Ανεργία και υποκρισία

Όπως είναι γνωστό, ένα από τα προσφιλέστερα θέματα για πολιτική εκμετάλλευση είναι το πρόβλημα της ανεργίας. Αυτό φυσικά δεν αποτελεί έκπληξη, αφού η εργασία είναι μια από τις σημαντικότερες παραμέτρους της ζωής των σύγχρονων ανθρώπων και οι πολιτικοί, ως γνωστόν, ξέρουν πάντα να πατούν τα κατάλληλα 'κουμπιά'. Δυστυχώς όμως κανένας δεν μιλάει την γλώσσα της αλήθειας, κανένας δεν προτείνει λύσεις και όσες αποφάσεις παίρνονται στο όνομα της αύξησης της απασχόλησης συνήθως μόνο αυτόν τον σκοπό δεν εξυπηρετούν. Σκοπός των όσων γράφω είναι να ρίξουν λίγο φως στο συγκεκριμένο θέμα καθώς και να διαλύσουν, στο μέτρο του δυνατού πάντα, την ομίχλη που συμπτωματικώς ή και σκοπίμως έχει δημιουργηθεί από ορισμένους (φαντάζομαι δεν χρειάζεται να διευκρινίσω ποιοι είναι αυτοί...).

Για τον σκοπό αυτό θα παραθέσω τις σκέψεις μου σχετικά με τα σημαντικότερα, κατά τη γνώμη μου, σχετικά σημεία, μοναδικό δε όπλο μου σε αυτήν την προσπάθεια θα είναι η λογική.

- Απόφαση της κυβέρνησης για μείωση του κόστους των υπερωριών. Το βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης για την συγκεκριμένη απόφαση ήταν ότι θα οδηγήσει σε μείωση της ανεργίας! Δεν αστειεύομαι, το άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά, περισσότερες από μία φορές. Και όχι μόνο το άκουσα, αλλά δεν άκουσα και κανέναν να το σχολιάζει (το επιχείρημα)! Το ίδιο το μέτρο ναι, κατακρίθηκε πολλάκις από τις αντιπολιτευόμενες πολιτικές δυνάμεις, αλλά αυτό το πραγματικά απίστευτο επιχείρημα πέρασε 'στο ντούκου', όπως και τόσα αλλα παράδοξα σ' αυτήν την χώρα. Ουσιαστικά δηλαδή ισχυρίστηκαν ότι το μέτρο θα οδηγήσει τους εργοδότες σε προσλήψεις προκειμενου να καλύψουν τις έκτακτες ανάγκες τους! Μα γιατί να προσλάβω εγώ καινούργιον υπάλληλο την στιγμή που μου δίνεται η δυνατότητα να χρησιμοποιήσω αυτούς που ήδη έχω με μειωμένο κόστος, χωρίς να μπαίνω στην διαδικασία αναζήτησης προσωπικού με όσα αυτή συνεπάγεται (ασφάλιση, κλπ). Το άσπρο-μαύρο σε όλο του το μεγαλείο...

- Κατακεραύνωση της μερικής απασχόλησης. Αποτελεί πάγια τακτική της ευρύτερης 'αριστεράς' να κατακρίνει και να αποδοκιμάζει το συγκεκριμένο μέτρο, με βασικό επιχείρημα ότι υπονομεύονται τα δικαιώματα των εργαζομένων και δημιουργούνται προηγούμενα για κατάργηση της πλήρους απασχόλησης. Η πραγματικότητα όμως είναι λίγο διαφορετική: Αν υποθέσουμε οτι ιδιοκτήτης καταστήματος απασχολεί υπάλληλο για 8 ώρες την ημέρα ενώ το κατάστημα παραμένει ανοιχτό για 12, υπάρχει ανάγκη να καλυφθεί αυτός ο χρόνος με επιπλέον εργασία 4 ωρών. Χωρίς την μερική απασχόληση θα ήταν υποχρεωμένος να προσλάβει άτομο πλήρους ωραρίου πράγμα που συνεπάγεται δυσανάλογη αύξηση του κόστους λειτουργίας - φυσικά δεν θα το έκανε. Η άλλη λύση, που είναι και η πιθανότερη - αν όχι βέβαιη - θα ήταν να καλυφθούν οι επιπλέον απαιτήσεις της επιχείρησης με υπερωρίες. Δεν νομίζω ότι χρειάζονται περεταίρω σχόλια...

- Απολυμένοι επιχειρήσεων Λαναρά (και άλλων αντίστοιχων περιπτώσεων). Εδώ κι αν γίνεται της αλεπούς! Ενώ οι άνθρωποι ζουν το προσωπικό τους δράμα, οι γνωστοί άγνωστοι (βλέπε πολιτικοί) διασταυρώνουν τα ξίφη τους διαρρυγνύοντας τα ιμάτιά τους για την κατάσταση και αποδίδοντας ευθύνες κατά το δοκούν! Τα δε κανάλια δεν χάνουν ευκαιρία να προβάλλουν το δράμα των απολυμένων - ο ανθρώπινος πόνος πάντα πουλούσε, πουλάει και θα πουλάει. Τα πράγματα είναι απλά αλλά δυστυχώς καθόλου ευχάριστα για τους απολυμένους: Οι επιχειρήσεις αυτές είναι ιδιωτικές, συνεπώς οι συνέπειες της χρεωκοπείας τους αφορούν αποκλειστικά και μόνο τους άμεσα εμπλεκόμενους. Οποιαδήποτε κυβερνητική παρέμβαση, όπως η απορρόφηση των απολυμένων στο Δημόσιο, που κάποιοι υπαινύσσονται ή και ζητούν ευθέως, δεν ευσταθεί σε κανένα επίπεδο και θα αποτελούσε τραγικό λάθος. Βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε τις ευθύνες της εκάστοτε εξουσίας όταν αυτή, χάριν συμφερόντων, παρενέβαινε για να εξασφαλίσει την αθρόα δανειοδότηση επιχειρήσεων των οποίων η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη, συνέπεια της καταρρέουσας πλέον πολιτικής του ελεύθερου εμπορίου.

- Εργασιακός Μεσαίωνας και ανυπαρξία των μηχανισμών ελέγχου. Ο καλύτερος ίσως άμεσος τρόπος προκειμένου να αυξηθεί η απασχόληση θα ήταν να μπει μια τάξη στην αγορά εργασίας, πράγμα μάλλον αδύνατο αν λάβουμε υπ' όψη τις επιδόσεις της χώρας μας στα θέματα τάξης και εφαρμογής των νόμων. Η εργασιακή αναρχία το μόνο που πετυχαίνει είναι να τροφοδοτεί την δεξαμενή της ανεργίας, αφού ένα μεγάλο μέρος του εργασιακού χρόνου καλύπτεται με απλήρωτες υπερωρίες, εκβιασμούς και τα συναφή.

- Απολύσεις. Έχει γίνει απίστευτος θόρυβος τελευταία σχετικά με το θέμα των απολύσεων, κάποιοι μάλιστα έφτασαν στο σημείο να καταφέρονται κατά των επιχειρήσεων που προβαίνουν σε ελάττωση προσωπικού και υποστηρίζοντας την νομική κατοχύρωση της σχεδόν μονιμότητας της εργασίας ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό που δεν μας εξήγησαν είναι το πως θα διατηρηθεί υγιής μια επιχείρηση όταν συνεχίζει να πληρώνει προσωπικό που περισσεύει, π.χ. γιατί μειώθηκαν οι παραγελλίες (όπως συνέβη στις βιομηχανίες). Είναι δηλαδή καλύτερα να οδηγηθεί σε λουκέτο και να χάσει την δουλειά του το σύνολο του προσωπικού; Ή να διατηρηθεί η επιχείρηση στην ζωή, έστω και συρρικνωμένη, με την προοπτική να επαναπροσλάβει ανέργους σε ενδεχόμενη ανάκαμψη και επέκταση των εργασιών της;

Φυσικά θα μπορούσα να γράψω πολύ περισσότερα αλλά ακόμα και αυτά δεν θα ήταν αρκετά, αφού το συγκεκριμένο πρόβλημα εφάπτεται πολλών ακόμα ζητημάτων, όπως της διαφθοράς, της παντελούς απουσίας αναπτυξιακής πολιτικής, της επιρροής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κλπ.
Πιστεύω όμως ότι αρκούν για να ανοίξει η συζήτηση.

Θα ήθελα πολύ ν' ακούσω και τις δικές σας σκέψεις