αποδείξει πως είχε τη "Χείρα Θεραπείας". Πράγματι, θεωρώ ότι ο Ιεροφάντης και ο Ερημίτης είναι δύο πλευρές του ίδιου Πατρικού αρχετύπου: του Αυτοκράτορα...


Δεν θα πρέπει να παραλείψω ν' αναφέρω ότι ως πηγή μου για το παρόν κείμενο, χρησιμοποίησα κάποιο κείμενο του Κέλσου του Φιλαλήθη, τον οποίον ευχαριστώ ιδιαιτέρως.

Λοιπόν... ήρθε η ώρα να επεξηγήσω λιγουλάκι γιατί συσχετίζω την κάρτα του ερημίτη με τον Βούδα
(αν και τελικώς τώρα είδα ότι το ανάφερε και η Isiliel στην επεξήγηση της κάρτας )


όταν λοιπόν διάβασα αυτό

Αρχική Δημοσίευση από Isiliel:

Περιπλανήσου μόνος, κρατώντας το Φως και το Ραβδί σου.
Και ας είναι το Φως τόσο λαμπρό, που κανείς να μη σε βλέπει.
Μην ταράζεσαι από τίποτε εξωτερικό ή εσωτερικό,
Διατήρησε τη Σιωπή με κάθε τρόπο.
​

Click για ανάπτυξη...

Μια πολύ καλή συνεισφορά από τη συνταξιδιώτισσα. Θα παρατηρήσω μόνο πως ο Βούδας Σιντάρτα ως μορφή, δεν απεικονίζει το αρχέτυπο του Ερημίτη, όπως είναι αποτυπωμένο στο συλλογικό υποσυνείδητο. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον λόγο γι' αυτό, ωστόσο τα υπόλοιπα στοιχεία πράγματι ταιριάζουν.

Όλοι οι μύστες και οι φωτισμένοι, πέρασαν από το ερημιτικό στάδιο. Ακόμη, διάφοροι ήρωες, όπως ο Ηρακλής ή ο Οδυσσέας, έκαναν μια απαραίτητη επίσκεψη στον Άδη. Το ίδιο και ο Διδάσκαλος Ιησούς. Λέγεται πως ήταν τμήμα της μύησης στα Αιγυπτιακά μυστήρια. Επίσης και οι Μασώνοι έχουν μια παρόμοια τελετή, με τον ίδιο συμβολισμό. Θεωρώ, ότι η παρούσα κάρτα συνδέεται εννοιολογικά με την κάρτα του Θανάτου.

Μια άλλη, πολύ οικεία μορφή που αντλεί το συμβολισμό της από το αρχέτυπο του Ερημίτη, είναι ο Άη Βασίλης ή σωστότερα ο Santa Clauss. Γέροντας με γενειάδα, με καλυμμένη την κεφαλή. Κατοικεί στην Υπερβορεία, πατρίδα του Απόλλωνα, θεού του Φωτός και η έλευσή του σηματοδοτεί την αλλαγή του χρόνου. Φέρνει στα παιδιά τα δώρα του, δώρα που τους παρέχει αφειδώς ο Πλούτων, δηλαδή ο Πλούτος του Άιδη, του ανεκδήλωτου που πρόκειται να εκδηλωθεί μέσα στην επόμενη χρονιά. Επίσης, είναι κι αυτός ντυμένος με το κόκκινο χρώμα του Μπίνα. Βλέπετε; Κάποιοι μέσα στις πολυεθνικές (ομιλώ για την Coca Cola εν προκειμένω), ήταν άραγε μυημένοι ή μήπως το αρχέτυπο ήταν τόσο ισχυρό, ώστε χωρίς να το ξέρουν το αναπαρήγαγαν;

Πάντως, όπως και νά 'χει, το σύμβολο ήξερε τον τρόπο να κάνει τον εαυτό του απαραίτητο στοιχείο της γιορτής των Χριστουγέννων. Πέραν του γεγονότος ότι ο Χριστός ήταν ένας απ' τους Μύστες που πέρασαν από το στάδιο του Ερημίτη, η γιορτή των Χριστουγέννων συμπίπτει με το χειμερινό ηλιοστάσιο. Η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου εορταζόταν από την αρχαιότητα, όπου ανάβονταν φωτιές (όπως γίνεται στις μέρες μας στη Φλώρινα) σε μια προσπάθεια να τη φωτίσουν. Η περίοδος αυτή σχετίζεται άμεσα με το μύθο της Περσεφόνης, αφού αυτή ήταν η περίοδος της καθόδου της στον Άδη, περίοδος που επίσης συμβόλιζε την έλλειψη βλάστησης από τη γη κατά την περίοδο του χειμώνα. Ο Άη Βασίλης έρχεται λοιπόν από τον Άδη, κατοικεί στη χώρα του Ανέσπερου Φωτός και μας τάζει τα δώρα του Άιδη (Πλούτωνα-Πλούτου), τις άπειρες δηλαδή δυνατότητες που μπορεί να εκδηλωθούν κατά τη στιγμή της ενσάρκωσης της Ψυχής...

Ποιος αμφισβητεί ακόμη τη δύναμη των συμβόλων;

Αρχική Δημοσίευση από Νωεύς:

Ίσως εκείνος που στην εποχή μας μπορεί να απαρνηθεί παντελώς, το Χρήμα;;;

Click για ανάπτυξη...

Θέλεις να πεις η απληστία των Ανθρώπων και όχι το Χρήμα.
Και πριν δημιουργηθεί το χρήμα σε όλες τις κοινωνίες είχε παρατηρηθεί ότι κάποιοι μάζευαν όσο το δυνατών μεγαλύτερες ποσότητες από διάφορα αγαθά που είχαν μεγάλη αξία για την συγκεκριμένη κοινωνία.

Όποτε είναι άδικο να κατηγορούμε το χρήμα, πόσο μάλλον για την αμφισβήτηση της δύναμης των συμβόλων που όπως ανέφερε και ο Great Chaos, και με την χρήση παραδειγμάτων, η δύναμη αυτή είναι ισχυρή ακόμη και σήμερα

Αρχική Δημοσίευση από Νωεύς:

Ίσως εκείνος που στην εποχή μας μπορεί να απαρνηθεί παντελώς, το Χρήμα;;;

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από Exposed_Bone:

Θέλεις να πεις η απληστία των Ανθρώπων και όχι το Χρήμα.
Και πριν δημιουργηθεί το χρήμα σε όλες τις κοινωνίες είχε παρατηρηθεί ότι κάποιοι μάζευαν όσο το δυνατών μεγαλύτερες ποσότητες από διάφορα αγαθά που είχαν μεγάλη αξία για την συγκεκριμένη κοινωνία.

Όποτε είναι άδικο να κατηγορούμε το χρήμα, πόσο μάλλον για την αμφισβήτηση της δύναμης των συμβόλων που όπως ανέφερε και ο Great Chaos, και με την χρήση παραδειγμάτων, η δύναμη αυτή είναι ισχυρή ακόμη και σήμερα

Click για ανάπτυξη...

Φαντάζομαι ότι ο Νωέας αναφέρεται στο χρήμα ως σύμβολο με ότι συνεπάγεται αυτό. Για άλλους είναι σύμβολο ισχύος, για άλλους δύναμης, κύρους, εξουσίας και για άλλους περιγράφει έννοιες όπως η ασφάλεια και η άνεση.
Πάντως δεν νομίζω πως μίλάει απαξιωτικά για το χρήμα. Αυτό που είπε, είναι πως αν κάποιος μπορεί να απαρνηθεί εντελώς το ισχυρότερο σύμβολο της εποχής μας (δλδ. το Χρήμα), τότε ίσως να μπορεί να αμφισβητήσει και τη δύναμη των συμβόλων. Ποιός όμως μπορεί να ζήσει χωρίς καθόλου χρήματα;

Η μελέτη μου επάνω στην κάρτα του Ερημίτη με οδήγησε σε ποικίλες ατραπούς. Κυρίως όμως με οδήγησε πίσω, στις προηγούμενες κάρτες και σε στοιχεία τους τα οποία είχα παραβλέψει όταν βρισκόμασταν σʼαυτές.

Σας παραθέτω ένα ποίημα του Crowley σε δική μου μετάφραση, που όπως αναφέρει στα σχόλια σχετίζεται με τον Ερημίτη, από την ποιητική του συλλογή «Το βιβλίο των Ψεμμάτων» :




Σημείωση του Crowley για το ανωτέρω ποίημα:

Το Σύμπαν είναι παρανοϊκό• ο νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος είναι μια αυταπάτη ή έτσι μοιάζει μέσα στην Άβυσσο, η οποία έτσι αναγνωρίζεται ως συνείδηση, οι πολλοί ή και τα δύο, αλλά μέσα σʼαυτό υπάρχει μια μυστική ενότητα που αγαλιά. Αυτή η ενότητα είναι πολύ πέρα από κάθε σύλληψη.



«Δεν υπάρχει Σιγή σʼ αυτή την Άβυσσο» ...

Ο Ώρος, γιος της Ίσιδας και του Όσιρι σε παιδική ηλικία συμβόλιζε τον νεογέννητο Ήλιο, που ανέτειλε κάθε πρωί. Όταν τα ελληνικά στρατεύματα του Μέγα Αλέξανδρου κατέλαβαν την Αίγυπτο οι Έλληνες ταύτισαν τον Αρποκράτη με τη σιωπή εξʼ αιτίας των απεικονίσεών του.


Στο παρόν αγαλμάτιο εικονίζεται ως παιδί στην ηλικία της αθωότητας, με μακριά μαλλιά και στεφάνι από φύλλα κισσού και λουλούδια. Στηρίζεται με τον αγκώνα σε δένδρο, το οποίο καλύπτεται από το ιμάτιο που του πέφτει από τον ώμο. Στο αριστερό του χέρι κρατά κέρας αφθονίας, γεμάτο με καρπούς. Με το δεξί του χέρι κάνει τη χειρονομία που επιβάλλει τη σιωπή στους μυημένους. Το γεγονός ερμηνεύθηκε από του Έλληνες ως πρόσκληση σε σιγή και περίσκεψη.

Ο Αρποκράτης, συναντάται στις κάρτες του Τρελού (Μηδέν) αλλά του Αιώνα (ΧΧ). Η σύνδεσή του με τον Τρελό είναι προφανής αφού και οι δύο είναι σύμβολα αθωότητας. Στην κάρτα του Αιώνα, που θα συναντήσουμε παρακάτω, ο Αρποκράτης βρίσκεται στο μέσον της κάρτας αποτελώντας τη βασική μορφή που την κοσμεί.

Ο Αρποκράτης, «Ο Κύριος της Προστασίας», υποδηλώνει το Περιπλανόμενο Πνεύμα, τον Αγνό και Τέλειο Περιπλανόμενο Ιππότη, ο οποίος απαντά στο αίνιγμα της Σφίγγας, παρόλο που η Σιγή δεν αποτελεί απάντηση του Αινίγματος, αλλά απορρέει από αυτήν. Η απάντηση του Αινίγματος της Σφίγγας άλλωστε, είναι ο Άνθρωπος.

Η Σιγή είναι η Ισορροπία της Τελειότητας. Είναι η τέταρτη δύναμη της Σφίγγας, μετά τη Γνώση, τη Θέληση και την Τόλμη.

Για να επιτύχει ο άνθρωπος σε κάθε έγχειρημά του θα πρέπει να γνωρίζει τι πρέπει να γίνει, να θέλει να το κάνει, να το τολμήσει και να παραμείνει σιωπηλός με οξυδέρκεια.

Επίσης, για να μπορεί ο άνθρωπος να ΤΟΛΜΗΣΕΙ θα πρέπει να ΓΝΩΡΙΖΕΙ. Για να ικανοποιήσει τη ΘΕΛΗΣΗ του θα πρέπει να ΤΟΛΜΗΣΕΙ και για να έχει τον έλεγχο του εγώ και της ΘΕΛΗΣΗΣ του, θα πρέπει να παραμείνει ΣΙΩΠΗΛΟΣ.

Όταν κάποιος δε γνωρίζει θα πρέπει να έχει τη θέληση να μάθει.
Όταν άλλωστε δε γνωρίζει είναι ανόητο να τολμήσει, αλλά είναι πάντα σοφό να μείνει σιωπηλός.

Ο άνθρωπος είναι σαν τη Σφίγγα. Και οι δύο αποτελούνται από τα τέσσερα στοιχεία, αλλά στον άνθρωπο υπάρχουν σε διαφορετικές αναλογίες και δεν είναι ισορροπημένα, ενώ στη Σφίγγα τα στοιχεία ισορροπούνται και συνεργάζονται. Η Σφίγγα αντιπροσωπεύει τον τελειοποιημένο άνθρωπο, το Μάγο. Οι τέσσερις δυνάμεις της Σφίγγας είναι "οι τέσσερις λέξεις του Μάγου," οι "τέσσερις αναπόφευκτοι όροι" που φέρνουν το άτομο στην κατάσταση της τελειότητας και της ισορροπίας που συμβολίζονται από αυτήν.
Οι τεσσερις δυνάμεις της Σφίγγας αντιστοιχούν στα τέσσερα Κέρουμπ, σε τέσσερα ζώδια αλλά και στα τέσσερα στοιχεία ως εξής:

Γνώση – Ανθρωπος – Υδροχόος - Αέρας
Θέληση – Ταύρος – Ταύρος (ζώδιο) - Γη
Τόλμη – Λιοντάρι – Λέων – Φωτιά
Σιγή – Αετός – Σκορπιός – Νερό

Η Αρχαία Επίδαυρος χρησίμευε και ως τόπος λατρείας αιγυπτιακών Θεοτήτων, όπως διαφαίνεται από νεότερα ευρήματα! Μέχρι πρόσφατα πιστευόταν πως ένα Ιερό της περιόδου του 2ου μ.Χ.αιώνα, ήταν η στοά ή η παλαίστρα ενός ναού που ήταν αφιερωμένος στον Ασκληπιό, τον Απόλλωνα και την Υγεία. Σύμφωνα όμως με τις νέες αποκαλύψεις, οι θεότητες αυτές ήταν ταυτισμένες με τους Αιγύπτιους θεούς Όσιρις, Ίσις και Αρποκράτης και το κτήριο που είχε ανακαλυφθεί το 1982, χρησίμευε τελικά ως τόπος λατρείας τους. Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξαν οι επιστήμονες ύστερα από εργασίες συντήρησης που ξεκίνησαν το 1999 και είχαν ως αποτέλεσμα την ανάδειξη ενός αιγυπτιακού ιερού, που βρίσκεται στα βόρεια του προπύλου του Γυμνασίου που αποτελούσε τμήμα του αρχαίου Ιερού του Μαλεάτα.

Στην αρχαία Ελλάδα οι πρόγονοί μας δίδασκαν τη Σιγή ως ύψιστη αρετή.

Λέγεται ότι ο Πυθαγόρας επέβαλε στους μαθητές του Σιγή, επί τέσσερα χρόνια. Τους απαγόρευε όχι μόνο την ομιλία, αλλά και κάθε είδους ερώτηση, με ποινή την αποβολή απ΄τη σχολή του.
Με αυτό τον τρόπο τους εξασκούσε στην Αυτοκυριαρχία στην Αυτοεπιβολή, στην Αυτοενδοσκόπηση, στην Αυτογνωσία, την Αυτοσυγκέντρωση αλλά και τη Θεληματική χρήση του νου και της δυναμικότητας του Εγώ.

Ο Ιπποκράτης έλεγε «Σιγήν ου μόνον άδιψον, αλλά και άλυπον και ανώδυνον» (Η σιγή όχι μόνο δεν προκαλεί την επιθυμία, αλλά επίσης δεν φέρνει στεναχώριες, πίκρες και πόνους).

Ο Σιμωνίδης πάλι διδάσκει: «Λαλήσας μεν πολλάκις μετανόησε, σιωπήσας δε ουδέποτε».

"Μη δώτε το άγιον τοις κυσί μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων μήποτε καταπατήσωσιν αυτούς εν τοις ποσίν αυτών και στραφέντες ρήξωσιν υμάς" γράφει ο Ματθαίος. Κι αυτό γιατί οι άνθρωποι, ό,τι δεν κατανοούν το δαιμονοποιούν, το παρανοούν, το παραποιούν και το παρεξηγούν.

Εκτός των άλλων όμως η Σιγή αφήνει το πνεύμα ελεύθερο και αδέσμευτο να πετά στα αιθέρια ύψη και να επινοεί και να συλλαμβάνει λεπτότατα διανοήματα. Οι μεγάλες εμπνεύσεις και οι διαυγείς ενοραματισμοί πετυχαίνονται σε στιγμές απόλυτης Σιγής.

Θα μπορούσαμε να πούμε οτι και το να σκεφτούμε για τη Σιγή αποτελεί λάθος, γιατί η φύση της είναι Αγνή Ύπαρξη, δηλαδή Ανυπαρξία, με αποτέλεσμα να βρίσκεται πέρα από κάθε σκέψη ή διαίσθηση.

Πηγές:
[1] [2]

Αρχική Δημοσίευση από Isiliel:

Το Σύμπαν είναι παρανοϊκό• ο νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος είναι μια αυταπάτη ή έτσι μοιάζει μέσα στην Άβυσσο, η οποία έτσι αναγνωρίζεται ως συνείδηση, οι πολλοί ή και τα δύο, αλλά μέσα σʼαυτό υπάρχει μια μυστική ενότητα που αγαλιά. Αυτή η ενότητα είναι πολύ πέρα από κάθε σύλληψη.

Click για ανάπτυξη...

Το σύμπαν έχει τη δική του λογική. Μάλλον αυτό συμβαίνει. Το σύμπαν έχει λογική, σειρά και τάξη, αλλιώς δεν θα αποκτούσαν υλική διάσταση οι κάρτες. Γιατί απ'όσα φαίνονται στην πορεία, δεν έπαψαν να αποκτούν υλική διάσταση οι κάρτες, ακόμα και για όσους είναι συναισθηματικά και πνευματικά είναι τελείως ψυχροί και αποστασιοποιημένοι από το "ταξίδι" για μεγάλες φάσεις.Ακόμα και το χάος έχει τη δική του Τάξη και λογική. Αυτά ειπώθηκαν όταν μιλήσαμε για τη "σύγκρουση" Χάους - Αρμονίας. Αν πρόκειται για συμπτώσεις δεν το ξέρω, σίγουρα όμως δεν πρόκειται για αυθυποβολή αφού πλέον απουσιάζει το συναισθηματικό στοιχείο, από την εποχή της ψυχρής Δικαιοσύνης. Ο Ερημίτης έχει αποκτήσει υλική διάσταση και έχει βιωθεί, όχι με την έννοια της μοναξιάς, αλλά της διδασκαλίας-μεντορίας. Αυτό έψαξα και βρήκα ότι περιγράφει ο κόσμος που ασχολήθηκε με αυτούς τους τομείς, αυτό καταθέτω κι εγώ. Ως τώρα είχε δωθεί μια έμφαση στη μοναξιά παρά στην διδαχή, όχι από εσάς βέβαια, αλλά αυτό πιστεύω είναι λάθος εκδοχή της κάρτας.
Προσωπικές βιωματικές πληροφορίες για τον Ερημίτη : κάθαρση, τάξη, καταπίεση, υπομονή, στέρηση, αντίσταση στα κατώτερα ένστικτα, αντοχή, επιλογή, εκλογή/επιλογή της μονάδας μέσα από ένα πλήθος, επίμονες προσπάθειες να μειωθεί το Εγώ, έναρξη μυητικού κύκλου, αυτοπειθαρχία, συστηματοποίηση σκέψεων και τακτοποίηση συναισθημάτων, περιορισμός του λόγου παρά τη θέλησή μας. Οι παλιές πληγές μετασχηματίζονται και γίνονται δύναμη θεραπείας/αυτοθεραπείας. Η σιγή είναι θεραπευτική, αλλά η μεταβατική φάση είναι άκρως καταπιεστική. Ερώτημα : Ποιά κάρτα είναι ο Αιών ; Δεν την έχω ακούσει ή διαβάσει ποτέ με αυτό το όνομα. Ακόμα μια κρίσιμη ερώτηση. Βρίσκετε κάτι κοινό μεταξύ των καρτών Ερημίτη και Τροχού ; Ποιές ψυχικές καταστάσεις περιγράφει ο Τροχός και αν αυτές οι ψυχικές καταστάσεις - συναισθήματα έχουν κάτι κοινό με τον Ερημίτη; Αν βάζω δύσκολα προσπεράστε το ερώτημα, αλλά είναι το πλέον κρίσιμο για να λύσω ένα αίνιγμα.

Να υπενθυμίσω ότι ο αριθμός των δημοσιεύσεων μου είναι 888 μιμούμενος κάποια ψυχή

Φίλε Dr.Strangelove χαίρομαι που σε ξανασυναντώ στο παρόν θέμα. Πολύ ενδιαφέρον το ποστ σου καθώς και τα ερωτήματα που θέτεις τα οποία και θα μελετήσω.

Όσο αφορά τον Αιώνα, είναι η κάρτα με τον αριθμό: ΧΧ (20) ή αλλιώς η Τελευταία Κρίση.