Η "Βασιλεία του Θεού", επί της Γης

Value

Νεοφερμένος

Ο Value αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 116 μηνύματα.
Φίλε Νωεύ,

Πολλές ερημιές, και πολλές οάσεις εμπεριέχει αυτό το ον που λέγεται άνθρωπος.

Ομολογώ πως το κείμενό σου για την ερημιά του κακού, είναι έξοχο και το απέλαυσα ιδιαίτερα, έστω κι αν με δίψασε λιγάκι. Σ' ευχαριστώ.

Θα περιμένω να δω και το κείμενο σου για μια όαση, μπας και ξεδιψάσω λίγο. :D
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Φίλε Νωεύ,

Πολλές ερημιές, και πολλές οάσεις εμπεριέχει αυτό το ον που λέγεται άνθρωπος.

Ομολογώ πως το κείμενό σου για την ερημιά του κακού, είναι έξοχο και το απέλαυσα ιδιαίτερα, έστω κι αν με δίψασε λιγάκι. Σ' ευχαριστώ.

Θα περιμένω να δω και το κείμενο σου για μια όαση, μπας και ξεδιψάσω λίγο. :D

«Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά!»( σκέφτομαι…αλλά δεν το λέω!). Γιατί, όσο θα υπάρχουν οάσεις, η έρημος όλο και θʼ απλώνει την άμμο της. Κι αναλογίζομαι, στη συνέχεια( και το λέω): « Ποια η διαφορά της Κίρκης, από ένα σύγχρονο πολυεθνικό (έστω) Super Market;»


Πάντως, φίλτατε Value, σου εύχομαι, να μη ξεδιψάσεις ποτέ!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
...Πάντως, φίλτατε Value, σου εύχομαι, να μη ξεδιψάσεις ποτέ!
(συνέχεια, περί "εξουσίας, δουλείας...")

Στο Νίτσε, ο άνθρωπος, αυτή η έσχατη καταισχύνη και μηδαμινότης, δεν έχει θέση και μπορεί να ξεπεραστεί. Ο άνθρωπος είναι απλά ένα μέσο, προς τον Υπεράνθρωπο, το λατρευτικό είδωλο κάθε «Κεφαλαιούχου» και των «μαζών» του. Μπροστά στον υπεράνθρωπο, ο άνθρωπος κυλιέται στη λάσπη( «ανεργία», «επιδοτήσεις¨ κ.π.), γίνεται ένα τίποτα και τελικά καταβροχθίζεται, από τον «θεοποιημένο άνθρωπο».Όποιος μπορεί και θέλγετε από το ιδανικό του υπερανθρωπισμού, χάνει κάθε του πίστη στον «ανθρωπισμό». Γιατί ο (ευρωπαϊκός) ανθρωπισμός διαφαίνεται, ειδικά κατά τον 20ο αιώνα(α.Ι.Χ.), να είναι η βασιλεία της μεσότητας και όχι των άκρων. Έτσι, η ανθρωπιστική φιλοσοφία της Ευρώπης βρήκε το πνευματικό της τέρμα στον Νίτσε, σʼ αυτόν που υπήρξε το «αίμα απʼ το αίμα της και σάρκα από την σάρκα» της, κι ακόμη, η θυσία του αμαρτήματός της.
Στο Νίτσε καταλήγει μία Ευρώπη, ήδη κουρασμένη, από την ατραπό του Καρτέσιου. Ο θεοκρατούμενος ορθολογισμός της εξαντλείται, με την εξάντληση( την ακαδημαϊκο-επιστημονική) του «ευκλειδείου πνεύματος». Ο κόσμος εκείνος που θα μπορούσε να οικοδομηθεί από το επαναστατημένο «ευκλείδιο πνεύμα» του Ιβάν Καραμαζόφ, σε αντίθεση προς τον κόσμο του Θεού, τον γεμάτο δάκρυα και οδύνες, θα ήταν καλός και ευτυχισμένος κόσμος. Όμως, από τον κόσμο αυτόν θα απουσίαζε η ελευθερία και τα πάντα θα ήταν αναγκαστικά και ορθολογικά οργανωμένα. Από τις πρώτες κιόλας μέρες του, θα είχαμε μία ευτυχισμένη κοινωνική μάζα, υποχρεωτικά ενταγμένη στην αρμονία και την ευτυχία. Δεν θα υπήρχε καμία τραγωδία στην πορεία του κόσμου και, φυσικά, κανένα νόημα που υφίσταται μόνον με την ύπαρξη της ελευθερίας. Το «ευκλείδειο πνεύμα» θα μπορούσε να οικοδομήσει έναν κόσμο βασισμένο αποκλειστικά στην αναγκαιότητα, έναν κόσμο αποκλειστικά ορθολογικά. Αλλά ο κόσμος του Θεού έχει κάποιο νόημα, που δεν μπορεί να βρεθεί στις διαστάσεις του «ευκλειδείου πνεύματος», στις οποίες το μυστήριο του Θεού είναι απρόσιτο κατά πάντα. Το «ευκλείδειο πνεύμα» εκτείνεται στις τρεις διαστάσεις, ενώ ο κόσμος του Θεού έχει και τέταρτη διάσταση. Η ελευθερία είναι αλήθεια της τέταρτης διάστασης και παραμένει απρόσιτη στον κόσμο των τριών διαστάσεων. Ιστορικά όμως, και μέχρι σήμερα, η εξέγερση του ανθρώπου αρχίζει με την απαίτηση για ελευθερία και περατώνεται με την προσπάθεια να οικοδομηθεί ο κόσμος, μόνον πάνω στην αναγκαιότητα.
Από την άλλη, ο Ντοστογιέφσκι, ριζωμένος στην προσδοκία του Θεανθρώπου, περιγράφει με τα έργα (και τη ζωή του), μία καταλυτική θεοδικία, που συνάμα γίνεται και ανθρωποδικία. Υπάρχει μόνον ένα σοβαρό επιχείρημα κατά της ύπαρξης του Θεού: η ύπαρξη του κακού. Σε γενικές όμως γραμμές, η διαλεκτική του Ντοστογιέφσκι συνεχίζει: Ο Θεός υπάρχει, επειδή ακριβώς υπάρχει το κακό και η οδύνη στον κόσμο. Η ύπαρξη του κακού είναι η απόδειξη της ύπαρξης του Θεού. Εάν ο κόσμος ήταν αποκλειστικά καλός και ακέραιος, τότε ο Θεός δεν θα ήταν αναγκαίος, γιατί ο κόσμος θα ήταν ήδη Θεός. Ο Θεός υπάρχει λοιπόν, επειδή υπάρχει το κακό. Αυτό σημαίνει, ότι ο Θεός υπάρχει, επειδή υπάρχει η ελευθερία, η «ελευθερία του πνεύματος».
Η αποτυχία όλων των επαναστάσεων ανέδειξε, ότι το πρόβλημα της αρμονίας του κόσμου, ενός παραδείσου, του οριστικού θριάμβου του καλού, μπορεί να λυθεί με τρεις τρόπους:
- Αρμονία, παράδεισος, μία ζωή στους κόλπους του αγαθού χωρίς ελεύθερη επιλογή, χωρίς καμία κοσμική τραγωδία, χωρίς πόνο και δημιουργική εργασία.
-Αρμονία, παράδεισος, μία ζωή στους κόλπους του αγαθού και στην κορυφή της επίγειας ιστορίας, εξαγοραζόμενη με τον άπειρο πόνο, τα δάκρυα και το θάνατο εκατομμυρίων ανθρωπίνων υπάρξεων, που γίνονται μέσα της μελλοντικής ευτυχίας της ανθρωπότητας και
-Αρμονία, παράδεισος, μία ζωή στοςυ κόλπους του αγαθού, στους οποίους ο άνθρωπος φθάνει με τον πόνο και την ελευθερία.
Στην τελευταία πορεία, καταλήγει ο δρόμος της Βασιλείας του Θεού, που θα περιλαμβάνει όλους όσους έζησαν και πόνεσαν.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Το Βασίλειο κι ο Βασιλιάς


«Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σέ τον μόνον αληθινόν Θεόν»! Ποιος είναι επιτέλους Αυτός;
Κατά την Βίβλο, ο Νώε εγκαινίασε την ανθρώπινη ιστορία, μετά τον κατακλυσμό, με κατάρες και ευχές, προφανώς με την επιδοκιμασία κάποιου Θεού.
Ήταν δίκαιος και τέλειος άνθρωπος ο Νώε, μεταξύ των συγχρόνων του, καθότι, πολύ πριν τον κατακλυσμό, τον βλέπει η Βίβλος, να κάνει βόλτες μετά του Θεού (αυτού). Στις οποίες φυσικά, εκτός από το επικείμενο λιώσιμο των πάγων και τα επακόλουθά του, του εξήγησε επίσης, και τι σημαίνει «δούλος». Πλην όμως ο Νώε, είναι σχεδόν σίγουρο, άλλα κατάλαβε.
Αμέσως μόλις άρχισε τη νέα βιωτή του, κι αυτός σαν τον Κάιν, γίνεται γεωργός και φυτεύει αμπελώνες. Φαίνεται πως θυμόταν ότι, και πριν το κακό, το αμπέλι και τα γεννήματα του, ήταν θεόπεμπτη ευλογία, γιατρικό, για την πληγωμένη από τις παγωνιές ανθρωπότητα. Παγωμένη ζωή, χωρίς τον οίνο και το πνεύμα του, δεν γινόταν!
Ήπιε, μέθυσε και ξεγυμνώθηκε. Μήπως ήταν ο Διόνυσος, ο σωτήρας του; Κι εκείνος, μόλις συνήλθε από κάποιο μεθύσι του, ζήτησε από το Βασιλιά των Ηδόνων, να γίνει δούλος του. Έτσι κι ο Νώε, μόλις ήλθε σε νηφαλιότητα, ξεκίνησε με κατάρες: «Επικατάρατος ο Χαναάν, δούλος των δούλων θέλει είσθαι εις τους αδελφούς αυτού». Ο Χανάαν ήταν ο μικρότερός του, ο «Βενιαμιίν», ο «υιός οδύνης» (του). Κι ως τέτοιος, βρισκόταν ακόμη, στον αντίποδα της δικής του ηλικίας. Το γήρας τρομάζει και φρίττει για τον εαυτό του, σαν τον αντικρίζει αντικαθρέφτισμα, πάνω στη στιλπνάδα της νιότης. Είναι το σύνδρομο του Ουρανού, σαν αντίκριζε το θάλος των γιων της Γαίας.
«Ποιος της ανάγκης το πηδάλιο κρατάει μέσα στον κόσμο;». ρωτούν οι Ωκεανίδες στον Προμηθέα( κατά τον Αισχύλο). Κι ο Ντοστογιέφσκι, πολλούς αιώνες μετά, αποφαίνεται: ο «Μεγάλος Ιεροεξεταστής»!
Στους «Αδελφούς Καραμάζοφ» κορυφώνεται η διαλεκτική του μεγάλου διανοητή, με τον «Θρύλο του Μεγάλου Ιεροεξεταστή». Προκαλεί κατάπληξη το γεγονός ότι ο Θρύλος, που αποτελεί ύμνο στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού με μία ασυνήθιστη πέρα για πέρα δύναμη, αναπτύσσεται με το στόμα του άθεου Ιβάν Καραμάζοφ. Είναι σαν να αστράφτει ένα απρόσμενο φως μες στο σκοτάδι. Στη ψυχή του επαναστατημένου άθεου υψώνεται φαντασμαγορικά η αποκάλυψη: η ανθρώπινη μοίρα οδηγεί αναπότρεπτα, είτε στον Μεγάλο Ιεροεξεταστή είτε στον Ιησού Χριστό, Τρίτη επιλογή δεν υπάρχει, η χλιαρότητα είναι εμετική ακόμη και για τους διψασμένους της ερήμου.
Στον Θρύλο αυτόν δύο κοσμικές αρχές αντιτίθενται και συγκρούονται ισχυρά: ελευθερία και βία, πίστη στο νόημα της ζωής και άρνηση του νοήματος αυτού, θεία αγάπη και αθεϊστική συμπόνοια για τον άνθρωπο, Χριστός και Αντίχριστος. Ο Μεγάλος Ιεροεξεταστής είναι «ένας από τους υπομονητικούς εκείνους ανθρώπους, που τους κατατρώει η ανθρώπινη οδύνη και η αγάπη για την ανθρωπότητα». Είναι ασκητής και ελεύθερος από κάθε απαίτηση για τα χαμηλά υλικά αγαθά. Είναι ένας άνθρωπος που ζει με μία ιδέα. Έχει ένα μυστικό: δεν πιστεύει στο Θεό, ούτε στο νόημα του κόσμου, που θα μπορούσε να αιτιολογήσει την οδύνη των ανθρώπων. Αφού λοιπόν έχει χάσει την πίστη του, αισθάνεται ότι τα ανθρώπινα πλήθη, οι «μάζες», δεν έχουν τη δύναμη να σηκώσουν το βάρος της ελευθερίας, την οποία απεκάλυψε ο Ιησούς Χριστός. Ο δρόμος της ελευθερίας είναι κακοτράχαλος, οδυνηρός, τραγικός. Απαιτεί ηρωισμό και ξεπερνάει τις δυνάμεις ενός τέτοιου «τιποτένιου και αξιοθρήνητου πλάσματος», όπως είναι ο άνθρωπος στα μάτια του Μεγάλου Ιεροεξεταστή. Διαβλέπει ορθά, ότι ο άνθρωπος δεν αναζητάει τον Θεό, αλλά ένα θαύμα, για να πιστέψει, θέλει να τον μεταχειριστούν με βίαια μέσα ( πχ, με διαφημίσεις ή προπαγάνδα), για τον πείσουν. (συνεχίζεται)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Το Βασίλειο κι ο Βασιλιάς...(συνεχίζεται)

Ο Μεγάλος Ιεροεξεταστής δεν πιστεύει στο Θεό ούτε και στον άνθρωπο. Όποιος έχει χάσει την πίστη του στο Θεό, δεν μπορεί να πιστέψει ούτε και στον άνθρωπο. Αλλά ο Ιησούς Χριστός, μένει πιστός προς τον επουράνιο πατέρα Του, όσο και προς τους ανθρώπους. Είναι ο Θεάνθρωπος. Αυτόν ακριβώς αρνείται ο (κάθε) Μεγάλος Ιεροεξεταστής. Κατʼ αυτόν, είναι αδύνατη η προσέγγιση και ανάκραση του θείου και του ανθρώπινου στοιχείου στην ελευθερία. Ο άνθρωπος, στα μάτια του, δεν είναι ικανός να υποστεί τη μεγάλη δοκιμασία των πνευματικών του δυνάμεων, της πνευματικής του ελευθερίας και της κλήσης του, να ακολουθήσει μία ανώτερη και υψηλότερη ζωή.
Αντίθετα, ο Ιησούς Χριστός απαιτεί πολλά από τον άνθρωπο, γιατί είναι προορισμένος για μεγάλα έργα, για γνώση «εν πνεύματι και αληθεία». Πλην όμως, φαίνεται πως ο άνθρωπος έχει αντιρρήσεις ως προς τη σκοπιμότητα της «εν Χριστώ ελευθερίας» και της διάκρισης του καλού και του κακού: « Για ποιο λόγο να γνωρίσουμε αυτό το διαβολικό καλό και κακό, αν αυτό στοιχίζει τόσο ακριβά;». Ο άνθρωπος δείχνει πως δεν μπορεί να υποφέρει τη δική του οδύνη, όσο και τις συμφορές των άλλων. Αλλά χωρίς οδύνη, ακόμη και η ηδονή, πόσο μάλλον η ελευθερία και γνώση καλού και κακού, είναι αδύνατη. Ο άνθρωπος λοιπόν βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα: ελευθερία με οδύνη ή ευτυχία χωρίς ελευθερία.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων συντασσόμαστε με το δεύτερο δρόμο. Αρνούμαστε τις μεγάλες ιδέες- Θεός, αθανασία και ελευθερία- και γοητευόμαστε από μία σφαλερή και χθαμαλή αθεϊστική «αγάπη για την ανθρωπότητα», αγάπη για το «είδος», από μία απαίτηση για τη γενική εξασφάλιση της ζωής πάνω στη Γη, χωρίς Θεό. Ο Μεγάλος Ιεροεξεταστής αντιτίθεται του Θεού, εν ονόματι του ανθρώπου, ενός οποιουδήποτε ελάχιστου ανθρώπου, στον οποίον όμως τόσο λίγο πιστεύει, όσο και στον Θεό. Πρόκειται για το τραγικό βάθος του κάθε βίαιου επαναστάτη. Συνήθως αφοσιώνεται στο έργο της εξασφάλισης της επίγειας ζωής των ανθρώπων, ενώ είναι πεπεισμένος ότι αυτοί δεν είναι έτοιμοι να πραγματοποιήσουν μία ανώτερη ζωή.
Το επαναστατικό και περιορισμένο στον εαυτό του «ευκλείδειο πνεύμα» προσπαθεί να ιδρύσει μία καλύτερη τάξη του κόσμου, από ό,τι έχει δημιουργήσει ο Θεός. Η θεϊκή τάξη είναι γεμάτη οδύνη. Επέβαλε στους ανθρώπινους ώμους, το δυσβάστχτο βάρος της ελευθερίας και της ευθύνης. Ο Μεγάος Ιεροεξεταστής προτιμάει και επιδιώκει να ιδρύσει μία τέτοια κοσμική τάξη, στην οποία δεν θα υπάρχει οδύνη και ευθύνη, ούτε όμως και ελευθερία. Στις οργανωμένες μαζικές κοινωνίες του, θα επικρατεί η αναγκαιότητα, που καταστρέφει την ελευθερία του πνεύματος, κάτι περίπου σαν την πολυσυζητημένη ήδη συγκαιρινή μας «τεχνητή νοημοσύνη».
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Άρτος, θαύμα και …εξουσία

Ο αστικός κρατισμός, γόνος των προηγούμενων θεοκρατικών- δουλοκτητικού και φεουδαρχικού- ως ζώσα και ιστορική(φαντασιακή) πραγματικότητα, αποτελεί το υπόστρωμα που έχει κάθε νοήμων ανθρώπινη ύπαρξη στο «κεφάλι» της, για την καλλιέργεια της «τεχνητής νοημοσύνης». Το υπόστρωμα αυτό συντίθεται από, την ανάγκη του (επίγειου ) άρτου, την ροπή προς θαυμασμό και το δέος, μπροστά στο θάνατό του(ς). Όταν και όσο το δέος αμβλύνεται και τρέπεται σε «αγάπη»: «Υπάρχει Θεός!».
Η θεουργική έφεση του δέους έχει τη βάση της, στον αφελή κι ανέξοδο (σκέψης) θαυμασμό, έναν θαυμασμό, εκτός «πνεύματος και αληθείας». Πρόκειται για τον θαυμασμό που γεννάει η πείνα κι ο έρωτας, αλλά, και «η αρένα της Ρώμης». Το θέαμα, στην αφέλεια, προσφέρει το ενδεχόμενο… του αθέατου. Η αφέλεια είναι πάντα πιστή, όχι όμως, πίστη!
Όταν ο Ιησούς Χριστός αναρωτιέται, « Πλην ο υιός του ανθρώπου όταν έλθει, άραγε θα βρει την πίστη επί της γης;», προφανώς ως ιστορικό πρόσωπο μόνον, θα μπορούσε να διαβλέψει με τόση αγωνία, το «έσχατο μέλλον»-παρόν μας. Όμως η σύγχρονή μας τονική μετάθεση( πάθος «γλωσσολογικό»!) τελείται (και τελεί), όχι μόνον από αγωνία (περί του άρτου), αλλά πρωτίστως, από τον τρόμο, «μην χαθεί και το κράτος»!
Ο αστικός κρατισμός, θεμελιωμένος στο «κληρονομικό δίκαιο», φιλοσοφήθηκε στο έπακρό του από τους Γερμανούς και κατʼ εξοχήν από τον Χέγκελ, θεοποιήθηκε από «Εθνικιστές» και «Διεθνιστές» με «λεκτικές αντιρρήσεις» και ηθικοποιήθηκε, από τους «Λόρδους του Λονδίνου». Οι «κοινωνικές μάζες», οι «λαοί», τα «έθνη», καθʼ όλο τον εικοστό αιώνα γαλουχήθηκαν, με το πιστό αντίγραφο του «Θεού» τους, το Κράτος. Ο αστικός κρατισμός, σε σύγκριση με τους απογόνους του, είναι μεν εξαιρετικά φρέσκος, αλλά πλέον δεν μπορεί να καυχιέται, μόνον για ένα πράγμα, για την «πίστη» του. Για εκείνην που παρέλαβε( από την ιστορία, και όχι μόνον!) και γιʼ αυτήν που διέψευσε, στην «Αγορά»!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

moonlight

Διάσημο μέλος

Η moonlight αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,767 μηνύματα.
Ο Θεός υπάρχει, επειδή ακριβώς υπάρχει το κακό και η οδύνη στον κόσμο. Η ύπαρξη του κακού είναι η απόδειξη της ύπαρξης του Θεού. Εάν ο κόσμος ήταν αποκλειστικά καλός και ακέραιος, τότε ο Θεός δεν θα ήταν αναγκαίος, γιατί ο κόσμος θα ήταν ήδη Θεός. Ο Θεός υπάρχει λοιπόν, επειδή υπάρχει το κακό. Αυτό σημαίνει, ότι ο Θεός υπάρχει, επειδή υπάρχει η ελευθερία, η «ελευθερία του πνεύματος».


απορια. το ασπαζεσαι αυτο το αποσπασμα ?
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Ο Θεός υπάρχει, επειδή ακριβώς υπάρχει το κακό και η οδύνη στον κόσμο. Η ύπαρξη του κακού είναι η απόδειξη της ύπαρξης του Θεού. Εάν ο κόσμος ήταν αποκλειστικά καλός και ακέραιος, τότε ο Θεός δεν θα ήταν αναγκαίος, γιατί ο κόσμος θα ήταν ήδη Θεός. Ο Θεός υπάρχει λοιπόν, επειδή υπάρχει το κακό. Αυτό σημαίνει, ότι ο Θεός υπάρχει, επειδή υπάρχει η ελευθερία, η «ελευθερία του πνεύματος».


απορια. το ασπαζεσαι αυτο το αποσπασμα ?

Το ασπάζομαι και το εγκολπούμαι απόλυτα! Γιατί απορείς, αγαπητή μου φίλη;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

moonlight

Διάσημο μέλος

Η moonlight αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,767 μηνύματα.
ο θεος υπαρχει γιατι υπαρχει το κακο ή το κακο γιατι υπαρχει ο θεος??
ο θεος δεν επετρεψε στο κακο να υπαρξει??
αυτη ειναι η απορια μου:)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
ο θεος υπαρχει γιατι υπαρχει το κακο ή το κακο γιατι υπαρχει ο θεος??
ο θεος δεν επετρεψε στο κακο να υπαρξει??
αυτη ειναι η απορια μου:)

Το κακό υπάρχει, επειδή υπάρχει η ελευθερία. Η συνύπαρξη ελευθερίας και κακού, αποτελεί απόδειξη της ύπαρξης του Θεού. Αν δεν υπήρχε ο Θεός, το κακό θα ήταν μία αναγκαιότητα, χωρίς αγαθό αντίκρισμα, που είναι ακριβώς η ύπαρξη της ελευθερίας. Γιατί, εκτός από το κακό, η ελευθερία γεννάει και το καλό. Εν πάσει περιπτώσει, χωρίς Θεό και ελευθερία, το νόημα του κόσμου θα ήταν μόνον το κακό, η αναγκαιότητα και η ματαιότητα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

aipal

Νεοφερμένος

Ο aipal αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 25 μηνύματα.
Το ευαγγέλιο δεν θα μπορούσε να αποτύχει, αγαπητέ μου φίλε. Όμως τους ευαγγελισθέντες και τους ευαγγελιστές του 4ου αιώνα και μετά, η ίδια η ιστορία τους εξέβρασε στα απόνερα της ιδιοτέλειας, του δογματισμού, της απιστίας, του σκοταδισμού και του μισανθρωπισμού. Ιδού εξάλλου και το σημερινό κατάντημα: ο χριστιανισμός τους κατέληξε στον πλέον ειδεχθή ρατσισμό( ειδεχθέστερο ίσως και του μητρικού, του ιουδαϊκού).

Οι "χριστιανοί" αποτελούν κατασκεύασμα της "ανοιχτής θύρας" του Παύλου, μετά τη σφαγή των πρώτων μυημένων( βλ. περίπτωση Στέφανου κλπ). Ο Ιησούς Χριστός, όσο και οι Απόστολοί Του, δεν προσδοκούσαν έναν νέο "-ισμό"...


Αφού το ευαγγέλιο δεν θα μπορούσε να αποτύχει, γιατί τότε το μουντζουρώνεις με τα επόμενα γραπτά σου;


Γιατί μου το γράφεις αυτό αγαπητέ;

Αμφισβήτησα ποτέ ότι οι ονομαζόμενοι Χριστιανοί του τέταρτου αιώνα ξεκίνησαν τον σκοταδισμό;( υπήρχαν βέβαια εξαιρέσεις για να μην τα ισοπεδώσουμε όλα)
Μίλησα για το ευαγγέλιο και την πρώτη αποστολική εκκλησία.

Έχεις να μας πεις κάτι το μεμπτό πάνω σ αυτά;

Μας λες ότι ο Χριστός και οι Απόστολοι δεν προσδοκούσαν έναν νέο "-ισμό"...


Μπορείς να μας στηρίξεις τον ισχυρισμό σου;

Κι αν δεν προσδοκούσαν αυτό, τότε τι;
Μπορείς να γίνεις λίγο πιο συγκεκριμένος, περιμένω με απορία και υπομονή να δω πως έβγαλες τέτοια συμπεράσματα.


Μέχρι που έγινε ο Παύλος Χριστιανός δεν είχαν σφαχτεί πολλοί από τους πρώτους μυημένους, αυτό είναι μια ανακρίβεια σαν αυτή που είπε ο όφις στην Εύα.

Διαβάζοντας το ευαγγέλιο βρίσκω μέχρι τότε μόνο ένα θάνατο κι αυτόν δια λιθοβολισμού.

Οι άνθρωποι που ήταν ίσως πιο μυημένοι από τον Στέφανο ήταν δεκατέσσερις, από το βάπτισμα του Ιωάννη μέχρι την ανάσταση ( Πρα α΄21-24 ) μέσα σ αυτούς δεν υπήρχε καν ο Στέφανος.

Ο δε Παύλος συμφωνούσε απόλυτα με τους τρεις πρώτους (Γαλ β΄9) και αυτό δεν το βλέπομε μόνο στα γραπτά του Παύλου, αλλά και στα του Πέτρου που θεωρεί τις επιστολές του Παύλου ίσες με τις υπόλοιπες Γραφές.( Β Πετ γ΄15-16 )
Όπως βλέπεις η πηγή του ευαγγελίου που επικαλέστηκες διαφωνεί με αυτά που έγραψες σύμφωνα με τα ακριβή στοιχεία που παρέθεσα.

Εσύ αγαπητέ από ποιες πηγές άντλησες τις πληροφορίες σου;
Υπάρχουν πράγματι πηγές η είναι κι αυτό ένα από αμέτρητα υποθετικά σενάρια που διαβάζουμε καθημερινά;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
...Γιατί μου το γράφεις αυτό αγαπητέ;

[FONT=&quot]Εβδομήντα εφτά φορές συγνώμη, αδελφέ μου, αν σε σκανδάλισα! Αλλά « Δεν έχουσι χρείαν ιατρού οι υγιαίνοντες, αλλʼ οι πάσχοντες». Επιμένει δε Εκείνος: «Έλεον θέλω , και ουχί θυσίαν», διότι δεν ήλθε για τους δίκαιους, αλλά για τους αμαρτωλούς, «εις μετάνοιαν»…[/FONT]

[FONT=&quot][…[/FONT][FONT=&quot]Μας λες ότι ο Χριστός και οι Απόστολοι δεν προσδοκούσαν έναν νέο "-ισμό"... Μπορείς να μας στηρίξεις τον ισχυρισμό σου;][/FONT]

[FONT=&quot]Ποιος μπορεί να αποδείξει, ότι ο Ιησούς Χριστός (όχι σκέτο, Χριστός!) προσδοκεί μία νέα θρησκεία; Γιατί, η συναδέλφωση «Ιουδαίων τε και Ελλήνων», «βαρβάρων τε και σοφών», «δούλων και κυρίων», δεν (θα) κάνει θρησκεία, αλλά «Βασιλεία του Θεού», επί της Γης. Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι ιδεολόγος, ούτε φιλόσοφος ή «κοινωνικός αγωνιστής», ούτε καν δάσκαλος. Είναι μάλλον, ο άνθρωπος που περιμένει εκεί, μόνος, έρημος κι αθέατος, στην άκρη του πολυσύχναστου δρόμου…( Τι περιμένει, άραγε;)[/FONT]

[FONT=&quot][…Μέχρι που έγινε ο Παύλος Χριστιανός δεν είχαν σφαχτεί πολλοί από τους πρώτους μυημένους, αυτό είναι μια ανακρίβεια σαν αυτή που είπε ο όφις στην Εύα.[/FONT]


«…Να γίνεται φρόνιμοι ως ο όφις και αθώοι ως η περιστερά…», διότι, «Ιδού ο δούλος μου…δεν θέλει αντιλογήσει, ουδέ κραυγάσει εν ταις πλατίαις, κάλαμον συντετριμένον δεν θέλει θλάσει και λινάριον καπνίζον δεν θέλει σβέσει…». Πάντως, μέχρι να κατασταλεί το ιουδαϊκό μένος( που ξεκίνησε με τους Μακκαβαίους στα μέσα του 2ου πΧ αι ) εναντίον «Ελλήνων τε και ελληνιζόντων(μεταξύ αυτών και οι «του Ιησού»!) το 70 μΧ, άλλο «χριστεπώνυμο» πρόσωπο που λιθοβολήθηκε (μʼ ανοιχτές πλέον τις «θύρες») υπήρξε κι ο Ιακώβ (αδελφός του Ιησού Χριστού)…

[…[FONT=&quot]Διαβάζοντας το ευαγγέλιο βρίσκω μέχρι τότε μόνο ένα θάνατο κι αυτόν δια λιθοβολισμού.][/FONT]

[FONT=&quot]Δίνεις την εντύπωση, ότι ξεχνάς τους «επί ξύλου σταυρωθέντες»…[/FONT]

[FONT=&quot][…Οι άνθρωποι που ήταν ίσως πιο μυημένοι από τον Στέφανο ήταν δεκατέσσερις, από το βάπτισμα του Ιωάννη μέχρι την ανάσταση ( Πρα α΄21-24 ) μέσα σ αυτούς δεν υπήρχε καν ο Στέφανος.][/FONT]

[FONT=&quot]Μήπως εκλαμβάνονται τα ευαγγέλια, ως εφημερίδες της εποχής(τους);[/FONT]

[FONT=&quot][…Ο δε Παύλος συμφωνούσε απόλυτα με τους τρεις πρώτους (Γαλ β΄9) και αυτό δεν το βλέπομε μόνο στα γραπτά του Παύλου, αλλά και στα του Πέτρου που θεωρεί τις επιστολές του Παύλου ίσες με τις υπόλοιπες Γραφές.][/FONT]

[FONT=&quot]Η μύηση δεν είναι «συμφωνική», ούτε «γραπτή», αλλά, «βιωτή εν ομονοία»…[/FONT]

[FONT=&quot][…Εσύ αγαπητέ από ποιες πηγές άντλησες τις πληροφορίες σου; [/FONT]
[FONT=&quot]Υπάρχουν πράγματι πηγές η είναι κι αυτό ένα από αμέτρητα υποθετικά σενάρια που διαβάζουμε καθημερινά;][/FONT]

[FONT=&quot]Υπάρχει ο Ιησούς Χριστός, ζων, ενεργών και εναγωνίως, αδελφέ μου! Διότι «Ζει Κύριος, ζει και η ψυχή μου»…[/FONT]
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

moonlight

Διάσημο μέλος

Η moonlight αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,767 μηνύματα.
[FONT=&quot]Εβδομήντα εφτά φορές συγνώμη, αδελφέ μου, αν σε σκανδάλισα!



εμενα δηλ. που με σκανδαλισες και σε ρωτησα κατι αλλα δεν μου απαντησες τι γινεται??:hmm:


[/FONT]
[FONT="]Ποιος μπορεί να αποδείξει, ότι ο Ιησούς Χριστός (όχι σκέτο, Χριστός!) [/FONT]
[FONT=&quot]
και επιμενω στην ερωτηση μου.... αν ξεκαθαριστει σε ποια βαση μιλαμε τοτε νομιζω ειναι καλυτερα. αν με ρωτουσε καποιος εμενα πχ σε ποια εκκλησια ανηκω αφου ειμαι τοσο περηφανη για τα πιστευω μου το πρωτο πραγμα που θα εκανα ειναι να πω οτι ειμαι χριστιανη ορθοδοξη.....
δεν γινεται να λεω με τοση θερμη καποια πραγματα και μετα αν με ρωτησουν να μην εχω το θαρρος να πω οτι ναι ειμαι χριστιανος ορθοδοξος ή ειμαι της εκκλησιας του ιησου χριστου....

περιμενω μια ειλικρινη απαντηση
[/FONT]
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
...[FONT=&quot] ναι ειμαι χριστιανος ορθοδοξος ή ειμαι της εκκλησιας του ιησου χριστου....

περιμενω μια ειλικρινη απαντηση
[/FONT]

Γαλουχήθηκα ως "Ορθόδοξος Χριστιανός", γνώρισα τον έρωτα ως 'Μαρξιστής", μεταννόησα ως "προδομένος" και πορεύομαι, ως "τέκτονας του εαυτού μου", αγαπητή μου φίλη( του ¨φεγγαρόφωτου"- εξαιρετικό!)...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
«…Να γίνεται φρόνιμοι ως ο όφις και αθώοι ως η περιστερά…»,

...

Αυτό που μας χωρίζει ή Πως η οργόνη γίνεται οργή

Πριν γνωρίσει ο άνθρωπος το ελιξήριο, θα είναι πάντα προϋπόθεση, να αναγνωρίσει, πως η οργόνη, αντί ζωής, γίνεται οργή.
Την οργή την εξυφαίνουν, αφενός ο φόβος και η στενοχώρια κι αφετέρου, ο θυμός. Ο τελευταίος είναι το πνεύμα, μαζί όλων των ορμονών. Η ορμή τους, κάνει την οργόνη, οργή.
Ο φόβος, πατέρας κάθε ψεύδους, πιθανού κι απίθανου, μόνον προλαμβάνεται. Μπροστά του ο χρόνος δεν μπορεί να προβάλει ούτε μία στιγμή. Μόνον η αγάπη του κόβει τον βήχα, πριν πάρει δεύτερη αναπνοή.
Η στενοχώρια από την άλλη, μητέρα κάθε τάφου και κάθε σκιάς, προδιατίθεται μεν, αλλά υπάρχει χρόνος, ίσος με τρεις ανάσες, για να φωτιστεί απʼ την απεραντοσύνη του κόσμου, από εκεί όπου «χωράμε όλοι μαζί».
Τέλος, ο θυμός είναι πιο αργόσυρτος. Προσμένει και δεύτερη και Τρίτη σκέψη, μέχρι να φουντώσει την καπνιά του. Αρκούν, γιʼ αυτό, εφτά δεύτερα του χρόνου, μέχρι να σβήσει η σπίθα του: με εφτά στιγμές σκέψης στο νου ή με ένα αποφασιστικό «Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά!»…
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Πολίτευμα και Πολιτεία

Η Βασιλεία του Θεού δεν είναι πολίτευμα, αλλά, Πολιτεία. Είναι πολιτεία, επειδή οι πάντες, «νηστεύσαντες» και μη «νηστεύσαντες», ολιγόπιστοι και αμετάπειστοι, υγιείς και ασθενείς, σʼ αυτήν είναι Πολίτες. Ισόκυροι και ομοτράπεζοι- ίσοι ενώπιον του νόμου. Δεν υπάρχουν πολιτικοί, ούτε ιερείς( ψυχολόγοι, ψυχίατροι κλπ), διότι κάθε πολίτης είναι ταυτόχρονα, και πολιτικός και ιερέας: είναι αυτεξούσιος, ενώπιον όλων και ενώπιον του Θεού. Εκτός από τους Ιδιώτες. Ιδιώτης είναι κάθε ένας πολίτης, που δηλώνει υπεύθυνα και με γνώση των όποιων συνεπειών της επιλογής του, ότι δεν τον ενδιαφέρουν τα «κοινά», τα «της Πολιτείας». Και ιδού, ενώπιον αυτών θα φέγγει η αγάπη όλων των (υπολοίπων) Πολιτών: διότι «ο υπομένων έως τέλους θέλει σωθεί»!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Πολίτευμα και Πολιτεία
(συνέχεια 1η)

Όταν η Βασιλεία του Θεού εκλαμβάνεται ως πολίτευμα, δεν είναι τίποτε λιγότερο ή περισσότερο, από θεοκρατία. Η θεοκρατική ιδέα, ως προς την ουσία της, είναι «παλαιοδιαθηκική», ιουδαϊκή ( με καταβολές περσικές και αιγυπτιακές), με ένα επίχρισμα ρωμαϊκού πνεύματος( παγκοσμιοποιητικού μάλιστα).
Κάθε θεοκρατία συνδέεται αναπόσπαστα με ένα είδος βίας. Μια «ελεύθερη θεοκρατία» είναι αντίφαση εν τοις όροις (contradictio in adjecto). Όλες οι θεοκρατίες, που παρουσιάστηκαν στην ιστορία, προχριστιανικές και χριστιανικές, είχαν αναμίξει δύο πορείες του ανθρώπου, την επίγει και την ουράνια, την υλική και την πνευματική, την εκκλησιαστική και την κρατική. Υπήρξαν θεοκρατίες βίας. Γιʼ αυτό, η ιδέα της θεοκρατίας συγκρούεται αναπόδραστα με τη χριστιανική ελευθερία, είναι μία άρνηση της ελευθερίας. Η χριστιανική ελευθερία είναι δυνατή μόνον υπό την προϋπόθεση, ότι το πρόσωπο θα παραιτηθεί από κάθε αξίωση επίγειας εξουσίας. Η θεοκρατία όμως προϋποθέτει απαραίτητα, την επίγεια κυριαρχία. Γιʼ αυτό, ακόμη και στις μέρες μας, έχει την «αρχαία συνήθεια», να αγιοποιεί περιπτώσεις, πχ σαν το τσαρικό ζευγάρι Νικόλαος- Αλεξάνδρα.
Η θεοκρατία, εν γένει και κατʼ ουσία, είναι βασιλεία των ιερατείων κι όχι του Θεού. Αυτή αναπότρεπτα οδηγεί στην αναγκαιότητα και οφείλει να αρνηθεί την ελευθερία του πνεύματος και της συνείδησης, ενώ σε σχέση με το κράτος περικλείει μέσα της μία αντιχριστιανική τάση, είναι προϊόν ενδοτικότητας, προς τον τρίτο πειρασμό. Για τον Ιησού Χριστό, το κράτος έχει μία δική του αυτονομία, που δεν αντιμετωπίζεται με τον αναρχισμό( ίσα- ίσα, το ηθικοποιεί!), αλλά μόνον με την υπέρβασή του, με τον μαρασμό του.( από πενία σκοπών).
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Το Κίνημα Που Δεν Έχει Όνομα

Ο «εν σαρκί Ιησούς Χριστός»( Ο κατά Ιωάννη), δεν αντικρίζει τους ανθρώπους κατʼ όνομα, αλλά, μες στην ανωνυμία που σε μαζοποιεί. Εκεί, σου δίνει, το «νέο όνομα»! Το παιγνίδι πάλι της «κρίσης», παίζεται γύρω από «ονόματα». Η πλάνη και η αλήθεια, πλέουν οικτρά, πάνω σε βούρκους, αλλά και βουρκωμένα μάτια. Μπορεί να φθάσουν, μέχρι και να μας εμφανίσουν κάποιον «Καραγκιόζη» σαν «Χριστό», με τόση ευπιστία που καλλιεργούν εποχές «χωρίς καμία κοινωνική πίστη»(σαν τη δική μας, φερειπείν!). Τα βουρκωμένα μάτια κινδυνεύουν πιο πολύ να την πατήσουν, κι ας είναι «τόσο αθώα»: «σχεδόν παιδικά»!
Μόνον όποιος ξέρει, τι κρύβει ο πάτος του βούρκου θα γελάσει μαζί του, μα ποτέ δε θα φθάσει ο νους του να πει: «Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν!». Αυτός, ίσως μπορέσει έτσι να συναντήσει τον Ανώνυμο και να μάθει, το «νέο όνομα» και το …τέλος του παιχνιδιού: δεν είναι τυχαίο, που ζούμε στο τέλος της εποχής των «Ανώνυμων Εταιρειών»!
Γράφει λοιπόν (από το 1976!) μία «Συνωμότρια του Υδροχόου»(κολλήτη, ίσως σήμερα, του Κυβερνήτη Σβαρτζενέγκερ!):

« … Το πνεύμα της εποχής μας είναι γεμάτο παράδοξα. Είναι ταυτόχρονα πραγματιστικό και υπερβατικό. Εκτιμά και τη διαφώτιση και το μυστήριο…τη δύναμη και την ταπεινοφροσύνη…την αλληλεξάρτηση και την ατομικότητα. Είναι ταυτόχρονα πολιτικό και απολίτικο. Στους υποκινητές και υποστηρικτές του περιλαμβάνονται άτομα που είναι τέλειοι εκπρόσωποι του κατεστημένου, αλλά έχουν συμμαχήσει με πρώην ριζοσπάστες διαδηλωτές…Φαίνεται να μιλάει σε κάτι πολύ αρχαίο. Και ίσως, ενοποιώντας τη μαγεία με την επιστήμη, την τέχνη με την τεχνολογία, θα πετύχει, εκεί που απέτυχαν όλα τα άλογα του βασιλιά κι όλοι του βασιλιά οι άντρες». Το είπαν, χρόνια αργότερα, κίνημα «Καλής Θέλησης», φυσικά κάποιων «Επωνύμων». Διότι οι «ανώνυμοι», που να τη βρουν τη θέληση και να ʽναι και «καλή»;
Ποιος λοιπόν δεν κινδυνεύει, από ένα «Κίνημα Που Δεν Έχει Όνομα»; Μπορεί κανείς να αρνηθεί μία «Καλή Θέληση» εύκολα;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Υδροχόος: Στον Αστερισμό του Τρόμου, από Διαστροφή


«Υπάρχω φίλτατε σε ένα αχανές σύμπαν παλεύοντας να διατηρήσω την ισορροπία μου σε μια συνεχώς περιστρεφόμενη γη ... παράλογο ? Ακούει κανείς ?»- Τάδε έφη Μελιώ

Όχι, φίλη μου, δεν σʼ ακούει κανείς, παρά μόνον όποιος μπορεί κι ακούει τους κτύπους της καρδιάς σου έναν-έναν: « Ντουπ, ντουπ, ντουπ», κοντά στους 100, κάθε ένα λεπτό της ηλιακής μας ώρας.
Παλεύεις να διατηρήσεις την ισορροπία σου, και άριστα πράττεις που παλεύεις, γιατί η περιστροφόμενη Γη μας, δείχνει μία τάση εδώ και λίγα χρόνια, να θέλει να γίνει βολίδα, μέσα σʼ αυτό το αχανές σου σύμπαν. Πολλοί παραμυθιάζονται, πως τάχα θα ʽρθει να μας βρει, κάποιος ανεπιθύμητος αστέρας. Λίγοι είναι εκείνοι που γνωρίζουν, πως αντίθετα εμείς , η Γη μας αύτανδρον, πηγαίνουμε να τον συναντήσουμε. Καταστροφή; Την βλέπουν οι «πολλοί παραμυθιασμένοι», ενώ ευελπιστούν να την αποφύγουν οι «λίγοι», εκείνοι που γνωρίζουν το «αναπότρεπτον, εφόσον…».
Ανοίγω το θέμα που θʼ ακολουθήσει, με τη βεβαιότητα του κινδύνου να θεωρηθώ «γραφικός», από την αγοραία αντίληψη του σύγχρονου κοινωνικοπολιτικού μας status. Μα το τολμώ για τρεις πλέον λόγους:
-επειδή μπορώ κι ακούω ακόμη τους κτύπους μιάς «καρδιάς», που βεβαιώνει πως υπάρχει,
-επειδή ίσως θυμάμαι τα λόγια του αγαπημένου μου δασκάλου Κίρκεγκορ:
«Η εποχή μας έχει πραγματικά ανάγκη από την κωμική εμφάνιση ενός προφήτη για να βρεθεί θέμα για γέλιο, ή μήπως έχει περισσότερη ανάγκη, να της θυμίσει ένας τέτοιος παθιασμένος άνθρωπος, όλα όσα έχουν πέσει στη λησμονιά;» και
-επειδή ανήκω σʼ εκείνους τους λίγους απʼ τους «λίγους», που μπορούν να ακούνε ακόμη τους κτύπους , και της δικής τους καρδιάς.
Όλοι σήμερα ακούμε και μιλάμε, για τους πάγους που λιώνουν, ενώ κανονικά θα έπρεπε να γινόταν λόγος, για επερχόμενες παγωνιές. Διαστροφή στην πορεία της ιστορίας πρώτη, αφότου ο Σέρβος αστροφυσικός Μιλούτιν Μιλάνκοβιτς προειδοποιούσε με τα αποτελέσματα των ερευνών του(1935), ότι η αλόγιστη αξιοποίηση των ενεργοφόρων σωθικών της «περιστρεφόμενης Γης» μας, ενόψει της εισόδου του παγκόσμιου πολιτικο-οικονομικού ανταγωνισμού στο κυνήγι της Ανάπτυξης, με μαθηματική ακρίβεια θα δημιουργούσε συνθήκες επιβράδυνσης της γήινης περιστροφής(γύρω απʼ τον άξονά της), αλλά και αιφνίδια απόκλιση πορείας της ελλειπτικής της, γύρω απʼ τον ήλιο. Αυτό, κατά τον Μ. Μ., θα έχει σαν αποτέλεσμα, αντί τους πάγους, τη έναρξη μίας θερμικής, όσο και άγνωστης διάρκειας, εποχής, κατά την οποία, το ανόργανο υπόλοιπο του Πλανήτη, με διάφορους όσο και ήδη γνωστούς στον άνθρωπο τρόπους(σεισμοί, ηφαίστεια, ανεμοθύελλες, κλιματικές μετατοπίσεις και ανατροπές της σχετικής σταθερότητας των εποχικών περιόδων κ.π.), θα απορροφήσει ολόκληρο το οργανικό του υπόλοιπο, για αναπλήρωση των «χαμένων σωθικών» του. Έτσι, και χάρη της αμετάβλητης περιοδικότητας της μετάπτωσης των ισημεριών, στο γειτονικό μας διαπλανητικό σύστημα, θεωρούσε λογικό να προβλέψει, ότι το ενδεχόμενο αυτό θα επιφύλασσε για το οργανικό μέρος(ζωή) του πλανήτη μας, μία περίοδο χρονική, τουλάχιστον ίση με εκείνη της παγετώδους που προηγήθηκε( κάτι περισσότερο από 520.000 χρόνια), κατά την οποία η θερμοκρασία του θα έχει συνεχή ανοδική πορεία. Κατά τον ίδιο, αρκούσαν μόνον χίλια χρόνια, για να φθάσουμε σε θερμοκρασίες που υπάρχουν σήμερα στην επιφάνεια της Αφροδίτης. Μα κανένας δεν τον άκουσε, εκεί στο Μόναχο(1938 ), στη γνωστή Διάσκεψη, που υποτίθεται θα απέτρεπε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ή μάλλον, τον άκουσαν κι αποφάσισαν επειγόντως, το «μοίρασμα της πίτας»( των πετρελαίων φυσικά και λοιπών «αποθεμάτων»!), που είχ στα σωθικά η Γη (μας). Έκαναν τον γνωστό Πόλεμο. Που φυσικά, δεν τερματίστηκε το 1945, αλλά μόλις, το 1989, με τη διακύρηξη Ρήγκαν_Γκορμπατσόφ, για μία «Νέα Τάξη Πραγμάτων»!

("Καλώς εχόντων των πραγμάτων", θα συνεχιστεί!)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Ξεγυμνώστε τον Θεό σας!

Κάθε «Νέα Εποχή» προϋποθέτει και νέα πνευματικότητα. Στην ήδη διανυόμενη, η νέα πνευματικότητα θʼ αρχίσει να κυριαρχεί στις ανθρώπινες υποθέσεις, όταν πια οι άνθρωποι οριστικά θα απελευθερωθούν από Εκείνον που λάτρεψαν ως Θεό, μα δεν ήταν. Τους πρόδωσε, πρόδωσε τις προσδοκίες τους κι αυτό είναι το βασικό, αν όχι και το μοναδικό ανθρώπινο κριτήριο, για τον Θεό τους. Γιατί ένας αληθινός Θεός δεν μπορεί παρά να είναι Πιστός. Ο Θεός δεν προδίδει, αλλά προδίδεται. Και ίσως οι άνθρωποι χρειαζόμαστε, πριν την νέα πνευματικότητα, να απελευθερωθούμε από ό,τι, όποιον και όσα μας πρόδωσαν και μας προδίδουν.
Η νέα πνευματικότητα, έτσι ή αλλιώς, έπεται των συνεπειών, από διαψευσμένες προσδοκίες. Η μετάνοια που συνεπάγονται αυτές, μπορεί να έπεται και οδύνης, αλλά εκεί τελειώνει κι ο ρόλος της προδοσίας, στην προαγωγή της ανθρώπινης παιδείας και αντίληψης. Γιατί η προδοσία ξεγυμνώνει, τελικά, ακόμη κι Εκείνον που λατρεύθηκε ως Θεός, μα δεν ήταν. Ο αληθινός Θεός δεν φοράει ενδύματα, παραμένει εσαεί γυμνός, από φιασίδια. Θεός ποu δεν είναι γυμνός, δεν του αξίζει να είναι Θεός. Όπως και η αλήθεια, δεν μπορεί παρά να είναι ολόγυμνη, από παρελθόντα και μελλούμενα. Ο Θεός είναι παρών, όσο η αλήθεια δε φοράει φύλλα συκής. Τα σύκα, σύκα κι ο Θεός, Βλαστός!
Η πνευματικότητα του προλεταριάτου αποδείχθηκε ανεπαρκής, για να το πάει στον παράδεισο. Πρόλαβε ο παράδεισος να ΄ρθει στα πόδια του.. Η Κίρκη του καπιταλισμού, καθώς φαίνεται, είχε ισχυρότερα και περισσότερα θέλγητρα από εκείνη του Ομήρου. Ο μεταπολεμικός καταναλωτισμός, σε Δύση κι Ανατολή, εμπεριείχε γόνιμα σπέρματα, κι ας προέρχονταν αυτά εν ολίγοις, από μαζικό αυνανισμό ενόψει αρχαίων φαντασιώσεων. Η αριστοτεχνικά στημένη κρίση, με την οποία η «νέα τάξη πραγμάτων» μεθοδεύει τον αναπροσανατολισμό χειραγώγησης των «μαζών», συμπαρομαρτούσης και της τρισυπόστατης πολιτικής τρόμου(διοίκηση, υγεία, οικολογία), αποτελεί την ασφαλέστερη απόδειξη, ότι το προλεταριάτο υπέκυψε αύτανδρον, ελλείψει «άλλου», νέου πνεύματος…
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 2 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 3 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top